Ο Όλιβερ φιλάει απαλά τα χείλη μου ενώ ο γιατρός καθαρίζει το τζελ επάνω στην κοιλιά μου.

Ένας άντρας με φιλάει και αυτός δεν είναι ο Σπενσερ!
Νιώθω περίεργα αλλά δεν τον απωθώ!
Δεν απωθώ το φιλι του γλυκού δικηγόρου που είναι ο πατέρας του παιδιού που έχω στην κοιλιά μου.

«Θα σε πάω στο δωματιο και θα ρωτήσω το γιατρό αν μπορούμε να πάρουμε εξιτήριο!»
Μου ψιθυρίζει ενώ τα χείλη του είναι επάνω στα δικά μου.
Και που θα πάμε θα γυρίσουμε πίσω στην Βοστόνη!
Ναι θέλω να πάω στην Βοστόνη και να συναντήσω την ανν!
«Για να πάμε στην Βοστόνη;»
Τον ρωτάω διστακτικά ενώ εκείνος με βοηθάει να σηκωθώ και να κάτσω στο αμαξίδιο.
«Δεν μένεις στην Βοστόνη ομορφιά μου!»
Δεν μένω στην Βοστόνη!
«Η ανν;»
Τι απέγινε η ανν γιατί δεν είναι εδώ;

Εκείνος ξεφυσάει ενώ σπρώχνει το αμαξίδιο και προχωράμε προς το δωμάτιο δύστυχος είναι πάνω από το κεφάλι μου και εγώ δεν μπορώ να δω το πρόσωπο του.

«Εσυ και η ανν δεν μιλάτε πια!»

Λέει μόνομιας και σταματάει να με σπρώχνει έρχεται μπροστά και κατεβαίνει στα γόνατα κοιτώντας με κατάματα.

«Σε πρόδωσε ομορφιά μου σε πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο.»

Όχι όχι δεν γίνεται να μην μιλάω μαζί της δεν γίνεται εγώ και η Ανν να μην έχουμε επαφές.
Εγώ και η ανν είμαστε ένα δεν γίνεται να με άφησε να βγω από την ζωή της. Η με άφησε;
Αισθάνομαι τα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπο μου και εκείνος με το χέρι του τα σκουπίζει.

«Γιατί δεν μιλάμε;»
Τον ρωτάω ενώ τρέμω έχω χάσει την καλύτερη μου φίλη έχω χάσει την μνήμη μου και έχω σχέση με τον αλλαζονικο δικηγόρο που δεν ξέρω αν όλα αυτά που μου λέει είναι αλήθεια.

Όμως μου είπε ότι είμαι έγκυος και ήταν αλήθεια δεν μπορεί να μου λέει ψέματα για ποιον λόγο να ήθελε να μου πει ψέματα.

«Γιατί ενώ εσύ μισούσες τον Σπενσερ Ντερν εκείνη έκανε σχέση με τον αδερφό του ενώ σου το έκρυβε. Και έκαναν όλοι πλάνη μαζί για να σε κάνουν να τον συναντήσεις.»

«Όχι δεν σε πιστεύω!!»

Φωνάζω δυνατά ενώ σηκώνομαι από το αμαξίδιο.

Εκείνος σηκώνεται όρθιος πιάνει τον ώμο μου και με τραβάει πάνω του.

Είμαι κολλημένη επάνω στο σώμα του Όλιβερ και δεν νιώθω δυσφορία!

«Μην με πιστεύεις! Μπορείς να την πάρεις τηλέφωνο και να την ρωτήσεις. Όμως να σου θυμίσω ότι πηδιόταν με τον πατριό σου ενώ εσύ την φιλοξενούσες.»

Πως το ξέρει ο Όλιβερ αυτό;
Πως ξέρει το μυστικό μου;
Πως ξερει αυτό που μου έκανε η ανν;

«Πως;......»

«Αλλισον σε γνωρίζω τόσα χρόνια ξέρω το κάθε σου μυστικό είτε παλιό είτε καινούριο..»
Ενώ πιάνει μια τούφα από τα μαλλιά μου και την τακτοποιεί πίσω από το αυτί μου.
Το άγγιγμα του είναι τόσο τρυφερό που απλά το κεφάλι μου γέρνει για να το αισθανθεί περισσότερο.

Ξερει τα πάντα! Αποκλείεται!
Ενώ ανασηκώνω αποτομα το κεφάλι μου!
«Όχι δεν....»
Με διακόπτει ενώ συνεχίζει αυτός.
«Ναι ξέρω για τον πατέρα σου ξέρω για τον πατέρα του Σπενσερ ξέρω αυτό που σου έκανε ο Σπενσερ και ξέρω για όλους τους εφιάλτες σου...»

Δεν μπορεί αυτός να με ξέρει τόσο καλά τα πόδια μου τρέμουν δεν μπορούν να με κρατήσουν άλλο θα τρελαθώ. Τα χέρια του αγκαλιάζουν το κορμί μου και εγώ τυλιγω τα δικά μου γύρω από το λαιμό του ενώ του ψιθυρίζω ευτυχώς που 'υπάρχεις'

Ευτυχώς που εσυ δεν με εγκατέλειψες!

«Θα είμαι πάντα εδώ για σένα ομορφιά μου ακόμα και αν δεν με θυμάσαι! Θα δημιουργήσουμε καινούριες αναμνήσεις μαζί πάλι από την αρχή.»

Η καρδιά μου πάει να εκραγεί! Ο Όλιβερ προσπαθεί τόσο πολύ για εμάς για να μην χάσει αυτό που έχουμε και εγώ δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τον δαίμονα.

Θέλω να ρωτήσω τον Όλιβερ τι έκανε εδώ γιατί ήρθε στην Ισπανία; Αλλά δεν τον ρωτάω δεν θέλω να πληγώσω τον Όλιβερ!

Δεν θα πληγώσω τον Όλιβερ επειδή το μυαλό μου (η καρδιά μου) έχει μείνει δυο χρόνια πίσω στον δαίμονα με το όνομα Σπένσερ!

Εγώ θα προσπαθήσω να ξεχάσω πάλι αυτόν τον δαίμονα και θα ξανά ερωτευτώ τον Όλιβερ αφού έγινε μια φορά μπορεί να ξανά γίνει.

Εκείνος με σηκώνει στην αγκαλιά του και προχωράει προς το δωμάτιο του νοσοκομείου. Είμαι στην αγκαλιά του και νιώθω τόσο ασφάλεια δεν γίνεται να μου λέει ψέματα. το σώμα μου τον εμπιστεύεται απόλυτα.

Θέλω να με αγγίζεις!
θέλω να με κανείς δίκη σου!
θέλω απεγνωσμένα να με φιλήσεις!
Θέλω να σε έχω παντού επάνω μου!

Σε παρακαλώ μην φύγεις!
Σε παρακαλώ άγγιξε με!
Σε παρακαλώ φίλησε με!
Σε παρακαλώ κάνε με δίκη σου!

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΣΠΕΝΣΕΡ!

Έλεος τι ήταν αυτό!

Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι του νοσοκομείου ενώ είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Κοιτάω γύρω γύρω αλλά είμαι μονη μου ευτυχώς ο Όλιβερ δεν είναι εδώ ευτυχώς δεν με άκουσε να παραληρω για αυτόν τον δαίμονα.

Είμαι τρελή!
Αυτός ο άνθρωπος με έχει τρελάνει!
Ήταν απλά ένας εφιάλτης!
Εγώ ποτέ δεν θα εκλιπαρώ τον δαίμονα έτσι!

Ανοίγει η πόρτα του δωματίου και ο Όλιβερ μπαίνει μέσα με βλέπει σε αυτήν την κατάσταση και έρχεται κατευθείαν μπροστά μου πιάνει το πρόσωπο μου με τα χέρια του και απλά λέει «απλά ήταν ένας εφιάλτης ομορφιά μου.»

Δεν ήταν εφιάλτης!
Ήταν η κρυφή μου επιθυμία!
Αλλά αυτό δεν μπορώ να το πω, όποτε συμβιβάζομαι μονάχα με ένα «ναι ήταν απλά ένας εφιάλτης»
Και εκείνος με αγκαλιάζει δυνατά.

Ασφάλεια!

Είναι περίεργο ποσό ασφάλεια μου προκαλεί η αγκαλιά του νομίζω μπορώ να κάτσω εδώ και να τον αγκαλιάζω όλη μέρα!

Όμως δεν είναι το ίδιο ενώ η αγκαλιά του μου προκαλεί ασφάλεια το μυαλό το σώμα και η καρδιά μου καίγονται στην κόλαση για αυτόν τον δαίμονα.

«Θα φύγουμε σήμερα!»
Λέει ενώ με έχει ακόμα μέσα στην αγκαλιά του,
αλλά που θα πάμε;
«Που θα παμε;»
Ρωτάω ενώ παίρνω μια βαθιά ανάσα από την αίσθηση της φρεσκάδας που έχει το κορμί του.
Μάλλον για αυτό έλειπε είχε πάει να πλυθεί γιατί μυρίζει υπέροχα. Αντιλαμβάνεται ότι τον μυρίζω σαν λυσσασμένο σκυλί και χαμογελάει.

Έχω κοκκινισει ολόκληρη νομίζω ότι δεν θα μπορέσω να τον κοιτάξω κατάματα από την ντροπή που νιώθω.
Δεν ξέρω γιατί είχα την ανάγκη να μυρισω το σώμα του.

Ευτυχώς η πόρτα ανοίγει και με κόβει από αυτή την αμήχανη στιγμή που έχω. Εκείνος αφήνει ελεύθερα τα χέρια του και εγώ επιτέλους ελεύθερονομαι..

Κοιτώ ποιος μπήκε είναι ο γιατρός που ήταν εχτές ο γιατρός που έκανε τον υπέρηχο στην κοιλιά μου ενώ εγώ χάζευα τα χείλη του....

Σύνελθε!

Ψιθυρίζω στον εαυτό γιατί πάλι άφησα τον δαίμονα να εισβάλει μέσα.

«¡Buenos días! tengo los papeles listos para que firmes tu liberación, pero primo, no es bueno. déjala unos días más.»
«¡Harás lo que yo te diga, primo! Tenemos que irnos, y nos iremos antes de que vuelvan a por ella.»

Είναι τόσο ωραία να τους ακούς να μιλάνε ισπανικά είναι είναι είναι πολύ ερωτική γλώσσα θα έλεγα.
Όμως αυτό που λένε μπορεί να είναι για εμένα.

«Όλιβερ τι συμβαίνει!»
«Τίποτα ομορφιά μου είναι έτοιμα τα χάρτα για το εξιτήριο θα πάω να υπογράψω και θα φύγουμε»

Μου απαντάει ενώ δεν έχει γυρίσει να με κοιτάξει όμως ο γιατρός μια κοιτάει εμένα και μια τον Όλιβερ νιώθω ότι κάτι θέλει να μου πει το βλέπω στο βλέμμα του.

Όμως μόλις ο Όλιβερ κάτι λέει στα ισπανικά ο γιατρός μόνο ξεροκαταπινει και βγαίνει έξω. Όμως αυτό το βλέμμα του μου λέει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Μπορεί να μην είμαι καλή στους συναισθηματισμούς με τον γύρω κόσμο αλλά επειδή ποτέ δεν μίλαγα πάντα τους παρατηρούσα. Πάντα παρατηρούσα το βλέμμα και της εκφράσεις όλον γύρω μου.

«Ομορφιά μου είσαι καλά.»
Ο Όλιβερ έχει γυρίσει μπροστά μου και εγώ δεν τον αντιλήφθηκα καθόλου.
Νομίζω ότι ο εγκέφαλος μου κολλάει και είναι σαν να ξεχνάω τα πάντα.
«Ναι ολα καλά!»
Λέω κάπως μηχανικά όσο πάω και κάθομαι στο κρεβάτι πάλι.
«Αλλισον μην ξαπλώσεις, στην καρέκλα σου έχω ρούχα. θα πάω να υπογράψω το εξιτήριο σου και θα φύγουμε!»

Φεύγουμε! που πάμε; Εγώ θα πάω κάπου με έναν άγνωστο που δεν τον ξέρω παρα μονάχα μερικές μέρες.
Είναι υπερβολικά τρελο αυτό αλλά τι επιλογή έχω;
Βρίσκομαι εδώ και τα μόνα άτομα που εχω συναντήσει είναι ο Σπενσερ και ο Όλιβερ.

Τουλάχιστον ο Όλιβερ φαίνεται άτομο εμπιστοσύνης!
Όχι σαν τον δαίμονα που με κυνηγάει!

«Ομορφιά μου είσαι καλά;»
«Ε! Όλα καλά απλά αφαιρέθηκα!»
Λέω λίγο απότομα και ένας έντονος πόνος στο κεφάλι μου τόσο διαπεραστικος που νομιζω τρύπησε τον εγκέφαλο μου και μου τρώει το κεφάλι μου!

Πονάω! Πονάω υπερβολικά!

«Αλλισον όλα θα πάνε καλά απλά ηρέμησε!»

Εκείνος είναι μπροστά μου και προσπαθεί να με κρατήσει ακίνητη δεν μπορώ μα συγκρατήσω της κινήσεις του σώματος μου.
Σε παρακαλώ Αλλισον σύνελθε.!
Ψιθυρίζω συνεχόμενα στον εαυτό μου μέχρι που ο πόνος αρχίζει να υποχωρεί.
Υποχωρεί σιγά σιγά και εγώ όλο και ανασαίνω πιο βαθιά μέσα στην αγκαλιά του Όλιβερ.

Κάθε στιγμή έχω όλο και πιο πολύ ανάγκη την αγκαλιά του για να με ηρεμεί...

Ένα λευκό φόρεμα!

Μεσα στην σακούλα είχε ενα λευκό φόρεμα!

«Εγώ δεν φοράω φορέματα!»
Ψιθυρίζω....
Θέλω τα αθλητικά μου θέλω την φόρμα μου για να τυλίξω το σώμα μου και να μην νιώθω το άγγιγμα κανενός....

«Δικό σου είναι ομορφιά μου πλέον δεν σε απασχολεί αν θα σε αγγίξει κάποιος καταλαθος ή επίτηδες.»

«Αυτή η Αλλισον δεν υπάρχει Όλιβερ. Είμαι απλά εγώ! Η αλλισον που θέλει να μην την αγγίζει κανείς και να μην την πλησιάζει κανένας.»

«Ακόμα και εγώ;»

«Δεν αποτελείς εξαίρεση, αλλά δεν ξέρω όταν με αγγίζεις απλά δεν νιώθω δυσφορία και αυτό είναι περίεργο. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να μου φέρεσαι και να με αγκαλιάζεις και να με φιλάς όπως θες! Εγώ δεν είμαι η δίκη σου αλλισον εγώ είμαι απλά η Αλλισον πριν δυόμιση χρόνια που ο Σπενσερ Ντερν της κατέστρεψε την καρδιά.»

Τα είπα! Είπα όλα όσα σκέφτομαι της τελευταίες ώρες που έχω ξυπνήσει. Έχω σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο ξύπνια και όλος μου ο κόσμος έχει γυρίσει τούμπα.

Εκείνος απλά στέκεται όρθιος με το φόρεμα στο χέρι με κοιτάει σαν πληγωμένο παιδί που ο καθηγητής του είπε ότι έκανε λάθος και εκείνος ντράπηκε τόσο πολύ που ούτε να κουνηθεί μπορούσε.
Ακριβώς έτσι είναι!

«Αλλισον, σε παρακαλώ πρέπει να φύγουμε απλά Ντυσου και μόλις φύγουμε από εδώ θα πάμε να πάρεις όσες φόρμες θες. Σε παρακαλώ απλά ντυσου να φύγουμε.»

Αρχίζω να νιώθω άσχημα σε κάθε του παρακάλι εγώ νιώθω χειρότερα και απλά τραβάω το φόρεμα από το χέρι του και πάω στην τουαλέτα.

Φόρεμα αν είναι ποτέ δυνατόν!
Εγώ φόρεσα φόρεμα μονάχα εξαιτίας του δαίμονα.
Δεν θα ξανά φορέσω ποτέ στην ζωή μου φόρεμα γιατί πάντα θα μου θυμίζει εκείνον.

Ήταν ο μοναδικός άντρας πούμε έκανε να θέλω να αλλάξω να προσπαθήσω να αφήσω την επιδερμίδα μου γυμνή για να με αγγίξει να τον παρακαλάω να με αγγίξει. Όσο σκέφτομαι τον δαίμονα τα χέρια μου αγγίξουν το πλέον γυμνό κορμί μου στην τουαλέτα μπροστά από τον καθρέφτη αλλά μόλις τα χέρια φτάνουν στην κοιλιά μου νιώθω ενοχές νιώθω απίστευτες ενοχές νιώθω ενοχές γιατί είμαι ανίκανη να βγάλω αυτόν τον δαίμονα από το μυαλό μου.

Δεν μπορώ να σκεφτώ πως μπόρεσα να ερωτευτώ τον Όλιβερ ερωτεύτηκα κάποιον άλλον αλλά γύρισα πίσω εκεί που η καρδιά μου καίει για αυτόν τον δαίμονα.

Φοράω το λευκό φόρεμα ενώ ανεβάζω τελείως της τιράντες επάνω στους ώμους μου. Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και απλά είμαι ένα σώμα χωρίς ψυχή όπως συνήθως απλά υπάρχω μέχρι να πεθάνω.

Τελικά βγαίνω από το μπάνιο αλλά στο δωμάτιο δεν είναι κανένας μάλλον ο Όλιβερ πήγε για το εξιτήριο.

Όποτε αποφασίζω να βγω έξω φορώντας ένα λευκό φόρεμα λίγο πιο πάνω από το γόνατο και με τιράντες έχω το σώμα μου τόσο εκτεθειμένο που δεν μπορώ να ανασάνω από τη δυσφορία μόνο στην σκέψη ότι θα με αγγίζουν άνθρωποι καταλαθος, αλλά δεν έχω επιλογή πρέπει να βγω.

Κλείνω τα μάτια και ανοίγω απότομα την πόρτα.

Έξω από την πόρτα μου είναι η ανν η ανν ηανν
Νομίζω πως τρελαίνομαι θα αρχίσω να ουρλιάζω απλά χοροπηδάω επάνω της και την αγκαλιάζω δυνατά.

Τελικά άξιζε τόση γύμνια στο κορμί μου τουλάχιστον πρώτα από όλα με άγγιξε η ανν η καρδιά μου πάει να σπάσει.

Όμως πίσω της είναι ο Σπενς....... Όχι αυτος δεν είναι ο σπενσερ αλλά έχουν παρόμοια χαρακτηρίστηκα όχι δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ποιος είναι αυτος που μιαζει με τον σπενσερν και γιατί είναι με την ανν.

Απλά την αφήνω και την κοιτάω κοιτάω μια εκείνη και μια τον περίεργο άντρα που μιαζει στο. Σπενσερ.

«Ανν θέλω μόνο να σε ρωτήσω κάτι, μόνο μια ερώτηση!»
«Τι πες μου;»
«Πες μου μονάχα ότι αυτος δεν είναι ο αδερφός του Σπενσερ;»
Την κοιτάω τρομοκρατημένη, απλά θέλω να μου πει ότι αυτος δεν έχει καμία σχέση με τους Ντερν!
Εκείνη κοιτάει μια τον περίεργο άντρα και μια εμένα μέχρι που τελικά απλά γνέφει θετικά.
«Όχι! Δεν μπορεί!»
«Ναι αλις είναι ο αδερφός του Σπενσερ.»
«Εξαφανίσου από μπροστά μου ανν να μην σε ξανά δω ποτέ ξανά μπροστά μου!»
Φωνάζω δυνατά και αρχίζω να τρέχω.
«Αλλισον μην! απλά άκουσε με! Άκουσε με! Θα σου τα εξηγήσω όλα! Μόνο μην εμπιστεύεσαι τον Όλιβερ γιατί έχει ξεφύγει. Αλλισον συγγνώμη!»
Η συγγνώμη της ήταν η τελευταία λέξη που ακουσα από εκείνη. Νιώθω τόσο προδομένη που δεν ξέρω τι κάνω τρέχω σαν την τρελή στο νοσοκομείο για να βρω μια αδιέξοδο να φύγω από όλους αυτούς.

Ο Όλιβερ το είπε αλλά δεν τον πίστεψα!
Ο Όλιβερ είναι ο μόνος που μπορώ να εμπιστευτώ!
Ο Όλιβερ είναι ο μόνος που θέλω να έχω μες στην ζωή μου!

Δεν ξέρω που πηγαίνω αλλά θέλω να κάτσω μονη μου να σκεφτώ.

Επιτέλους έξοδος, επιτέλους εδώ υπάρχει μια έξοδος.
Βγαίνω έξω τρέχοντας και κατεβαίνω της σκάλες γρήγορα
Όχι όχι όχι το κεφάλι μου πονάει και εγώ χανω την ισορροπία μου πέφτοντας κάτω στης σκάλες.

Δυο χέρια με κρατάνε από τους ώμους.
Δυο χέρια αγγίζουν το κορμί μου και μου προκαλούν ηλεκτρικό σοκ. σηκώνω τα μάτια μου αστραπιαία για να παγιδευτώ στο βαθύ μπλε του ωκεανού.

Γεια σας φίλοι μου🤍🤍🤍❣️

Μεταμεσονύκτιο κεφάλαιο!

Δεν ξέρω τι έχω πάθει και δεν θέλω να ανεβάζω κεφάλαια που έχω έτοιμα.🌚

Εσείς τι κάνετε πως μου είστε;

Ελπίζω να περάσατε καλά τον Δεκαπενταύγουστο!

Ο περισσότερος κόσμος μετράει τα μπάνια στην θάλασσα, και εγώ μετράω ποτέ θα έρθουν τα Χριστούγεννα! ( με έχει πιάσει μια μικρή νοσταλγία για τον χειμώνα)🤷🏻‍♀️