Τελικά αρχίζουμε να διαβάζουμε με ενθουσιασμό το ημερολόγιο μου, όμως το μόνο που καταφέρνουμε, είναι να μας πάρει ο ύπνος από την κούραση. Έτσι το επόμενο πρωί ξυπνάω κυριολεκτικά στην αγκαλιά του Αλέξανδρου. Ασυναίσθητα χαμογελάω. Σε λίγο αρχίζει και εκείνος να κουνιέται. Αμέσως με κοιτάζει χαμογελαστός και φέρνει τα σώματα μας πιο κοντά. Αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά και να έρχονται στο μυαλό οι αμέτρητες φορές που είχα φανταστεί μικρή τέτοιες σκηνές μεταξύ μας.

   Ενώνω τα χείλη μας μηδενίζοντας την απόσταση μας. Προτιμώ να κάνω την πρώτη κίνηση εγώ, παρά να αιφνιδιάζομαι. Είναι σαν να ονειρεύομαι ακόμα. Σύντομα όμως διακόπτω το φιλί μας και τον ρωτάω γεμάτη απορία.

    - Μας πήρε ο ύπνος διαβάζοντας το ημερολόγιο μου. Δεν σου άρεσε; Ήταν βαρετό για σένα; Η μητέρα μου πώς και δεν μας ξύπνησε με τα νταούλια και το επέτρεψε αυτό;

    Γελάει ακούγοντας με, ενώ ταυτόχρονα παίζει με το μπλουζάκι μου. Δεν έχω ξυπνήσει ποτέ με άντρα δίπλα μου και αναρωτιέμαι, αν όλο αυτό είναι φυσιολογικό. Εμείς εδώ καθόμαστε, μιλάμε, γελάμε, παίζει με το ραντάκι μου, ενώ μας περιμένουν υποχρεώσεις, δουλειές και μια μητέρα μου στην κουζίνα. Δεν είμαι συνηθισμένη έτσι. Εκείνος πάλι μου απαντάει γελώντας σχεδόν στις ερωτήσεις μου, τελείως ήσυχος. 

    - Τώρα μου θυμίζεις λιγάκι την μικρή Χαρά, η οποία ανησυχούσε με το παραμικρό και ήταν όλο ερωτήσεις κοριτσάκι. Μου άρεσε, όμως τώρα πρέπει να πάω και στην δουλειά μου! Μπορεί εσύ να δουλεύεις βράδυ, όμως κάποιοι ξυπνάνε νωρίς το πρωί και πάνε στο γραφείο τους. 

    Ο Αλέξανδρος έγινε ένας ικανός δικηγόρος και τον χαίρομαι γι'αυτό. Εγώ ακόμα χρωστάω μαθήματα στην σχολή μου, ενώ εκείνος έχει το δικό του γραφείο. Τον φιλάω μια ακόμα φορά και τον ρωτάω χωρίς να το σκεφτώ. 

    - Θα κοιμηθούμε και σήμερα το βράδυ μαζί; Αισθάνομαι ασφαλής δίπλα σου. 

   Αντί να χαρεί με την λέξη μου ασφαλής, σκοτεινιάζει το βλέμμα του, σαν κάτι να μην του αρέσει. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι και εγώ ούτε εμένα μου άρεσε η έκφραση μου. Δείχνει σαν να είμαι ευάλωτη, ενώ δεν είμαι πλέον. Αναστενάζω αυθόρμητα, ενώ εκείνος με παρατηρεί ακόμα πιο προσεκτικά. Μου απαντάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια. 

    - Θα έρθω με έναν όρο. Ότι δεν θα διαβάσουμε το ημερολόγιο, αλλά θα μου αναφέρεις όσα δεν έχεις γράψει και σε απασχολούν. Έχω την αίσθηση πως κρύβεις πράγματα. Τα λέμε λοιπόν. 

    Έτσι  αποχωρεί και η αλήθεια είναι πως στεναχωριέμαι, αλλά έχω σκοπό σύντομα να αναλάβω δράση και εγώ, όποτε μάλλον με συμφέρει που θα είναι απασχολημένος κάποιες ώρες. Ντύνομαι γρήγορα με επίσημο στυλ, καθώς σκοπεύω πάλι να περάσω από το αστυνομικό τμήμα, να ρωτήσω για το μωρό. Όταν έχω βαφτεί και είμαι έτοιμη, ξεκινάω να φύγω. Στην πόρτα με πετυχαίνει η μητέρα μου, η οποία φυσικά με ρωτάει. 

     - Κοιμήθηκες καλά κορίτσι μου στο σπίτι σου; Που πας; Πώς πήγε με τον Αλέξανδρο; 

   Παίρνω μια μεγάλη ανάσα, ενώ χάνω το μέτρημα των ερωτήσεων της. Της απαντάω εν συντομία ότι όλα είναι καλά και θα τα πούμε αργότερα, ενώ φεύγω βιαστική από το πατρικό μου. Σε μισή ώρα καταφθάνω στο τμήμα και συναντώ τους αστυνομικούς. Είμαι αποφασισμένη σήμερα να δω το μωρό ο κόσμος να χαλάσει και να μάθω περισσότερα. Το απαιτώ με κοφτά
λόγια. 

    - Ήρθα να δω το μωράκι που σας έφερα. Λυπάμαι, αλλά αυτήν την φορά δεν φεύγω έτσι. Έκανα το χρέος μου σαν σωστός πολίτης  και χρειάζομαι να ξέρω, ότι δεν έκανα λάθος που το παρέδωσα αμέσως. Τι απέγινε;

    Τελειώνοντας τον μονόλογο μου, αναρωτιέμαι που είναι ο Αλέξανδρος να με καμαρώσει, όπως τους τα είπα. Νομική δεν σπούδασα, όμως ξέρω να διεκδικώ το δίκιο μου πολύ καλά! Χαμογελάω  στην σκέψη αυτή. Με παρακολουθεί προσεκτικά και η αμφιβολία φαίνεται στο πρόσωπο του. Αμφιταλαντεύεται, τι πρέπει να κάνει, αλλά έχω την αίσθηση ότι τα κατάφερα. Και τελικά έχω δίκιο. Με καθοδηγεί αμίλητος στον χώρο που έχουν το μικράκι και τότε μου εξηγεί.

   - Το μικρό αυτό παιδί είναι προιόν μιας πολύ άσχημης πράξης. Η μητέρα του εξαφανίστηκε μετά από αυτό και μάλλον δεν επιθυμεί να εμφανιστεί. Ο πατέρας επίσης άγνωστος. Εδώ και κάποια χρόνια υπάρχει μια συμμορία τριών αντρών που κάνει κάνει κακό σε ανυπεράσπιστα κορίτσια. Δυστυχώς, δεν έχει γίνει σύλληψη, επειδή αλλάζουν ονόματα, στοιχεία και κάποιες γυναίκες φοβούνται να μας μιλήσουν. Άλλες από θαύμα σώζονται, άλλες κρατάνε την σιωπή τους μέχρι που ήρθε και αυτό το βρέφος. Το μάθαμε από γράμμα που άφησε η μητέρα του.

   Άκουω πολύ προσεκτικά όσα αναφέρει και στέκομαι στην λέξη τρία. Αν πρόκειται για τα ίδια άτομα μου πήγαν να κάνουν κακό και σε μένα, γιατί ο Μιχάλης μου είπε για τρεις "σωτήρες " από την παρέα του και δυό άντρες που ήθελαν να μου κάνουν κακό; Αυτό δεν μοιάζει με ένα αθώο ψεματάκι, ούτε γίνεται να μην θυμάται με πόσους ήταν. Εκτός κι αν έλειπε κάποιος από αυτούς, αλλά περίεργη σύμπτωση. Σκέφτομαι αυτά και μετά ρωτάω τον αστυνομικό.

    - Πάντα είναι τρία άτομα; Θέλω να πάρω αυτό το μωράκι κάποιες μέρες σπίτι μου. Γίνεται;

     - Όσες αναφορές μας έχουν γίνει, αναφέρουν τρία άτομα. Όσο για το μωρό χρειαζόμαστε μια διαδικασία, για προσωρινή ανάδοχη, αν θέλετε. Αν υπάρχει σύντροφος είναι απαραίτητη η συγκατάθεση του.

    Συμπληρώνω κάτι έγραφα, αφού κρατάω λιγάκι το μωρό στην αγκαλιά μου και το χαίρομαι. Είναι τόσο μικρό πλασματάκι, όπου δεν γίνεται να μην το αγαπήσεις. Μικρά χεράκια, γλυκό προσωπάκι το οποίο δεν έχει συναίσθηση ακόμα τι γίνεται δίπλα του. Όσο το έχω στα χέρια μου, υπόσχομαι εγώ η ίδια να βρω τον πατέρα του και την μητέρα του. Αν πρόκειται για τα ίδια άτομα που είχαν πλησιάσει εμένα, έχω και προσωπικούς λόγους να μάθω ποιοι είναι.

   Ήδη έχω καταστρώσει το σχέδιο στο μυαλό μου και μόλις αποχωρώ από το τμήμα, αρχίζω την εφαρμογή του. Σήμερα μόλις σχολάσει ο γιατρός, θα τον ακολουθήσω, ώστε να δω τα στέκια του και κυρίως τους φίλους του. Γιατί δεν μπορεί κάποια στιγμή θα βρεθεί με τα αλλά άτομα που ήταν και εκείνη την νύχτα και όπως ισχυρίστηκε με βοήθησαν. Η μόνη διαφορά για τους σωτήρες μου και τους θύτες, είναι ότι πλέον εγώ είμαι μαθημένη στης νύχτας τα καμώματα, γιατί τα έχω ζήσει από πρώτο χέρι. Έχω κάνει και μαθήματα πάλης, αντιμετώπισης. Ήρθε η ώρα να τους ξανά συναντήσω.

     Όσο τα σκέφτομαι αυτά, είμαι έξω από το κέντρο υγείας σε ένα σημείο όχι φανερό, ώστε να δω τον Μιχάλη, άκουω ήχο κλήσης. Με καλεί ο Αλέξανδρος. Προφανώς τώρα πέρασε η ώρα, κοντεύει να σχολάσει και με ψάχνει. Άλλωστε του ζήτησα σήμερα να κοιμηθούμε μαζί, κάτι μάλλον που δεν γίνεται με την τροπή που πήραν τα πράγματα. Έχω αποστολή. Απαντάω και εκείνος ακουγεται χαρούμενος από την άλλη γραμμή.

    - Λοιπόν, τι λες να αφήσεις την πίστα και να πιάσεις την έδρα; Έμαθα ότι ζητάνε άτομο στο σχολείο στην δανειστική βιβλιοθήκη. Πιστεύω είναι το ιδανικό για σένα.

    Γελάω. Κάθε φορά που τον άκουω νου φτιάχνει την διάθεση, αλλά βλέπω ταυτόχρονα να βγαίνει ο Μιχάλης από το κέντρο υγείας, όποτε πρέπει να τι κλείσω άμεσα.

    - Θα το σκεφτώ, όμως δεν είναι ώρα να το συζητήσουμε. Έχουμε μια δουλειά. Τα λέμε μια άλλη στιγμή.

    Κλείνω το τηλέφωνο απότομα και πλέον είμαι έτοιμη να μάθω την αλήθεια.

   Σας ευχαριστώ πολύ όσους είστε εδώ και διαβάζετε την συνέχεια.❤ ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο. Αλήθεια εσείς τι πιστεύετε ότι έγινε και θα γίνει;☺