Αυτό το μήνυμα της γυρίζει συνέχεια στο μυαλό μου. Έχει ξεφυγει τελείως επειδή της πήρε το παιδί ο άλλος. Αλλά ποιος θα το πίστευε ότι ο Βίνσεντ Ντερν θα ήταν τέτοιο κάθαρμα ώστε να πάρει το παιδί και να εξαφανιστεί.

Ακόμα και εγώ που δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί της στεναχωρήθηκα με το γεγονός ότι ο άλλος της πήρε το παιδί. Απλά πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι ασυναρτησίες. Και ειδικά για την ανν!

Κλείνω το κινητό το ακουμπάω στο κομοδίνο και κοιτάω την Αντελαιν που έχει ξαπλώσει δίπλα μου χωρίς να μιλήσουμε καθόλου μετά από όλο αυτό που συνέβη. Είναι σαν να αφήσαμε αυτό που συνέβη όμως περπει να της εξηγήσω ότι αυτά που έλεγε η ανν ήταν ασυναρτησίες. Χαϊδεύω λίγο την πλάτη της με τα δυο μου δάχτυλα αλλά μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου ο αγκώνας της βρίσκεται ακριβώς στην καρωτίδα μου. «Μην με αγγίζεις!»

«Έλα εδώ» και περνάω τα χέρια μου γύρω της τραβώντας την προς το μέρος μου με την πλάτη της ακουμπησμενη στο στέρνο μου. Προσπαθεί να κουνηθεί όμως την σφίγγω πιο δυνατά και της δαγκώνω το αυτί. «Άσε με!» Φωνάζει και κουνιέται αλλόκοτα.

«Δεν πρόκειται να σε αφήσω ποτέ!»
Της ψιθυρίζω και της δίνω μερικά φιλία στον λαιμό και κατεβαίνω προς το πλάι στον ώμο της.
«Κάτσε με το κινητό σου! Και άσε αυτά τα ψεύτικα φιλία. Δεν τα θέλω. Είδα πως αντέδρασες όταν εμφανηστικε η ανν και τώρα κανείς και αυτό με το κινητό.»

«Αντελάιν!»
«Ωραία τώρα άρχισες να με αποκαλείς και αντελάιν!»

Της δαγκώνω λίγο το σημείο ανάμεσα στον ώμο και το λαιμό της αφήνοντας μια μικρή πιπιλια. Όσο και να κάνει ότι προσπαθεί να απελευθερωθεί στην πραγματικότητα την πιέζω ελάχιστα και θα μπορούσε να αποφύγει την πιπίλια μου. Αλλά είναι εκεί τεντώνοντας παραπάνω το λαιμό της.
«Μικρή μου!» «Σταματά να με λες έτσι μόνο επειδή το ανέφερα πες με αντελάιν ετσι όπως σου βγαίνει εσένα.»

Χαμογελάω και συνεχίζω να παίζω με τα δόντια και την γλώσσα μου στο λαιμό της. «Ξερεις αυτό που συνέβη με την ανν.»
«Ναι το ξέρω δεν ηθελες να βγεις γιατί θα το έλεγε στην Αλλισον και εσυ μην τυχών και πληγώσεις την Άλλισον. Όλα γυρίζουν γύρω από εκείνη! Μπορεί να περιμένεις και ακριβώς αυτό που είπε η Ανν.»

Απλά αφήνω τα χέρια μου ελεύθερα και τα τραβάω πίσω. Δεν μπορεί να καταλάβει ή απλά δεν θέλει να καταλάβει. Ο μόνος λόγος που δεν βγήκα έξω ήταν για να μην την κάνω να νιώσει ντροπή. Ακουσα όλες της ηλίθιες σπόντες στης ανν και αν έβγαινα έξω απλά εκείνη θα ενοχλούσε την αντελάιν συνέχεια. Όπως έκανε και με εμένα και την Αλλισον ηξερε πως ένιωθα για εκείνη και συνέχεια με ενοχλούσε.

Απλά σηκώνομαι ντύνομαι και βγαίνω από το δωμάτιο όσο εκείνη δεν έχει γυρίσει καν να με κοιτάξει. Είναι ξαπλωμένη και κουλουριασμένη. Αλλά όχι σήμερα αντελάιν έχω υπερβολικά νεύρα για να παίζω παιχνίδια. Όχι μετά από όλα αυτά που συνέβησαν! Όχι μετά από όλα αυτά που σου είπα! Όχι!

Φεύγω από το σπίτι της και απλά περπατάω σαν φάντασμα στους δρόμους του Μανχάτταν.
Ποτέ δεν θα πιστέψει πως νιώθω για εκείνη, πάντα θα πιστεύει ότι έρχεται δεύτερη και αυτό δεν μπορώ να το αλλάξω. Δεν μπορώ να αλλάξω τον τρόπο σκέψεις της.

Αλλά δεν είναι δεύτερη ούτε πρώτη είναι η μοναδική επιλογή που θέλω να έχω. Είναι η μοναδική για εμένα όλη μου η ύπαρξη γυρίζει γύρω της. Και όμως μερικά λόγια της ανν την έκαναν να μην θέλει να την ακουμπάω.

Και αυτά τα λόγια της δεν προορίζονταν για εκείνη, αλλά για εμένα. Γιατί από τι κατάλαβα με το μήνυμα της ηξερε ήδη ότι εγώ ήμουν μέσα. Απλά ήθελε να με κάνει να νιώθω ανεπαρκείς όπως πάντα. Όσο εγώ προσπαθούσα να μην κάνω πιο άβολη την κατάσταση για την αντελάιν.

Όμως όχι πάντα πρέπει να βρίσκομαι στο επίκεντρο των βασανιστηρίων.

Συνεχίζω την πορεία μου προσπαθώντας να θυμηθώ όλο το κακό που έχω προκαλέσει σε όλους. Πως φερόμουν σε όλους πως παρακολουθούσα την Αλλισον πως με επηρέαζαν τα λόγια. Όπως και σήμερα, ακριβώς το ίδιο έπαθα με επηρέασαν τα λόγια και και άρχισα να κάνω την αντελάιν να αηδιάζει με εμένα.

Ποια θα ήθελε να είναι με έναν εμμονικό άντρα που είχε ερωτικες φαντασίωσεις με την κολλητή του έως που κατάφερε να καταστρέψει τα πάντα.
Απλά ήταν θέμα χρόνου! Δεν ξέρω τι πίστευα ότι αυτό μπορεί να άλλαζε και κάποιος να με πίστευε ότι άλλαξα ότι πλέον δεν σκέφτομαι ετσι. Όμως η αλήθεια είναι ότι της αξίζει κάποιος πολύ καλύτερος από εμένα.

Και αυτό το κατάλαβα σήμερα που δεν μπόρεσα να βγω έξω όσο μιλούσε η ανν. Ήταν ψέματα!Όλα όσα έλεγε ήταν ψέματα! Όπως πάντα η Ανν είχε έναν τρομερό τρόπο να σου λέει τα ψέματα κατάμουτρα.
Και να της λες και ευχαριστώ!

«Ωχ! Θεε!»

༆༆༆༆༆༆༆༆༆

Κοιτάω το κινητό και σήμερα υπάρχουν 11 μηνύματα και 15 κλήσεις. Δεν ξανά γύρισα στο σπίτι της αντελάιν εδώ και μια εβδομάδα δεν γύρισα πίσω. Ευτυχώς είχα το διαβατήριο και το πορτοφόλι μου μαζί αν και πιστεύω πως συνειδητά τα πήρα γιατί ήξερα πως δεν θα ξαναγυρίσω πίσω.

Αλλά τώρα έχω κάτι που με ενοχλεί και το σκέφτομαι μέρες. Δεν μπορεί να είναι μόνο στο μυαλό μου!
Είμαι σίγουρος ότι κάτι πάει λάθος. Και η φυγή του Βίνσεντ είναι πολύ περίεργη.

Θα τρελαθώ! Άλλος ένας ενοχλητικός ήχος μηνύματος απλά το ανήκω και δεν το διαβάζω όμως ξανά γυρίζω τα μάτια μου πάνω στο μήνυμα αστραπιαία. "Θα φύγω από το γραφείο σου κάθαρμα"

Δεν μπορεί να είναι τόσο ευέξαπτη και να καταστρέφει τα πάντα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Και απλά αποφασίζω να την πάρω τηλέφωνο.

Όσο ο ήχος ακούγεται δεν μπορώ να συγκρατήσω τους ενοχλητικούς πόνους στο στομάχι. Έχω να ακούσω την φωνή της μια εβδομάδα, και όλο μου το σώμα εκλιπαρεί για την χροιά της φωνής της.
«Παρακαλώ!»
Ο εκνευρισμός στην φωνή της κάνει την καρδιά μου να χτυπάει χειρότερα και να μετανιώνω που την πήρα τηλέφωνο .
«Τι είναι αυτές οι ασυναρτησίες που στέλνεις. Το γραφείο είναι δικό σου και μην Διανοηθείς να αφήσεις την δουλειά που έχεις.»
Είναι η αλήθεια! Δεν θέλω να φύγει από εκεί της χρωστάω τα πάντα ακόμα και την ύπαρξη μου μπορεί να τα έκανα σκατα όμως δεν θα της καταστρέψω και αυτό.
«Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μου λες τι θα κάνω εσύ που εξαφανίστηκες και με χώρισες φεύγοντας σαν τον κλέφτη.»
Οι λέξεις γίνονται σχοινί και περνάνε σαν θηλιά στον λαιμό μου.
«Αντελάιν αυτό είναι καλύτερο και για τους δυο μας .»
Όχι μικρή μου ηλιαχτίδα δεν είναι για εμένα καλύτερο, αλλά για εσένα αξίζεις τον κόσμο ολόκληρο δεν αξίζεις εμένα.
Για εμένα είναι καταστροφή!
«Δεν χρειάζεται να λες αυτές της βλακείες ! Με χώρισες σαν να ήμουν το πιο ασήμαντο σκουπίδι ! Με άφησες μόνη μου επειδή σου είπα ότι όλα γυρίζουν γύρω από την Αλλισον. Ξέρεις πως ένιωσα που η τελευταία μου πρόταση μαζί σου είχε να κάνει με την Αλλισον! Εκείνη είναι παντού και τα πάντα για εσένα!»
«Μάλλον είσαι τόσο ηλίθια που δεν θες να καταλάβεις τίποτα ! Πάνω από εσένα δεν βάζω κανέναν ούτε την Αλλισον ούτε κανένα άλλο άτομο σε αυτόν τον πλανήτη γη είσαι ότι πολυτιμότερο είχα ποτέ μου!»

και απλά της κλείνω το τηλέφωνο. Δεν μπορώ να ακούσω Τίποτα το ξέρω ότι θα θέλει να με ψάξει όμως όχι δεν αξίζω την αγάπη της! Με αυτό που της είπα απλα την έκανα να ελπίζει. Ενώ δεν σκοπεύω να γυρίσω για να της καταστρέψω την ζωή.

Σηκώνομαι και πάω να συναντήσω κάποιον που θα με οδηγήσει στον Βίνσεντ. Γιατί όλη η εξαφάνιση του είναι πολύ περίεργη για εμένα.

Το να τον βρω ήταν πολύ πιο εύκολο από όσο περίμενα. Μεσα σε τρεις μέρες τον βρήκα, αλλά το να συζητήσω μαζί του ήταν αδιανόητο. Αηδίασα!

Ποτέ δεν φαντάστηκα αυτήν την φρίκη όμως τώρα όλα τα κομμάτια συνδέονται. Συνδέονται σαν παζλ που δείχνουν την αλήθεια πισω από όλα τα κομμάτια.

Πρέπει να φανερώσω αυτήν την αλήθεια για να απελευθερωθώ.

Κοιτάω το κινητό μου και κανένα μήνυμα δεν υπάρχει από την αντελάιν. Την έχω ανάγκη έχω ανάγκη να την συναντήσω έστω για λίγο να την δω και να φύγω. Είναι κυριακη και αν δεν είναι βόλτα για καφέ θα βρίσκεται στο σπίτι. Δεν χάνω τίποτα έστω να περάσω λίγο από το σπίτι με την δικαιολογία ότι θα πάρω τα ρούχα μου.

Δεν ξερει αλλά μένω σε ένα ξενοδοχείο ένα οικοδομικο τετράγωνο από το σπίτι της. Απλά δεν μπόρεσα ούτε στιγμή να την εγκαταλείψω πραγματικά.

Βαθιές ανάσες και απλά χτυπάω την πόρτα. Έχω κλειδί όμως δεν θα άνοιγα μόνος μου. Ακούω τα βήματα της και η καρδιά μου χορεύει στον ρυθμό των βημάτων της. Η έκπληξη στο πρόσωπο της και το μικρό χαμόγελο μου εξαφανίστηκε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο με κάνει να καίγομαι. Την κοιτάω από πάνω μέχρι κάτω και προσπαθώ να θυμηθώ γιατί ήρθα. Είναι ροζ τοπακι και μια πιτζάμα καρό από κάτω δεν γίνεται να υπάρχει τίποτα πιο ωραίο σε αυτόν τον κόσμο. Και απλά περνάω τα χέρια μου στην μέση της και την γυρίζω με την πλάτη στον τοίχο δίπλα στην πόρτα. Το μέτωπο μου πάνω στο δικό της και κοιτάω το αναψοκοκκινησμενο πρόσωπο της, τα μάτια της που λάμπουν και η γλώσσα της που γλύφει τα χείλη της. «Άσε με να σε φιλήσω για να λυτρωθώ από αυτήν την τρέλα.» Εκείνη βαριανασαινει και εγω πλησιάζω κιαλο. «Πες μου ότι με αφήνεις να σε φιλήσω έτσι όπως θέλω. Πες μου ότι το θες και εσυ.»

Ξαφνηκα το πρόσωπο της γίνεται σκληρό και με σπρώχνει με τα χέρια της αλλά δεν φεύγω από μπροστά της. Άλλες στιγμές με σπρώχνει και υποχωρώ επειδή το θέλω όμως αυτήν την στιγμή δεν θέλω να υποχωρήσω θέλω να είμαι κοντά της θέλω να γευτώ τα χείλη της απλά. «Πραγματικά πιστεύεις ότι θα περίμενα εσένα;» πετάει ειρωνικά. Και με σπρώχνει! «δεν το πιστεύω, είμαι σίγουρος.»
Ένα ξεροβηχημα ακούγεται αλλά δεν είναι δικό της ούτε και δικό μου. Κοιτάω τα μάτια της και δεν κοιτάνε εμένα. Απλά γυρίζω και αντιλαμβάνομαι ότι είναι κάποιος εκει. Δεν γυρίζω τελείως για να τον κοιτάξω για να δω ποιος είναι πως είναι αν της ταιριάζει. Αλλά μάλλον για να τον έφερε στο σπίτι μας θα της ταιριάζει. Βγαίνω έξω και απλά ξεκινάω να τρέχω στης σκάλες χωρίς να δίνω σημασία στα λόγια της.

Με ακολουθεί κατεβαίνοντας της σκάλες όμως δεν γυρίζω για να την δω. Απλά κατεβαίνω για να εξαφανιστώ. Ηλίθιε Όλιβερ πραγματικά πίστευες ότι θα άξιζες κάτι για εκείνη μεσα σε δέκα μέρες κρεβάτωσε κάποιον άλλον.

«Σταμάτα σου λέω με ακουει όλο το κτήριο!»
«Δεν χρειάζεται, πήγαινε επάνω να πηδηχτείς»
Δεν ξέρω τι λέω απλά δεν θέλω να την δω και οι καταραμένες σκάλες δεν τελειώνουν. Από τον δωδέκατο όροφο με τα πόδια. «Δεν έκανα κάτι μαζί του έχει έρθει να φτιάξει την βλάβη στο μπανιο που εσυ είχες χαλάσει. Έλεος Όλιβερ για ποια με πέρασες;»
Και εκείνη σταματάει όμως και εμένα μου κόβονται τα πόδια ακούγοντας τα λόγια της.

Έχω σταματησει όμως δεν μπορώ ούτε να ανασάνω καλά. Αλλά ακούω βήματα κατεβαίνει τα σκαλοπάτια που μας χωρίζουν αργά και βασανιστικά. Εάν δυο.....πέντε....Δεκατέσσερα σκαλοπατια και πραγματικά αισθάνομαι όλο το άρωμα της να με κυριεύει.
«Κοιτάμε!»
Γυρίζω χωρίς να το πολυσκέφτομαι το μόνο που με ενδιαφέρει ειναι να έχω το χαμόγελο της. έστω και για λίγο. Είναι ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από εμένα εξισορροπωντας την διάφορε ύψους μας την κοιτάω μες στα μάτια «το θέλω! Θέλω υπερβολικά να με φιλήσεις!» Λέει και απλά τα λόγια της σαν τα τραγούδια μιας σειρήνας απλά ακολουθώ την χροιά της φωνή στης και γεύομαι διστακτικά τα χείλη της. Ένα ξέπνοο γκρινιαρισμα και καταβροχθίζω τα χείλη της. Η γλώσσα μου αποζητά βίαια την δίκαια της μέσα στο άτομα της. Τα χέρια μου έχουν χωθεί κάτω από το το τοπακι της και απλά πιέζουν την ραχοκοκαλιά της ώστε να κολλήσει το σώμα της επάνω μου.
«Σε θέλω! Σε θέλω απεγνωσμένα δίκη μου!»
Της λέω ξέπνοα και κατεβάζω τα χέρια μου στους μηρούς της ανασηκώνοντας την επάνω μου. εκείνη δένει τα πόδια της γύρω μου, και χαμογελάει ενώ αντιλαμβάνεται ποσό σκληρώς έχω γίνει. Ανεβαίνω της σκάλες επάνω μαζί της. Μπορεί να μου φάνηκαν αιωνιότητα όταν της κατέβαινα. Αλλά τώρα που της ανεβαίνω με εκείνη επάνω μου και τα χείλη της κολλημένα στα δικά μου μου φαίνεται πολύ πιο εύκολο. Τι μπορεί να κάνει αυτή η ύπουλη καρδιά! Πριν δυσανασχετούσε και τώρα απολαμβάνει το καθε σκαλοπάτι που ανεβαίνω.

Η πόρτα είναι ξεκλείδωτη και απλά μπαίνω μεσα με εκεινη αγκαλιά. Δεν υπάρχει τίποτα και απλά κατευθύνομαι στο κρεβάτι. Δεν μπορώ χωρίς εκείνη και δεν θέλω να ζήσω την ζωή μου χωρίς εκείνη. Δεν κοιτάω καν ααυτον που ήταν μεσα, απλα αντιλαμβάνομαι τα βήματα του προς την έξοδο σοκαρισμένος. μπαίνω στο υπνοδωμάτιο κλειδώνω την πόρτα και την αφήνω στο κρεβάτι απολαμβάνοντας την την γυναίκα που αγαπώ. «Σαγαπαω αντελάιν»
Και απλά πηγαίνω επάνω της και ενώνω τα χείλη μου με τα δικά της. και συνεχίζω να κατεβάζω τα χείλη μου στον λαιμό της. Με τα χέρια μου τραβάω την μπλούζα και το σουτιέν της αφήνοντας την γυμνή από επάνω.
«Γιατί με παρατησες;» Ρωτάει όλο παράπονο ενώ πιέζει το κεφάλι μου με τα χέρια της για να κατέβω προς τα κάτω. «Γιατί είμαι ηλιθος και νόμιζα ότι θα αντέξω να είμαι μακριά σου.και γιατί μου σπας τα νεύρα όταν φέρεσαι σαν παιδί.»
«Δεν αντέχεις μακριά μου;»
Ρωτάει και η φωνή της έχει γίνει πιο μελωδική μαζί με τους αναστεναγμούς της ενώ εγώ παίζω με της ρώγες της στο στόμα μου μια την μια την άλλη.
«Δεν μπορώ να αναπνεύσω μερικά σου.»
«Μα συχενεσαι  να αναπνέεις κοντά μου εξαιτίας του αρώματος βανίλιας που φοράω.»
«Λατρεύω το αρωμα βανίλιας που φοράς! ειναι τόσο υπέροχο επάνω σου που είσαι ότι πιο λαχταριστό σε γεύση βανίλια που έχω δοκιμάσει!»
Ένα πνηχτο γελάκι της ξεφεύγει και τραβάω την πιτζάμα της και την αφήνω τελείως γυμνή μπροστά μου. «Θέλω να ακουσω και άλλο από αυτά τα υπέροχα γελάκια σου.»
Της λέω ενώ με το χέρι μου αρχίζω να χαϊδεύω την κλειτορίδα της. Εκείνη προσπαθεί να μαζέψει τα πόδια της αλλά εγώ βρίσκομαι ανάμεσα τους και δεν την αφήνω. «Θες να μου γελάσεις λίγο ακόμα;» Και απλά βάζω δυο δάχτυλα απότομα μεσα της. «Θα σε σκοτώσω» Είναι τόσο υγρή που τα δάχτυλα μπαίνουν τόσο εύκολα μεσα της. Θέλω να παίξω και άλλο μαζί της αλλά κοντεύω να εκραγώ θέλω να μπω μεσα της εδώ και τώρα.

Απλά τραβάω τα δάχτυλα μου έξω και εκείνη κλαψουρίζει. Όμως βγάζω το παντελόνι μου ανοίγω λίγο τα πόδια της και μπαίνω κατευθείαν μεσα της.οσο εκείνη γραπώνεται από τα σεντόνια. Είναι τόσο υπεροχη. «Γιατί δεν αντέχω μακριά σου;» Την ρωτάω ενώ συνεχίζω να μπαίνω πιο έντονα μεσα της.
Με τραβάει από την μπλούζα μου για να φέρει πιο κοντά τα σώματα μας, και απλά τραβάει για να μου βγάλει την μπλούζα.  την τραβάω και την βγάζω τελείως όσο εκείνη παίζει το χέρι της επάνω στην κοιλια μου.

«Τι στο καλό μου έχεις κάνει και σκέφτομαι μόνο εσενα και το μουνι σου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο;» Ξανά ρωτάω ενώ την κατεβάζω τρρυοντας την από τους μοιρους για να μπω πιο άνετα μεσα της. «Μη!» Φωνάζει.. αλλά χαμογελάει όλο ευχαριστηση. Μπαίνω πιο έντονα μεσα της ενώ ενώνω σχεδόν το σώμα μου επάνω στο δικό της πλησιάζοντας και φιλώντας τα χείλη της. Τα χέρια της περνάνε στην πλάτη μου και σε κάθε ώθηση αποκτάω καινούργιες νυχιές στην πλάτη ωσπου την αιθανομαι να τραμμένη και ο οργασμος της να μεγαλώνει. Κατεβάζω το ένα μου χέρι και παίζω ταυτοχρονα με την κλειτορίδα της. Ως που την ακούω να φωνάζει «δεν αντέχω άλλο!» Και το σώμα της να έχει γίνει σαν τόξο. Αλλά ούτε εγώ αντέχω γάμο το είναι τόσο υπεροχη που με κάνει να θολώνω. Δεν αντέχω και μετά από εκείνη χύνω και εγώ μεσα της χαλαρώνοντας τος σώμα μου επάνω της. Μυρίζει υπέροχα!

Δεν μπορώ να ανασάνω γυρίζω και ξαπλώνω ανάσκελα δίπλα της. Την κοιτάω και είναι τόσο υπερχα τέλεια που θέλω να μπω πάλι μεσα στην να την διαλύσω. Χαμογελάω σαν ηλιθος δίπλα της.
«Πες μου ότι δεν θα φύγεις πάλι;»
Με ρωτάει τελικά ενω οι αρρυθμίες στην ανάσα της συνεχίζονται. «Μέχρι να με διώξεις εσυ θα με έχεις εδώ να εκλειπαρω για ένα σου άγγιγμα!»
Λέω και χαμογελάω μόνος μου.

«Καλέ ο μάστορας!» Σηκώνει απότομα το σώμα της λες και βγήκε από νάρκωση.
«Θα έφυγε η θα έκατσε να απολαύσει δωρεάν τσόντα.» Λέω ενώ προπαθω να γελάσω.
«Όλιβερ δεν είναι αστείο!» Λεει συγχυσμένη!
«Ηρέμησε μικρή μου εξαφανίστηκε μόλις μας είδε να μπαινουμε έτσι μεσα. Αλλά κλείδωσα κιόλας.» Της λέω ενώ την τραβάω μεσα στην αγκαλιά μου. Χαϊδεύω το κεφάλι της και κατεβάζω τα χείλη μου στο αυτί της. «Εισαι ότι πιο πολύτιμο έχω αντελάιν!» Προσπαθεί να σηκώσει το κεφάλι της να πει κάτι αλλά δεν την αφήνω σπρώχνω το κεφάλι με το χέρι μου. Και εκείνη αναστενάζει δίπλα στο λαιμό μου. Δεν θέλω να αλλάξω με τίποτα αυτήν την στιγμή!

Πέρασα όλη την ημέρα μου στο κρεβάτι μαζί της δεν την άφησα να φύγει από κοντά μου. ήθελαν να την γευτώ, να την ακουσω, να την αισθανθώ. Το μόνο που ήθελα είναι να αναπνέω κοντά της ώστε να νιώθω ότι είμαι ζωντανός!

༆༆༆༆༆༆༆༆

«Κατάλαβες αυτό που σου είπα;» Η αντελάιν γνέφει θετικά και σηκώνεται από τον καναπέ. το ξέρω ότι αυτό που της ζήτησα είναι δύσκολο όμως δεν γίνεται. Έχω μια ευκαιρία να αποδείξω ότι κάτι αλλά συμβαίνει εδώ και δεν θα το αφήσω.
«Με τον Σπένσερ και την Αλλισον θα μιλήσεις;»
Με ρωτάει τελικά προτού σκύψει λίγο για να μου δώσει ένα φιλι.

«Ναι!»
Λέω διστακτικά ενώ δεν ξέρω αν θα με δεχτούν έστω να ακούσουν αυτά που θα τους πω. Όμως δεν πρόκειται να δειλιάζω θα πάω στο γραφείο του Σπένσερ και θα τον ενημερώσω. Δεν ξέρω κατά ποσό θα καταφέρω κάτι γιατί όλα είναι απλά υποψίες όμως θα προσπαθήσω.

«Καλώς φεύγω και ενημέρωσε με!» Άλλο ένα φιλι που κράτησε παραπάνω και μου δίνει δύναμη. Και φεύγει.

Θα κάνω ότι ξέρω και έχω καταλάβει τα πάντα! Το μόνο που ελπίζω είναι να πιάσει και να μην βρεθώ χειρότερα εκτεθειμένος εσαν ο εμμονικός τρελός.
Δεν θα το άντεχα αυτό να το περάσει η αντελάιν!
Αν αυτό συμβεί και εγώ είμαι απλά ένας παρανοϊκός θα εξαφανιστώ εκείνη την στιγμή εφόσον θα έχω κάνει την ζωή όλον άνω κάτω.

Ουφ! Δεν ξέρω πλέον τι είναι αλήθεια και τι ψέμα!
Σκέφτομαι τόσο πολύ το χειριστικό κομμάτι που αυτό μπορεί να είναι μόνο στην φαντασία μου για να αποδείξω ότι κάτι άλλο πήγαινε στραβά!

Το μυαλό φωνάζει. Κι αν κανείς λάθος; Όμως κι αν δεν κάνω;

«Να ξερεις ότι πλέον ξέρω!»
Είναι το μόνο μήνυμα που γράφω και περιμένω. Όμως τίποτα! Περνάει μια ώρα και μετά ακούγεται ο ήχος του κινητού. «Ο παρανοϊκός Όλιβερ επέστρεψε;»
Τι στο διάολο! Τα νεύρα μου μέσα!
«Θα μάθουν όλοι το μυστικό σου που κρατάς κρυφό σαν τάφος!» Ξέρω πολύ καλά γιατί χρησισμοποιω την λέξη τάφος ελπίζω κάτι να φέρει!
«Είσαι απλά ένας τρελός που φαντάζεται πράγματα!»
Όλο αυτό αρχίζει και πιάνει και η συζήτηση που επίτηδες έκανα την προηγούμενη εβδομάδα θα με βοηθήσει αρκετά. «Ναι θα μπορούσαμε να συναντηθούμε ξανά υπό αντάξιες συνθήκες και να σου εξακριβώσω όλα αυτά που ξέρω!»

Ελπίζω να πει ναι δεν ξέρω πως θα καταφέρω να φέρω την συζήτηση εκεί που θέλω αλλά θα προσπαθήσω μέχρι αηδίας! «Μμμ πάρα πολύ ωραία θα ήθελα να ακούσω τα τρέλα σου!» Τρέμω από τα νεύρα παίζει πάλι με το μυαλό μου. Κάνοντας με να νιώθω άχρηστος. « σήμερα στο σπίτι σου εφόσον εγώ ξέρω και που μένεις!»
Μακάρι να πει ναι είναι η καλύτερη παγίδα.
«Όχι θα έρθεις εκεί που θα σου πω αλλιώς δεν θα συναντηθείς μαζί μου»
Αναστενάζω και κλοτσάω το τραπέζι όσο δεν ξέρω τι να απαντήσω.

«Στην αγαπημένη τοποθεσία! Βοστόνη! Στο σπίτι της Αλλισον!» Τι στο καλό κάνει εκεί;
Αλλά απλά απαντάω «εντάξει!»

Και τώρα πάμε στο πιο δύσκολο κομμάτι Σπενσερ-Αλλισον. έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με εμένα αλλά αυτό τους αφορά!

Τηλεφωνώ και αναφέρω στον Σπενσερ τα πάντα και μόνο αρνητικός ήταν. Δεν ξέρω τι θα κάνω!

«Είναι πρωί στης 5 το απόγευμα σε θέλω εκεί αλλιώς θα χάσεις την ευκαιρία σου και η συζήτηση που είχαμε θα κυκλοφόρησει παντού.»

Με απειλεί!

Δεν μπορώ να καταλάβω πως κατέληξα να απειλούμε εγώ! Αλλά τώρα δεν έχω άλλη επιλογή θέλω μόνο να ξεσκεπασω αυτήν την παράνοια γιατί τώρα είμαι σίγουρος ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Ενημερώνω την αντελάιν και την παρακαλάω να κάνει κάτι που δεν θα της το ζήταγα ποτέ αν. Αν! Δεν ξέρω θα τρελαθώ αν κάνω τόσο λάθος και έχω βασανίσει την αντελάιν και την Αλλισον άδικα απλά να πάω να αυτοκτονήσω για να τους γλυτωσω από εμένα έτσι όπως είπε ο Σπενσερ.

Όμως η  φωνή της αντελάιν ήταν άχρωμη όταν της ζήτησα να πάει να συναντήσει την Άλλισον και να της πει για αυτά και αν μπορώ εγώ να βρεθώ μαζί της.

Έχω σηκωθεί και απλά ντύνομαι και θα πάω μόνος μου αν είναι θα πάω! Και θα ηχογράφησω τα πάντα.

Αλλά έρχεται μια θετική απάντηση από την αντελάιν και όλο το σώμα μου ανακουφίζεται. Δεν ξέρω τι πραγματικά αποκάλυψε η Αντελαιν στην Αλλισον για να την πείσει όμως έπιασε. Μπορεί ο Σπένσερ να με σκοτώσει μετά από αυτό αλλά τουλάχιστον θα έχω αποδεχτεί την αλήθεια!

Την παγίδα που είχα πάντα μπροστά μου!

«Βίνσεντ Ντερν στην Βοστόνη!»

Και απλά κλείνω το τηλεφωνώ χωρίς πολλά λόγια πηγαίνω μόνος μου εκεί και όλοι ακολουθούν για να μάθουμε την αλήθεια.

Ελπίζω μόνο να μην κάνω λάθος!

Να και σήμερα ήρθε!

Το ξέρω ότι σας έχω μπερδέψει αλλά όλα λύνονται στο τέλος!

Άλλο ένα κεφάλαιο και κλείσαμε!

Μένει μόνο ο επίλογος που δεν ξέρω αν θέλω η αν μπορώ να ανεβάσω✌🏻

Σας φιλώ ❤️

Και αύριο θα έρθει μια ανακοίνωση. Δεν ξέρω αν θα σας αρέσει 👽 όμως πρέπει να γίνει