Δεν μπορώ να αναπνεύσω!

Κρέμομαι από τα ίδια μου τα κορδόνια και δεν μπορώ να αναπνεύσω!
Τα πόδια μου αιωρούνται και τα χέρια μου έχουν ήδη παραδωθει. Βρίσκομαι στην τουαλέτα αυτού του άψυχου νοσοκομείου με το κορδόνι από την φόρμα μου δεμένο στους σωλήνες του πυροσβεστικού συστήματος και μετά απλά το πέρασα γύρο από το λαιμό μου. Μου αξίζει αυτός ο θάνατος! Μια σπρωξιά με το πόδι μου και η καρέκλα δεν μπορεί να κρατήσει τα πόδια μου. Ο λαιμός μου σφίγγεται και εγώ ρίχνω τα τελευταία μου δάκρυα για εκείνη. Δεν της άξιζε αυτό!

Τρέμουλο στο σώμα και τα χέρια μου προσπαθούν να ελευθερωθούν τα πόδια αιωρούνται και κουνιούνται αλλόκοτα όσο κάθε ελπίδα για ζωή χάνεται.

Αλλισον! Εγώ κατέστρεψα την Αλλισον! Εγώ ήμουν αυτος που της έλεγα ψέματα εγώ ήμουν αυτος που την άγγιζα εγώ προσπάθησα να την κάνω δίκη μου με το ζόρι! Εγώ την χρησιμοποίησα!

Αυτή είναι η ευκαιρία μου να εξιλεωθώ· δεν μου αξίζει η ζωή, δεν μου αξίζει να αναπνέω, δεν μου αξίζει τίποτα!

Αποδέχομαι τα δεσμά του θανάτου μόνο αυτό μπορώ να κάνω!

Η τέλεια ευκαιρία για τον τέλειο θάνατο κανείς δεν θα με ψάξει για τα επόμενα τρία λεπτά ώσπου οι ανάσες μου πάψουν να ενοχλούν αυτόν τον πλανήτη· ωσπου εγώ θα φανώ τουλάχιστον χρήσιμος κάπου. Μόνο νεκρός θα χρησίμευα κάπου!

Ένα λεπτό και οι αισθήσεις μου χάνονται το σώμα μου παραδόθηκε και απλά κλείνω τα μάτια και αποδέχομαι τον θάνατο κλείνω τα μάτια όσο το κορδόνι αυτό καταστρέφει την κάθε δυνατότητα για οξυγόνο.

ΦΩΣ! ένα δυνατό ψυχρό φως και η κόρη του ματιού μου τρεμοπαίζει. «Θα γίνει καλα!»
Είναι το μόνο που ακούω. Αλλά εγώ δεν θέλω να γίνω καλά εγώ απλα θέλω να πεθάνω!

Σας παρακαλώ μην με κουνάτε!
Σας παρακαλώ αφήστε με!
Δεν θέλω να αναπνέω άλλο!
Δεν θέλω να αναπνέω άλλο χωρίς εκείνη!

Κανείς δεν με ακούει κανείς δεν κάνει αυτά που λέω θέλω να ουρλιαξω θέλω να φωνάξω θέλω απλά να τους πω αφήστε με να πεθάνω!

Είμαι ήδη νεκρός ψυχικά αφήστε με τουλάχιστον να αγαπήσω μόνος μου το σώμα μου έτσι ακριβώς όπως μου αξίζει! Επίπονα να πονάω και να υποφέρω για την κάθε μου ανάσα μέχρι να πεθάνω. Να εκλιπαρώ για την κάθε αναπνοή όπως εκείνη εκλιπαρούσε για την αλήθεια. Για την αλήθεια που δεν της πρόσφερα ποτέ.

Ξεροβήχω και αντιλαμβάνομαι ότι ακόμα αναπνέω δεν θέλω να αναπνέω δεν!
Όμως τελικά ανοίγω τα μάτια μου δεν αισθάνομαι πλέον τα δεσμά στο λαιμό μου τα χέρια μου κατευθείαν γυρνάνε γύρο από το λαιμό μου για να αντιληφθούν την απουσία του θανάτου.

«Όλα καλά κύριε ορτιζ μονάχα μην κουνιέστε παρα πολύ γιατί δεν θα μπορείτε να ανασαίνετε.»
«Γιατί αναπνέω ακόμα; Δεν θέλω!»
Δεν ανοίγω τα μάτια μου μόνο προσπαθώ να ανασάνω αλλά κάτι με ενοχλεί κρύος δροσερός αέρας που μου καίει τα ρουθούνια.

Κάνεις δεν απαντάει στην ερώτηση μου κανείς δεν αναφέρει γιατί αναπνέω ακόμα. Τελικά αποφασίζω να ανοίξω τα μάτια μου και να αποδεχτώ ότι είμαι ζωντανός ακόμα. «Καλημέρα σας κύριε ορτιζ σας περίμενα.»

«Ποια είστε εσείς;»
Ρωτάω ενώ προσπαθώ να ανασηκώσω λίγο το σώμα μου όμως τα χέρια μου τρέμουν και είμαι αρκετά αδύναμος για να το κάνω αυτό οπότε απλά συμβιβάζομαι με την θέα του ταβανιού και δεν προσπαθώ να κοιτάξω προς την φωνή που με ενοχλεί.

«Είμαι η γιατρός Μαρία μίνα αλεχας, είμαι ψυχολόγος ψυχίατρος που ειδικεύεται σε περιπτώσεις ασθενών με  τάσεις αυτοκτονίας.»

Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας! Απλά θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Αλλά αν αναφέρω κάτι τέτοιο μάλλον θα βρεθώ σε χειρότερη θέση οπότε απλά συμβιβάζομαι με την σιωπηλή αποδοχή μου και δεν προσπαθώ να φέρω πουθενά αντίρρηση. Δέχομαι όλα τα λόγια της και απλά την παρακολουθώ.

Ευτυχώς για εμένα κανείς άλλος εκτός από την μητέρα μου και τον μαξι δεν ξέρουν τι ακριβώς έχει συμβεί! Όλοι θα νομίζουν ότι θα έχω τάσεις αυτοκτονίας επειδή με εγκατέλειψε η Αλλισον!

༆༆༆༆༆༆༆

Ουρλιάζω μόνος μου όσο χτυπάω το γυαλί αλλά εκείνη φεύγει! Φεύγει και δεν γυρίζει το βλέμμα της προς εμένα. Μένω μόνος μου χωρίς εκείνη μένω μόνος μου για πάντα. Μένω μόνος μου με τις λίγες αναμνήσεις που έφτιαξα.

Τίποτα δεν άλλαξε τίποτα δεν θα μπορούσε να αλλάξει γιατί εκείνη με μισεί! Εκείνη θα με μισεί για πάντα!

'Θέλω να σκίσω όλο το δέρμα μου με τα νύχια μου μέχρι να μην αισθάνομαι άλλο πόνο'

Μου αξίζει το κάθε βασανιστήριο μου αξίζει ο κάθε πόνος όλα όσα κάνω σε εμένα κουλουριασμένος στο πάτωμα με τα χέρια μου να προσπαθούν να γδάρουν την ψυχή μου. Αισθάνομαι την σάρκα μου στα νύχια μου και συνεχίζω πιο δυνατά για να ελευθερωθω από αυτό το σώμα.

«Ο ασθενής»

Και μερικά χέρια προσπαθούν να αγγίξουν το κορμί μου δεν βλέπω κανέναν άλλον δεν βλέπω τίποτα η μονη εικόνα που έχω είναι η πλάτη της τα κάστανα μαλλιά της και αυτό που εκείνη είπε. «Χαίρομαι που δεν πέθανες, χαίρομαι γιατί θέλω να υποφέρεις ζωντανός, θέλω να υποφέρεις κάθε ημέρα ξέροντας ότι το μόνο που κατάφερες ήταν να σε ξεγράψω από την ζωή μου.»

Υποφέρω Άλλισον! Και από εδώ και πέρα θα κάμω όσο πιο οδυνηρή την μίζερη ζωή μου.
Με τραβάνε και εγώ απλά δεν αντιστέκομαι πια. Προχωράω με την θέληση μου μαζί τους και απλά ξανά ζω σαν ταινία την τελευταία μου συνάντηση με εκείνη. Παίζω ξανά και ξανά το ίδιο σενάριο με το ίδιο άσχημο τέλος!

Με βάζουν ξανά μεσα στο δωμάτιο και απλά με αφήνουν μεσα. Ένα κρεβάτι χωρίς μαξιλάρι χωρίς σκεπάσματα ένα τραπέζι μια καρέκλα και ένα τετράδιο με ένα μολύβι που είναι αρκετά εύθραυστο για να γίνει οπλο. Κοιτάω και τα γράμματα που έρχονται κάθε εβδομάδα. Δεν θέλω αλλά γράμματα δεν θέλω τίποτα το μόνο που θέλω είναι να χαθώ στο κενό σαν να μην υπήρχα ποτέ.

2 μήνες μετά...........

«Θα έχεις επισκεπτήριο μετά από τόσο καιρό πως αισθάνεσαι;» Τι ερώτηση είναι αυτή; Πως αισθάνομαι; Είμαι κενός δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό ακόμα και η οικογένεια μου με παράτησε από εκείνη την συνάντηση της Αλλισον κανείς δεν ξανά ήρθε να με επισκεφθεί. Το μόνο άτομο που βλέπουν τα μάτια μου είναι η ψυχολόγος και ο γιατρός που έρχεται για έλεγχο μια φορά την εβδομάδα.

Πλέον έχω συνηθίσει την μονότονη καθημερινότητα μου. Ξυπνάω κάνω μπάνιο τρώω πρωινό παίρνω τα φάρμακα μου. Συνάντηση με την ψυχολόγο μεσημεριανό διάβασμα και ξανά βραδινό μερικές φορές η ψυχολόγος έρχεται και βράδυ ενώ προσπαθεί να με βρει πιο ευάλωτο αλλά δεν νομίζω να πετυχαίνει.

Δεν πετυχαίνει γιατί αυτή νομίζει ότι εγώ έχω τάσεις αυτοκτονίας γιατί με εγκατέλειψε η γυναίκα μου και κατάθλιψη γιατί δεν προσπαθώ να κάνω τίποτα.

Αλλά δεν ξέρει και δεν την κατηγορώ αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να με κάνει καλά γιατί εγώ δεν θέλω να γίνω καλά· θέλω να υποφέρω για εκείνη, θέλω να θυμάμαι κάθε κακό που της έκανα, θέλω να θυμάμαι αυτούς τους δυο μήνες στην Λατινική Αμερική μαζί της .

Εκεί ήμασταν μόνο εγώ και εκείνη όλα ήταν υπέροχα σαν όνειρο!

«Όλιβερ μήπως θα ηθελες να συζητήσουμε τον λόγο που οι γονείς και οι φίλοι σου έπαψαν να έρχονται μετά την συνάντηση σου με την κυρία Αλλισον χαβαρντ;»
Ποσό καιρό έχω να ακουσω το όνομα της από κάποιον άλλον; Δεν θυμάμαι ούτε ποσό καιρό βρίσκομαι εδώ μεσα. «Όχι γιατρέ δεν θέλω!» Εκείνη αναστενάζει για πολλοστή φορά και απλά συνεχίζει να μου μιλάει ενώ εγώ ανυπομονώ να δω κάποιον έστω.. οποίος και να είναι αρκεί να δω κάποιον άλλον.

«Το ξερεις ότι δεν έχουμε σημειώσει καθόλου πρόοδο και αν δεν συμμορφωθείς δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις εκεί που θέλεις σε εκείνη που θέλεις.» Η γιατρός προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μου αποσπάει έστω μερικές λέξεις κάτι που σε μερικές συνεδρίες μας δεν μπορεί να το καταφέρει καθόλου.

Δεν θα μιλήσω για εκείνη δεν θα πω σε κανέναν τίποτα ποτέ για αυτό που έκανα προτιμώ να μείνω εδώ για το υπόλοιπο της ζωής μου πάρα να αναφέρω την αλήθεια...

«Θέλω να συναντήσω τον επισκέπτη μου στο επισκεπτήριο.»

Ήταν τα μονα λόγια που της έλεγα!
Όμως και αυτά έπαψα να τα λέω μόλις ακουσα την ερώτηση της.
«Ποιος περιμένεις ότι έχει έρθει να σε επισκεφτεί;»

Προσπαθώ να θυμηθώ αν θέλω να συναντήσω κανέναν πραγματικά αλλά τίποτα μόνο κενό. υπάρχει μόνο η παρουσία της Αλλισον που με εγκαταλείπει και φεύγει. «Κανείς...» λέω σιγανά ενώ συνειδητοποιώ ότι μόνο η μητέρα μου θα ερχόταν να με δει.

Νιώθω μόνος νιώθω υπερβολικά μόνος βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο που όλα είναι φωτεινά αλλά εμένα με έχει καλύψει το ΣΚΟΤΑΔΙ.

Έμεινα με την λέξη 'κανείς' στο μυαλό μου μέχρι που τελείωσε η συνέδρια και εγώ σηκώθηκα για να πάω στο επισκεπτήριο. ένας νοσοκόμος με συνοδεύει ανοίγει την πόρτα και εγώ ξαναβρίσκομαι σε αυτό το δωμάτιο που την τελευταία φορά συνάντησα την Αλλισον.

Νομίζω πως ο χώρος έχει ακόμα το αρωμα της!
Και ας έχουν περάσει δυο μήνες από τότε.

Αν βγω ποτέ από εδώ θα με συγχωρέσει άραγε;

«Και ξέρεις κάτι Όλιβερ, χαίρομαι που δεν πέθανες. Χαίρομαι γιατί θέλω να υποφέρεις ζωντανός, θέλω να υποφέρεις κάθε ημέρα ξέροντας ότι το μόνο που κατάφερες ήταν να σε ξεγράψω από την ζωή μου.»

Τα λόγια της βομβαρδίζουν το μυαλό μου και δεν μπορώ να αναπνεύσω θέλω να φύγω από εδώ.
Δεν θέλω να συναντήσω κανέναν. Σηκώνομαι απότομα όρθιος και χτυπάω την πόρτα να μου ανοίξουν αλλά εκείνη την στιγμή ανοίγει η άλλη πόρτα πέρα από το γυαλί ασφαλείας που μας χωρίζει. Και εγώ σταματάω το χέρι μου απότομα.

Ψηλή, κάστανα μαλλιά, μαύρο κουστούμι και ένα αστραφτερό χαμόγελο μαζί με δυο μάτια που γυαλίζουν, τρομοκρατούμαι!  Το σώμα μου δεν λειτουργεί και εγώ προσπαθώ να καταλάβω γιατί είναι εδώ; Τι θέλει εδώ; Ήταν το μόνο άτομο που δεν πίστευα ποτέ ότι θα συναντήσω εδώ μέσα.

«Καλημέρα!» Μιλάει ψιθυριστά ενώ κάθεται στην καρέκλα την κοιτάω προσεκτικά και προσπαθώ να ζυγίσω τις πιθανότητες· γιατί ήρθε; Τι θέλει; Δεν τελειώσαμε την τελευταία φορά;
«Για ποιον λόγο ήρθες;» Τελικά της φωνάζω απότομα. Είμαι θυμωμένος! Δεν την θέλω εδώ δεν θέλω να κάνει τίποτα για εμένα. Μια χάρη της ζήτησα και δεν θέλω πλέον αυτήν την χάρη γιατί ήρθε ως εδώ.

«Δεν απαντάς στα γράμματα μου. Αυτός είναι ο λόγος!»
Λέει σταθερά με ήρεμη φωνή ενώ τα δάχτυλα της παίζουν πάνω στο ξύλο που ακουμπάει το χέρι της.
«Δεν θέλω! Και δεν υπάρχει λόγος! Η δουλειά που ήθελα να κανείς τελείωσε είσαι ελεύθερη να κανείς την ζωή σου. Ήταν λάθος μου που σου ζήτησα κάτι τέτοιο.»

«Ήθελα να το κάνω και θα έκανα τα πάντα για εσένα! Είσαι ο μόνος άνθρωπος που με στήριξε με στήριξες χωρίς καν να με γνωρίζεις. Έτσι θα σε στηρίξω και εγώ τώρα.»

«Δεν θέλω την στήριξη σου! Θέλω απλά να φύγεις και να ζήσεις την ζωή σου. Την ζωή που ονειρεύτηκες να κανείς.»

«Την ζωή που εσύ μου χάρισες απλόχερα! Γιατί δεν το λες και αυτό;»

«Γιατί δεν έχει νόημα! Εγώ μόνο πλήρωσα τα δίδακτρα σου όταν σου έκοψαν την υποτροφία. Και το έκανα μόνο γιατί κάποιος είχε κάνει ακριβώς το ίδιο σε εμένα. Μου είχε κόψει την υποτροφία και είχα μείνει στο δρόμο. Κάποιος άλλος πλήρωσε τότε και για εμένα οπότε πληρώνοντας για εσένα ένιωθα εξιλέωση. Δεν το έκανα για εσένα αντελάιν· μπορείς να φύγεις τώρα!»

Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω άλλο ανθρώπους. Δεν θα ξανά χρησιμοποιήσω κανέναν για δικό μου όφελος.
Θέλω απλά να εξιλεωθώ για αυτά που έκανα θέλω απλά να εξαφανιστώ από αυτόν τον πλανήτη σαν να μην υπήρξα ποτέ. Αν και ξέρω ότι η καρδιά της Αλλισον πάντα θα υποφέρει από αυτό που της προκάλεσα. Αν μάθει ότι εγώ πήγα την αντελάιν εκεί για να την κατασκοπεύει δεν ξέρω πόσο παραπάνω κακό θα της προκαλέσω.

Για αυτό δεν θέλω άλλο! Όχι άλλο κακό!
Όχι αλλά δικά της δάκρυα να τρέχουν.

«Ο πατέρας σου σκοπεύει να αποκαλύψει όλη την αλήθεια που του είπε η Αλλισον. Δεν έχει έρθει κανείς για να σε συναντήσει γιατί ο πατέρας σου θέλει να σε ξεκόψει. Δεν αφήνει ούτε την μητέρα σου να έρθει για να σε δει. Αν δεν συμμορφωθείς και αν δεν πας με τους κανόνες εδώ μπορεί να μην βγεις ποτέ· ειδικά αν ο πατέρας σου αποκαλύψει την αλήθεια. Για αυτό είμαι εδώ γιατί προσπαθούσα να μιλήσω με κάποιον συγγενή σου για να μάθω αν είσαι καλά όμως πέτυχα την μητέρα σου και μου είπε όλα αυτά. Τότε ήταν που αποφάσισα να έρθω. Σου χρωστάω πολλά Όλιβερ.»

«Δεν μου χρωστάς τίποτα!»

Σε όλα αυτά που είπε το μόνο που είχα θάρρος να απαντήσω ήταν ότι δεν μου χρωστάει είναι η αλήθεια δεν μου χρωστούσε ποτέ για να μου χρωστάει τώρα. Ότι έκανα το έκανα επειδή το ήθελα.

Γιατί κάποιος άλλος το έκανε και για εμένα και εγώ ποτέ δεν τον ευχαρίστησα! Πάντα έκανα το αντίθετο!

«Όλιβερ καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι σε μια δύσκολη θέση; Έχω έρθει εδώ και θα μείνω εδώ μέχρι να βγεις! Θα κάνω ότι μπορώ για να πείσω τον πατέρα σου να μην αναφέρει ότι έχεις κάνει.»

«Μα τα έχω κάνει!»

Τα έχω κάνει όλα αυτά και μου αξίζει να τιμωρηθώ.
Μου αξίζει ότι περνάω.
Όπως είπε και η Αλλισον μου αξίζει το κάθε βασανιστήριο.

«Όλιβερ εγώ θα σε βγάλω από εδώ πάση θυσία και μετά μπορείς να κάνεις ότι θες μπορείς να πας σε ψυχίατρο να πεις τα εσώψυχα σου. Μπορείς να πας να παραδωθεις· κάνε ότι θες αλλά εγώ μια θα σε βγάλω από εδώ. Το μόνο που θέλω είναι να μιλάς με την ψυχολόγο.»

Γιατί προσπαθεί; Την κοιτάω που μιλάει με όρεξη με διάθεση είναι σίγουρη για αυτό. Αλλά πραγματικά καταλαβαίνει ότι έτσι θα αφήσει έξω έναν εγκληματία;

«Όχι»
Απλά δεν θα δεχτώ τίποτα, είμαι εδώ γιατί μου αξίζει και θα παραμείνω εδώ ακόμα και αν ο πατέρας μου με παραδώσει θα έχει δίκιο. Είχε πάντα δίκιο για εμένα ήμουν άχρηστος..
Ήμουν αυτός που κατάστρεφα ότι υπήρχε στο δρόμο μου.
«Οι γιατροί ξέρουν ότι είχες ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο και ότι μετά από αυτό η Αλλισον όντας έγκυος σε εγκατέλειψε. Η Αλλισον δεν έχει καταθέσει τίποτα εναντίον σου. Και δεν άφησε ούτε τον Σπενσερ να το κάνει.»
Η καρδιά μου γεμίζει ελπίδες πολύ απότομα και θολώνει τελείως την σκέψη μου.
«Οπότε είναι μόνο ο πατέρας σου που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Εκείνον θα τον αναλάβω εγώ και εσύ θέλω μόνο να μιλάς με την γιατρό. Για τον πόνο που νιώθεις ότι σε εγκατέλειψε η Αλλισον.»

Εκεί που δεν θα δεχόμουν ποτέ κάτι τέτοιο, είχα αποφασίσει να μην φύγω από εδώ ή έστω αν φύγω να πάω να πνίγω εκεί που η Αλλισον παραλίγο να πεθάνει. Εκεί που έχασα την κάθε λογική που μου είχε απομείνει. Όμως τώρα κάτι ενοχλεί την καρδιά μου. Κάτι φωνάζει ότι εκείνη μπορεί να με συγχωρέσει.

Δεν το είχα αισθανθεί ποτέ πριν όλους αυτούς τους τρεις μήνες που βρισκόμουν εδώ.  Ελπίδα!

Της γνέφω θετικά και το χαμόγελο της μεγαλώνει απότομα πλησιάζει στο γυαλι και ακουμπάει το χέρι της επάνω εκεί. Και τι δεν θα έδινα να ήταν η Αλλισον έτσι. Εκείνη να ήταν τώρα εκεί. «Επιτέλους χαμογέλασες»

Λέει εκείνη και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

Γεια σας γλυκά μου παιδιά, τι κάνετε;

Το ξέρω ότι χάθηκα λίγο όμως είμαι εδώ και συνεχίζω.

Επιτέλους ηρέμησα και θα συνεχίσω με όλες μου τις εκκρεμότητες που άφησα.

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Τα κεφάλαια θα χωρίζονται σε δυο μέρη γιατί είναι πολύ μεγάλα.

Σας φιλώ! ❤️