Ο Αλέξανδρος δίνει μια απάντηση στην μητέρα μου, η οποία έρχεται άλλες δέκα φορές με διάφορες προφάσεις, όσο κάνουμε μάθημα. Δηλαδή επιχειρούμε να διαβάσουμε, καθώς μας διακόπτει κάθε δυο με τρία λεπτά. Την υπόλοιπη ώρα έχω και τα χιουμοριστικά σχόλια για το συμβάν. Έτσι και τώρα που είναι να φύγει, με προειδοποιεί δήθεν τρομαγμένος.

    - Μην ρωτήσεις την ιστοσελίδα σου, τι να κάνω με την μητέρα μου που διακόπτει συνέχεια το μάθημα μου με τον " δάσκαλο”. Όχι τίποτα άλλο, αυτό θα το διαβάσουν όντως πολλοί και δεν θα πιστέψουν ότι ρωτάς από καθαρό ενιαφέρον για τις γνώσεις σου.

   Γελάω στην σκέψη και του κάνω πειρακτική γκριμάτσα, όταν ακούμε ξαφνικά μεγάλη οχλαγωγία. Κοιτάζω προς το μέρος που προέρχεται ο θόρυβος και βλέπω την παρέα μου από το σχολείο μου. Η φίλη μου η Έλενα σαν αρχηγός μου ξεκαθαρίζει δυνατά τις προθέσεις της.

    - Λοιπόν, ήρθαμε να σε πάμε θάλασσα! Δεν δέχομαι όχι. Βάλε το μαγιό σου, μίλα στην μητέρα σου και φύγαμε. Ακόμα έχει πολύ καλό καιρό, για να το αφήσουμε ανεκμετάλλευτο. Θα πάμε με την μητέρα μου και αν θέλει να έρθει κι η δική σου.

  Με αιφνιδιάζει η απρόσμενη κίνηση της. Επειδή της έχω αρνηθεί πολλές φορές τελευταία, δεν θέλω να  της χαλάσω το χατήρι και τώρα. Η ματιά μου πέφτει πάνω στον Αλέξανδρο, ο οποίος δεν έχει προλάβει να φύγει. Με αυτήν την κίνηση μου γίνεται αντιληπτός και στην Έλενα, αλλά και στον Αθηναίο που δεν είχα παρατηρήσει ότι βρισκόταν εδώ. Επειδή αισθάνομαι άσχημα, να μην τον προσκαλέσουνε μετά από αυτό, αφού ήταν παρόν, προετίνω και στον δασκαλό μου.

   - Αλέξανδρε, αμά θες μπορείς να έρθεις και εσύ μαζί μας! Συγνώμη, για την φασαρία που προκάλεσαν, πριν καλά καλά τελειώσουμε το διάβασμα. Να σας συστήσω. Από εδώ η Έλενα ,ο Στέφανος και ο Γιώργος. Όλοι συμμαθητές είμαστε. Λοιπόν, να σε περιμένουμε;

  Τον κοιτάζω μέσα στα μάτια με αγωνία για την απάντηση του. Αυτή η κίνηση μου μου προκαλεί διάφορα συναισθήματα και για κάποιο λόγο θεωρώ ότι θα μείνει χαραγμένη η εικόνα στην μνήμη μου.  Η αλήθεια είναι, πως θα είναι κάτι διαφορετικό για μένα, αν δεχθεί να έρθει. Πιστεύω, είναι ξεχωριστός και θα δώσει διαφορετική χροιά στην παρέα μας. Εκείνος ανταποδίδει το βλέμμα μου και απαντάει.

    - Όχι, δυστυχώς δεν θα μπορέσω να έρθω. Έτσι κι αλλιώς έχω κανονίσει ήδη. Πήγαινε εσύ και κάνε μια βουτιά και για μένα. Τα λέμε! Γεια σε όλους.

  Με αυτόν τον τρόπο αποχωρεί και εγώ τρέχω στο δωμάτιο μου να ετοιμαστώ. Μπαίνοντας σπίτι, ρωτάω και την μητέρα μου, η οποία αν και μου κάνει ανάκριση πρώτου βαθμού πώς και που θα πάμε, συμφωνεί. Κι αυτό επειδή γνωρίζει πολύ καλά την μαμά της Έλενας και θα είναι μαζί μας. Φυσικά θα έρθει κι η ίδια, έχοντας παρέα. Έτσι ενθουσιάζομαι και εγώ. Βάζω το μαγιό μου, παίρνω μαζί μου πετσέτα, αντηλιακό και το αγαπημένο μου λογοτεχνικό βιβλίο.

  Έτσι σε λίγα λεπτά ξεκινάμε με κέφι. Τελικά καταλήγουμε στην Χρυσή Ακτή και εκεί απομακρυνόμαστε λιγάκι από της μητέρες. Είμαστε σε απόσταση ίσα ίσα να μας βλέπουν.  Η συγκεκριμένη θάλασσα διαθέτει την μεγαλύτερη αμμουδιά έτσι κι αλλιώς. Αυτό βέβαια δίνει το έναυσμα να αρχίσει η Έλενα τις ερωτήσεις για τον Αλέξανδρο. Με κοιτάζει με ψαρωτικό βλέμμα και πονηρό χαμόγελο, ενώ με ρωτάει.

   -Για πες μας εσύ. Τι γίνεται με τον Αλέξανδρο; Πώς πηγαίνετε; Σας είδαμε που μιλούσατε και γελούσατε. Σ'ακούω ! Τι χαρά μας κρύβεις Χαρά;

   Εγώ κοκκινίζω από ντροπή, ενώ όλη η παρέα στρέφει την προσοχή της σε μένα, περιμένοντας... απάντηση! Δεν μου αρέσει καθόλου να είμαι το επίκεντρο. Έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση, χωρίς βέβαια να έχω κάνει κάτι κακό. Εγώ τώρα τι να απαντήσω; Ότι είναι μια σπάνια προσθήκη στις γνωριμίες μου και λέγαμε αστεία ανάμεσα στο μάθημα; Αναστενάζω, εκφράζοντας δυνατά ασυναίσθητα τους προβληματισμούς μου. Προσπαθώ να αποφύγω άλλες ερωτήσεις.

   - Με τον Αλέξανδρο απλά λύναμε ασκήσεις. Δεν έχω να σας αποκαλύψω κάτι άλλο!Τίποτα ιδιαίτερο για να μοιραστώ. Εκτός κι αν δεν βαριέστε να σας αναλύσω όσα μαθήματα κάναμε. Συγνώμη, αλλά τώρα εγώ θα κάνω ηλιοθεραπεία.

   Με αυτά τα λόγια βγάζω το φόρεμα μου και μένω μόνο με το ροζ μαγιό μου. Βάζω αντηλιακό σε όποια επιφάνεια του σώματος μπορώ για προστασία. Βγάζω το βιβλίο μου και στην πορεία ξαπλώνω μπρούμυτα. Απολαμβάνω την θαλασσινή αύρα, ακούγοντας ταυτόχρονα τον απαλό ήχο των κυμάτων. Η Έλενα απογοητεύεται με την απάντηση μου και απομακρύνεται μπαίνοντας στην θάλασσα, οπότε βρίσκω αφορμή να ανοίξω το βιβλίο μου. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω σελίδα, όταν ακούω την φωνή του Στέφανου.

  - Αδιάβροχο βιβλίο να πάρεις, ώστε να κάνεις και καμία βουτιά διαβάζοντας. Ωστόσο, η πλάτη σου θα καεί άσχημα. Να σου βάλω αντηλιακό;

   Ειλικρινά είμαι σε τόσο ωραίο σημείο της ιστορίας, που δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ με ανούσιες φλυαρίες. Για να καταλάβετε ο κόσμος της πρωταγωνίστριας του βιβλίου μου, έχει έρθει πάνω κάτω. Φωτιές, χωρισμοί, εγκυμοσύνες και δεν ξέρω τι άλλο ακόμα. Θα ασχοληθώ με το, αν πασαλείφτηκα καλά; Απαβτάω απορροφημένη από το βιβλίο μου.

   - Κάνε ότι θες, αρκεί να καταφέρω να διαβάσω το μυθιστόρημα μου. Μιλάμε, είμαι με κομμένη την ανάσα. Όλα κρέμονται από μια κλωστή. Μόνο η πανδημία λείπει!

   - Το ότι είσαι γλυκιά μου στην θάλασσα και ανοίξαν τα σχολεία και μπορεί ανά πάσα στιγμή να κλείσουν λόγω καραντίνας, δεν σημαίνει πως λείπει η πανδημία. Αυτά στην πραγματικότητα βέβαια, μην ξεχνιόμαστε. Λοιπόν, σου αλοίφω αντηλιακό.

   Από τις δέκα λέξεις πιάνω τις πέντε.  Πόσα πράγματα ταυτόχρονα να κάνω; Είπαμε διαβάζω, απολαμβάνω, μυρίζω και ακούω! Επειδή όμως έχω αρχίσει να νιώθω ήδη τον ήλιο να με καίει στην πλάτη, δεν φέρνω και πάλι αντίρρηση. Ξεκινάει και μου βάζει αντηλιακό στην πλάτη, χωρίς να αφήνει εκατοστό εκτεθιμένο στον ήλιο. Εγώ βρίσκω την ευκαιρία και συνεχίζω το διάβασμα μου, μέχρι που ακούω την αυταρχική φωνή της μητέρας μου.

   - Χαρά, σου έφερα χυμό και ήρθα να σου βάλω αντηλιακό εγώ, όμως βλέπω πρόλαβε κάποιος άλλος και μάλιστα σε έκανε σαν κρέμα γάλακτος με ανθρώπινη μορφή.

   Από την τρομάρα μου μου πέφτει το βιβλίο και σε δευτερόλεπτα σηκώνομαι πάνω, ενώ πρέπει να έφαγε μια γερή αγκωνιά με την απότομη κίνηση μου ο Στέφανος. Μάλιστα στο πρόσωπο και βογκάει. Το έχω πει! Να γιατί δεν θέλω να με ενοχλούν την ώρα διαβάσματος. Μπαίνω στο κόσμο του βιβλίου, αλλά από εδώ ο κύριος επέμενε την αναγνωσματο-μουρμούρα.

   Αισθάνομαι ντροπιασμένη που μας πέτυχε έτσι η μητέρα μου, αλλά και τύψεις για τον πόνο του πρωτευουσιάνου. Ωστόσο, με αυτήν την αναστάτωση έχω αντηλιακό μέχρι και πίσω από το γόνατο, αν είναι δυνατόν. Εχετέ καεί και εσείς πολλές φορές σ' αυτό το σημείο, ώστε να χρειάζεστε προστασία ή είμαι η μόνη που έχω γεμίσει και εκεί με αντηλιακό; Ειλικρινά τώρα.

   Είμαι φορτισμένη συναισθηματικά και το αποκορύφωμα είναι, όταν βλέπω τον Στέφανο να πιάνει με τα γεμάτα λάδια χέρια το βιβλίο μου, για να μου το δώσει. Νομίζω με αυτά που βλέπουν τα ματάκια μου, θα πάθω εγκεφαλικό. Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και ευτυχώς αυτό γίνεται αντιληπτό από τομ Στέφανο, ο οποίος απολογείται.

    - Δεν φταίω εγώ Χαρά. Έσπασε το μπουλάκι και βγήκε σχεδόν όλο το αντηλιακό. Έλα να, πάρε και το βιβλίο σου.

   - Να το κάνω τι; Να το βάλω για κάβουρνα; Άστο χάρισμα σου. Και μαμά ευχαριστώ, όμως θα πιω αργότερα το χυμό. Τώρα δεν κατεβαίνει τίποτα κάτω. Θα κάνω μια βουτιά.

   Πηγαίνω τρέχοντας στην θάλασσα και κρατάω τα δάκρυα μου, για να μην ξεσπάσω σε λυγμούς. Ούτε ένα ήσυχο μπάνιο δεν δικαιούμαι. Η μαμά θα με ρωτάει συνέχεια την τρέχει με αυτό το αγόρι και το βιβλίο μου καταστράφηκε, πριν προλάβω να το διαβάσω όλο. Με τόση άμμο και τόσο λάδι, δεν σώζεται η κατάσταση του.

   Έχω την ανάγκη να μιλήσω, αλλά δεν γνωρίζω που. Ασυναίσθητα η μορφή του Αλέξανδρου σχηματίζεται στο μυαλό μου. Ίσως εκείνος με καταλάβαινε και μου στεκόταν σωστά. Τον φαντάζομαι, να προσπαθεί να με κάνει να γελάσω.Έτσι απλά ανυπομονώ για την επόμενη συνάντηση μας.