Έχω άγχος! Έχουν περάσει τρεις μήνες μεσα στην πειθαρχία για αυτήν την αξιολόγηση.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως προσπαθούν να καταφέρουν κάτι ενώ δεν ξέρουν τίποτα. Αλλά θυμάμαι τα λόγια της αντελάιν από μια από τις
Συζητήσεις μας που είχαμε εν ώρα επισκεπτηρίου.
«Είσαι δικηγόρος έχεις εκπαιδευτεί για να είσαι απαθής και να λες εύκολα ψέματα.»

Μόνο ψέματα, μόνο αυτό με σώζει από εδώ μέσα!

Παίρνω καθαρές ανάσες όσο παρατηρώ το δωμάτιο στο οποίο διάμενα τους τελευταίους έξι μήνες·
Δεν θέλω να ξαναγυρίσω εδώ αυτό είναι το μόνο σίγουρο θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να τα καταφέρω. Αν δεν ερχόταν η Αντελάιν θα έμενα εδώ θα προσπαθούσα να κάνω στον εαυτό μου ξανά και ξανά κακό. Αν δεν ήταν εκείνη!

Αν δεν μου έλεγε ότι η Αλλισον δεν ήθελε να με κατηγορήσει δεν θα προσπαθούσα να βγω από εδώ. όμως όσο εκείνη ελπίζει, όσο η Αλλισον δεν θέλει να μου κάνει κακό εγώ θα προσπαθήσω να αλλάξω εγώ θέλω να μπορώ να την ξανά αντικρίσω μια μέρα.

Μόλις βγω από εδώ θα προσπαθήσω να τα κάνω όλα όπως πριν εγώ θα τα φτιάξω όλα εγώ θα κολλήσω ξανά τα διαλυμένα κομμάτια! 

Ανοίγουν την πόρτα και εγώ απλά ακολουθώ την γιατρό. Προσπάθησε τόσο σκληρά να με κάνει καλά! Δεν ξέρω γιατί προσπαθούσε τόσο πολύ να με πείσει ότι εγώ αξίζω. Δεν ξερει τίποτα για εμένα! Δεν ξέρει ούτε τα μισά από αυτά που έχω κάνει. Αν μάθαινε ότι ο λόγος που ήθελα να πεθάνω ήταν επειδή είχα τύψεις γιατί απήγαγα την κολλητή μου και την έκανα να πιστεύει ότι εγώ είμαι ο άντρας της· άραγε θα προσπαθούσε ακόμα να με κάνει να θέλω να ζήσω;

«Μην σκέφτεσαι αρνητικά Όλιβερ! Θα τα πας τέλεια σήμερα!»
Μου μιλάει στον ενικό σαν να είναι φίλη μου αν και εγώ δεν θα ήθελα ούτε καν να της μιλάω. Το μόνο που με έκανε να θέλω να το κάνω αυτό είναι το γεγονός ότι η Άλλισον δεν ήθελε να καταθέσει εναντίον μου. Εκείνη ακόμα και τώρα έφερε αντίρρηση στον Σπένσερ για εμένα. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και εγώ θέλω όσο τίποτα άλλο να τα διορθώσω όλα!

Σταματάμε έξω από μια πόρτα δεν ξέρω ποιος ή τι έχει εκεί μέσα όμως θα περάσω και θα βγω αλώβητος από όλο αυτό.

Η γιατρός ανοίγει την πόρτα και εγώ συναντάω χρωμα, τα μάτια μου δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην έκθεση όλων αυτών των χρωμάτων. Με πιέζει, κλείνω τα μάτια μου και απλά τα ανοίγω σιγά σιγά για να συνηθίσω το πράσινο σε συνδυασμό με λευκό και καφέ. Ένα γραφείο σε καφέ χρωμα δυο καναπέδες σε πράσινο χρωμα και λευκό χαλί. Είναι τα μοναδικά που προσέχω τα μάτια μου τριγυρνάνε πολύ γρήγορα για να μπορώ να αντιληφθώ παραπάνω πράγματα.

«Καλημέρα σας!»

Τα μάτια μου κατευθείαν στον άντρα που βρίσκεται καθισμένος στην καρέκλα του γραφειου.
«Καθίστε!» Ενώ δείχνει με το χέρι του τον καναπέ απέναντι από το γραφείο. Νόμιζα ότι όλο αυτό θα ήταν εύκολο. Νόμιζα ότι απλά θα απαντήσω σε μερικές ερωτήσεις και θα φύγω. Όμως η καρδιά μου έχει αρχίσει να με προδίδει και να πονάω. Τα πόδια μου τρέμουν ενώ το στομάχι μου νομίζω έχει μια τεράστια μαύρη τρύπα που θα με καταπιεί.

«Θα περιμένουμε και τον κύριο Σοτερο και μετά θα ξεκινήσουμε. Είστε εντάξει με αυτό;»

Του γνέφω θετικά ενώ απλά προσπαθώ να μην φαίνομαι τόσο αγχωμένος. Η γιατρός κάθεται στον άλλον καναπέ και απλός περιμένουμε μόνο πέντε λεπτά, πέντε λεπτά 300 ακριβώς δευτερόλεπτα και ο ήχος από το ξύλο της πόρτας που τραντάζεται από τα δάκτυλά του κυρίου Σοτερο αποσυντονίζει το μέτρημα μου. Το μέτρημα που μου θυμίζει την Αλλισον! Θέλω να την νιώθω κοντά μου! Θα ήθελα να ήταν εδώ για να με στηρίξει όπως με στήριξε για να μην με βάλουν φυλακή. 

Όλοι καλημερίζονται και ένας νοσοκόμος φέρνει μπροστά δυο κούτες, ένα σφυρί, ένα κατσαβίδι και τίποτα άλλο. «Μπορούμε να ξεσκίσουμε συνάδελφοι;» Ρωτάει εν τελεί ο άντρας που βρίσκεται στο γραφείο και εγώ απλά προσπαθώ να τα καταλάβω τι περιέχουν αυτά τα στενόμακρα κουτιά.

«Ξεκινάμε!» Λέει η δίκη μου γιατρός και γυρίζει προς έμενα.
«Θα θέλαμε να ανοίξεις τις κούτες και να συναρμολογήσεις αυτήν την συρτάριερα σύμφωνα με τις οδηγίες.»
Λέει η γιατρός και εγώ απλά κολλάω δεν μιλάω.
Ή αποτρελάθηκα τελείως ή αυτοί έχουν ξεφύγει.

Δίνουν σε έναν άνθρωπο που έχει τάσεις αυτοκτονίας ένα κατσαβίδι και σφυρί; Ενώ τόσο καιρό δεν με αφήνανε να έχω ούτε ένα στύλο στο δωμάτιο!

Δεν αντιδράω και απλά πάω στην μέση και αρχίζω να βγάζω τα κομμάτια απο τις κουτές.
«Ποσό χρόνων είστε;»

Σταματάω να ασχολούμαι με ότι κάνω και κοιτάω τον άντρα στο γραφείο μπροστά μου. «Θέλω να συνεχίσεις να φτιάχνεις την συρταριερα και ταυτόχρονα να απαντάς σε μερικές ερωτήσεις μου. Σας είναι δύσκολο κύριε ορτιζ; θα θέλατε να το αφήσουμε;»

Ξεροκαταπίνω και απλά απαντάω ενώ διαβάζω τις οδηγίες συναρμολόγησης. Και αυτό συνεχίστηκε επι δυο ώρες μέχρι που βίδωσα και την τελευταία βίδα. Καμία ερώτηση δεν είχε σκοπό την ψυχανάλυση. Ήταν απλώς άσχετες ερωτήσεις που μου σπαταλούσαν πολύτιμο χρόνο όμως δεν αντέδρασα. Τα έκανα όλα έτσι όπως πρέπει. Στο τέλος χαμογέλασα και απλά άφησα τα εργαλεία επάνω στο γραφείο.

༆༆༆༆༆༆༆༆

Ξαφνικά όλα είναι παράλογα! Την πρώτη φορά νόμιζα ότι θα φύγω αλλά αυτό ήταν μια απλή συνέδρια γνώριμιας μου είπαν. Όμως τώρα είναι η κανονική μας αξιολόγηση ακριβώς έναν μήνα μετά.

Ξανά προχωράω Στον ίδιο διάδρομο για να τους ξανά συναντήσω ελπίζω να μη θέλουν πάλι να τους συναρμολόγησω κάποιο έπιπλο. Θέλω να φύγω από εδώ μέσα όσο το δυνατόν γρηγορότερο όχι να κάθομαι να σπαταλάω το χρόνο μου. θέλω να φύγω, θέλω να γίνω καλά για εκείνη, θέλω να μπορώ να της ζητήσω συγνώμη. Μόνο στο άκουσμα της άρχισα να έχω πάλι ελπίδες. Ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά, ότι εκείνη κάποια μέρα θα με συγχωρέσει. εφόσον δεν ήθελε να με κατηγορήσει για τα εγκλήματα μου, εφόσον πήγε ενάντια στον Σπενσερ για να με υπερασπιστεί Υπάρχει ακόμα ελπίδα· υπάρχει ακόμα κάτι μέσα της που με αγαπάει, με αγαπάει!

«Επιτέλους χαμογελάς!»
Λέει η γιατρός, δεν ξέρει ότι το χαμόγελο μου ανήκει μόνο σε εκείνη· μόνο εκείνη μπορεί να κάνει το χαμόγελο μου να ανθίσει!

Για εκείνη θα βγω από εδώ και θα τα κάνω όλα σωστά όπως είπε και η Αντελάιν. θα βγω και θα πάω σε όποιον γιατρό θέλω να νιώθω ελεύθερος να τα κάνω με τον ρυθμό μου χωρίς να με πιέζουν.

Ευτυχώς η Αντελάιν κατάφερε να πείσει τον πατέρα μου να μην αναφέρει τίποτα από όλα αυτά που του είχε αποκαλύψει η Αλλισον. Δεν ξέρω γιατί προσπαθεί τόσο πολύ να με βοηθήσει όμως χάρις την βοήθεια της τώρα εγώ προσπαθώ να φύγω από εδώ, να έχω ελπίδες ότι όλα μπορεί να αλλάξουν.

Έχει ήδη ταξιδέψει πάνω από τέσσερεις φορές αυτούς τους τέσσερις μήνες για να με συναντήσει. Και τα γράμματα της είναι πιο συχνά από τι πριν που εγώ της είχα ζητήσει να παρακολουθεί την Αλλισον.

Της ζήτησα να σταματήσει να την παρακολουθεί και να φύγει από το γραφείο και ελπίζω αυτό να είναι το καλύτερο για όλους μας. Δεν γίνεται να συνεχίσω έτσι πρέπει να είμαι ειλικρινής με την Αλλισον,
δεν πρέπει να την παρακολουθώ.

Ευτυχώς η Αντελάιν το δέχτηκε εύκολα και έκανε ακριβώς αυτό που της ζήτησα χωρίς δεύτερη σκέψη.  ευτυχώς που υπάρχει νιώθω ότι την χρησιμοποιώ γιατί εγώ πλήρωσα τα δίδακτρα της χωρίς κάποιο παραπάνω όφελος,  αλλά τώρα νομίζω ότι εκείνη προσπαθεί να μου γυρίσει όλο το καλό που της έκανα.  Δεν θέλω να το κάνω αυτό και ελπίζω όταν φύγω από εδώ μέσα να μην ξανά ασχοληθεί μαζί μου, να με αφήσει εδώ και να συνεχίσει την ζωή της στο Μανχάταν.

«Πάμε μέσα;»
Με ρωτάει η γιατρός και εγώ απλά της χαμογελάω αν δεν της είχα πει τόσα ψέματα θα ήθελα να έχω αυτη για γιατρό όμως μετά από τόσα ψέματα δεν μπορώ να της πω ότι το πρόβλημα μου τελικά δεν είναι αυτό προσπαθεί να λύσει. Ότι το πρόβλημα μου είναι πολύ χειρότερο, ότι απλά είμαι ένας απαγωγέας, σχιζοφρενής και πιθανώς δολοφόνος.

«Πάμε» της λέω τελικά και ανοίγει την πόρτα και ξαναμπαίνω μέσα στον ίδιο χώρο ελπίζω να μη με βασανίζουν και να με αφήσουν ελεύθερο δεν έχω διάθεση να τους φτιάξω άλλα έπιπλα.

«Καλημέρα σας κύριε Ορτιζ!»
Λέει ο άντρας που βρίσκεται στο γραφείο το κακό είναι ότι δεν ξέρω καν το όνομα του, όμως δε με απασχολεί αρκεί να φύγω από δω.
«Καλημέρα σας.»
Απλά παρατηρώ ότι ο άλλος άντρας λείπει μπορεί να έρθει αργότερα μπορεί να μου φέρει πάλι κάτι συναρμολογούμενο δεν ξέρω απλά προσπαθώ να μείνω ψύχραιμος και να μη σκέφτομαι αρνητικά.

Κάθομαι ξανά στον ίδιο καναπέ και απλά περιμένω τον παραλογισμό τους.
«Στον τοίχο υπάρχουν τρεις φωτογραφίες ποια σου αρέσει περισσότερο;» Ρωτάει η γιατρός μου και εγώ απλά γυρίζω το κεφάλι μου προς τα δεξιά για να κοιτάξω τρεις φωτογραφίες.
Ένα ζευγάρι αγκαλιά, ένας ουρανοξύστης και μια μπάντα που τραγουδάει.
«Το ζευγάρι!» Ξεστομιζω και μένω και μόνος μου έκπληκτος. Το Διάλεξα μόνο επειδή η κοπέλα έχει κάστανα μαλλιά και μου θύμισε την Αλλισον.

«Μπορείς να μας περιγράψεις την σχέση του ζευγαριού με λίγα λόγια; Περιέγραψε τους όπως τους φαντάζεσαι.» Ξεροκαταπίνω και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι να περιγραψω έστω κάτι όμως δεν μπορώ.

Και από το στόμα μου άρχισε να βγαίνει η περιγραφή της σχέσης της Αλλισον με τον Σπενσερ. Η δυσκολία ο γάμος τα παιδιά και το ταξίδι τους.

Εκεί συνειδητοποιηώ ότι τίποτα δεν πήγαινε λάθος. Ο Σπενσερ φερόταν έτσι γιατί απλά όλο αυτό άρεσε στην Αλλισον. Τα δάκρυα έχουν γεμίσει σε όλο το πρόσωπο μου και εγώ χαμογελάω ενώ καταλαβαίνω ότι μόνο εγώ ήμουν λάθος σε όλο αυτό. Εγώ φοβήθηκα να πλησιάσω την γυναίκα που αγαπάω και την έχασα. Θα μπορούσα να της είχα εκμυστηρευτεί τον έρωτα μου θα μπορούσα να την έχω διεκδικήσει όμως απλά αρκέστηκα στην φιλια της. Γιατί η φιλια της ήταν πιο  σημαντική για εμένα.

Μαζεύω τα δάκρυα μου και εκείνοι μου ζητάνε να περιγράψω και τις άλλες δυο εικόνες και να πλάσω κάποια ιστορία. Συνέχισα ηρεμα έχοντας συνειδητοποιήσει ότι αγαπούσα την φιλία της παραπάνω από όσο ένιωθα ερωτευμένος μαζί της.

Όλα αυτά που με συνδέαν μαζί της ήταν όλα αυτά που κάναμε ως φίλοι!

Όμως ζήλευα την προσοχή που ο Σπενσερ είχε μετά το γάμο τους και εγώ βρισκόμουν στο περιθώριο!
Ζήλευα γιατί ο χρόνος της γέμιζε με νέα άτομα και ασχολίες αλλά δεν γέμιζε με εμένα με εμένα που ήμουν δίπλα της πάντα!

«Τελειώσαμε!» Λέει η γιατρός μου και εγώ σηκώνομαι όρθιος για να γυρίσω στο δωμάτιο μου. «Την επόμενη εβδομάδα θα βγείτε κύριε ορτιζ.»
Λέει η γιατρός μου και εγώ την αγκαλιάζω την γιατρό μετά από τόσο καιρό αγγίζω κάποιον άνθρωπο επειδή το θέλω. «Είδες Όλιβερ τα κατάφερες!»

Δεν μπορεί να φανταστεί πόσο λυπάμαι, λυπάμαι που δεν της είπα πότε όλη την αλήθεια όμως αν τυχόν έλεγα τα πάντα πιθανόν να μην έβγαινα από εδώ μέσα ποτέ. Συγγνώμη γιατρέ! Ειλικρινά λυπάμαι. Προσπαθώ να μην δείξω αυτήν την ευάλωτη στιγμή αλλά εκείνη με αγκαλιάζει και χαϊδεύει την πλάτη μου.

Για μια στιγμή ένιωσα φυσιολογικός αλλά μετά άρχισα να φαντάζομαι ότι αγκαλιάζω την Αλλισον.

Τίποτα δεν είναι φυσιολογικό πλέον σε εμένα.

༆༆༆༆༆༆༆༆༆

Μια εβδομάδα μετά...........

Ένα βήμα ακόμα και βγαίνω έξω, έξω από όλο αυτό για να με κάνω καλύτερα!

Τουλάχιστον θα δω την μητέρα μου, την οικογένεια μου! Έχω να τους συναντήσω πάνω από τέσσερεις μήνες κανείς τους δεν ήρθε ακόμα και μετά την Αντελάιν. «Αντελάιν!!!!»

Τι κάνει εδώ η Αντελάιν πάλι; Χαμογελάει και πέφτει επάνω μου αγκαλιάζοντας με τα χέρια μου τρέμουν και ένα απαλό άρωμα βανίλιας κυριαρχεί στο σώμα της αλλά την αγκαλιάζω και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Νιώθω ελεύθερος!

«Επιτέλους τα καταφέραμε!»

Λέει εκείνη και απομακρύνεται μερικά βήματα πίσω. Την κοιτάω είναι ντυμένη με σορτς και ένα απλό τισερτ με ένα λογκο επάνω. ήταν νοεμβρης όταν εγώ μπήκα μέσα και πλέον είναι αρχές καλοκαιριού. Κοιτάω τον εαυτό μου και φοράω απλά μια γκρι φόρμα νιώθω πολύ περίεργα ξεχωρίζω μεσα στο πλήθος.

Αλλά κοιτάω και κανείς δεν είναι εδώ!
«Που είναι η οικογένεια μου;»
Ρωτάω εν τελεί την Αντελάιν,  όμως εκείνη σκύβει το κεφάλι της και ξαφνικά τα χέρια της αρχίζουν και τρίβονται μεταξύ τους. Αισθάνομαι την δύσκολη θέση της, όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είναι εδώ! 

«Έλα μαζί μου να κάτσουμε κάπου και θα σου τα πω όλα!» Και μου πιάνει το χέρι τραβώντας με προς τα έξω απλά την ακολουθώ και έχω ένα πολύ άσχημο προαίσθημα για αυτό.

Μόλις καθόμαστε σε μια καφετέρια από το οποίο μέρος κοιτάς το συντριβάνι στην Βασιλική πλατεία.
Εκείνη κάθεται απέναντι μου και τοποθετεί τις τούφες από τα μαλλιά της πίσω από τα αυτιά ενώ πίνει μια γουλιά νερό. Δεν ξέρω αν είμαι προετοιμασμένος για αυτό που θα πει αλλά το γεγονός ότι κανένας δεν ήρθε για εμένα με κάνει να νιώθω χειρότερα.

Ουτε ο Μαξιμιλιαν δεν εμφανίστηκε!

«Έκανα μια συμφωνία με τον πατέρα σου.»
Απλά ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου και προσπαθώ να μείνω ήρεμος. Τι εννοεί; Όσο την κοιτάω που αρνείται να μιλήσει που δεν μπορεί να εκφράσει καθαρά ότι έχει συμβεί νιώθω ότι πνίγομαι και εγώ από την άρνηση τις εκφράσεις της σε λέξεις. «Σε παρακαλώ αντελαιν πες μου.»

«Ο πατέρας σου δεν ήθελε να σε αφήσει, ήθελε να πάει ο ίδιος να σε καταδώσει στην αστυνομία δεν μπορούσα να του αλλάξω γνώμη. Ουτε η μητέρα σου μπορούσε για την ακρίβεια για αυτό δεν ερχόταν να σε δει.»

«Και ο μαξιμιαλν για αυτό δεν ερχόταν γιατί απλά φοβόταν τον πατέρα μου με δουλεύεις αντελαιν;»
Δεν μπορώ να πιστέψω τίποτα από αυτά απλά προσπαθώ να κρατηθώ από τα χέρια της καρέκλας για να μην κάνω φασαρία μπροστά σε όλο τον κόσμο· όμως η φωνή μου δεν ήταν καθόλου φιλική γιατί το βλέμμα της Αντελάιν είναι κολλημένο επάνω μου με έναν απόκοσμο τρόπο.
«Ο Μαξιμιλιαν, τον Μαξιμιλιαν τον έπιασε η αστυνομία της νέα Υόρκης. Αν και στον υπόκοσμο κυκλοφορεί παντού η εμπλοκή του Σπενσερ Ντερν όμως κανείς δεν το λέει ξεκάθαρα. Δεν σου λέω ψέματα Όλιβερ! Ο πατέρας σου ήθελε απλά να σε καταδώσει.»
Δεν ξέρω γιατί κάθομαι ακόμα και την ακούω. Σηκώνομαι απότομα και απλά φεύγω.
«Όλιβερ περίμενε άκουσε με.»
«Σε ευχαριστώ Αντελάιν! Σε ευχαριστώ που με βοήθησες με την παρακολούθηση της Αλλισον και σε ευχαριστώ που ήρθες ως εδώ και με βοήθησες να βγω από εκεί μεσα όμως αυτό ήταν. Τώρα ξεπλήρωσες το χρέος σου. Δεν χρειάζεται να προσπαθείς!»
Της φωνάζω μπροστά σε όλων των κόσμο και φεύγω!

Η καρδιά μου χτυπάει ασύστολα και εγώ νιώθω σαν μαλακας δεν την άφησα ούτε να ολοκληρώσει. Όμως δεν μπορώ να πιστέψω πως ο πατέρας μου θα με έκλεινε στο τρελοκομείο με την θέληση του.

Όχι δεν μπορώ να το πιστέψω!

Όμως τώρα βρίσκομαι στην Βαρκελώνη χωρίς χρήματα,  χωρίς κινητό και εγώ πρέπει να φύγω για βαλενθια να γυρίσω στο πατρικό μου. Δεν μπορεί να με ξέγραψαν τελείως. Είμαι το παιδί τους.

«Σταματά να τριγυρνάς και έλα μαζί μου Όλιβερ, θα σε πάω στην βαλενθια και θα φύγω για νέα Υόρκη κατευθείαν.» Ω θεε μου με ακολούθησε.

Γυρίζω προς το μέρος της για να της πω να φύγει όμως βλέπω τα μάτια της να έχουν μια πιο κόκκινη απόχρωση και σταματάω. Δεν μου φταίει πουθενά!
«Συγγνώμη αν σου φώναξα, αλλά προτιμώ να τα συζητήσω όλα με την οικογένεια μου πρώτα.»

Εκείνη απλά ξεροκαταπινει και με κοιτάει χωρίς να δεχτεί ούτε την συγγνώμη ούτε τίποτα.

Τελικά φύγαμε μαζί για βαλενθια και ήταν οι χειρότερες τέσσερις ώρες της ζωής μου. Το αρωμα από βανίλια με έπνιγε,  ενοχλούσε τόσο πολύ τα ρουθούνια μου αλλά δεν μίλαγα. Η στάση της ακόμα χειρότερα δεν έβγαλε ούτε μια λέξη ακόμα και όταν την ρώτησα αν ξέρει την διαδρομή. Όμως της ζήτησα συγγνώμη!

Θα μπορούσε να δείξει κατανόηση.

Όμως δεν έδειξε...

Συνεχίσαμε σε όλη την διαδρομή χωρίς να σταματήσουμε δεν μπορούσα ούτε να της πω να σταματήσουμε για τίποτα.. έκανε σαν να μην υπάρχω μέσα στο αυτοκίνητο που νοίκιασε για να με φέρει εδώ. Δεν ξέρω γιατί επέμενε τόσο να με φέρει αλλά δεν είχα και πολλές επιλογές οπότε το δέχτηκα!

Με αφήνει έξω από την πόρτα του σπιτιού και απλά παρκάρει δεν βγαίνει από το αυτοκίνητο. Δεν ξέρω πραγματικά τι έχει στο μυαλό της! Όμως μετά από τόσο καιρό θα βρεθώ στο σπίτι μου. Στο σπίτι, στο κρεβάτι, στο μέρος που εγώ είχα την Αλλισον δίκη μου. Η ανάσα μου κόβεται καθως ανοίγω την εξώπορτα και απλά πάω προς τα μέσα.
Όμως δεν προλαβαίνω να πατήσω το κουδούνι και η μητέρα μου ανοίγει την πόρτα. Και πέφτει κατευθείαν επάνω μου.
«Όλιβερ!» Με μυρίζει και με φιλάει νιώθω σαν μικρό παιδί που του έλειψε η μαμά του και ας είμαι τριάντα επτά ετών πλέον.

Την αγκαλιάζω και της λέω «μου έλειψες»
«Γιατί γύρισες;»
Όμως η ερώτηση της είναι μαχαιριά στην καρδιά δεν θέλω να πιστέψω τα λόγια της Αντελάιν.
«Τι εννοείς;» Την ρωτάω και κάνω ένα βήμα πίσω για να την κοιτάξω.
«Η Αντελάιν έπεισε τον πατέρα σου να μην καταθέσει εναντίον σου, με την προϋπόθεση ότι μόλις βγεις έξω θα σε πάρει μαζί της στην Αμερική. Ο πατέρας σου είναι έξαλλος μαζί σου και κανείς μας δεν έχει έρθει να σε συναντήσει για να μην κάνουμε χειρότερη την κατάσταση.»

Την αφήνω και γυρίζω κατευθείαν πίσω. Πάω πίσω στο σημείο που η Αντελάιν πάρκαρε το αμαξι της ευτυχώς το αμαξι είναι ακόμα εκεί. Τρέχω προς το αμαξι και κάνω να ανοίξω την πόρτα του συνοδηγού αλλά τίποτα η Αντελάιν είναι μέσα και απλά κάνει σαν να μην υπάρχω.

Της φωνάζω άνοιξε! Της λέω ότι έκανα λάθος αλλά τίποτα εκείνη δεν ανοίγει. Πάω από την πλευρά του οδηγου και απλά της λέω να βγει. Αλλά τίποτα κάνει σαν να μην υπάρχω. Απλά τα παρατάω έχει νεύρα μαζί μου και έχει δίκιο προχωράω προς το σπίτι για να αποχαιρετήσω την μητέρα μου και να πάρω μερικά πράγματα μου για να φύγω. Χαρτιά, διαβατήριο και οτιδήποτε χρειάζεται. Η μητέρα μου είναι στην εξώπορτα και με περιμένει. Δεν θέλω να συναντήσω τον πατέρα μου όποτε της ζητάω να μου δώσει τα πράγματα μου.
«Ο πατέρας σου δεν είναι εδώ τώρα μπορείς να περάσεις μέσα. Αλλά τα πράγματα σου τα έχω δώσει στην Αντελάιν για να φύγετε μαζί, δεν τα έχω εγώ.»

Με δουλεύουν τώρα; Είμαι στο έλεος μιας θυμωμένης γυναίκας που πρόσβαλα; Απλά την έχω βάψει!

Αγκαλιάζω την μητέρα μου και ξανά γυρνάω πίσω στην Αντελάιν που παραδόξως είχε ανοίξει την ασφάλεια και η πόρτα άνοιξε κατευθείαν.
«Αντελαιν απλά δεν μπορούσα να το πιστέψω, εσυ θα το πιστευες για τους ίδιους σου τους γονείς;»

Δεν με κοιτάει απλά ανάβει την μηχανή του αυτοκινήτου «μπες μεσα να σε ξανά πάω πίσω στην Βαρκελώνη! Εκεί είναι τα χαρτιά σου.»

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ήρθε εδω μαζί μου επίτηδες μόνο και μόνο για να απόδειξει ότι είχε δίκιο!

Απλά χαμογελάω και μπαίνω μεσα!
Αυτή η μικρή βασανίστρια!

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό το κλαψιάρικο κορίτσι που βοήθησα τότε είναι αυτή η γυναίκα που έχω δίπλα μου τώρα!

༆༆༆༆༆༆༆༆༆

«Δεν μπορώ να έρθω μαζί σου στην νέα Υόρκη!»
Δεν το πιστεύω ότι έχω καβγά μαζί της!
Από την ώρα που βγήκα έξω δεν κάνω τίποτα άλλο από το να τσακώνομαι με την αντελαιν!
«Εγώ εγγυήθηκα στον πατέρα σου ότι θα σε πάρω μαζί μου οπότε δεν έχεις επιλογή. να είσαι ευγνώμων που βγήκες από εκεί! Τώρα το μόνο που θέλω είναι να έρθεις μαζί μου και να συνεχίσεις την ζωή σου εκτός Ισπανίας.»

«Ωραία θα φυγω από εδώ και θα πάω άλλου,  αλλά στην νέα Υόρκη δεν επιστρέφω.»

«Μέχρι να μπορείς να φύγεις μόνος σε άλλη χώρα θα είσαι μαζί μου στην νέα Υόρκη!»

Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι διαπραγματεύομαι την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου μαζί της!

«Κοιτα άμα είναι να είμαι αιχμάλωτος σου προτιμώ να γυρίσω στο ψυχιατρείο. Οπότε σε παρακαλώ δώσε μου τα χαρτιά μου για να φύγω.»

«Οι επιλογές είναι μόνο δυο ή έρχεσαι μαζί μου μέχρι να βεβαιωθώ ότι είσαι καλά ή απλά σε επιστρέφω εγώ η ίδια στην αστυνομία μαζί με όλα τα στοιχεία που θα σε βάλουν μέσα. Ανέλαβα μια δουλειά και θα την ολοκληρώσω. θα είμαι δίπλα σου μέχρι να κυλήσουν όλα φυσιολογικά, το κατάλαβες;»

Απλά καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που ζήτησα βοηθάει από την Αντελάιν. Είναι ο χειρότερος μπελάς που έχω συναντήσει!

Γεια σας γλυκα μου παιδιά τι κάνετε;

Εγώ νομίζω πως αρρωσταίνω...

πως σας φάνηκε;

Φιλάκια 💗