Δεν θέλω να πιστέψω τίποτα! Θα πάω μόνος εκεί μέσα και θα το δω με τα μάτια μου. Ψάχνω το δικηγορικό της γραφείο και μου βγάζει την δίκη μου διεύθυνση, αλλά ακόμα και εκεί δεν πιστεύω τίποτα.

Απλά κατευθύνομαι προς το γραφείο με την ελπίδα ότι αυτό είναι απλά μια φάρσα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι Αντελάιν μπορεί να μου έλεγε ψέματα τόσο καιρό. Δεν μπορεί η γυναίκα η οποία λατρεύω όσο τίποτα άλλο να μου το έκανε αυτό.

Έχω χαθεί στις σκέψεις μου μέχρι που φτάνω έξω από το κτήριο. Δεν μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου την τελευταία φορά που ήμουν εδώ εγώ και η Αλλισον ήμασταν φίλοι. από τότε έχουν περάσει τρία ολόκληρα χρόνια και εγώ δεν έχω καταφέρει ούτε να την κοιτάξω όχι να της μιλήσω.

Όταν αντιλήφθηκα την παρουσία της στο γραφείο του Σπένσερ ήταν πλέον αργά. Είχα ήδη αναφέρει τα πάντα. Δεν ξέρω αν κάποια από τα λόγια μου μπορεί να την πλήγωσαν παραπάνω από όσο είναι ήδη πληγωμένη από εμένα. Όμως το γεγονός ότι η Αλλισον ήταν εκεί μπορεί να μου έσωσε την ζωή. Η αδυναμία του στην Άλλισον τον έκανε ανήμπορω να αντιδράσει.

Κοιτάω ξανά το κτήριο και απλά νομίζω ότι όλα αυτά είναι ένα ψέμα. Η αντελάιν αποκλείεται να είναι εδώ.
Μπαίνω μέσα στο ασανσέρ και πατάω τον αριθμό δεκαπέντε ενώ κοιτάω τον χώρο, και με πνιγεί. Όλα εδώ με πνίγουν. Οι πόρτες ανοίγουν και μπαίνουν μέσα δυο άτομα από τον Πέμπτο όροφο. Νιώθω άβολα αλλά τουλάχιστον δεν είναι κάποιος που γνωρίζω. Όμως για κακή μου τύχη οι πόρτες ανοίγουν στον δέκατο τέταρτο όροφο.

Ξέρω ότι η Αλλισον δεν είναι εδώ όμως μια σύγχυση αρχίσει να κυριεύει το σώμα ώσπου οι πόρτες κλείνουν χωρίς να μπει άλλος μέσα.

Οι πόρτες ανοίγουν γρήγορα και εγώ βγαίνω κατευθείαν ανακαλύπτοντας την ίδια πόρτα να αναγράφει επάνω "δικηγορικό γραφείο Αντελάιν θεγιερ" ξεροκαταπίνω και η σύγχυση που είχα πριν με έχει ήδη πνίξει, και δεν ξέρω πως να αναπνεύσω.

Γιατί αντελαιν;
Γιατί μου είπες ψέματα;
Γιατί;
Γιατί απλά δεν με εμπιστεύτηκες;

Θέλω να τα φωνάξω όλα αυτά αλλά καμία φωνή δεν βγαίνει. Χτυπάω την πόρτα μην θέλοντας ακόμα να πιστέψω αυτό που συμβαίνει. Θέλω απλά αυτό να είναι ένας εφιάλτης.
Ανοίγω και εγώ μπαίνω μέσα όλα είναι ακριβώς όπως τα άφησα τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Κοιτάω την εσωτερική πόρτα του γραφείου και απλά ελπίζω να μην είναι εκείνη εκεί μεσα.

«Τζος τι κανείς εκεί έξω έλα μπες μου είπε η Ανν ότι θα μου έφερνες τα χαρτιά.»
Και εδώ είναι που διαλύονται όλα!
Τα νήματα κόβονται ένα ένα και νιώθω να αποκόπτομαι από την πραγματικότητα.

Πάω να γυρίσω για να φύγω όμως εκείνη ανοίγει την πόρτα και εγώ βρίσκομαι παγιδευμένος. Με κοιτάει αποσβολωμένη καθως εγώ κάνω βήματα προς τα πίσω και εκείνη προς τα μπροστά. «Όλιβερ!»
Ψιθυρίζει και εγώ δεν θέλω να πιστέψω τίποτα.
«Μη! Μη σε παρακαλώ!»
Της λέω και κάνω μια προσπάθεια να αναπνεύσω όμως νιώθω τον αέρα να μου καίει τα πνευμονια μου.

«Όλιβερ μπορώ να σου εξηγήσω!»
Δεν λέω τίποτα, δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. απλά κοιτάω εκείνη και εύχομαι να μην της ζήταγα ποτέ να ερχόταν εδώ! Εγώ φταίω που την ανάγκασα να έρθει σε αυτό το γραφείο. Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά, μην θέλοντας να πιστέψω σε όλο αυτό. Όμως όχι είναι όλο αληθινό.

«Όλιβερ! Ολιβερ άκουσε με!»
Δεν κάνω τίποτα απλά την κοιτάω και έχω κολλήσει την πλάτη μου στην πόρτα της εισόδου. Εκείνη έρχεται όλο και πιο κοντά. τα μάτια της έχουν βουρκώσει και για όλο αυτό φταίω εγώ! Εγώ της το προκάλεσα! Εγώ ήμουν εκείνος που της το έκανε αυτό.

«ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ!»

«Προσπαθώ με νύχια και με δόντια τόσα χρόνια να τα καταφέρω όλα! Δεν έμεινα σε αυτό το γραφείο γιατί έτσι ήθελα έμεινα εδώ γιατί δεν είχα μια, και αν έφευγα όταν μου το είχες ζητήσει εσύ εγώ θα εμένα στο δρόμο. Είμαι εδώ και δυόμιση χρόνια προσπαθώ να τα καταφέρω όλα! Με ρώτησες ποτέ πως τα κάνω; Με ρώτησες τι τραβάω κάθε μέρα; Με ρώτησες ποτέ πως πέρασα όλον αυτόν τον καιρό που εσυ προσπαθουσες να καταστρέψεις τα πάντα; Δεν σε ένοιαζε τίποτα Όλιβερ! Και εγώ δεν είχα άλλη επιλογή εκτός από αυτό το γραφείο. Άμα άλλαζα γραφείο μπορεί να έχανα πελάτες, και δεν είχα λεφτά για να ξενοικιάσω και να πληρώσω την εγγύηση!»

Τα δάκρυα τρέχουν στο κοκκινισμενο πρόσωπο της,
και εκείνη προσπαθεί να τα σκουπίσει με τα χέρια της ενώ την έχει πιάσει λοξιγκας. Δεν την κατηγόρησα! Δεν φταίει! Εκείνη δεν φταίει πουθενά!

Κάνω τρία βήματα μπροστά της μικρένοντας την απόσταση σε ελάχιστα εκατοστά και απλά την αγκαλιάζω δυνατά! Την αγκαλιάζω όσο η καρδιά μου κοντεύει να εκραγεί από τον πόνο που νιώθει.

Η καρδιά μου με κατηγορεί για ολα και έχει δίκιο ποτέ δεν σκέφτηκα τι περνάει εκείνη για να μπορώ να κάθομαι εγώ και να κάνω ότι θέλω. Εκείνη θυσιάζει τα πάντα για εμένα για έναν άνθρωπο που δεν αξίζει τίποτα.

Όμως εκείνη με σπρώχνει λίγο ώστε να την κοιτάω.
«Δεν ενδιαφέρθηκες ποτέ Όλιβερ! Φοβήθηκα! Φοβόμουν να σου πω την αλήθεια γιατί δεν ήξερα πως θα αντιδράσεις. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ εσενα και τα νεύρα που θα ειχες μόλις ανακαλύπτες ότι είμαι ακόμα κοντά στην Αλλισον. Δεν μπορούσα να σε εμπιστευτώ! Πάλευα μόνη μου και φοβόμουν ότι θα μου τα κατάστρεφες όλα! Πίστευα ότι θα με ανάγκαζες να φύγω από εδώ ακόμα και αν εμένα στο δρόμο! Φοβόμουν να σου μιλήσω! Σε φοβόμουν! Σε φοβαμαι!»

Κάνω μερικά βήματα πίσω κοιτώντας την με τρόμο.
Πιστεύει ότι είμαι ένα τέρας!
Για εκείνη είμαι ένα τέρας, έτσι ακριβώς όπως με βλέπουν και όλοι οι άλλοι! ΤΕΡΑΣ!

Έχω αρχίσει να τρέμω, τα μάτια μου με τσούζουν, το μοναδικό άτομο που πίστευα ότι με βλέπει διαφορετικά με βλέπει χειρότερα από όλους! Με φοβάται! Γιατί είναι μαζί μου αφού με φοβάται.
Ανακατεύομαι, τα υγρα του στομαχιού με απειλούν να ανέβουν στον οισοφάγο μου. Τα δάκρυα με απειλούν και θέλουν και αυτά να ξεπροβάλουν, αλλά δεν τα αφήνω.

«Αφού με φοβάσαι τι στο καλό θες μαζί μου!» Φωνάζω και αρχίζω να χάνω τον έλεγχο των λέξεων μου. «Πες μου αφού με φοβάσαι τι θες από εμένα; Πως με άφηνες να σε αγγίζω αφού με φοβάσαι; Πως με άφηνες να σε φιλάω αφού με φοβάσαι; Πως με άφηνες να σου κάνω έρωτα ενώ με φοβάσαι; Πες μου απλά πως; Γιατί; Γιατί με έκανες να πιστεύω ότι με βλέπεις διαφορετικά; Νόμιζα ότι έβλεπες κάτι άλλο σε εμένα για αυτό ήσουν κοντά μου. Δεν πίστευα ότι απλά με φοβάσαι επειδή είμαι ένα τέρας! Είμαι τέρας, φέρθηκα σαν τέρας πολλές φορές στην ζωή μου. Ηξερες από την αρχή ποιος ήμουν και τι είχα κάνει. Γιατί με άφησες να έρθω κοντά σου αφού ένιωθες έτσι. Γιατί με έκανες να σε αγαπήσω αφού ένιωθες έτσι; Γιατί με έκανες να σε ερωτευτώ;» Η πικρή γεύση στην γλώσσα μου δεν λέει να φύγει όσο έχει τσακίσει κάθε κομμάτι της καρδιάς μου. Δεν ντρέπομαι νιώθω διαλυμένος είμαι διαλυμένος εκείνη μπροστά μου διέλυσε. Τα δάκρυα επιτέλους δραπετεύουν και αποδέχομαι ότι για όλους πάντα ήμουν και θα είμαι ένα τέρας! Όλα ήταν μια αυταπάτη που πίστεψα για να νιώσω καλύτερα.

«Όλιβερ αγάπη μου!»
«Βούλωσε το!» Φωνάζω ενώ κάνω μερικά βήματα πίσω. «Δεν είναι έτσι τα πράγματα!» Προσπαθεί να δικαιολογηθεί αλλά δεν θέλω να την ακουσω, δεν θέλω να ξανά ακουσω τα ψέματα κανενός! «Σε πίστεψα! Πίστευα οτιδήποτε μου έλεγες, έκανα οτιδήποτε μου έλεγες, προσπαθούσα να ακούσω οτιδήποτε μου έλεγες, προσπάθησα να γίνω καλύτερος, προσπάθησα να αλλάξω, προσπάθησα ακόμα και να παραδωθω για εσένα, και μόνο για εσενα! Ωχ! Θεε λυπήσουμε δεν αντέχω άλλο!»

«Όλιβερ άκουσε με έχεις δίκιο έτσι όπως τα λες όμως άκουσε με!» Ανταποκρίνεται δειλά και έρχεται πιο κοντά μου προσπαθώντας να με αγγίξει.
«Τι να μου πεις; Το πως με αντέχες ενώ με φοβόσουν; Πες μου τώρα ότι ήσουν μαζί μου επειδή με φοβόσουν! Πες το!» Εκείνη κλαίει αλλά δεν ανταποκρίνομαι στα δάκρυα της. Όσο η καρδιά μου με εκλιπαρεί να την πάρω αγκαλιά άλλο τόσο ο εγκέφαλος μου λέει να φύγω. Απλά ανοίγω την πόρτα και φεύγω κοπανώντας την πόρτα πίσω μου με δύναμη.

Είμαι ένα τέρας!
Ακόμα και για εκείνη είμαι ένα τέρας!
Πίστεψα στα αλήθεια ότι θα μπορούσα να ήμουν ευτυχισμένος. Αλλά εγώ δεν αξίζω την ευτυχία!
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΝΤΕΛΑΙΝ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΠΟΣΟ ΑΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!
Και απλά μπαίνω μέσα στο ασανσέρ διαλυμένος πατάω το ισόγειο και διαλύομαι στο πάτωμα του ασανσέρ.

Θέλω να πεθάνω! Ο Σπενσερ είχε δίκιο η καλύτερη επιλογή που έχω είναι ο θάνατος!

Οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν πολύ γρήγορα αλλά δεν αντιδράω κουλουριάζομαι παραπάνω αγκαλιάζοντας τα γόνατα μου και κρύβοντας το κεφάλι μου μέχρι να φτάσω στην έξοδο.

«ΚΟΥΜΠΙ ΑΣΦΑΛΙΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΑΣΑΝΣΕΡ» ακούγονται τα ηχητικά από το ασανσέρ και σηκώνω το κεφάλι μου απότομα.
Πράσινα μάτια και ένα νεκρό πρόσωπο χωρίς χαμόγελο. Αλλισον! Είναι η Αλλισον! Είναι η Αλλισον εκείνη που πατησε το κουμπι αναγκαστικής διακοπής του ασανσερ.

«Γεια σου Όλιβερ!»
Σίγουρα είμαι άρρωστος! Σίγουρα έχω λιποθυμήσει   και βλέπω όνειρα!
«Σε παρακαλώ θέλω να φύγω!»
Είναι το μόνο που λέω τελικά, αν και δεν δικαίουμαι τίποτα τέτοιο. «Μου κατέστρεψες την κάθε εμπιστοσύνη που είχα! Με κατέστρεψες περισσότερο και από κάθε κάθαρμα που έχει ασελγήσει επάνω μου.»

Χτυπά! Έχεις δίκιο! Πόνεσε με όσο θέλεις γιατί μου αξίζει! Είμαι ένα τέρας! Είμαι τέρας!

«Αλλά δεν μπορώ να σε μισήσω!» Και κάθεται οκλαδόν στο πάτωμα! Πονάει η άρνηση της να με μισήσει πονάει περισσότερο από το μίσος πονάει γιατί εκείνη ξέρει να αγαπάει ακόμα και αυτούς που δεν το αξίζουν. Ενώ εγώ δεν ξέρω να αγαπάω ούτε αυτούς που το αξίζουν!

«Σε παρακαλώ Αλλισον δεν μου αξίζει τίποτα!»
«Όχι δεν σου αξίζει!» Με συμπληρώνει απότομα αλλά χαμογελάει αμυδρά. «Πονάει ε πονάει να είσαι χαμένος;»

«! Με καταστρέφει! Ζω καθημερινά με τα λάθη μου! Ζω καθημερινά με τις καταστροφές μου! Ζω καθημερινά ξέροντας ότι είμαι ένα τέρας! Υποφέρω Αλλισον! Υποφέρω γιατί έκανα κακό σε αυτούς που αγαπώ! Υποφέρω γιατί τα μοναδικά άτομα που μου έδειχναν αγάπη εγώ τα διέλυσα! Πονάει η ευθύνη των πράξεων μου. Αλλά δεν πονάει όσο πονάει το αποτέλεσμα αυτό.»

«Δεν μπορώ να σε συγχωρεσω το ξερεις!»
Ξεροκαταπίνω ενώ ξέρω ότι δεν είχα καμία ευκαιρία να αλλάξει αυτό, αλλά πονάει να το ακούω από το τιμά της.
«Δεν μπορώ να ζητήσω συγχώρεση! Δεν μπορώ ούτε να σου τις προφέρω αυτές τις λέξεις!»

«Όχι ότι δεν θέλω! Αλλά δεν μπορώ γιατί το χρωστάω στον στιβ! Δεν μπορώ γιατί το χρωστάω στην μικρή φενα. Η οποία γεννήθηκε πρόωρα εξαιτίας όλων αυτών των πραγμάτων που έπαθα! Το πιστεύεις ότι ακόμα και μετά από όλα αυτά δεν σε μισώ; Ούτε εγώ δεν μπορώ να πιστέψω τον εαυτό μου.»

«Άλλισον δεν ήθελα να έρθουν έτσι τα πράγματα! Δεν μπορώ να δικαιολογηθώ αλλά ξέρω τι έχω κάνει και δεν αξίζω ούτε να αναπνέω! Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου ότι παραλίγο να σκοτώσω το παιδί σου. Δεν μπορώ μα με συγχωρεσω γιατί βασάνιζα τον στιβ. Τον στιβ που λατρεύω. Δεν μπορώ να με συγχωρήσω γιατί κατέστρεψα το καλύτερο άτομο που γνώρισα στην ζωή μου. Ήσουν είσαι και θα είσαι για πάντα ότι καλύτερο γνώρισα σε άνθρωπο!»

Την βλέπω να χαμογελάει και να σηκώνει το κεφάλι προς το ταβάνι. «Θα σου το πω μια φορά! Σήκω και πήγαινε σε εκείνη! Σήκω και αγκάλιασε την! Σήκω και σταματά να δημιουργείς τέρατα μόνος σου. Δεν υπάρχουν τέρατα Όλιβερ! Δεν σε θεωρεί κανείς τέρας ούτε καν εγώ! Σταματά να δημιουργείς τέρατα μόνος σου.»  Και απλά σηκώνεται όρθια ενεργοποιώντας την έκτακτη λειτουργία. Βγαίνει έξω κατευθείαν και εγώ ξανά ανεβαίνω επάνω. Μην πιστεύοντας σε αυτό που μόλις συνέβη! Είναι λες και ξαφνικά ταξίδεψα σε ένα διαφορετικό χορό χρόνο.

Βγαίνω και την βλέπω να ανεβαίνει τα τελευταία σκαλοπάτια. Σχέδια καταπάνω μου αγκαλιάζοντας με δυνατά και την σφίγγω. Μπορεί να μην αλλάξω το τέρας που ήμουν. Αλλά δεν θα γίνω ένα τέρας τώρα!

«Συγγνώμη!» Ψιθυρίζει δειλά και την σηκώνω στην αγκαλιά μου ενώ εκείνη περνάει τα πόδια της γύρω από την μέση μου.ανοίγω την πόρτα του γραφείου της και μπαίνω μέσα με εκείνη να με κρατάει σφικτά.
«Αντελαιν ξέρω τι ήμουν πως ήμουν και το τι κακό προκάλεσα. Αλλά αυτό δεν θα το κάνω ποτέ σε εσένα! Είμαι ερωτευμένος μαζί σου μικρή μου βασανίστρια.»

Και τα χείλη μου ακουμπάνε τα δικά της όσο εγώ την ακουμπάω επάνω στο γραφείο. Την φιλάω απλά χωρίς να βιάζομαι αγγίζω τα χείλη της σαν εύθραυστο γυαλί.

Αρχίζω να ξεκουμπωνω ένα ένα τα κουμπιά από το λευκό της πουκάμισο. Όσο εκείνη προσπαθεί να σηκώσει την μπλούζα μου. Μόλις ξεκουμπωνω και το τελευταίο κουμπι την αρπάζω και την φιλάω δυνατά. Κατασπαράζω τα χείλη της ενώ τα χέρια μου ταξιδεύουν στο κορμί της.

«Αντελαιν είσαι εδώ;»
Δεν μπορεί! Γιατί η ανν είναι εδώ; Αποτραβιέμαι απότομα ενώ εγώ την κοιτάω όλο απορία καθως εκείνη κουμπώνεται. «Έρχομαι περίμενε ένα λεπτό.» Λέει όσο πιο φυσιολογικά μπορεί προσπαθοντας να ρυθμίσει την ανάσα της.

«Την βοηθάω γιατί ο Βίνσεντ Ντερν της έχει πάρει το παιδί και έχει εξαφανιστεί. Προσπαθούμε να βρούμε μια λύση.» Μου ψιθυρίζει η Αντελαιν ενώ βγαίνει έξω από το γραφείο της. Ο Βίνσεντ της πήρε το παιδί; Αυτό ούτε σε εκείνη θα μπορούσα να το ευχηθώ. Τι συμβαίνει; Σκέψεις, παρανοϊκές σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου, σκέψεις που με βασανίζουν αλλά δεν μπορώ να της αποδεχτώ.

«Πάμε μεσα στο γραφείο σου.»
«Όχι όχι! Έχω έναν πελάτη!»
Νιώθω περίεργα που ακούω την συζήτηση αλλά δεν έχω επιλογή ακούγονται.
«Εδώ σου έχω φέρει το συμφωνητικό. Και ότι χαρτιά ηθελες. Θέλω να βρούμε άκρη και να του πάρω ότι έχει ή θα με πληρώσει ο αδερφός του για όλα.»
Δεν θέλω να βάλω κακές σκέψεις όμως ο ήχος της φωνής της με ενοχλεί αηδιαστικά στο στομάχι.
«Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, ακόμα όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν ενημερώνεις τον Σπενσερ με την Αλλισον.»
Αναστενάζω με την οικειότητα που έχει αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γιατί η αρχή του κακού ήμουν εγώ.
«Δεν θέλω απλά! Δεν μου φταίνε πουθενά! Έχει και η Αλλισον τα δικά της θέματα σήμερα συνάντησε τον Όλιβερ μετά από τόσα χρόνια. Συνάντησε τον Όλιβερ εδώ στο κτήριο. Συνάντησε αυτόν τον εμμονικο που την απήγαγε. Και φαντάσου σκέφτοταν να τον συγχωρέσει. Πως μπορώ να της πω τίποτα;»
Βράζω από μεσα και θέλω να μπορέσω να της βουλώσω το στόμα αλλά απλά στέκομαι όρθιος από την μεσα πλευρά του γραφειου.
«Θα τον συγχωρέσει;» Ακούω δειλά την φωνή της Αντελαιν και η καρδιά μου κατασπαράζεται!
Δεν θα έχω ποτέ γαλήνη;
«Μάλλον δεν ξέρω γιατί τον αγαπάει, αλλά μιλάει συναιχεια για εκεινον! Μπορεί να λέει ότι είναι ερωτευμένη με τον άντρα της αλλά φαντάσου ότι θέλει να συγχωρέσει τον Όλιβερ μετά από όλο αυτό. Λυπάμαι τον Σπενσερ που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου γιατί.» Έχουν θολώσει τα πάντα μεσα μου αρνητικά συναισθήματα καταβάλουν όλο μου το σώμα όσο βλέπω την ευτυχία μου να καταστρέφεται από τα λόγια της ανν. Από τα γαμημενα λόγια της!
«Ανν άλλη στιγμή τα κουτσομπολιό έχω πελάτη μεσα.» Πονάει ο ήχος της φωνής της η χροια της που διαμαρτύρεται για λίγο οξυγόνο, αισθάνομαι την δυσφορία της ακόμα και από μακριά. Αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Την περιμένω να ανοίξει την πόρτα και να ξανά καταστραφώ για Τρίτη φορά μέσα σε μια μέρα.
Αλλά εκείνη δεν μιλάει, μπαίνει μεσα πιάνει την τσάντα της και μου λέει. «Φεύγουμε σπίτι.» Δεν κάνω τίποτα δεν δικαιολογούμε.
Μπαινουμε κατευθείαν στο ασανσερ και εκείνη δεν μιλάει πάω να αγγιξω τον ώμο της αλλά αποτραβιέται. Δεν το επιδιώκω για δεύτερη φορά.
Απλά κρατάω μια απόσταση λίγων εκατοστών μέχρι που φτάνουμε στο αυτοκίνητο της. «Γιατί δεν μου το είπες;» Ρωτάει μόλις μπαινουμε μεσα στο αυτοκίνητο.
«Μόλις συνέβη! Την συνάντησα στο ασανσέρ.»
Ανοίγει τα μάτια της διάπλατα και σφίγγει το σαγόνι της.

«Όταν ήρθες να με δεις ή όταν γύρισες πίσω.»
«Μόλις έφυγα μπήκε στο ασανσερ.»
Παραδέχομαι και εκείνη δεν απαντάει, δεν με ρωτάει αλλά η απόσταση που θέτει με την στάση είναι σαν τοίχος που χτίζεται ανάμεσα μας.

Ο ήχος του κινητού μου κάνει τις παρανοϊκές μου σκέψεις να διαλυθούν.

«Είδες τι παθαίνεις όταν ανακατεύεσαι στις δουλειές άλλων; ελπίζω να σου άρεσε το δώρο μου. Εννοώ την παράσταση που έδωσα μπροστά στην καλή σου όσο εσύ κρυβόσουν μέσα στο γραφείο. ελπίζω να απολαύσεις την καταστροφή!»

Όχι δεν μπορεί!
Όχι!
Το ήξερε, εκείνη ήξερε ότι εγώ ήμουν μέσα!
Όλα αυτά που έλεγε ήταν για να με κάνουν χειρότερα!
Η αννελλισε σαντς και τα βρόμικα λόγια της.

Κλείνω το κινητό όσο πλέον καταλαβαίνω ότι τίποτα από αυτά δεν είναι φυσιολογικό.

Ωπ να με πάλι και να ξανά χτυπάω!

Εδώ θέλω να μου πείτε πως σας φάνηκε;

Φιλάκια! ❤️