Άλλη μια βροχερή μέρα ξεκίνησε. Η μάχη συνεχιζόταν χωρίς έλεος. Ο Ιάκωβος δεν το έβαζε κάτω και οι Πέντε Βασιλιάδες δεν σκόπευαν να παραδώσουν τα βασίλεια τους. Ο Θάνος εξακολουθούσε να κυνηγιέται και να βρίζονται με τον Ματθαίο, καθώς μονομαχούσαν. Τα στρατεύματα των Πειρατών ήταν τα εξής: στρατιώτες με πειρατικές χαντζάρες, τοξότες, κατάσκοποι και υπήρχαν επίσης και οι τουφεκιστές, ένα νέο είδος, οι οποίοι πολεμούσαν από μακριά ρίχνοντας χοντρές σφαίρες μέσα από πειρατικά τουφέκια.

Αυτοί ήταν οι πιο δύσκολοι και μόνο οι κατάσκοποι της Δύσης με τις καραμπίνες μπορούσαν να τους περιορίζουν. Ένας από αυτούς, λοιπόν, σημάδεψε από ένα κατάρτι κάποια στιγμή τον Φάνη και... ΜΠΑΜ! Την ίδια στιγμή ο Βόρειος Στρατηγός έπεσε στο δάπεδο του καταστρώματος.

«Στρατηγέ!» φώναξε ο Ανέστης, ο βοηθός του, δεν μπορούσε να τρέξει όμως κοντά του γιατί ήταν περικυκλωμένος.

Με το που τον άκουσε όμως η Έλσα, παράτησε αμέσως τη μάχη κι έτρεξε προς το μέρος του άντρα της.

«Φάνη!» φώναξε και γλιστρώντας στο βρεγμένο δάπεδο έπεσε και στη συνέχεια γονάτισε πλάι του. Εκείνος δεν ήταν αναίσθητος, απλά σφάδαζε απ' τους πόνους.

«Φάνη, αγάπη μου, που χτύπησες;» τον ρώτησε η Έλσα με αγωνία.

«Στο πόδι μου...» της απάντησε και εκείνη τη στιγμή είδε με τρόμο το αίμα να τρέχει από το δεξί του μηρό.

«Γιάννα! Γιάννα, έλα γρήγορα! Ο άντρας μου!»

Η Γιάννα την άκουσε, κάλεσε μαζί της τη Σωτηρία, τη βοηθό της και κόβοντας δρόμο και... εχθρούς με το σπαθί της έσπευσε στο σημείο όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Η Σωτηρία είδε κι εκείνη με αγωνία τον τραυματισμένο στρατηγό και τη βοήθησε να τον σηκώσουν.

«Έλσα, πρέπει να μας καλύψεις.» είπε στην Κατάσκοπο και εκείνη με τη βοήθεια των δύο βοηθών της, της Μαριάντζελας και του Άγγελου κάλυψαν τις γιατρούς και τον Φάνη πολεμώντας με όσους εχθρούς στέκονταν εμπόδιο.

Μπήκαν στην καμπίνα των τραυματιών και τον ξάπλωσαν σε ένα κρεβάτι.

«Αχ, πάει... Αυτό είναι το τέλος ενός μεγάλου στρατηγού...» είπε ο Φάνης συνδυάζοντας τον πόνο του με λίγο μαύρο χιούμορ.

«Μη μου λες τέτοια...» είπε με άγχος η Έλσα.

«Μην της λες τέτοια και την τρομάζεις. Όλα καλά θα πάνε.» είπε η Γιάννα καθώς εξέταζε την πληγή του. «Ω, όχι...»

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε η Σωτηρία ανήσυχη.

«Είναι σφαίρα από εκείνα τα καινούργια τουφέκια. Πολύ δύσκολη πληγή.»

«Θα σωθεί;» ρώτησε αγχωμένη η Έλσα.

«Ναι, αν είμαστε τυχεροί και δεν βρήκε κεντρική αρτηρία... Πάντως μας φώναξες εγκαίρως και προλάβαμε να μη χάσει πολύ αίμα.»

Ο Φάνης έπιασε το χέρι της γυναίκας του και της είπε:

«Μωρό μου... Αν δεν τα καταφέρω, να προσέχεις τον Πάνο μας και να του πεις να είναι φρόνιμο παιδί. Και να ξέρεις ότι σ' αγαπάω.» Τότε η αγωνία της Έλσας μετατράπηκε σε θυμό, έβγαλε τόξο αντί για σπαθί και όρμησε έξω. Άρχισε να στοχεύει ψηλά και να ρίχνει σαν βροχή τα βέλη της σε όποιον τουφεκιστή έβλεπε, ώσπου της τελείωσαν όλα. Έβγαλε το σπαθί της και άρχισε να μονομαχεί με όποιον της ερχόταν κοντά.

Η μάχη συνεχιζόταν με πάθος, ενώ η βροχή και το κούνημα των καραβιών την έκαναν δυσκολότερη. Πολλοί έπεφταν στη θάλασσα, είτε από τραυματισμό είτε χάνοντας την ισορροπία τους. Τους πιο πολλούς από αυτούς τους έτρωγαν οι καρχαρίες, ενώ ελάχιστοι κατάφερναν να ανέβουν πάλι στα καράβια.

Κάποια στιγμή, οι δυνάμεις της Έλσας φάνηκαν να τέλειωσαν. Ο χαμός που επικρατούσε γύρω της τη ζάλιζε και το κούνημα του καραβιού της προκαλούσε ναυτία. Ο κόσμος άρχισε να σβήνει και το σπαθί της έπεσε κάνοντας θόρυβο... Η Ανίτα ήταν εκείνη που την είδε να πέφτει και νόμιζε πως τραυματίστηκε.

«Αδελφούλα!» φώναξε κι έτρεξε, κάνοντας φασαρία και σκοτώνοντας εχθρούς, γιατί φοβήθηκε μήπως τραυματίστηκε θανάσιμα και αυτό ήταν το τέλος της.

Η Γιάννα είχε μόλις καταφέρει να βγάλει τη σφαίρα και να τυλίξει την πληγή του Φάνη, όταν μπήκαν μέσα δύο γιατροί μεταφέροντας την Έλσα.

«Ω, όχι και η Έλσα! Βάλτε την εκεί.» είπε και τους έδειξε ένα κρεβάτι.

«Η γυναίκα μου!» φώναξε ο Στρατηγός του Βορρά. «Ποιος την πείραξε να πάω να τον σφάξω;!» κι έκανε να σηκωθεί, όμως ο πόνος τον σούβλισε και σωριάστηκε πάλι.

«Κάτσε κάτω εσύ.» του είπε η Γιάννα.

Έπειτα πήγε στο κρεβάτι της Έλσας.

«Τι έπαθε; Δεν βλέπω καθόλου αίμα.»

«Δεν ξέρω. Απλά γύρισα και την είδα να πέφτει.» είπε η Ανίτα, έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Η Γιατρός αφού εξέτασε λίγο την Κατάσκοπο, σφυγμούς και λοιπά, κατέληξε σε ένα συμπέρασμα:

«Λιποθύμησε.»

«Τι; Μα γιατί, τι έχει;» ρώτησε η Ανίτα.

«Τι έκανε λέει;!» αναφώνησε ο Φάνης από απέναντι. «Λιποθύμησε;! Γιατί, τι έχει η γυναίκα μου;!»

«Γύρνα στη μάχη, Λοχαγέ. Θα φροντίσω να ενημερωθείς για ό,τι νεότερο.» είπε η Γιάννα στην Ανίτα και εκείνη βγήκε έξω.

Η Γιάννα άρχισε να προσπαθεί να συνεφέρει την Έλσα.

«Γιάννα, τι έχει η Έλσα; Γιατί λιποθύμησε έτσι στα καλά καθούμενα;» επέμεινε ο Φάνης.

«Αφού επιμένεις, θα σου πω.» είπε τελικά η Γιατρός. «Η γυναίκα σου είναι έγκυος τριών μηνών, αλλά στο έκρυβε γιατί ως Στρατηγός θα της απαγόρευες να συμμετάσχει στον πόλεμο.»

«ΤΙ;!» φώναξε πάλι ο Στρατηγός κι ένιωσε τον πόνο να τον καίει. «Όχι, να πάρει... Τι ηλίθιος που ήμουν και δεν το κατάλαβα...»

Εκείνη τη στιγμή η Έλσα συνήλθε.

«Που βρίσκομαι; Τι έγινε;» ψέλλισε.

«Στην καμπίνα των τραυματιών είσαι. Λιποθύμησες, λόγω της εγκυμοσύνης σου.» της εξήγησε η Γιάννα. «Μην ανησυχείς, κοπέλα μου. Όλα θα πάνε καλά.» την καθησύχασε χαϊδεύοντας τα βρεγμένα μαλλιά της.

«Ο Φάνης; Το έμαθε;»

«Για την εγκυμοσύνη; Ναι, δεν μπορούσα να του το κρύψω. Απέναντι του σε βάλαμε.» απάντησε η Γιάννα.

Η Έλσα ανασήκωσε το κεφάλι της για να δει τον Φάνη.

«Μωρό μου, εγώ...» πήγε να του πει.

«Δεν χρειάζονται εξηγήσεις τώρα. Ας γίνουμε πρώτα καλά και μετά βλέπουμε.»

«Ακριβώς.» συμφώνησε η Γιάννα και συμπλήρωσε: «Θα τα πείτε στο Βόρειο Βασίλειο.»

«Τι;»

«Αυτό που άκουσες, Έλσα. Απόψε, μόλις τελειώσει η μάχη, θα φύγετε και οι δύο με το ιατρικό καράβι για το βασίλειο μας, γιατί ο Φάνης θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο για εγχείρηση και εσύ χρειάζεσαι ξεκούραση.»

«Μα οι κατάσκοποι μου με χρειάζονται.»

«Δεν ακούω κουβέντα. Θα αναλάβει η Μαριάντζελα. Θες να χάσεις το μωρό σου;»

Η Έλσα κατάλαβε ότι η Γιάννα είχε δίκιο. Απ' την αρχή είχε δίκιο. Τώρα συνειδητοποιούσε πόσο κακό ήταν αυτό που έκανε, να πάει να πολεμήσει με το μωρό στην κοιλιά της, το αδελφάκι του Πάνου, βάζοντας το σε κίνδυνο. Ό,τι κι αν της έλεγε ο Φάνης θα είχε δίκιο.

Το βράδυ οι απώλειες ήταν περισσότερες από κάθε άλλη μάχη και τα ιατρικά καράβια γεμάτα με βαριά τραυματισμένους και νεκρούς. Τουλάχιστον σταμάτησε η βροχή κι ο ουρανός ξαστέρωσε.

Ο Αλέξανδρος πήγε με μια βάρκα στο καράβι του Περικλή για να μιλήσουν. Έπρεπε να αποφασίσουν εάν θα συνέχιζαν τον πόλεμο ή αν θα γυρνούσαν πίσω για να περιμένουν την επόμενη κίνηση των Πειρατών.

«Δεν μπορώ να πάρω την απόφαση μόνος μου, αν και πιστεύω ότι έχουμε ήδη πολλές απώλειες για να συνεχίσουμε.» είπε ο Περικλής.

«Δηλαδή μου λες να αφήσουμε την αδελφή μας τώρα που είμαστε τόσο κοντά και να γυρίσουμε πίσω;» αντέδρασε ο αδελφός του.

«Δεν είμαστε καθόλου κοντά. Γιατί, ξέρουμε που βρίσκεται η Ανθή;»

«Όχι. Αλλά γυρνώντας πίσω θα 'ναι σαν να παραδεχόμαστε την ήττα μας.»

«Έχεις δίκιο. Άσε με να το σκεφτώ λίγο...»

Ο Περικλής κοίταξε τη θάλασσα, ενώ προσπαθούσε να βρει μια λύση για το καλό όλων: του στρατού, του λαού του και της Ανθής.

Πατέρα... Βοήθησε με. Είπε από μέσα του. Δείξε μου το δρόμο.

«Λοιπόν; Θα το σκέφτεσαι όλη νύχτα; Θέλω να κοιμηθώ κάποια στιγμή. Είμαι πτώμα.» είπε ο αδελφός του ανυπόμονα.

«Θα δώσουμε άλλη μια μάχη αύριο.» πήρε αστραπιαία την απόφαση του ο Περικλής, λες και ο Λεωνίδας από ψηλά του έβαλε αυτή τη σκέψη στο μυαλό. «Εσύ κι εγώ θα πάμε να πιάσουμε εκείνο το μαύρο φίδι τον Ιάκωβο και θα τον κάνουμε να μας πει που έχει την αδελφή μας. Μετά θα γυρίσουμε στα βασίλεια μας, έτσι αυτός θα νομίζει ότι υποχωρούμε οριστικά. Σύμφωνοι μέχρι εδώ;»

«Ναι.» απάντησε ο Αλέξανδρος και περίμενε με σταυρωμένα χέρια τη συνέχεια.

Ο Περικλής συνέχισε με ένα μικρό χαμόγελο αισιοδοξίας:

«Όταν φτάσουμε στην πατρίδα θα ενημερωθούν όλοι οι βασιλιάδες κι οι αξιωματικοί ώστε να κάνουμε συμβούλιο στο Κεντρικό Βασίλειο όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Και αναλόγως με τις πληροφορίες που θα πάρουμε σχετικά με το μέρος όπου είναι η Ανθή, θα διοργανώσουμε σχέδιο διάσωσης.»

«Καλά όλα αυτά, όμως υπάρχει ένα μαύρο σημείο, πέρα από τις πανοπλίες των Πειρατών.» παρατήρησε ο Αλέξανδρος.

«Ποιο είναι αυτό, αδελφέ μου;»

«Όσο εμείς θα κάνουμε τα συμβούλια κι όλα αυτά, ο Ιάκωβος ίσως μας ετοιμάσει επίθεση για να μας πιάσει στον ύπνο.»

«Χμμ... Τελικά το πονηρό μυαλό σου μου βγήκε μια φορά χρήσιμο. Όσο γι' αυτό, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι. Ευτυχώς που υπάρχει το τείχος. Θα υπάρχουν φρουροί και στρατιώτες πάνω του, καθώς και κάποιος υπεύθυνος αξιωματικός από κάθε βασίλειο, ούτως ώστε να μας ειδοποιήσουν αν τυχόν δουν τα καράβια τους στον ορίζοντα. Και όχι μόνο στα ανατολικά τείχη, αλλά παντού.»

«Ακριβώς.» συμφώνησε ο Αλέξανδρος. «Γιατί δεν ξέρουμε από πού θα μας την πέσουν οι Πειρατές. Ίσως κάνουν τον κύκλο και επιτεθούν από βόρεια ή δυτικά.»

«Σωστά, όμως λύσε μου μία άσχετη απορία.» είπε ο Περικλής.

«Τι;»

«Που έμαθες τη φράση θα μας την πέσουν;»

Ο Αλέξανδρος γέλασε και απάντησε:

«Ο Βαγγέλας τη χρησιμοποιεί συχνά. Και γενικά έχω μάθει πολλές, ας το πούμε μάγκικες, φράσεις από αυτόν.»

«Κάνετε πολλή παρέα στον Νότο;» ρώτησε ο Περικλής.

«Ναι. Έχουμε γίνει κολλητοί τώρα τελευταία. Οι πολίτες μου έχουν συνηθίσει να μας βλέπουν μαζί σε μπαρ, σε θέατρα, σε καμπαρέ...»

«Πάντως σε συμβουλεύω να τον προσέχεις τώρα που τον έχεις αφήσει επικεφαλή. Την τελευταία φορά που είχες γυρίσει στον Νότο από πόλεμο, αυτός σου είχε καταστρέψει το βασίλειο και είχε κάνει κατάληψη στο παλάτι σου.»

«Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν έφταιγε αυτός.» είπε ενοχλημένος ο αδελφός του. «Ο Βαγγέλας είναι πολύ εντάξει τύπος. Μη σε ξεγελάει το μουστάκι του, τα πούρα που καπνίζει ή ότι είναι αρχηγός των μαφιόζων. Τον εμπιστεύομαι όσο κι εσένα.»

«Καλά. Όπως νομίζεις. Ξεφύγαμε απ' το θέμα μας όμως. Ας πάμε να κοιμηθούμε τώρα, διότι αύριο μας περιμένει η τελευταία και πιο δύσκολη μάχη. Μην ενημερώσεις κανέναν άλλον για το σχέδιο μας. Θα τους το πούμε στο γυρισμό.» κατέληξε ο Περικλής.

«Μάλιστα, αδελφέ. Καληνύχτα.» του είπε ο Αλέξανδρος.

«Καληνύχτα και σε εσένα και καλή ξεκούραση.»

***********

Δεν είδαμε καθόλου Ανθή και Σιμο σε αυτό το κεφάλαιο. Ίσως τους δούμε στο επόμενο, δεν θυμάμαι να σας πω την αλήθεια τι έχω γράψει στο χειρόγραφο 😜 Πάντως σίγουρα από ότι καταλάβατε τώρα θα επικεντρωθούμε περισσότερο στις μάχες. Θα καταφέρουν ο Περικλής κι ο Αλέξανδρος να πραγματοποιήσουν το σχέδιο τους;