Τα δύο καράβια, ο Καρχαρίας με την πειρατική σημαία και η Γοργόνα με τη σημαία της συμμαχίας των Πέντε Βασιλείων, έπλεαν με προορισμό το Νησί των Πειρατών, όπου θα γινόταν η στέψη της Ανθής και η έναρξη της κοινής ζωής της με τον Σίμο. Η Κάτια δεν λυπόταν πια. Χαιρόταν που η κόρη της ήταν ευτυχισμένη. Στεκόταν στην κουπαστή και ο απαλός αέρας της χάιδευε το πρόσωπο και τα μαλλιά.

Δίπλα της ήρθε και στάθηκε ο Νίκος. Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον και του είπε:

«Λοιπόν;»

«Λοιπόν, Κάτια... Αυτό είναι το τελευταίο μας ταξίδι μαζί.» της απάντησε.

«Τι;»

«Φεύγω για πάντα από τον κόσμο μας. Θα διασχίσω τον Ανατολικό Ωκεανό.»

«Όχι... Μα αυτό ισοδυναμεί με αυτοκτονία!» αναφώνησε.

«Ίσως ναι, ίσως και όχι. Θα πάρω μαζί μου περισσότερες προμήθειες από ότι οι προηγούμενοι που είχαν πάει.»

Η Κάτια τον αγκάλιασε και του είπε δακρυσμένη:

«Όχι, Νίκο... Δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό. Δεν μπορείς να φύγεις... Σ' αγαπάω...»

«Και εγώ σ' αγαπώ. Τον εαυτό μου όμως όχι. Σκότωσα ανθρώπους και πλήγωσα ακόμα περισσότερους. Το είχα σκεφτεί εδώ και πολύ καιρό. Και αφού έχασα και τη Χριστίνα μου, τίποτα πια δεν με κρατάει πίσω.» της έλεγε καθώς της χάιδευε τρυφερά τα μαλλιά της.

«Κι εγώ; Δεν σημαίνω τίποτα για σένα; Δεν αξίζει να μείνεις για μένα;» τον ρώτησε με παράπονο κοιτώντας τον στα μάτια.

«Σε παρακαλώ τώρα, Κάτια. Εσύ έχεις την οικογένεια σου. Θα τα καταφέρεις χωρίς εμένα. Εγώ δεν ανήκω σε καμιά οικογένεια τώρα πια. Ούτε στη δική σου.» της είπε και της σκούπισε τα δάκρυα. «Τα έχω κανονίσει όλα. Στην Ανατολή, θα πάρει η Έφη το θρόνο μου, αν δεν έχω επιστρέψει σε έξι μήνες. Αυτό βέβαια το είπα στους αξιωματικούς μου για να μην τους στενοχωρήσω, γιατί ξέρω κατά βάθος πως δεν θα επιστρέψω. Θα αποπλεύσω από το Λιμάνι των Πειρατών τη Δευτέρα, λίγο πριν φύγετε κι εσείς για να γυρίσετε στο νησί μας. Έχω συνεννοηθεί και με τον Σίμο, ο οποίος θα μου δώσει καράβι και πολλές προμήθειες. Οι άντρες του πληρώματος είναι όλοι εθελοντές, δεν αναγκάσαμε κανέναν.»

Η Κάτια γύρισε και κοίταξε προς τη θάλασσα.

«Σύντομα αυτή η θάλασσα θα μας χωρίζει.» είπε. «Όταν την κοιτάζω, εσένα θα σκέφτομαι.»

«Κι εγώ.» συμφώνησε ο Νίκος. Γύρισε το πρόσωπο της προς το μέρος του και τη φίλησε, ενώ συγχρόνως την πήρε πάλι στην αγκαλιά του. Δεν είχαν ιδέα πόση ώρα πέρασε έτσι, ώσπου τους διέκοψε η φωνή του Περικλή:

«Εμ... Συγνώμη λίγο.» Γύρισαν και τον κοίταξαν. «Είστε αδιόρθωτοι. Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό σε κάποια καμπίνα;»

«Δεν έχει την ίδια μαγεία.» απάντησε ο Νίκος και η Κάτια τον έσπρωξε πειραχτικά.

«Τέλος πάντων... Μητέρα, έχω δύο ευχάριστα νέα.» μπήκε στο θέμα ο Περικλής. «Το πρώτο είναι ότι συμφιλιώθηκα με τον Αλέξανδρο. Δεν είμαστε πια τσακωμένοι.» Και όντως έτσι ήταν. Ο Περικλής ζήτησε συγνώμη όχι μόνο από τον αδελφό του, αλλά και από την Τόνια για τον τρόπο που μίλησε για αυτήν και τη διαβεβαίωσε ότι το μυστικό της ήταν ασφαλές.

«Και πολύ καλά κάνατε. Δεν ήταν σωστό που τσακωθήκατε στο γάμο της αδελφής σας. Έτσι, Νίκο;»

«Έτσι, έτσι.»

«Το δεύτερο νέο είναι ακόμα πιο ευχάριστο.» συνέχισε ο γιος της. «Τον τελευταίο καιρό, η Άννα ήταν κάπως αδιάθετη. Σήμερα το πρωί, πριν αναχωρήσουμε για το Λιμάνι, την εξέτασε γρήγορα η Γιάννα και...»

Το πρόσωπο του έλαμψε από χαρά.

«Είναι έγκυος.» ανακοίνωσε με χαμόγελο. «Περιμένουμε παιδί. Τον διάδοχο του Βορρά.»

«Τι ευτυχία!» αναφώνησε η Κάτια και αγκάλιασε τον γιο της. «Θα αποκτήσω κι άλλο εγγονάκι! Δεν είναι υπέροχο, Νίκο;»

«Όντως, είναι. Συγχαρητήρια, Περικλή.» είπε ο Νίκος.

Ώστε αυτό ήταν! Η λύπη της Κάτιας που θα έχανε για πάντα τον Νίκο, αντικαταστάθηκε απ' τη χαρά που έφερνε η άφιξη μιας νέας ζωής. Όσο για τον Νίκο, θα ζούσε μαζί του όσες μέρες τους απέμεναν, όσο θα κρατούσε δηλαδή η τελετή και η φιλοξενία στο Παλάτι των Πειρατών, όσο πιο έντονα μπορούσε. Και ύστερα εκείνος θα έφευγε και η Κάτια θα συνέχιζε τη ζωή της κανονικά, σαν να μην υπήρξε ποτέ ο Νίκος και σαν να μην έμαθε ποτέ όλες αυτές τις αλήθειες, που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ψέματα.

*************

Η Ανθή στάθηκε στην κουπαστή της πλώρης του Καρχαρία. Ο καιρός ήταν υπέροχος, η θάλασσα λεία σαν γυαλί και ο ουρανός είχε αρχίσει να παίρνει το υπέροχο πορτοκαλί χρώμα του δειλινού. Ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά της και το λευκό φόρεμα της ανέμιζε προς τα πίσω. Ακριβώς δίπλα, το άλλο καράβι, η Γοργόνα, πάνω στο οποίο βρίσκονταν οι συγγενείς της, έσκιζε με την ίδια ταχύτητα τα νερά. Η Ανθή είχε επιλέξει μόνη της να ταξιδέψει με το καράβι του άντρα της, αφού τώρα πλέον ανήκε στους Πειρατές, ήταν μία από αυτούς και σύντομα θα γινόταν βασίλισσα τους.

Αυτό το ίδιο καράβι ήταν που την είχε απαγάγει τότε, έναν χρόνο και κάτι μήνες πριν, από την παραλία του Δυτικού Βασιλείου. Και το ίδιο αυτό καράβι την πήγαινε για μία ακόμα φορά στη Χώρα των Πειρατών, νύφη πλέον και αυτή τη φορά με τη θέληση της. Τα συναισθήματα της τελείως διαφορετικά, σαν να ήταν τώρα μια άλλη Ανθή. Ευτυχία, χαρά και απέραντη αγάπη για τον Σίμο.

Ο Σίμος ήρθε και στάθηκε πίσω της, την αγκάλιασε και η Ανθή αμέσως αναρίγησε, καθώς εικόνες από τη χθεσινή νύχτα που έζησαν μαζί, την πρώτη νύχτα του γάμου τους, επανήλθαν στο μυαλό της. Ήταν όλα υπέροχα, πολύ πιο όμορφα από ότι τα είχε φανταστεί. Ο Σίμος ήταν γεμάτος πάθος, αλλά συγχρόνως τρυφερός και προσεκτικός μαζί της.

«Το ήξερα ότι θα σε βρω εδώ.» της είπε με απαλή φωνή και εισέπνευσε βαθιά το άρωμα της απ' την καμπύλη του λαιμού της. «Πειρατίνα μου...» Η Ανθή χαμογέλασε, στράφηκε και του έδωσε ένα απαλό φιλί. «Πώς νιώθεις που θα γίνεις και επισήμως Πειρατίνα αύριο;»

«Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω, Σίμο.» του ομολόγησε. «Είναι όλα τόσο απίστευτα και υπέροχα, σαν να ζω σε ένα όνειρο.» Ο Σίμος αναστέναξε και την έσφιξε κι άλλο στην αγκαλιά του.

«Τα καταφέραμε τελικά, Ανθή.» της είπε. «Είμαστε μαζί, παρόλο που δεν είχαμε καμία ελπίδα τότε στον πόλεμο που γεννήθηκε η αγάπη μας, που έμοιαζε αδύνατον να είμαστε μαζί επειδή τα βασίλεια μας ήταν εχθροί.»

«Ναι, τα καταφέραμε.» είπε η Ανθή. «Είμαι τόσο ευτυχισμένη...»

«Κι εγώ είμαι ευτυχισμένος που σε έχω. Μαζί, θα κυβερνήσουμε δίκαια το Νησί των Πειρατών και θα το μετατρέψουμε σε ένα όμορφο μέρος για να ζει κανείς.»

«Μαζί. Για πάντα.» συμφώνησε η Ανθή και τον φίλησε για μία ακόμα φορά, έπειτα έμειναν οι δυο τους αγκαλιασμένοι να αγναντεύουν τον ωκεανό που απλωνόταν μπροστά τους, με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος να χρωματίζουν το τοπίο και να το κάνουν να φαίνεται παραμυθένιο, καθώς τα δυο πλοία συνέχιζαν να διασχίζουν τη θάλασσα ως το Νησί των Πειρατών.

***********************************************************************************

Είμαι πάρα πολύ συγκινημένη που μια ακόμα ιστορία έφτασε στο τέλος της 😭

Μη φύγετε ακόμα όμως, γιατί ακολουθεί ο Επίλογος με την αναχώρηση του Νίκου και το κλείσιμο!!