H βρώμα από τις στάχτες, τη λάσπη τον ίδιο του τον ιδρώτα είχε κολλήσει επάνω του σαν πετσί. Το φως του ήλιου έπαιζε στα κλειστά του βλέφαρα. Στα αυτιά του έφθαναν μακρινά τιτιβίσματα με κάθε πνοή αέρα. Το χώμα γύρω του είχε λιώσει και παγώσει έπειτα σε πέτρα. Σε πέτρα σκούρα και λεία και κοφτερή, που τον πλήγωνε σε κάθε του κίνηση. Μερικές φλόγες σιγόκαιγαν εδώ και εκεί. Ο Ρεγκ πέρασε το χέρι μέσα από τα μαλλιά του τινάζοντας τις καύτρες και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ψηλάφισε μηχανικά το πέτρινο βραχιόλι στο μπράτσο του και σηκώθηκε όρθιος με κόπο. Διψούσε τρομερά.

«Πρέπει να βρεις κάπου να πλυθείς Ρεγκ. Και ρούχα... ναι, οπωσδήποτε ρούχα. Και νερό.»

Έγλειψε τα σκασμένα χείλη του και γεύτηκε αίμα. Γαμώτο που πάω και μπλέκω κάθε φορά; Προσπάθησε να βρεί καλά πατήματα στον βράχο γύρω του και να σκαρφαλώσει. Μέχρι να βγει από τον κρατήρα είχε να μετρήσει αρκετά νέα βαθιά κοψίματα από το στιλπνό πέτρωμα. «Σκατά».

Γύρω του απλωνόταν σα παχύ χαλί σκουροπράσινο χορτάρι απ'όπου ξεπρόβαλαν μπερδεμένες ρίζες και δέντρα με χοντρούς κορμούς, ροζιασμένα κλαδιά και πυκνά φυλλώματα. Κάπου μακρύτερα ακούγονταν ένα σιγανό κελάρυσμα. Νερό. Περπάτησε προς τον ήχο κ σύντομα βρήκε ένα ρηχό, φιδογυριστό ρυάκι με νερό που έλαμπε σαν το ασήμι κάτω από το φως του μεσημεριανού ήλιου. Έπεσε με τα μούτρα. Ήπιε αχόρταγα, ώσπου δε μπορούσε να κατεβάσει άλλο νερό. «Και τώρα;» Το δάσος γύρω του δεν πρόδιδε κανένα σημάδι για τον τόπο που είχε προσγειωθεί.

Καθώς ένας κομήτης δε ήταν και από τα πιο συχνά φαινόμενα, επίτηδες είχε επιλέξει να μην πέσει κοντά σε κατοικήσιμη περιοχή. Όσο πιο κοντά στον κρατήρα έμεναν άνθρωποι, τόσο πιο εύκολα θα μπορούσαν να τον ανακαλύψουν σε «περίεργη» στιγμή και να χαλάσει έτσι ολόκληρο το σχέδιό του. «Τώρα να σε δω όμως... Πού θα βρεις εδώ κοντά πόλη...». Και δεν είχε καμία ιδέα για το πού ήταν το «εδώ κοντά» ήξερε πως είχε προσγειωθεί κάπου στη Νήσο Μιρβάαλ αλλά μέχρι εκεί. Και το νησί ήταν πραγματικά αχανές. Αν ήταν νύχτα ίσως να κουτσοκατάφερνε να προσανατολιστεί κοιτώντας τον Ουρανό αλλά και πάλι, αυτός είχε συνηθίσει να βλέπει τα κινούμενα άστρα από ψηλά, όχι από κάτω τους. Οι πυκνές φυλλωσιές των δέντρων γύρω του έμοιαζαν αδιαπέραστες και ο ίδιος δεν θα διακινδύνευε να χαθεί μες στο δάσος αφήνοντας πίσω το φρέσκο νερό από το ρυάκι χωρίς βέβαιο προορισμό. Βέβαια υπήρχε λύση, αλλά ήλπιζε να μη χρειαστεί να αρχίσει τις παρασπονδίες από τόσο νωρίς. Κοίταξε νευρικά προς τα πάνω, λες και περίμενε απάντηση, αν και το 'χε ήδη πάρει απόφαση.

Έσκυψε και πάλι στο έδαφος και βούτηξε την παλάμη του στο κρύο νερό. Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να απομονώσει κάθε ενόχληση από το περιβάλλον του. Από κάθε εξωτερικό ερέθισμα. Ήταν μόνοι. Αυτός και το νερό. Πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να εκπνέει τον αέρα αργά, εστίασε όλη του την προσοχή στο υγρό που κυλούσε γουργουρίζοντας, σα χίλια δροσερά πέπλα πάνω από την παλάμη του, μέσα από τα δάχτυλά του και ένιωσε τη δύναμη να ξυπνά μέσα του σα μια σκουριασμένη τροχαλία που τίθεται σε λειτουργία μετά από χρόνια αχρησίας. Άρχισε να αυξάνει το δυναμικό της ισχύος που κυλούσε στις φλέβες του αν και, με τρομερή δυσκολία γιατί ο Σαχρακίτης που φορούσε στο μπράτσο του, με μοναδικό στόχο την απόκρυψη της ταυτότητας και των δυνάμεών του, αντιμάχονταν αυτή την ξαφνική προσπάθεια αξιοποίησής τους. Άρχισε να λαχανιάζει σα να κολυμπούσε αντίθετα στο ρεύμα για ώρες. Λίγο ακόμα. Τώρα τον έσφιγγαν από πίεση οι κρόταφοί του. Λίγο ακόμα...

Ένιωσε την ενέργεια να φθάνει με δυσκολία στα ακροδάχτυλά του. Να συσσωρεύεται εκεί, να τρέμει. Ο Σαχρακίτης είχε αρχίσει να πυρακτώνεται στο μπράτσο του. Λίγο ακόμα. Ψήγματα ενέργειας ξεχύθηκαν με πίεση στο νερό. Ακολούθησαν κι άλλα, κι ακόμη περισσότερα. Στο νερό άρχισαν να σχηματίζοναι δίνες. Η ενέργεια του Ρεγκ άρχισε να εξαπλώνεται σε όλον τον όγκο του νερού που μετέφερε το ρυάκι. Την ένιωσε να δεσμεύει κάθε μόριο νερού, να χαϊδεύει ρυθμικά τα βότσαλα του πυθμένα. Ένιωσε κάθε μεταλλικό στοιχείο διαλυμένο στο υγρό, είδε τους οργανισμούς που ζούσαν μέσα του.

Ο Γκρεγκ μπορούσε να δει κάθε παραπόταμο του νερού, κάθε μεγάλη και μικρή του φλέβα, ακόμη και τις μικροσκοπικές που χάνονταν στο χώμα. Έβλεπε με όλες του τις αισθήσεις πως ξεκινούσε σχεδόν παγωμένο από τα Βόρεια της γης στην οποία πατούσε και διακλαδίζονταν προς τα Ανατολικά, όπου συγκεντρώνονταν για λίγο σε μια λίμνη, χωρίζονταν σε ρυάκια σαν αυτό που τσαλαβουτούσε ο ίδιος. Ανατολικότερα, σχηματίζονταν χείμαρροι που ενωνόταν ακόμη χαμηλότερα, το νερό ανέβαινε βαθμούς σε θερμοκρασία, τα συστατικά του άλλαζαν σιγά σιγά, η γεύση του γίνονταν ολοένα και πιο αλμυρή όσο πλησίαζε τη θάλασσα. Το κάψιμο στο μπράτσο του έγινε ακόμη πιο έντονο. Ο Ρεγκ πίεσε ακόμα πιο πολύ.

Η δύναμη του Υπερίωνα ξεχύθηκε μέσα από ένα μικρό δέλτα στον ωκεανό και έγινε ένα με τα κύματα. Ο Ρεγκ μπορούσε τώρα να δει την ακτή. Είχε προσγειωθεί σε νησί. Λίγο πιο μακριά από τις εκβολές, σε έναν κοντινό όρμο βρήκε ένα οργανωμένο λιμάνι, αποβάθρες, έναν μικρό στόλο. Καβάλησε την υγρασία στον θαλασσινό αέρα και πριν πέσει και πάλι μέσα στη θάλασσα πρόλαβε να διακρίνει αμυδρά τις παρυφές μια πόλης. Το βραχιόλι στο μπράτσο του είχε αρχίσει να ασπρίζει από την πυράκτωση και ο πόνος ήταν αφόρητος. Ο Ρεγκ πετάχτηκε όρθιος μουγκρίζοντας, τραβώντας πίσω τις δυνάμεις του. Το μέταλλο κρύωσε μονομιάς και το έγκαυμα στο μπράτσο του ανακουφίστηκε ως δια μαγείας. Ήξερε που ήταν και ποιον δρόμο έπρεπε να ακολουθήσει για να φθάσει στην παραλία. Ήταν μισής μέρας δρόμος με τα πόδια. Λίγο μετά τη δύση του ήλιου θα ήταν εκεί.

****

Πλησίασε την ακτή και κλώτσησε με δύναμη το νερό. Αλμυρές σταγόνες έσκασαν γύρω του. «Επιτέλους». Ένιωθε μια απέραντη ανακούφιση. Το σχέδιό του είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις αλλά έπρεπε μα σκεφτεί πως θα συνέχιζε από εδώ και πέρα. Έπιασε δυο χούφτες υγρή άμμο από τον βυθό και άρχισε να τρίβει με δύναμη τον κορμό του. Η καπνιά που είχε κολλήσει πάνω του με τον ιδρώτα, το ξεραμένο αίμα από τις αμυχές του, η σκόνη από τη διαδρομή της μέρας άρχισαν να φεύγουν αφήνοντας στη θέση τους καθαρό, λείο, βρεγμένο δέρμα που γυάλιζε στο φως των δύο φεγγαριών.

Βούτηξε στο νερό και απομακρύνθηκε από την ακτή με δυο- τρεις δυνατές απλωτές. Απολάμβανε την αίσθηση του νερού που τον αγκάλιαζε. Έφερε το σώμα του σε οριζόντια θέση και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ο ουρανός από πάνω του ολόφωτος, χαράζονταν από τα λαμπερά σχέδια των αστερισμών. «Αν κοιτάξουν προσεκτικά οι μπάσταρδοι από κει πάνω μπορεί και να με βρουν» γέλασε νευρικά «ε ρε τι με βάζουν και κάνω. Να δω από δώ και πέρα τί θα γίνει...». Έπρεπε να βρει τρόπο να περάσει στο Νέδρος ως πρόσωπο υπεράνω υποψίας «...ως έμπορος ή λόγιος ίσως... θα το δούμε αυτό στην πορεία..». Για την ώρα έπρεπε να βρει άκρες στην Μιρβάαλ.. «Ούτε αυτό θα είναι και πολύ εύκολο. Σκατά.»

Κολύμπησε μέχρι την ακτή. Δεν ήταν και τόσο αργά. Από τον διπλανό όρμο, εκεί που ήταν χτισμένο το λιμάνι ακούγονταν ομιλίες δυνατές, τραγούδια, ίσως και κάποιες παράταιρες φωνές μεθυσμένων. «Αν θέλω να βρεθώ μαζί με κόσμο σύντομα πρέπει οπωσδήποτε να βρω ρούχα.»

Πλησιάζοντας της παρυφές της πόλης άρχισε να εξετάζει τις επιλογές του. «Δείτε κόσμε τον Αντιβασιλέα του Λέοντα να ψάχνει να κάνει πλιάτσικο από την μπουγάδα των ψαράδων» κάγχασε. Δρασκέλισε έναν χαμηλό φράχτη και περπατώντας σκυφτά, για να μη γίνεται ορατός και από τον δρόμο ξεκρέμασε από τα σκοινιά όπου κρέμονταν τα πλυμένα μια φαρδιά πουκαμίσα. Από ένα κοντινό πλυσταριό προμηθεύθηκε ένα -νωπό ακόμη από το πλύσιμο- παντελόνι και ένα ζευγάρι μπότες. Από τα οπωροφόρα σε ένα μικρό κτήμα άρπαξε μερικά ροδάκινα. Έτρεξε με τη λεία του και πάλι στην ακτή. Όταν του πέρασε το λαχάνιασμα έσκασε στα γέλια. Ήταν χορτάτος, ντυμένος, άφραγκος μεν αλλά απόλυτα έτοιμος για ό,τι κι αν αντιμετώπιζε την επόμενη μέρα, δε. «Καθόλου άσχημα Ρεγκ. Καθόλου, μα καθόλου άσχημα».

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Γεια σας γεια σας! Μετά από πόσο καιρό;! Κοντά ένα χρόνο... Συγγνωμη γι αυτό αλλά πολύ διάβασμα για τη σχολή, νέες συνθήκες, νέες απαιτήσεις... Ήταν ένα κρας τεστ φέτος... Αλλά επέστρεψα με νέο κεφάλαιο και αυτό έχει σημασία! Ελπίζω να σας άρεσε! Ελπίζω να ανυπομονείτε για το επόμενο! Περιμένω τα σχόλιά σας! Μέχρι την επόμενη φορά τσάαααγεια!