Από τον ύπνο με έβγαλε ένα τραγικά δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Άνοιξα τα μάτια και τεντώθηκα πάνω από τον Μαξ για να δω την ώρα. Εννιά το πρωί και η Λίλι ωρυόταν έξω από το δωμάτιο. 
"Τι στο διάολο;" έκανε κοιμισμένος ο Μαξ. 
"Σςςς... είναι η Λίλι. Σήκω. Σήκω και κρύψου, άμα σε βρει εδώ δεν την γλιτώνεις". 
Ο Μαξ με κοίταξε αγουροξυπνημένος και σηκώθηκε με αργά βήματα. Διαπιστώνοντας πως δεν φορούσε κάτι, του πέταξα το σεντόνι. 
"Ρίξε κάτι πάνω σου, άνθρωπέ μου, θα με κάψεις!" είπα και ενώ πέταγα σε εκείνον το σεντόνι, τυλιγόμουν εγώ με ένα άλλο, μετατρέποντάς το σε ένα αρχαιοελληνικό φόρεμα. 
"Μεγάλη χάρη μου χρωστάς που με ξύπνησες από τις εννιά το πρωί για να μην πάθει νευρικό κλονισμό η φίλη σου" είπε αυστηρά, ωστόσο στη φωνή του υπέβοσκε ένας πειρακτικός τόνος. "Θα μου το ξεπληρώσεις αργότερα" πρόσθεσε. 
Σηκώθηκα όρθια αφήνοντας ένα βιαστικό φιλί στο στόμα του και δίνοντάς του τα ρούχα και τα παπούτσια στο χέρι. "Ό, τι πεις, μπες στη ντουλάπα τώρα". 
"ΟΝΤΕΤ!" γκάριξε απέξω η Λίλι. Ποιός να το φανταζόταν ότι ένα τόσο μικροκαμωμένο πλάσμα έβγαζε τέτοια τσιρίδα. 
"Έρχομαι!" της φώναξα όσο έχωνα τον Μαξ στη ντουλάπα. Εκείνος μου έριξε ένα στραβό χαμόγελο πριν του κλείσω το φύλλο στα μούτρα. "Κάτσε φρόνιμος". 
Πήγα δήθεν άνετη στην πόρτα και ξεκλείδωσα. "Καλημέρα, Λίλι" είπα υπερβολικά χαμογελαστή. 
"ΠΑΣ ΚΑΛΑ;!" φώναξε η Λίλι και όρμησε στο δωμάτιο. "Πού ήσουν; Γιατί ήρθα εδώ και βρήκα ένα γελοίο σημείωμα στην πόρτα; Τί παίζει; Το ξέρεις ότι κοιμήθηκα στου Πι Τζέι επειδή εσύ γούσταρες αστειάκια;"
"Λίλι έχεις δίκιο, δεν έχω τι να πω...". 
"Να μου πεις τί στο διάολο έγινε χθες που δεν ήθελες να σε ενοχλήσουν" επέμεινε εκείνη και κάθισε στο κρεβάτι της. "Μαντεύω πως για να κυκλοφορείς σαν Θεά του Ολύμπου, ότι και να έκανες, δεν το έκανες μόνη σου". 
Κοίταξα το αυτοσχέδιο φόρεμά μου και ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. "Ναι, βασικά, θα προτιμούσα να μην μιλήσω γι' αυτό. Ακόμα". Κάθισα στο κρεβάτι μου απέναντί της, εντοπίζοντας ένα μαύρο ύφασμα κοντά στα πόδια της. Με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν συνειδητοποίησα πως ήταν εσώρουχο. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ηρεμία, Οντέτ, δεν είδε ακόμα τίποτα. 
"Ένα όνομα θέλω μόνο" είπε χαμογελώντας ξαφνικά. 
"Τί όνομα;" έκανα ανήξερη. 
"Έλα τώρα, ο κόσμος το 'χει τούμπανο... Δεν είμαι ηλίθια. Το όνομα του τύπου με τον οποίον πέρασες ένα καυτό και αχνιστό βράδυ. Δεν σε αφήνω ήσυχη αν δεν μου πεις". 
"Λίλι, πραγματικά δεν νιώθω άνετα να μιλήσω γι' αυτό..."
Η Λίλι σηκώθηκε όρθια και ήρθε να κάτσει δίπλα μου. "Ρε βλαμμένο, σε μένα μπορείς να το πεις" έκανε τρυφερά. "Εκτός αν είναι κανένας πολύ άσχημος, οπότε θα πρέπει να σε ξαναπάω στο νοσοκομείο, να τσεκάρουν τα μάτια σου". 
"Λίλι, πίστεψέ με, δεν θέλεις να μάθεις το όνομα" της είπα, παίζοντας το τελευταίο μου χαρτί. Ήλπιζα να μην το συνεχίσει, να την πείσω να χωθεί έστω για ένα λεπτό στο μπάνιο ώστε να μπορέσω να βγάλω τον Μαξ ανενόχλητο από την ντουλάπα. Όχι τίποτα άλλο, είχα και εσώρουχα εκεί μέσα. 
"Το μόνο όνομα που δεν θέλω να ακούσω είναι... ξέρεις". 
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου όταν η πόρτα της ντουλάπας άνοιξε και βγήκε από μέσα ο Μαξ, σαν αληθινός Έλληνας θεός. 
"Λυπάμαι που στο χαλάω, Λίλι" της είπε. Σηκώθηκα όρθια, αφήνοντας την εντυπωσιασμένη Λίλι να κάθεται στο κρεβάτι μου και να περιφέρει το βλέμμα της από τον έναν στον άλλον. 
"Λίλι..." ξεκίνησα. "Έχεις πάρει την κατάσταση με κακό μάτι". 
Η Λίλι σηκώθηκε όρθια και πλησίασε τον Μαξ. "Πείραξε μια τρίχα από τα μαλλιά της φιλενάδας μου και θα κόψω οτιδήποτε εξέχει" σχολίασε, σέρνοντας το βλέμμα της από την κορυφή του κεφαλιού του, μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών του. 
Ο Μαξ έκρυψε ένα συμπαθητικό γελάκι και έγνεψε θετικά. "Ό, τι πεις". 
"Κι εσύ;" έκανε η Λίλι. "Είσαι σίγουρη γι' αυτό που έκανες; Ή μάλλον για εκείνον με τον οποίο το έκανες;"
"Ναι. Υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρεις, Λίλι.."
Ο Μαξ μου έσφιξε προειδοποιητικά το χέρι. "Μην της πεις, θα την βάλει σε μπελάδες" ψιθύρισε. 
"Μην πάτε να μου χρυσώσετε το χάπι. Αρκετούς εφιάλτες θα έχω με σας τους δύο λες και βγήκατε από μουσείο. Αν θέλετε να βγάλετε τα μάτια σας, κάντε το. Απλώς μην δολοφονήσετε ο ένας τον άλλον" σχολίασε και με ένα γλυκό χαμόγελο, μας άφησε και χώθηκε στο μπάνιο. 







Το μεσημέρι στην τραπεζαρία, η Λίλι με κοιτούσε λες και κατέβηκα από άλλον πλανήτη. Άφησα το πιρούνι μου στο πιάτο και την κοίταξα. "Λίλι. Γιατί με κοιτάς έτσι;" ρώτησα. 
Εκείνη χαμογέλασε."Προσπαθώ να δω τί δεν πάει καλά με σένα και ένιωσες έλξη για τον Γκόρντον" σχολίασε απλά. 
Δεν μπόρεσα να κρατήσω ένα γελάκι. "Λίλι, εμπιστεύσου με, ξέρω τί κάνω. Θα στα πω όλα κάποια στιγμή, απλώς όχι τώρα". 
"Καλά, σε πιστεύω. Αλλά ο τύπος δεν μου γεμίζει το μάτι, να ξέρεις". 
Πριν της απαντήσω, ακούστηκε η φωνή της διευθύντριας από το μεγάφωνο. 
"Παρακαλούνται όλοι οι τρόφιμοι να συγκεντρωθούν στην τραπεζαρία, καθώς, έχουμε και τρίτο περιστατικό βίας. Ένας φίλος σας, ένα δικό μας παιδί βρέθηκε πριν λίγο νεκρός. Παρακαλούνται όλοι οι τρόφιμοι, όπως συγκεντρωθούν στην τραπεζαρία". 
Εκείνη την ώρα είναι που όρμησε ο Μαξ στην τραπεζαρία και σάρωσε με τα μάτια του τον χώρο. Μόλις με εντόπισε ήρθε προς το μέρος μου με μεγάλες δρασκελιές. 
"Οντέτ!" φώναξε και με πήρε αγκαλιά. Σε αυτή την δημόσια εκδήλωση ενδιαφέροντος, αρκετά βλέμματα στράφηκαν πάνω μας. "Θεέ μου, τρόμαξα! Είσαι καλά;"
"Καλά είμαι" είπα. "Εσύ; Τι έγινε;"
"Βρήκαν κι άλλο πτώμα, όπως και τα άλλα δύο. Οντέτ, θα με κατηγορήσουν και πάλι" είπε. 
"Τί; Γιατί;"
"Το ξέρω, θα το κάνουν. Η ώρα θανάτου είναι μεταξύ δύο και τέσσερις τα ξημερώματα" είπε. 
Τον κοίταξα, καθώς θυμόμουν. "Τότε ήσουν μαζί μου" είπα. Η Λίλι παρακολουθούσε σιωπηλά. "Ήσουν μαζί μου, δεν μπορούν να σε κατηγορήσουν!"
"Δεν θέλω να το παραδεχτώ, αλλά έχει δίκιο" έκανε η Λίλι. 
"Το ξέρω ότι έχει δίκιο" είπε ο Μαξ. "Αλλά δεν θα το πεις, Οντέτ, μ' ακούς;"
"Τί πράγμα; Είσαι τρελός; Έχεις άλλοθι!"
"Δεν θα το χρησιμοποιήσεις, Οντέτ. Αν μαθευτεί, θα γίνεις αμέσως στόχος!" ξέσπασε ο Μαξ. 
"Μαξ, δεν με ενδιαφέρει. Έχεις άλλοθι, δεν σε αφήνω να στο φορτώσουν ξανά". 
Ο Μαξ με άρπαξε από το μπράτσο και με απομάκρυνε από το τραπέζι και τη Λίλι. "Το ξέρω ότι νοιάζεσαι για μένα" είπε χαμηλόφωνα. "Μπορώ να το διαβάσω στα μάτια σου. Μην νομίζεις όμως ότι μόνο εσύ νοιάζεσαι για κάποιον. Από τότε που... έγινε ό, τι έγινε μεταξύ μας, έχω σκοπό να μην αφήσω να σε πειράξουν. Αν πας και πεις πως το βράδυ ήμασταν μαζί, όπως είναι λογικό, το μυαλό τους θα πάει εκεί που θα πήγαινε κάθε ανθρώπου. Κάτι που σημαίνει πως θα καταλάβουν ότι έχουμε μια επαφή, και έτσι, μάντεψε. Θα γίνεις ο νούμερο ένα στόχος, για να βγάλουν εμένα από την μέση". 
"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μια ζωή θέλεις να σώζεις τον κόσμο και δεν αφήνεις κανέναν να σώσει εσένα. Πρώτα με τον αδερφό σου, τώρα εμένα... πάρε χαμπάρι πως δεν σου ανέθεσε κανένας να διορθώσεις τα κακώς κείμενα" είπα ειρωνικά και ελαφρώς θυμωμένα. Υπήρχε και μια αστυνομία, σωστά; Αν μιλούσαμε και εξηγούσαμε τους φόβους μας, θα μπορούσαν μάλλον να στείλουν κάποιον να μας έχει το νου του. 
Ο Μαξ με κοίταξε αυστηρά. "Κάνε όπως νομίζεις, δεν παίρνεις από λόγια" είπε. "Να ξέρεις όμως, ότι αν πεις πως ήμασταν μαζί χθες βράδυ και άρα έχω άλλοθι, θα σε διαψεύσω". 
Και με αυτά τα λόγια έμεινε να με κοιτάζει για λίγο. Το χέρι του κατευθύνθηκε αργά προς το μάγουλό μου, αλλά δεν με άγγιξε. Το έριξε κάτω και πήγε μερικά μέτρα πιο πέρα, στην παρέα του, κεραυνοβολώντας με μέ το βλέμμα.  





"Τί σου είπε;" ρώτησε η Λίλι. 
"Να μην αναφέρω πως έχει άλλοθι" της απάντησα εκνευρισμένη και σωριάστηκα στο τραπέζι. 
"Πάτε καλά; Όχι ότι πετάω από την χαρά μου, αλλά αν είναι αθώος, πρέπει να το πούμε!"
"Ευχαριστώ!" έκανα ανακουφισμένη. "Αλλά, τέλος πάντων, το ζήτημα είναι λίγο πιο περίπλοκο από όσο δείχνει" της είπα. "Οι αντιρρήσεις του έχουν αντίκρυσμα, αλλά και πάλι δεν μπορώ να τον αφήσω να τον ξανακλείσουν μέσα άδικα". 
"Άδικα; Οντέτ, πες μου σε παρακαλώ τί τρέχει" παρακάλεσε η Λίλι. 
Χαμογέλασα. "Λίλι, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Πίστεψέ με,θέλω πάρα πολύ να μιλήσω σε κάποιον για αυτά που ξέρω, αλλά δεν μπορώ. Το πράγμα πάει πιο βαθιά από όσο πίστευα. Κάνε υπομονή και όταν ξεκαθαρίσει η κατάσταση, θα στα πω όλα". 
Η Λίλι μου άρπαξε το χέρι και με κοίταξε κατάματα. "Κινδυνεύεις, έτσι δεν είναι;"
"Παρακαλώ; Πώς σου ήρθε;" έκανα δήθεν τυχαία. 
"Δεν είμαι ηλίθια, Όντι. Λίγο τρελή, ναι, αλλιώς δεν θα επιβίωνα εδώ μέσα, αλλά ηλίθια δεν είμαι. Μην κοιτάς που δεν γουστάρω τον Γκόρντον... για να νταλαβερίζεσαι εσύ μαζί του, πιθανότατα ξέρεις κάτι. Και μαντεύω, πως είναι κάτι σοβαρό". 
"Απλώς..." ξεκίνησα ψάχνοντας τις λέξεις. Δεν ήθελα να της πω ψέμματα, αλλά δεν μπορούσα να της πω και την αλήθεια. "Μην πεις σε κανέναν ότι είχαμε αυτή τη κουβέντα, σε παρακαλώ. Θα σου εξηγήσω με την πρώτη ευκαιρία". 
"Θα το κάνω" είπε. "Αλλά θα μου ορκιστείς κι εσύ ότι θα έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα. Αν δεχτώ αυτό που λες, ότι ο Μαξ δεν είναι τελείως κάθαρμα, σου έχω νέα. Είναι κολλητός με καθάρματα, οπότε θα σε συμβούλευα να διπλοτσεκάρεις τις πόρτες πριν τις ανοίξεις. Υπόσχεσαι;"
"Υπόσχομαι". 


Οι διευθυντές μπήκαν στην τραπεζαρία έπειτα από λίγο και όλοι σώπασαν αμέσως. Ακολούθησε ο Άλεξ, μια γυναίκα που υπέθεσα πως ήταν η ψυχολόγος που παρακολουθούσε τη Λίλι και οι δύο αστυνομικοί. Μπορούσα να δω τον Μαξ να με παρακολουθεί με την άκρη του ματιού μου και πεισματικά, επειδή δεν με άφηνε να τον βοηθήσω, του γύρισα την πλάτη. Η Λίλι με κοίταξε με ένα ύφος που δεν είχα ξαναδεί στο πρόσωπό της. Της χαμογέλασα. 
"Σημειώθηκε και τρίτος φόνος στο Ίδρυμά μας" είπε η διευθύντρια μπαίνοντας αμέσως στο ψητό. "Ο λόγος για τον νεαρό Άντριου Μπέργκιν, κάποιοι από εσάς τον ξέρατε, άλλοι ήσασταν φίλοι του... Η αστυνομία ερευνά τώρα τον τόπο του εγκλήματος και για την ασφάλεια όλων, θα ήθελα να αποσυρθείτε στα δωμάτιά σας και να μείνετε εκεί μέχρι το πρωί. Όλες οι απογευματινές δραστηριότητες αναβάλλονται. Κύριε Γκόρντον, παλιός γνώριμος πλέον, στο γραφείο μου". 
"Επιστρέφω" είπα στη Λίλι και όρμησα στον Άλεξ. Ο Μαξ με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα, αλλά δεν αντέδρασα. 
"Άλεξ!" έκανα και τον απομάκρυνα από το πλήθος ανθρώπων που κατευθύνονταν προς τα δωμάτια. Εκείνος κοίταξε γρήγορα αριστερά και δεξιά του και με ακολούθησε. 
"Οντέτ! Τί συμβαίνει;"
"Άλεξ, θα ξανακλείσουν τον Μαξ στην Απομόνωση!" ξέσπασα ταραγμένη. 
"Το φαντάζομαι. Παραέχει άσχημο timing αυτό το παιδί". 
"Άλεξ, πρέπει να με βοηθήσεις" του είπα. "Ο Μαξ έχει άλλοθι". 
"Τί πράγμα;"
"Έχει άλλοθι" επανέλαβα χαμηλόφωνα και έριξα μια ματιά γύρω μου. Η Λίλι με κοίταξε και της έκανα νόημα να προπορευθεί χωρίς εμένα. "Μπορώ να σου μιλήσω στο γραφείο σου;"

Στο γραφείο του Άλεξ επικρατούσε ηρεμία. Με έβαλε να κάτσω στον καναπέ. "Να σου φέρω κάτι;"
"Όχι, θέλω μόνο να με ακούσεις". 
"Πες μου" είπε φανερά ανήσυχος. "Τί ήταν αυτό για το άλλοθι που μου έλεγες;"
"Άλεξ, ο Μαξ δεν σκότωσε τον Μπέργκιν" είπα. "Ούτε τον Μπικς, ούτε τον Κέιλεμπ". 
Ο Άλεξ έγνεψε θετικά σταυρώνοντας τα χέρια πάνω στα γόνατα. "Το ξέρω" είπε. 
"Το ξέρεις; Τί εννοείς το ξέρεις; Και τί κάνεις γι' αυτό;"
"Ό, τι κι εσύ. Προσπαθώ να βρω ποιός φταίει, για να μην την πληρώσει ο Μαξ". 
"Σου έχει μιλήσει ο Μαξ, έτσι δεν είναι;" ρώτησα. 
"Για τους φόνους; Ναι, μου έχει μιλήσει. Μου είπε ότι τα ξέρεις κι εσύ. Νομίζει ότι κάποιος τον έχει βάλει στο μάτι". 
"Ακριβώς. Κι εδώ κολλάει το άλλοθι". 
"Πες μου αργά και καθαρά τί εννοείς, Οντέτ". 
Πήρα μια βαθιά ανάσα. "Λοιπόν, όταν "τύφλωσες" τις κάμερες για να μπούμε στο γραφείο των διευθυντών..." έκανα μια παύση καθώς ο Άλεξ χαμογέλασε. 
"Ναι, από τις λίγες παράνομες πράξεις που έχω κάνει, αλλά δεν μετανιώνω. Συνέχισε". 
"Όταν μπήκαμε λοιπόν, επέστρεψαν οι ΜακΚλάγκεν όσο ήμασταν μέσα. Κρυφτήκαμε κάτω από το γραφείο και περιμέναμε μέχρι να φύγουν. Το θέμα όμως είναι, πως κάποιος έμαθε ότι ήμασταν μέσα, γιατί αυτός που με χτύπησε, το έκανε πολύ κοντά στο περιστατικό. Σε συνδυασμό με το ότι αυτός που σκοτώνει, σκοτώνει ανθρώπους που έχουν εμπλακεί στο παρελθόν ή μπλέκονται τώρα με τον Μαξ, πιστεύω πως στάθηκα τυχερή και αν δεν με είχε βρει, πιθανότατα θα... τέλος πάντων, κατάλαβες πού το πάω;"
"Χτυπούν τον Μαξ μέσω ανθρώπων που σχετίζονται μαζί του, σωστά;" έκανε προσπαθώντας να ακολουθήσει τον συλλογισμό μου.
"Ακριβώς. Και γι' αυτό τον λόγο δεν με αφήνει να πω πως έχει άλλοθι". 
"Έχει όντως;"
"Και βέβαια έχει, Άλεξ!" φώναξα. "Αλλιώς γιατί στα λέω όλα αυτά;" Ο Άλεξ με έπιασε από το χέρι. 
"Έλα, ηρέμησε, ήθελα απλώς να βεβαιωθώ. Αλλά τί άλλοθι έχει; Ο θάνατος του Μπέργκιν συνέβη μεταξύ δύο και τέσσερις τα ξημερώματα, πού ξέρεις εσύ τι...;" Τα μάτια του με κοίταξαν με προσήλωση. "Οντέτ; Είναι αυτό που φαντάζομαι;"
"Ανάλογα τί φαντάζεσαι" έκανα αμήχανα. 
Ο Άλεξ χαμογέλασε. "Ήσουν μαζί με τον Μαξ χθες βράδυ, έτσι δεν είναι;"
Έγνεψα θετικά. "Όλο το βράδυ, μέχρι σήμερα το πρωί. Ο Μαξ δεν έφυγε λεπτό από δίπλα μου". 
"Και δεν θέλει να του δώσεις ελαφρυντικό, επειδή..."
"Επειδή αν μαθευτεί πως ήμασταν μαζί, ο αμέσως επόμενος άνθρωπος που θα σχετιστεί μαζί του θα είμαι εγώ. Και αυτό θα με θέσει σε κίνδυνο". 
Ο Άλεξ με κοίταξε για λίγο και έπειτα έγειρε πίσω στον καναπέ. "Τί μπλέξιμο!"
"Το ξέρω. Γι' αυτό ήρθα σε σένα. Να μου πεις τί να κάνω. Ο Μαξ είπε πως αν του δώσω άλλοθι, θα το διαψεύσει". 
"Ναι, πάντα ήταν ξεροκέφαλος" έκανε χαμογελαστός. "Οντέτ!" 
Τινάχτηκα στην θέση μου. "Πες μου ότι βρήκες λύση, αλλιώς θα κινηθώ νομικά εναντίον σου που μου έκοψες το αίμα" απείλησα. 
Ο Άλεξ χαμογελούσε. "Οι κάμερες που τύφλωσα" είπε λες και αυτό έλυνε όλα τα προβλήματα του σύμπαντος. 
"Ναι....;"
"Οι κάμερες καλύπτουν την διαδρομή από τα δωμάτιά σας στο γραφείο των διευθυντών" εξήγησε. "Αλλά και από τα δωμάτιά σας... στο δικό μου γραφείο". 

"Δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψει κανείς πως έκατσες μέχρι τις τέσσερις το πρωί στη δουλειά. Κανείς δεν έχει τόσο καλή σχέση με το γραφείο του" πέταξα και σηκώθηκα όρθια. 
"Έχεις δίκιο... αλλά...."
"Μην με σκας" του είπα. "Λέγε". 
"Κανείς δεν ξέρει στάνταρ τί ώρα φεύγει ο κάθε ένας από το γραφείο του. Όπως γύρισαν οι ΜακΚλάγκεν για τα χαρτιά, θα μπορούσα να έχω γυρίσει κι εγώ για κάτι. Γύρισα λοιπόν στο γραφείο μου στη μία το βράδυ, να πάρω κάτι που ξέχασα. Έξω από το γραφείο μου πέτυχα τον Μαξ, ταραγμένο και στεναχωρημένο, επειδή τον έχουν στήσει όλοι στον τοίχο. Τον έβαλα στο γραφείο, του έκανα μια ζεστή σοκολάτα να ηρεμήσει και μιλούσαμε όλο το βράδυ. Εξάλλου είμαι ο ψυχολόγος του. Επειδή ήταν όμως σε πολύ άσχημη κατάσταση, δεν τον άφησα να πάει στο δωμάτιό του, έτσι του έστρωσα στον καναπέ του γραφείου μου. Ο Μαξ όλο το βράδυ έμεινε εκεί. Το πρωί, μαθεύτηκαν τα νέα για την δολοφονία". 
Τον κοίταξα γουρλώνοντας τα μάτια. "Κι αν αυτό βάλει εσένα στο στόχαστρο;"
"Δεν νομίζω να τολμούσε κανείς να τα βάλει με το προσωπικό, Οντέτ. Άσε που και να γινόταν κάτι τέτοιο, έχω καθήκον να προστατέψω εσάς. Επιπλέον ο Μαξ θα επιζούσε αν πάθαινα κάτι εγώ" πρόσθεσε στο τέλος κλείνοντάς μου το μάτι. 
"Δεν έχω όρεξη ούτε να γελάσω" του είπα θλιμμένα.
Ο Άλεξ ήρθε και κάθισε δίπλα μου και με τράβηξε στην αγκαλιά του. "Μην ανησυχείς, την βρήκαμε την άκρη. Τώρα το μόνο που μένει είναι να μιλήσω στους ΜακΚλάγκεν για να τον βγάλουν έξω. Τόσες φορές που τον χώσανε εκεί μέσα, θα τους έχει γίνει συνήθεια". 
"Θα έρθω κι εγώ" είπα και σηκώθηκα ακολουθώντας τον στην πόρτα. 
"Ξέχνα το" είπε. "Κοιτάμε να μην σε μπλέξουμε περισσότερο. Μόνος μου θα πάω. Θα πω στον Μαξ για την κουβέντα μας και θα του πω να σε βρει στο δωμάτιό σου. Στο μεταξύ, θα έχω το νου μου και στα δυο σας". 
Και με αυτά τα λόγια με έδιωξε στο δωμάτιό μου, κοιτώντας με συνωμοτικά.