Κούτες υπάρχουν παντού κούτες! Μια, δυο, τρεις, τέσσερεις και οι άνθρωποι ξεφορτώνον κούτες. Σχεδόν έχουν μπλοκάρει την είσοδο του κτηρίου. Ρίχνω μια μάτια στον τραβις ο οποίος επαναπροσλήφθηκε μόλις ο Σπενσερ ανακάλυψε ποιος χτυπούσε έξω από την πόρτα. Για κακη τύχη του νέου σωματοφύλακα και για καλή τύχη δίκη μου και του τραβις. Ο νέος σωματοφύλακας ήταν αυτος που χτύπησε την πόρτα. Και δεν φτάνει αυτό εκείνος βρισκόταν στον όροφο και δεν έφυγε από τον όροφο όταν ο Σπενσερ του είχε πει επι λέξει 'να πάει στο διάολο.' Δεν φρόντιζε να πάει και τώρα μάλλον δεν τον βλέπω να δουλεύει πουθενά άλλου. Γιατί οι φωνές του Σπένσερ ακουγόντουσαν παντού. Όσο εγώ απομακρυνόμουν σαν να ανέβαινε η ένταση όχι να κατέβαινε.

Απλά κουνάω λίγο το κεφάλι μου προσπαθώντας να βγάλω τις άχρηστες πληροφορίες.
Το μόνο που απόλαυσα ήταν τα μούτρα του Σπένσερ όταν δέχτηκε να πάρει ο ίδιος τηλέφωνο τον τραβις για να γυρίσει πίσω. Με ανέκρινε όση ώρα περίμενα τον τραβις. Και ο απειλητικός τόνος ανέβηκε κατευθείαν μόλις τον είδε. Αλλά ευτυχώς για εμένα υποκύπτει πολύ γρήγορα στις αγκαλιές και στα φιλια μου.

Ο τραβις παρατηρεί τον χώρο και απλά ρίχνει δολοφονικές ματιές στους μεταφορείς λες και αυτοί φταίνε που απλά κάνουν την δουλειά του. Προχωράω προς τα μέσα με δυσκολία αλλά τα καταφέρνω.

Προχωράω και μπαίνω μεσα κατευθείαν στο ασανσέρ μιας και οι πόρτες μόλις άνοιξαν. Εγω ο τραβις και πίσω από τον τραβις κρυβόταν μια κοπέλα. Στεκόμαστε και οι τρεις αμήχανοι και ακίνητοι.

Με την άκρη του ματιού την παρατηρώ καρέ κάστανο μαλλί, ωραία ζυγωματικά αμήχανο χαμόγελο είναι περίπου στο ύψος μου κατεβάζω το βλέμμα μου κάτω μόλις με αντιλαμβάνεται. Και απλά γυρίζω και κοιτάω τα νούμερα που ανάβουν ανεβαίνοντας τους ορόφους.
Δωδεκα δεν σταμάτησε μάλλον θα σταματήσει στα λογιστικά γραφεία στον δέκατο τρίτο, αλλά ούτε εκεί άνοιξαν οι πόρτες. Είναι δίκη μας πελατησα; Μπορεί απλά να μην την θυμάμαι. Οι πόρτες ανοίγουν και θα το ανακαλύψω τώρα.. βγαίνω έξω ο τραβις με ακολουθεί και οι πόρτες κλείνουν. Κλείνουν και ανεβαίνει στον τελευταίο όροφο.
Η καρδιά μου!
Ο σφυγομος μου!
Ο αερας!
Όλα αρχίζουν να μπαίνουν σε έκτακτη ανάγκη το γραφείο του Όλιβερ; Ήταν το μοναδικό γραφείο σε όλον τον δέκατο πέμπτο όροφο! Δεν γίνεται να πάει εκεί. Αυτό σημαίνει ότι εκείνος μπορεί να γύρισε.

Νιώθω την απειλή να με στοιχειώνει προχωράω με μικρά βήματα προς την είσοδο του γραφείου και χαϊδεύω την κοιλιά μου για να ηρεμήσω κάπως.
Βρίζω από μέσα τον εαυτό μου που αποφάσισα να φορέσω παντελόνι και τώρα έχει αρχίσει να με στενεύει. «Άλλισον κοιτά ποιος ήρθε!» Η χαρακτηριστική τσιρίδα της ανν και εγώ σηκώνω το κεφάλι μου απότομα επάνω. Ψηλός ξανθός, μπλε κουστούμι, και και γυαλιά μυωπίας. Σηκώνει τον δείκτη του και ανασηκώνει λίγο τα γυαλιά του. Το πλατύ χαμόγελο στα χείλη κάτι μου θυμίζει. Ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα και φωνάζω δυνατά. «ΤΖΟΣ!» Ο εκνευριστικός γραμματέας του Όλιβερ. Οπότε είναι αλήθεια. Ο Όλιβερ μπορεί να γύρισε. Χωρίς να το καταλαβαίνω έχω αρχίσει να κάνω βήματα προς τα πίσω μέχρι που ακουμπάω επάνω στο σώμα του τραβις και ουρλιάζω. «Είναι εδώ;» Ρωτάω διστακτικά ενώ κοιτάω την Άνν μεσα στα μάτια. «Όχι και έφυγε μια για πάντα, το γραφείο νοικιάστηκε σε κάποια γυναίκα. Άλλισον ο Όλιβερ εξαφανίζεται μια και καλή από το κτήριο. Από το Μανχάταν από την ζωή μας..»

Μια σταγόνα ταξιδεύει στο πρόσωπο μου έχει πάρει τον κατήφορο και καταλήγει στην άκρη των χειλιών μου θυμίζοντας, αλμύρα, θάλασσα, όλα μπλε και ελεύθερα. Παίρνω βαθιά ανάσα και πάω και αγκαλιάζω την Άνν τόσο δυνατά όσο αντέχω μιας και η κοιλιά της έχει αρχίσει να μεγαλώνει πιο πολύ από την δίκη μου.

«Να φεύγω και εγώ. Χάρηκα που σε ξανά συνάντησα Αλλισον.» Λέει ο τζος και προχωράει προς το ασανσέρ με το βλέμμα του τραβις να είναι επάνω του.
«Μπορούμε να μιλήσουμε λίγο;» Η ερώτηση βγήκε τόσο αυθόρμητα από το στόμα μου αλλά η φωνή μου με το ζόρι διέσχισε την απόσταση μεταξύ μας.
Εκείνος σταματάει η ανν με κοιτάει μες στην απόγνωση και εγώ σκέφτομαι μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Ο πιο κοντινός άνθρωπος.. του.. εδώ!
Γυρίζει τον πιάνω αγκαζέ και προχωράμε στο γραφείο μου η Άνν ανέλαβε όλα μου τα ραντεβού και εγώ κάθισα στην μια από τις δυο καρέκλες που βρίσκονται από την έξω πλευρά του γραφείου. Εκείνος απέναντι μου και απλά αναστενάζουμε και οι δυο. «Δεν θυμάμαι τα πάντα τζος!» Ξεκινάω για να μην χάσω χρόνο. «Το ξέρω.» Η στάση του σώματος του έδειχνε την καθαρή λύπη του. Κάτω ώμοι χέρια ενωμένα μεταξύ τους ενώ πιέζει τα δάχτυλα του και το βλέμμα του δεν συναντάει ποτέ το δικό μου. «Εγώ λυπάμαι Αλλισον! Ήξερα ότι ο Όλιβερ έτρεφε συναισθήματα για εσένα από την αρχή. Αλλα ποτέ δεν πίστευα ότι θα σου έκανε κακό. Εκείνος ενδιαφερόταν για εσένα πραγματικά. Αλλά και να σου το έλεγα δεν θα με πίστευες δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις.»

Απλά κλείνω τα μάτια μου και αφήνω το θυμό μου να υποχωρήσει. Τίποτα δεν έχει νόημα εφόσον αυτό έχει ήδη συμβεί. Εκείνος έχει ήδη αποπειραθεί να μου κλέψει την ζωή που ζούσα. Ήδη προσπάθησε να φυτέψει ψεύτικες αναμνήσεις στο κεφάλι μου. Και το χειρότερο έλεγε ότι είναι ο πατερας του παιδιού μου. «Τζος ποτέ δεν ήταν φίλος μου; Πάντα προσπαθούσε να με κάνει δίκη του;» Δεν ξέρω τι περιμένω από αυτό και δεν ξέρω καν αν θα είναι ειλικρινής η απάντηση του όμως δεν γίνεται να μην απορώ .

«Το κακό είναι Άλλισον ότι πάντα ήταν φίλος σου και ποτέ δεν προσπάθησε να σε κάνει δίκη του. Είχε συμβιβαστεί με το γεγονός ότι εσυ θέλεις κάποιον άλλον και απλά ήθελε να είναι στην ζωή σου. Τώρα τι συνέβη και άλλαξε δεν ξέρω! Μην με ρωτάς.»
Ειλικρινή λόγια που χτυπάνε σαν μαχαιριές πισώπλατες.

«Ποιος μάζεψε τα πράγματα του; Ήρθε εκείνος εδώ μήπως είναι στο Μανχάταν;» Δεν ξέρω αν ρωτάω από τον φόβο μήπως τον πετύχω ή θέλω να τον πετύχω.
Όλα αυτά παίζουν σε μια μικρή κλωστή.

«Όχι είναι ακόμα στο νοσοκομείο στην Ισπανία ο ξάδερφος του ήρθε και είπε κιόλας ότι ο Όλιβερ δεν θα ξανά γυρίσει ποτέ ξανά εδώ.»

Ο ξάδερφος!

«Μαξιμιλιαν;» Ρωτάω ενώ οι σκέψεις μου τρέχουν κάνοντας εκατομμύρια σενάρια.
Μόλις το ναι βγαίνει από στο στόμα του το σώμα σε κατάσταση σοκ και εγώ βρίσκομαι σε ένα μεγάλο δίλημμα που προκαλεί πόνο στο κεφάλι μου.

Να πάρω τον διοικητή Νοξ ή όχι;

Προσπαθώ απλά να συγκρατήσω την ψυχραιμία χωρίς να φαίνομαι περίεργη. «Ναι! Αύριο νομιζω φεύγει.. βασικά δεν ήρθε καθόλου εδώ εγώ μάζεψα όλα τα πράγματα του και τα πήγα στο διαμέρισμα του Όλιβερ. Ακόμα και αυτό θα το ξενοικιασει.»

Πολλές πληροφορίες που δεν ήμουν έτοιμη εγώ απλώς ήθελα να μαθω κάτι για την σχέση μου με τον Όλιβερ. Αλλά αυτό εδώ ξεπερνάει την κάθε φαντασία μου.

Ξεφυσάω και εκείνος αντιλαμβάνεται ότι ζορίζομαι.
«Μπορώ να σταματήσω!»
«Όχι απλά θέλω να μαθω περισσότερα για εμένα και τον Όλιβερ;»

Μια βαθιά ανάσα το σώμα του χαλαρώνει στην καρέκλα και εκείνος περιγράφει με την κάθε λεπτομέρεια την σχέση μου με τον Όλιβερ.

Φίλοι
Αγάπη
Στοργή
Προσοχή
Συνεχίζει να μιλάει για εκείνον λες και ήταν ο σωτήρας μου ο απόλυτος φίλος μου.
«Και ο Όλιβερ Άλλισον μπορεί να τα έκανε σκατα αλλά δεν ήταν φίλος σου για τα χρήματα. Με πονάει αυτό που έγινε γιατί και εγώ έχασα έναν φίλο εκτός από το αφεντικό μου.» Η τελευταία του επισήμανση κάνει όλες μου τις σκέψεις χειρότερες.

Όλοι μου λένε ότι ο Όλιβερ ήταν φίλος μου.
Αλλά εγώ ξέρω έναν άντρα που διεκδικούσε με τον κάθε τρόπο, έναν άντρα που με φιλούσε με την κάθε ευκαιρία, έναν άντρα που κοιμόταν στην αγκαλιά μου κάθε βράδυ ακόμα και όταν θυμώνα κοιμόταν δίπλα στην καρέκλα και δεν έβγαινε από το δωμάτιο.

Όλα αυτά αντιφάσκουν μεταξύ τους.
Και όσο ο Στιβ, ο Σπενσερ, και το μικρό κοριτσάκι που βρίσκεται μέσα μου περνάνε από της σκέψεις μου ο θυμός μου για τον Όλιβερ μεγαλώνει.
Κοιτάω την τσάντα μου και χωρίς να το σκεφτώ πιάνω το κινητό και τηλεφωνώ στο γραφείο του διοικητή.

Ο τζος με κοιτάει περίεργα αλλά δεν μιλάει.
Γραμματεία γραμματέας προσωπικός γραμματέας του νοξ έλεος είναι λες και περνάω από παγίδες.

«Παρακαλώ;»
«Καλημέρα σας!»
«Ω πολύ νωρίς μας κάνατε την τιμή κυρία Ντερν.»
Ωχ θεε μου πως θα συνεργαστώ με έναν τέτοιον άνθρωπο;
«Σας θέλω στο γραφείο το συντομότερο δυνατόν!»
«Σοβαρά δίνετε και διαταγές τώρα;»
«Ναι δίνω, γιατί έχω αυτό που θέλετε!»
Ο τζος είναι λίγο χαμένος αλλά δεν δίνω σημασία.
Απλά μου έκλεισε το τηλέφωνο το κάθαρμα. Είμαι σίγουρη ότι θα έρθει γιατί δεν θα έχανε μια τέτοια ευκαιρία.

«Ποιος ήταν;» Ρωτάει ο Τζος. «Τίποτα μια δουλειά που πρέπει να τελειώνει!» Τουλάχιστον ο Μαξιμιλιαν θα τιμωρηθεί... κάτι είναι και αυτό.

« Αλλισον έλα λίγο έξω.» Η Ανν έξω από την πόρτα φωνάζει για να βγω. Κοιτάω τον Τζος εκείνος κοιτάει εμένα. Τι γίνεται ο διοικητής αποκλείεται να ήρθε τόσο γρήγορα. Ανοίγω την πόρτα και ο Τζος ακολουθεί.

Είναι έξω η κοπέλα με το καρέ μαλλί και το ωραίο χαμόγελο. «Αλλισον είναι η νέα ενοικιαστήρια του επάνω ορόφου. Την πέτυχα στο ασανσέρ και της είπα να περάσει εδώ λίγο να γνωριστούμε.»
Σήμερα θα πέσουν όλες οι πληροφορίες μαζί για να με πλακώσουν. «Άλλισον Χαβαρντ.» «Ντερν!» Συμπληρώνουν η ανν με τον τζος σαν δίδυμοι χορωδία. «Είμαι αρχιτέκτονας και έχουμε το γραφείο με την συνεργάτιδα μου την Αννελισε σαντς»
Ολοκληρώνω όσο απλώνω το χέρι για μια χειραψία.
«Αντελάιν θεγιερ είμαι δικηγόρος στο κληρονομικό δίκαιο.» Τα μάτια μου ορθάνοιχτα όσο εκείνη ακουμπάει το χέρι μου με μια δυνατή χειραψία. Οι δικηγόροι είναι ψεύτες. Είναι το πρώτο πράγμα που μου περνάει από το μυαλό. Απλά χαμογελάω και σκέφτομαι ότι δεν θέλω να την γνωρίσω πιο καλά δεν θέλω. Η παρουσία του Όλιβερ θα με στοιχειώνει για πάντα...
«Χαίρω πολύ!» Λέω τελικά ενώ τραβάω το χέρι μου και το μαζεύω σε μπουνιά.

«Δεσποινίς Άλλισον λυπάμαι που σας γνωρίζω υπό αυτές τις συνθήκες.»
«Άμα δεν υπήρχαν αυτές οι συνθήκες μάλλον δεν θα με γνωρίζατε καθόλου»
«Ναι μάλλον έχετε δίκιο!»
«Για δικηγόρος πολύ γρήγορα λέτε ότι έχω δίκιο!»

τι στο καλό; τι σκέφτομαι; Γιατί σκέφτομαι αυτήν την συζήτηση; «Πρέπει να πάω επάνω γιατί έφεραν τα πράγματα μου» η αντελάιν με το αφοπλιστικό της χαμόγελο διακόπτει τις σκέψεις μου. «Να έρθω λίγο επάνω να δω τον χώρο;» Τι ήταν αυτό που ξεστόμισα; Γιατί το ζήτησα αυτό; Εκείνη παραξενεύεται όπως και η Ανν με τον Τζος αλλά απλά μου γνέφει θετικά και προχωράω μαζί της στο ασανσέρ. Το κουτσομπολίστικο δίδυμο ακολουθεί.

Ένας μόνο όροφος κάνει όλο μου το σώμα να πονάει νιώθω ότι έχω μελανιές σε όλο μου το σώμα. Λες και τα πλευρά μου έχουν χτυπηθεί άσχημα και δεν μπορώ να ανασάνω. Η πόρτα ανοίγει και το ξύλο βελανιδιάς είναι παντού Χρώμα κυπαρίσσι και τέλειος συνδυασμός από χρυσές μίξερ λεπτομέρειες. Δεν έχει αλλάξει κάτι μ. «Δεν έκανα ανακαίνιση γιατί ο προηγούμενος ενοικιαστής είχε κάνει πρόσφατα και είναι τελείως στα γούστα μου.»
Εκείνη μιλάει και εγώ την αγνοώ προχωράω προς τα μέσα και κοιτάω τον χώρο.

Ο Όλιβερ στο γραφείο
Ο Όλιβερ να ψάχνει την άδεια πλέον βιβλιοθήκη
Ο Όλιβερ και εγώ να τρώμε πίτσα στο γραφείο.
Κάθε ανάμνηση είναι σαν μαχαίρια στην καρδιά κάθε καλό συναίσθημα που βγάζει η ψυχή μου για τον Όλιβερ ο εγκέφαλος το καταστρέφει σε δευτερόλεπτα.

Βγαίνω έξω τρέχοντας γιατί η παρουσία του Όλιβερ είναι παντού κυριαρχεί παντού στον χώρο.
«Είσαι καλά;»
Με ρωτάνε και οι τρεις.
«Απλά ανακατεύομαι!» Δικαιολογώ την αδιαθεσία μου με ψέμα. Δεν μπορώ να εξηγήσω τι γίνεται στο κεφάλι μου. «Είσαι και εσύ έγκυος;» Ρωτάει όλο απορία η αντελάιν. Απλά της γνέφω θετικά ενώ προσπαθώ να φέρω το σώμα μου στην αρχική του θέση.
Ο τραβις με βοηθάει να καθίσω σε μια καρέκλα και η αντελάιν φέρνει ένα μπουκάλι νερό.

«Αχ κορίτσια είστε φίλες συνεργάτιδες και είστε ταυτόχρονα έγκυες ουαου αυτό είναι υπέροχο.»
Πίνω λίγο νερό και δεν ανταποκρίνομαι στην συζήτηση αλλά η ανν αρχίζει να της κάνει ερωτήσεις.

«Σχέση!»
Εκείνη κουνάει το κεφάλι της αρνητικά.
«Σου αρέσει κάποιος;»
Θέλει σκότωμα!
Αλλά η αντελάιν πάλι κουνάει το κεφάλι της αρνητικά.
«Πες μου ότι δεν κανείς και σεξ και..»
«έλεος ανν την φέρνεις σε δύσκολη θέση δεν το βλέπεις;» Της λέω ενώ παραλίγο να πνίγω  με το νερό.
«Όχι δεν έχω θέμα Αλλισον, αλλά με την σχολή την πρακτική δεν είχα χρόνο για έρωτες. Αλλά ψάχνω και τον έναν δεν θέλω περιστασιακές σχέσεις.»

Ο χτύπος της εξώπορτας του γραφείου μας κάνει να κοιτάμε ο ένας τον άλλον αλλά ο τραβις ανοίγει την πόρτα μόλις βλέπει τον διοικητή νοξ. «Απλά με κοιτάει στα μάτια χωρίς να χαιρετήσει κανέναν» «έρχομαι» λέω ήρεμα και απλά σηκώνομαι. «Αν είχαμε γραμματέα αυτό δεν θα γινόταν τώρα να μας ψάχνει ο άνθρωπος στο κτήριο.» Πετάγεται η ανν «Δεν παθαίνει τίποτα αυτος μην ανησυχείς. Αλλά θα το λύσουμε το πρόβλημα με τον γραμματέα.» Ενώ της δείχνω τον τζος με το δάκτυλο. Δεν είχα σκοπό να κάνω κάτι τέτοιο αλλά αυτό που μου είπε για τον Όλιβερ και ο τρόπος που προθυμοποιήθηκε να μου τα πει όλα για εμένα μετράει πολύ. Ο τζος απλά χαμογελάει και εγώ μπαίνω στο ασανσέρ μαζί με τον διοικητή και τον τραβις. «Ο σκύλος σας.» «Τον λένε τραβις. Και αν έχεις τέτοια διάθεση θα σας έλεγα να μαζέψετε τον κωλο σας και να φύγετε.» Η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει και βγαίνω έξω χωρίς να περιμένω απάντηση.

«Να ξέρετε ότι κανένας δεν μου έχει αναφέρει ότι είστε τόσο...» «τόσο τι.» Ρωτάω ενώ ανοίγω το γραφείο. «Τόσο σκληρή!» «Μου βγάζετε τον χειρότερο μου εαυτό. Είστε πολύ τυχερός!» Λέω περιφρονητικά ενώ προχωράω προς το γραφείο μου και κάθομαι στην δερμάτινη καρέκλα μου.
Μαζεύω ότι μολύβι ή στύλο είχα πρόχειρα πεταμένα στο γραφείο μου. Ενώ εκείνος ανασηκώνει το φρύδι του.

«Για πείτε μου τώρα τι με θέλετε;»
«Τραβις βγες έξω σε παρακαλώ.»
«Α! Πριν λίγο....»
«Είναι δικός μου υπάλληλος.» Του Σπενσερ βασικά.
«Οπότε δεν έχετε κανένα δικαίωμα επάνω του και ειδικά να τον μειώνετε. Ποιος εσείς!»
Ο τραβις διστάζει να βγει έξω αλλά του δείχνω με κίνηση του κεφαλιού μου ότι είμαι καλά και αποχωρεί.

«Πρώτα θέλω την εχεμύθεια σας! Δεν θέλω να ενημερώσετε τον σύζυγο μου για αυτήν την συνάντηση .»
Τον βλέπω να κοιτάει στο γραφείο μέχρι που τραβάει ένα στύλο από την τσέπη του. Είναι θεόμουρλους δεν εξηγείται. «Τον έχω ήδη ενημερώσει!» Και απλά ανοιγοκλείνει το στύλο κοιτώντας το με αδιάψευστη προσοχή τα μαύρα του μάτια παρακολουθούν την κίνηση του στύλου και το σαγόνι του σφίγγεται και ξανά σφίγγεται.

«Σοβαρά από ποτέ τα όργανα του νόμου δίνουν εξηγήσεις σε έναν απλό πολίτη;» Και η ειρωνική μου διάθεση ανεβαίνει όσο σκέφτομαι ότι ο Σπενσερ μπορεί να είναι ήδη καθοδον.
«Η συνεργασία μου με τον κύριο Ντερν είναι πιο πολύτιμη από τις πληροφορίες σας. Θα ήθελα να πιάσω τον Μαξιμιλιαν αλλά να παραμείνω στην θέση μου. Καταλαβαίνεις τι εννοώ. Καταραμένα χρήματα!»
Και απλά ξεφυσάει!
«Ακόμα και αν σας έλεγα την ακριβή θέση του Μαξιμιλιαν;»
Ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη και η μύτη του στύλου
Ακουμπάει τον δείκτη του. Ο εκνευριστικός αυτός τρόπος του κάνει τα νεύρα μου να χορεύουν όσο εγώ προσπαθώ να μην τραβήξω το στύλο από το χέρι του. «Κρυφακούτε τον σύζυγο σας όταν δουλεύει;»

Τι είναι αυτό τώρα τι είναι αυτή η ηλίθια ερώτηση;
Τον κοιτάω προσεκτικά για να πάρω μια πιο σαφή εξήγηση αλλά ο Σπένσερ μπαίνει μέσα φουριόζος με το ψυχρό βλέμμα του. Μια κοιτάει εμένα και μετά γυρίζει προς τον διοικητή.

«Νοξ περνά έξω τώρα!»

Γεια σας πάλι είχα σκοπό να μην ανεβάσω κεφάλαιο αλλά θέλω να τελειώνω σιγα σιγα!

Τώρα μπορεί να έχετε απορίες τι ρόλο βαράει η αντελάιν. 
Θα το μάθετε σύντομα..

Φιλάκια 🩷