THE CURSED KINGDOMS

-NIXGOTSARCASM

~•~

Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ FELICITY ΚΟΙΜΟΤΑΝ στο κρεβάτι της με μια έκφραση σχεδόν αγχωμένη στο πρόσωπο της. Δυο υπηρέτριες τακτοποιούσαν το δωμάτιο, εφόσον μόλις της έπλυναν το σώμα, ενώ η τρίτη χτένιζε τα πανέμορφα μαλλιά της απαλά. Πέρα από την βασιλική οικογένεια, όλοι ανησυχούσαν για την υγεία της νεαρής πριγκίπισσας. Άλλωστε την είχαν συμπαθήσει. Όταν ξαφνικά κατέρρευσε μετά την βόλτα της στον κήπο, δεν ξύπνησε ξανά. Ο πυρετός της δεν κατέβαινε με τίποτα και η φρουρά του Charles-Ernest αρνήθηκε κάθετα να έφερνε η βασιλική οικογένεια την Μεγάλη Εκκλησία για να της κάνουν μια εξέταση. Η βασίλισσα δεν ασχολήθηκε πολύ μετά από αυτό.

Παρόλο που επικρατούσε τεράστια σιωπή, όλοι σκεφτόντουσαν το ίδιο πράγμα. Την κατάρα των βασιλείων. Ήταν σίγουροι ότι για όσο η Felicity έμενε στην Alchten και αποδεχόταν τον γάμο με τον Charles-Ernest, το τέλος της δεν θα ήταν ευχάριστο. Οι παλιές υπηρέτριες θυμόντουσαν καλά την αρρώστια της πριγκίπισσας Vivian όταν ήταν να παντρευτεί τον πρίγκιπα της Engros Emeslands. Κι εκείνη καιγόταν στον πυρετό για μέρες και εβδομάδες ολόκληρες, πεσμένη σε βαθύ ύπνο. Δεν τολμούσαν να μιλήσουν για τις ομοιότητες, ακόμη και μεταξύ τους. Φοβόντουσαν μην η βασιλική οικογένεια το μάθαινε ότι σχολίασαν κάτι και τους έκοβαν την γλώσσα. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να προσευχόντουσαν ότι η πριγκίπισσα θα γινόταν καλά.

Η Artemis δεν έφευγε ποτέ από το πλευρό της πριγκίπισσας. Παρόλο που ανησυχούσε για εκείνην, κάτι της έλεγε ότι δεν ήταν μια απλή κατάρα που βασάνιζε το σώμα της Felicity. Η σκοτεινή μαγεία δεν υπήρχε πουθενά επάνω της. Ακόμη και αν ήταν η κατάρα όντως ο λόγος που εκείνη δεν ξύπναγε, με τις δυνάμεις της που είχε μάθει από την Μεγάλη Εκκλησία, σίγουρα μπορούσε να την καταλάβει. Ακόμη και όταν ρώτησε τον Kirk να το ελέγξει, συμφώνησε μαζί της ότι όντως κάτι δεν πήγαινε καλά και σίγουρα η κατάρα δεν ευθυνόταν για την κατάρρευση στην υγεία της.

Ο Kirk μαζί με τον Barban και τον Adrean παρέμεναν πολύ προσεχτικοί. Η ανησυχία τους ήταν τεράστια και κυρίως επειδή είχαν χάσει επαφές με τον Marin και τον βασιλιά τους. Δεν μπορούσαν να τους βρουν με τίποτα, όση δύναμη και να έβαζαν. Ήταν έκτακτο να ενημέρωναν αμέσως τον Charles-Ernest για την υγεία της γυναίκας του, αυτό να ήταν διαταγή του ίδιου. Αν πάθαινε κάτι και δεν το γνώριζε, ήταν σίγουροι ότι τα κεφάλια τους θα γινόντουσαν διακοσμητικά σε όλη την Titania. Προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τον πόνο στο σώμα της πριγκίπισσας Felicity χρησιμοποιώντας λίγη μαγεία, αλλά δεν βοήθαγε, σαν να υπήρχε ένα πέπλο επάνω της που δεν επέτρεπε τίποτα να την άγγιζε. Ο μόνος που μπορούσε να έκανε κάτι ήταν ο βασιλιάς τους και για κακή τους τύχη ήταν άφαντος.

Είχαν παρατηρήσει την αδιαφορία της βασιλικής οικογένειας. Η βασίλισσα δεν ρώταγε καθόλου για την κατάσταση της, ενώ ο βασιλιάς το μόνο που σκεφτόταν ήταν να την πέταγε κάπου στον δρόμο για να μην δημιουργούταν μια κακή εικόνα του βασιλείου εξαιτίας της κατάρας. Δεν το έκανε μόνο επειδή ήθελε έστω μια φορά να της έκανε έρωτα, ας ήταν και άρρωστη. Με την φρουρά να την παρακολουθούσε στενά, δεν τολμούσε να πει κάτι. Θα την άφηνε να γινόταν καλά και θα έκανε το βήμα του μετά. Ήταν σίγουρος ότι ο γιος του δεν θα ασχολούταν άλλο μαζί της, εφόσον έφυγε αδιάφορος μέσ' στην νύχτα και την παράτησε σε ένα παλάτι που δεν του ανήκει καν. Ουσιαστικά ήταν στα δικά του εδάφη.

Η πριγκίπισσα Vivian έδειχνε λίγο ενδιαφέρον, όμως το μυαλό της ήταν στην εγκυμοσύνη της. Αν μαθευόταν ποιος ήταν ο πατέρας, το σκάνδαλο θα της κόστιζε μπορεί και το κεφάλι, αν όχι σίγουρα του αγαπημένου της. Δεν μπορούσε να ασχολούταν με μια γυναίκα που οριακά γνώριζε και ας φαινόταν θύμα της ίδιας κατάρας της οποίας έζησε η ίδια. Άλλωστε ο αδερφός της την τρόμαζε, γιατί να ασχολούταν με τα "πράγματα" του; Κράταγε λοιπόν μια απόσταση από όλους και χάιδευε το αγέννητο μωρό στην κοιλιά της, πάντα με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της. Ήθελε τόσο να το κρατήσει και γι' αυτό θα καθόταν με ώρες να μελετούσε σχέδια για το τι θα μπορούσε να έκανε για να μην μαθευόταν.

Κανείς δεν είχε νέα του πρίγκιπα. Δεν γνώριζαν που βρισκόταν ή τι έκανε. Είχαν επιχειρήσει οι βασιλικοί σύμβουλοι να ερχόντουσαν σε επαφή μαζί του μέσω μαγείας, αλλά είχαν αποτύχει. Κάτι διέκοπτε πάντα την σύνδεση, όπως πάντα άλλωστε. Είχε ένα πέπλο που η μαγεία δεν τον διαπερνούσε ποτέ. Τα παράτησαν την τέταρτη νύχτα. Είχαν κόρες στην ηλικία της Felicity και το να την έβλεπαν να υπέφερε τόσο που φορές τσίριζε στον ύπνο της ή ξέρναγε αίμα, τους πόναγε. Γνώριζαν καλά ότι ο πρίγκιπας είχε την ικανότητα να έβαζε ένα τέλος σε ό,τι της γινόταν. Είχαν στείλει λοιπόν φρουρούς να τον βρουν σε κάθε περίγυρο χωριό, να τον ενημέρωναν αυτοπροσώπως για την κατάσταση της συζύγου του.

«Πάλι τίποτα;» αναρωτήθηκε η Artemis όταν είδε την αντανάκλαση του Kirk πίσω της μέσω του τζαμιού μπροστά της.

«Δυστυχώς είναι άφαντος. Για κάποιον λόγο δεν υπάρχει καμία σύνδεση μαζί του», απάντησε ανέκφραστος και έριξε τα μάτια στην πριγκίπισσα.

Οι υπηρέτριες είχαν φύγει μόλις κάτι λεπτά πριν και είχε μείνει μόνο η Artemis πίσω. Κοίταγε την βροχή μέσα από την νύχτα. Σκεφτόταν τον πρίγκιπα της Alchten και το πόσο περίπλοκος και περίεργος άντρας ήταν. Έκρυβε κάτι πολύ σκοτεινό σαν άνθρωπος, όμως κάτι άλλο δεν της έστεκε σωστά. Μήπως τον είχε γνωρίσει πιο πριν; Γιατί κάθε φορά γύρω του είχε το στομάχι δεμένο σε κόμπο και γιατί η παρουσία του την έκανε να ήθελε να γονατίσει στα πόδια του; Κάθε φορά που θυμόταν τον τρόπο που της μίλαγε ή της φερόταν, υπήρχε μια οικειότητα περίεργη.

Σαν να ήταν φίλοι...

«Μπορείς να βρεις τον άντρα που ψάχνει; Υπάρχει περίπτωση να τον έχει προφτάσει και αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να τον βρούμε», πρότεινε η Artemis και γύρισε το σώμα να δει τον Kirk, ξαπλώνοντας την πλάτη στον τοίχο πίσω της, τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος της. «Αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση, φοβάμαι ότι η πριγκίπισσα δεν έχει και πολύ. Χάνει αρκετό αίμα και δεν υπάρχει φάρμακο που το έχει σταματήσει μέχρι στιγμής».

«Το γνωρίζω», ξεφύσησε εκείνος και ακούμπησε το χέρι στο σπαθί στην μέση του. «Δεν επιθυμεί κανείς μας να βλέπει την πριγκίπισσα σε αυτή την κατάσταση, όμως το στίγμα του πρίγκιπα Charles-Ernest δεν μας επιτρέπει να την βοηθήσουμε».

«Μήπως ευθύνεται αυτός;»

Τα μάτια του Kirk έπεσαν στην Artemis. Ήταν κενά. Τα φρύδια του έμειναν σουφρωμένα για όσο εκείνη περπάτησε προς το κρεβάτι της πριγκίπισσας και έκατσε στο πλευρό της. Έφερε το κρύο χέρι στο χλωμό της Felicity και το κράτησε στοργικά. Την νοιαζόταν. Είχε αγαπήσει αλήθεια τον ζωηρό χαρακτήρα της. Είχαν περάσει οχτώ βραδιές από την τελευταία στιγμή που της είχε μιλήσει, πόσο μάλλον που είχε δει το χαμόγελο της. Ήθελε να πίστευε ότι ήταν δυνατή, όμως φορές έβρισκε τον εαυτό της να σκέφτεται τι θα έλεγε στους γονείς της πριγκίπισσας. Δεν ήθελε να έφτανε σε εκείνο το σημείο.

«Να είσαι ευγνώμων που δεν τον πρόσβαλες με αυτόν τον τρόπο μπροστά του», μίλησε ο Kirk, ελέγχοντας τα συναισθήματα του καλά. Δεν ανεχόταν καθόλου τις προσβολές ενάντια του βασιλιά του. «Δεν είναι κάποιος δειλός να κάνει μια γυναίκα να υποφέρει τόσο».

«Έχεις δίκιο», γέλασε ελαφρώς η Artemis και σήκωσε το σώμα της από το κρεβάτι. «Έχει αποδείξει ότι νοιάζεται για την πριγκίπισσα με τις τόσες φορές που έχει σώσει την ζωή της». Κοίταξε τον αρχηγό των φρουρών σοβαρή. «Πρέπει να κάνουμε κάτι άμεσα, στην χειρότερη δίχως την βοήθεια του. Η υγεία της χειροτερεύει. Πρέπει», σώπασε για λίγο και έσφιξε την γροθιά της, «να καλέσουμε και την Μεγάλη Εκκλησία αν χρειαστεί-»

«Όχι», την διέκοψε ο Kirk και τίναξε το χέρι στο πλάι. «Η Μεγάλη Εκκλησία δεν θα την βοηθήσει. Ο μόνος λόγος που θα το έκαναν είναι για να πληγώσουν τον βασιλιά περισσότερο». Πήρε μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσει, στο πρόσωπο του να φαινόταν το πόσο τσαντισμένος ήταν στ' αλήθεια. «Μου ξεκαθάρισε να μην τους μπλέξω ακόμη και αν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου».

«Τότε;» Η ένταση μεταξύ των δυο είχε φουντώσει αρκετά, ο καθένας να ανησυχούσε με τον τρόπο του για την πριγκίπισσα. «Πες μου εσύ τι να κάνουμε. Δεν γίνεται να την αφήσω να υποφέρει άλλο. Έχει ξεράσει το μισό αίμα από το σώμα της και δεν έχει ανοίξει τα μάτια για να φάει».

Ο Kirk σφράγισε τα χείλη του. Δεν είχε κάτι να πει. Έβλεπε από μόνος του άλλωστε την κατάσταση και ήταν τραγική. Η πριγκίπισσα όντως θα πέθαινε αν συνέχιζε έτσι. Έπρεπε να έβρισκε μια λύση και γρήγορα. Στάθηκε για λίγο να σκεφτεί, όμως τίποτα δεν μπορούσε να περάσει από το μυαλό του. Έριξε τα μάτια στην βασίλισσα του και μπορούσε να αισθανθεί το πόνο της. Ήταν οδυνηρό. Δεν μπορούσε να καταλάβαινε με τίποτα όμως τι είχαν κάνει λάθος στο να την προστατεύουν. Φρόντιζαν να μην δηλητηριαστεί, να μην καταραστεί, να μην χτυπήσει. Τι λοιπόν, είχε πάει λάθος και έφτασε σε αυτό το σημείο η κατάσταση;

Η μόνη του υποψία του ήταν ότι κάτι είχε συμβεί στον βασιλιά του και είχε αποδυναμωθεί πλήρως. Οι δυνάμεις του ήταν αρκετές για να διατηρούσαν μια σύνδεση όσο μακριά και να πήγαινε. Αν ήθελε μπορούσε να εμφανιστεί στο βασίλειο μέσω του Kirk και να επέβλεπε την κατάσταση, τόσο δυνατός που ήταν. Του φαινόταν περίεργο που δεν είχε κάνει καμία κίνηση να έλεγχε την σύζυγο του. Με το στίγμα του πάνω της, σίγουρα θα καταλάβαινε την παραμικρή ανωμαλία, ας είχε αλλάξει και χώρα. Αυτό τον έκανε να ανησυχούσε. Δεν ήταν συνηθισμένο για τον βασιλιά να ήταν τόσο αδύναμος.

Είχε προσπαθήσει επανειλημμένα να ερχόταν σε επαφή με τον Marin, αλλά δεν είχε επιτύχει ακόμη. Αυτό ήταν ακόμη πιο περίεργο. Μπορεί ο βασιλιάς να μην ήθελε να τον ενοχλήσουν-πολύ συνηθισμένο φαινόμενο-και να είχε κόψει όλες τις συνδέσεις, όμως ο Marin για ποιον λόγο είχε εξαφανιστεί; Έτσι συμπέρανε ότι ο βασιλιάς τους είχε χάσει τον έλεγχο των δυνάμεων του, τα πλάσματα του να είχαν αποδυναμωθεί, ακριβώς όπως όταν είχε εξαφανιστεί η βασίλισσα Fay. Δίχως κάποιον έλεγχο από τον ανώτερο τους, οι ίδιοι ήταν απλά πλάσματα.

Ο Kirk είχε σκεφτεί να έστελνε ή τον Barban ή τον Adrean να βρουν τον βασιλιά, αλλά δεν βιάστηκε να πράξει. Σκέφτηκε ότι θα ήταν πολύ χαζό εκ μέρους του να έστελνε τους δυνατούς δράκους μακριά από το πλευρό της πριγκίπισσας. Σε περίπτωση επίθεσης, δεν θα είχε αρκετούς στο μέρος του και μπορεί ο εχθρός να ήθελε ακριβώς αυτό από εκείνον. Αρκέστηκε με τους φρουρούς που είχε στείλει η βασιλική οικογένεια και ήλπιζε ότι θα ήταν αρκετοί να έκαναν την δουλειά για αυτόν.

«Γιατί πιστεύεις ότι η Μεγάλη Εκκλησία θα βοηθήσει;» ρώτησε ο Kirk και έξυσε το πηγούνι του αρκετά σκεφτικός.

«Για πολλά χρόνια έχουν έλεγχο όσον αφορά την μαγεία. Όλο και κάτι θα γνωρίζουν για τις κατάρες. Άλλωστε αυτοί δεν έχουν τους εξορκιστές;» δήλωσε η Artemis και κοίταξε έξω την βροχή. «Είμαι σίγουρη ότι κάτι θα ξέρουν και για την περίπτωση της πριγκίπισσας. Απλά δεν ξέρω πόσο πρόθυμοι θα είναι όντως να βοηθήσουν δίχως να ζητήσουν κάτι τελείως έξαλλο ως αντάλλαγμα».

«Τι αν σου έλεγα ότι έχουμε κάποιον δικό μας από την Μεγάλη Εκκλησία που μπορεί να βοηθήσει;»

Αυτά το λόγια έκαναν την Artemis να γυρίσει να τον δει σχεδόν αμέσως. Σούφρωσε τα φρύδια. Αν μιλούσε για την ίδια, δεν υπήρχε περίπτωση να γνώριζε ότι ήταν με το μέρος τους χρόνια πριν. Είχε φροντίσει να ξεκόψει και δεν κράταγε κάποια επαφή μαζί τους. Η σκέψη αυτή γρήγορα εξαφανίστηκε από το μυαλό της. Δεν υπήρχε κανείς που πρόδιδε την Μεγάλη Εκκλησία. Το Μάτι της Αλήθειας τους έβρισκε στο δευτερόλεπτο και τους σκότωνε. Ήταν πιο ακατόρθωτο να το ξεφύγει κανείς και από το να σκότωναν τον Charles-Ernest. Η ίδια εφόσον δεν τους πρόδωσε ποτέ, δεν υπέστη καμία ζημιά.

«Τι εννοείς;» αναρωτήθηκε και τον άρπαξε από το μπράτσο για να τον απομάκρυνε από την πόρτα. «Μην πετάς κάτι τέτοιο με τέτοια απερισκεψία. Δεν ξέρεις ποιος σε ακούει, Kirk».

«Αν ήταν να ήμουν απερίσκεπτος, θα μου είχαν πάρει το κεφάλι καιρό τώρα», μουρμούρισε και τράβηξε το μπράτσο μακριά από την λαβή της. Ήταν δυνατή γυναίκα, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. «Έλα μαζί μου».

«Και η πριγκίπισσα;»

«Θα αφήσω τον Andrean και τον Barban να την προσέξουν. Σε περίπτωση που συμβεί κάτι, μπορούν να χρησιμοποιήσουν μαγεία καλύτερα από μένα και σένα».

Είχε ένα δίκιο. Οι δυο άντρες ήταν πολύ δυνατοί και δεν ήθελε μυαλό να το καταλάβαινε κανείς. Πέρα από την αλλόκοτη εμφάνιση τους, ήταν γεροδεμένοι και άγριοι. Στον διάδρομο δεν τολμούσε κανείς να τους μιλούσε και πολλές φορές ακόμη και οι φρουροί τους απέφευγαν. Παρόλο που είχε μιλήσει αρκετές φορές μαζί τους και είχε δει τι καλές ψυχές είχαν, ήξερε και η ίδια ότι αν το ζητούσε η κατάσταση, θα γινόντουσαν τέρατα για να προστατεύσουν την πριγκίπισσα. Ποτέ δεν μπορούσε να καταλάβει τον λόγο που την φρόντιζαν τόσο, όταν απλά ακολουθούσαν διαταγές του πρίγκιπα Charles-Ernest.

«Έχεις δίκιο», μουρμούρισε και έφερε το χέρι στο πηγούνι σκεφτική. «Θα τραβήξουμε την προσοχή της βασιλικής οικογένειας αν φύγουμε τώρα οι δυο μας».

«Ωραία. Ας βρεθούμε τα μεσάνυχτα στην Hallstat. Θα είμαι ο μοναδικός με κόκκινο φανάρι», την ενημέρωσε και κούνησαν τα κεφάλια τους μια φορά καταφατικά. «Μέχρι τότε μείνε στο πλευρό της πριγκίπισσας. Φρόντισε να μην σε δει κανείς».

«Μην ανησυχείς, δεν είναι η πρώτη φορά», γέλασε εκείνη ελαφρώς, παρόλο που ήξερε ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να το έκανε.

Δεν πρόλαβε να τον αποχαιρετήσει. Ο Kirk είχε εξαφανιστεί από το δωμάτιο δίχως να έκανε φασαρία. Είχε συνηθίσει άλλωστε τον ύπουλο τρόπο που λειτουργούσε ο αρχηγός της φρουράς. Ήταν καλός στην δουλειά του, γρήγορος και με όραση απίστευτη. Ακριβώς σαν κοράκι. Κοίταξε ξανά έξω από το παράθυρο και αναστέναξε. Ο πρίγκιπας Charles-Ernest είχε τους πιο περίεργους ανθρώπους γύρω του.

~•~

Η Artemis ένιωθε άσχημα που άφηνε το πλευρό της πριγκίπισσας. Παρόλο που ήξερε ότι την προστάτευαν οι δυο πιο τρανοί-μάλλον σε όλο το βασίλειο-δεν μπορούσε να καθησυχάσει τον εαυτό της μέχρι που ήξερε η ίδια ότι όλα ήταν καλά. Ο βηματισμός της ήταν γρήγορος και προσπέρναγε τους ανθρώπους σαν αεράκι. Οι μισοί τέτοια ώρα ήταν μεθυσμένοι, ενώ κάποιοι απλοί αλήτες. Ούτε που της έδιναν σημασία, τόσο γρήγορη που ήταν. Φόραγε ένα μανδύα που κάλυπτε όλο το σώμα της, ακόμη και το πρόσωπο της. Με το που έφτασε στην Hallstat, είδε το κόκκινο φανάρι να την περίμενε κάτω από ένα δέντρο.

«Άργησες», μουρμούρισε ο Kirk και ξεκίνησε αμέσως να περπατάει προς το νεκροταφείο, η Artemis να τον ακολουθούσε με τον ίδιο βιαστικό βηματισμό.

«Η φρουρά άλλαζε βάρδια οπότε υπήρχε κίνηση», δικαιολογήθηκε, όμως δεν φάνηκε να τον ένοιαξε αρκετά.

Κοίταξε γύρω της και θυμόταν καλά αυτό το μέρος. Είχε τολμήσει να ακολουθήσει τον πρίγκιπα Charles-Ernest ως την εκκλησία. Δεν θα ξέχναγε ποτέ στην ζωή της το πως τον είχε δει να έκοβε την γλώσσα του ιερέα. Ήταν πολεμίστρια για όσο θυμόταν, όμως τίποτα δεν γύρισε το στομάχι της όπως ο σαδισμός του πρίγκιπα. Κατάπιε το σάλιο της και έβρεξε τον στεγνό λαιμό της. Δεν είχε ιδέα τι έκανε στο πλευρό του Kirk ή ποιον θα έβρισκαν σε εκείνο το μέρος. Όσο πλησίαζαν την εκκλησία, τόσο το στομάχι της δενόταν κόμπος. Δεν ήξερε τι ήθελε να πιστεύει ότι θα έβρισκε εκεί.

Ο Kirk άνοιξε την πόρτα, αφότου κοίταξε δεξιά και αριστερά πρώτα. Δεν ήταν κανείς τριγύρω. Έσβησε το φανάρι και το άφησε απ' έξω. Με το που μπήκε μέσα, κατέβασε την κουκούλα, η Artemis να μιμήθηκε την κίνηση του. Ο μόνος που βρισκόταν μέσα στην εκκλησία ήταν ένας ιερέας καθισμένος στις πρώτες θέσεις. Ήταν λυγισμένος μπροστά, οι αγκώνες ακουμπισμένοι στα μπούτια του. Από πίσω φαινόταν σαν να έκανε την προσευχή του, όμως όταν τον πλησίασαν, παρατήρησαν το κενό του βλέμμα προς τα αγάλματα των Θεών. Η Artemis ανατρίχιασε με το που αναγνώρισε το πρόσωπο του ιερέα. Σε σχέση με την τελευταία φορά που τον είχε δει, φαινόταν γιατρεμένος και πιο... αυταρχικός. Κάτι στην παρουσία ήταν διαφορετικό από συνήθως.

Ο Faron είχε αλλάξει αρκετά. Κανείς θα μπορούσε να πει ότι είχε γίνει επικίνδυνος, αν όχι άλλος άνθρωπος τελείως. Το βλέμμα του ήταν απόμακρο και κρύο, τα μάτια του κενά, ένα σκούρο χρώμα σε εκείνα, σαν να είχαν δει την άβυσσο. Δεν τον τρόμαζε τίποτα, σε σχέση με τις άλλες φορές που τα παιδιά απολάμβαναν να κρύβονται και να τον έκαναν να τσίριζε. Απέφευγε όλους τους ανθρώπους, ενώ ήταν ο πιο κοινωνικός ανάμεσα τους. Όλοι δεν μπορούσαν παρά να σχολιάσουν ότι ο αγαπημένος τους ιερέας είχε γίνει... ένας ξένος.

Με το που είδε τον Kirk, το κατάλαβε. Υπήρχε μια σύνδεση μεταξύ τους αστραπιαία. Ο Faron ξεφύσησε και σήκωσε το σώμα του αργά από την ξύλινη θέση που καθόταν. Έφτιαξε τα γυαλιά του και προσπέρασε τους δυο απρόσμενους καλεσμένους του. Με το ένα χέρι κράταγε ανοιχτό το βιβλίο, ενώ το άλλο το έφερε πίσω από την πλάτη του. Στάθηκε μπροστά από τα αγάλματα και τα κοίταξε ανέκφραστος. Ξαφνικά οι σελίδες του βιβλίου άρχισαν να αλλάζουν σε απίστευτη ταχύτητα.

«Για να με βρήκαν ακόλουθοι του βασιλιά Charles-Ernest, αυτό σημαίνει ότι με χρειάζεστε για κάτι», μίλησε ο Faron στο μυαλό των δυο και εκείνοι αμέσως έφεραν τα δάχτυλα στα κεφάλια τους σοκαρισμένοι.

«Τι στο-»

«Οι λέξεις από το βιβλίο μεταφέρονται στο κεφάλι σας μέσω μαγείας, εφόσον αυτός είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μου πλέον». Η φωνή του ήταν ήρεμη. Γύρισε το σώμα στο πλάι και τους κοίταξε σχεδόν επιθετικά. «Λοιπόν... Ποιος είναι ο λόγος που ήρθατε εδώ δίχως την διαταγή του;»

«Είμαι ο Kirk, ο αρχηγός της φρουράς της πριγκίπισσας Felicity υπό την διαταγή του βασιλιά μας», μίλησε ο κόρακας και σήκωσε το μανίκι του. Εμφάνισε το στίγμα της Titania, κάτι που εντυπωσίασε τους άλλους δυο. Άλλωστε δεν είχαν αποκτήσει καλό έλεγχο των δυνάμεων τους. «Μπορεί να είσαι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να μας βοηθήσει».

Η Artemis είχε μείνει σοκαρισμένη στην θέση της. Αναγνώριζε αυτό το στίγμα. Κάθε φορά που ξύπναγε από τον εφιάλτη που την βασάνιζε για χρόνια, το έβλεπε που εμφανιζόταν στην κοιλιά της. Είχε ψάξει σε όλες τις βιβλιοθήκες και δεν μπορούσε ποτέ να βρει σε ποιον άνηκε ή τι είδος μαγείας ήταν. Γράπωσε τον μανδύα πάνω από το σημείο που το είχε και σούφρωσε τα χείλη της. Ο πρίγκιπας της είχε σώσει την ζωή μια φορά πρόσφατα, όμως το στίγμα το είχε χρόνια κατάρα επάνω της. Ήθελε να ξεράσει. Αυτό σήμαινε ότι τον γνώριζε από μικρό παιδί, όμως δεν μπορούσε με καμία προσπάθεια να θυμόταν από που ή πως.

«Είμαι ένας απλός ιερέας της Μεγάλης Εκκλησίας. Η μόνη μαγεία που μπορώ να χρησιμοποιήσω είναι αυτή και μόνο μέσω αυτού του βιβλίου». Στάθηκε μπροστά από τον Kirk με ένα βλέμμα οριακά υποτιμητικό, οι σελίδες να γύρναγαν σαν τρελές για όσο έψαχναν λέξεις. «Για να μπόρεσες να με βρεις, είμαι σίγουρος ότι ανήκεις στην προσωπική φρουρά του βασιλιά».

«Έχεις δίκιο. Είμαι τα μάτια του». Ο Kirk ξεφύσησε. Τον ενοχλούσε όταν μιλούσε για την στενή του σχέση με τον βασιλιά της Titania. Δεν ήταν άξιος να χαιρόταν για το προνόμιο που είχε, όχι για όσο απογοήτευε τον Charles-Ernest κάθε φορά. «Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορώ να τα κάνω όλα. Για κάποιον λόγο σε επέλεξε κι εσένα».

Ο Faron γέλασε, πρώτη φορά από το συμβάν με την γλώσσα του. Μπορούσε να καταλάβει γιατί αυτό το αγόρι ήταν ένα από τα πιο σημαντικά πιόνια του βασιλιά. Ήταν πονηρός και έξυπνος. Το έβλεπε στα μάτια του ότι ήταν τόσο γρήγορος που δεν τον προλάβαινε ούτε αετός. Στάθηκε για λίγο μπροστά του και τον προσπέρασε ύστερα. Έκατσε πάλι στην ξύλινη θέση και σταύρωσε τα πόδια του. Τον ενδιέφερε να μάθαινε ποιος ήταν ο λόγος που τον βρήκαν, να τον εμπιστευόντουσαν τυφλά κιόλας.

«Η πριγκίπισσα Felicity είναι άρρωστη», ήταν η Artemis αυτή που μίλησε, ξαφνιάζοντας και τους δυο άντρες. «Πάνε οχτώ νύχτες που φτύνει μόνο αίμα και δεν έχει ξυπνήσει».

Ο Faron σφράγισε τα χείλη του και αμέσως η έκφραση του σοβάρεψε. Αν δεν είχε γνωρίσει την πραγματική φύση του Charles-Ernest, θα ήταν σίγουρος ότι έφταιγε η κατάρα. Του φαινόταν περίεργο λοιπόν. Το πρώτο που αναρωτήθηκε ήταν πως γινόταν να είχε επηρεαστεί η πριγκίπισσα. Δεν γνώριζε πολλά για το ζευγάρι και αυτό τον πέταγε πολύ εκτός. Μπορεί να τους είχε παντρέψει, όμως μέσα του ήξερε ότι δεν ήταν φυσιολογικοί και ας είχαν ρίζες από βασιλικές οικογένειες. Στα χρονικά του στην Εκκλησία είχε καταλάβει από μόνος του ότι οι ισχυρές οικογένειες ήταν αυτές που έκρυβαν τα μεγαλύτερα μυστικά.

Από την ημέρα που πήρε το στίγμα της Titania, ήξερε ότι η ψυχή του ήταν δοσμένη στον βασιλιά του Σκότους. Δεν υπήρχε άλλος βασιλιάς ή Θεός στον οποίο θα πίστευε πέρα από εκείνον. Και ας είχε τις αμφιβολίες του, δεν υπήρχε τίποτα στο σώμα του που να επιθυμούσε να προδώσει τον Charles-Ernest. Άλλωστε είχε χάσει την επιθυμία του για να υπηρετούσε την Μεγάλη Εκκλησία από την στιγμή που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να τον βρουν μετά το φιάσκο στον γάμο. Τον είχαν ξεγράψει τελείως. Είχαν και το θράσος να του στείλουν ένα γράμμα στο οποίο τον ενημέρωναν ότι δεν είχαν βρει άλλον ιερέα για την εκκλησία της Hallstat, οπότε θα τον αφήναν για κάτι μήνες εκεί. Το έκαψε αηδιασμένος.

«Γιατί εμπιστεύεστε εμένα;» αναρωτήθηκε ο Faron και κατά βάθος παρέμενε ο ίδιος ανασφαλής άντρας. Η μόνη μαγεία που είχε μάθει άλλωστε ήταν η χρήση του βιβλίου ως ένα μέσω επικοινωνίας. Έφτιαξε τα γυαλιά του. «Αν είναι η κατάρα, δεν είμαι εξορκιστής».

«Αυτό είναι το πρόβλημα», μίλησε ο Kirk και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του, ελαφρώς ενοχλημένος που πετάχτηκε η Artemis στην θέση του. «Δεν είναι κατάρα και καμία κατάρα. Έχουμε προσπαθήσει να την γιατρέψουμε και κάτι την προστατεύει. Ό,τι και να κάνουμε, δεν αλλάζει την κατάσταση της».

«Η Μεγάλη Εκκλησία είμαι σίγουρη ότι κάτι ξέρει. Αν δεν φταίει ο πρίγκιπας, τότε κάτι έχουν κάνει εκείνοι». Η Artemis ήταν αγχωμένη για πολλούς λόγους. Ήθελε να έβρισκε μια λύση και να έφευγε από εκεί όσο πιο γρήγορα γινόταν. «Έχουμε κάνει ό,τι μπορούσαμε, καιρός να βοηθήσεις κι εσύ, αν όντως η επιθυμία σου είναι να ακολουθήσεις τον πρίγκιπα της Alchten».

Το βιβλίο έκλεισε απότομα. Ο Faron δεν ήταν νευριασμένος, όμως τα λόγια της τον ενόχλησαν αρκετά. Όχι μόνο πρόσβαλε τον βασιλιά τους, ήταν όμως και θρασύτατη στον τρόπο που απαιτούσε την βοήθεια. Ο Faron δεν υπήρχε περίπτωση να μην έκανε ό,τι μπορούσε για την υγεία της βασίλισσας τους. Κάτι δεν του άρεσε επάνω στην Artemis όμως. Κυρίως για το πόσο καλή ήταν η γνώση της όσον αφορούσε τον τρόπο που λειτουργούσε η Μεγάλη Εκκλησία. Δεν μπορούσε να δει στο μπράτσο της την κορδέλα που συμβόλιζε το πάσο στην χρήση μαγείας και σίγουρα δεν γνώριζε για το πως η Artemis μεγάλωσε ως δολοφόνος για εκείνους.

Η ένταση μεταξύ των τριών μεγάλωσε απότομα. Ο Kirk αισθανόταν ότι δεν είχε έλεγχο της κατάστασης και αυτό τον ενοχλούσε. Από την άλλη ο ιερέας δεν είχε συμπαθήσει καθόλου την γυναίκα απέναντι του. Τα μάτια της έκρυβαν μια αλήθεια που δεν του άρεσε. Έφτιαξε τα γυαλιά του και κράτησε το βιβλίο κοντά του. Στο πρόσωπο του φαινόταν η καχυποψία ξεκάθαρα, κάτι που δεν ξέφυγε από τον αρχηγό της φρουράς. Προσπέρασε την Artemis χτυπώντας εσκεμμένα το μπράτσο του στο δικό της και περπάτησε προς την εξώπορτα, οι σιωπηλές του πράξεις να έδειχναν ότι ήταν πρόθυμος να βοηθούσε μόνο για τον βασιλιά του. Ο Kirk πήρε μια βαθιά ανάσα και φόρεσε την κουκούλα του ξανά.

Παρόλο που υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ τους, μόνο οι τρεις τους θα μπορούσαν να βοηθήσουν την πριγκίπισσα. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Δεν γνώριζαν ακόμη ότι οι δυνάμεις που τους είχε χαρίσει ο βασιλιάς τους ήταν ακόμη πιο ισχυρές από αυτό που νόμιζαν. Μπορεί ο Charles-Ernest να μην έλεγχε τις δυνάμεις του σωστά και αυτό να του κόστιζε, όμως οι ακόλουθοι του ήταν προσεχτικά επιλεγμένοι να έκαναν ό,τι δεν μπορούσε εκείνη την στιγμή.

Οι δυο σκιές στην εκκλησία εξαφανίστηκαν αμέσως με το που έφυγαν οι τρεις τους από εκεί. Δεν είχαν ιδέα ότι τους παρακολουθούσαν στενά. Δεν είχαν ιδέα ποιοι ήταν οι πραγματικοί εχθροί τους ή πόσο κοντά τους βρισκόντουσαν. Ο ένας προδότης μετά τον άλλον είχαν βαλθεί να τους κατέστρεφαν σιγά και βασανιστικά. Το χειρότερο ήταν ότι τους γνώριζαν τόσο καλά που ήξεραν ποιες ήταν οι αδυναμίες τους.

Ο Charles-Ernest von Aldringen ήταν το κέντρο του κόσμου και δεν γνώριζε ότι τον περίμενε η ολική και απόλυτη καταστροφή.