«γλυκιά μου!»

Ενώ τα χέρια του με ωθούν στην αγκαλιά του.
Πνίγομαι! δεν μπορώ να αναπνεύσω, η καρδιά μου πάει να σπάσει, το άρωμα του με θολώνει!

Θέλω να του πω 'άφησε με κάθαρμα', αλλά το σώμα μου δεν ανταποκρίνεται στις εντολές του εγκεφάλου μου. Τίποτα δεν είναι λειτουργικό επάνω μου!

«γλυκιά μου σε παρακαλώ πρέπει να μιλήσουμε.»
Λέει Ενώ βάζει τα χέρια του στο πρόσωπο μου ενώνοντας τα μέτωπα μας. Τον κοιτάω και δεν μπορώ να ανασάνω τα χείλη του με παρακαλάνε να τον φιλήσω, είμαι έτοιμη να τον φιλήσω, τα χείλη του σχεδόν χαϊδεύουν τα δικά μου.

«Όχι! Δεν θα το κάνω αυτό στον Όλιβερ!»
Ψιθυρίζω.
«Σσσσς γλυκιά μου, εγώ είμαι εδώ.»

Με φιλάει, τα χείλη του αγγίζουν απαλά τα δικά μου όσο εγώ είμαι σαν σαγηνευμένη και απλά υποκύπτω στο φιλι του. «Αυτό δεν...»
«Αυτό το θέλεις όσο τίποτα άλλο Άλλισον.»
«Ναι το θέλω.»
Ψιθυρίζω, και επιτέλους τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του
.
Όλη η αιωνιότητα πέρασε από μπροστά μου και εγώ δεν άνοιξα τα μάτια για να την δω. τα δευτερόλεπτα, και ο χρόνος κυλούσε σαν καταρράκτης και εμένα δεν με ενδιέφερε τίποτα πέρα από τα χείλη του που άγγιζαν τα δικά μου, και εγώ μέσω των χειλιών του αισθανόμουν το ροη του αίματος του να κυκλοφορεί γρηγορότερα οι παλμοί του να ανεβαίνουν, άλλο τόσο η καρδιά μου λειτουργεί με τους παλμούς του.

«Έλα μαζί μου και θα σου εξηγήσω τα πάντα!»
Μου ψιθυρίζει, ενώ εγώ απλά ξεροκαταπίνω και γνέφω θετικά. Ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του και κάνει απλά το μυαλό μου να θολώσει τελείως.

Πιάνει το χέρι μου και με τραβάει να πάμε προς την δεξιά πλευρά του νοσοκομείου. Προχωράμε και εγώ προσπαθώ να αναλύσω με τα μάτια μου όλα τα καινούργια σημεία που βλέπω. «Που πάμε;»
Τον ρωτάω διστακτικά!

Δεν ξέρω αν τον εμπιστεύομαι αλλά η καρδιά μου λιώνει για αυτόν. Εκείνος με κρατάει από το χέρι και όλα τα κύτταρα του οργανισμού μου παλεύουν για να βρεθούν στο σημείο που εκείνος με αγγίζει.

«Πάμε στο πάρκινγκ για να φύγουμε από εδώ! Δεν ανοικουμε εδώ πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην νέα Υόρκη»

Σαστίζω! Είναι το ίδιο εγωκεντρικό κάθαρμα!

«Όχι εγώ δεν έρχομαι πουθενά μαζί σου.»
Του λέω ενώ τραβάω το χέρι μου απότομα από το δικό του.
«Ωραία! Με το ζόρι δεν πρόκειται να σε πάρω Αλλισον θέλεις τουλάχιστον να έρθεις να μιλήσουμε;»
Εκείνος ξανά πιάνει το χέρι μου και με τραβάει μπροστά του.

«Γιατί να έρθω για να αρχίσεις να μου λες συγχώρεσε με, και να λες να γυρίσω πίσω.»
Του λέω δυνατά στο πρόσωπο αλλά τα μάτια του έχουν ραγίσει αυτό ο υπέροχο μπλε έχει εξαφανιστεί και τα μάτια του έχουν πλυμμηρισει από δάκρυα

«Περιμένεις ότι θα ζητήσω συγχώρεση; Δεν έχω δικαίωμα να ζητήσω συγχώρεση» τα δάκρυα του δεν σταματάνε να τρέχουν στο πρόσωπο του όσο συνεχίζει να μου μιλάει.
«Δεν έχω δικαίωμα για τίποτα! Και που μπορώ και αναπνέω δίπλα σου είναι πολύ για μένα Άγγελε μου. Εγώ δεν μπορώ να σου ζητήσω να είσαι μαζί μου, δεν μπορώ να σου πω γυρνα σε εμένα, αλλά πάντα θα σε εκλιπαρώ για να γυρίσεις στον στιβ. Σε εκλιπαρώ Αλλισον, είναι το παιδί μας απλά θέλω να είσαι μες στην ζωή του όσο μεγαλώνει.»
Στιβ στιβ στιβ ένα παιδί! έχω εγώ ένα παιδί με τον Σπενσερ δεν γίνεται.

«Δεν μου ζητάς να γυρίσουμε μαζί;»

«Όχι Αλλισον δεν μπορώ να σου ζητήσω να είμαστε μαζί γιατί μόλις η μνήμη σου επανέλθει όλα θα διαλυθούν. Για αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτα εγώ φταίω εγώ δεν ήμουν ειλικρινής μαζί σου και τώρα το πληρώνω με τον χειρότερο τρόπο.»

Όλα διαλύονται! Μικρά μεγάλα κτίρια που καταρρέουν το ένα μετά το άλλο έτσι νιώθω τώρα ότι όλες μου οι σκέψεις καταρρέουν.

Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια!

Ο Όλιβερ και εγώ έχουμε ένα παιδί

Ο Σπενσερ και εγώ έχουμε άλλο ένα παιδί.

Τι στο καλό έκανα τόσο καιρό πως μπόρεσα να είμαι έτσι. Δεν μπορώ να καταλάβω.

«Πες μου τι μου έκανες και θα σε χώριζα όπως λες.»
Προσπαθώ να πιαστώ από κάτι. Αλλά η καρδιά μου θέλει απεγνωσμένα να πιστέψει τα λόγια του θέλει απεγνωσμένα εγώ να έχω ένα παιδί μαζί του.

Πάω να αποτρελαθώ!

Χρειάζομαι επείγοντος κάποιον να μου πει την πραγματική αλήθεια.
Όμως εγώ μόλις το έσκασα από την Ανν.

Μπράβο Άλλισον πάλι κατάφερες να τα κανείς όλα χειρότερα όπως πάντα.

Δεν ξέρω ποιον να πιστέψω και το μόνο άτομο που εμπιστεύομαι το άφησα μέσα στο νοσοκομείο ενώ έτρεχα σαν τρελή μακριά της.

«Δεν έχει σημασία Άλλισον! Απλά θες να μου πεις τι θυμάσαι για να μπορέσω να καταλάβω.»

Μου λέει ενώ ξανά ενώ με τραβάει από το χέρι μου και προχωράμε  προς το πάρκινγκ.

Τι θυμάμαι! Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να με παρακαλάει να μην το εγκαταλείψω!

«Θυμάμαι την ημέρα που εσυ ο ίδιος έλεγες ότι με πηδήξες μονάχα για να πάρεις το ποσοστό τον ξενοδοχείων.»

Σταματάει! Δεν κουνιέται δεν αντιδράει.
Εγώ είμαι μερικά βήματα πίσω να βλέπω τον δαίμονα Σπενσερ Ντερν να τρέμει ολόκληρος το χερι του που έχει πιάσει το δικό μου με σφίγγει τόσο δυνατά που πονάω.
«Πες μου απλά ότι αυτό είναι ένα κακόγουστο αστείο απλά πες μου ότι προσπαθείς να με τρελάνεις επειδή σου έκρυβα πράγματα που είχα κάνει για σένα και ότι είχα υποχρεώσει τον Όλιβερ να γίνει φίλος σου.»

Είχε υποχρεώσει τον Όλιβερ;
Τι είναι όλα αυτά που λέει;
Ο Όλιβερ είναι ο άντρας μου και περιμένουμε παιδί.

«Άσε το χέρι μου και εξήγησε μου τι εννοείς όταν λες ειχες υποχρεώσει τον Όλιβερ για να γίνει φίλος μου;»
Ενώ τραβάω το χέρι μου από το δικό του απότομα.

«Έλεος! Γιατί δεν έχω ποτέ την τύχη με το μέρος μου όσο έχει να κάνει με εσένα γιατί πρέπει να βασανίζομαι συνέχεια;» Μουρμουρεει μόνος του χωρίς να γυρίζει προς εμένα.
«Θα μου πεις η να φύγω γιατί θα έχει ανησυχήσει ο Όλιβερ.»
Μόλις προφέρω το όνομα του Όλιβερ τα μάτια γυρίζουν αστραπιαία επάνω μου.

Αυτά τα μάτια λιμοκτονούν για εκδίκηση αυτά τα μάτια είναι ο θάνατος είναι τόσο διαφορετικά που φοβάσαι είναι σαν τον ωκεανό που τόσο βαθιά πας άλλο τόσο πιο μαύρα είναι όλα έτσι και τα μάτια του τώρα το μπλε εξαφανίζεται και ο μαύρος θάνατος έχει πάρει την θέση του στα μάτια του.

«Στα αρχιδια μου αν σε ψάχνει ο Όλιβερ Άλλισον.
Θέλω να έρθεις να δεις το παιδί μας γιατί σε ψάχνει. Δεν μπορώ να εξηγήσω σε ένα μωρό ενός έτους ότι η μανα του τρελάθηκε και δεν θέλει να δει το παιδί της.»
Φωνάζει δυνατά ενώ έρχεται πιο απειλητικά επάνω μου.
Δεν μπορώ να ανασάνω, τα πόδια μου τρέμουν αλλα όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να μου λέει την αλήθεια τρελαίνομαι δεν ξέρω τι να πιστέψω πια..
Γιατί όλα είναι τόσο παράλογα;

Πονάω το κεφάλι μου πονάει δεν μπορώ να ακούσω τίποτα από τα λόγια του Σπενσερ μόνο αντιλαμβάνομαι τα χέρια του να αγγίζουν το πρόσωπο μου.

Είμαι μια κλεψύδρα μετράω και ξανά μετράω τον χρόνο μέχρι που αισθάνομαι τον πόνο να υποχωρεί και τα χέρια του Σπενσερ να αγγίζουν το σώμα μου τα χέρια του με αγκαλιάζουν ενώ εγώ αισθάνομαι την καρδιά του να χτυπάει σε όλα τα σημεία του σώματος του που με αγγίζουν.

«Σπενσερ»
Ψιθυρίζω και χώνω τα χέρια μου στην μέση του και τον αγκαλιάζω δυνατά.
Δεν ξέρω γιατί το έκανα εγώ κανονικά πρέπει να τον μισώ να μην θέλω να με αγγίζει αλλα δεν μπορώ το άγγιγμα του είναι ζωή για εμένα.

«Σε παρακαλώ έλα συνάντησε τον γιο μας, και πραγματικά αν δεν μπορείς να νιώσεις την σύνδεση που έχετε θα σε αφήσω ήσυχη μέχρι την στιγμή που θα θυμηθείς και θα έρθεις εσύ σε εμάς.»

Θα με περιμένει μέχρι να θυμηθώ;
Τι είναι αυτό;
Το πιστεύει όντος;
Ποιος άνθρωπος θα περίμενε έτσι ποιος;

"Μονάχα ένας ερωτευμένος"

Ψιθυρίζει η καρδιά αλλά δεν θέλει να το πιστέψει ο εγκέφαλος!

«Θα έρθω.»
Λέω χαμηλόφωνα και τραβάω το σώμα μου από το δικό του. Απλώνει το χέρι του και εγώ διστακτικά πλησιάζω το δικό μου μέχρι που τον αγγίζω και ξανά ο ηλεκτρισμός υπάρχει σε όλο μου το κορμί το άγγιγμα του είναι θανατηφόρο με κάνει να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο πέρα από την δίκη του επιδερμίδα που τυλίγει την δίκια μου.

Μικρά και σταθερά βήματα μέχρι την στιγμή που φτάνουμε σε ένα μαύρο τζιπ. Ο Σπένσερ ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και με βοηθάει να ανέβω και να κάτσω μόλις βολεύομαι τραβάει την ζώνη και την τοποθετεί στο κούμπωμα του και μου χαμογελάει πλατιά ενώ τα μάτια μου αντικρίζουν τα δικά του.Χαμογελάει και εγώ προσπαθώ να αντισταθώ!

Προσπαθώ να αντισταθώ από το να του ορμιξω και να τον φιλήσω. Γιατί νιώθω έτσι;

Εκείνος κλεινει την πόρτα του αυτοκινήτου και προχωράει προς την θέση του οδηγού καθως εγώ δεν μπορώ να βγάλω τα μάτια μου από πάνω του.
Με αντιλαμβάνεται και δεν αντιδράει όποτε εγώ συνεχίζω

Γιατί είμαι τόσο μπερδεμένη;
Γιατί έτρεξα έτσι μακριά από την ανν;
Η ανν! Εκείνη θα με βοηθήσει και μετά αν έχω ακούσει όλες της εκδοχές θα δω τι θα πιστέψω θα ξέρω σίγουρα ποιος μου λέει την αλήθεια!

«Σπενσερ θέλω να δω την ανν πριν συναντήσω οποιονδήποτε άλλον.»
Λέω μόλις εκείνος ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου.

Μπαίνει μεσα χωρίς να απαντήσει, ξεφυσάει και γυρίζει προς εμένα.
«Αυτό εννοείτε γλυκια μου, αυτή την στιγμή χρειάζεσαι ένα άτομο που θυμάσαι και εμπιστεύεσαι όποτε πρώτα θα συναντήσουμε την ανν και μετά τον γιο μας.»
Λέει όλο αυτοπεποίθηση και ανακούφιση μαζί.

Πιάνει το κινητό του και τηλεφωνεί κάπου με μεγάφωνο ο ήχος είναι αποκρουστικός αλλά θέλω πραγματικά την φωνή αυτού που καλεί ο Σπενσερ.

«Έλα που είσαι;»
Λέει ο Σπενσερ και εγώ και τα αυτιά μου ανηπομονοουμε να ακούσουμε την φωνή από το ηχείο του κινητού.
«Πάμε στο ξενοδοχείο γιατί η Αλλισον μόλις μας είδε έτρεξε μακριά μας.»

Η ανν!
Είναι η δίκη μου ανν!
Είναι η φωνή της!

Θα τρελαθώ!

«Καλά πήγαινε και κάθησε με τον στιβ γιατί έρχομαι μαζί με την Αλλισον.»

«Τι;;;;;;!»
Η χαρακτηριστική τσιρίδα της χτυπάει τα τύμπανα μου όπως πάντα.
«Θα την σκοτώσω που έφυγε έτσι τρέχοντας.»
Γουρλωνω τα μάτια μου αλλά ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη.
«Θα σε δεσω για να μην ξανά φύγεις και θα σκοτώσω τον Όλιβερ.»
Συνεχίζει να φωνάζει η ανν στο τηλέφωνο.
Και απλά ο Σπενσερ της λέει «κλείνω»
Και κλείνει και πετάει το κινητό στην άκρη.

κλείνει την πόρτα του αυτοκινήτου και ανάβει το αυτοκίνητο
Είμαι τρελή ξέρω ότι είμαι έγκυος από τον Όλιβερ αλλά από μέσα μου εύχομαι να έχω παιδί με τον Σπενσερ.

Είμαι εγώ δυόμιση χρόνια πίσω.
Τι έχω κάνει όλον αυτόν τον καιρό;
Έχω δυο άντρες στα πόδια μου και ο καθένας τους μου λέει κάτι διαφορετικό τι θα πιστέψω;
Ποιον θα πιστέψω;
Αν και μπορώ να πω ότι μου είπε ο Όλιβερ βγήκε αλήθεια.
Μήπως κινδυνεύω;

Έχω μπει στο αυτοκίνητο του δαίμονα που μου κατάστρεψε την καρδιά. Έχει κάνει την καρδιά μου κομμάτια αλλά εγώ ακόμα εκεί το σώμα μου δεν ανταποκρίνεται και θέλει να είναι κοντά του.

Το χέρι μου διστακτικά πλησιάζει το πρόσωπο του και απλά χαϊδεύει το λίγων ημερών αξύριστο μούσι του.
Γέρνει το κεφάλι του περισσότερο και γυρίζει λίγο το βλέμμα του σε εμένα. Ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα μονάχα επειδή εγώ τον άγγιξα.

«Κάθε φορά που οδηγάω μου το κανείς αυτό.»
Λέει και τα μάτια του είναι βουρκωμένα.

Ο δαίμονας είναι διαλυμένος μπροστά στα μάτια μου και δεν ντρέπεται να μου το δείξει να μου δείξει ποσό ευάλωτος μπορεί να γίνει.

«κοιτά τον δρόμο γιατί θα τρακάρουμε.»
«Μάλιστα γλυκιά μου!»
Ενώ γυρίζει το βλέμμα του προς τον δρόμο με ένα χαμόγελο μικρού παιδιού.
Το κακό είναι ότι εγώ δεν μπορώ να βγάλω το βλέμμα μου από επάνω του δεν θέλω να βγάλω τα μάτια μου από πάνω του λες και είναι η τελευταία στιγμή που θα τον δω.

Λες και μετά εκείνος θα χαθεί και τα μάτια μου δεν θα τον αντικρίσουν ποτέ ξανά φοβάμαι ότι τα μάτια μου δεν αντέχουν χωρίς την παρουσία του. Τα πνευμονία μου δεν αντέχουν χωρίς το άρωμα του τα χείλη μου δεν αντέχουν χωρίς ένα άγγιγμα τον δικόν του χειλιών επάνω μου.

Τρανταγμος και όλα αλλάζουν ο κόσμος γύρισε άνω κάτω πονος τα σώματα μας χτυπανε ασύστολα όσο το αυτοκίνητο έχει αναποδογυρίσει πάνω από τέσσερεις φορές οι σάκοι έχουν σκάσει μπορστα στα μούτρα μας ενώ εγω προσπαθώ να γυρίσω το κεφάλι μου προς τον Σπενσερ αλλά βλέπω, βλέπω τον Σπενσερ γεμάτο αίματα.

Είμαι στο αυτοκίνητο που έχει γυρίσει ανάποδα και βλέπω τον Σπένσερ αναίσθητο και γεμάτο αίματα.
Ουρλιάζω «βοήθεια» αλλά δεν ξέρω αν ακούγομαι προσπαθώ να βγάλω την ζώνη μου για να πάω κοντά του.

Ο δαίμονας μου είναι αναίσθητος και γεμάτος αίματα.
Δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα μου τα χέρια μου τρέμουν και δεν μπορώ να βγάλω την ζώνη τι συνέβη πως έγινε αφού δεν υπήρχε αυτοκίνητο μπροστά μας.

Αέρας κάποιος άνοιξε την πόρτα μου και μέσα εισέβαλε καυτός αέρας.
Προσπαθώ να γυρίσω το κεφάλι μου για να δω αλλα δεν νιώθω καλά μια πετσέτα στο στόμα μου. Μια πετσέτα με κάνει να χάνω της αισθήσεις μου γυρίζω το βλέμμα μου και το μόνο που αντιλαμβάνομαι είναι δυο γράμματα μονάχα δυο κόκκινα γράμματα.

Ουρλιάζω, κλαίω, πονάω, αφάνταστος θόρυβος η καρδιά μου καίει και εγώ το μόνο που κάνω είναι να ουρλιάζω «Σπενσερ»

Γεια σας!
Πάλι εγώ εδώ!

Μια μικρή επεξήγηση.

Γενικά τα κεφάλαια και τα λόγια της Αλλισον είναι αλλόκοτα γενικά η συμπεριφορά της είναι ασταθής.

Είναι ένα άτομο που έχει χάσει την μνήμη της και προσπαθεί να συνδέσει τα κομμάτια της όποτε ότι αλλόκοτο διαβάστε μην γυρίσετε να μου πείτε γιατί έτσι αφού πριν από λίγο λέγε κάτι άλλο.

Είναι συναισθηματικά ευάλωτη και θα έχουμε πολλά σκαμπανεβάσματα.

Για πείτε μου τώρα πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;

Πως περάσατε το καλοκαίρι σας;

Και τι πιστεύεται ότι γίνεται πραγματικά στο τέλος του κεφαλαίου;

Σας φιλώ τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο!