Μπήκα στο δωμάτιό μου έτοιμη να κλάψω. Κοίταξα γύρω και τα μάτια μου έπεσαν στη Σίβερ, ήταν καθισμένη στο ημίδιπλο κρεβάτι μου και έκανε παρέα στα μαξιλάρια μου από φτερά χήνας. Εκείνη με κοίταξε με ένα ικετευτικό βλέμμα σαν να με παρακαλούσε να μην το κάνω. Όμως, δεν την άκουσα, δεν έδωσα σημασία στις φωνές που αντηχούσαν στο κεφάλι μου.

 Πήγα στο προσωπικό μου μπάνιο, έβγαλα τα ρούχα μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Είχα πολύ καιρό να με δω, συνήθως φοβόμουν πολύ να αντικρύσω αυτά τα χάλια. Απέναντί μου ήταν μια νέα κοπέλα με δάκρυα στα μάτια.Με τα βίας μπορούσα να διακρίνω την ομορφιά του κορμιού της ανάμεσα στα σημάδια αυτου του τέρατος. 

 Πήρα μια βαθιά ανάσα και μετακινήθηκα προς τη ροζ μπανιέρα μου. Κοίταξα το ξυραφάκι μου. Με κοίταξε και αυτό. Το σκέφτηκα λίγο, το πήρα με αποφασιστηκότητα και το πλησίασα στον αριστερό μου καρπό. 

 Αμέσως, μου ήρθαν όμορφες αναμνήσεις από το παρελθόν. Θυμήθηκα τους φίλους μου που είχαν χαθεί, μου ήρθαν θολές εικόνες από τον πατέρα μου που είχε πεθάνει και πιο ζωντανή, η είκονα της μητέρας μου. Τη θυμήθηκα να με βάζει στο πάγκο της κουζίνας όταν ήμουν πέντε και να φτιάχνει κέικ σοκολάτας. Να μου λέει ότι είμαι το καλύτερο παιδί του κόσμου και ότι όταν μεγαλώσω θα γίνω πολύ καλή μαμά. Εγώ, να βουτάω με πείσμα τα δάχτυλά μου στη ζύμη του κέικ και να φωνάζω "Εγώ δεν πρόκειται να κάνω παιδιά, δεν θα αφήνω κανένα να μου να μου τρώει το κέικ!"

 Χαμογέλασα. Ένιωσα στα χείλη μου τη γεύση της ρευστής σοκολάτας που είχε το κέικ και με τριγύρισαν οι μυρωδιές που έβγαζε ο φούρνος όταν έψηνε αυτό το αριστούργημα. Έκλεισα τα μάτια μου και παρακάλεσα το Θεό όταν τα ανοίξω να βρίσκομαι στο παρελθόν. Όμως, όταν τα άνοιξα γύρισα στο παρόν. Το παρόν μου ήταν ένα αιχμηρό ξυραφάκι να σχίζει το δέρμα μου και αίμα να γεμίζει το χέρι μου. Το μόνο που μπορούσαν να δουν τα θολά από τα δάκρυα μάτια μου ήταν σταγόνες αίματος να μετατρέπουν την μπανιέρα μου από ροζ σε κόκκινο πουά.

 Το μετάνιωσα. Με λυγμούς, άνοιξα τη βρύση και προσπάθησα να καθαρίσω το χέρι μου από τα αίματα. Όμως, το μόνο που κατάφερα ήταν να σχηματιστεί μια κόκκινη λιμνούλα. Απελπισμένη, έπεσα με τα γόνατα στην κόκκινη λίμνη και έβγαλα μια κραυγή με όλη μου τη δύναμη.