Ο Μαξ έφυγε σαν τη γάτα από το δωμάτιό μου, αθόρυβα και λίγο αργότερα αφού κανονίσαμε τί θα κάναμε. Μόλις τα συμφωνήσαμε, έβγαλε το κεφάλι του από την πόρτα και αφού βεβαιώθηκε πως ο διάδρομος ήταν άδειος, πήγε στο δωμάτιό του.
Το επόμενο μεσημέρι, θα είχε ήδη κάνει κουβέντα με τον Άλεξ και θα ήξερε αν μπορούσε να ελπίζει στη βοήθειά του. Στην τραπεζαρία, όπου έπρεπε να τρώω ακούγοντας μια λεπτομερέστατη περιγραφή της χθεσινής νύχτας που μοιράστηκε η Λίλι με τον φίλο της - που του άρεσε να κυκλοφορεί με το όνομα Πι Τζέι - ο Μαξ μπήκε ύστερα από λίγο. Κάθισε με τους φίλους του σε ένα τραπέζι απέναντι από το δικό μας και διάλεξε μια θέση στην οποία με είχε απέναντί του. Ρίχνοντας μια εξεταστική ματιά γύρω του, το βλέμμα του με εντόπισε και σήκωσε το χέρι, σχηματίζοντας έναν κύκλο με τον αντίχειρα και τον δείκτη του δεξιού του χεριού.
Ο Άλεξ είχε συμφωνήσει, οπότε μπορούσαμε να συνεχίσουμε κανονικά. Όταν τελειώσαμε με την Λίλι το φαγητό, μιλώντας ακόμα για τον Πι Τζέι, ασφαλώς, φρόντισα να περάσουμε από το τραπέζι του Μαξ για να του γλιστρήσω το σημείωμα με τις οδηγίες που έλεγε πού πρέπει να με συναντήσει και πότε.
Με την πρόφαση ότι ήθελα ακόμα ένα μήλο από τον μπουφέ, περάσαμε από το τραπέζι του, όπου άφησα διστακτικά να πέσει το σημείωμά μου δίπλα στο παπούτσι του. Γυρνώντας να κοιτάξω δήθεν τυχαία αφού είχα πάρει το μήλο μου, τον είδα να σκύβει για να το πιάσει και να μου κλείνει το μάτι.

Η Λίλι έχασε την συνεδρία της με τον ψυχολόγο καθώς αποφάσισε πως προτιμούσε να περνάει ώρες με τον Πι Τζέι παρά με την ψυχολόγο, έτσι είχα ένα ολόκληρο απόγευμα στη διάθεσή μου για να προετοιμαστώ σωματικά και ψυχολογικά για αυτό που είχα κανονίσει με τον Μαξ.
Ο Άλεξ - που για κάποιον λόγο ήταν από την αρχή πεπεισμένος για την αθωότητα του Μαξ - είπε πως είχε πρόσβαση στο δωμάτιο με τις κάμερες και μπορούσε να "τυφλώσει" μερικές ώστε να κάνουμε για λίγο ανενόχλητοι την δουλειά μας. Με τρόμαζε αυτή η αλογάριαστη βοήθεια του Άλεξ, αλλά αφού ο Μαξ τον εμπιστευόταν τόσο τυφλά, δεν είχα λόγο επί του θέματος.
Μετά από ένα χαλαρωτικό μπάνιο με αιθέρια έλαια και μια κουβέντα με τους δικούς μου στο τηλέφωνο όπου τους διαβεβαίωνα ότι ήμουν φρόνιμη, ακολουθούσα κατά γράμμα τους κανόνες και δεν έμπλεκα σε μπελάδες, αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να αναλογιστώ σοβαρά αυτό που θα έκανα.
Φόρεσα ένα μαύρο λεπτό πουλόβερ και δερμάτινο μπουφάν στο ίδιο χρώμα - ήξερα ότι πιθανότατα θα ξεπάγιαζα, αλλά η αγωνία και το άγχος μου είχαν χτυπήσει κόκκινο και ένιωθα να σκάω - ενώ χώθηκα σε ένα στενό μαύρο τζιν και τις αγαπημένες μου αρβύλες, που έπαιζαν το ρόλο της κάπας του Σούπερμαν. Μόνο που δεν ήμουν Σούπερμαν.
Ήμουν ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα που ξέφυγε λίγο από τον δρόμο του και βρέθηκε σε ένα ίδρυμα, να οργανώνει σχέδια για να αποδείξει την αθωότητα ενός σεσημασμένου. Σε μια γρήγορη ανασκαφή στα συρτάρια μου έβγαλα έναν φακό και έπεσα πάνω στο πακέτο με τα τσιγάρα. Έκπληκτη συνειδητοποίησα πως είχα να καπνίσω από την προηγούμενη μέρα της εισαγωγής μου εδώ. Άφησα το πακέτο στο κρεβάτι κοιτάζοντάς το προσεκτικά και ζυγίζοντας τις επιλογές μου.
Δεν πρόλαβα να λυγίσω και να ανοίξω το πακέτο, γιατί ακούστηκε ένα ελαφρό χτύπημα στην πόρτα και πήγα προς τα εκεί για να ανοίξω. Ο Μαξ ήταν ντυμένος στα μαύρα, με ένα σκουφί στο κεφάλι του που έκανε εκπληκτική αντίθεση με το λευκό του δέρμα και τα ξανθά του μαλλιά. Για πρώτη φορά παρατήρησα ένα σκουλαρίκι στο αριστερό του αυτί που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε τραβήξει την προσοχή μου. Κρατούσε κι εκείνος ένα φακό και έμοιαζε εκστασιασμένος.
"Έτοιμη;" ρώτησε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
"Νομίζω" ψέλλισα.
Εκείνος έβαλε τα χέρια του στους ώμους μου και με κοίταξε προσεκτικά. "Έλα τώρα, Όντι" σχολίασε. "Εσύ είσαι ο εμπνευστής του σχεδίου κι εσύ είπες πως θέλεις να με βοηθήσεις. Μην με παρατήσεις τώρα, σε παρακαλώ".
"Δεν το είχα σκοπό" σχολίασα χαμογελαστή. Ο Μαξ ανταπέδωσε και ηγήθηκε της αποστολής.

Ο Μαξ ήξερε τον δρόμο για το γραφείο των διευθυντών καλύτερα και από την παλάμη του. Έμοιαζε να έχει έναν νοητό χάρτη μέσα στο κεφάλι του που του έλεγε προς τα πού έπρεπε να πάει ανάλογα με το ποιό μέρος του ιδρύματος ήθελε να βρει. Όταν τον ρώτησα πώς θυμόταν απέξω την διαδρομή και μάλιστα μέσα στο πηχτό σκοτάδι, εκείνος είπε πως ήταν επειδή τον είχαν καλέσει αμέτρητες φορές στο γραφείο για να τον τιμωρήσουν. Δεν ξέρω αν το εννοούσε ή αν έσπαγε πλάκα, πάντως ήταν σίγουρα ο τύπος για τον οποίο θα μπορούσε να ισχύει κάτι τέτοιο.
Ο Μαξ είπε επίσης πως ο Άλεξ είχε φροντίσει να μην μας πιάσουν οι κάμερες και, ομολογώ πως είχα τεράστια περιέργεια να μάθω πώς το έκανε αυτό.
Ο Μαξ είπε πως ο Άλεξ πρότεινε μια διαδρομή προς το γραφείο των διευθυντών από τους διαδρόμους που έλεγχαν πιο σπάνια ο κύριος και η κυρία ΜακΚλάγκεν. Σε αυτούς τους διαδρόμους, όπως είπε ο Μαξ, ο ψυχολόγος είχε "τυφλώσει" τις κάμερες. Όταν ρώτησα να μάθω τον τρόπο, μου έκλεισε περιπαικτικά το μάτι στέλνοντας ένα κύμα ανατριχίλας στο κορμί μου και απάντησε πως θα μου έλεγε αν ήμουν καλό κορίτσι. Φοβόμουν να ρωτήσω την έννοια του όρου "καλό κορίτσι" όπως την αντιλαμβανόταν εκείνος, έτσι σώπασα, ευχόμενη να μην έχω πέσει έξω στην εκτίμησή μου για το άτομό του.
Το γραφείο των διευθυντών ήταν κλειδωμένο, όπως το περίμενα, αλλά δεν εξεπλάγην όταν ο Μαξ έπεσε στα γόνατα και με έσυρε κι εμένα μαζί του. "Το τσιμπιδάκι σου" σχολίασε.
"Δεν φοράω τσιμπιδάκι" απάντησα.
"Ωραία, τότε λυπάμαι που το ζητάω τόσο νωρίς στην γνωριμία μας, αλλά θέλω το σουτιέν σου" είπε ατάραχος και κοίταξε μέσα από την κλειδαρότρυπα.
"Παρακαλώ;!" έκανα σοκαρισμένη. Γαμώτο, και δεν είχα εύκαιρο το σπρέι πιπεριού.
"Τί έγινε, Σέρλοκ;" έκανε γελώντας. "Δεν έχεις ξαναδεί κατασκοπικές ταινίες; Πώς περιμένεις να ανοίξω την πόρτα, με μαγικά, όπως ο Harry Potter;"
"Με άλλο μέσον και όχι το σουτιέν μου" του είπα αυτόματα.
Ο Μαξ χαμογέλασε και το βλέμμα του με σκάναρε από την κορυφή ως τα νύχια. Ναι, σίγουρα δεν ήταν καλή ιδέα. "Έλα τώρα, μην μου πεις ότι ντρέπεσαι".
"Το σουτιέν μου είναι πανάκριβο" σχολίασα καθώς έβαζα τα χέρια μέσα από τα μανίκια και μέσα από το πουλόβερ, πιάνοντας το κούμπωμα. "Μεγάλη η χάρη σου" πρόσθεσα, καθώς του πέταξα το εσώρουχο στα μούτρα.
Ο Μαξ με κοίταξε με ένα πειρατικό χαμόγελο στα χείλη. "Όχι πως δεν το απολαμβάνω" είπε "αλλά θα σου πάρω καινούριο, καλύτερο".
"Το καλό που σου θέλω" σχολίασα σταυρώνοντας τα χέρια μου. Ξαφνικά ένιωθα εντελώς εκτεθειμένη μπροστά του και το πονηρό χαμόγελο που σχημάτιζε λακκάκια στα μάγουλά του δεν βοηθούσε και ιδιαίτερα. Κούμπωσα το δερμάτινο μέχρι το λαιμό. 
Αφού σκότωσε το σουτιέν μου και έβγαλε το σύρμα από μέσα, το έβαλε στην κλειδαρότρυπα και μετά από μερικές επιδέξιες μανούβρες, η πόρτα άνοιξε με ένα απαλό κλικ. Ο Μαξ μου έδωσε και πάλι το κατακρεουργημένο εσώρουχο γελώντας.
"Μην δοκιμάσεις να το φορέσεις ξανά" είπε.
Μπήκε σαν κύριος στο δωμάτιο και άρχισε το ψάξιμο στα συρτάρια, ψάχνοντας για το τηλεχειριστήριο που άνοιγε και έκλεινε τις κάμερες στο Ίδρυμα. Κατευθυνόμουν προς το παράθυρο, όταν ένας περίεργος ήχος ακούστηκε από κάπου χαμηλά. Στο φως του φεγγαριού που έμπαινε από το παράθυρο, πρόλαβα και είδα κάτι με μακριά ουρά να τρέχει και να χάνεται στο σκοτάδι.
"Ποντίκι!" τσίριξα σχεδόν, την ώρα ακριβώς που ο Μαξ με έπιανε από τους ώμους και με κόλλαγε στην βιβλιοθήκη. Ένα χέρι μου πιάστηκε από μερικά βιβλία και τα έριξε κάτω, την στιγμή που η παλάμη του νεαρού τροφίμου έκλεισε το στόμα μου. "Το ξέρω πως εσείς οι γυναίκες φρικάρετε με το παραμικρό, αλλά ακόμα μια τέτοια τσιρίδα και θα μας πάρουν σηκωτούς. Εσύ θα τη γλυτώσεις, με τόσες κατηγορίες όμως εναντίον μου, δεν υπερβάλλω όταν νομίζω πως θα καταλήξω στην ηλεκτρική καρέκλα. Ήταν απλά ένα ποντίκι" είπε πιο απαλά, στο τέλος, ελευθερώνοντας το στόμα μου.
Το πρόσωπό του βρισκόταν μερικά μόνο εκατοστά μακριά από το δικό μου και μπορούσα να μυρίσω το άρωμά του. Δεν έμοιαζε με κολόνια, περισσότερο έμοιαζε με αφρόλουτρο, ή άφτερ σέιβ,  μαζί με κάτι άλλο, απροσδιόριστο. Ήρθε πιο κοντά μου, το πρόσωπό του έπεσε στο πλάι του λαιμού μου και πήρε μια βαθιά ανάσα. Με ξανακοίταξε και χαμογέλασε.
Ήταν δευτερόλεπτα πριν αποφασίσει να μου σπάσει τον τσαμπουκά και να με φιλήσει για δεύτερη φορά, όταν το πόδι του κλώτσησε κάτι, καθώς το κούνησε απέναντι από το δικό μου.
"Νομίζω πως βρήκες κάτι" σχολίασε χαμηλόφωνα, χωρίς να απομακρυνθεί. "Τί λες να το τσεκάρουμε;"
Για πρώτη φορά από την μέρα που τον γνώρισα, το κορμί μου όλο φώναζε ΌΧΙ! Τί σήμαινε αυτό;
Ο Μαξ με είχε εκνευρίσει απίστευτα με όλα αυτά που έκανε, αλλά με τσάντισε περισσότερο το γεγονός πως ξεκίνησε κάτι που το έκοψε στη μέση. Ένιωσα πραγματικό τρόμο για το ότι εκείνη τη στιγμή, δεν ήθελα τίποτα άλλο περισσότερο, από το να γευτώ για ακόμα μια φορά τα χείλη του.
Αλλά ο Μαξ είχε ήδη απομακρυνθεί και καθόταν γονατιστός μπροστά μου. Έδιωξα το αίσθημα κάψας που με τύλιξε στιγμιαία και τον μιμήθηκα. Στα χέρια του κρατούσε κάτι που έμοιαζε με βιβλίο, αλλά το μόνο που θύμισε βιβλίο, ήταν το εξώφυλλο. Κάποιος είχε μαγαρίσει αριστοτεχνικά τις εσωτερικές σελίδες, κόβοντάς τες με τέτοιο τρόπο, ώστε να σχηματίζουν μια ορθογώνια κοιλότητα, από την οποία είχε δραπετεύσει ένα μικρό τηλεχειριστήριο.
"Δεν ξέρω πώς στο διάολο κάνεις ό, τι κάνεις και φέρνεις αποτέλεσμα, πάντως δείχνεις να το κάνεις πολύ καλά" είπε χαμηλόφωνα ο Μαξ και πήρε στα χέρια του το πλαστικό χειριστήριο. Το έστρεψε προς τις οθόνες απέναντι και άναψαν όλες με έναν απαλό ήχο, εκτός από πέντε. Υπέθεσα, οι πέντε που είχε "τυφλώσει" ο Άλεξ.
Ο Μαξ κάθισε στο γραφείο σαν μεγαλοεπιχειρηματίας και χτύπησε παιχνιδιάρικα το χέρι στο γόνατό του. "Έλα, θα είσαι η γραμματέας μου" είπε εύθυμα.
"Κάνε όρεξη, Γκόρντον" είπα και αντ' αυτού βολεύτηκα πάνω στο γραφείο.
"Γκόρντον;" μονολόγησε εκείνος. "Σκούρα τα πράματα".
Δεν ήθελε πολύ μυαλό να καταλάβω ότι είχε κέφια επειδή το σχέδιό μας πήγαινε καλά. Βέβαια, αν είχε ολοκληρώσει την φαντασίωσή μου, πιθανότατα θα είχα κι εγώ την ανάλογη όρεξη. Τώρα έπρεπε απλά να βρει τα βίντεο από εκείνο το βράδυ που βρήκε το σημείωμα, στην αίθουσα χορού.

Δεν εξεπλάγην ιδιαίτερα, όταν κατάλαβα πως ήξερε να χειρίζεται υπολογιστή καλύτερα και από χάκερ. Από τύπο που κατηγορούνταν για φόνο εκ προμελέτης, η άριστη γνώση ηλεκτρονικών υπολογιστών φάνταζε κάτι το μηδαμινό. Ο Μαξ έμοιαζε να ξέρει ακριβώς ποιό κουμπί να πατήσει και τί να κάνει κάθε φορά που η οθόνη έβγαζε κάποιο μήνυμα. Όταν έφτασε σε σημείο που νόμιζα πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, εκείνος πληκτρολόγησε έναν κωδικό και ξαφνικά οι οθόνες άρχισαν να δείχνουν την εικόνα που επικρατούσε τώρα κάτω από τις κάμερες. 
"Έτοιμο" σχολίασε. "Τώρα δεν έχω παρά να εντοπίσω την κάμερα της αίθουσας και..." πάτησε μερικά κουμπιά, άλλα στον υπολογιστή, άλλα στο χειριστήριο και έπειτα η οθόνη του υπολογιστή έδειξε τον χώρο έξω από την αίθουσα. Ο Μαξ πάτησε κάποιες οδηγίες και έπειτα βρήκε αυτό που έψαχνε, τεντώθηκε πίσω και με κοίταξε ικανοποιημένος. "Τί έχεις να πεις;"
"Εκπλήσσομαι" απάντησα. "Πού τα έμαθες όλα αυτά;"
"Μου ζητάς να σου πω για να χάσεις τον θαυμασμό σου; Αποκλείεται. Λοιπόν, τι θα κερδίσω τώρα που βρήκα αυτό που ψάχναμε;" Σηκώθηκε όρθιος αργά και με πλησίασε, αφήνοντας τα χέρια του αριστερά και δεξιά από τα πόδια μου στο τραπέζι. Έγειρε προς το μέρος μου, χαμογελώντας. Τα χέρια μου ασυναίσθητα πήγαν στο στήθος του και τον έσπρωξα ελαφρά. 
"Όχι αυτό που έχεις στο μυαλό σου" σχολίασα, παρόλο που όσο περισσότερο γυρόφερνα την ιδέα στο μυαλό μου, τόσο περισσότερο μου άρεσε. 
"Και πού ξέρεις τί έχω στο μυαλό μου;" επέμεινε εκείνος. 
"Για σένα μιλάμε, Μαξ. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, έχεις στο μυαλό σου οτιδήποτε δεν έχω εγώ" σχολίασα και κατέβηκα από το τραπέζι. Βρέθηκα ακόμα πιο εγκλωβισμένη ανάμεσα στο ξύλινο έπιπλο και το κορμί του. 
"Αν θέλω το πιστεύω αυτό" σχολίασε και μετά από ένα βλέμμα που τα έλεγε όλα, πήγε στον υπολογιστή και πάτησε για να δούμε το βίντεο εκείνης της νύχτας. 

Η μορφή που εμφανίστηκε ξαφνικά έξω από την αίθουσα ήταν ντυμένη στα μαύρα από την κορυφή ως τα νύχια και περπατούσε σκυφτά. Δεν φαινόταν τίποτα απολύτως κάτω από το σκούφο και τη μάσκα. Η μορφή μπήκε στην αίθουσα ανενόχλητη και έπειτα από λίγο βγήκε και έτρεξε στο διάδρομο από όπου είχε εμφανιστεί. Ο Μαξ χωρίς να καθυστερήσει άλλο, έβγαλε ένα USB από την τσέπη και μετέφερε το αρχείο σαν βίντεο. Έπειτα το έβγαλε και μου ζήτησε βοήθεια να κλείσουμε τα πάντα. Η δουλειά μας είχε τελειώσει.
Ο υπολογιστής έκλεινε αργά και βασανιστικά όταν ακούστηκαν βήματα στη σκάλα έξω από το γραφείο. Ο Μαξ με κοίταξε με γουρλωμένα τα μάτια και με τράβηξε από τη μέση, βάζοντάς με κάτω από το έπιπλο.  Ο χώρος ήταν ασφυκτικά μικρός, η αδρεναλίνη στα ύψη και το πρόσωπο του Μαξ που βρισκόταν μερικά χιλιοστά μακριά από το δικό μου δεν βοήθησε ιδιαίτερα. Ο Γκόρντον μου έκλεισε το στόμα με το χέρι του, κολλώντας σχεδόν το μέτωπό μου στο δικό του, όταν η πόρτα του γραφείου άνοιξε και ακούστηκαν δύο φωνές από μέσα. 
"Μα καλά, τελευταία ώρα θυμήθηκες πως ξέχασες τον φάκελο;" ρώτησε η κυρία ΜακΚλάγκεν. "Και ξέχασες και να κλειδώσεις το γραφείο;"
"Έλα τώρα, Λόρεν, ξέρεις πως είχα πολλά στο κεφάλι μου αυτές τις μέρες" παραπονέθηκε ο διευθυντής. Τα βήματά τους περικύκλωσαν το γραφείο και είδα τα πόδια του ΜακΚλάγκεν ανάμεσα από το κενό που άφηναν τα πόδια της καρέκλας. Στάθηκε για λίγο μπροστά στη βιβλιοθήκη. "Μήπως είχες αφήσει τον υπολογιστή ανοιχτό;" ρώτησε την γυναίκα του. Ο Μαξ μου έριξε ένα έντρομο βλέμμα καθώς το χέρι του γλίστρησε και έσφιξε το δικό μου. "Η οθόνη είναι ανοιχτή" είπε. 
Τα βήματα της γυναίκας του πλησίασαν και έπειτα σταμάτησαν πάνω από το γραφείο. "Δεν νομίζω" σχολίασε. "Πάμε". 
Τα βήματα απομακρύνθηκαν και βγήκαν έξω, κλειδώνοντας την πόρτα. Ο Μαξ περίμενε μερικά λεπτά και έπειτα με έσυρε έξω. 
"Θα μας πιάσουν, θα μας πιάσουν" μονολόγησα. Ο Μαξ έβγαλε ξανά το σουτιέν μου από την τσέπη μου και αφού σιγουρεύτηκε πως δεν έμεινε τίποτα που θα μπορούσε να μας προδώσει, πήγε και με τον ίδιο τρόπο άνοιξε την πόρτα. 

"Δεν το πιστεύω" έκανε ο Μαξ. "Παραλίγο!"
Μπήκε στο δωμάτιό μου και έκλεισε την πόρτα. "Θεέ μου, κι αν μας κατάλαβαν;"
"Μην κάνεις έτσι, κρυφτήκαμε, δεν μας είδαν. Οντέτ, θέλω να κρατήσεις το USB" είπε ο Μαξ.
"Γιατί;"
"Εμένα με υποπτεύονται ακόμα και αν ζητήσω περισσότερο φαγητό στην τραπεζαρία. Εσύ είσαι καθαρή ακόμα". 
Άπλωσα το χέρι. Ο Μαξ χαμογέλασε και μου έδωσε το USB. 
"Θα σε δω αύριο;" ρώτησε. 
"Έχω γυμναστική. Υποπτεύομαι πως η Λίλι πάλι θα την βγάλει στον φίλο της, οπότε..."
"Στις δώδεκα εδώ" είπε χαμογελαστός καθώς τον συνόδευσα στην πόρτα. "Οντέτ;"
"Ναι;" Γύρισε να με κοιτάξει και χωρίς καμία προειδοποίηση έριξε το χέρι του στη μέση μου και με φίλησε. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τί γινόταν, είχε απομακρυνθεί και έβγαινε από την πόρτα. 
"Καληνύχτα" είπε, αφήνοντάς με στο δωμάτιο, ταραγμένη και έκπληκτη.