Στην κατοχή μου υπήρχαν τρεις σελίδες χαρτιά με πιθανότατα χρήσιμες πληροφορίες. Ένα ληγμένο εισιτήριο για την Καλιφόρνια και ένα κλειδί που δεν ξέρω τι ανοίγει. 

Οι πιθανότητες να συνδέονται όλα αυτά αρχικά είναι υψηλά. Ποιος αφήνει ένα σημαντικό κλειδί μέσα σε ένα χάος με βρόμικες κάλτσες; Η ιδέα άρχισε να γίνετε γελοία όσο περισσότερο περνούσε η ώρα.

Το εισιτήριο ήταν μία χαμένη υπόθεση καθώς η Καλιφόρνια είναι η τρίτη μεγαλύτερη πολιτεία και η μεγαλύτερη σε πληθυσμό με τριάντα εννιά εκατομμύρια πεντακόσια πενήντα επτά χιλιάδες κάτι κόσμο. Οι πιθανότητες να βρω εκεί κάτι, είναι μηδαμινές. Δεν γνωρίζω τίποτα! Και επιπλέον, το ταξίδι μπορεί να μην είχε να κάνει με την εξαφάνισή του ή με τις περίεργες μυστικές ενέργειές του. 

Το μόνο υποσχόμενο στοιχείο ήταν οι σελίδες που είχε βρει κολλημένες στο κάτω μέρος τού τραπεζιού τής κουζίνας. 

Ο Dylan είχε φύγει λίγα λεπτά προηγουμένως μετά από μία αρκετά επιθετική λεκτική μάχη μεταξύ μας. 

O Peter έχει χαθεί γιατί έχωσε την μύτη του εκεί που δεν έπρεπε. Και καλά θα κάνεις να μην συνεχίσεις το ίδιο, για να μην πάθεις το ίδιο. 

Δεν ξέρω πως θα φαινόταν σε κάποιον τρίτο αλλά η κατάσταση μου έδινε μία νότα απειλής. Ήταν δυνατόν εξάλλου, ο Dylan από όλα τα άτομα στον κόσμο, να με απειλεί; 

Με την Natalie να είναι εκτός σπιτιού τώρα και το ίδιο και ο Dylan- τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να αναλύσει τα χαρτιά που είχε βρει στο τραπέζι. Δεν γίνεται γαμώτο αλλιώς, κάτι πρέπει να τους ξέφυγε! Δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα.

Η πρώτη σελίδα είχε την ημερομηνία 24 Απριλίου 2019 πάνω της. Πριν λίγες εβδομάδες.

Ξεκίνησα να διαβάζω.

     Πολύ χαιρόμαστε με την συνδρομή σας στις θυρίδες τής CALIFORNIA BANK & TRUST κύριε Johnson. Η θυρίδα σας με αριθμό 8199 ανοίγει μονάχα με την χρήση τού κλειδιού. 

     Για τυχόν απώλεια τού κλειδιού που σας δόθηκε με τις υπογραφές τού συμβολαίου, επικοινωνήστε αμέσως με την τράπεζα για την δημιουργία νέας κλειδαριάς και κατάργησης τής προηγούμενης. 

    Κάνουμε τα πάντα για την εξυπηρέτηση των πελατών μας. Για τυχών προβλήματα ή ερωτήσεις μην διστάσετε να επικοινωνήσετε με το προσωπικό τής τράπεζας στις ώρες λειτουργίες ή τηλεφωνικώς στο νούμερο (888) 217-1265 .

Από κάτω βρίσκονταν υπογραφές και η μία ήταν ενός υπαλλήλου τής τράπεζας, η σφραγίδα τής τράπεζας και τού Peter. Ο Peter είχε πάει στην Καλιφόρνια - ταξίδι πέντε ωρών με το αμάξι - . 

Αμέσως θυμάμαι το εισιτήριο που είχα βρει στην ζακέτα πριν, μη ξέροντας αν ήταν τού Peter ή τού Dylan. Με την εύρεση τού χαρτιού είχα ήδη ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα. Το εισιτήριο, την φωτογραφία του που είχα βγάλει με το κινητό, είχε την ίδια ημερομηνία με το συμβόλαιο. 

Μπίνγκο. 

Γυρίζοντας την δεύτερη σελίδα, ξαφνιάζομαι όταν δεν βρίσκω τίποτα. Το Α4 χαρτί στα χέρια μου είναι κενό, άγραφο, καινούριο.  Το γυρίζω ανάποδα, το γυρνάω από την άλλη. Τίποτα. Παίρνω το χαρτί και το βάζω κάτω από λάμπα ακόμα, μήπως εμφανίσει κάτι. Για άλλη μία φορά τίποτα. 

Η τύχη μου μου με αποχαιρέτησε γιατί γυρνώντας στο επόμενο και τελευταίο χαρτί ανακαλύπτω πως είναι μία σελίδα τετραδίου. Μία σελίδα τετραδίου με ονόματα. Πάνω που πήγα να τα παρατήσω κοιτάζω καλύτερα, η σελίδα ήταν σκισμένη, αλλά σχεδόν δεν φαίνεται.

Η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο όταν πάνω από τα ονόματα ήρθα αντιμέτωπη με το όνομα Paradise Hotel, με μικρά γράμματα η λέξη Καλιφόρνια βρισκόταν και αυτή γραμμένη.

Peter Johnson έκανε check in στο ξενοδοχείο 24 Απριλίου και check out 25 Απριλίου στις 3 το πρωί. 

«Τι κάνεις εκεί;» είπε η Natalie  ξαφνικά πάνω από το κεφάλι μου. Η πρώτη σκέψη μου, μετά το ξαφνιασμένο ουρλιαχτό μου ήταν να κρύψω τα χαρτιά που διάβασα. Η Natalie δεν πρέπει να τα διαβάσει. Υποσχέθηκα στον Peter να μην μιλήσω στην Natalie- 

Ήμουν τόσο απορροφημένη στο τι διάβαζα και στις σκόρπιες γρήγορες σκέψεις μου, που δεν συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα περνούσε η ώρα, μην ακούγοντας καν την Natalie όταν μπήκε στο σπίτι. Θα πρέπει να είχε τελειώσει το διάβασμα στην βιβλιοθήκη. 

Εγώ δεν ήξερα πόσο καιρό είχα να ανοίξω βιβλίο, πράγμα ριψοκίνδυνο καθώς η εξεταστική πλησίαζε και οι προθεσμίες μου σε κάποιες εργασίες τελείωναν σύντομα.

«Χάζευα κάτι σημειώσεις.» ψιθύρισα γρήγορα βάζοντας τα χαρτιά στο συρτάρι κάτω από τραπέζι. 

Η κατάσταση ήταν περίεργη γιατί πέρα από το γεγονός πως είχα κάνει μία υπόσχεση, να αφήσω την φίλη μου στην άγνοια, δεν ήμουν σίγουρη αν πλέον ήταν το σωστό πράγμα. Ο Dylan ήταν μπλεγμένος σε πολλά περισσότερα από τον Peter αν γνωρίζει τι έπαθε και που είναι και δεν είπε ποτέ τίποτα. Βέβαια εγώ είχα υποσχεθεί να μην μάθει για τον Dylan, όχι για όσα μάθαινα για τον Peter. Θα μπορούσα να τής μιλήσω. Απλά θα τής έλεγα δύο - τρία ψέματα σε κάποια σημεία. 

Ένιωθα τον φαύλο κύκλο και το βάρους του στους ώμους μου. Τόσο πολύ που για μία στιγμή ξέχασα να αναπνεύσω, άρχισα να βήχω και στο τέλος, άρχισα να κλαίω. Η αγκαλιά τής Natalie προσπάθησε να με ηρεμήσει σχεδόν αμέσως.

Μύριζε καρύδα και βανίλια, όπως πάντα. Η μυρωδιά της θόλωσε την μύτη μου. 

Το κλάμα μου ήταν μία αυτόματη αντίδραση στο δίλημμα που ήμουν αντιμέτωπη από την μέρα που έμαθα για την εξαφάνιση τού Peter. Η αυτόματη αντίδραση σε οποιαδήποτε υπενθύμιση πως πέρα το μυστήριο και τα στοιχεία που ακολουθώ μήνες τώρα για να μάθω οτιδήποτε, πλέον αυτά γίνονταν ενόσω ο Peter δεν βρισκόταν καν εδώ.

«Μην μου κλαις βρε αγάπη μου. Όλα θα πάνε καλά. Θα τον βρουν.» Είναι απίστευτο το πως η όλη μανία να καταλάβω τι συμβαίνει υπάρχει γιατί θολώνει προσωρινά την πραγματικότητα. Ο Peter αγνοείται και δεν μπορώ να μάθω αν οφείλεται σε κάτι που έκανα εγώ ή σε κάτι που έκανε αυτός. Αν θα μπορούσα να το αποτρέψω όλο αυτό, αν αντί να ήμουν η σκύλα που είμαι και του ζήτησα να καθίσει σε εκείνον τον καναπέ και να τον ρωτήσω τι συμβαίνει ή να τον φιλήσω ξανά μέχρι να σιγουρευτώ πως δεν θα φύγει ποτέ ξανά και θα επιστρέψει ξανά το πρωί. 

Το κλάμα μου δεν σώπαινε και η Natalie απλά προσπαθούσε να βοηθήσει. Μα πως μπορούσε να τον κάνει όταν όλα πήγαιναν κατά διαόλου; Ο Dylan άρχισε να μοιάζει περισσότερο με φίδι παρά με το άτομο που είχε μεγαλώσει να συμπαθεί και να αγαπάει εξαιτίας τής κολλητής της.

Απλά χρειαζόταν ένα κλειδί για να ανοίξει το κουτί με όλες τις απαντήσεις της. Το κλειδί που-

Αυτό ήταν, το κλειδί! Σηκώθηκα απότομα από τον καναπέ. 

Τι συνδέει το χαρτί τής τράπεζας με το εισιτήριο; Η Καλιφόρνια.

Τι συνδέει το χαρτί τής τράπεζας με το κλειδί; Ο αριθμός 8199.

Το εισιτήριο, το χαρτί τού ξενοδοχείο; 

Ο Peter είχε πάει για να ανοίξει την θυρίδα στις 24 Απριλίου στην τράπεζα CALIFORNIA BANK & TRUST, στην Καλιφόρνια. Το κλειδί άνοιγε την θυρίδα 8199. Εκείνος, είχε μείνει στο ξενοδοχείο για λίγες ώρες πριν φύγει άρον άρον. Είχε σκίσει το χαρτί που μαρτυρούσε το ξενοδοχείο του, είχε τα στοιχεία του, το πότε ήταν εκεί.

Έτρεξα προς την τσέπη τού μπουφάν μου και κράτησα το κλειδί στα χέρια μου. Όπως υπέθεσα, ο αριθμός 8199 ήταν σκαλισμένος εκεί, ο αριθμός όπου πριν δεν είχα παρατηρήσει.

Έχω το κλειδί τής θυρίδας! 

Έτρεξα ξανά στον καναπέ μόνο για βγάλω το χαρτί τής τράπεζας από το συρτάρι. Που στο καλό βρίσκεται η τράπεζα που πήγε;

California Bank & Trust
P.O. Box 54040
Los Angeles, CA 90054-0040   , όλα γραμμένα πάνω από την ημερομηνία.

Είχε πάει στο Λος Άντζελες τής Καλιφόρνια για την τράπεζα. Τρέχοντας, πήγα στο δωμάτιό μου για να πάρω το λάπτοπ, το τοποθέτησα στα πόδια μου, όσο κάθισα βιαστικά στο κρεβάτι.

Πηγαίνοντας στο Google, πάτησα Paradise Hotel στην Καλιφόρνια. Το ξενοδοχείο υπήρχε και αυτό, στο Λος Άντζελες.

Μπίνγκο, γαμώτο! 

«Είναι τού Peter όλα αυτά, ε;» ακούστηκε η δυνατή φωνή τής Natalie από το καθιστικό. Έκλεισα ασυναίσθητα τα μάτια μου, σιχαίνοντας  την τούτη βιαστική αντίδρασή μου μπροστά στην Natalie. Τι θα γινόταν αν τα έβρισκα μπροστά στον Dylan;

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου, αφήνοντας το λάπτοπ και την σελίδα τού ξενοδοχείου πίσω μου, και πήγα προς το μέρος της. Δεν φαινόταν θυμωμένη αλλά περισσότερο αναστατωμένη. Το ένα χέρι της έδειχνε στο ανοιχτό συρτάρι και στα χαρτιά που είχε βγάλει έξω. Η σκισμένη σελίδα και το χαρτί τής τράπεζας, ακόμα και εκείνο το καταραμένο άσπρο χαρτί. 

Δεν μπορούσα να το αρνηθώ. Ήταν δικά του. Αλλά ακόμα και να ήθελα, δεν θα είχε νόημα. Το όνομά του ήταν γραμμένο και στα δύο χαρτιά. Και από τον τρόπο που με κοιτάζει το ήξερε και αυτή.  «Δεν ήρθε να σου δώσει τα ρούχα σου εκείνη την μέρα, ε Olivia; Ήθελε να σου μιλήσει για τα μυστικά του. Μυστικά που έχεις αρχίσει να πλησιάζεις περισσότερο.» Τώρα εκείνη έμοιαζε περισσότερο στεναχωρημένη.

Δεν μίλησα.

«Μίλα Olivia γαμώτο!» ούρλιαξε. 

Πήδηξα τρομαγμένη από την θέση μου, ενώ ταυτόχρονα έπεσε μία σταγόνα από τα μάτια μου, κατευθείαν στο μάγουλό μου. Το ένιωθα να το διασχίζει όσο εγώ πάσχιζα να σκεφτώ τι να πω.

Ο διάβολος με τα ψέματά τους χαμογελούσε, ο άγγελος αντίθετα φοβόταν σιωπηλά με τις αλήθειες του. Ψέματα είναι όταν λένε πως στην αλήθεια κρύβεται δύναμη; Ποιος είδε τον διάβολο όμως και δεν τον φοβήθηκε;

Το επόμενο πράγμα που έκανε ούτε καν εγώ μπόρεσα να το προβλέψω. Η Natalie σήκωσε το χέρι της και με σφαλιάρισε. Δυνατά.

«Δεν ήσουν το τελευταίο άτομο που μίλησε στον Peter εκείνη την μέρα. Εγώ ήμουν.» απάντησε μόνη της.

Το μισοτελειωμένο χαρτί στο τραπέζι, το χαρτί που είχα εγώ στην τσέπη τού παντελονιού μου. 

Αυτή ήταν το άτομο που τον διέκοψε.

Έβαλα το χέρι μου στο μάγουλό μου, προσπαθώντας να μην φωνάξω από τον πόνο. Με έκαιγε αλλά ταυτόχρονα έμοιαζε να μουδιάζει. Ο πόνος μουδιάζει τον πόνο;

«Τι είπες στον Peter εκείνη την μέρα, Natalie;»

«Το μυστικό τού Dylan. Αυτό που σου ζήτησε να μου κρύψεις, και το έκανες δίχως τύψεις και στην αστυνομία.»

Ω γαμώτο.

❦

Η σιωπή ήταν αβάσταχτη. Αλλά άλλο τόσο ήταν και η αλήθεια που κρεμόταν από τα χείλη και των δυο μας.

Το μυστικό που δεν άντεχα να τής κρύψω ήταν ο λόγος που δεν άντεξε πια. 

«Δεν είμαι ηλίθια Olivia, νομίζεις δεν βλέπω πως τον κοιτάζεις τελευταία; Ήταν ακριβώς όπως όταν μιλούσες για τα ψέματα τού Peter. Το πως σε κρατούσε πριν από το χέρι και το πόσο επιθετικά τον κοιτούσες, τα έκανε όλα αλήθεια.»

«Πως το έμαθες;» ρώτησα, κρατώντας το πρόσωπό μου με το χέρι μου. Σαν να απειλούνταν να πέσει. Η αλήθεια είναι πως φοβόμουν μην δεν άντεχε η Natalie άλλο και με ξαναχτυπούσε.

Τώρα μάλλον γνώριζε κάθε ψέμα που είχα πει, νομίζοντας πως όλα ήταν μία οργανωμένη συνωμοσία εναντίον της,

«Δεν στο είπα ποτέ και φαντάζομαι ούτε ο Peter, αλλά μερικές φορές παραμιλάς στον ύπνο σου. Περισσότερο όταν είσαι αγχωμένη, αναστατωμένη ή όταν βλέπεις εφιάλτες.  Λίγες ώρες αφότου σε επισκέφτηκε ο Peter, σε πήρε ο ύπνος και σε άκουσα να το ψιθυρίζεις. Ο Dylan λέει ψέματα. Στην Natalie.»

Η πικρία τής ειρωνείας χτύπησε το σώμα μου σαν κεραυνός. Δεν άντεξα ούτε λίγες ώρες.

Θεωρείται άραγε ακόμα ψέμα όταν ο άλλος γνωρίζει την αλήθεια ή πως λες ψέματα;

«Γιατί δεν μου το είπες Olivia;»

Επειδή κάποτε είχες πει πως θα προτιμούσες να ζούσες στα ψέματα αρκεί να ήσουν ευτυχισμένη. Αλλά αυτό δεν θα μπορούσα να της το πω, όχι όταν με κοιτούσε έτσι. Σαν να την πρόδωσα χειρότερα από όσο την πρόδωσε αυτός.

«Μόλις το είχα μάθει και-»

«Ο Peter σου ζήτησε να το κρατήσεις κρυφό.»

Ναι.

«Ναι.»

«Ξέρω πως λυπάσαι και πως σε έτρωγαν οι τύψεις. Κάθε βράδυ μουρμουρίζεις στο κρεβάτι. Μερικές φορές κλαις κιόλας. Αλλά δεν θα στο συγχωρέσω ποτέ αυτό Olivia. Έκανες αυτό ακριβώς που σιχαινόσουν να σου κάνει ο άλλος, και το έκανες επειδή ακριβώς σου το ζήτησε αυτός.»

«Συγγνώμη.» Αν και πότε αυτό ήταν αρκετό για να λυθούν όλα;

«Θα έλεγα πως δεν πειράζει, αλλά πειράζει.» χαμογέλασε, το άκουσα στην φωνή της. Και για αυτό μπόρεσα να την κοιτάξω στα μάτια ξανά. Και πράγματι χαμογελούσε, σαν να μην είχα καταστρέψει μόλις την φιλία μας.

«Που πας;» ρώτησε ξαφνικά, κοιτάζοντας με περίεργη.

Είχα αρχίσει να τρέχω για το λάπτοπ, στο δωμάτιο. Στην οθόνη ακόμα έλαμπε η κόκκινη σελίδα τού ξενοδοχείου.

«Πάω να μας βγάλω εισιτήρια για την Καλιφόρνια. Ήρθε η ώρα να τελειώνει αυτή η ιστορία.» 

(Α/Ν says every main character ever.)