ΡΟΖΟΥΛΙΕΣ ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ, ΡΟΖΟΥΛΙΑ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙΑ ΚΑΙ ΡΟΖΟΥΛΙΑ ΔΩΜΑΤΙΑ

Με ροζ. Κάθε μέρα στη ζωή μου την αρχίζω με ροζ. Αυτή τη στιγμή έχω μπροστά μου ένα ροζ προς μοβ μολύβι και ροζ προς μοβ τετράδιο και γράφω αυτήν εδώ την ιστορία. Με ροζ αρχίζω τη μέρα μου, με ροζ την τελειώνω. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ένα ροζ ταβάνι. Παστέλ ροζ. Παίρνω το χρόνο μου να σηκωθώ από το κρεβάτι και κυλιέται το κεφάλι μου στο μαξιλάρι. Βλέπω ξανθιές τούφες από τα μαλλιά μου με φούξια ανταύγειες να πέφτουν στο πρόσωπό μου. Βλέπω φυσικά και τα φούξια εμπριμέ μου σεντόνια και καραδοκούν στο κεφάλι μου και στα μάτια μου. Όπως καταλάβατε, το ροζ είναι ένα χρώμα που με ηρεμεί. Ένα χρώμα που με γαληνεύει. Ένα χρώμα που για μένα είναι ευτυχία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Ξανακλείνω τα μάτια μου όμως αναγκαδτικά. Και το ροζ αντικαθιστάται με μαύρο προς γκρι... Τα μάτια μου βαραίνουν. Δεν θα πω ψέματα. Νυστάζω πολύ εύκολα. Ξανά. Ενώ πρέπει όπου να ναι να σηκωθώ. Τι ώρα είναι; Εφτά παρά τέταρτο. Ένα τέταρτο πριν ξυπνήσω. Το έχω αυτό, να ξυπνάω από μόνη μου, χωρίς ξυπνητήρι, μιας και έχω ακούσει ότι είναι πιο υγιεινό να ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι.

Δεν βλέπω όμως ροζ όνειρα. Όχι ακόμη τουλάχιστιν. Γιατί τότε θα ήμουν τρελή. Και για δέσιμο κιόλας. Αυτή τη στιγμή πάντως, δεν βλέπω τίποτα. Μόνο ένα γκρι πράγμα. Και τίποτα περισσότερο. Το απόλυτο τίποτα. Τρελαίνομαι και ξανανυστάζω. Ζαλίζομαι. Και με ξαναπαίρνει ο ύπνος. Μετά από λίγο, χτυπάει το ξυπνητήρι από μόνο του. Το κλείνω, αλλά δεν βάζω αναβολή. Θέλω να σηκωθώ.

Πέντε λεπτά ακόμη περνάνε και τελικά συνέχομαι και σηκώνομαι. Χαζεύω για λίγο το ροζ μου δωμάτιο και ξανακάθομαι στο κρεβάτι. Μετά, πηγαίνω στο μπάνιο μου. Λίγο αργότερα ευτυχώς, πηγαίνω στο δωμάτιό μου ξανά.

Βγάζω την ροζουλιά μου πιτζάμα και βάζω ένα μαύρο τζιν και ένα μαύρο κροπ τοπ. Βάζω και μακιγιάζ. Κόκκινο κραγιόν, κοψίματα με ρουζ και φαουντέισιον, μάσκαρα, αιλάινερ και μαύρα σκουλαρίκια. Αφήνω τα μαλλιά μου εντελώς κάτω. Βέβαια τα χτενίζω πολύ καλά και προσεκτικά.

Ύστερα, αφού φτιάξω και την τσάντα μου με τα βιβλία, τα τετράδια και τα πράγματά μου στέκομαι στην κλειστή πόρτα του δωματίου μου μπροστά. Στέκομαι για τουλάχιστον τριάντα δευτερόλεπτα. Μετά βέβαια, πιάνω το πόμολο για να βγω έξω και μετά... Αντικρίζω το χάος...