Χαρτί στύλο και αρχίζω να σημειώνω τι θυμάμαι. Είναι τρεις τα ξημερώματα και μια νοσοκόμα μου έδωσε το στύλο της αφού την παρακάλεσα.

Αρχίζω τίτλος,
Πως θα είναι ο τίτλος!
ψάχνωντας τον χαμένο χρόνο! Όχι
Ψάχνοντας τον Νέμο! Είναι λίγο αστείο και μόνο αυτά δεν χωράνε εδώ πέρα!
Τι πραγματικά ψάχνω; Ψάχνω το φως σε αυτό το ΣΚΟΤΑΔΙ. Όποτε ο τίτλος θα είναι: ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΩΣ! Ελπίζω να το βρω!

Ο Όλιβερ κοιμάται στο καναπέ δεν ξέρω γιατί κάθεται μαζί μου και μου χαμογελάει συνέχεια! Όμως κάπως πρέπει να συναρμολόγησω αυτά που θυμάμαι.

Έχω μείνει πίσω δυο χρόνια και πεντε μήνες το μυαλό μου έχει μείνει εκεί! Το μυαλό μου έχει μείνει εκεί που ο Σπενσερ Ντερν εμφάνισε το δαιμονικό του πρόσωπο!

Τι έχει γίνει όλον αυτόν το καιρό;
Γιατί ο Σπενσερ έλεγε ότι έχουμε παιδί;
Γιατί ο Όλιβερ έλεγε όχι;
Που είναι η Ανν;
πως με άφησε να ταξιδέψω μονη μου;

Είναι τόσες πολλές η ερωτήσεις αλλά υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που μπορώ να ρωτήσω.

Ναι μόνο ο Όλιβερ!
Μπορώ να τον εμπιστευτώ;
Μπορώ να εμπιστευτώ αυτόν τον αλαζονικό δικηγόρο;
Πιστεύω ότι θα μπορούσα τουλάχιστον να τον ακουσω.
Να δω τι θα μου πει και τότε θα αποφασίσω αν μου λέει αλήθεια!

Αν και νομίζω ότι μόνο την ανν θα πίστευα! όμως δεν ξέρω γιατί αυτος ο άνθρωπος μου φαίνεται τόσο οικείος η παρουσία του δεν με φοβίζει πριν τον άγγιξα στο πρόσωπο και έβαλα το κεφάλι του στα πόδια μου. έκανα κάτι που δεν θα έκανα ποτέ άγγιξα έναν άνδρα αυθόρμητα, και αντί να νιώσω δυσφορία ένιωσα αρκετά οικεία!

Ξεφυσάω, ξεφυσάω και συνεχίζω το δικό μου παραλήρημα! Όμως οτιδήποτε και να σκέφτομαι ο δαίμονας ξεφυτρώνει στο κεφάλι μου από κάθε γωνία σκέψης!

Προπαθω να θυμηθώ κάτι και τα μάτια του βγαίνουν μπορστα!

Προσπαθώ να μετρήσω για να χαλαρώσω και το χαμόγελο του θολώνει την σκέψη μου!

Προσπαθώ να μην τον σκέφτομαι και η καρδιά μου πάει να εκραγεί από την ταχυπαλμία!

Γιατί με κυνηγάει ακόμα και μετά από δυο χρόνια;

Ήταν εδώ μπορστα μου λέγοντας μου τα ψέματα του και η καρδιά με το σωμα μου ήταν εκτός ελέγχου προσπαθουσα με χίλια ζόρια να κρατήσω τον εαυτό μου από το να πάει να τον αγκαλιάσει. Έχω τρελαθεί αυτος ο άνθρωπος είναι σαν μαγνήτης για εμένα πρέπει οπωσδήποτε να τον ξεχάσω να ξεχάσω την ύπαρξη του.

«Ομορφιά μου τι κανείς εκεί;»
Τραντάζομαι απότομα δεν είχα καταλάβει ότι ο Όλιβερ είχε ξυπνήσει.

Αλλά πάλι αυτό το ομορφιά μου, που από την μια με κάνει να νιώθω όμορφα και από την άλλη με κάνει να σκέφτομαι τον Σπενσερ με τα ηλίθια υποκοριστικά του. δεν ξέρω γιατί σε κάθε μου σκέψη πρέπει να εμφανίζεται αυτος!

«Προπαθω να γράψω τι ακριβώς θυμάμαι!»
Λέω όλο υπερηφάνεια σαν μικρό παιδί.
Εκείνος πλησιάζει και κάθεται στην καρέκλα που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι μου.

«Θες βοήθεια;»

Θέλω βοήθεια; Τον εμπιστεύομαι τόσο ώστε να μου πει για το διάστημα που δεν θυμάμαι.. αλλά για ποιο διάστημα μπορεί να μου πει ξερει να μου πει για όλο το διάστημα που δεν θυμάμαι;

Όμως και τι έχω να χάσω;
Ελπιζω να μαθω πως κατέληξα στην Ισπανία!

«Θέλω!!!»
Λέω ενώ ξεφυσάω δυνατά!
Ούτε ο λύκος στα τρία γουρουνάκια να ήμουν δεν θα φυσούσα και ξεφυσούσα τόσες φορές.

«Ωραία θες να μου πεις ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι;»

«Τον Σπενσερ!»
Λέω αυθόρμητα όσο στο μυαλό έρχεται η στιγμή που κλείνουν η πόρτες του ασανσέρ και εγώ σωριαζομαι   κάτω.

Όμως το σαγόνι του σφίγγει δυνατά έως που ακούω έναν ήχο τριβής από τα δόντια του.

«Ενώ θυμάμαι να φεύγω από τον Σπενσερ τρομοκρατημένη γιατί ο Σπενσερ βρισκόταν με εμένα για να κερδίσει το πενήντα της εκατό του ξενοδοχείου.»

Εκεί επιτέλους χαλαρώνει!
Αλλά γιατί έχει τέτοιο θυμό όταν ακούει το όνομα του Σπενσερ.

«Μέχρι εκεί θυμάσαι;»
Εγώ δεν προφέρω λέξεις απλά γνέφω καταφατικά.
Ενώ το χέρι του πλησιάζει το δικό μου όμως εγώ το τραβάω ασυνηδυτα για να μην με αγγίξει.

«Ναι σωστά! Θέλεις απόσταση ασφαλείας! Ο εγκέφαλος σου είναι αρκετά πίσω.»

Απόσταση ασφαλείας πως ξερει ο Όλιβερ για την απόσταση ασφαλείας!
Δεν γίνεται να ξέρει!
«Πως;»

«Θυμάσαι που ηθελες να πας μόλις έπαθες αυτά για τον Σπενσερ;»

Που ήθελα να πάω;

«Δεν θυμαμ.... Ωχ θα ερχόμουν σε εσενα για να του δώσεις πίσω της μετοχές.»

«Μπινγκο αλις!»

Αλις;

«Αλλισον!»
Τον διορθώνω!

«Ομορφιά μου!»
Με διορθώνει και αυτος ενώ το πρόσωπο του έχει πλησιάσει αρκετά κοντά μου ώστε να παρατηρώ κάθε λεπτομέρεια τον ματιών του που έχουν τόσο γλυκια αποχρώση του καφέ που με υπνωτίζει. Με υπνωτίζει το βαθύ μπλε τον ματιών του με κάνει να θέλω να κολυμπάω μεσα στα μάτια του.

Τι σκέφτομαι; Σπενσερ φύγε από το μυαλό μου επιτέλους!

Απλά αποτραβιεμαι και γυρίζω το κεφάλι μου απο την άλλη πλευρά.
Αισθάνομαι ένα χαμόγελο ικανοποίησης και αυτό με κάνει πιο ευάλωτη!

«Συνεχίζω! Ήρθες ομορφιά μου και σε βοήθησα να φτιάξεις τα χαρτιά αλλά ήταν κυριακη και δεν βρήκες πτήση για να φύγεις. Όποτε έμεινες σπίτι μου! Καθήσαμε εκεί όλη μέρα μαζί ήταν το πρώτο βράδυ που περάσαμε παρέα.!»

«Τι εννοείς παρέα;»
Εγώ δεν κάνω παρέα με άντρες!
Εγώ αποκλείεται να δεχόμουν να μείνω μαζί του.

«Εννοώ εσύ κοιμήθηκες στο ξενώνα και εγώ στο δωμάτιο μου!»

Α! Γιατί αν μου λέγε ότι ακριβώς μετά τον σεπνσερ κοιμήθηκα μαζί του δεν θα τον πίστευα ποτέ. Ποτέ δεν ήθελα να με αγγίζουν οι άντρες ο Σπενσερ ήταν η εξερεση ήταν ο μόνος άντρας που με έκανε να τον εκλιπαρώ! Δεν θα το ξανά κάνω ποτέ ξανά! Δεν θα με κάνει κανένας άντρας να τον εκλιπαρώ!

«Ωραία! Συνέχισε.»
Του λέω κάπως διστακτικά!
Ότι τον ακούω δεν σημαίνει ότι θα τον πιστέψω κιόλας!

Είναι άντρας!

«Το πρωί όταν φύγαμε και φτάσαμε στο αεροδρόμιο με Φιλησες και......»

«ΟΠα εδώ σταματά γιατί απλά μου λες ψέματα! Δεν σε πιστεύω!»

Δεν γίνεται να φίλησα κάποιον ενώ το προηγούμενο βράδυ ήμουν με τον Σπενσερ!

«Άκουσε με πρώτα ομορφιά μου!»

"Δεν το πιστεύω ότι με ξέχασε! δεν το πιστεύω!"
Ψιθυρίζει μόνος του!
Δεν μπορώ να τον καταλάβω και με όλα αυτά που λέει κάνει το κεφάλι μου να βράζει!
Οσο και να προσπαθώ να θυμηθώ κάτι άλλο από εκείνο το βράδυ δεν μπορώ!

Θυμάμαι την ξεφτίλα που πέρασα στα χέρια του.
Όμως η καρδιά μου έχει υποκύψει και τον σκέφτεται συνέχεια. Σκέφτεται συνέχεια ότι ανώμαλο έκανε εκείνος επάνω μου!

«Με ακούς;»
Τραντάζομαι απότομα ενώ προσπαθώ να συνέλθω μάλλον πάλι ταξίδευα στην κόλαση με τον δαίμονα.

«Πες μου! Πες μου!»
Τώρα θα συγκεντρωθώ και θα τον ακούσω!
Δεν θα ξανά πάει το μυαλό μου στον δαίμονα!
Δεν θα ξανά πάει το μυαλό μου στον δαίμονα!
Όχι άλλο Σπενσερ

«ΑΛΛΙΣΟΝ ΜΑ ΤΟ ΘΕΟ ΜΕ ΑΚΟΥΣ;»
Τον ακούω να φωνάζει!

Γυρίζω απότομα το κεφάλι προς αυτόν αλλά σηκώνετε όρθιος και φέρνει το πρόσωπο του χιλιοστά μακριά από το δικό μου!

«Είσαι δίκη μου ομορφιά μου! μην σε ξανά ακούσω να προφέρεις το όνομα Σπένσερ!»

Σαστίζω! Είμαι
Δίκη του; Τι μου έχει συμβεί; Πως είμαι δίκη του;

«Δηλαδή εγώ και εσυ;»
«Ναι εγώ και εσυ είμαστε μαζί!»
Όχι! Θέλει να με τρελάνει! Είναι ένας άντρας που απλά θέλει να με τρελάνει!

«Βγες από το δωμάτιο τώρα! Ποιος νομίζεις ότι είσαι;»
Πιάνει το σαγόνι μου ενώ το πρόσωπο του είναι ακόμα χιλιοστά μακριά από το δικό μου.
«Είμαι ο άντρας που θα παντρευτείς! είμαι ο άντρας που θα σε κάνει μητέρα! είμαι ο άντρας που σε έσωσε από τον πατέρα σου. Είμαι και θα είμαι ο ένας και μοναδικός για σένα!»

Ένας και μοναδικός; Όμως πως γίνεται εγώ να μην τον θυμάμαι πως γίνεται να μην θυμάμαι τον άντρα μου και να θυμάμαι μόνο αυτόν τον δαίμονα!

«Δεν θέλω να μου πεις κάτι άλλο αν δεν συναντήσω την ανν δεν θέλω να μου ξανά πεις τίποτα άλλο! Και άσε με γιατί με πονάς.»

Το χέρι του επιτέλους χαλαρώνει αλλά η έκφραση τον ματιών του είναι σαν δυο κενές κουκκίδες που έχουν οι σκελετοί τα μάτια του είναι κενά και άψυχα δεν έχει τίποτα είναι λες και είναι άδειο!

Έχω αρχίσει να φοβάμαι! Θέλω να φύγει!

Επιτέλους βγαίνει από το δωμάτιο και εγώ κλείνω τα μάτια ενώ προσπαθώ ακόμα να χωνέψω όλα αυτά που μου είπε.

Πως γίνεται να είναι άντρας μου;
Δεν θέλω να τον πιστέψω αλλά η οικειότητα που έχω μαζί του και ότι δεν φοβάμαι να τον αγγίξω με κάνει να αμφιβάλω.

Όμως όχι χωρίς την ανν δεν πιστεύω κανέναν!

Ηρεμισε αλλισον! ηρέμησε!
Απλά ο χρόνος θα φτιάξει τα πάντα. Τα δευτερόλεπτα του λεπτού είναι εξήντα, τα λεπτά της ώρας είναι εξήντα, η ώρες της ημέρας είναι εικοσιτέσσερις, η μέρες της εβδομάδας είναι επτά. Μπορώ να αρχίσω να μετράω το κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας για επτά ημέρες μέχρι εκεί αντέχω.
Θέλω να πιστεύω ότι μέχρι εκείνη την στιγμή η Ανν να με έχει βρει να με έχει ψάξει.
Δεν μπορεί η Ανν να με ξέχασε!

Η πόρτα ανοίγει και Όλιβερ ξανά επέστρεψε με έναν γιατρό! Τη θα μου κάνουν;

«Τι γίνεται εδώ;»
Ρωτάω τον Όλιβερ διστακτικά.
«Θα πάμε με τον γιατρό για να δούμε αν το μωρό μας είναι καλά!»
Ενώ βάζει το χέρι του στην κοιλιά μου.

Είμαι έγκυος!
Εγώ είμαι έγκυος!
Εγώ είμαι η μαμά και ο Όλιβερ ο μπαμπάς!
Θα γίνουμε γονείς!
Είμαστε ζευγάρι!

Εγώ είμαι έγκυος από τον Όλιβερ και το μυαλό μου έχει μείνει δυόμισι χρόνια πίσω στον Σπένσερ!

Τι έκανα αυτά τα χρόνια;

Σηκώνομαι και πάω και κάθομαι στο αμαξίδιο που είχε φέρει ο γιατρός.

«Γιατί είμαστε στην Ισπανία;»
Ρωτάω τελικά τον Όλιβερ όσο προχωράμε προς την αίθουσα για τον υπέρηχο. Δεν έχω ξανά κάνει ποτέ μου υπέρηχο!

«Για τον γάμο μας αλλά είχες ένα ατύχημα και ήρθαμε επείγοντος στην Βαρκελώνη αντί να πάμε στην βαλενθια.»

Γάμος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

«Θέλαμε να παντρευτούμε πριν γεννηθεί το παιδί μας όποτε επιλέξαμε να παντρευτούμε στην πατρίδα μου.»
Συμπληρώνει ενώ απλά ακούω και δεν μπορώ να αποθηκεύσω όλες αυτές της πληροφορίες.

«Είσαι Ισπανός;»

«Ούτε αυτό το θυμάσαι; Α ξέχασα η γυναίκα μου θυμάται μόνο τον πρώην της και εγώ πρέπει να είμαι ήρεμος με αυτό.»

Λέει κάπως ειρωνικά ενώ σφίγγει γροθιές τα χέρια του.

Αλλά έχει δίκιο άμα εγώ ετοιμαζόμουν να παντρευτώ και απλά τον ξέχασα και το μόνο που θυμάμαι είναι ο Σπένσερ Ντερν. Είναι δύσκολο να χώνεψεις ότι η γυναίκα σου θυμάται ότι είναι ερωτευμένη με άλλον.

Γιατί δυστυχώς η καρδιά μου υποφέρει στο άκουσμα του ονόματος του.

«Απλά δεν θυμάμαι Όλιβερ δεν σου το κάνω επίτηδες!»

«Το ξέρω ομορφιά μου! συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ ότι με ξέχασες.»
Ενώ με βοηθάει να σηκωθώ από το αμαξίδιο και να κάτσω στο κρεβάτι του υπερήχου.
Ο γιατρός! Ένας νεαρός γιατρός μελαχρινός με πυκνά φρύδια και σαρκώδη χείλη που το κάτω χείλος είναι ελάχιστο πιο ογκώδες από το πάνω.

Με κοιτάει που τον παρατηρώ τόσο έντονα και εγώ αποστραφώ το βλέμμα μου άλλου. Γιατί μάλλον είμαι και δεσμευμένη κοπέλα και όλο αυτό φαίνεται παράλογο αλλά κοίταγα τα χείλη του γιατί μου θυμίζουν αρκετά τα χείλη του Σπένσερ!

Όχι όχι όχι πάλι το κάνω πάλι αφήνω το μυαλό μου να ταξιδεύει στον Σπένσερ.

Παιρνω μια βαθιά ανάσα και γυρίζω το βλέμμα στον Όλιβερ στον άντρα που πρέπει να κοιτάω. Για αυτό αυτος ο άντρας μου με κάνει να αισθάνομαι τοσο ασφαλής γιατί είναι αυτος ο άντρας που με έκανε να ξεπεράσω τον Σπενσερ.

Όχι πάλι Αλλισον συγκεντρωσου και μην ξανά πεις το όνομα του.

Ο γιατρός βάζει ένα περίεργο τζελ στην κοιλια μου που ευτυχώς το απλώνει με τα γάντια του και δεν με αγγίζει.

Ο Όλιβερ με κοιτάει ενώ χαμόγελαει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Ενώ εγώ περιμένω να δω αν υπραχει πραγματικά μωρό.

Υπάρχει μωρό ο γιατρός μιλάει με τον Όλιβερ και εγώ απλά βλέπω μια πολύ μικρή κουκκίδα.... Που μάλλον είναι το μωρό...

Είμαι πραγματικά έγκυος από τον Όλιβερ!

Γεια σας φίλοι του wattpad ❣️

Οκ είπα δε θα ανεβάσω κεφάλαιο αλλά επειδή είμαι με κοβιντ και δεν βγαίνω από το σπίτι δεν έχω τι να κάνω!

από αύριο όμως που επιστρέφω στης υποχρεώσεις μου χάθηκαν τα επανωτά κεφάλαια το ένα μετά το άλλο.

Ότι απολαύσατε απολαύσετε.

Και σας ευχαριστώ για την στήριξη που μου δείχνετε 🤍🤍🤍🤍

Σας ευχαριστώ που είστε κοντά μου σε κάθε μου νέο ξεκίνημα. Και σε κάθε μου ανησυχία 🤍🤍🤍🤍