Είμαι έτοιμη να φύγω, αλλά με σταματάει πάλι ο Αλέξανδρος. Με πιάνει στο μπράτσο και μου ανακοινώνει.

  - Δεν γίνεται να φύγεις έτσι και να σε αφήσω, όσο παραπατάς. Το λιγότερο που θα πάθεις, είναι να πέσεις πάνω σε καμιά κολώνα, όπως δεν βλέπεις.

   Αναστενάζω. Ξέρω πολύ καλά, ότι έχουν λογική όσα μου αναφέρει. Δεν είμαι και σε θέση, να τρέχω μόνη μου στα στενάκια των Λευκών, τα οποία παρεπιπτόντως είναι ανηφορικά ή κατηφορικά. Ακόμα και να επιθυμώ, να τον αποφύγω, αυτό δεν γίνεται στην δεδομένη των περιπτώσεων. Αν και το αντίθετο ισχύει τα μάτια του με μαγνητίζουν και η συμπεριφορά του δείχνει ενδιαφέρον. Του χαμογελάω και του απαντάω αυθόρμητα, όσα με διατάζει η καρδιά μου.

    - Σ' ευχαριστώ πολύ. Μάλλον είσαι ο μόνος, ο οποίος δεν με αντιπαθεί και δεν με χλευάζει. Ακόμα και οι γονείς μου συμπεριφέρονται, σαν να μην υπάρχω. Αλλιώς δεν θα μου κρατούσαν τέτοια μυστικά. Είσαι πολύ καλός μαζί μου, δεν το αξίζω. Γι ' αυτό σ' αγαπάω.

   Για λίγο επικρατεί αμηχανία και ησυχία ανάμεσα μας. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και πλέον εγώ γνωρίζω ότι είναι εξαιτίας του. Δεν ξέρω, αν είναι σωστό, αλλά έπρεπε να του πω καλά λόγια που με στηρίζει τόσο αυτές τις στιγμές. Ανταποδίδει στο επίμονο βλέμμα μου, όμως δεν μπορώ να αντιληφθώ τις βαθύτερες σκέψεις τους, καθώς δεν υπάρχει ίχνος που να με προδιαθέτει για την αντίδραση του. Μόνο η απάντηση του με επαναφέρει στην πραγματικότητα κάπως.

   - Και εγώ σ' αγαπώ. Είσαι σαν την μικρή αδελφή που δεν έχω. Βέβαια, πιστεύω ότι αδικείς τον εαυτό σου με τέτοιες δηλώσεις. Σε νοιάζονται κι αλλά άτομα εκτός από μένα, όπως οι γονείς σου. Το γεγονός πως μπορεί να διαχειρίζονται κάποια θέματα λάθος με σένα, δεν σημαίνει ότι δεν σε υπολογίζουν. Το πιο πιθανό είναι πως φοβήθηκαν την αντίδραση σου και πήραν χρόνο.

   Τα λόγια του δεν με καθησυχάζουν τόσο. Καταρχάς με χαρακτήρισε μικρή αδελφή του, αλλά δεν νομίζω να ήθελα αυτό ακριβώς. Να το εκλάβω θετικό ή όχι; Σημαίνει πως μια μέρα, όταν μεγαλώσω κι άλλο, υπάρχει περίπτωση να είμαστε μαζί; Δεν σχολιάζω τίποτα, ούτε για τους γονείς μου, γιατί διαφωνώ μαζί του. Τον ακολουθώ απρόθυμα, καθώς παίρνει τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου.

   Φτάνουμε και βλέπουμε στην είσοδο της αυλής την μητέρα μου. Τσιτώνομαι ενστικτωδώς και με πιάνει νευρικότητα, όπως την αντικρίζω. Πρέπει να την ρωτήσω ευθέως, τι συνέβη και τι ακριβώς μου κρύβει. Την κοιτάζω απαξιωτικά, μήπως καταλάβει επιτέλους τον θυμό μου.

    - Θέλω να μιλήσουμε παρουσία και του μπαμπά μου, γιατί δεν θα βρω άκρη μαζί σου. Πόσα πράγματα ακόμα μου κρύβετε, πέρα από το γεγονός ότι όλοι διαδίδουν πως χωρίζετε; Γιατί αρχίζω και υποψιάζομαι ότι καπνίζεις κιόλας, αλλά δεν μου το λες για να απουφύγω το κάπνισμα. Άν συνεχίσεις όμως έτσι, θα το ξεκινήσω μόνο και μόνο από πείσμα.

    Με παρακολουθεί σοκαρισμένη στην αρχή, ενώ είναι εμφανέστατα ταραγμένη. Πιθανότατα δεν ξέρει πως να διαχειριστεί το γεγονός των αποκαλύψεων. Είμαι αποφασισμένη όμως, να ξεκαθαρίσω τα πράγματα πλέον και να αλλάξω. Η μαμά μου επιχειρεί μάταια να το αλλάξει αυτό με παράλογα επιχειρήματα.

    - Χαρά, σκέψου ψύχραιμα. Αρχικά εσύ αν άναβες τσιγάρο, παίζει να το έκανες από την λάθος πλευρά. Δεν θες καν, να βλέπεις τους άλλους να καπνίζουν. Κοριτσάκι μου θα μιλήσουμε και οι τρεις μας, αλλά τι έγινε; Εξήγησε μου.

    Όσο δεν απαντάει ευθέως, τόσο απογοητεύομαι. Πηγαίνω και κλείνομαι στο δωμάτιο μου, να μην την ακούω για την ώρα. Δεν ελέγχω καν, αν βρίσκεται ακόμα ο δάσκαλος μου εδώ πέρα. Πήρα μεγάλες αποφάσεις για μένα. Πρώτα θα ψάξω για μια δουλειά, καθώς επιθυμώ την ανεξαρτησία μου. Αν και είναι κομμάτι δύσκολο εώς ακατόρθωτο, επειδή είμαι ανήλικη, αλλά θα το παλέψω μέχρι τέλους. Έχω ανθρώπινα δικαιώματα κι ας μην έχω κλείσει τα δεκαοχτώ.

   Κάθομαι στο γραφείο, σπρώχνοντας με τρόμο κάτι ξεχασμένα σχολικά βιβλία. Το τελευταίο πράγμα που έχω όρεξη τώρα, είναι να διαβάσω ή να λύσω ασκήσεις. Ανοίγω τον υπολογιστή μου και μπαίνω στο ίντερνετ, κάνοντας έρευνα εργασίας. Χρειάζεται βιογραφικό, μια καλή φωτογραφία και πολύ τύχη. Αναστενάζω. Ξαφνικά μου φαίνεται αδύνατο να μείνω εδώ τουλάχιστον για σήμερα. Ετοιμάζω τα πραγματά μου και ανακοινώνω, μάλιστα ανακοινώνω στην μητέρα μου πως θα πάω στην κολλητή μου την Εύα. Αν μας το επιτρέψουν οι γονείς της θα κοιμηθώ εκεί για κάποιες μέρες.

   Πάει να αντιδράσει, αλλά κλείνω με δύναμη την πόρτα του μέχρι τώρα σπιτιού μου. Φεύγω, χωρίς να ρίξω μια ματιά πίσω μου. Το μόνο που εύχομαι, να βρεθώ τουλάχιστον πέντε χρόνια μετά.

    (Λοιπόν για τις επόμενες παραγράφους μόνο, θα μεταφερθούμε πέντε χρόνια μετά και στο επόμενο θα συνεχιστεί η ιστορια από εδώ, θα δείτε πως. Απλά επειδή προς το τέλος της ιστορίας  κάποια κεφάλαια θα δούμε λίγο μεγαλύτερη την Χαρά, βάζω αυτό το κομμάτι)

   Έχω σχεδόν δυο χρόνια να πατήσω στο αγαπημένο μου νησί. Μένω πλέον Θεσσαλονίκη και εδώ πέρα είναι τελείως διαφορετικπί οι ρυθμοί ζωής. Μου χρειαζόταν αυτή η αλλαγή όμως. Αυτήν την στιγμή κάθομαι και βάφομαι προσεκτικά. Πλέον ποτέ δεν κυκλοφορώ χωρίς κραγιόν ή σκουλαρίκια. Όπως επίσης λατρεύω τα τακούνια. Σβήνω το τσιγάρο μου και στην πορεία χαζεύω σε κοινωνικά δίκτυα, πριν πάω στο μεγαλύτερο κέντρο διασκέδασης της συμπρωτεύουσας.

   Ο χρόνος σταματάει, όταν μου έρχεται μήνυμα από  τον  " δάσκαλου " μου, τον Αλέξανδρο. Για κάποια λεπτά θαρρώ πως με γελούν τα μάτια μου. Μνήμες γεμίζουν το μυαλό μου και κάνω κάτι που έχω να κάνω δυο χρόνια. Ανοίγω το ημερολόγιο που έγραφα προ αρχαιοτάτων χρόνων, πριν πέντε χρόνια για την ακρίβεια. Προσπαθώ να μην τα θυμάμαι και έτσι δεν διαβάζω ποτέ τις εφηβικές μου σκέψεις. Μάλλον ήρθε όμως η στιγμή να το κάνω, γιατί έτσι έγινα αυτή που είμαι τώρα.