Ο Μαξ έπαιξε το ρόλο του τόσο καλά, που το βράδυ που ήρθε στο δωμάτιό μου του είχα μούτρα χωρίς να έχω καταλάβει γιατί. Μόλις εκείνος γέλασε, επειδή κατάλαβε τί έτρεχε στο κεφάλι μου χωρίς να το έχω καταλάβει εγώ, συνειδητοποίησα ότι οι μέρες που ο Μαξ Γκόρντον ήταν το κακό παιδί, είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. 
"Νιώθω πως η απάντηση σε όλα είναι στην άκρη της γλώσσας μου και εκνευρίζομαι τόσο πολύ που δεν μπορώ να βρω λύση!" μου είπε κάνοντας μια έκφραση που - παραδόξως - βρήκα εξαιρετικά αστεία. "Νομίζω πως ένα μέρος του μυαλού μου έχει ήδη βρει λύση". 
"Μπες στο παλάτι του μυαλού σου" του είπα γελώντας. 
"Ναι, Σέρλοκ" έκανε εκείνος χαμογελαστός "γιατί τον ελέυθερό μου χρόνο σε αυτό το αχούρι, τον περνούσα χτίζοντας το παλάτι του μυαλού μου!"
"Αλήθεια, πώς τον περνούσες τον ελεύθερό σου χρόνο εδώ; Ξέρεις, πριν έρθω εγώ". 
Ο Μαξ χαμογέλασε. "Έπειθα τον κόσμο ότι ήμουν δικαίως κλεισμένος εδώ μέσα" απάντησε απλά. 

Το επόμενο πρωί και αφού ο Μαξ έφυγε στα κρυφά για το δικό του δωμάτιο, μια φωνή ήχησε σε όλο το ίδρυμα. Αναγνώρισα τη φωνή της διευθύντριας. Είχε γίνει σύστημα τώρα τελευταία αυτή η καραμέλα με τις ανακοινώσεις. 
"Παρακαλούνται όλοι οι τρόφιμοι όπως συγκεντρωθούν στην τραπεζαρία άμεσα. Ευχαριστώ". 
Χάρηκα που είχα προλάβει να πλυθώ και να βουρτσίσω τα δόντια μου, έτσι φόρεσα ένα παντελόνι, άρπαξα τυχαία μια μπλούζα και βγήκα από το δωμάτιο. Στην τραπεζαρία βρήκα τη Λίλι και το μάτι μου έπεσε λίγο πιο πέρα στον Μαξ και τους φίλους του. Το βλέμμα του ήταν τρομοκρατημένο. 
Έπειτα από λίγο οι διευθυντές έκαναν την εμφάνισή τους και όλες οι ομιλίες και τα πηγαδάκια έπαυσαν. 
"Με αλφαβητική σειρά, θα καλείσθε ένας προς έναν στο γραφείο μου. Υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να διευθετηθούν. Μέχρι να σας καλέσω, θα μείνετε εδώ. Τζορτζίνα Άμποτ". 
Με αυτά τα λόγια έκανε μεταβολή και χάθηκε στον διάδρομο που οδηγούσε στο γραφείο της. Άρχισαν αμέσως κάποιοι να διαμαρτύρονται, άλλοι να την επικροτούν, άλλοι, ακόμα από τον ύπνο όπως φάνηκε, άργησαν να πάρουν μπρος. Επικράτησε ένας μικρός πανζουρλισμός καθώς η Τζορτζίνα Άμποτ ακολουθούσε την διευθύντρια, και τότε βρήκε ο Μαξ ευκαιρία να με βρει, αφήνοντας τους φίλους του. Το χέρι του έπεσε στο μπράτσο μου. 
"Οντέτ" είπε. 
"Μαξ! Τι τρέχει, τί την έπιασε;"
"Όντι, δεν μπορώ να σου πω τώρα τίποτα, θα μας δουν. Στο τέλος της ομιλίας μας θα καυγαδίσουμε, το έπιασες; Είναι ζωτικής σημασίας!"
"Τι; Καλά ναι, εντάξει, το έπιασα. Καυγάς". 
"Και, Όντι... να προσέχεις τη διευθύντρια". Αυτό είπε και έπειτα με πλησίασε απειλητικά. "Κοίτα μη μάθω ότι έμπλεξες πουθενά το όνομά μου, μικρή!" φώναξε. Και είχε αποτέλεσμα, καθώς πολλά ζευγάρια μάτια καρφώθηκαν πάνω μας, ξεχνώντας τις δικές τους διαμαρτυρίες. "Δεν θέλεις να τα βάλεις μαζί μου!"
"Παράτα με, Γκόρντον!" γκάριξα κι εγώ. Έφερα στο μυαλό μου κάτι μαθήματα θεάτρου που είχα κάνει πριν κάποια χρόνια και προσπάθησα να τα εφαρμόσω. 
"Πρόσεχε μικρή... μόνο αυτό σου λέω!" Έκανε μεταβολή, με ένα τραυματισμένο βλέμμα που ήλπιζα να μην το πρόσεχε κανείς και βρήκε και πάλι τους φίλους του. 

"Καλά, πάσχει ο δικός σου;" με ρώτησε χαμηλόφωνα ή Λίλι καθώς παρακολουθούσαμε τον Μαξ να κάθεται με την παρέα του.
"Σςς!" Της είπα. "Στημένο. Έτσι μου είπε".
"Τι διάολο σκαρώνει πάλι;!" αναστέναξε εκείνη και κάθισε στο τραπέζι μας τραβώντας με να κάτσω δίπλα της.
Δεν απάντησα. Κάτι στριφογύριζε στο μυαλό μου και δεν μπορούσα ακόμα να καταλάβω τι ήταν αυτό που με ενοχλούσε. Μπορεί να γελάσαμε με τον Μαξ όταν η κουβέντα γύρισε στον Σέρλοκ και το παλάτι του μυαλού του, αλλά με μια ανατριχίλα αναρωτήθηκα πόσο εξυπηρετική θα ήταν μια τέτοια τακτική. Να μην μπορείς - θεωρητικά - να ξεχάσεις τίποτα, να πρέπει απλά να βρεις την κατάλληλη πόρτα στο μυαλό σου και να την ανοίξεις για να θυμηθείς αυτό που θέλεις. . Θα μπορούσα να μάθω τι ήταν αυτό που με απασχολούσε. Ένιωθα πως η λύση για όλα τα θέματα ήταν κάτω από τη μύτη μου. Στην προκειμένη, πίσω από την κλειστή πόρτα στο τέλος του διαδρόμου στο μυαλό μου. 

Όταν έφτασε η ώρα να πάω εγώ στο γραφείο της διευθύντριας, πήρα μια βαθιά ανάσα και προετοιμάστηκα ψυχολογικά κυρίως. Έριξα μια ματιά στον Μαξ και μόλις άκουσα το όνομα μου, σηκώθηκα και ακολούθησα την γραμματέα των διευθυντών, που με οδήγησε στο κτίριο.
Ο διάδρομος δεν μου είχε φανεί ποτέ τόσο μακρύς και σκοτεινός. Ποτέ άλλοτε δεν είχα νιώσει να απειλούμαι, πότε δεν είχα νιώσει τόσο εκτεθειμένη μέσα στο φρουρούμενο κτίριο. Ακολούθησα την γραμματέα προσεκτικά και ένιωσα πρώτη φορά πως κάθε λεπτομέρεια του χώρου αποτυπώθηκε για τα καλά στο μυαλό μου. Πρόσεξα την παραμικρή λεπτομέρεια στο δωμάτιο. Την ταπετσαρία ας πούμε, που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει και σε μερικά σημεία να ξεκολλάει από τον τοίχο, αποκαλύπτοντας ένα άρρωστο πράσινο χρώμα από κάτω. Η γραμματέας με συνόδευσε μέχρι έξω από το γραφείο. Φορούσε λευκό πουκάμισο, με έναν καφετί λεκέ από καφέ στο δεξί της μανίκι. Η φούστα της ήταν μαύρη και στενή και την είχε κοντύνει και έπειτα επαναφέρει δυο φορές. Οι γόβες της είχαν την χαρακτηριστική κόκκινη σόλα και έμοιαζαν φθαρμένες από την πολλή χρήση. Τα τακούνια της έκαναν ένα γεμάτο, μουντό θόρυβο. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν χαλαρό κότσο με μερικές τούφες να  ξεφεύγουν. Όταν φτάσαμε στο γραφείο, πρόσεξα την πόρτα. Ήταν από καφέ ξύλο που είχε λίγο ξεφτίσει από την πολυκαιρία, το λούστρο είχε στάξει και είχε δημιουργήσει γραμμές στη λεία επιφάνεια. Έμοιαζε πρόχειρη δουλειά, όχι πολύ επαγγελματική. Ακόμα και η ταμπέλα με το όνομα της διευθύντριας είχε μια ελαφριά κλίση προς τα δεξιά.
Η ταμπέλα.
Λόρεν ΜακΚλάγκεν.
Κλίση στα δεξιά.
Λόρεν ΜακΚλάγκεν.
Ταμπέλα, όνομα.
Λόρεν Μ.Κ.
Τα γόνατά μου με πρόδωσαν και χρειάστηκε να πιαστώ από τον τοίχο για να μην σωριαστώ στο πάτωμα. Λόρεν ΜακΚλάγκεν. Λόρεν Μ.Κ. Η γυναίκα που είχε εμπλακεί στην δολοφονία του αστυνομικού. Η γυναίκα που είχε μπλεχτεί στην υπόθεση του Μαξ.
Ήταν δυνατόν;
Και έπειτα, τα λόγια του Μαξ πριν κλείσει τον ψεύτικο καυγά μας. Να προσέχεις την διευθύντρια. 
Πιθανότατα θα είχα φύγει τρέχοντας από εκεί αν δεν άνοιγε η πόρτα και στο κατώφλι δεν στεκόταν η διευθύντρια.
Με το μαύρο της ταγέρ, την αυστηρή της αλογοουρά και τα τέλεια, ολοκαίνουρια, αστραφτερά της παπούτσια. 
"Δεσποινίς Ντίλλινγκς" είπε εκείνη αυστηρά. "Θα περάσετε επιτέλους; Δεν έχουμε όλη την ώρα μπροστά μας".
Έκλεισα το στόμα μου που έχασκε, την κοίταζα με μάτια γουρλωμένα, ήξερα πως αν δεν σταματούσα εκείνη τη στιγμή πιθανότατα θα καρφωνόμουν και θα έβρισκα τον μπελά μου. Εγώ. Και η Λίλι.
Και ο Μαξ.
"Με συγχωρείτε" της είπα ευγενικά χαρίζοντάς της το πιο γοητευτικό μου χαμόγελο, πασχίζοντας να ηρεμήσω. Να πάρει, τα χέρια μου έτρεμαν. "Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση που βιώνουμε. Δολοφονίες... ζητώ συγγνώμη". Ξεροκατάπια, ελπίζοντας πως θα απέδιδε την ταραχή μου στα γεγονότων των τελευταίων ημερών και όχι στην ξαφνική συνειδητοποίηση ότι πιθανότατα είχε μπλεχτεί στην υπόθεση του Μαξ. 
Προς έκπληξή μου, η διευθύντρια μου χαμογέλασε συμπαθητικά.
"Σε κατανοώ, μικρή μου" είπε και έβαλε το χέρι της στη μέση μου οδηγώντας με στο γραφείο. Ένιωσα αμέσως την ανάγκη να σκουπίσω τον ώμο μου.  "Δεν υπάρχει λόγος να απολογείσαι. Κάθισε. Σου υπόσχομαι πως δεν θα σε καθυστερήσω πολύ". 

Δεν μου ξέφυγε το γεγονός ότι η διευθύντρια προσπαθούσε με έμμεσο τρόπο να κατευθύνει τις απαντήσεις μου, πασχίζοντας να μου αποσπάσει κάποιο αρνητικό σχόλιο για τον Μαξ, αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα την άφηνα. Απαντούσα πολύ προσεκτικά στις ερωτήσεις της, αρνήθηκα να δώσω πληροφορίες για τη σχέση μου με τον Μαξ καθώς και να απαντήσω σε αδιάκριτες ερωτήσεις που δεν είχε κανένα δικαίωμα να μου υποβάλλει και μόλις η ανάκριση τελείωσε, έφυγα σχεδόν βολίδα από το γραφείο της  και βγήκα στον διάδρομο, μιας και δεν άντεχα να βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με έναν τέτοιον άνθρωπο. Έτρεξα προς το καταφύγιό μου, ξεκλείδωσα με τρεμάμενα χέρια και χώθηκα στο μπάνιο, βγάζοντας αμέσως το περιεχόμενο του στομαχιού μου. Κάθισα για λίγο στο χείλος της μπανιέρας για να συνέλθω και έπειτα, αφού έκανα ένα πεντάλεπτο ντους και φρεσκαρίστηκα, φόρεσα το μοναδικό φόρεμα που είχα πακετάρει και τις αρβύλες μου, πήρα το μπουφάν μου και έφυγα γραμμή για το δωμάτιο του Μαξ. 

"Πας καλά;!" φώναξε ο Μαξ και με έμπασε στο δωμάτιο τραβώντας με από το μπράτσο. Έκλεισε και κλείδωσε την πόρτα πίσω μας. "Πας γυρεύοντας να σε δει κάποιος; Αν σε πιάσουν..."
"Είναι η διευθύντρια, έτσι δεν είναι;" τον ρώτησα με κομμένη την ανάσα. "Γι' αυτό μου είπες να την προσέχω. Είναι η διευθύντρια μπλεγμένη, έτσι;"
Ο Μαξ δεν μίλησε. 
"Μαξ!"
"Θα σου πω μια ιστορία" μου είπε και κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι του.