Ζω σ' ένα πανέμορφο παραδοσιακό Κυκλαδίτικο χωριό, τις Λεύκες και το αγαπημένο μου μέρος είναι η Αγία Τριάδα. Πηγαίνω δευτέρα γυμνασίου και το χόμπι μου είναι το διάβασμα. Ξεχνιέμαι με τις ώρες πάνω στα βιβλία μου και μαγεύομαι κυριολεκτικά. Πόσο θα ήθελα να με καταλάβουν μια φορά πάντως και οι συνομίληκες μου, αλλά όταν τους μιλάω για ποίηση και κλασική λογοτεχνία, είναι σαν να γίνονται τα κινέζικα η μητρική μου γλώσσα.

  Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της  σχολικής χρονιάς. Όσο ανυπομονώ να δω τα μαθήματα μου και να απολαύσω τα καινούρια μου βιβλία, προσπαθώ να εξηγήσω στην παρέα μου τα τελευταία κεφάλαια της τριγωνομετρίας, αλλά για κάποιο λόγο με διακόπτουν επανειλημμένα. Αυτή την φορά πετάγεται ένας καινούργιος μαθητής, που μας ήρθε από την Αθήνα και ρωτάει με αυθάδεια.

   - Εσύ κορίτσι μου που ζεις;

   - Νομό Κυκλάδων, Πάρος, περιφέρεια Νότιο Αιγαίο, χωριό Λεύκες.  Τι μεγαλύτερο υψόμετρο του χωριού με συντεταγμένες.

   Εκεί που είμαι έτοιμη να αναφέρω, τι ωραία και καλά τις συντεταγμένες μου, χτυπάει το κουδούνι, οπότε σταματάω. Όλοι με κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα πάλι. Ούτε άλλη γλώσσα να μιλούσαμε. Εγώ τους αγνοώ όμως, ενώ στρέφω την προσοχή μου στον διευθυντή του σχολείου. Κρέμομαι από τα χείλη του και καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να μην χάσω λέξη, επειδή δίπλα μου δημιουργείται οχλαγωγία από τα ύπολοιπα παιδιά. Μα καλά μόνο εμένα με ενδιαφέρουν, όσα ακούγονται; Τους ψιθυρίζω διακριτικά, για να μην ενοχλήσω την διαδικασία, να κάνουν ησυχία.

  - Παιδιά ησυχία σας παρακαλώ. Δεν θέλω να χάσω λέξη και ακούω εσάς να φωνάζετε για τις καλοκαιρινές διακοπές. Τώρα αρχίζουν τα καλά με την μόρφωση.

   Ο διευθυντής τελικά κοιτάζει προς το μέρος μου και μου κάνει νόημα, να κάνω ησυχία. Κοκκινίζω από ντροπή, ενώ αρχίζει μια λογομαχία ο ξενόφερτος μαζί μου.

  - Θες να μας πεις ότι σου αρέσει καλύτερα η υποτιθέμενη μόρφωση που παίρνουμε από το σχολείο παρά τα μπάνια και το κάψιμο από τον ήλιο; Εγώ το διασκεδάζω τουλάχιστον, δεν καίω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα στο διάβασμα.

   - Δεν καις, γιατί δεν διαθέτεις. Ποιός νοήμων άνθρωπος δεν αδημονεί να μάθει εξισώσεις τρίτου βαθμού και να διαβάσει την Ιλιάδα;

  Όλα τα παιδιά ξεσπάνε σε γέλια ακούγοντας με, μάλλον με την εύστοχη απάντηση μου. Δεν μου αρέσει σε καμία περίπτωση να βρίσκομαι στο επίκεντρο της προσοχής, όμως με προκάλεσε. Το είδατε όλοι αυτό. Παίρνω μεγάλες ανάσες, για να ηρεμήσει το νευρικό μου σύστημα και στην πορεία ακούω τον διευθυντή μας.

    - Αν δεν λήξει τώρα το θέμα εδώ, θα πάρετε αποβολή και οι δυο σας, ακόμα δεν πατήσατε το πόδι σας στο σχολείο. Κανείς , δεν θα ξανά κρίνει τον άλλον.

   Μετανιώνω οικτρά που στεναχώρησα τον άνθρωπο, τον οποίο έχω σε μεγάλη υπόληψη. Επίσης, δεν επιθυμώ με τίποτα να έχει αρνητική γνώμη για μένα. Τόσα χρόνια υπόδειγμα μαθήτριας, δεν θα γίνω αλήτισσα στο γυμνάσιο. Απολογούμαι  στον διευθυντή με πραγματική μεταμέλεια.

    - Χίλια συγγνώμη κύριε. Λυπάμαι ειλικρινά από τα βάθυ της καρδιάς μου. Αν το επιθυμείτε και εσείς, αύριο το πρωί θα σας φέρω διακόσιες φορές γραμμένη την πρόταση "δεν θα ξανά ενοχλήσω στην προσευχή ποτέ στην ζωή μου. Ούτε αυτήν την χρόνια, ούτε καμία άλλη.

   Χαράσσεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του καθηγητή, το οποίο δεν αφήνει να βγει και να το δουν τα φοβισμένα παιδιά. Όμως ο Αθηναίος το συνεχίζει, αφού απαντάει ειρωνικά.

  - Με copy - paste ( αντιγραφή - επικόλληση) χαράς το πράγμα. Και εγώ το γράφω σ' ένα λεπτό, όσες φορές γουστάρω. Θες χίλιες ;

   Όχι, δεν θα με βγάλει εμένα εκτός εαυτού πάλι. Δεν απαντάω και απλά υιοθετώ ύφος υπεροπτικό. Δεν θα πέσω στο επίπεδο του! Άκου εκεί, με επεξεργαστή κειμένου εννοεί αυτός. Που ζει; Το χέρι μου εγώ το έχω για να γράφω. Δεν αντέχω άλλα γράμματα, ούτε καν αυτά του υπολογιστή, όταν πρόκειται για κάτι δικό μου. Καμία φορά έχω σκεφτεί να γράψω και τα σχολικά βιβλία χειρόγραφα να τα έχω, αλλά δεν το κάνω εξαιτίας των εικόνων.

   Με τα πολλά λόγια τελείωνει ο αγιασμός και έρχεται η αγαπημένη μου ώρα όλου του χρόνου, η παραλαβή βιβλίων.  Με το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά παίρνω την τσάντα, λες και κρατάω την απονομή όσκαρ ή νόμπελ. Ζω μεγάλες στιγμές! Ήρθε η ώρα να μάθω και εγώ όσα μου χρωστάνε. Πέρα από διχοτόμο γωνία και διάμετρο βέβαια. Αναβαθμίστηκα τάξη.

  Όπως πηγαίνω προς την έξοδο με συναντάει μια φίλη από την παρέα μου, η Ελένη μαζί με τον φίλο της τον Τάκη. Με κοιτάζει προσεκτικά και με ρωτάει διαστακτικά.
 
   - Θα έρθεις μαζί μας να πιούμε καφέ;

   - Έχω ραντεβού με τον Όμηρο! Θα πάω να διαβάσω, καθώς με περιμένουν και οι δικοί μου. Μια άλλη φορά.

   Φεύγω πανευτυχής, να προλάβω το λεωφορείο. Έτσι γιατί εγώ δεν θέλω να μείνω αγράμματη, όπως αυτούς στην τηλεόραση που λένε κάνω έρωτα, αντί νιώθω! Λες και το συναίσθημα το πράττεις, δεν το νιώθεις. Να είναι καλά τα λεξικά, που μου μαθαίνουν ενδολεχώς τις ερμηνείες.

Τα λέμε ! Σας ευχαριστώ θερμα❤ ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία μου. περιμένω σχόλια για την μικρή πρόγευση που πήραμε.