Διευκρίνιση : Τα μαύρα italics προς τα αριστερά είναι ο γραφικός χαρακτήρας τού Peter. Τα μαύρα Italics την μέση και στα δεξιά ανήκουν σε άλλα πρόσωπα

«Olivia.» ψιθύρισε η Natalie. Η φωνή της ακούστηκε θολή, ίσως εγώ άρχισα να κουράζομαι να ακούω.

«Olivia.»

Άνοιξα τα μάτια μου, και το πρώτο πράγμα που κατάφερα να δω είναι τα φουντωτά τρελά μαλλιά τής Natalie βρεγμένα από το μπάνιο. Την κοίταξα καλύτερα, τα μάτια της ήταν λίγο κόκκινα, ενώ το σώμα της ήταν τυλιγμένο με ένα μπουρνούζι. Προσπάθησα να θυμηθώ τι μέρα ήταν, γιατί ήμουν ξαπλωμένη στο πάτωμα και γιατί η Natalie φαινόταν κουρασμένη, ειδικά έπειτα από μπάνιο.

Μου ανταπέδωσε την ερευνητική ματιά το ίδιο περίεργα, κάτι που μου φάνηκε εν μέρη λογικό. Για πρώτη φορά σε ολόκληρη την ζωή μου, ένιωσα μουντή, με την πρώτη μου σκέψη να είναι αυτή μόλις ανοίγω τα μάτια μου.

Τα μάτια μου, έμοιαζαν βαριά πάνω στο πρόσωπό μου. Τόσο βαριά που και μόνο η σκέψη να τα ξανακλείσω και να τα κρατήσω κλειστά, με έκανε χαρούμενη. Υπέθετα πως έμοιαζα όσο χάλια ένιωθα. Ήμουν πιασμένη, μην μπορώντας να γυρίσω τον λαιμό μου προς τα δεξιά, ενώ ένιωθα μουδιασμένα τα πόδια μου.

Η Natalie μού έδωσε λίγο χρόνο να συνέλθω από την ζάλη τού ύπνου και να ξυπνήσω. «Πως νιώθεις;»

Βαριά, αλλά όχι με την έννοια πως είχα φάει πολύ. Περισσότερο σαν να είχα πολλά να πω και δεν μπορούσα να τα πω. «Όσο χάλια φαίνομαι.»

Μου χάρισε ένα στεναχωρημένο χαμόγελο και μου άφησε λίγο χώρο - κάνοντας λίγα βήματα πίσω - για να ανασηκωθώ από το πάτωμα. Η χθεσινή μέρα έμοιαζε θολή, τόσο που και μόνο η θύμισή της μου έφερνε έναν πονοκέφαλο, τόσο οικείο που θα ορκιζόμουν πως τον ένιωθα και χτες, κι ας μην το θυμόμουνα.

Το σπίτι ήταν χάλια, γεμάτο με σκισμένα χαρτιά σε όλο το πάτωμα, μαξιλάρια κομμένα στα δύο με το βαμβάκι να έχει σκορπιστεί σχεδόν παντού. Η περιγραφή τού χάους.

Σαν το χάος που ένιωθα.

Κούνησα το σώμα μου προς τα δεξιά - μιας και δεν μπορούσα να γυρίσω το κεφάλι μου - για να κοιτάξω προς το παράθυρο. Η θέα δεν ήταν αυτό που αποζητούσα, έψαχνα τον ήλιο. Ναι, τον ήλιο, σαν απελπισμένη. Προσπαθούσα να ανεβάσω το κεφάλι μου, να τον ψάξω, να πετάξω, να φύγω από εδώ. Μα το μόνο που πήρα ήταν λίγο από το φως του.

Και πόσο μου θύμιζε τον Peter όλη η απελπισία μου να βρω κάτι φωτεινό και να κρατηθώ από αυτό. Και αυτός μού έδινε, λίγο από το φως του, κάνοντας υποσχέσεις, κι άλλο, κι άλλο. Και δεν πήρα τίποτα, μόνο έχασα το ίδιο μου το φως στο τέλος.

Πονάω.

Πονάω ακόμα και τώρα που τα χέρια τής Natalie αγκάλιαζαν το σώμα μου, ψιθυρίζοντάς μου πράγματα που δεν άκουγα καν, απασχολημένη που ήμουν με τους ήχους τής καρδιάς μου που έσπαγε.

«Τον θέλω πίσω.» έκλαψα, με την φωνή μου να ακούγεται τσιριχτή και πονεμένη. Το κλάμα μου ηχηρό.

«Όχι αγάπη μου, δεν τον θέλεις αλήθεια.»

❦

Το να επιστρέψω στο σπίτι του ήταν κάτι που μεταβίας άντεχα.

Είχα πράγματα που μού άνηκαν σε αυτό το σπίτι. Ρούχα, παπούτσια, βιβλία, που και αν και θα προτιμούσα να μην ξαναπάρω πίσω ποτέ, η Natalie έλεγε πως ήταν σημάδι πως προχωρούσα μπροστά ..

Προς την καταδίκη τής καρδιάς μου περισσότερο.

Στάθηκα μπροστά από την είσοδο τού διαμερίσματος και πήρα μία βαθιά ανάσα. Έβγαλα το κλειδί από την τσέπη μου και το γύρισα 2 φορές μέσα στην κλειδαρότρυπα, και άνοιξε.

Το σπίτι ήταν ακριβώς όπως το θυμόμουν. Όχι πως περίμενα να αλλάξει. Αλλά απογοητεύτηκα όπως και να ΄χει. Το κλειδί τού διαμερίσματος, γλίστρησε από τα χέρια μου και έπεσε στο πάτωμα, θα το έπαιρνα αργότερα. Ένιωθα πως έχασα το δικαίωμα να μπω σε αυτό το σπίτι εβδομάδες πριν, όταν έφυγα τρέχοντας από το σπίτι τού Peter. Αλλά συνέχιζα να κοιτάζω τον χώρο όπως και να έχει, χωρίς να οπισθοχωρώ.

Στο τραπέζι υπήρχαν πολλά χαρτιά, πολλά βιβλία, υπέθεσα πως ο Dylan πήρε στα σοβαρά τις σπουδές του. Ο Peter δεν διάβαζε στο τραπέζι, οπότε δεν με ένοιαζε να κοιτάξω. Αλλά κοίταξα ούτος ή άλλος.

Γράμματα, το τραπέζι είναι γεμάτο με γράμματα;

Όχι, όχι, μοιάζει περισσότερο με τυχαία χαρτιά, που και όμως γράφουν κάτι.

Και κάθε χαρτί έχει δύο διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρες από δύο διαφορετικά άτομα. Τα ίδια άτομα έχουν .. συνομιλήσει στα χαρτιά; Δεν βγάζω άκρη.

Μπορεί να έχει καταλάβει κάτι.

Πολλές φορές νιώθω ότι θα έπρεπε να με καταλαβαίνεις αλλά δεν το κάνεις.

Δεν  πληρώνομαι για να καταλαβαίνω.

Δεν .. καταλαβαίνω. Αυτά δεν μοιάζουν για την σχολή. Και ορκίζομαι πως αυτά τα χαρτιά δεν είναι του Dylan, αλλά τού Peter. Αναγνωρίζω τα γράμματά του, αν είναι δυνατόν!

Προσπαθώ να καταλάβω, κοιτάζω άλλα χαρτιά.

Δεν μπορώ να την κάνω να σωπάσει.

Θες να το κάνω εγώ;

Να κάνει ποια να σωπάσει ακριβώς; Και με ποιον τρόπο; Γιατί; 'Την' αναφέρεται ξεκάθαρα σε κάποιο κορίτσι, και η απάντηση τού άλλου προσώπου μοιάζει με απειλή ..

Θεέ μου, απειλούν να την σκοτώσουν;

Άλλο χαρτί, τα χέρια μου τρέμουν. Υπερβάλλω, κλασικά. Θα μιλάνε για κάτι άλλο .. Σίγουρα!

Μιλάει πολύ και θέλει πολλά.

Αυτό ήταν! Ανάγκασα το κεφάλι μου να πάψει να κοιτάζει τα ανατριχιαστικά χαρτάκια. Δεν με νοιάζει με ποιον μιλάει και για ποια. Η κουβέντα είχε άκρως επιθετικές ορέξεις από τον άγνωστο και ο Peter έμοιαζε δεκτικός.

Για ποια στο διάολο μιλούσαν; Μήπως, ο Peter βλέπει κάποια μετά τον χωρισμό μας; Δεν έχει περάσει μία εβδομάδα από τότε που τελείωσα τα πράγματα; Η Natalie είχε άδικο, αυτό δεν με βοηθούσε να προχωρήσω, με έκανε να μισώ τον εαυτό μου που προσπάθησα να τον συγχωρέσω.

Αλλά ποιος νοιάζεται αν ο Peter βρήκε άλλη; Μιλάνε για αυτήν σαν να είναι αντικείμενο, και ο άλλος; Τι πάει να πει 'δεν πληρώνομαι για να καταλαβαίνω;' Δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτά, και ούτε θα έπρεπε. Αυτά είναι πράγματα τού Peter, και μόνο τού Peter. Δεν ήμουν ποτέ η γκόμενα που ψάχνει τα πράγματα τού αγοριού της, αλλά τώρα; Ψάχνω τα πράγματα τού πρώην αγοριού μου, μέσα στο σπίτι του, με το κλειδί; Και έχω το θράσος να θυμώνω με βλακείες που διαβάζω;

Ο Dylan έχει την τάση να εμπνέεται διάφορες σκηνές ταινίας, μπορεί να είναι αυτό, με πινελιές τού Peter.

Ή ίσως ..

Έκλεισα τα μάτια μου. Και γύρισα το σώμα μου προς την πόρτα. Δεν είναι δικό  μου πρόβλημα. Θα πω στον Dylan να μου φέρει τα πράγματα, το πρόβλημα λύθηκε.

Μόνο που όταν πήγα στην πόρτα, έτοιμη να φύγω, ένα άλλο χαρτάκι ήταν κολλημένο στην πόρτα.

Κράτα το παράθυρο κλειστό.

Και ο  γραφικός χαρακτήρας ήταν διαφορετικός. Κάποιος άλλος έγραψε το γράμμα αυτό. Και δεν έμοιαζε με τα απαίσια γράμματα τού Dylan, ούτε με τα ανατριχιαστικά γράμματα τού αντρός στα προηγούμενα τρία.

Δεν μου έμοιαζε πλέον με τις ιδέες τού Dylan.

Γιατί κάποιος να θέλει να κρατήσει ο Peter το παράθυρό τού κλειστό; Και γιατί παραήταν σημαντικό, που έπρεπε να κολληθεί στην πόρτα;

Έσκισα το χαρτί που ήταν κολλημένο στην πόρτα και το τσαλάκωσα, βάζοντάς το γρήγορα στην τσέπη μου. Έριξα μία ματιά στο παράθυρο τού καθιστικού. Ήταν ανοιχτό, προδίδοντάς πως ο Peter δεν ήταν σπίτι, καθώς όταν ήταν κρατούσε το παράθυρο κλειστό.

Μάζεψα το πεσμένο κλειδί και βγήκα από το διαμέρισμα. Κλείδωσα την πόρτα τού διαμερίσματος, μία φορά και έφυγα τρέχοντας τρομαγμένη.

Δεν ξέρω τι στο διάολο ήταν αυτό αλλά έχω τρομοκρατηθεί.

❦

«Τι εννοείς έκλεψες το χαρτί;»

Η Natalie με κοιτούσε φρικαρισμένη, φωνάζοντας.

«Πανικοβλήθηκα!» διαμαρτυρήθηκα αλλά άσκοπα, η Natalie δεν επιδοκίμασε καμία απόφαση που πήρα. Δεν έπρεπε να διαβάσω τα γράμματα, δεν έπρεπε να σκίσω το χαρτί. Αλλά ταυτόχρονα η ιδέα της, που με ανάγκασε να ακολουθήσω ήταν τελείως λογική.

Δεν έπρεπε να πάω στο σπίτι του από την αρχή χωρίς να το ξέρει! Παραβιάζω όρια και θεωρητικά θα μπορούσε να με μηνύσει για παρενόχληση, έτσι νομίζω.

«Σκατά!»

Η Natalie, αρχικά δεν μπήκε καν στον κόπο να ακούσει ολόκληρη την ιστορία μου, λέγοντας πως τής έκανα πλάκα και δεν είχε όρεξη. Τής έδειξα το τσαλακωμένο χαρτί, εξηγώντας που το βρήκα, τονίζοντας πως φρίκαρα πολύ. Στην συνέχεια με διέταξε να της πως την όλη η ιστορία, τι διάβασα ακριβώς, που τα βρήκα, ποιος έγραψε τι, τι πίστεψα εκείνη την στιγμή.

Την κοιτούσα αγχωμένη, να δαγκώνει νευρικά τον αντίχειρα τού δεξιού χεριού της, όσο εγώ έπαιζα νευρικά με τα χέρια μου, μην μπορώντας να τα σταματήσω από το να τρέμουν.

«Θα μπορούσε να είναι κάποιο περίεργο παιχνίδι μεταξύ των αγοριών.» Εξέφρασε μία θεωρία, συνεχίζοντας να δαγκώνει το νύχι της, μην πιστεύοντας τα ίδια της τα λόγια.

«Θα μπορούσε, αλλά τα γράμματα είχαν τρεις διαφορετικούς γραφικούς χαρακτήρας, κανένας όμως δεν περιλάμβανε τού Dylan.» Κάτι που είχα συμπεράνει από την στιγμή που βρισκόμουν στο διαμέρισμα. Τα γράμματα τού Dylan πάντα φαίνονται μικρά και γραμμένα πρόχειρα - γιατί συνήθως ήταν - και δυσδιάκριτα, σχεδόν μην κατανοητά τις περισσότερες φορές. Τού Peter ήταν μεγαλύτερα και στρογγυλά, με αρκετά προσεγμένες καμπύλες, γιατί ο Peter λάτρευε τα κομψά γράμματα, κι ας μην μπορούσε να γράψει καλλιγραφικά. Οι καμπύλες και τα στρογγυλά γράμματα ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει.

Οι άλλοι δύο ήταν παρόμοιοι σχεδόν, μόνο που η διαφορά τους ήταν μία σημαντική. Ο τύπος στα γράμματα τού τραπεζιού είχε ένα απλό α, ενώ ο άλλος έγραφε το α μέσα σε μία λέξη με χαρακτήρα κεφαλαίου.

Η διαφορά τους δεν μάς έδινε περισσότερες πληροφορίες, αναγκάζοντάς μας να κάνουμε τυφλές θεωρίες, εκφράζοντας ταυτόχρονα και πολλές θεωρίες.

Τα γράμματα άνηκαν μόνο στον Peter ή γνώριζε και ο Dylan για αυτά;

Ο Peter και άλλος πομπός, σε ποια κοπέλα αναφερόντουσαν;

Ήταν κάτι σοβαρό ή ήταν σημάδι πως ο Peter και ο Dylan είχαν εμπλακεί κάπου;

«Olivia-» ξεκίνησε να μιλάει αργά η Natalie, σταματώντας απότομα τις σκέψεις μου. Έμοιαζε φρικαρισμένη, ίσως περισσότερο από όσο ήταν όλη αυτήν την ώρα. Την άφησα να συνεχίσει.

«Τι κι αν η κοπέλα για την οποία μιλούσαν ήσουν εσύ;»

Η καρδιά μου σταμάτησε για μία στιγμή, αρκετή για να νιώσω το αίμα μου να παγώνει από τον φόβο. Έκανα τα χέρια μου γροθιές και προσπάθησα να βγάλω φωνή, ανεπιτυχώς.

Αν, αν είχε δίκιο τότε η κατάσταση δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι τού Peter και τού Dylan. Γιατί τότε τα λόγια τους έβγαζαν νόημα.

Δεν μπορώ να την κάνω να σωπάσει, ρωτάει συνέχεια τι κρύβω.

Μιλάει πολύ και θέλει πολλά. Λέει πως θέλει πράγματα που αυτός αρνείται να τής δώσει. Την αλήθεια.

Μπορεί να έχει καταλάβει κάτι, πως λέω ψέματα, πως τής κρύβω κάτι.

Θα μπορούσε; Θα μπορούσε το μυστήριο και η μυστικοπάθεια που περιβάλει τον Peter  να μην αφορούσε μόνο τον εγωισμό του ή την έλλειψη εμπιστοσύνης του προς εμένα; Θα μπορούσε να είχε να κάνει με μυστικά σκοτεινά; Μυστικά που δεν μπορούσε να πει επειδή, φοβόταν;

Είχα πει πως ήμουν διατεθειμένη να μάθω τα μυστικά του ακόμα κι αν είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατό μου, δεν το εννοούσα πραγματικά αυτό, όμως! Τι διάολο, δεν εννοούσα τέτοια σκοτεινά μυστικά!

«Ω γαμώτο.»

«Κοίτα, κοίτα! Το μόνο πράγμα που ξέρουμε με σιγουριά είναι πως πιστεύουν πως μιλάς πολύ και θέλεις να μάθεις διάφορα. Μπορεί να μην είναι όσο χάλια φαίνεται.»

Όσο χάλια φαίνεται; Ένας από τούς τύπους τον ρώτησε αν θέλει να με σωπάσει αυτός!

«Natalie! Θέλουν να με σκοτώσουν!» γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο.

«Δεν το ξέρουμε αυτό Olivia γαμώτο, ηρέμησε! Μπορεί να υπερβάλλω.»

«Από πότε επικοινωνεί ο Peter με δολοφόνους Natalie; Φοβάται μην πω κάτι, μην μάθω κάτι!» Ούρλιαξα. Τι διάολο!

«Olivia, σταμάτα να μιλάς. Ηρέμησε και έλα μαζί μου.» Είπε ήρεμα η Natalie αλλά τα μάτια της κάρφωσαν τα δικά μου, με έναν τρομαχτικά επιθετικό τρόπο.

Σταμάτησα να μιλάω και εκείνη άρπαξε το χέρι μου. Σέρνοντάς με σχεδόν, με έβαλε μέσα στην τουαλέτα. «Περίμενε μία στιγμή.» είπα απότομα και εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένα αρκετά δυνατό τραγούδι ροκ άρχισε να ακούγεται, τρυπώντας σχεδόν τα αφτιά μου.

Η Natalie, χαμογελώντας μου, μπήκε στην τουαλέτα μαζί μου. Δεν έκλεισε την πόρτα. Μπερδεμένη, ήθελα να τής πω τι έχει στο μυαλό της αλλά η απότομη ματιά της επέστρεψε.

«Πρέπει να ηρεμήσουμε, Olivia και να σταματήσουμε να βλέπουμε τόσες ταινίες, εντάξει;» Ήθελα να αντιμιλήσω και να της φωνάξω πως κυριολεκτικά πριν δύο λεπτά όλα έβγαζαν απόλυτο νόημα, όσο τρομαχτικό και αν φαινόταν αυτό. Αλλά η σκληρότητα και το απόλυτο στοιχείο στα μάτια της δεν έφευγε, μπερδεμένο με την έκφραση τού χαμογέλου της.

Για μία στιγμή δεν είπα τίποτα και αυτή πήρε το θάρρος να συνεχίσει. «Βγάλε την μπλούζα σου. Η μαμά μου έλεγε πως ένα πλύσιμο των μαλλιών με ένα χαλαρό μασάζ, σε ηρεμούσε αμέσως. Βγάλε την μπλούζα σου, θα σου κάνω εγώ μασάζ.»

Δεν ήθελα να πλύνω το μαλλί μου, και η συμπεριφορά τής Natalie με φρίκαρε αρκετά, σε βαθμό που ήθελα να ουρλιάξω. Αλλά δεν μίλησα, γιατί σχεδόν φοβόμουν αυτήν την Natalie.

Έβγαλα την μπλούζα μου και έβαλα το κεφάλι μου στον μίνι νιπτήρα μας δίπλα στην ντουζιέρα. Η Natalie από την άλλη, πρώτα άνοιξε βρύση τής μπανιέρας, αφήνοντάς το νερό να πέσει μέσα της. «Να κάνουμε ένα αφρόλουτρο σε λίγο.» μονολόγησε.

Ο ήχος που επικρατούσε στο σπίτι ήταν αφόρητος, η μουσική, το νερό που έπεφτε.

Η Natalie βρέθηκε πίσω μου, αρχίζοντας να μου βρέχει το μαλλί, χαλαρές κινήσεις, μέχρι που άρχισε να μιλάει, να γαργαλάει το δέρμα μου η φωνή της, αλλά με δύο βρύσες ανοιχτές και μουσική δεν την άκουγα.

«Πλησίασε!» ούρλιαξα. Και το έκανε, έβαλε τα χείλη της στο αφτί μου, ενώ ποτέ δεν σταμάτησε τις κινήσεις στο κεφάλι μου.

«Άκου με καλά, μην κάνεις καμία περίεργη γκριμάτσα όσο σου μιλάω.» ψιθύρισε. Δεν απάντησα.

«Η κατάσταση παραείναι τρελή αλλά αρχίζω να πιστεύω πως έχουμε δίκιο. Αν όντως είσαι στόχος, και φοβούνται αν γνωρίζεις τίποτα, θα μπορούσαν να έχουν κοριούς και κάμερες στο σπίτι. Αν ισχύει και χάψουν το θέατρο μας 'όλα καλά, μία πλάκα ήταν μόνο' είμαστε εντάξει. Αν όχι, τότε είμαστε στόχος και οι δύο και κάποιος θα μας κυνηγήσει.» Σταμάτησε να μιλάει.

«Κάνε νεύμα με το κεφάλι σου αν καταλαβαίνεις.» Έκανα αυτό που είπε.

«Παίξε μαζί μου.»

Έκλεισε την μουσική.