Μερικές φορές καταφέρνω να αναγνωρίσω την γελοιότητα στην ζωή μου και να κερδίσω ένα θλιβερό χαμόγελο, από την πλευρά τού εαυτού μου που απολαμβάνει κάθε καταστροφή που μου αποφέρει ο κόσμος. Βεβαίως, υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχω να δω την κωμική πλευρά. Ίσως γιατί νιώθω την καρδιά μου να σπάει, οι αναπνοές μου είναι άρρυθμες, ή επειδή αν γελάσω, θα καταδικάσω σε θάνατο όποιο άτομο συναντήσω τα επόμενα δέκα δευτερόλεπτα. 

Ο Peter ήταν ακριβώς μπροστά μου, και ο πιο πιθανός στόχος στις επιθετικές ορμές μου. 

Δεν γέλασα αμέσως, κυρίως επειδή δεν μπορούσα να βρω τίποτα άξιο για να αντικαταστήσω τα δάκρυά μου.

Μα λίγες στιγμές αργότερα, δεν με ένοιαζε και πολύ ..

«Peter.» ψιθύρισα ξαφνιασμένη ξανά, διαλύοντας κάθε σενάριο που είχα φτιάξει στο κεφάλι μου. Δεν είμαι ενθουσιασμένη, να τον σκοτώσω από τον θυμό μου δεν θέλω .. Τι ακριβώς νιώθω;

Είναι μπροστά μου και δεν μπορώ να του πω τίποτα ;

Παύω να το παίζω δειλή και τον κοιτάζω, για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό. Και ό,τι ήθελα να του πω, έμοιαζε ανάμνηση μακρινή. Γιατί ήθελα να τον φιλήσω, εκείνον και τα υπέροχα καφετί του μάτια, να τον σφίξω μέχρι να υποσχεθεί πως δεν θα με αφήσει ποτέ ξανά, να κλάψω και τα δάκρυα να απομακρύνουν κάθε φόβο που στοίχειωνε κάθε δευτερόλεπτο.

Ο χρόνος μακριά είχε αφήσει και το δικό του σημάδι στο νεανικό πρόσωπό του. Το μαλλί του έμοιαζε εξαθλιωμένο από την ζέστη, τον ιδρώτα και την έλλειψη μπάνιου. Μια μικρή γενειάδα έκανε την εμφάνισή της στο πηγούνι του, ξαφνιάζοντάς με. Τα μάτια του, λαμπερά όσο ποτέ, είχαν μαύρους κύκλους από κάτω και έμοιαζαν κουρασμένα παρά τον ενθουσιασμό που τούς έδωσε η όψη μου. Τα ρούχα του δεν ήταν κάτι παραπάνω από μία μαύρη κοντομάνικη μπλούζα, που του καθόταν μεγάλη, δείχνοντας το αδυνατισμένο στήθος του και γρατσουνιές με φρέσκο και παλιό αίμα,  δύο μελανιές στο χρώμα τού κίτρινου. Η θέα τους με έκανε να μείνω ακίνητη και να πάψω να τον κοιτάζω τόσο ερευνητικά. Το παντελόνι που φορούσε είχε επίσης τα χάλια του. Τα πόδια του ήταν ξυπόλυτα. 

Τα χέρια του ήταν σχεδόν ανοιγμένα στις άκρες, σαν να περίμενε να πέσω πάνω του από στιγμή σε στιγμή. Σαν να περίμενε να του είχα λείψει. Όσο άσχημα και να ακουγόταν αυτό στο κεφάλι μου, προσπάθησα να μου υπενθυμίσω ότι ο χρόνος μου χώρια του ήταν καλύτερος από τον δικό του. Τα τραύματά του είναι η απόδειξη. 

Εκείνος σταμάτησε να περιμένει την αντίδρασή μου, παίρνοντας την πρωτοβουλία να με ρίξει απότομα στην αγκαλιά του. Τα χέρια μου τυλίχτηκαν αμέσως γύρω από το λαιμό του, όπως είχαν κάνει άλλες χίλιες φορές παλιότερα. Η κίνηση πρέπει να τον πόνεσε καθώς η αναπνοή του άρχισε να γίνεται πιο κοφτή. Αλλά δεν απομακρύνθηκε ποτέ. 

Μύριζε ιδρώτα και πολλές άπλυτες μέρες αλλά η μυρωδιά δεν μπόρεσε να αποδυναμώσει την επιθυμία μου να τον προστατέψω στην αγκαλιά μου. Η χλωμή αδύναμη φιγούρα του, ξυπνούσε μια επιθυμία - μεγαλύτερη από ποτέ - να τον κρύψω για να μην πληγωθεί ποτέ ξανά. 

Αχ Peter, θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν ήμουν θυμωμένη μαζί σου.

«Είσαι καλά.» είπε ανακουφισμένος, σφίγγοντας με περισσότερο με τα χέρια του.

«Σχεδόν.»

Η λυπημένη φωνή μου ήταν αρκετή για να ξανα-υψώσει τις ασπίδες γύρω του και να ξυπνήσει το ρολόι με τις σκέψεις του. Και αυτό με έκανε να αναρωτηθώ πόσο πραγματικά τον άλλαξε ο χρόνος και η απόσταση, η απομόνωση.

«Για να είσαι εδώ ... κάτι πήγε στραβά.» Συμπέρανε μόνος του, τα φρύδια του ενώθηκαν σκεπτικά και ανήσυχα. Σαν να συνειδητοποιούσε μόλις τώρα πως η μορφή μου μπροστά του δεν ήταν μέρος μιας επίσκεψης. Γιατί όσο εγώ προσπαθούσα να χωνέψω την όψη του και το γεγονός του πόσο είχε αλλάξει και μέχρι να αποφασίσω πως ένιωθα ... εκείνος ακόμα πάλευε να πιστέψει πως ήμουν αληθινή. 

«Τι κάνεις εδώ; Olivia!» η φωνή του υιοθέτησε τον τρόμο. Και δεν ήμουν σίγουρη αν η αλήθεια θα τον ηρεμούσε ιδιαίτερα. 

Και ήμουν έτοιμη να του φωνάξω. Γιατί είχα τόσα πολλά πράγματα να του πω για το πως έφτασα σε αυτό το σημείο. Και είχα πολλά επίθετα να τον φωνάξω που έμοιαζαν να είχαν φτιαχτεί μόνο για αυτόν.

Με άφησε να με ψάξει η αστυνομία, με ρώτησαν τι ήξερα για την εξαφάνισή του. Τι έπρεπε να πω; Να ομολογήσω κάθε φθηνή πληροφορία που είχα ψαρέψει μέχρι τότε; Με ποιο κόστος; Δεν θα με πίστευαν! Και αν με πίστευαν, ποιος θα μου έλεγε πως την επόμενη μέρα δεν θα βρισκόμουν πέντε εκατοστά κάτω από το χώμα; Είπα ψέματα. Εκείνος είχε φύγει και εγώ πίστευα πως με κυνηγούσαν, έψαξα το σπίτι του, πήγα στο Λος Άντζελες, γνώρισα την Rain. Χρησιμοποίησα εκείνο το καταραμένο κλειδί που βρήκα στο διαμέρισμα και το χρησιμοποίησα στην θυρίδα. Έπιασαν την Natalie επειδή ακολουθούσαν τα βήματά μας από την αρχή και ήξεραν ότι είχα στην κατοχή μου το κλειδί. Κληροδότρια ήμουν εγώ και μόνο εγώ, το μόνο άτομο που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν και να μην τους καταλάβει κανένας. Ο φάκελος, φριχτά γεμάτος με πληροφορίες. Πληροφορίες για ανθρώπους ... ζωντανούς και νεκρούς. Και όλα αυτά επειδή αυτός με άφησε να τα ζήσω μόνη μου. Και τώρα ήμουν εδώ.

Όμως βλέποντάς τον τώρα, στην κατάσταση που ήταν, ήμουν σίγουρη πως δεν ήταν επιλογή του η εξαφάνιση, όπως και δεν ήταν ένοχος για τις αποφάσεις μου και την επιθυμία μου να εμπλακώ με την υπόθεση.

Εγώ τον είχα χωρίσει, αυτός μου ζήτησε να σταματήσω να ψάχνω. Ο Dylan μου ζήτησε να σταματήσω. Αλλά εγώ ποτέ δεν το έκανα. Και θα ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου να μην φέρω το μέρος τής ευθύνης που μου αναλογούσε.

Και όσο θυμωμένη ή τυφλή και να ήμουν τόσο καιρό, το έβλεπα καθαρά τώρα. Η Natalie ήταν δικιά μου ευθύνη. 

Τα μάτια του έμειναν παγωμένα πάνω μου και παραδόθηκα αμέσως. Η δικιά μου ασπίδα διαλύθηκε κάτω από το δικό του βλέμμα. Και με άφησε γυμνή. 

«Εγώ φταίω, για όλα.»

«Τι εννοείς; Γιατί σε έφεραν εδώ; Τι έκανες;»

Η φωνή μου έσπασε και ένιωσα αξιολύπητη. Αλλά μου άξιζε. «Η Natalie-»

«Τι έπαθε;»

Δεν απάντησα.

«Olivia! Μίλα!» ούρλιαξε, τραντάχτηκα ολόκληρη.

«Βρήκα το κλειδί σου, για την τράπεζα.» εξήγησα μέσα από θλιβερούς λυγμούς, γύρισα να τον κοιτάξω για μία στιγμή. Με κοιτούσε μπερδεμένος.

«Την κουβάλησα στο Λος Άντζελες για να μάθει την αλήθεια. Αυτήν που έκρυβες εσύ, ο Dylan. Ήθελε και αυτή να μάθει, κι ας μην συγχωρούσε ποτέ τον Dylan. Και τσακωθήκαμε Peter, και την άφησα στο ξενοδοχείο για να πάω να μάθω τι έκρυβε η θυρίδα. Την πήραν όσο εγώ έβλεπα τον φάκελο.»

Σιωπή και αυτήν την φορά, δύσκολη όσο ποτέ για να την υπομείνω. 

«Οπότε την έπιασαν και μετά έπιασαν εσένα;»

«Ναι.»

Μια ματιά πάνω του ήταν αρκετή για να αντιληφθώ την βαθιά αναστάτωσή του, την απογοήτευση ακόμα.

«Ο φάκελος;»

«Τι;»

«Ο φάκελος που πήρες από την θυρίδα, που βρίσκεται;»

Ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση. «Είναι στα χέρια τους.»

«Ω γαμώτο Olivia! Σκατά, σκατά, σκατά.» Φώναξε. Οι φωνές του σαν να συμφωνούσαν με αυτές στο κεφάλι μου. Τα έκανες σκατά πάλι, Olivia Russel.

Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα μπορούσε να πάει κάτι χειρότερα. Μα η εμπειρία μου θα έπρεπε να μου μαρτυρήσει τι μου επιφυλάσσει ακόμα η κατάσταση.

Θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί ακόμα περισσότερες ψιθυριστές εξομολογήσεις στο σκοτάδι με σκιά το πορτοκαλί φως τής χαλασμένης λάμπας. Αλλά η πόρτα που άνοιξε διέκοψε τα πάντα.

«Συγγνώμη δεσποινίς Russel για την ενόχληση, αλλά θα πρέπει να οδηγηθείς στο δωμάτιό σου.» 

Γύρισα αμέσως προς την φωνή, πανικόβλητη. Δεν μπορούν να με χωρίσουν από τον Peter, δεν μπορούν. Όχι τώρα που τον βρήκα ...

«Τι; Όχι! Δεν με πειράζει να κάτσω εδώ. Βολεύτηκα κιόλας ... » αστειεύτηκα ψεύτικα, κι ας ήξερα πως ήταν μάταιο.

Που θα με πάνε; Πότε θα ξαναδώ τον Peter;

«Δεσποινίς Russel μου έχουν δώσει διαταγές να μην χρησιμοποιήσω βία πάνω σας, αλλά αν γίνετε εμπόδιο, δεν θα διστάσω ... »

Ο νεαρός που μιλούσε, ήταν κάτω από είκοσι-πέντε. Η φωνή του ήταν βαριά αλλά όχι υπερβολική ή τρομαχτική. Φορούσε μαύρο σκούφο παρά την ζέστη στον χώρο και στα χέρια του υπήρχαν γάντια, πιθανότατα δερμάτινα.

Παρά την ευγενική παρουσία του, η απειλή στα λόγια του ήταν ξεκάθαρη. Δεν τόλμησα να δείξω ανυπακοή παρά την παράκληση στα μάτια τού Peter να μείνω κοντά του. 

Ο νεαρός με οδήγησε σιωπηλά και γρήγορα τον δρόμο για το 'δωμάτιό' μου, όπως το αποκάλεσε. Φεύγοντας μακριά από το δωμάτιο με το νούμερο 12 που ήταν τού Peter, βρέθηκα σε μία πόρτα με το νούμερο 37. Μια σιδερένια πόρτα, με φθαρμένο καφέ χρώμα με χαιρέτησε. Δεν κούνησα ρούπι έως ότου η πόρτα άνοιξε και ο νεαρός μού σήμανε να περάσω.

Η πόρτα έκλεισε πίσω μου σχεδόν αμέσως. Περίμενα για λίγα δευτερόλεπτα με την ελπίδα πως κάποιος θα μιλήσει, πως δεν θα είμαι μόνη μου ... αλλά κανένας δεν μίλησε. 

Το δωμάτιο δεν ήταν μεγάλο, αλλά αρκετό για να κάνω βήματα πάνω - κάτω αγχωμένη. Στην πόρτα υπήρχε ένα μικρό παραθυράκι με τζάμι αλλά ίσα - ίσα θα μπορούσε να περάσω το χέρι της από την τρύπα αυτή. 

Στις άκρες υπήρχε μία λεκάνη, μία βρύση και ένα ρολό τουαλέτας.

Το δωμάτιο είχε την δικιά του πορτοκαλί αδύναμη λάμπα, ελάχιστα πιο φωτεινή από εκείνην τού Peter, αλλά αυτό δεν με έκανε να νιώθω καλύτερα.

«Μερικά δωμάτια μακριά ... » ψιθύρισα στο τίποτα. Αλλά δεν κρατήθηκα για πολύ. 

Μαντεύοντας πως το μέρος είχε χάλια ηχομόνωση, όλοι σε εκείνο τον διάδρομο άκουσαν τα ουρλιαχτά και το κλάμα που έριξα για τις επόμενες μέρες, το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω.

Τα κατέστρεψα όλα και τώρα θα πεθάνω.

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ