Ο Νίκος, αφού τακτοποίησε τα πράγματα του στην καμπίνα του κι έδωσε μερικές οδηγίες στο πλήρωμα του, πήγε πίσω στην πρύμνη και κοίταξε κάτω, στο λιμάνι. Η Κάτια ήταν ακόμα εκεί, αμίλητη κι αγέλαστη. Τα μάτια της είχαν στεγνώσει από δάκρυα.

Ο Νίκος είχε ανακοινώσει και επισήμως την απόφαση του ότι θα διέσχιζε τον Μέγα Ανατολικό Ωκεανό στο τέλος της τελετής στέψης της Ανθής. Κάποιοι λυπήθηκαν που το άκουσαν αυτό, κάποιοι παρέμειναν αδιάφοροι. Κάποιοι άλλοι τον θεώρησαν ήρωα που τολμούσε κάτι τέτοιο.

Ήταν ο μόνος τρόπος να εξιλεωθεί, να παλέψει με τις αναμνήσεις του και το ποιος είναι τελικά, αλλά κυρίως θα έκανε καλό στην Κάτια να μην τον έβλεπε ποτέ ξανά. Άλλωστε εκείνη είχε τα παιδιά της, το πρώτο της εγγόνι και το δεύτερο που θα ερχόταν σε λίγους μήνες, είχε αδέλφια, ανίψια... Θα τον ξεχνούσε σίγουρα. Αυτός όμως δεν θα την ξεχνούσε. Θα τη σκεφτόταν συνέχεια, σε όλο του το ταξίδι μέχρι το τέλος του, όποιο κι αν ήταν αυτό.

Δίπλα του ήρθε και στάθηκε ο καπετάνιος του.

«Είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε, Κυβερνήτη.» του είπε.

Κυβερνήτης... Αυτό ήταν τώρα πια. Είχε υπάρξει μαφιόζος, αρχηγός των μαφιόζων, μέχρι και βασιλιάς. Τώρα όμως τέλειωσαν όλα αυτά. Τώρα ήταν απλώς ο κυβερνήτης ενός πλοίου. Το πλοίο είχε την ονομασία Τέλος του Κόσμου. Συμβολικό, αφού εκεί πήγαινε. Αν όντως τελείωνε ο Κόσμος στον Μέγα Ανατολικό Ωκεανό και δεν υπήρχε πουθενά στεριά πέρα από αυτόν...

«Κυβερνήτη Νίκο;» τον διέκοψε από τις σκέψεις του ο καπετάνιος, που ακόμα περίμενε να δώσει το σήμα για να φύγουν.

«Μάλιστα, πλοίαρχε. Ας ξεκινήσουμε.» του είπε τελικά.

Ο καπετάνιος έφυγε και ύστερα τον άκουσε να δίνει εντολές στους δικούς του. Ο Νίκος έμεινε στην πρύμνη καθώς το καράβι ξεκινούσε, να κοιτάει τους δικούς του που τον αποχαιρετούσαν, ανάμεσα τους τη Μαρία στο αναπηρικό της καροτσάκι με τον Μάριο στο πλάι της, τους νιόπαντρους Σίμο και Ανθή, βασιλιάδες των Πειρατών πλέον, τον Αλέξανδρο με την Τόνια και την κόρη τους μα κυρίως, την Κάτια. Ο Περικλής την είχε αγκαλιάσει για να την παρηγορήσει. Και τότε η Κάτια έβγαλε το μαντίλι της, το κούνησε στον αέρα ως αποχαιρετισμό και έπειτα το άφησε να το πάρει ο άνεμος. Γιατί αυτό το μαντίλι ήταν της μητέρας της, το μόνο πράγμα που της τη θύμιζε. Και η Κάτια δεν ήθελε να τη θυμάται πια.

Σύντομα το Τέλος έστριψε και το Λιμάνι δεν φαινόταν πια. Θα έκαναν το γύρο του νησιού, πράγμα που θα τους έπαιρνε αρκετές ώρες, για να βρεθούν στον Μέγα Ανατολικό Ωκεανό. Οι ανατολικές ακτές των Πειρατών, μαζί με τα τείχη και το Κάστρο θα ήταν τα τελευταία σημάδια στεριάς που θα έβλεπαν.

Ο Νίκος άφησε την πρύμνη και πήγε στην καμπίνα του. Τώρα πια, μόνο οι αναμνήσεις του έμεναν.

***********

Ο Νίκος δεν γύρισε ποτέ από το μακρινό του ταξίδι. Αυτό δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι πέθανε εκείνος και το πλήρωμα του από την πείνα επειδή τους τελείωσαν οι προμήθειες, ή ότι βυθίστηκε το πλοίο τους σε φουρτούνα ή ότι το καταβρόχθισε ένα τεράστιο τέρας. Μπορεί κάλλιστα να βρήκε στεριά, μια άλλη χώρα και να έμεινε εκεί για πάντα για να ξεχάσει. Άλλωστε για αυτό πήγε σε αυτό το ταξίδι. Ή μπορεί να πέρασε σε μια άλλη διάσταση και ακόμα κι αν ήθελε να επιστρέψει, να μη μπόρεσε. Ο καθένας ας πιστέψει ό,τι θέλει.

Ο Περικλής με την Άννα απέκτησαν σύντομα τον διάδοχο τους που δεν ήταν άλλος από τον Λεωνίδα τον Δεύτερο, Λέων όπως τον φώναζαν. Έγινε σπουδαίος, δίκαιος και γενναίος βασιλιάς, σαν τον παππού του. Η Κάτια πέρασε ευτυχισμένα τα χρόνια της μαζί τους, μέχρι το τέλος της ζωής της σε μεγάλη ηλικία.

Η Μαρία έζησε για πάντα στο πλευρό του Μάριου στην Ερημιά. Δεν ξαναπερπάτησε ποτέ. Δεν την πείραζε. Θεωρούσε πως αυτή ήταν η τιμωρία που της άξιζε για όσα έκανε.

Το τι συνέβη στην πορεία στα υπόλοιπα βασίλεια και ήρωες, ποιοι πήραν τους θρόνους ως επόμενη γενιά και αν όντως έγινε πόλεμος με τους Βάρβαρους και τι άλλες περιπέτειες κι ένδοξες μέρες έζησαν τα Πέντε Βασίλεια, αυτά θα τα δούμε σε άλλα βιβλία. Ένα είναι σίγουρο: ότι αυτή δεν ήταν ούτε η αρχή, ούτε το τέλος της ιστορίας των Πέντε Βασιλείων!

***********************************************************************************

Αυτό ήταν το τέλος του βιβλίου! Πως σας φάνηκε; 

Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να αποχωριστώ αυτό τον κόσμο και να γράψω κάτι άλλο, κάτι τελείως "ρεαλιστικό". Για αυτό θα συνεχίσω να γράφω ιστορίες μέσα σε αυτό το σύμπαν που όλοι αγαπήσατε!! Ήδη έχω ξεκινήσει δύο τέτοιες ιστορίες (spin-off), δεν είναι βέβαια η συνέχεια των Πέντε Βασιλείων (θα υπάρξει και συνέχεια, μη στενοχωριέστε), αλλά αυτόνομες ιστορίες που διαδραματίζονται μεν στον ίδιο κόσμο απλώς μπορούν να "σταθούν" και μόνες τους. Η μία λέγεται "Μαγικός" και διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή των Πέντε Βασιλείων και γνωρίζουμε σ' αυτήν τα Ξωτικά και τους Μάγους (τους δεύτερους τους γνωρίσατε ήδη στο βιβλίο "Μεσαίωνας στα Πέντε Βασίλεια" όσοι το διαβάσατε). Η δεύτερη ιστορία είναι "Το Απέραντο Λευκό" και διαδραματίζεται 300+ χρόνια πριν τα γεγονότα της ιστορίας που μόλις διαβάσατε. Αυτή είναι πριν τα γεγονότα του "Μεσαίωνας στα Πέντε Βασίλεια" και γνωρίζουμε έναν ακόμα πολιτισμό, το Λευκό Νησί με τους Λευκονησιώτες και παρακολουθούμε την ιστορία του πολέμου τους με τους Βάρβαρους, το πώς σκλαβώθηκαν και αν υπάρχει ελπίδα να ελευθερωθούν.

Τέλος (για να μην σας ζαλίζω άλλο), πριν συνεχίσω αυτές τις δυο ιστορίες που αναφέρθηκαν παραπάνω (θα ανεβαίνουν κεφάλαια εναλλάξ), θα ανεβάσω κεφάλαια στο Ένθετο Ευρετήριο με πληροφορίες και την ιστορία του κάθε ήρωα, για κάθε βασίλειο ξεχωριστά, της ιστορίας που μόλις διαβάσατε αλλά και της προηγούμενης αυτής. Θα υπάρχουν και πληροφορίες που δεν γνωρίζετε σχετικά με κάποιους ήρωες, οπότε αν ενδιαφέρεστε προτείνω να βάλετε στη βιβλιοθήκη σας το βιβλίο "Ένθετο Ευρετήριο για τον Κόσμο των Πέντε Βασιλείων", όπου θα βρείτε επίσης χρήσιμες πληροφορίες γενικά για τα Πέντε Βασίλεια και τις γειτονικές τους χώρες. 

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που διαβάσατε την ιστορία μου!! Ελπίζω να σας δω και σε άλλες μου ιστορίες!! ❤😘