THE CURSED KINGDOMS

-NIXGOTSARCASM

~•~

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΕΗΛΑΔΟΥΣΑΝ έξω από το παράθυρο. Κοίταγαν μέσα στο δωμάτιο, όμως δεν κουνιόταν κάτι, σαν να ήταν άδειο. Ο ζεστός ήλιος δεν άφηνε γωνία δίχως να ζέσταινε, οι ηλιαχτίδες του να έφταναν ως τα σκοτεινά σοκάκια. Ο καιρός δεν μπορούσε να ήταν καλύτερος. Όλοι σχολίαζαν ότι η ημέρα ήταν ευλογημένη από τους Θεούς για όσο έβλεπαν τα πουλιά να πέταγαν στον πεντακάθαρο ουρανό. Όλη η Alchten χόρευε, γέλαγε και τραγούδαγε στο ευχάριστο γεγονός. Εφόσον ο γάμος δεν ακυρώθηκε, σήμαινε ότι η κατάρα δεν υπήρχε σαν νέφος πάνω από την χώρα τους. Μπορεί ο πρίγκιπας να ήταν τρομαχτικός και σαδιστής, όμως είχε βρει τρόπο να έδινε τέλος στο βάσανο αυτό.

Η πόρτα του δωματίου του Charles-Ernest άνοιξε και μέσα περπάτησε ο Preston. Συγκρατούσε τον ενθουσιασμό του με το ζόρι. Ανέμενε την ημέρα πως και πως. Είχε κουρευτεί, χτενιστεί και ντυθεί με πλούσια ρούχα, να μοσχοβολούσε όπου πήγαινε. Για εκείνον ήταν όνειρο τα προνόμια που είχε ως το δεξί χέρι του πρίγκιπα. Μόνο που όλο το βράδυ διηγούταν τις ιστορίες του στην αγαπημένη του, συνειδητοποίησε πόσο τον θαύμαζε στ' αλήθεια. Του είχε μάθει να κρατούσε σπαθί σε μόλις κάτι μέρες και του είχε δώσει μια άνετη ζωή που ποτέ δεν είχε στην Hargendoll.

Ήταν στόχος του Preston να έφτανε τις προσδοκίες του πρίγκιπα.

Τα πουλιά πέταξαν μακριά την στιγμή που ο ακόλουθος άνοιξε το παράθυρο. Χαμογέλασε τόσο που του πόνεσαν τα μάγουλα. Είδε πέρα τον κόσμο που μαζευόταν στην είσοδο του παλατιού με την ελπίδα ότι επιτέλους θα έβλεπαν το πρόσωπο του πρίγκιπα. Όλοι άλλωστε από περιέργεια ερχόντουσαν. Μπορεί να άκουγαν τον βασιλιά μεθυσμένο να έλεγε πως ο γιος του ήταν ο ωραιότερος άντρας της Alchten, όμως ήθελαν να έκριναν οι ίδιοι. Φήμες είχαν βγει ήδη, ταξιδεύοντας από το ένα αυτί στο άλλο, ότι ο πρίγκιπας ήταν όντως πανέμορφος.

«Πρίγκιπα μου, σας εύχομαι ένα ευχάριστο ξύπνημα», μίλησε ο Preston χαρωπά και έφερε το χέρι στην καρδιά του. «Έχετε μεγάλη ημέρα μπροστά σας οπότε το θεώρησα σωστό να είμαι εγώ αυτός που θα σας ετοιμάσει».

Στάθηκε με ένα μπερδεμένο χαμόγελο στα χείλη του. Ήταν έτοιμος να αισθανόταν μια λεπίδα στον λαιμό του ανά πάσα στιγμή, η σκοτεινή αύρα του πρίγκιπα να βρισκόταν πίσω του. Τα περίμενε όλα από την στιγμή που τόλμησε να ανοίξει την πόρτα δίχως την άδεια του. Παραδόξως ο Charles-Ernest του είχε την πλάτη γυρισμένη και είχε κουκουλωθεί κάτω από τα παπλώματα του κρεβατιού του αδιάφορος. Ο Preston έξυσε το μάγουλο κάπως μπερδεμένος. Δεν περίμενε να ήταν στο κρεβάτι τέτοια ώρα, ειδικά την ημέρα του γάμου του.

«Που είναι η Felicity;» ρώτησε ο πρίγκιπας, ο τόνος της φωνής του κρύος.

«Έχει από το πρωί που ετοιμάζεται στο δωμάτιο της για τον γάμο. Μου είπε να σας ενημερώσω ότι σας άφησε να ξεκουραστείτε χθες το βράδυ», απάντησε ο Preston με όλη την καλή διάθεση του κόσμου. «Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω, όμως ο γάμος απέχει κάτι μόλις ώρες. Δεν γίνεται να καθυστερήσουμε».

Ήταν η αφέλεια του Preston που δεν τον άγχωνε να μιλούσε με τέτοια άνεση στον Charles-Ernest. Κανείς δεν θα τολμούσε να το έκανε αυτό. Ήταν δεδομένο ότι θα έχαναν τα κεφάλια τους. Ήταν όμως η ίδια αφέλεια που τον έκανε το δεξί χέρι του πρίγκιπα. Χρειαζόταν τον καλόψυχο και αγαπητό χαρακτήρα του για να έδειχνε περισσότερο ανθρώπινος στον απλό λαό, πόσο μάλλον στην οικογένεια του. Γι' αυτό και η Felicity ήταν η κατάλληλη γυναίκα στα μάτια του, ανεξαρτήτως των συναισθημάτων που είχε για εκείνην.

Ο πρίγκιπας γύρισε ανάσκελα στο κρεβάτι. Ακούμπησε το χέρι στα μάτια του και έμεινε για λίγο ξαπλωμένος. Ο Preston έφερε τα χέρια πίσω από την πλάτη, η σιωπή να έσπαγε από τις φωνές έξω από το παράθυρο. Μπορεί το δωμάτιο του πρίγκιπα να βρισκόταν απομονωμένο, όμως η φασαρία υπερίσχυε τόσο που έφτανε ως τα αυτιά του. Ο ακόλουθός του παρατήρησε ότι ο πρίγκιπας φόραγε μόνο μια ρόμπα κάτω από τα παπλώματα, τα μαλλιά του ανέμελα για όσο έπαιρνε αργές και σταθερές ανάσες.

«Με πονάει το κεφάλι. Δεν θυμάμαι πως ήρθα στο κρεβάτι», μουρμούρισε ο πρίγκιπας και σήκωσε το σώμα να μείνει καθιστός.

Την στιγμή που άνοιξε τα μάτια, ο Preston έχασε το χρώμα από το πρόσωπο του. Τα μάτια του πρίγκιπα δεν ήταν πορφυρά. Είχαν επιστρέψει στο κανονικό τους μελί χρώμα, ακριβώς όπως όταν είχε χάσει τις δυνάμεις του. Ο Charles-Ernest έτριψε το μάτι του και ξεφύσησε εξουθενωμένος. Σιχαινόταν αυτές τις ημέρες περισσότερο από όλες. Κοίταξε τα παπλώματα μπερδεμένα στα πόδια του και το μόνο που σκεφτόταν ήταν ότι ήθελε να κοιμόταν κι άλλο. Η κούραση των προηγουμένων ημερών είχε μαζευτεί και του έβγαινε όλη εκείνη την στιγμή.

«Πρίγκιπα μου!» σοκαρίστηκε ο Preston, πλησιάζοντας τον με το άγχος ξεκάθαρο στο νεανικό πρόσωπο του. «Οι δυνάμεις σας...» Λύγισε κοντά στο πρόσωπο του, οι παλάμες στα μάγουλα του βασιλιά του. «Όχι, όχι, όχι! Ο εξορκιστής υποσχέθηκε να σας τις έδινε πίσω». Ίσιωσε το σώμα και έφερε το χέρι στο σπαθί του παντελονιού του, το βλέμμα του κενό. «Ήθελα να του έδινα μια ευκαιρία επειδή είναι φίλος σας, αλλά άμα μου βγει μπροστά-»

Ο Charles-Ernest σηκώθηκε από το κρεβάτι ενοχλημένος. Ήταν έτοιμος με ένα νεύμα να το έστρωνε, όμως όταν θυμήθηκε τι είχε συμβεί για όσο χρησιμοποιούσε την μαγεία ενώ στην ανθρώπινη μορφή του, κατέβασε το χέρι. Το σώμα της Felicity ήταν ταλαιπωρημένο ακόμη, γι' αυτό δεν ήθελε να την επιβάρυνε. Μπορεί ο ίδιος να είχε συνηθίσει τόσα χρόνια, όμως τώρα η υγεία της ήταν δική του ευθύνη. Ο Preston τον παρακολούθησε ανήσυχος, τα γουρλωμένα μάτια του να μην έφευγαν από την πλάτη του πρίγκιπα.

«Κάθε γεμάτο φεγγάρι κλειδώνει τις δυνάμεις μου και δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω. Δεν φταίει ο Janus σε αυτό. Συμβαίνει για να ξεκουράζεται το σώμα μου», εξηγήθηκε ο Charles-Ernest, το χέρι στο πηγούνι του. «Υπό άλλες συνθήκες, συνήθως μένω στην Titania, αλλά βρήκε να συμβεί την ημέρα του γάμου». Ξεφύσησε γλιστρώντας τα δάχτυλα από το μέτωπο στον κρόταφο, το βλέμμα του κενό. «Και δεν μπορώ να επιβαρύνω το σώμα της Felicity...»

Ο Preston τον άκουγε με ενθουσιασμό, με το ζόρι να συγκρατούσε τον εαυτό του από το να αγκάλιαζε τον πρίγκιπα και να έκλαιγε από την χαρά του. Έφτιαξε το σπαθί πάλι στην θήκη του και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του με ένα τεράστιο χαμόγελο στα λεπτά του χείλη. Μπορεί να μην είχε τις δυνάμεις του, όμως το ένστικτο του Charles-Ernest τον έκανε να νιώσει ένα ρίγος στην σπονδυλική του στήλη. Η υπερβολική αγάπη του Preston ήταν κάτι που δεν μπορούσε να συνηθίσει με τίποτα.

«Με λίγα λόγια, πρέπει να τελειώνουμε με τον γάμο και να σας στείλουμε στην Titania για να ξεκουραστείτε».

«Δεν έχω χρόνο να ξεκουραστώ. Πρέπει να βρεθώ με τον Janus και τον Artem κάποια στιγμή», μίλησε σκεφτικός ο Charles-Ernest.

Άνοιξε την ντουλάπα και κοίταξε τις μαύρες φορεσιές του. Παρόλο που ήταν τα πιο βολικά του ρούχα, ήξερε πως δεν γινόταν να εμφανιζόταν έτσι στον γάμο του, πόσο μάλλον σε όλους τους καλεσμένους. Κατέβασε το κεφάλι ηττημένος. Δεν μπορούσε να χρησιμοποιούσε μαγεία ούτε στο ελάχιστο της. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένας απλός άνθρωπος. Ξεφύσησε κοφτά, ξεκάθαρα ενοχλημένος. Μπορεί να μην βασιζόταν στην μαγεία για να προστάτευε τον εαυτό του, όμως σίγουρα βασιζόταν σε αυτήν για απλά ζητήματα, όπως τα ρούχα και το κρεβάτι του.

«Πρίγκιπα μου, δεν σκέφτεστε να εμφανιστείτε σαν δολοφόνος στον γάμο σας, σωστά;» αναρωτήθηκε με ένα νεκρό βλέμμα ο ακόλουθός του.

«Όχι», μουρμούρισε κοιτώντας από την άλλη, η ενόχληση ξεκάθαρη στο πρόσωπο του.

Ο Preston πήρε μια βαθιά ανάσα και έφερε το χέρι στο στήθος του. «Μην ανησυχείτε. Ήμουν σίγουρος ότι δεν είχατε προετοιμαστεί, γι' αυτό πήρα την πρωτοβουλία να ζητήσω να σας ράψουν την φορεσιά σας όλο το βράδυ. Την έχουν αφήσει στην αίθουσα χορού». Ο ακόλουθος μεγάλωσε το χαμόγελο με ροδοκόκκινα μάγουλα. «Μπορώ να πω με σιγουριά ότι θα φροντίσω να δείχνετε υπέροχος σήμερα».

Παρόλο που η ενέργεια του Preston ήταν τεράστια και φορές κουραστική, κάθε φορά υπενθύμιζε στον Charles-Ernest γιατί τον είχε στο πλευρό του. Ήταν πρακτικός και η βοήθεια που του πρόσφερε ήταν ξεκουραστική. Ίσχυε ότι είχε αποφύγει όλες του τις ευθύνες όσον αφορούσε τον γάμο, κυρίως επειδή κανόνιζε τις δουλειές του πατέρα του. Δεν περίμενε όμως ο Preston να δρούσε δίχως την διαταγή του και να κανόνιζε κάτι σημαντικό μέσα στην νύχτα. Μπορούσε να έλυνε το ζήτημα με μαγεία, όμως ανακουφίστηκε που δεν χρειάστηκε να το έκανε.

«Τέλος πάντων», μουρμούρισε με αδιαφορία ο πρίγκιπας, φέρνοντας το χέρι στο μέτωπο του. «Μην φύγεις από το πλευρό μου σήμερα. Δεν γίνεται να χρησιμοποιήσω μαγεία σε καμία περίπτωση. Η Felicity δεν έχει γιατρευτεί πλήρως, οπότε δεν θέλω να την ταλαιπωρήσω».

«Ναι, μας ενημέρωσε ο Kirk ότι τις ημέρες που δεν είχατε τις δυνάμεις, η πριγκίπισσα υπέφερε τις επιπτώσεις επίσης. Για να ήσασταν τόσο χάλια ο ίδιος, δεν μπορώ να φανταστώ τον πόνο της», σκέφτηκε φωναχτά ο Preston, η άνεση που είχε να μιλούσε στον πρίγκιπα απίστευτη. Στο μυαλό του ήταν περισσότερο σαν αδέρφια. Ήταν τυχερός που αυτή η ειλικρίνεια απεδείχθη χρήσιμη στα μάτια του βασιλιά του. «Όπως και να έχει, θα φροντίσω να σας εξυπηρετήσω με τον καλύτερο τρόπο, πρίγκιπα μου».

Ο Preston του χάρισε ένα τεράστιο χαμόγελο. Τώρα που κυλούσε αίμα της Titania στις φλέβες του, το σώμα του είχε αλλάξει για να προσαρμοζόταν με την δύναμη του. Με τις προπονήσεις που έκανε και με τον πρίγκιπα, είχε αποκτήσει μύες. Φαινόταν γεροδεμένος, δυνατός και περισσότερο βασιλικός. Η εμφάνιση του άρμοζε στον σημαντικό του ρόλο ως το δεξί χέρι του πρίγκιπα της Alchten. Με τον χρόνο ήταν σίγουρο ότι θα γινόταν αγνώριστος, να έμοιαζε περισσότερο με στρατηγός παρά ένα νεαρό αγόρι.

«Ακολουθήστε με», μίλησε ο ακόλουθος και ο Charles-Ernest έκανες όπως του είπε, αφότου πήρε την θήκη με το σπαθί του. Για όσο δεν είχε τις δυνάμεις του δεν μπορούσε να το έβγαζε από αυτήν, όμως το κρατούσε κοντά σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά. «Θα ξεκινήσετε με πρωινό, εφόσον για το υπόλοιπο της ημέρας θα είστε απασχολημένος. Ο αδελφός μου μού έλεγε πάντα ότι το γεμάτο στομάχι λειτουργεί καλύτερα».

«Δεν πεινάω. Πήγαινε με απλά να ετοιμαστώ».

«Αφού αυτό επιθυμείτε, πρίγκιπα μου, ας πάμε απευθείας».

Ο Charles-Ernest δεν έδινε καν σημασία στα λόγια του Preston. Κράταγε το σπαθί του σφιχτά και κοίταγε τα παράθυρα που προσπέρναγαν σιωπηλός. Σκεφτόταν τον θάνατο του Maximillian. Η Μεγάλη Εκκλησία δεν είχε αφήσει ποτέ μετενσαρκώσεις των Θεών να αναγνωριστούν από τον λαό. Ο Max ήταν πάντα ανοιχτός για τις δυνάμεις που είχε εκ γεννήσεως. Λογικό να τράβηξε την προσοχή των υπολοίπων, εφόσον η άσκηση μαγείας απαιτούσε προπόνηση από την Μεγάλη Εκκλησία. Δεν υπήρχε κανείς που γεννιόταν με δυνάμεις. Για τον Charles-Ernest δεν ήταν περίεργο που ο Max έχασε το κεφάλι του, όμως ήταν ασυγχώρητο.

Οι αναμνήσεις του Θεού του Σκότους τον στοίχειωναν από τότε που ήταν παιδί. Μπορούσε να αισθανθεί την απογοήτευση και τον πόνο σαν να τα είχε ζήσει ο ίδιος. Θυμόταν τα πρόσωπα των άλλων Θεών και το πως του φερόντουσαν, σαν να ήταν ανάξιο σκουπίδι. Παρόλο που ήταν δυνατός, κανείς δεν τον αναγνώριζε ως Θεό. Μπορεί και γι' αυτό να μην ήξερε για την ύπαρξη του η Μεγάλη Εκκλησία. Δεν θα περίμεναν ποτέ την μετενσάρκωση πέμπτου Θεού, οπότε ήταν σίγουρος ότι η Μεγάλη Εκκλησία δεν θα τον κυνηγούσε για αυτόν τον λόγο. Σίγουρα θα τους είχε τραβήξει την προσοχή όμως το όλο θέμα της κατάρας και πως σαν ζευγάρι κατάφεραν να την επιζήσουν.

«Γνωρίζεις αν έχει έρθει η βασιλική οικογένεια της Engros Emeslands;» ρώτησε ο Charles-Ernest ενώ κατέβαιναν τα σκαλιά.

«Σχετικά με αυτό», γέλασε με τεράστια αμηχανία ο Preston και έξυσε το μάγουλό του. «Μου είπε ο κύριος Benet ότι έστειλαν ένα γράμμα και είπαν ότι η βασίλισσα τους είναι άρρωστη, γι' αυτό δεν θα μπορέσουν να έρθουν. Αλλά έστειλαν δυο εκπροσώπους της Μεγάλης Εκκλησίας στην θέση τους για να ανταλλάξουν νέα με την Artemis».

«Άρρωστη; Διευκρίνισαν την αρρώστια της;»

«Όχι. Μου επιτρέπετε να πω ότι αμφιβάλλω πως αυτή είναι η αλήθεια;» μουρμούρισε ο Preston ξεφυσώντας, σηκώνοντας ύστερα τους ώμους του. «Οι απαντήσεις τους σχετικά με την κατάσταση της πριγκίπισσας είναι πάρα πολύ γρήγορες αν με ρωτήσετε. Δεν ξέρω πολλά από μαγεία, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν γίνεται να έμαθαν τα νέα τόσο γρήγορα από χθες. Κάτι βρωμάει σε αυτήν-»

Το χέρι του πρίγκιπα στον ώμο του τον ανάγκασε να έκλεινε το στόμα αμέσως. Ο βασιλιάς του Σκότους έφερε το δάχτυλο πάνω από τα χείλη του και του έκανε νόημα να σωπάσει. Δεν χρειαζόταν δυνάμεις. Μπορεί ο Preston να άργησε να το καταλάβαινε, όμως αμέσως συνειδητοποίησε ότι κάποιος τους κρυφάκουγε. Κούνησε το κεφάλι καταφατικά και συνέχισε να περπατά, το πρόσωπό του ανέκφραστο. Ήταν τυφλά πιστός στον βασιλιά του που πλέον δεν φοβόταν ούτε λίγο να τράβαγε σπαθί για χάρη του. Κοίταξε δεξιά-αριστερά, όμως δεν είδε κάτι ύποπτο.

Σε σχέση με τον δικό του όροφο, στον τρίτο επικρατούσε χαμός. Οι υπηρέτριες έτρεχαν από το ένα δωμάτιο στο άλλο, συγκεκριμένα στο βάθος της αντίθετης πλευράς από εκεί που πήγαινε ο πρίγκιπας. Από περιέργεια έριξε τα μάτια και υπέθεσε ότι ήταν το δωμάτιο στο οποίο ετοίμαζαν την πριγκίπισσα. Γύρισε μπροστά και συνέχισε να περπατά ξυπόλυτος, η έκφραση στο πρόσωπο του να καθρέπτιζε αδιαφορία.

Ο ίδιος κέρδισε αρκετή προσοχή επάνω του από τις υπηρέτριες και τους φρουρούς. Κάποιοι τον προσπέρναγαν δίχως να έδειχναν τον σεβασμό τους. Οι περισσότεροι τον θεώρησαν καλεσμένο ή φρουρό. Άλλοι τον αναγνώρισαν μόνο εξαιτίας του σπαθιού που κράταγε. Έβλεπαν το πρόσωπο του μαγεμένοι. Ο πρίγκιπας της Alchten, ο ίδιος που υπηρετούσαν χρόνια και δεν είχαν δει ποτέ, ήταν όντως ο ομορφότερος άντρας. Τον παρατηρούσαν σιωπηλοί που τους προσπερνούσε, η αύρα του να ήταν... ήρεμη. Σε σχέση με όλες τις άλλες φορές, αυτήν την φορά δεν έκπεμπε ένα σκοτάδι, ούτε είχε αύρα που θύμιζε τον θάνατο τον ίδιο. Στα μάτια τους, ο πρίγκιπας ήταν ένας απλός άνθρωπος σαν εκείνους και αυτό ήταν αρκετά περίεργο.

Ο Preston άνοιξε την πόρτα και έκανε νόημα στον πρίγκιπα να έμπαινε μέσα. Δεν του είχε ξεφύγει πόσο αλλοπαρμένοι φαίνονταν όλοι. Άλλωστε ο βασιλιάς του δεν έκπεμπε την τρομαχτική, υποτιμητική αύρα που έκανε συνήθως. Δεν του έκανε εντύπωση που κάποιοι δεν τον είχαν αναγνωρίσει. Ο ίδιος τσέκαρε να σιγουρευόταν ότι εκείνος περπάταγε ακόμη πίσω του, τόσο ήρεμος και ήσυχος που ήταν. Η ανθρώπινη πλευρά του πρίγκιπα ήταν κάτι ασυνήθιστο για όλους, ειδικά για πρώτη φορά που τον έβλεπαν κατάματα.

«Που είναι οι υπόλοιποι;» ρώτησε ο Charles-Ernest, αφότου ακούμπησε το σπαθί στην καρέκλα δίπλα από την ντουλάπα.

«Ετοιμάζονται να παρουσιαστούν ως η φρουρά της πριγκίπισσας. Επέστρεψαν τα ξημερώματα», απάντησε ο Preston και του έφερε τα διπλωμένα εσώρουχα που θα φόραγε κάτω από την βασιλική ενδυμασία. «Ο Kirk με τον Adrean φαίνονταν καλύτερα πάντως. Χαίρομαι για αυτούς».

«Δεν ήταν κάτι σοβαρό άλλωστε». Έβγαλε την ρόμπα του και την έριξε στο πάτωμα. Ο Preston έμεινε εντυπωσιασμένος από τα σημάδια που είχε στο σώμα του ο πρίγκιπας. Πετάρισε τις βλεφαρίδες σοκαρισμένος, ο Charles-Ernest να του έριξε το ανέκφραστο του βλέμμα. Ήταν ο μόνος που είχε δει τα σημάδια πέρα από την Felicity. «Έχε το νου σου στην Μεγάλη Εκκλησία. Μην επέμβεις εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητο. Δεν χρειάζεται να γίνεις στόχος τους».

«Αν σημαίνει ότι θα σας προστατεύσω, πρίγκιπα μου, δεν με ενδιαφέρει. Σας ενημερώνω από τώρα ότι θα επέμβω, ακόμη και για την παραμικρή ενόχληση». Ο Preston περπάτησε προς την κρεμάστρα και πήρε το λευκό πουκάμισο. Επέστρεψε στο πλευρό του πρίγκιπα με ένα χαμόγελο. «Θέλω να προστατεύσω τον γάμο σας, όπως προστατεύσατε και την Bella. Θέλω να σας φανώ χρήσιμος».

Ο Charles-Ernest παρέμεινε σιωπηλός. Κοίταξε την αντανάκλαση του στον καθρέπτη. Σε σχέση με τον χαμό που επικρατούσε στον διάδρομο, το δωμάτιο στο οποίο ετοιμαζόταν ήταν άδειο. Ο μόνος μέσα ήταν ο Preston. Τον κοίταξε για άλλη μια φορά. Ήταν περήφανος. Όχι μόνο είχε φτάσει τις προσδοκίες του, αλλά ήταν ο μοναδικός που του φερόταν με ειλικρίνεια και πραγματικό ενδιαφέρον. Δεν τον επηρέαζε η πραγματική φύση του και δεν τον φοβόταν. Ήταν άξιος να ήταν το δεξί του χέρι, παρόλο που χρειαζόταν αρκετή δουλειά ακόμη.

«Όπως επιθυμείς. Δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα μπορέσω να σε βοηθήσω σε περίπτωση που συμβεί κάτι όμως. Προτεραιότητα έχει η υγεία της Felicity».

«Μάλιστα, πρίγκιπα μου». Ο Preston δεν συγκράτησε το πλάγιο χαμόγελο του. Ήξερε έναν ερωτευμένο άντρα όταν τον έβλεπε. Άλλωστε ο ίδιος ήταν ένας. «Είναι κάπως στενάχωρο που οι γονείς της δεν ήρθαν πάντως».

Ο Charles-Ernest βυθίστηκε και πάλι στις σκέψεις του. Σήκωσε τα χέρια και άφησε τον ακόλουθο του να του φόραγε το πουκάμισο. Του έτεινε ύστερα το παντελόνι και τις κάλτσες. Παρατηρούσε τις εκφράσεις του πρίγκιπα που και που. Έδειχνε ήρεμος, παρόλο που ήξερε ότι τον απασχολούσαν πάρα πολλά. Αναρωτήθηκε για λίγο την μοίρα του πρίγκιπα. Ήταν ένας βασιλιάς κρυμμένος από τα μάτια όλου του κόσμου, μια δύναμη που μπορούσε να κατέστρεφε τον κόσμο. Ήταν ένα κτήνος άπιαστο, το οποίο λειτουργούσε μεθοδικά και κυρίως μοναχικά. Του φαινόταν ένα όνειρο που μπορούσε να στεκόταν στο πλευρό του ως αναγνωρισμένο δεξί του χέρι.

Ο Preston τού φόρεσε το σακάκι και του το κούμπωσε προσεχτικά ως πάνω. Το βυσσινί ύφασμα ταίριαζε με τα έντονα μαύρα χαρακτηριστικά του τέλεια. Έφτιαξε τα στολίδια και τα μανίκια, φορώντας λευκά γάντια και ισιώνοντας το παντελόνι της ίδιας απόχρωσης. Η μόνη φορά που είχε δει χρώμα πέρα από μαύρο επάνω στον πρίγκιπα ήταν την ημέρα που παρουσιάστηκε μπροστά στην πριγκίπισσα Felicity. Έριξε την μπεζ γούνα στο πλάι του Charles-Ernest και αφότου φόρεσε τα παπούτσια, του έτεινε την κορώνα. Ο πρίγκιπας την φόρεσε και ολοκλήρωσε την εμφάνιση του με τεράστια επιτυχία.

«Δείχνετε υπέροχος, πρίγκιπα μου. Είμαι σίγουρος ότι ο λαός θα σας λατρέψει», τον φιλοφρόνησε ο Preston, τα μάγουλα του ροδοκόκκινα.

Είχε μείνει πάρα πολύ εντυπωσιασμένος με το πόσο ωραίος έδειχνε ο πρίγκιπας. Δίχως την σκοτεινή αύρα γύρω του, η παρουσία του ήταν ευχάριστη, σχεδόν καθόλου τρομαχτική. Έμοιαζε με πραγματικό πρίγκιπα. Ήταν τόσο ευχαριστημένος που είχε το προνόμιο να στεκόταν δίπλα του και να ήταν μάρτυρας του γάμου του με μια πριγκίπισσα ισάξια πανέμορφη. Ακούμπησε το χέρι στην καρδιά του συγκινημένος, φέρνοντας το άλλο πίσω από την μέση του. Ο Charles-Ernest έδεσε την θήκη του σπαθιού στην ζώνη του και καθάρισε τον λαιμό του.

Ξαφνικά η αύρα στο δωμάτιο έγινε αποπνικτική. Ο Preston σοβάρεψε και έσφιξε το σαγόνι του. Αισθανόταν την τρίτη παρουσία στην αίθουσα από την στιγμή που ο Charles-Ernest φόρεσε τα ρούχα του γάμου του. Έσφιξε το σαγόνι και ύστερα την λαβή του σπαθιού. Κοντοστάθηκε για λίγο.

«Βρες τον Janus και πες του να με περιμένει στον κήπο εν ώρα δεξίωσης», τον πρόσταξε ο πρίγκιπας και σήκωσε το χέρι ως ένδειξη να τον άφηνε μόνο.

«Μάλιστα, πρίγκιπα μου».

Ο Preston βγήκε από το δωμάτιο ανέκφραστος, το χαμόγελο να του κόπηκε πολύ γρήγορα. Κάτι βήματα μακριά από την κλειστή πόρτα σκέφτηκε στα σοβαρά να επέστρεφε και να ερχόταν αντιμέτωπος με ό,τι παραμόνευε στις σκιές του δωματίου. Εμπιστευόταν τον πρίγκιπα όμως, τόσο πολύ που συνέχισε να περπατάει μέχρι που βγήκε από το παλάτι τελείως.

Τα λευκά μαλλιά του έπεφταν σαν πέπλο στην γυμνασμένη πλάτη του, λίγες τούφες να κάλυπταν το στήθος του. Τα χείλη του έμεναν πάντα μια ίσια γραμμή στο αυστηρό του πρόσωπο. Έκλεισε για λίγο το μάτι του και οι μεγάλες λευκές βλεφαρίδες του δημιούργησαν μια κοφτή σκιά στο χλωμό του δέρμα. Η παρουσία του ήταν κρύα, σαν ένα χειμωνιάτικο αέρα μετά από χιόνια. Ανατρίχιαζε τους πάντες κοντά του και δεν τον πείραζε. Κάθε είδους προσοχής ήταν της αρέσκειάς του.

Έφερε το ένα πόδι πάνω από το άλλο και στήριξε το κεφάλι στην γροθιά του. Φαινόταν άρχοντας, όμως απείχε από τέτοια προνόμια. Αυτό θα έμενε έτσι για όσο ο Charles-Ernest ήταν ζωντανός.

«Δεν θυμάμαι να σου έστειλα πρόσκληση για τον γάμο», ήταν τα λόγια του πρίγκιπα που έδιωξαν την αποπνικτική σιωπή στην αίθουσα.

«Μην ανησυχείτε», γέλασε ο μυστήριος άντρας και ξεκίνησε να χτυπάει τον δείκτη του στο μπράτσο της ξύλινης καρέκλας, «δεν ήρθα ως παλιόφιλος, αλλά ως εκπρόσωπος». Η μωβ ίριδα του έμενε εστιασμένη στην βασιλική παρουσία του Charles, να εξέταζε την κάθε γωνία του. «Έψαχνα την πριγκίπισσα της Engros Emeslands, όμως για κάποιον λόγο κατέληξα εδώ. Αυτό το παλάτι είναι τεράστιο δίχως λόγο».

«Μπορεί να φταίει και επειδή το βλέπεις με ένα μάτι», αντιμίλησε ο πρίγκιπας, γυρνώντας το σώμα αργά προς το μέρος που καθόταν ο άλλος.

Το χαμόγελο εξαφανίστηκε αμέσως από τα χείλη του απρόσμενου καλεσμένου. Ασυνείδητα χάιδεψε το ύφασμα που κάλυπτε την πληγή του. Έσφιξε το σαγόνι και δεν τόλμησε να κουνηθεί. Ήξερε πολύ καλά ότι ο Charles-Ernest δεν είχε τις δυνάμεις του, όμως δεν μπορούσε με τίποτα να καταλάβει τον λόγο που πάλι τον φοβόταν. Μπορεί να έφταιγαν τα χρόνια που έχει περάσει παρακολουθώντας τις μάχες του από μακριά. Όπως και να είχε, γνώριζε ότι δεν έπρεπε να τον υποτιμά.

«Χμ», το γελάκι του ήταν ειρωνικό αυτήν την φορά, «μπορεί να φταίει κι αυτό, πρίγκιπα μου». Σήκωσε το σώμα του, τα μαύρα ρούχα να έκαναν μεγάλη αντίθεση με το χλωμό του δέρμα, πόσο μάλλον τα μαλλιά του που έφταναν μέχρι την λεκάνη του. «Με συγχωρείτε που σας έφερα σε δύσκολη θέση. Για το υπόλοιπο του γάμου θα φροντίσω-»

Το χέρι του Charles τυλίχτηκε στον λαιμό του ασπρομάλλη και τον έφερε με τεράστια δύναμη στον τοίχο κοντά στην πόρτα. Ούτε που κατάλαβε τις κινήσεις του βασιλιά του Σκότους, πόσο μάλλον πότε τον έφερε στην άλλη άκρη του δωματίου. Έφερε τα χέρια σε εκείνο που τον έπνιγε δίχως έλεος και προσπάθησε να τον βγάλει από πάνω του όμως μάταια.

Τα μάτια του πρίγκιπα της Alchten ήταν κενά. Μπορεί να μην είχαν το πορφυρό χρώμα που είχαν πάντα, όμως έκρυβαν μια άβυσσο που μπορούσε να ρουφήξει την ψυχή όποιου τολμούσε να τα αντικρίσει. Ο μυστήριος άντρας τα κοίταγε για όσο προσπαθούσε να αναπνεύσει. Δεν είχαν αλλάξει από την τελευταία φορά που αντιμετώπισε αυτό το κτήνος.

Τον φοβόταν, παρόλο που ήξερε ότι είχε το πάνω χέρι.

«Μην μου μιλάς με αυτόν τον τόνο, Cosmos», δήλωσε ο πρίγκιπας και ζούληξε τα δάχτυλα κι άλλο στον λαιμό του. «Αν τολμήσεις να πλησιάσεις την Felicity, το άλλο σου μάτι θα είναι η τελευταία σου ανησυχία».

Την στιγμή που άφησε τον Cosmos, εκείνος έπεσε στα γόνατα του και άρχιζε να βήχει. Η μεταλλική γεύση στην γλώσσα του τον έκανε να θέλει να ξεράσει, αλλά συγκράτησε καλά τον εαυτό του. Είχε το πάνω χέρι, όμως δεν ήταν δυνατός. Το σκοτάδι και ο πρίγκιπας ήταν ένα, ασχέτως αν είχε τις δυνάμεις του ή όχι.

Σήκωσε το απελπισμένο βλέμμα του και θυμήθηκε την τελευταία φορά που τον είδε. Όπως τώρα, είχε πέσει στα γόνατα και τον κοίταγε με το ίδιο απελπισμένο ύφος. Το αίμα του είχε λερώσει τα ρούχα και τα κάτασπρα μαλλιά του. Φοβόταν. Ένιωθε την ανάσα του θανάτου στον σβέρκο του, ο πρίγκιπας να στεκόταν με το ίδιο ανέκφραστο βλέμμα όπως πάντα, τα μαύρα γάντια του βουτηγμένα στο αίμα. Έριξε το πλέον άχρηστο μάτι στο πάτωμα και του γύρισε την πλάτη, διαγράφοντας έτσι όλα τα χρόνια που τον είχε θεωρήσει φίλο του.

Ο Cosmos ήταν ένα προδότης, ανάξιος να θεωρηθεί εχθρός του.

«Φύγε για όσο σου φέρομαι ευγενικά και φρόντισε στον γάμο να μείνεις μακριά από το οπτικό μου πεδίο. Δεν με νοιάζει αν εκπροσωπείς την Μεγάλη Εκκλησία ή τον οποιοδήποτε», τον προειδοποίησε ο Charles και έσφιξε την γροθιά του, «θα σε σκοτώσω».

Ο Cosmos σηκώθηκε αργά και στάθηκε για λίγο χαϊδεύοντας τον λαιμό του. Έφτιαξε την οθφαλμοκαλύπτρα του και ύστερα τα μαύρα ρούχα του. Ο πρίγκιπας του είχε γυρίσει την πλάτη και το έκανε μόνο γιατί δεν ήθελε να τον αποκεφάλιζε με τα ρούχα του γάμου του. Η ένταση μεταξύ τους ήταν απίστευτη, τόσο ανατριχιαστική που έκανε και την Felicity να πεταχτεί ελαφρώς από την θέση της, όταν ένιωσε την δολοφονική πρόθεση στην καρδιά του άντρα της.

Ο ασπρομάλλης έφυγε όπως ήρθε. Δεν τον είδε, ούτε τον άκουσε κανείς. Κάλυψε με τον μανδύα τις μελανιές στον λαιμό του και βρέθηκε στην ταράτσα του παλατιού. Κοίταξε τον κόσμο κάτω στα σκαλιά και τον χαμό στην πόλη, το πρόσωπο του ανέκφραστο. Έσφιξε τις γροθιές του και για λίγο η μαύρη του ψυχή ένιωσε θλίψη. Στεναχωριόταν για τα χρόνια που είχαν περάσει. Ήξερε όμως ότι δεν υπήρχε επιστροφή και όσο τον τρόμαζε, τόσο τον ενθουσίαζε η ιδέα του τι τον περίμενε.

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι το αίμα του Maximillian στα χέρια του είχε μείνει σαν λεκές, κάτι που ο Charles-Ernest παρατήρησε αμέσως.