Χρειάστηκε πολύς κόπος να πείσω την Λίλι να το σκάσει τελικά και να πάει στο νέο της αμόρε για το βράδυ. Η αλήθεια είναι πως θα ένιωθα πιο άνετη στο δωμάτιο με την Λίλι παρά με τον Μαξ, αλλά ήθελα να του μιλήσω και μάλιστα πολύ. Έπρεπε να μαζέψω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες μπορούσα. Τακτοποίησε το κρεβάτι της και πήρε μαζί της ένα ζευγάρι πιτζάμες - άλλη φορά θα της την έμπαινα λέγοντάς της πως μάλλον δεν θα χρειαστούν, αλλά δεν είχα όρεξη ούτε για το παραμικρό αστείο, έτσι την χαιρέτησα απλά και ανταπέδωσα την αγκαλιά της περίπου στις δέκα και μισή μιας και ο τελευταίος έλεγχος στα δωμάτια γινόταν στις δέκα και ο πρώτος στις πέντε το πρωί. 
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο μπάνιο, για να πλύνω τα δόντια μου - ξεχνώντας πως το είχα ήδη κάνει μισή ώρα πριν - και για να χτενίσω όπως - όπως τα μαλλιά μου. Μέσα στο δωμάτιο είχε σχετικά ζέστη, οπότε δεν χρειαζόμουν κάτι περισσότερο από ένα μακρύ παντελόνι πιτζάμας και μια επίσης μακρυμάνικη μπλούζα. Δεν τρελαινόμουν ιδιαίτερα στην ιδέα να εμφανιστώ μπροστά στον Μαξ με την πιτζάμα μου με τον Γουίνι το αρκουδάκι, αλλά ήταν ό, τι πιο κόσμιο και πρακτικό είχα από νυχτικό μαζί μου. Κάθισα στο γραφειάκι μου, χαζεύοντας το ρολόι και κάνοντας άσκοπες μουτζούρες σε ένα κομμάτι χαρτί, μέχρι που αποφάσισα πως η ώρα δεν θα πέρναγε ποτέ αν συνέχιζα να την κοιτάω. 
Έτσι ξανασκαρφάλωσα στο κρεβάτι μου και έβγαλα κάτω από το στρώμα το ημερολόγιό μου. Άνοιξα σε μια σελίδα και άρχισα να γράφω. 
Εξεπλάγην όταν πέντε λεπτά αργότερα - στην πραγματικότητα ήταν μιάμιση ώρα μετά - ένας απαλός χτύπος ακούστηκε στην πόρτα του δωματίου μου. Έκλεισα το ημερολόγιο και το παράχωσα κάτω από το στρώμα. Με βήματα γάτας πήγα στην πόρτα και ακούμπησα το αυτί μου στο ξύλο. 
"Ποιός;" ρώτησα χαμηλόφωνα. 
"Μαξ" άκουσα μια φωνή από την άλλη μεριά. 
Τα είχε καταφέρει τελικά και είχε έρθει. Άνοιξα την πόρτα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα και στάθηκα στο κενό. 
"Ισχύει η υπόσχεσή σου;" τον ρώτησα. Εκείνος χρησιμοποίησε το χέρι του για να με κάνει πιο πέρα και μπήκε στο δωμάτιο άνετος. 
"Για όνομα του Θεού" μουρμούρισε. Κάθισε στο κρεβάτι μου και με κοίταξε. "Λοιπόν;"
"Θέλεις να σου φέρω τίποτα;" ρώτησα ηλίθια.  Είχε μείνει ένα κουτάκι χυμός μήλου που είχε σουφρώσει η Λίλι από την τραπεζαρία και το είχαμε ακόμα κλειστό. 
"Για να μιλήσουμε με έφερες, ή για να μου την πέσεις;" ρώτησε ο Μαξ ευδιάθετος. 
"Γίνεσαι γλοιώδης" είπα και πήγα κοντά του, χωρίς να κάτσω στο κρεβάτι. 
"Έλα, κάτσε, δεν δαγκώνω" σχολίασε εκείνος και χτύπησε με το χέρι του μια θέση δίπλα του. 
Ανέβηκα πάνω στα μαξιλάρια μου και μάζεψα τα πόδια στο στήθος, διατηρώντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση από εκείνον. "Ξέρεις κάποια Πέρσα Μονέ;" ρώτησα. 
Τα μάτια του στένεψαν και ένα ύπουλο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του. 
"Έκανες έρευνα για μένα; Μήπως όντως θέλεις να μου την πέσεις;"
"Απάντησέ μου σοβαρά" διέκοψα. "Ξέρεις;"
"Ξέρω" είπε. "Μια δημοσιογράφος είναι από όταν... όταν έγινε ό, τι έγινε" είπε. Πρόσεξα πως δεν είπε "ό, τι έκανα". "Εσύ όμως, που έμαθες γι' αυτήν;"
"Έχω τις πηγές μου" είπε. "Τί παίχτηκε μαζί της;"
"Τί θα κερδίσω εγώ αν σου πω;" ρώτησε τεντώνοντας το κορμί του. Η μπλούζα του σηκώθηκε αρκετά για να αποκαλύψει ένα τμήμα της μέσης του. 
"Έναν πόντο υπέρ σου" είπα. "Με τόσο κόσμο που σε τρέμει, υποθέτω πως σου κάνει αυτό, σωστά;"
"Δεν θα πω ψέματα, ότι δεν ήθελα περισσότερα, αλλά για την ώρα συμβιβάζομαι με αυτό. Αλλά θα μου πεις κι εσύ μετά πώς σου ήρθε να ψάξεις για μένα και γιατί". 
"Πρώτα εσύ" είπα, ελπίζοντας πως θα το ξεχάσει μέχρι να έρθει η σειρά μου. 
"Θέλεις να μάθεις τί παίχτηκε με τη δημοσιογράφο;" ρώτησε και ξάπλωσε πίσω, καταλαμβάνοντας περισσότερο χώρο από όσο θα ήθελα. 
"Ναι" είπα σχεδόν απρόθυμα. Όσο περισσότερο έμενα κοντά του, τόσο περισσότερο κουράγιο έχανα. 
"Την επίσημη εκδοχή, ή αυτό που συνέβη αλήθεια;" ρώτησε ξανά. 
"Την αλήθεια, αν θέλεις να υπολογίζεις στη βοήθειά μου". 
Ο Μαξ χαμογέλασε, δύο λακκάκια έκαναν αισθητή την παρουσία τους στα μάγουλά του, δίνοντάς του μια πιο παιδική όψη. Και λιγότερο τρομαχτική. 
"Η Πέρσα διατηρούσε δεσμό με τον αστυνομικό που... χτύπησα με το αμάξι" είπε απλά, ακόμα ξαπλωμένος. Έριξε το ένα του χέρι στα γόνατά μου και με κοίταξε εξεταστικά. Απομακρύνθηκα διστακτικά, άλλαξα στάση και τον κοίταξα. Εκείνος πήρε το χέρι του και έμεινε να με κοιτάζει σοβαρός. 
"Οπότε το πήρε λίγο προσωπικά το όλο θέμα. Γι' αυτό και τέτοια επίθεση" έκανα όσο πιο ανάλαφρα μπορούσα.  Ο Μαξ έγνεψε θετικά. 
"Πού ξέρεις εσύ για την επίθεση; Πόσο βαθιά έρευνα έκανες, Οντέτ;" Ανασηκώθηκε έτσι ώστε να στηρίζει το κορμί του στους αγκώνες και με κοίταξε. 
"Δεν τελείωσα με τις ερωτήσεις μου" του είπα. "Τι άλλο έγινε;"
Ο Μαξ ανασήκωσε την μία μεριά του στόματός του σε ένα πονηρό χαμόγελο. "Κάτι μου λέει πως ίσως ξέρεις ήδη, αλλά θα στο κάνω το χατίρι. Ζήτησε η ίδια να αναλάβει την μετάδοση της υπόθεσης και έτσι να μπορέσει να σπιλώσει τη φήμη μου όσο ήθελε. Έγραψε κατά καιρούς άρθρα για μένα και τον αστυνομικό, ακόμα και ένα βιβλίο με τίτλο Gordon Killer το οποίο έγινε best seller. Όπως είναι φυσικό, έκανε τεράστια περιουσία, αλλά συνέχισε να γράφει για μένα. Μέσα σε λίγο καιρό είχε γίνει τόσο διάσημη, που την ζητούσαν και από άλλες φυλλάδες". 
"Έκανε καριέρα με το να σε θάβει, επειδή έχασε τον φίλο της. Η σχέση της με τον αστυνόμο δεν έγινε γνωστή;"
"Προτιμούσε να γίνει διάσημη σαν υπερασπιστής του καλού και του δίκαιου, Οντέτ, παρά σαν μια ερωτευμένη που κάνει τα πάντα να σώσει τη φήμη του νεκρού αγαπημένου της" σχολίασε, κοιτάζοντάς με κατάματα, απατώντας στην ερώτησή μου με αυτόν τον τρόπο. "Και τώρα σειρά σου" είπε και ανασηκώθηκε. Για πρώτη φορά μετά την πρώτη και ομολογουμένως τρομαχτική μας συνάντηση, έφερε το πρόσωπό του πολύ κοντά στο δικό μου. Το δέρμα του μύριζε μέντα. "Πες μου" είπε, ρίχνοντας το βλέμμα του στα χείλη μου με έναν τρόπο που με έκανε να κοκκινίζω. "Γιατί έψαξες για μένα; Πού έψαξες και βρήκες όλες αυτές τις πληροφορίες;"
"Δεν είμαι υποχρεωμένη να σου πω" απάντησα. "Σου δήλωσα πως έχω τις αμφιβολίες μου σχετικά με την ενοχή σου και αυτό είναι το ευχαριστώ; Ζητάς ανταλλάγματα;"
Ο Μαξ στηρίχτηκε στα πόδια του και έπεσε πάνω μου, γρήγορα, ευέλικτα και με τα χέρια του να κρατούν αιχμάλωτα τα δικά μου πάνω από το κεφάλι μου. 
"Έχω δικαίωμα να ξέρω, για ποιόν λόγο σκαλίζεις τις υποθέσεις μου, Ντίλινγκς" είπε χαμηλόφωνα. 
"Υποσχέθηκες πως δεν θα μου κάνεις κακό" άρχισα "γι' αυτό σε κάλεσα εδώ!"
Ένα αχνό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του. "Και από πότε παίρνεις στα σοβαρά τις υποσχέσεις μου;"
Άρχισα να παλεύω υπό το βάρος του, καταφέρνοντάς του μια γονατιά στα πλευρά, αλλά εκείνος στάθηκε πιο έμπειρος και παγίδευσε τα πόδια μου ανάμεσα στα δικά του. 
"Μην κάνεις σαν μωρό, Οντέτ" σχολίασε. 
"Πας καλά; Ήρθες στο δωμάτιό μου, κάνεις σαν αγροίκος και μου λες ότι κάνω σαν μωρό;"
"Σταμάτα να κουνιέσαι, γαμώτο, δεν πρόκειται να σε πειράξω!" ξέσπασε έπειτα από λίγες ανεπιτυχείς προσπάθειες να ελευθερωθώ. 
Τον κοίταξα έκπληκτη και έμεινα για λίγο ακίνητη. "Όχι;"
"Ξεκόλλα" έκανε και αμέσως η λαβή του χαλάρωσε. "Θέλω απλώς να μάθω γιατί έψαχνες για μένα". Ανασηκώθηκε ελευθερώνοντάς με και κάθισε με την πλάτη στα πόδια του κρεβατιού."Λοιπόν;"
Έφτιαξα τα μαλλιά μου πατικώνοντάς τα με τα χέρια και τον κοίταξα. "Ας πούμε, πως δεν είμαι πεπεισμένη σχετικά με την υπόθεσή σου" απάντησα σκεπτική. 
"Όλοι λένε πως εγώ σκότωσα τον αστυνόμο, Οντέτ" είπε. "Υπάρχουν άρθρα, μαρτυρίες, η ομολογία μου. Εσύ γιατί δεν το πιστεύεις;"
"Έχεις ακούσει αυτό που λένε ένστικτο;" ρώτησα.
"Ναι" απάντησε εκείνος, φανερά περίεργος για το πού πήγαινα την κουβέντα.
"Το δικό μου ένστικτο, λοιπόν, μου λέει πως δεν είσαι το κάθαρμα που θέλεις να νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι" είπα απερίφραστα. Τα μάτια του Μαξ γούρλωσαν για μια στιγμή γεμάτα έκπληξη και έπειτα με κοίταξε με προσήλωση.
"Αυτό πιστεύεις; Βασισμένη σε τι; Απλά στο ένστικτό σου;  Είμαι κάθαρμα, ανήκω σε συμμορία, τα ξέρεις ήδη αυτά, και συνεχίζεις να πιστεύεις ότι η ψυχή μου δεν είναι τόσο μαύρη και αραχνιασμένη όσο δείχνει;"
"Πες το κι έτσι" σχολίασα αδιάφορα σχεδόν, παίζοντας με μια τούφα από τα μαλλιά μου. 
"Δεν ξέρω αν είσαι διορατική ή ανόητη" σχολίασε εκείνος κοφτά. 
"Εσύ θα μου πεις" απάντησα γρήγορα, σε μια έξαρση εξυπνάδας. "Σκότωσες τον αστυνόμο; Ναι ή όχι;" Ο Μαξ δεν απάντησε. Ασφαλώς και δεν απάντησε, σκέφτηκα. Αν είχε όντως κάτι να κρύψει, δεν θα απαντούσε. "Δεν απαντάς". 
"Τί νόημα έχει και να απαντήσω; Είμαι εδώ μέσα. Προφανώς κάτι θα έκανα για να βρίσκομαι εδώ. Κι εσύ κάτι έκανες για να είσαι εδώ, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά". 
"Δεν με πείθεις, Μαξ" είπα αμέσως μετά. "Αν τον σκότωσες, θα το μάθω. Αν πάλι είπες ψέμματα και είσαι αθώος, πάλι θα το μάθω, αυτό να το θυμάσαι. Και στην δεύτερη περίπτωση, θα μάθω και τον λόγο για τον οποίο είπες ψέματα". 
"Γιατί νοιάζεσαι τόσο πολύ;" ρώτησε με γνήσιο ενδιαφέρον. "Κανονικά και μόνο στην ιδέα ότι σκότωσα κάποιον, οι περισσότεροι με αποφεύγουν, ενώ εσύ με κάλεσες στο δωμάτιό σου, χωρίς να ξέρεις πραγματικά αν έχω σκοπό να σε βλάψω, βασιζόμενη μόνο στο ότι το είπα. Ο κόσμος λέει και ψέματα, ξέρεις. Γιατί διαφέρεις τόσο από τους άλλους, Οντέτ;"
"Υποθέτω πως είναι βαρετό να είμαστε όλοι ίδιοι, σωστά;" είπα με φιλοσοφικό ύφος κοιτώντας τον κατάματα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο γραφείο μου. "Αυτά είχα να σου πω, μην σε καθυστερώ άλλο. Θα έχεις να βασανίσεις πολλούς ακόμα" πρόσθεσα καυστικά, έχοντας την πλάτη μου γυρισμένη σ' εκείνον. Έτσι δεν τον είδα όταν με πλησίασε, παρά μόνο τον ένιωσα να έρχεται πίσω μου, ένιωσα την ανάσα του στον αυχένα μου. Γύρισα απότομα, έντρομη από την ξαφνική και τόσο στενή επαφή, αλλά στάθηκε πάλι πιο γρήγορος και τραβώντας με από το λάστιχο της πιτζάμας μου, με έφερε κοντά του, στριμωγμένη ανάμεσα στο γραφείο και το κορμί του. Το κεφάλι του έπεσε στο πλάι, η ανάσα του χάιδεψε τον λαιμό μου, και παρά το γεγονός ότι πρόσεξα πως η θερμοκρασία του σώματός μου είχε αρχίσει να ανεβαίνει επικίνδυνα, ήξερα πως δεν ήταν σωστό. 
"Και τώρα πες μου αλήθεια γιατί με κάλεσες εδώ" έκανε χαμηλόφωνα. Τράβηξε τα μαλλιά μου από την δεξιά πλευρά του λαιμού μου, ρίχνοντας το κεφάλι του τον ώμο μου και διατρέχοντας όλη την απόσταση με μόνο την άκρη της μύτης του να αγγίζει το δέρμα μου. Τα χέρια του κρατούσαν ακόμα το λάστιχο της φόρμας μου. 
"Μην σου μπαίνουν ιδέες, Μαξ" έκανα όσο πιο σταθερά μπορούσα και τον έσπρωξα μακριά. "Πληροφορίες ήθελα". 
Εκείνος με κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια και χαμογέλασε. "Σίγουρα;"
"Σιγά ρε, Δον Ζουάν" έκανα κοροϊδευτικά και βρήκα το κουράγιο να απομακρυνθώ κι άλλο από κοντά του. "Δεν είμαστε όλες της μιας νύχτας, σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει" πρόσθεσα πικρόχολα πηγαίνοντας προς την πόρτα. "Μερικές έχουμε πραγματικά σκοπό να ανακαλύψουμε αν κάποιος λέει ψέματα". 
"Είστε πανούργες" σχολίασε και χαμογέλασε, στηρίζοντας το κορμί του στο γραφείο της Λίλι. "Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι τί ζητάτε". 
"Μην πας να με βγάλεις διπρόσωπη, Μαξ" πέταξα. "Δεν φταίω εγώ που το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι να περάσεις καλά ένα βράδυ". 
"Δεν μίλησε κανείς για ένα βράδυ" σχολίασε χαμογελαστός και πήγε προς την πόρτα. Στάθηκε εκεί και μόλις ακούμπησα το χέρι μου στο πόμολο, με τράβηξε πίσω και πριν προλάβω να αντιδράσω, τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στα δικά μου, πιέζοντάς με στον τοίχο δίπλα στην πόρτα. Τρόμαξα με τον εαυτό μου, με το πόσο εύκολα ενέδωσα στην απαίτησή του, με το πόσο εύκολα αφέθηκα και ανταπέδωσα το φιλί του, μέχρι να ξυπνήσω και να τον σπρώξω μακριά, με κομμένη την ανάσα και άκρως ταραγμένη μιας και δεν ήξερα πώς έπρεπε να αντιδράσω μετά από αυτό. Δεν του είχα δώσει δικαίωμα για κάτι τέτοιο, η συμπεριφορά μου δεν έδειχνε να ζητάω κάτι παραπάνω - παρόλο που αν δεν βρισκόταν εδώ μέσα θα σκεφτόμουν πολλές φορές πόσο γοητευτικό τον είχε φτιάξει ο Θεός - και γενικά δεν  είχα δείξει ποτέ να θέλω κάτι παρόμοιο. Και η αλήθεια ήταν πως δεν το είχα δείξει, γιατί δεν είχα σκεφτεί ποτέ πώς θα ήταν το κάτι παραπάνω μαζί του. Πιθανότατα επικίνδυνο και μειωτικό. 
"Πας καλά;!" ξέσπασα. "Δεν σου έδωσα ποτέ τέτοιο δικαίωμα! Κάτω τα χέρια σου!" Για πότε το χέρι μου σηκώθηκε όρθιο και του άστραψε ένα χαστούκι, δεν το κατάλαβε κανείς μας. Ο Μαξ χαμογέλασε ευδιάθετα. 
"Δεν φταίω εγώ που ενέδωσες, μικρή" σχολίασε και άνοιξε την πόρτα. "Πάντα έπαιρνα αυτό που ήθελα" πρόσθεσε έπειτα και βγήκε από το δωμάτιο. 
"Ηλίθιε!" φώναξα πίσω του και κοπάνησα την πόρτα με βρόντο, αδιαφορώντας αν θα μας άκουγε κανείς. Ο ήχος της πόρτας ακούστηκε εκκωφαντικός στον άδειο και σκοτεινό διάδρομο. Γύρισα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα ως το πρωί.