Ακόμα δέκα χρόνια μετά...

Οι δίδυμοι πρίγκιπες όρμησαν στους κήπους, μονομαχώντας αλλά με αληθινά σπαθιά πλέων.

"Θα γίνω βασιλιάς!" φώναξε ο Περικλής. Ο Αλέξανδρος σήκωσε το σπαθί του για να συγκρουστεί με εκείνο του αδελφού του.

"Κόψε τις βλακείες! Εγώ θα γίνω βασιλιάς του Βορρά, και το ξέρεις πολύ καλά αυτό!" του είπε κοιτάζοντας τον άγρια. Ο Περικλής τον έσπρωξε με νεύρα προς τα πίσω, τον απώθησε και ύστερα τα σπαθιά τους διασταυρώθηκαν ξανά.

"Σε μισώ." του είπε ο Αλέξανδρος μπρος στο πρόσωπο του.

"Εγώ να δεις..." είπε ο Περικλής και με μια αστραπιαία κίνηση του απώθησε το σπαθί, χωρίς όμως να καταφέρει να το ρίξει απ' το χέρι του.

Δεν ήταν από εκείνα τα δίδυμα που έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δυο σταγόνες νερό. Είχαν και οι δύο μαύρα μαλλιά βέβαια και πολλά κοινά χαρακτηριστικά προσώπου, όμως ο Περικλής είχε τα καστανά μάτια της μητέρας του, ενώ ο Αλέξανδρος είχε πάρει τα γαλάζια μάτια του παππού του εκτός από το όνομα του. Συνέχεια τσακώνονταν, όπως τότε που ήταν παιδιά, και πολλές φορές έλυναν τις διαφορές τους με μονομαχία. Ήταν και οι δυο πολύ επιδέξιοι και άξιοι πολεμιστές όμως, για αυτό και ποτέ δεν λαβωνόταν κανένας.

Η Ανθή είδε από μακριά τους αδελφούς της να παλεύουν και μπήκε τρέχοντας στο εσωτερικό του παλατιού. Βρήκε τη μητέρα της και της είπε:

"Μαμά, μαμά! Ο Άλεξ και ο Πέρι μονομαχούν πάλι για το ποιος θα γίνει βασιλιάς!"

"Ωχ, όχι πάλι...!" αναφώνησε η Κάτια και ακολούθησε τη δεκάχρονη κόρη της στους κήπους.

Είχαν περάσει πέντε χρόνια από τον θάνατο του Λεωνίδα, ο οποίος σκοτώθηκε ως ήρωας και θάφτηκε για μέρες στο χιόνι του Λευκού Νησιού μαζί με τους συντρόφους του, πολεμώντας για αυτά που θεωρούσαν ιδανικά και κυρίως για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Και το χειρότερο ήταν πως οι Νότιοι τον πρόδωσαν, καθώς την τελευταία ώρα πριν αναχωρήσουν, τον βρήκε ο Μάξιμος και του είπε πως δεν ήθελε να πάει μαζί του.

"Είναι μάταιο, Λεωνίδα. Πρόκειται για αποστολή αυτοκτονίας." του είχε πει. "Και εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να αφήσω την Ιουλία να κυβερνήσει μόνη της και ειδικά τη στιγμή που δεν έχουμε ακόμα αφήσει διάδοχο." Ο Λεωνίδας τότε θύμωσε και του είπε φωνάζοντας:

"Πώς τολμάς! Εδώ και τόσα χρόνια σχεδιάζαμε αυτή την αποστολή και με εγκαταλείπεις τώρα την έσχατη στιγμή;!" Αμέσως όμως ηρέμησε και άλλαξε ύφος: "Έχεις δίκιο. Είναι όντως αποστολή αυτοκτονίας. Δεν μπορώ να σε υποχρεώσω να έρθεις και να χάσεις κι εσύ τη ζωή σου. Συγχώρησε με."

"Εσύ πρέπει να συγχωρέσεις εμένα, φίλε μου." του είπε ο Μάξιμος και αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που αντάλλαξαν.

Ο Λεωνίδας, οι Βόρειοι εθελοντές στρατιώτες μαζί με τον στρατό όλων των χωριών του Λευκού Νησιού πολέμησαν πολύ σκληρά ενάντια στους Βάρβαρους, όμως το κρύο και μια ξαφνική χιονοθύελλα που ξέσπασε στο πεδίο της μάχης τους αποδυνάμωσε τελείως με αποτέλεσμα να χάσουν τις δυνάμεις τους και να σφαγιαστούν. Για πολλές μέρες τα σώματα τους παρέμειναν θαμμένα στο χιόνι. Το σκοτεινό μαντάτο έφτασε στη Χώρα των Πέντε Βασιλείων και ιδιαίτερα στο Βόρειο Βασίλειο, όπου η Κάτια, η Λουκία και τα παιδιά θρήνησαν όσο ποτέ άλλοτε. Ο Βασιλιάς Μάξιμος του Νότου δεν είχε νιώσει ποτέ περισσότερη θλίψη στη ζωή του και οι τύψεις δεν τον άφηναν να ησυχάσει, που έμεινε πίσω σαν δειλός αντί να πάει με τους Βόρειους και να πεθάνει κι αυτός μαζί τους σαν ήρωας. Λίγες μέρες μετά και ενώ είχε κοπάσει η χιονοθύελλα στο Λευκό Νησί, η Κάτια έστειλε αποστολή για να ανασύρουν τα πτώματα του άντρα της και των υπόλοιπων στρατιωτών ούτως ώστε να επιστρέψουν στις οικογένειες τους για να τους θάψουν. Έσκαψαν πολύ βαθιά και τα βρήκαν όλα εκεί, παγωμένα. 

Ο Λεωνίδας βρισκόταν πλέων θαμμένος εκεί, στο νεκροταφείο του Παλατιού όπου θάβονταν όλοι οι προηγούμενοι βασιλιάδες και πρίγκιπες. Εκεί όπου βρίσκονταν επίσης η Ανθή,  ο Κωνσταντίνος, ο Μάριος, η Άντζελα, αλλά και ο Αλέξανδρος, στον τάφο του οποίου ποτέ δεν πλησίαζε η Κάτια.

"Παραδέξου το, Περικλή! Εγώ πρέπει να γίνω βασιλιάς που έχω το όνομα του παππού!" φώναξε ο Αλέξανδρος και όρμησε εξαγριωμένος σε μια άλλη επίθεση προς τον αδελφό του.

"Ναι, αλλά εγώ είμαι πέντε λεπτά μεγαλύτερος από σένα και αυτό το αποδεικνύουν οι δύο πόντοι που σε περνάω σε ύψος!" του απάντησε εκείνος συνεχίζοντας τη σύγκρουση των σπαθιών.

"Κάνεις λάθος! Είσαι λίγο ψηλότερος επειδή εγώ πήγα με γυναίκα νωρίς και για αυτό σταμάτησα να ψηλώνω!" είπε ο Αλέξανδρος γελώντας κοροϊδευτικά. "Ενώ εσύ είσαι ακόμα παρθένος!"

"Δεν ισχύουν αυτά που λες! Δεν σταματάς να ψηλώνεις όταν..."

"Αρκετά! Σταματήστε και οι δυο!" τους διέκοψε η εξαγριωμένη φωνή της μητέρας τους. Χαμήλωσαν και οι δυο τα σπαθιά και έριξαν από μια άγρια ματιά στην αδελφή τους η οποία στεκόταν δίπλα της.

"Καρφί..." της είπε ο Αλέξανδρος.

"Καλά έκανε και μου το είπε!" φώναξε η Κάτια. "Δεν τιμάτε καθόλου τον πατέρα σας με το να μάχεστε έτσι για το θρόνο!"

"Ναι, όμως...μητέρα! Πες του ότι εγώ πρέπει να γίνω βασιλιάς, να το αποδεχτεί για να τελειώνει αυτή η διαμάχη!" είπε ο Περικλής.

"Όχι, εγώ πρέπει να γίνω!" πετάχτηκε ο Αλέξανδρος και πλησίασαν ο ένας τον άλλον έτοιμοι να τσακωθούν πάλι.

"Αρκετά!" επέβαλε πάλι τη σιωπή η Κάτια.

Έπρεπε να δώσει κάποια στιγμή ένα τέλος σε αυτή τη διαμάχη, να δώσει μια λύση ούτως ώστε να ησυχάσουν όλοι. Έτσι κι αλλιώς, ένιωθε χαμένη μετά τον χαμό του Λεωνίδα, και αν και ήταν μια εξίσου άξια και ικανή βασίλισσα, αγαπητή απ' το λαό, το στέμμα της φαινόταν πια πολύ βαρύ για να το σηκώνει μόνη της. Έτσι...

"Λοιπόν". είπε. "Ακόμα εγώ είμαι η Βασίλισσα του Βορρά, μα δεν θα είμαι για πολύ ακόμα. Με το να παλεύετε όμως και να τσακώνεστε για το θρόνο, κάνετε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα για μένα. Είστε και οι δυο άξιοι διάδοχοι και ειλικρινά η απόφαση μου είναι δύσκολη. Να ξέρετε ωστόσο, πως όποιος απ΄ τους δυο κι αν κυβερνήσει, ο άλλος θα οφείλει να στέκεται στο πλάι του και να τον στηρίζει ως αντιβασιλέας. Η απόφαση μου, λοιπόν, είναι η εξής: βασιλιάς θα γίνει αυτός που θα παντρευτεί πρώτος."

Οι δίδυμοι πρίγκιπες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.

"Τι;" απόρησε ο Περικλής.

"Αυτό που ακούσατε. Όποιος απ' τους δυο σας παντρευτεί, όποτε και αν γίνει αυτό, εγώ την ίδια κιόλας μέρα θα στέψω αυτόν και τη γυναίκα του βασιλιάδες του Βορρά και θα αποσυρθώ. Για αυτό αντί να τσακώνεστε σαν μικρά παιδιά, κοιτάξτε να ωριμάσετε και να βρείτε μια σωστή γυναίκα."

"Χα! Αν είναι έτσι, ξέρουμε και οι δυο πως εγώ θα είμαι αυτός που θα παντρευτεί πρώτος." είπε ο Περικλής με θριαμβευτικό χαμόγελο.

"Κάνε όνειρα, αδελφέ! Όσες γυναίκες ρίχνεις εσύ σε ένα μήνα, τις ρίχνω εγώ σε μια ημέρα!" του απάντησε ο Αλέξανδρος.

"Ηρεμήστε!" τους φώναξε η Κάτια. "Λοιπόν. Σε λίγες μέρες, απ' ότι ξέρετε είναι τα γενέθλια της αδελφής σας και θα διοργανώσω δεξίωση για να τα γιορτάσουμε. Να η ευκαιρία σας να συναναστραφείτε με κοπέλες και ίσως να γνωρίσετε αυτήν που θα παντρευτείτε. Γι' αυτό κοιτάξτε να φερθείτε κόσμια. Πάμε, Ανθή." και απομακρύνθηκαν.

"Ορίστε η ευκαιρία μου να δείξω ότι είμαι πιο γοητευτικός από εσένα και καλύτερος στο καμάκι." είπε ο Αλέξανδρος μόλις έφυγε η μητέρα τους με την Ανθή.

"Αυτό θα το δούμε." είπε ο Περικλής και αφού κοιτάχτηκαν για μία ακόμα φορά με μίσος, πήραν ο καθένας το δρόμο για το δωμάτιο του.

*****************************************

Στο Κεφάλαιο 4 (Η ωραία από τον Νότο)

Σε μια γιορτή, τα δυο αδέλφια γνωρίζουν μια μυστηριώδη κοπέλα, τη Χριστίνα και προσπαθούν να την κατακτήσουν. Ποιος θα τα καταφέρει;