Υπήρχαν φορές όπου ευχόμουν να μπορούσα να εξαφανιστώ. Όχι πάντα, όχι συνέχεια, μα υπάρχουν φορές που η σκέψη αυτή με κρατάει ξύπνια τα βράδια, ανήμπορη να κοιμηθώ ξανά.

Είμαι παρανοϊκή, ψιθυρίζω συνέχεια. Είμαι παρανοϊκή, είμαι ηλίθια, είμαι ένα κορίτσι με μεγάλη φαντασία, και μεγάλο στόμα. Και με τον φόβο να παραμονεύει σε κάθε γωνία, την απελπισία να εμφανίζεται κάθε στιγμή, δεν αντέχω άλλο.

Φοβάμαι και ο φόβος είναι τόσο αληθινός που με καίει βιαστικά και τόσο γρήγορα. Δεν μπορώ ούτε στην σχολή να πάω χωρίς να είμαι στα όρια κλάματος, χωρίς να μάτια μου να χύσουν δάκρυα, χωρίς να τρέξω κυριολεκτικά μακριά από όλους.

Η Natalie δεν καταλαβαίνει. O Dylan με κοροϊδεύει, λέγοντας πως εφόσον εγώ χώρισα τον Peter δεν έβγαζε νόημα τέτοια αντίδραση. 

Και ο Peter, αχ, εκείνος απλά κοιτάει χωρίς να λέει τίποτα. Λες και πέθαινε κοιτάζοντάς με, ζώντας μακριά μου.

Δεν μπορώ να την κάνω να το βουλώσει.

Να με κάνει να το βουλώσω ή να με τρελάνει; Περισσότερο από όσο ήδη ήμουν, τουλάχιστον; Έψαξα όλο το σπίτι για κοριούς και κρυφές κάμερες και δεν βρήκα τίποτα!! Και το χειρότερο; Αντί να νιώσω καλύτερα και να ξεχάσω αυτήν την παρανοϊκή ιδέα, πεθαίνω επειδή φοβάμαι μην πεθάνω.

«Γαμώτο.» είπα κλαίγοντας. Γιατί όσο σκέφτομαι πως όλα αυτά είναι βλακείες νιώθω γελοία;

Έχω αυτό το ένστικτο και φοβάμαι τρομερά να το αγνοήσω.

❦

Το σπίτι τού Peter για άλλη μία φορά φαινόταν όπως πάντα, χαώδες. Μόνο που αυτήν την φορά ξεπερνούσε αυτό που άντεχα και είχα συνηθίσει να βλέπω. Θα άρχιζα να τακτοποιώ, κάτι που σχεδόν άρχισα να κάνω αλλά δεν ήταν πλέον σπίτι μου εδώ.

Άφησα το κινητό μου στον καναπέ και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν συνεχίσω. 

Η φωνή μου, η φωνή τής λογικής που αγνοούσα σκόπιμα σήμερα, ούρλιαζε σε κατάσταση συναγερμού. Το κεφάλι μου στα όρια έκρηξης, με την καρδιά μου νεκρή, όπως είναι εβδομάδες τώρα. Ειρωνικά νεκρή, γιατί εκείνος καλά είναι και εγώ θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη για αυτό, γιατί τον αγαπάω.

Τον αγαπάω .. και γιατί είμαι εδώ;

Τι έκανα εδώ;  Ψάχνω στοιχεία για να γίνουν οι εφιάλτες μου πραγματικότητα.

Κοίταξα με μία γρήγορη ματιά το καθιστικό, κανένα περίεργο γράμμα αυτήν την φορά, το ίδιο και στην κουζίνα, τις κρεβατοκάμαρες. Και βρήκα το απόλυτο τίποτα.

Με το σπίτι σε ντροπιαστικά βρόμικη κατάσταση, την κουζίνα γεμάτη σκουπίδια, και σπίτι γενικότερα τυλιγμένο με σκόνη, το υπνοδωμάτιο ήταν περιέργως, πεντακάθαρο.

Σκόνη ούτε για δείγμα, κρεβάτια στρωμένα, τίποτα αξιόλογο. Τι διάολο, ξέχασαν πως όταν υποτίθεται καθαρίζουμε, το κάνουμε σε όλο το σπίτι;

Ακόμα και με την ατμόσφαιρα στο δωμάτιο καθαρή, το σπίτι βρομούσε. Στην σκέψη αυτή τα μάτια μου σταμάτησαν να χαζεύουν τα κρεβάτια και το σώμα μου γύρισε απότομα, με εμένα να τρέχω πως το καθιστικό.

Το παράθυρο ήταν κλειστό. Μα όταν το συνειδητοποίησα ήταν πολύ αργά.
«Γαμώτο.» ψιθύρισα σιωπηλά την ώρα που μια πόρτα άνοιξε.

Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και ο Peter ήταν στο σπίτι. Πως στο καλό δεν το πρόσεξα νωρίτερα αυτό;

Από το μπάνιο, ακούστηκε από 'κει. Κάποιος είναι στο μπάνιο.

Η καρδιά μου χτυπάει νευρικά, ασταμάτητα και την ακούω τόσο δυνατά που νιώθω πως θα πέσω κάτω. Οι σκέψεις μου τρέχουν τόσο γρήγορα και δεν προλαβαίνω να τις καταλάβω.

Πέφτω στα γόνατα γρήγορα, και για καλή μου τύχη δεν ακούγεται τίποτα.

Δεν γίνεται να με βρουν εδώ, με τα κλειδιά στο χέρι, να εξιχνιάζω το σπίτι.

Ξαπλωμένη στο πάτωμα, γλιστράω όσο πιο αθόρυβα μπορώ, αδύνατον καθώς οι κινήσεις μου έκαναν μικρούς θορύβους στο πάτωμα, κάτω από το κρεβάτι και βάζω το χέρι μου πάνω από το στόμα μου και κρατιέμαι να μην ουρλιάξω.

Είμαι τρελή για αυτά που κάνω, αλλά και ο Peter δεν θα κράταγε τόσα μυστικά αν αυτά δεν ήταν τόσο σημαντικά. Και ο φόβος μάς κάνει τρελούς, η δικαιολογία η καλύτερη που μπορούσα να σκεφτώ με σκοπό να δικαιολογηθώ για το πως έφτασα σε αυτό το σημείο. Κάτω από το κρεβάτι, με τον Peter ή τον Dylan να περπατάνε γοργά προς το μέρος μου.

Μάλλον ο Peter θα 'ταν. Ο Dylan δεν ανοιγοκλείνει τα παράθυρα, για αυτό βρωμάει το σπίτι κλειστούρα όταν περνάει την μέρα σπίτι. Αλλά δεν είχε τόση σημασία ποιος ήταν. Το γεγονός πως κρυβόμουν δεν άλλαζε.

Τι διάολο, πως θα έφευγα από εδώ μέσα;

Τα βήματα έφτασαν το δωμάτιο δευτερόλεπτα αφότου πρόλαβα να κρυφτώ. Ανακουφιστικά βολικό, σκέφτηκα.

Γύρισα το κεφάλι μου λίγες μοίρες, θέλοντας να δω κάτι πέρα από τα ξύλα τού κρεβατιού που στερεώνανε το στρώμα και ήρθα αντίθετα, αντιμέτωπη με δύο πόδια να περπατάνε προς το κρεβάτι που κρυβόμουν.

Πήγα να ουρλιάξω τρομοκρατημένη, αλλά δάγκωσα το χέρι μου όσο πιο πολύ μπορούσα και δεν ένιωσα ποτέ πιο περήφανη για την αυτοσυγκράτηση που έδειχνα εκείνη τη στιγμή. Δεν ακούστηκε τίποτα που να μαρτυρούσε πως βρισκόμουν εκεί εκείνη τη στιγμή.

Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα φόβου, ασυναίσθητα. Καλά πας, ηρέμησε τους χτύπους της καρδιάς σου.

Ηρέμησε, ηρέμησε, το χειρότερο πέρασε. Τώρα χρειάζεσαι μια στιγμή αρκετά μεγάλη για να ξεφύγεις από εδώ πριν σε δουν και σε κατηγορήσουν για διάρρηξη. Γιατί διάρρηξη ήταν αυτό που έκανα, αν και μπήκα με κλειδιά οπότε ίσως είναι λίγο αντιθετικό αλλά ποιος νοιάζεται.

Δεν είμαι ευπρόσδεκτη εδώ, όσο και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου διαφορετικά. Πονάει η ανάμνηση αυτού του σπιτιού. Κάποτε κοιμόμουν πάνω σε αυτό το κρεβάτι με τον Peter και τώρα κρύβομαι από αυτόν κάτω από το ίδιο του το κρεβάτι.

Το σπίτι του είναι σαν την φυλακή μου και δεν μπορώ παρά να νιώσω άσχημα για αυτό, γιατί δεν φταίω μόνο εγώ, φταίει και αυτός. Απλά δεν μπορέσαμε να το κάνουμε να δουλέψει.

Αλλά πονάει ..

Ο Peter πέφτει στο στρώμα και το κρεβάτι τρίζει. Αυτήν την φορά δεν πανικοβλήθηκα τόσο.

Δεν μιλούσε, προφανώς εφόσον ήταν μόνος του, δεν ακουγόταν θόρυβος για να πιστέψω πως ήταν στο κινητό του οπότε ενδεχομένως μπορεί να είχε ξαπλώσει να κοιμηθεί ή απλά χάζευε. Θα μπορούσα να βγω από την θέση μου και να εκτεθώ για λίγο μέχρι να τρέξω μέχρι την έξοδο. Αλλά δεν ξέρω πόσο θόρυβο θα έκανα μέχρι να φτάσω μέχρι την πόρτα, πιθανότατα αρκετό για να τον ξυπνήσει. Βέβαια θα μπορούσε να μην κοιμάται καθόλου και να με καταλάβει από την πρώτη στιγμή.

Θα μπορούσα να τον αντιμετωπίσω; Τι θα του έλεγα; Γιατί ήμουν εδώ και τι στο διάολο έκανα κάτω από το κρεβάτι του. Δεν μπορούσα να τον αντιμετωπίσω σαν να συζητούσαμε τα νέα τής εβδομάδας, αλίμονο.

Η κατάσταση είναι σαν από αυτά τα ηθικά διλήμματα που μάς βάζανε παλιότερα στο Λύκειο. Σε αυτήν την περίπτωση, δικαιολογείται η παραβίαση στο σπίτι του πρώην αγοριού σου με τα κλειδιά που σου είχε δώσει παλιότερα επειδή πιστεύεις ότι κινδυνεύεις; Βέβαια στο σχολείο δεν ήταν τέτοιου είδους διλήμματα αλλά περισσότερο, θα θυσίαζες τον καλύτερό σου φίλο για να σώσεις εκατομμύριες ζωές; Δεν ήξερα τότε και σίγουρα όχι τώρα.

Θα μπορούσα να περιμένω μέχρι να νυχτώσει για να φύγω. Πριν ανοίξω την πόρτα είχα κοιτάξει την ώρα- Το κινητό μου! Το κινητό μου βρισκόταν στον καναπέ στο καθιστικό, όπου το είχα αφήσει.

Γαμώτο, γαμώτο. Και συνειδητοποιώντας πως δεν είχα το κινητό μου μαζί, πρόσεξα πως και τα κλειδιά είχαν πέσει κάπου και δεν ήξερα που! Η τύχη άρχισε να με χτυπάει στα μούτρα. Αν δεν με ανακαλύψει ο Peter, θα με μαρτυρήσει η απροσεξία μου.

❦

Με πήρε ο ύπνος, και φαντάζομαι τον πήρε και αυτός γιατί ένα μικρό ροχαλητό ακουγόταν αραιά και που ξυπνώντας με από τον διακεκομμένο ύπνο που έκανα. Όλο το απόγευμα ο Peter καθόταν στο κρεβάτι του σιωπηλά και μουρμούριζε που και που διάφορα στον εαυτό του.

Ευτυχώς, δεν φάνηκε να παρατήρησε τα παρατημένα κάπου κλειδιά μου, δυστυχώς αυτό ούτε εγώ το κατάφερα. Ένα άλλο θετικό νέο είναι πως ούτε το κινητό μου χτύπησε, οπότε όλα καλά.

Τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που άρχισε να μιλάει φωναχτά.
«Πληρώθηκα αυτόν τον μήνα.»

Το αίμα μου πάγωσε και σταμάτησα να αναπνέω για μια μεγάλη στιγμή. Άρχισε δουλειά; Η απάντηση ήρθε δύο δευτερόλεπτα αργότερα.

«Πληρώνομαι για να κρατάω το στόμα μου κλειστό. Συμβουλεύω να κάνεις το ίδιο.» απάντησε ο Peter σε ένα μουρμουρητό από το τηλέφωνο.

«Το παράθυρο είναι κλειστό γιατί βρίσκομαι μέσα. Προφανώς.» Προφανώς, ακόμα και εγώ το ήξερα αυτό και εγώ δεν ήξερα τίποτα. Τι τους νοιάζει γιατί το παράθυρο είναι ανοιχτό όμως;

«Καληνύχτα.»  ψιθύρισε, τον άκουσα όμως, και άφησε το κινητό του  στο τραπεζάκι στο κομοδίνο.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι, και άνοιξε ένα ντουλάπι, για λίγες στιγμές ακούστηκε ένας ήχος σαν να ντύνεται, δεν κοιτούσα προς το μέρος του όμως μήπως και τύχει να το παρατηρήσει. Στην συνέχεια διέσχισε το δωμάτιο και πήγε προς το καθιστικό.

Προσπάθησα να βγάλω για μια στιγμή το κεφάλι μου, γιατί ένιωθα πως θα εκραγώ εκεί μέσα αλλά γρήγορα το μετάνιωσα καθώς στο τσακ πρόλαβα να ξαναμπώ μέσα όταν ο Peter μπήκε στο δωμάτιο.

Ξαναβγήκε σχεδόν αμέσως, σαν να έψαχνε κάτι, μέχρι που σαν να το βρήκε. Έφυγε για άλλη μια φορά από το δωμάτιο, αφήνοντας εμένα να εύχομαι μακάρι να μην ξαναερχόταν και να έφευγα με την ησυχία μου.

Η εξώπορτα να κλείνει και κλειδιά να κλειδώνουν την πόρτα ακούστηκαν λίγα λεπτά αργότερα.

Μόνο που όταν σηκώθηκα, ούτε κλειδιά, ούτε κινητό υπήρχε στο σπίτι. Και εγώ ήμουν παγιδευμένη μέσα.

Ο Peter είχε πάρει τα κλειδιά μου και το κινητό μου πιθανότατα να ήξερε πως βρισκόμουν εκεί.

Και το ερώτημα είναι, γιατί δεν είπε τίποτα.