Δεν ήμουν μόνο εγώ που πρόσεξε μια αλλαγή στον συμπεριφορά του Μαξ απέναντί μου έπειτα από εκείνη την επεισοδιακή νύχτα στο δωμάτιό μου. Περπατούσε με την ίδια άνεση, αυτήν που είχα δει από την πρώτη μας γνωριμία, το θέμα ήταν πως τα βλέμματα που μου έριχνε δεν ήταν πλέον απειλητικά. Η Λίλι είχε φρικάρει, μιας και ο τρόπος που με κοίταζε, της έβγαζε κάτι άσχημο και με προειδοποιούσε συνεχώς "να μην μείνω μόνη μαζί του". Βέβαια δεν τρελαινόμουν ούτε εγώ από τα περιστασιακά βλέμματα στην τραπεζαρία ή τους διαδρόμους, αλλά δεν μπορώ να πω πως πίστευα τα λόγια της φίλης μου. Παραήταν τραβηγμένα τα υπονοούμενα πίσω από τις λέξεις. 
Παρόλα αυτά, κυρίως επειδή με είχε μπερδέψει εντελώς η στάση του, φρόντιζα να μην μένω μόνη μαζί του. Τα πράγματα είχαν ηρεμήσει, δεν είχαμε βρει κανένα πτώμα για την ώρα, οπότε ήμουν ικανοποιημένη και προσπαθούσα απλώς να περνάω τις μέρες δημιουργώντας όσο το δυνατόν περισσότερους μπελάδες γινόταν. 
Η Λίλι περνούσε τώρα περισσότερο καιρό με τον φίλο της, κάτι που μου έδινε την δυνατότητα να τρέχω στην βιβλιοθήκη τα περισσότερα ελεύθερα απογεύματα και να κάνω την δική μου έρευνα σχετικά με την υπόθεση του Μαξ. 
Δεν είχα βρει κάτι πολύ ενδιαφέρον, πέρα από έναν σύνδεσμο που παρουσίαζε υλικό από εκείνο το βράδυ και στον οποίο δεν μπορούσα να μπω, γιατί για κάποιον λόγο ήταν μπλοκαρισμένος από τους υπολογιστές της βιβλιοθήκης. Είχα μιλήσει στον Άλεξ. 
Εξεπλάγην όταν με κοίταξε με κατανόηση όταν του είπα πως τις τελευταίες μέρες είχα στο μυαλό μου πως ίσως ο Μαξ να μην ήταν υπεύθυνος. Δεν δήλωσε κάτι παραπάνω, αλλά με άκουσε με προσοχή όσο του μιλούσα. Στο τέλος της συνεδρίας και αφού μου τόνισε πως ήμασταν off the record μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι. 
Το ελεύθερο απόγευμα εκείνης της εβδομάδας το πέρασα βολτάροντας μέσα και έξω από το κτίριο με μουσική στη διαπασών και αποκομμένη για ακόμη μια φορά από τον κόσμο. 
Τί συνέβαινε αλήθεια με τον Μαξ; Ήταν όντως υπεύθυνος για τον θάνατο του αστυνομικού και των τροφίμων; Και αν δεν ήταν, γιατί βρισκόταν εδώ, γιατί δεν το έλεγε, γιατί δεν έβρισκε έναν δικηγόρο; Και γιατί η συμπεριφορά του ήταν τόσο διπολική; Την μία με κοιτούσε απειλητικά, την άλλη μου την έπεφτε στο δωμάτιό μου. Δεν νομίζω πως έφταιγα εγώ όταν σκεφτόμουν πως πιθανότατα ο άνθρωπος είχε ψυχολογικά, μιας και ο ίδιος δεν ήξερε τί ήθελε. Την μία ήταν ευγενικός, την άλλη έμοιαζε να δικαιώνει τις φήμες που περιέβαλλαν το όνομά του. 
Όσο για το φιλί, δεν ήθελα να το σκέφτομαι. Με εκνεύριζε το γεγονός ότι ήταν τόσο αλαζόνας, ότι το δήλωνε με λόγια και με πράξεις, με εκνεύριζε ο ίδιος. Ακόμα περισσότερο με εκνεύριζε το γεγονός ότι δεν τον χαστούκισα νωρίτερα, παρά αφέθηκα για λίγο μέχρι να συγκεντρωθώ και να καταλάβω τί στα κομμάτια συνέβαινε. 
Με εκνεύριζε το γεγονός πως παραήταν επιδέξιος σε αυτόν τον τομέα και επιπλέον, πως κατηγορούνταν για φόνο. Φόνους, για να πω την αλήθεια. 
Όλα αυτά τα χαρούμενα σκεφτόμουν όσο έκοβα βόλτες μέσα στο ίδρυμα και χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα έξω από την αίθουσα χορού. Κοίταξα έντρομη γύρω μου και έκανα αμέσως μεταβολή. 
Μια πόρτα άνοιξε και ένα ζευγάρι χέρια με σήκωσαν όρθια, σέρνοντάς με με τη βία σχεδόν μέσα στο δωμάτιο. Η πόρτα έκλεισε και βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μαξ, ο οποίος ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω. Χαμηλά στους γοφούς του κρεμόταν μία φόρμα γυμναστικής. 
"Τι κάνεις εδώ;" ρώτησε επιθετικά. Κοίταξα αριστερά και δεξιά, παρατηρώντας πως δεν ήμασταν μόνοι στο δωμάτιο. Οι άλλοι του φίλοι μας έριξαν ένα βλέμμα, έπειτα συνέχισαν την κουβέντα τους χαμηλόφωνα. "Θέλει μυαλό να καταλάβεις πως δεν πρέπει να πλησιάζεις;"
"Βόλτες έκανα" είπα αμυντικά σχεδόν. "Δεν ήρθα με κάποιον σκοπό". 
Ο Μαξ με κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια, ζυγιάζοντας τα ρούχα μου. Ένα μπουφάν και ένα λεπτό πουλόβερ από μέσα, ένα τζιν παντελόνι, ακουστικά στα αυτιά, τα οποία απομάκρυνε με τα χέρια του με μια απαλή κίνηση. 
"Αν θέλω το πιστεύω" σχολίασε. 
"Ώχου, παράτα με, Μαξ" απάντησα τσαντισμένη και έκανα να φύγω, όταν το χέρι του με έπιασε από το μπράτσο και με κάρφωσε στη θέση μου. Πρόσεξα το χέρι του. Πρόσεξα και τα δύο του χέρια, βασικά. Τα τατουάζ που είχε ήταν στο στήθος και τα χέρια του ήταν απόλυτα γυμνά από μελάνια. Μια μικρή φωνούλα στο μυαλό μου, μού φώναξε πως αυτή η λεπτομέρεια θα έπαιζε ρόλο αργότερα, αλλά δεν ήξερα γιατί. 
"Τι;" ρώτησε ακολουθώντας το βλέμμα μου. 
"Τίποτα" είπα. 
Το χέρι του με έπιασε από το σαγόνι και ανασήκωσε το πρόσωπό μου ώστε να τον κοιτάζω. "Γιατί ήρθες, Οντέτ;" ρώτησε. 
"Σου είπα, έκοβα βόλτες, έχω ελεύθερο απόγευμα". 
Το βλέμμα του περιπλανήθηκε από την κορυφή του κεφαλιού μου μέχρι τις μύτες των παπουτσιών μου και έπειτα σταμάτησε στα μάτια μου. Τα χέρια του στηρίχθηκαν στον τοίχο πίσω μου, αριστερά και δεξιά από το κεφάλι μου. 
"Αυτή είναι η αλήθεια;" επέμεινε.
"Αυτή είναι η αλήθεια. Και τέλος πάντων δεν καταλαβαίνω γιατί νοιάζεσαι τόσο. Δεν μου αρέσει αυτή η συμπεριφορά, να ξέρεις". 
"Η δική μου; Τί έχει;" ρώτησε και χαμογέλασε. 
"Με εκνευρίζεις. Μου σπάει τα νεύρα αυτό που κάνεις, που νομίζεις πως όλοι σερνόμαστε στα πόδια σου, που είσαι επιθετικός, θέλεις να ξέρεις τα πάντα και με μειώνεις". 
Το βλέμμα του σοβάρεψε απότομα. 
"Σε μειώνω;" ρώτησε σκεπτικά. "Το πιστεύεις αυτό;"
"Και βέβαια το πιστεύω" είπα. "Μου φέρεσαι λες και είμαι αντικείμενο, δεν υπολογίζεις καθόλου το ότι είμαι άνθρωπος και όχι μηχάνημα". 
Ανασήκωσε τα φρύδια του σοκαρισμένος σχεδόν. "Εκπλήσσομαι που το εννοείς αυτό. Και εν πάση περιπτώσει, αν θες να μάθεις, δεν με εκνευρίζεις όπως άλλοι". 
"Α, μάλιστα, γι' αυτό θεωρείς πως πρέπει να κάνω ό, τι λες. Είσαι εγωιστής". 
Ο Μαξ κοίταξε γύρω του σκεπτικός. Το βλέμμα του έπεσε στους φίλους του που τον κοίταξαν και έπειτα σε μένα. Με έπιασε από το μπράτσο, εξαιρετικά απαλά αυτή τη φορά και με οδήγησε έξω. "Έλα μαζί μου" ψέλλισε. "Δεν έχω σκοπό να κάνω τέτοια κουβέντα μπροστά σε κόσμο". 
Τον ακολούθησα έξω από την αίθουσα, όπου κρέμασε τα χέρια του πίσω από το λαιμό του και με κοίταξε. "Πιστεύεις σοβαρά πως έχω σκοπό να σε μειώνω, έτσι δεν είναι;" ρώτησε χαμογελώντας σχεδόν. Παρόλα αυτά, μια απογοήτευση έβγαινε από το βλέμμα του. 
"Το πιστεύω" είπα. "Κι εγώ που ήθελα να βοηθήσω..."
"Δεν θέλω να σε μειώνω" σχολίασε. 
"Τότε γιατί μου φέρεσαι λες και είμαι μηχάνημα; Και θα σταματήσω υπεκφεύγω θα σε ρωτήσω χύμα. Γιατί με φίλησες, Μαξ;"
Εκείνος χαμογέλασε, αλλά δεν απάντησε. 
"Δεν σου έχω δώσει τέτοιο δικαίωμα" επέμεινα.
"Νόμιζα πως αυτό ήθελες. Κοίτα, μπορούμε να το ξεχάσουμε; Είσαι το μοναδικό άτομο πέρα από τα Παιδιά του Χειμώνα που έχει παρτίδες μαζί μου και δεν θα ήθελα να το διαλύσω αυτό". 
"Γι' αυτό, ή γιατί είπα ότι θέλω να βοηθήσω;"
"Δεν είμαι πια και τόσο κόπανος" σχολίασε αφήνοντας ένα γελάκι. "Έχω βαρεθεί να με κοιτάζουν λες και εύχομαι να μπορούσα να σκοτώσω τους πάντες. Κι εσύ μου κρατάς κουβέντα, κανονική κουβέντα. Παρόλο που νιώθω ότι με φοβάσαι, δεν είσαι κότα. Κάθεσαι και μου λες χύμα αυτό που σκέφτεσαι". 
"Πιθανότατα έχω άγνοια κινδύνου, μην το παίρνεις τόσο προσωπικά". 
Ο Μαξ χαμογέλασε. "Για όνομα του Θεού, Οντέτ" σχολίασε ακόμα χαμογελαστός. 
"Σε διασκεδάζω, κιόλας" έκανα. 
"Μην είσαι προκατειλημμένη. Και επιτέλους, κατάλαβε ότι κινδυνεύεις αν τριγυρίζεις εδώ πέρα. Κινδυνεύεις ακόμα και με το που μου μιλάς, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία". 
"Γιατί;"
"Οντέτ, κάποιος μου την έχει στημένη" σχολίασε. 
"Τι πράγμα;" έκανα. 
Ο Μαξ κοίταξε γύρω του και έπειτα έσκυψε κοντά μου, φέρνοντας το χέρι του στα μαλλιά μου. "Το βράδυ θα λείπει η συγκάτοικός σου;"
"Θα κάνω ό, τι μπορώ" είπα. 
"Ωραία. Απόψε στις δώδεκα, στο δωμάτιό σου". 
"Με τρομάζεις". 
"Το δικό μου κεφάλι παίζεται, Οντέτ, όχι το δικό σου". Και με αυτά τα λόγια χάθηκε πάλι μέσα στην αίθουσα.