"Είσαι τρελή" είπε η Λίλι. "Αλλά εγώ πιο τρελή, που κάθομαι και σε ακολουθώ. Θα το φάμε το κεφάλι μας, να το θυμάσαι! Έτσι και μας πιάσουν...."
"Άμα δεν κάνεις ησυχία θα μας πιάσουν αλήθεια, πάψε!" τη μάλωσα κι εκείνη σταμάτησε αμέσως. 
"Πάντως να ξέρεις δεν συμφωνώ" έκανε γρήγορα μετά από λίγο. 
"Δεν πειράζει, χρειαζόμουν έναν τσιλιαδόρο. Κοίτα τώρα αν έρχεται κανένας". 
Η Λίλι έκανε αυτό που της είπα, μουρμουρίζοντας από μέσα της. Εγώ βρήκα εκείνο το σημείο όπου υποτίθεται πως είχαν βρει το πτώμα - μάλλον αλήθεια έλεγαν γιατί ο χώρος είχε περικυκλωθεί από μια κίτρινη ταινία. Για πότε ήρθαν οι αστυνόμοι, πότε έφυγαν, πότε άφησαν τον Μαξ να φέρνει βόλτες στο ίδρυμα, ούτε που το κατάλαβε κανένας μας. 
Η κορδέλα τύλιγε έναν χώρο περίπου ενός τετραγωνικού μέτρου στην κορυφή της σκάλας που οδηγούσε προς το υπόγειο. Το κάτω πάτωμα χανόταν στη στροφή και αναγκάστηκα να σκύψω πολύ για να δω το τέρμα. Και πάλι δεν τα κατάφερα. 
"Λίλι, θα περάσω τις σκάλες" της είπα. 
"Είσαι όντως τρελή!" έκανε εκείνη. "Πας καλά; Έτσι και μας πιάσουν θα μας κλείσουν κι εμάς στην απομόνωση!"
"Και τί σκας; Φτάνουν τα δωμάτια" έκανα αδιάφορα. 
"Δεν το πιστεύω αυτό που ακούω! Σε κόλλησε ο Γκόρντον μαλάκυνση;"
"Λίλι, ορκίζομαι πως το ένστικτό μου μού λέει πως κάτι δεν κολλάει εδώ πέρα, εντάξει; Πρέπει να με βοηθήσεις!" της είπα πιάνοντας τα μαλλιά μου μια κοτσίδα. 
"Α, εντάξει, άμα το λέει το ένστικτό σου... δεν μου λες, το ένστικτό σου λέει τίποτα για το πόσο γρήγορα θα φρικάρουν οι δικοί μου άμα οι ΜακΚλάγκεν με στείλουν στην ηλεκτρική καρέκλα;"
Την κοίταξα για μια στιγμή. "Λίλι, σε παρακαλώ" της είπα. "Πρέπει να ψάξω, δεν ξέρω, αλλά είναι λες και μια φωνή μου λέει πως πρέπει να ψάξω. Δεν έχω άλλο σύμμαχο εδώ μέσα. Το ξέρω ότι δεν γουστάρεις τον Μαξ, ούτε εγώ τον γουστάρω, αλλά αν - λέω αν - υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να είναι αθώος, δεν θα ήθελες να αποδειχθεί;"
Η Λίλι το σκέφτηκε μερικά λεπτά και με κοίταξε λες και ήμουν παρανοϊκή. "Αν ο Άλεξ σου έδωσε φάρμακα, μην τα πάρεις. Σου πηδήξανε τον εγκέφαλο" σχολίασε καυστικά. "Τελείωνε τώρα". 
Της χαμογέλασα και προσεκτικά, πέρασα από το περιφραγμένο τετράγωνο και άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες. 

Οι σκάλες έβγαζαν σε τρεις διαφορετικές πόρτες. Η μία είχε μια λερωμένη ταμπελίτσα με την ένδειξη Λεβητοστάσιο. Η δεύτερη ήταν η αποθήκη και η τρίτη... η τρίτη δεν είχε ταμπέλα πάνω της. Δοκίμασα κάθε μία από τις τρεις, τυλίγοντας το μανίκι της μπλούζας μου γύρω από τα δάχτυλά μου αλλά ήταν - ασφαλώς - κλειδωμένες. 
Έψαξα για λίγο πολύ προσεκτικά να μην αγγίξω τίποτα, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ένα ολοστρόγγυλο, υπέροχο μηδενικό. 
Ωραία ντετέκτιβ είσαι, σκέφτηκα ειρωνικά. 
"Τί θα γίνει, Σέρλοκ, θα κάτσεις κι άλλο εκεί κάτω;" γκρίνιαξε η Λίλι από την κορυφή της σκάλας. 
"Σκάσε, γκρινιάρα, έρχομαι" της είπα και κάπως απογοητευμένη πήρα τον δρόμο της επιστροφής. 
"Βρήκες κάτι;" με ρώτησε όταν έφτασα στην κίτρινη κορδέλα και σήκωσα το ένα πόδι για να περάσω. 
"Τίποτα" της απάντησα λυπημένα. 
"Καλά, δεν πειράζει, άσε άλλους να κάνουν τους ντετέκτιβ. Εσύ μείνε προς το παρόν να διοχετεύεις τη φαντασία σου για κανένα μυθιστόρημα. Μην πάει και χαμένο τόσο υλικό. Πάμε τώρα;"
Ήμουν έτοιμη να απαντήσω θετικά, όταν πρόσεξα κάτι μικρό και γυαλιστερό σε μια γωνία στις σκάλες. "Λίλι!" της είπα κι εκείνη κοίταξε προς τα εκεί που της έδειχνα. "Ένα χαρτομάντιλο". 
Εκείνη έβγαλε από την τσέπη της ένα χαρτομάντιλο και μου το άπλωσε. 
"Στο CSI έχουν σακουλάκια στοιχείων, εμείς έχουμε χαρτομάντιλα... α ρε Σέρλοκ, που είσαι να μας δεις..." σχολίασε. Έπιασα το γυαλιστερό πραγματάκι με το χαρτί και το σήκωσα. 
"Θα μας θαυμάσει ο Σέρλοκ" της είπα. Μέσα στην παλάμη μου βρισκόταν τώρα ένα μενταγιόν. Ένα χρυσό μακρουλό μενταγιόν σαν καρφί κρεμασμένο από μια επίσης χρυσή αλυσίδα. 
"Κακόγουστο" σχολίασε η Λίλι κοιτώντας το επικριτικά. 
Της έριξα ένα θυμωμένο βλέμμα. "Μπορεί να φορεθεί και από άντρα και από γυναίκα, έτσι δεν είναι;" της είπα. 
"Υποθέτω ναι" έκανε εκείνη κοιτώντας το πραγματικά. "Του Μαξ θα είναι, εκείνος φοράει κάτι περίεργα μενταγιόν. Και έχει κι εκείνα τα περίεργα τατουάζ, ανατριχίλα με έπιασε. Θα πάμε ποτέ στο δωμάτιό μας, ή σχεδιάζεις να ληστέψουμε καμιά τράπεζα για να τη βρούμε;"
Τη σκούντηξα παιχνιδιάρικα. Τύλιξα το μενταγιόν στο χαρτί και το έβαλα στην τσέπη μου. 
"Πάμε" είπα. 

Εκείνο το απόγευμα είχα γυμναστήριο μαζί με τη Λίλι. Μιας και οι δύο δεν ήμασταν και οι τέρμα αθλητικοί τύποι, φορέσαμε ένα ζευγάρι φόρμες και πιάσαμε γρήγορα δύο ποδήλατα, το ένα δίπλα στο άλλο. Λέγαμε ανοησίες και αστεία για περίπου κανένα μισάωρο, όταν τα Παιδιά του Χειμώνα - χωρίς τον Μαξ φυσικά - μας πλησίασαν. Ο ένας από τους τρεις, ο Τσάρλι, με έπιασε από τη μέση και με σήκωσε χωρίς δυσκολία από το ποδήλατο, τραβώντας με σε μια γωνία. 
"Ε, καλέ, αφήστε τη φίλη μου!" άρχισε να φωνάζει η Λίλι και σηκώθηκε, όταν ο Τζέιμς ο Δολοφόνος την κράτησε στη θέση της. Ο Τσάρλι με κοίταξε με ένα δολοφονικό βλέμμα. 
"Εσύ είπες στη διευθύντρια για τον καυγά του Μαξ με τον Μπικς;" ρώτησε. Τον κοίταξα τρομοκρατημένη, μιας και με κρατούσε ακόμα από τη μέση, σε ύψος που τα πόδια μου δεν ακουμπούσαν καλά στο έδαφος. "Λέγε!" φώναξε εκείνος ταρακουνώντας με. Πολλοί μας κοιτούσαν, κανένας όμως δεν έκανε κάτι να βοηθήσει. Η Λίλι χτυπιόταν σαν ψάρι στην αγκαλιά του Τζέιμς. "Μίλα γαμώτο, μίλα αν θες τα ματάκια σου!"
"Όχι, όχι" είπα ταραγμένη. "Το ορκίζομαι. Δεν - δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Σε κανέναν". 
Ο Τσάρλι με κοίταξε δύσπιστα και με ταρακούνησε και πάλι, με αποτέλεσμα να χτυπήσω ελαφρά το κεφάλι μου στο τοίχο. Ζαλίστηκα για μια στιγμή. "Λέγε την αλήθεια!" είπε χαμηλόφωνα και απειλητικά ο Τσάρλι. 
"Την αλήθεια λέω! Το ορκίζομαι, δεν το είπα σε κανέναν! Ο Μαξ είπε πως θα με άφηνε ήσυχη αν τον άφηνα κι εγώ! Αυτό θέλω, την ησυχία μου! Αλήθεια λέω!"
Ο τρίτος της παρέας, ο Γκρέγκορι, έπιασε από τον ώμο τον Τσάρλι. "Ελα, ρε ηλίθιε, άφησέ την, ο Μαξ είπε απλά να την ρωτήσουμε, μην κάνεις μαλακίες τώρα. Εξάλλου μοιάζει να λέει την αλήθεια". 
Ο Τσάρλι με κοίταξε και έπειτα με άφησε κάτω. Άρχισα να τρέμω από την ταραχή. "Το καλό που σου θέλω να λες αλήθεια" είπε. 
"Το ορκίζομαι, δεν είπα κουβέντα" επανέλαβα. 
"Αλήθεια λέει, πάμε" επέμεινε ο Γκρέγκορι και τράβηξε με το ζόρι τον Τσάρλι μακριά μου. Ο Τζέιμς άφησε την Λίλι και εκείνη έτρεξε αμέσως κοντά μου. 
"Τί θέλανε; Τί έγινε; Είσαι καλά;"
Έγνεψα, προσπαθώντας να κάνω τα γόνατά μου να πάψουν επιτέλους να τρέμουν. Δεν έπρεπε να πω τίποτα, το ήξερα, αλλά ήθελα πολύ να με συμβουλέψει η Λίλι. Παρόλα αυτά κράτησα το στόμα μου κλειστό. 
"Μαλακίες" απάντησα. "Να δουν αν ξέρω τίποτα σχετικά με την υπόθεση".
"ΟΙ ηλίθιοι" σχολίασε εκείνη. "Είσαι καλά; Μήπως να το λέγαμε σε κάποιον;"
"Όχι, όχι, όλα καλά" της είπα. "Παρόλα αυτά, νομίζω πως πρέπει να κάνω κάτι επί του θέματος". 
"Σαν τι;" έκανε εκείνη. Την τράβηξα παράμερα. 
"Το μενταγιόν που βρήκαμε" της είπα. "Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ανήκει στο δολοφόνο". 
"Και εξίσου μεγάλη πιθανότητα να έχει μείνει εκεί εδώ και χρόνια" επισήμανε εκείνη. 
"Το ξέρω, αλλά ας το δούμε έτσι για την ώρα. Νομίζω πως πρέπει να μιλήσω στο Μαξ". 
Η Λίλι χαμογέλασε. "Πρώτον, νόμιζα εσύ τον έλεγες Γκόρντον. Από πότε έγινε Μαξ; Και δεύτερον, είχα δίκιο για τα φάρμακα. Είσαι πραγματικά για τα σίδερα". 
"Λέγε ό, τι θες" της είπα αδιάφορα. "Νομίζω πως πρέπει να κάνω μια κουβεντούλα μαζί του. Όσο το δυνατόν πιο σύντομα".