Κοντοστάθηκα για λίγο μήπως και φανεί ο Ορφέας αλλά μάταια. Οι δρόμοι παρέμειναν άδειοι με την μοναδική εξαίρεση να αποτελούν οι αστυνομικοί. 

Άρχισε να ψιχαλίζει ελαφρώς από τον ουρανό. Ήμουν πολύ φοβισμένη για να δώσω σημασία σε μερικές σταγόνες νερού, όσο και αν αυτές δεν είχαν τη πρόθεση να υποχωρήσουν. Έπρεπε να κάνω κάτι, οτιδήποτε.

Μέσα στην απελπισία μου έπραξα επιπόλαια και βιαστικά.

Έρικα: Βοήθεια! Σας παρακαλώ βοήθεια με κλέβουν, φωνάξτε την αστυνομία!

Ούρλιαξα μέσα στους δρόμους. Άρχισα να τρέχω στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας. Πρόθυμοι να προσφέρουν βοήθεια όλοι οι αστυνομικοί χίμηξαν στους δρόμους και εγώ με τη σειρά μου χίμηξα στις σκάλες.

Τις ποδοπατούσα ανελέητα. Τα βήματά μου έμοιαζαν με κλωτσιές. Είμαι μπροστά στη πόρτα, χτυπάω το κουδούνι. Το ξαναχτυπάω. Χτυπάω το χέρι μου στο ξύλο ελαφρά αφήνοντας ένα νωπό αποτύπωμα. Πιο δυνατά, δυνατότερα, ακόμη πιο δυνατά.

Γρονθοκόπησα τη πόρτα χωρίς καμία απάντηση. Τι έχει πάθει η κολλητή μου; ! Κατάρευσα από την ένταση στο κατώφλι. Κοιτάζω κάτω, ένα κομμάτι χαρτί προεξέχει από την χαραμάδα της πόρτας. Το σέρνω προς το μέρος μου και το ανοίγω περιμένοντας να είναι κάποια απόδειξη ή κάτι παρόμοιο.

Βρέθηκα αντιμέτωπη με έναν βιαστικό και πρόχειρο γραφικό χαρακτήρα που προκάλεσε ανατριχίλες συνεχόμενες στη πλάτη μου. Τα ήξερα αυτά τα γράμματα.

<< Ξέρω ποια είσαι και τι ψάχνεις. Σταμάτα να ασχολείσαι με την υπόθεση αλλιώς θα πάθεις και εσύ ότι και η Νάντια>>.

<< Το φως δημιουργεί ασφάλεια και το σκοτάδι κίνδυνο >> Το άτομο αυτό δεν ήξερε τη φοβία μου, μου είπε τι θα γινόταν στο μέλλον. Μου έστελνε μηνύματα αυτός που διέρρηξε το σπίτι και με προειδοποιούσε.

Πνίγω το ουρλιαχτό μου. Τι έχουν κάνει στη κολλητή μου, τη Νάντια, όχι, όχι δε μπορώ να το πιστέψω, δεν είναι δυνατόν να έχει γίνει κάτι σε αυτή. Πού την έχουν τώρα; Βοήθεια, βοήθεια!

Έρικα: Βοήθεια!

Κλαίγοντας και με το σημείωμα στο χέρι κατεβαίνω τα σκαλιά παραπατώντας. Ορμάω στους αστυνομικούς δίνοντάς τους το κομμάτι από χαρτί.

Έρικα: Σας παρακαλώ βοηθήστε με, έχουν τη κολλητή μου! Θα κάνουν κακό στη Νάντια!

Ο Αστυνομικός διαβάζει στα γρήγορα το σημείωμα.

Αστυνομικός 1: Μας δουλεύεις;

Απελπισία μόνο, στυγνή και βέβαιη απελπισία.

Έρικα: Σας λέω την αλήθεια! Κάποιος την έχει πάρει μαζί με την οικογένειά της..

Με πλησιάζουν απειλητικά και κάπως ύπουλα, τα ύφη τους ήταν βλοσυρά.

Αστυνομικός 1: Είσαι το κορίτσι που ψάχνουμε.

Αστυνομικός 2: Αυτά που λες μάλλον είναι δημιουργήματα της φαντασίας σου. Μην ανησυχείς είσαι σε καλά χέρια.

Ήρθαν πιο κοντά μου, κοίταζα αριστερά και δεξιά με φρίκη. Νομίζουν πως είμαι τρελή! Ενστικτωδώς και αρκετά απότομα ώστε να μη γίνει αισθητό από αυτούς για να με σταματήσουν αρχίζω να τρέχω. Να τρέχω μακριά!

Χιλιάδες ποδοβολητά πίσω μου να προσπαθούν να με ακινητοποιήσουν, ένιωθα πως οι καρδιά μου θα έβγαινε έξω από τον θώρακά μου. Οι προπονήσεις μου και το ένστικτό μου απέδωσαν και κατάφερα να κερδίσω τα απαιτούμενα μέτρα ώστε να με χάσουν από τη ματιά τους.

Κοντοστέκομαι για ένα λεπτό για να επιτηρήσω τη περιοχή που βρέθηκα. ήμουν σε μία γειτονιά κοντά στο σχολείο μου νομίζω. Μην έχοντας άλλο μέρος να καταφύγω αρχίζω να τρέχω στο σχολικό κτήριο. Είχαν και δεν είχαν απομείνει άτομα πίσω, προσπάθησα να διασχίσω το προαύλιο και να χαθώ μέσα στις τουαλέτες.

Όταν πια το κατάφερα, προχώρησα μέσα σε μία καμπίνα για μεγαλύτερη ασφάλεια. Αν πάθαινε κάτι η Νάντια θα τρελαινόμουν, δε θα μπορούσα να το αντέξω. Αυτού του είδους την απελπισία την ένιωθα πρώτη φορά στη ζωή μου.

Δεν έμοιαζε με το συνηθισμένο τύπο του υπερβολικού άγχους και της αίσθησης της πλήρης αποδυνάμωσης σου, η επιρροή σου να εκμηδενίζεται. Συναίσθημα γνωστό, νόμιζα πως με τη κακοποίηση που είχα βιώσει τόσον καιρό από τον πατέρα μου θα ήμουν πλήρως εξοικειωμένη με αυτό αλλά όχι.

Αυτή η καινούργια απελπισία ερχόταν πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν με πίστευαν, δεν πίστευαν τα λεγόμενά μου, πίστευαν πως τα φανταζόμουν όλα και εγώ να κάθομαι ανήμπορη μη μπορώντας να κάνω κάτι για να βοηθήσω το άτομο που νοιάζομαι περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο.

Δεν έφταναν οι δυνάμεις μου και οι ικανότητές μου για να επιφέρουν την ασφάλεια και τη γαλήνη σε αυτή. Τη λύτρωση της από των διεστραμμένων που τη πήραν μακριά μου. Ήμουν λίγη, ανήμπορη και η Νάντια τόσο ευάλωτη στον κίνδυνο.

Καλόψυχη, ευγενικό παιδί. Χτύπησα τα κρύα πλαστικά πλακάκια με δύναμη, γιατί; ! Γιατί; ! ΓΙΑΤΊ ;! Γιατί να συμβαίνει αυτό στη Νάντια; Ποιος μπορεί να γνωρίζει ότι ερευνούσαμε την υπόθεση και πως κατάφερε να αρπάξει μία ολόκληρη οικογένεια;

Υπάρχουν πολλά τέρατα σε αυτόν τον κόσμο και δικαιοσύνη πουθενά. Εκλιπαρούσα αυτούς τους αστυνομικούς να βοηθήσουν αλλά επέλεξαν να στηριχτούν στα λόγια των δειλών γειτόνων, όπου έκρυψαν την αλήθεια όπως είναι μαθημένοι να κάνουν.

Έμεινα εδώ, πεινασμένη, παγωμένη και απόλυτα ξεφτιλισμένη ψυχολογικά. Είχα ωθηθεί στα άκρα μου. Σα κύμα λάβας να διαπέρασε τους πάντες μας. Έκαψε ότι υπήρχε πίσω του συνειδήσεις, χαρά, ελπίδα και άφησε τα απολιθωμένα κουφάρια μας.

Σκιές του εαυτού μας, αποστερημένες από αξίες, δικαιώματα και θετικά συναισθήματα. Τροφοδοτούσαν το μίσος, την οργή και την εκδίκηση μας μεγαλώνοντας όλα τα τέρατα θρέφοντάς τα από τον πόνο μας.

Η επιθυμία μου μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, καταλαμβάνει όλον τον όγκο του κορμιού μου, έρχεται σε πλήρη ταύτιση με το όριό μου. Θα σώσω τη Νάντια! Έστω και αν χρειαστεί να δώσω και την ίδια μου τη ζωή για αυτό.

Δεν υπάρχουν δισταγμοί, δεν υπάρχουν όρια θα κάνω τα πάντα για αυτό.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Έμεινα στο καταφύγιό μου μέχρι να διαισθανθώ από πολύ ώρα αργότερα την παρουσία ατόμων στο προαύλιο. Έσπευσα να βγω έξω, περπάτησα γοργά προς τα εκεί, με ένα γρήγορα βλέμμα ήξερα ποίοι βρίσκονταν στον περίγυρό μου. 

Με ελάχιστη σκέψη αλλά απόλυτα ρυθμισμένες κινήσεις αρπάζω την Έλενα από το μπράτσο οδηγώντας τη μακριά από τη Γιάννα.

Έλενα: Έχεις αποτρελαθεί; Σου είπα πως θέλω να με αφήσετε ήσυχη, και εσύ και η παλαβή η φίλη σου.

 Καταπίνοντας την αξιοπρέπεια και τον θυμό μου λέω ψύχραιμα και επιτακτικά.

Έρικα: Ότι έγινε, έγινε. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη της διαφορές μας. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου.

Έλενα: Μπα; Πώς και έτσι;