Επιτέλους, ξημέρωσε και η πρώτη μέρα μαθημάτων στο σχολείο. Πανευτυχής καταφθάνω στο προαύλιο, ενώ χασμουριέμαι. Αφού έστειλα το μήνυμα στην ιστοσελίδα, διάβασα μέχρι αργά το τελευταίο λογοτεχνικό βιβλίο, που αγόρασα. Εφτακόσιες σελίδες είναι, είχα μπόλικη ανάγνωση. Μόλις εντοπίζω την παρέα μου, πηγαίνω στην μεριά τους, ενώ βρίσκεται και ο νεόφερτος εκεί. Κάπου άκουσα εχθές ότι τον λένε Στέφανο.

    Λέω καλημέρα σ' όλους, με μια εξαίρεση από μέσα μου. Ακόμα δεν ξεχνάω την διαμάχη μου με τον Αθηναίο, που σνόμπαρει το διάβασμα! Κάποια πράγματα για μένα είναι ιερά, για να τα χλευάζεις. Εκείνος πάλι καρφώνει το βλέμμα του πάνω μου, σαν να ετοιμάζεται να ξεκινήσει διάλογο. Με ετοιμοπόλεμο ύφος και διάθεση ανταποδίδω την ματιά και τότε ψιθυρίζει μέσα από τα δόντια του.

   -Συγνώμη.

   Χαμογελάω, ενώ αναρωτιέμαι, αν άκουσα καλά. Μετάνιωσε, άλλαξε γνώμη για το διάβασμα; Τι έπαθε αυτός; Τον παρακολουθώ με καχυποψία, καθώς τον ρωτάω για επιβεβαίωση.  Να σιγουρευτώ ότι όντως ζήτησε συγνώμη ή χρειάζομαι ωτορινολαρυγγολόγο. Γιατί έτσι είναι σωστά και ολόκληρη η λέξη, όχι ωριλά.

  - Δεν άκουσα, πώς είπες; Ζήτησες συγνώμη για την χθεσινή συμπεριφορά σου απέναντι σε μένα, αλλά και στην μόρφωση; Αντιλήφθηκες την ανεκτίμητη αξία της εκπαίδευσης;

  Στο πρόσωπο του αποτυπώνεται η απορία σ' όλο της το μεγαλείο με τα τελευταία λόγια μου. Σαν να είπα κάτι περίεργο. Τελικά, δεν θα μιλήσουμε ποτέ την ίδια γλώσσα με τον πρωτευουσιάνο. Κλείνω τα μάτια μου, παίρνοντας ανάσες, καθώς αναμένω την αντίδραση του. Σύντομα, με ρωτάει μπερδεμένος.

   - Αλήθεια, δηλαδή τώρα τι; Πιστεύεις η μεταμέλεια μου σχετίζεται με την γνώμη μου για την εκπαίδευση και όχι,  ότι διακόψαμε ολόκληρο το σχολείο κατά την διάρκεια του αγιασμού; Μάλλον λάθος μου μεγάλο που ασχολούμαι.

  Τον παρακολουθώ με αδιάφορο βλέμμα. Είπα και εγώ. Θα γινόταν τέτοιο θαύμα, να δει την οπτική μου, όπως και όλων των μορφωμένων ανθρώπων; Πριν συνεχίσουμε την λογομαχία μας και τραβήξουμε πάλι την προσοχή, επεμβαίνει η κολλητή μου. Είμαι σίγουρη το κάνει από φόβο, για της επικείμενης απάντησης μου στον Στέφανο.

   - Δεν μου λες Χαρά, σήμερα αφού σχολάσουμε, θα πάμε μαζί όλη η παρέα σ' ένα βιβλιοπωλείο, να πάρουμε τα απαραίτητα,  και μετά σε μια καφετέρια. Θες να έρθεις μαζί μας;

   Η ιδέα του βιβλιοπωλείου μου φαίνεται πολύ δηλεαστική, αλλά θυμάμαι ότι έχω πει στον Αλέξανδρο να έρθει για να κάνουμε μάθημα με το που σχολάσει. Δεν θέλω να με ψάχνει σπίτι μου, για να μου μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του και εγώ θα τριγυρνάω αμέριμνη! Ντροπής πράγματα είναι αυτά. Έτσι αναγκαστικά αρνούμαι  ευγενικά την καλοπροαίρετη πρόσκληση τους.

   - Λυπάμαι παιδιά, αλλά έχω κανονίσει με τον Αλέξανδρο μια δια ζώσης εκπαίδευση, ακριβώς μετά το σχολείο, η οποία δεν αναβάλλεται.

   Στην συζήτηση μας πετάγεται πάλι ο πρωτευουσιάνος, ο οποίος αναπάντηση ή ασχολίαστη πρόταση δεν αφήνει!

   -Ποιός Αλέξανδρος;

  Δεν προλαβαίνω να απαντήσω κατάλληλα,  καθώς τον λόγο παίρνει  πάλι η Έλενα και απαντάει εκ μέρους μου.

   -Αν και δεν ξέρω τι είναι το δια ζώσης, μάλλον τον Μέγα Αλέξανδρο εννοεί ή κανέναν λογοτεχνικό ήρωα. Αμάν βρε κοριτσάκι μου! Εχθές ο Όμηρος, σήμερα ο Μέγας Αλέξανδρος. Φτάνει με τους αρχαίους, να γνωρίσεις συνομίληκους.

  Χαμογελάω δειλά με τον τρόπο που εξέλαβε την απάντηση μου, αν και δεν την αδικώ. Αρκετές φορές αναφέρω ιστορικά πρόσωπα ή ήρωες και μπερδεύτηκε. Όμως τώρα πρόκειται για άτομο με σάρκα και οστά. Δεν τους αφήνω απλά για διάβασμα. Με ευθυμία της εξηγώ για την καινούρια μου γνωριμία από εχθές , η οποία εξελίχθηκε ενδιαφέρουσα.

   -Δεν είναι καθόλου αρχαίος ο Αλέξανδρος, παρά μόνο τρία χρόνια μεγαλύτερος μας. Πρόκειται για τον άνθρωπο, που θα με βοηθάει στα μαθήματα. Δεν αφορά προσωπικό διάβασμα ενός βιβλίου, του οπίο μπορώ να το μεταθέσω μια ώρα μετά. Του είπα μετά το σχολείο και για μένα ο λόγος μου ιερός, επιθυμώ να τον κρατάω.

   Μετά από αυτό χτυπάει το κουδούνι, οπότε η συζήτηση λαμβάνει τέλος εδώ. Καλύτερα, γιατί βλέπω την φιλενάδα μου, έτοιμη ήταν για περιταίρω ανάκριση. Εξεπλάγην με τις εξελίξεις, είναι φανερό, οπότε θα απαιτούσε άμεσα ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του κάθε δευτερόλεπτου.  Ευτυχώς όμως κάνουμε την προσευχή και έπειτα πάνε όλοι στην τάξη για να περιμένουμε τους καθηγητές.
 
  Πιάνω την καρέκλα στο πρώτο θρανίο δίπλα στην έδρα και εύχομαι να κάτσει δίπλα μου κάποιος  ήσυχος και άριστος μαθητής. Με την Έλενα δεν κάθομαι, καθώς δεν συγκεντρώνεται και προσφεύγει σε συζητήσεις την ώρα του μαθήματος. Άκουσον, άκουσον. Δεν μπορώ να λείτουργήσω έτσι εγώ.

   Με τρόμο και λύπη διαπιστώνω τον Αθηναίο, να κάθεται δίπλα μου και νευριάζω. Δεν γίνεται αυτό! Πρέπει να μου κάνει κάποιος πλάκα. Αλλά βέβαια όλοι οι υπόλοιποι είναι με τις παρέες που έχουν χρόνια και είναι πιασμένες όλες οι θέσεις. Αυτό σημαίνει ότι εμένα μου απέμεινε ο νεόφερτος, κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου. Ώρα είναι να γίνουμε θέαμα και στην αίθουσα διδασκαλίας. Για να αποφύγουμε τα χειρότερα του ξεκαθαρίζω την κατάσταση από μεριά μου.

   - Ελπίζω να καταλαβαίνεις, ότι εδώ δεν είναι προαύλιο, για να μιλάς αμέριμνος για τις διακοπούλες σου. Δεν θέλω να χάνω λέξη από το μάθημα.

   Εκείνος γελάει ειρωνικά στο άκουσμα των λεγόμενων μου. Φαίνεται, είναι από αυτούς δεν κατανοούν την προσήλωση, που απαιτείται στο μάθημα ειδικά στην τάξη μας. Μετά χωρίς δεύτερη σκέψη απαντάει καυστικά.

  - Κατάλαβα. Ακόμα και για τον καιρό να μιλάει ο καθηγητής, εσύ εξακολουθείς να κρέμεσαι από τα χείλη του με κομμένη την ανάσα. Χαλάρωσε κοπελιά! Η πρώτη μέρα γνωριμίας είναι, δεν θα αποκτήσουμε και πανεπιστημιακές γνώσεις. Και επιτέλους, τι θέμα έχεις με τις διακοπές; Ανυπομονώ για την ώρα που θα παρακαλάς γι' αυτές, γιατί θα έρθει αυτή η στιγμή.

    Γελάω με τα λόγια του! Μένω στην Πάρο, σ' ένα από τα πιο όμορφα Κυκλαδονήσια. Γιατί να επιθυμώ διακαώς διακοπές, λες και μου έχουν λείψει; Δεν ζούσα μέχρι τώρα μέσα στο καυσαέριο και την αποπνικτική ατμόσφαιρα των μεγαλουπόλεων. Ωστόσο, δεν του απαντάω, γιατί εισέρχεται μέσα στην αίθουσα ο μαθηματικός.

    Με δυσαρέσκεια ανακαλύπτω, ότι ούτε αυτός έχει πολύ όρεξη για μάθημα και ρωτάει για το καλοκαίρι μας. Ο διπλανός μου με κοιτάζει, ενώ προσπαθεί να καλύψει το γέλιο του. Το ευχαριστιέται δηλαδή κιόλας. Έτσι περνάνε βασανιστικά και οι επόμενες ώρες.  Μόνο τα κουτσομπολιά όλου του χωριού μάθαμε. Γιατί τι είναι, ότι η κυρά Νίτσα έκανε σαραντά εφτά μπάνια, ενώ ο συμμαθητής μας Γιώργος έφαγε τριάντα μετρημένα παγωτά; Όλοι οι καθηγητές το ίδιο τροπάριο. Θα μπούμε στο μάθημα την επόμενη φορά.

   Όλοι οι μαθητές αποχωρούν ευχαριστημένοι, καθώς δεν είχαμε παράδοση. Εγώ πάλι τρέχω κατευθείαν προς το λεωφορείο, για να πάω σπίτι μου. Τι στο καλό; Δεν θα αρχίσει και ο Αλέξανδρος εκεί τις ερωτήσεις για τα μπάνια μου! Σε σαράντα λεπτά φτάνω κατά ενθουσιασμένη και ανυπόμονη σπίτι. Μπαίνω στην κουζίνα και με μια ανάσα, ρωτάω την μαμά μου φτιάχνει μουσακά.

    - Μήπως ήρθε ο Αλέξανδρος; Άργησα; Δεν άργησα ε; Ήρθε ;

   Η μητέρα μου αφήνει το μαχαίρι από τα χέρια της, καθώς φαίνεται να τρόμαξε με την  αιφνίδια είσοδο μου στο σπίτι και με κοιτάζει με βλέμμα γεμάτο απορία. Μου απαντάει απότομα.
 
   - Παιδάκι μου, ήρεμα! Τι άγχος κι αυτό. Πάρε μια ανάσα. Όχι, δεν ήρθε. Πάρε τα βιβλία σου και περίμενε τον στην αυλή. Εκεί να κάτσετε και να προσέχεις.

   Νεύω θετικά, ενώ παίρνω δυο βιβλία και κατευθύνομαι στο αγαπημένο μου μέρος, αφήνοντας την με τα κουζινικά της. Σκέφτομαι την πρώτη συναντήση μας και την εσωτερική αναζήτηση που μου προκάλεσε μετά. Θυμάμαι το μήνυμα που είχα στείλει στο σαιτ και έτσι ψάχνω στις ειδοποιήσεις, μήπως έχω απάντηση. Μου έχει έρθει ένα εισερχόμενο μήνυμα και ξεκινάω να το διαβάζω με αφοσίωση, αλλά σύντομα με διακόπτει μια παρουσία.

   Βλέπω μπροστά μου τον Αλέξανδρο αμέριμνο, να με παρακολουθεί εμένα που χάζευα προσηλωμένη στο κινητό. Αιφνιδιάζομαι, είναι η αλήθεια με την παρουσία του κι ας τον περίμενα. Εκείνος αντιλαμβάνεται την έκπληξη μου και με ρωτάει.