Το παν είναι να είσαι και λίγο τυχερός. 
Δεν χρειάστηκε καν να πείσω τη Λίλι να πάει στο δωμάτιο του νέου της φίλου. Μόλις γύρισα στο δωμάτιο που μοιραζόμασταν, βρήκα ένα post it πάνω στο μαξιλάρι με τον γραφικό χαρακτήρα της. 
ΟΝΤΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΑΠΟΨΕ ΕΔΩ, ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΩΙ. ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ. 
Στο τέλος του σημειώματος η Λίλι είχε σχεδιάσει μια μικρή καρδούλα και ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Ξεκόλλησα το post it από το ύφασμα και χώθηκα στο μπάνιο, για να βγάλω από πάνω μου την ανατριχίλα που με κυρίευσε, όταν θυμήθηκα ότι θα είχα ξανά επισκέψεις το βράδυ. 
Έμεινα στην μπανιέρα περίπου μία ώρα, να μουλιάζω μέσα στο αφρόλουτρο βανίλια, γεμάτη σαπουνάδες. Μόλις βγήκα, φόρεσα ένα παντελόνι με ρίγες και μια φαρδιά μπλούζα - παρά το χειμωνιάτικο κρύο, το δωμάτιο ήταν ζεστό - και στέγνωσα τα μαλλιά μου. Άκουγα μουσική από το iPod μέχρι την στιγμή που κοίταξα το ρολόι και είδα την ώρα. 12:01. 
Μέχρι να κλείσω τη μουσική, άκουσα ένα ελαφρό χτύπημα στην πόρτα. Πήγα και άνοιξα, χωρίς να περιμένω να λάβω απάντηση από τον επισκέπτη, μιας και γνώριζα ήδη ποιός ήταν. 
Ο Μαξ φορούσε μια ανοιχτόχρωμη μακρυμάνικη μπλούζα, τα ξανθά του μαλλιά έπεφταν στο μέτωπο και τα μάτια του και έδειχνε κάπως κουρασμένος. Κάθισε στο κρεβάτι μου λες και ήταν δικό του και περίμενε να καθίσω απέναντί του, ακολουθώντας με με το βλέμμα. 
Μόλις κάθισα και ακούμπησα στα μαξιλάρια, εκείνος ανασηκώθηκε και έβγαλε ένα κομμάτι χαρτί από την τσέπη του. 
"Τί είναι αυτό;" ρώτησα καθώς το πήρα. 
"Ο λόγος για τον οποίον ήθελα να σου μιλήσω" είπε και έπειτα σταμάτησε για να με αφήσει να διαβάσω το γράμμα. 

Γκόρντον. 
Δεν ξέρεις ποιός είμαι, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι σε ξέρω εγώ. Και σε ξέρω πολύ καλά. Μην νομίζεις πως θα σε αφήσω να την γλιτώσεις. Θα την πληρώσεις για όλα όσα έχεις κάνει στο παρελθόν, τα λάθη σου θα επιστρέψουν για να σε αποτελειώσουν. Θυμήσου τα λόγια μου. Θα σε κάνω να πληρώσεις, με την βαρύτερη από όλες τις ποινές. 
Θα πληρώσεις με τη ζωή σου τα εγκλήματά σου. 
Όπου πας, θα είμαι η σκιά σου. 
ΠΡΟΣΕΧΕ. 

Άφησα το χαρτί ανάμεσά μας, σαν να ήταν μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί, προσεκτικά πάνω στα σκεπάσματα. "Καταλαβαίνεις τώρα γιατί νομίζω μου την έχουν στημένη;" ρώτησε περιμένοντας πραγματικά μια απάντηση. 
"Πού το βρήκες αυτό;" ρώτησα. 
"Ήταν στο κρεβάτι που έχω στην αίθουσα χορού. Κάποιος το άφησε πάνω στο μαξιλάρι μου". 
Άρχισα να μασουλάω το νύχι μου σκεπτική. Κάτι δεν μου κολλούσε σε όλη την ιστορία. Ένιωθα πως υπήρχε ένα κενό στην υπόθεση που ανέτρεπε τα πάντα, ένιωθα πως κάτι πολύ φανερό και βασικό μας διέφευγε, αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ακριβώς. Ο Μαξ έπιασε το χέρι μου απαλά και το απομάκρυνε από το στόμα μου με μια αυστηρή, ωστόσο τρυφερή έκφραση. Αντιστάθηκα σε ένα ακούσιο χαμόγελο και έμπλεξα τα χέρια μου μεταξύ τους. 
Το σκέφτηκα ακόμα λίγο. 
Τί δεν κόλλαγε;
Ο Μαξ είχε ένα κρεβάτι, όπως και οι άλλοι τρεις στην αίθουσα χορού και όπως γνώριζα ήδη, οι μόνοι που έμπαιναν εκεί μέσα ήταν τα Παιδιά του Χειμώνα, με πολύ λίγες εξαιρέσεις, όπως εγώ ας πούμε. Για να βρεθεί εκεί μέσα το γράμμα, σημαίνει πως κάποιος το έβαλε εκεί.
"Ποιοί έχουν πρόσβαση στην αίθουσα χορού, εκτός από εσένα και τους φίλους σου;" ρώτησα, σχηματίζοντας ήδη μια ιδέα στο μυαλό μου. 
"Θεωρητικά, κανείς άλλος πέρα από εμάς τους πέντε" απάντησε εκείνος. 
"Πέντε;" έκανα χαζά. "Τέσσερις είστε".
"Κι εσύ" έκανε χαμηλόφωνα "πέντε". 
"Μάλιστα" απάντησα διστακτικά, νιώθοντας ένα ανησυχητικό τρέμουλο στο στομάχι. "Είσαι απόλυτα σίγουρος πως δεν το έβαλε εκεί κάποιος από τους φίλους σου;"
"Απόλυτα σίγουρος" είπε με βεβαιότητα ο Μαξ.
"Ποιός άλλος μπορεί να μπει, αν υποθέσουμε πως δεν φοβάται τα Παιδιά του Χειμώνα;" ξαναρώτησα.
"Οποιοσδήποτε είναι πολύ ηλίθιος" σχολίασε ο Μαξ. "Δεν υπάρχουν πολλοί που θα έμπαιναν στο άντρο των Παιδιών. Τείνω να πιστέψω, κανένας, ούτε καν οι υπεύθυνοι".
"Κάποιος πρέπει να το έβαλε εκεί μέσα, που σημαίνει πως είναι κάποιος που τόλμησε να μπει και βγήκε χωρίς να γίνει αντιληπτός" μονολόγησα. Ο Μαξ με παρακολουθούσε με μια αυξανόμενη περιέργεια, ενώ το μυαλό του ακολουθούσε τους συλλογισμούς μου. "Έπειτα είναι και το κολιέ" πρόσθεσα, απευθυνόμενη στον εαυτό μου κυρίως.
"Ναι, σχετικά με αυτό" έκανε ο Μαξ "δεν μου είπες πού το βρήκες".
Τον κοίταξα προσεκτικά από την κορυφή ως τα νύχια. Ας πάει στο διάολο, σκέφτηκα, θα το πω. Ίσως εδώ να παίζονται πολλά περισσότερα από όσο νόμιζα στην αρχή.  
"Αν σου απαντήσω, θέλω να μου ορκιστείς ότι θα μείνει μεταξύ μας" είπα. 
Ο Μαξ ακούμπησε το χέρι στην καρδιά του. "Σου δίνω τον λόγο της τιμής μου. Μπορείς να με εμπιστευθείς". Καλά, θα το δούμε. 
"Όταν ανακαλύφθηκε το πρώτο πτώμα στα σκαλιά που οδηγούσαν στο υπόγειο, μου καρφώθηκε μια τρελή ιδέα να πάω να ψάξω στο μέρος εκείνο για οτιδήποτε είχε πιθανότατα ξεφύγει από τα μάτια των αστυνομικών. Δεν ξέρω γιατί, ίσως βαθιά μέσα μου να μην πίστευα πως ευθυνόσουν εσύ για τον θάνατο του Μπικς και να έψαχνα απλά λόγους να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου. Το γεγονός ότι με τρομάζεις, δεν έχει καμία σχέση με αυτό, ασφαλώς" πρόσθεσα όταν είδα πως άρχισε να το παίρνει πάνω του. "Τέλος πάντων, έψαξα και βρήκα το κολιέ. Και ομολογώ πως μου φάνηκε unisex, οπότε δεν μπορούσα να ξέρω σε ποιόν ανήκε. Γι' αυτό ήρθα να σου μιλήσω". 
"Το κολιέ θα μπορούσε να είχε πέσει από τον οποιονδήποτε κατεβαίνει στο υπόγειο, Οντέτ" παρατήρησε εύστοχα ο Μαξ. Το μυαλό μου δούλεψε πυρετωδώς όμως και ανταπάντησα. 
"Ο επιστάτης, ας πούμε. Τον ξέρεις. Φοράει τέτοια μπιχλιμπίδια;" 
"Ο τρομερός Τζο;" έκανε ο Μαξ έτοιμος να ξεσπάσει σε τρανταχτά γέλια. "Για όνομα του Θεού, Οντέτ, τον έχεις δει τον τύπο; Το μοναδικό μπιχλιμπίδι που παίζει να φοράει είναι κανένα κολιέ με τα αυτιά των εχθρών που έχει κατατροπώσει". 
"Ενθαρρυντικό" σχολίασα ειρωνικά, με μια ξαφνική παγωμάρα στα σωθικά μου. "Οπότε, επιστρέφουμε στην αρχική μου σκέψη. Αφού ο μόνος που κατεβαίνει στο υπόγειο είναι ο Τρομερός Τζο, που αποκλείεται να φορούσε ένα τέτοιο μπιχλιμπίδι, ο δεύτερος που κατέβηκε ήταν ο Μπικς - που δεν ανέβηκε ξανά - και που ούτε εκείνος φοράει τέτοια πράγματα, ο τρίτος που κατέβηκε τις τελευταίες μέρες εκεί κάτω, είναι..."
"... ο δολοφόνος" είπε χαμηλόφωνα ο Μαξ κοιτώντας με με προσήλωση. 
Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά, χαμογελώντας. "Ακριβώς". 
"Θεέ μου" μονολόγησε ο ξανθός νεαρός στο κρεβάτι μου. Στήριξε το κεφάλι του στα γόνατά του και έμεινε για λίγο σιωπηλός. "Και το γράμμα;"
"Απλός κόσμος, έχει πρόσβαση μέσα στο Ίδρυμα;" ρώτησα, νιώθοντας πραγματικά σαν τον Σέρλοκ. 
"Νομίζω πως όχι, χωρίς γραπτή άδεια από τους διευθυντές. Πού το πας;"
"Όποιος άφησε το σημείωμα στο κρεβάτι σου, πρέπει να είναι κάποιος που μπήκε στο δωμάτιο και είτε είχε άδεια για να μπει στο κτίριο, είτε απλά τόλμησε να μπει, χωρίς να φοβηθεί τα Παιδιά του Χειμώνα. Με λίγα λόγια, αν αποκλείσουμε την εξωτερική παρεμβολή, μόνο κάποιος μέσα από το κτίριο θα μπορούσε να αψηφήσει την αυθαίρετη κυριαρχία σας και να μπει στην αίθουσα". 
Τα μάτια του Μαξ γούρλωσαν και το γαλάζιο έμοιαζε πιο φωτεινό από ποτέ. "Με τρομάζεις" είπε με ειλικρίνεια. "Ειλικρινά, δεν θέλω ούτε να σκεφτώ με τί ταχύτητα γυρίζουν τα γρανάζια του μυαλού σου αυτή τη στιγμή". 
Χαμογέλασα χωρίς να το θέλω, ικανοποιημένη από τον ίδιο μου τον εαυτό. Άπλωσα τα πόδια μου και τα τέντωσα, προσπαθώντας να μην ακουμπήσω τον Μαξ, κι εκείνος έμεινε να με κοιτάζει. 
"Υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που να του εμπιστευόσουν και τη ζωή σου;" ρώτησα έπειτα από λίγο και αφού το χαμόγελο ικανοποίησης δεν είχε σβήσει ακόμα από τα χείλη του. 
"Κάποιον έχω στο μυαλό μου" σχολίασε πονηρά. Δεν ήθελα να μπω στον κόπο να σκεφτώ αν ήταν μπηχτή, αν το είπε με κάποιον σκοπό, έτσι συνέχισα σαν να μην είχα ακούσει κάτι. "
"Κάποιον υπεύθυνο". 
"Τον Άλεξ" είπε αβίαστα, χωρίς να το σκεφτεί. 
Κούνησα το κεφάλι μου ικανοποιημένη. "Ωραία. Μαξ, θα σου κάνω μια ερώτηση και θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά, αλλιώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σε βοηθήσω".
"Γιατί νομίζω πως γνωρίζω την ερώτησή σου;" έκανε ανασηκώνοντας ένα φρύδι.
"Εσύ σκότωσες τον Μπικς και τον Κέιλεμπ;" ρώτησα πριν χάσω το θάρρος μου, αγνοώντας τον.
Ο Μαξ δεν θύμωσε. Αντιθέτως, έβγαλε έναν αναστεναγμό, λίγο από κούραση - ψυχική ή σωματική - λίγο από απογοήτευση και με κάρφωσε με το βλέμμα του. Ήταν η μοναδική φορά που με κοιτούσε τόσο σοβαρά, με τέτοια προσήλωση, που ένιωθα εντελώς γυμνή μπροστά σε αυτά τα γαλάζια μάτια. Ασυναίσθητα, μάζεψα τα πόδια μου στο στήθος.
"Όχι" είπε απαλά, καθαρά, χωρίς την παραμικρή κίνηση στα μάτια, ή κάποια ρυτίδα στο μέτωπό μου. "Οντέτ, το ορκίζομαι σε ό, τι έχω ιερό. Δεν σκότωσα τον Μπικς και τον Κέιλεμπ" επανέλαβε το ίδιο σοβαρά, με το ξεγυμνωτικό βλέμμα ακόμα στο πρόσωπο.  
"Ωραία" είπα. "Σε πιστεύω. Και τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε". 
"Τί έχεις στο μυαλό σου;" ρώτησε. 
"Σχεδόν όλοι οι χώροι του ιδρύματος βιντεοσκοπούνται, σωστά;" ρώτησα. 
"Ναι" έγνεψε ο Μαξ, διαβάζοντας στα μάτια μου πού το πήγαινα. 
"Ωραία. Πρέπει με κάποιον τρόπο, να δούμε τί κίνηση επικρατούσε έξω από την αίθουσα χορού λίγο πριν βρεις το γράμμα". 
"Δεν νομίζεις ότι όποιος το έκανε, αν ήταν από εδώ μέσα θα γνώριζε για τις κάμερες και θα είχε πάρει τις προφυλάξεις του;" ρώτησε. 
"Την πατήσαμε μόνο αν με κάποιον τρόπο έκρυψε την εικόνα" του είπα. "Αν προσπάθησε να καμουφλάρει τον εαυτό του όπως κάνουν στις ταινίες, με εκείνα τα τεράστια πουλόβερ και τις κουκούλες των ράπερ στα μούτρα, θα έχουμε τουλάχιστον την πρώτη οπτική επαφή". 
"Οι κάμερες στο υπόγειο και έξω από την αίθουσα στη δεύτερη δολοφονία δεν έδειξαν απολύτως τίποτα. Μου το είπε ο Άλεξ, ήταν σαν κάποιος να κάλυψε την κάμερα πριν κάνει το οτιδήποτε". 
"Ας ελπίσουμε να σταθούμε πιο τυχεροί αυτή τη φορά" είπα.