Έπεσα για ύπνο πολύ νωρίς εκείνο το βράδυ, μιας και ήθελα να βγάλω από το μυαλό μου τη συνάντηση με τον Μαξ. Και αποδείχτηκε πως ήμουν τυχερή που έπεσα νωρίς για ύπνο, γιατί οι πραγματικοί μπελάδες άρχισαν πολύ νωρίς το επόμενο πρωί.
Και μιλάω για πραγματικούς, απειλητικούς μπελάδες.  
"Οντέτ!" ακούστηκε μια φωνή έξω από το δωμάτιο που μοιραζόμουν με τη Λίλι. Η πόρτα άνοιξε πριν ανοίξω τα μάτια μου και αφήσω το φως να με χτυπήσει στο πρόσωπο. Άκουσα τη Λίλι να μπαίνει μέσα φουριόζα και να κάθεται πάνω στο κρεβάτι μου, τραντάζοντάς με. "Σήκω! Έγινε κάτι τρομερό!"
Μουρμούρισα κάτι που ούτε εγώ δεν κατάλαβα και τράβηξα τα σκεπάσματα πάνω από το κεφάλι μου, θέλοντας να αρχίσω τη μέρα μου αργότερα. 
"Οντέτ, δεν θα το ξαναπώ! Συνέβη κάτι απαίσιο στο ίδρυμα και όλοι μας πρέπει να βγούμε έξω! Μας θέλουν οι διευθυντές!"
Μόλις το άκουσα αυτό σηκώθηκα απρόθυμα από το κρεβάτι και σύρθηκα μέχρι το μπάνιο, αφήνοντας τη Λίλι να ωρύεται πίσω μου. "Δεν θα μου πεις τι έγινε;" ρώτησα βουρτσίζοντας τα δόντια μου. 
"Κανονικά δεν έπρεπε, επειδή μου έβγαλες τη ψυχή μέχρι να σηκωθείς αλλά είμαι πολύ χάλια οπότε θα στο πω γιατί θα σκάσω. Λοιπόν, Όντι, βρέθηκε ένα πτώμα σήμερα, στις σκάλες που οδηγούν στο υπόγειο". 
Έφτυσα έκπληκτη και ταραγμένη τον αφρό και ξέπλυνα το στόμα μου. "Τί πτώμα; Κανονικό; Ανθρώπου;" 
"Κανονικό, με τα όλα του. Ακόμα και... με κάτι να του λείπει". 
Γύρισα στο δωμάτιο και άρπαξα ένα τζιν παντελόνι, ένα πουλόβερ με ρίγες και ένα μπουφάν και χώθηκα πίσω από το παραβάν που είχαμε στη γωνία. "Κάτι μου λέει πως δεν θέλω να μάθω τί του λείπει, έχω δίκιο;" ρώτησα. 
Η Λίλι απέστρεψε το βλέμμα της. "Ας πούμε, πως τον ευνούχισαν λιγάκι". 
Κρατήθηκα από τον τοίχο πίσω μου για να μην πέσω από την ζαλάδα που μου έφερε αυτή η μικρή πρόταση. "Πλάκα μου κάνεις" της είπα και βγήκα από το παραβάν, ισορροπώντας στο ένα πόδι προσπαθώντας να μπω στις αρβύλες μου. "Πες μου ότι μου κάνεις πλάκα..."
"Θα ήθελα πολύ να σου κάνω πλάκα, αλλά Οντέτ, έτσι λένε... πρέπει να κατέβουμε κάτω, οι διευθυντές μας θέλουν σε λίγη ώρα". 

Πήγα μαζί με τη Λίλι στις κερκίδες, κοιτάζοντας γύρω μου όλους τους τρόφιμους του ιδρύματος. Μερικοί είχαν ήδη καθίσει, άλλοι έρχονταν μετά από εμάς. Εντόπισα στο πλήθος τα Παιδιά του Χειμώνα και το βλέμμα του Μαξ, που έπεσε πάνω μου και μετά έφυγε αδιάφορα. Έκανα κι εγώ το ίδιο. Όσο κρατούσε το δικό του μέρος της συμφωνίας θα κρατούσα κι εγώ το δικό μου. 
Κάθισα δίπλα στη Λίλι, όταν έπειτα από λίγο μας πλησίασαν οι διευθυντές. Η κυρία ΜακΚλάγκεν έμοιαζε απύθμενα αυστηρή και ο άντρας της πολύ ταραγμένος για να μιλήσει.
"Αγαπητοί μου τρόφιμοι" ξεκίνησε εκείνη μόλις είδε ότι ο άντρας της τα βρήκε σκούρα. "Σας καλέσαμε εδώ, μιας και ένα πρωτοφανές γεγονός έλαβε χώρα σήμερα στο ίδρυμά μας. Όπως θα ακούσατε ήδη, ένας τρόφιμος βρέθηκε σήμερα το πρωί νεκρός και κατακρεουργημένος στις σκάλες του υπογείου, σε έναν χώρο δηλαδή, που είναι εκτός ορίων για εσάς. Όπως καταλαβαίνετε, κυκλοφορεί ένας δολοφόνος ανάμεσά μας". 
Σε αυτό το σημείο ακούστηκαν μερικά επιφωνήματα. Το κεφάλι μου έπεσε στον Μαξ, που γύρισε και είπε κάτι στον φίλο του. 
"Ο φίλος σας Τέιλορ Μπίκερς - οι περισσότεροι τον ξέρατε ως Μπικς - είναι το θύμα αυτού του στυγερού δολοφόνου". Μπικς... κάπου το ήξερα αυτό το όνομα. "Λυπάμαι πολύ που μερικοί φίλοι του έπρεπε να το μάθετε έτσι... ας περάσουμε τώρα σε κάτι ακόμα. Λυπάμαι που το αναφέρω, ειδικά παρουσία των υπόλοιπων τροφίμων, αλλά η κατάσταση δεν παίρνει αναβολές. Θα ήθελα τον κύριο Γκόρντον να παρευρεθεί στο γραφείο μου". 
Μπικς... Για μισό λεπτό... έτσι έλεγαν τον τύπο με τον οποίο πλακώθηκε χθες ο Μαξ!
"Μπορώ να μάθω τον λόγο;" ρώτησε ο Μαξ και όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω του. Κάποιος σκότωσε και μάλιστα βίαια τον τύπο που τα έβαλε χθες με τον Μαξ. Ω, Θεέ μου. 
"Κύριε Γκόρντον, νομίζω είναι ηλίου φαεινότερον πως είστε ο νούμερο ένα ύποπτος για την δολοφονία του Μπίκερς" είπε η διευθύντρια. "Μετά τον χθεσινό καυγά σας... ναι, τα έμαθα. Στο γραφείο μου" πρόσθεσε και έκανε μεταβολή περπατώντας πλάι στον άντρα της με κατεύθυνση το κτίριο. 

Μια απίστευτη σιωπή κύκλωσε όλους τους τροφίμους καθώς το βλέμμα μου - μαζί με των υπολοίπων - έπεσε πάνω στον Μαξ που είχε μείνει να κοιτάζει άναυδος αλλά και κάπως θυμωμένος την διευθύντρια. Ήταν αλήθεια; Είχε όντως ο Μαξ σκοτώσει και ευνουχίσει τον Μπικς; Δεν θα μου έκανε εντύπωση, μιας και είχε το κίνητρο και είχε ήδη σκοτώσει στο παρελθόν. Πότε το έκανε όμως; Μετά το περιστατικό με έσυρε στην αίθουσα χορού... μετά όμως εγώ έφυγα... Μέχρι την ώρα που κοιμόμασταν, θα είχε άπλετο χρόνο να τον στείλει στον άλλο κόσμο και να τον... χμ, διαμελίζει. 
Ανατρίχιασα. 
Τον παρακολούθησα με το βλέμμα καθώς πήγαινε προς το κτίριο, με ένα κάρο ψιθύρους να ακούγονται από τις κερκίδες. Πριν πάρω το βλέμμα μου από πάνω του, τον πρόσεξα να γυρίζει, να με κοιτάζει με ένα βλέμμα που δεν μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω και έπειτα να συνεχίζει το δρόμο του. 
Θεέ μου, είχα περάσει μερικές στιγμές με έναν τύπο που μια ώρα μετά έκανε φόνο. 

"Δεν το πιστεύω" έκανε η Λίλι στο τραπέζι για το μεσημεριανό. "Δεν μπορώ να το πιστέψω!"
"Τί δεν πιστεύεις, για φόνο τον βάλανε μέσα" της είπα με το στόμα γεμάτο τηγανητές πατάτες. 
"Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έκανε φόνο εδώ μέσα' είπε εκείνη. "Τα πράγματα εδώ είναι πολύ αυστηρά". 
"Ε, μπορεί να μην ήταν προμελετημένο". 
"Η ΜακΚλάγκεν λέει πως ήταν" είπε η Λίλι. "Το άκουσα σήμερα, πέρασα από το γραφείο της. Έψαχνα να κάνω τράκα από τον τρομερό Τζο και την άκουσα που το έλεγε στον άντρα της και τον Άλεξ. Ο Γκόρντον το είχε σχεδιάσει όλο και μάλιστα με λεπτομέρεια". 
"Δεν το πιστεύω αυτό" της είπα, αν και μέσα μου δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη. Ποτέ δεν μπορούσες να είσαι σίγουρη με τον Μαξ. Ο τύπος έφερνε σε ψυχάκια. 
"Έτσι είπαν". 
"Πού τον έχουν τώρα; Τον αφήσανε να κυκλοφορεί ελεύθερος;"
"Είσαι καλά; Και να ρισκάρουν να ξαποστείλει κανέναν άλλον; Τον έχουν στην απομόνωση". Την κοίταξα ερωτηματικά. "Μια πτέρυγα είναι, βασικά τρία δωμάτια όλα κι όλα, εντελώς απομονωμένα. Χρειάζεσαι ειδική άδεια για να επισκεφτείς κάποιον από αυτούς που είναι εκεί. Τον έχουν μέσα μέχρι να δουν αν όντως είναι ο ένοχος". 
"Αφού η ΜακΚλάγκεν είναι σίγουρη" της είπα ειρωνικά. 
"Ναι, απλώς, για τα τυπικά, ξέρεις". 
"Και αν όντως αποδειχθεί ένοχος;"
"Θα τον στείλουν στις κανονικές φυλακές. Πολύ πιθανό η ποινή του να είναι αυστηρή. Πολύ πολύ αυστηρή αν με πιάνεις". 
Την έπιανα. Πολύ περισσότερο από όσο θα ήθελα. Τότε μια ιδέα πέρασε ξαφνικά από το μυαλό μου. Ήταν τρελό, αλλά ήταν λες και μια φωνή - ο Θεός, υπέθεσα αργότερα - μου είπε να το κάνω. 
"Θέλω να πάμε εκεί που βρήκανε το πτώμα. Να ψάξουμε".