Βρισκόμαστε μέσα στο ασανσέρ εγώ η
Άνν, και δύο σωματοφύλακες που κάνουν το χώρο του ασανσέρ ασφυκτικά μικρό.
«Αν γιατί ήρθαμε τόσο γρήγορα εδώ;»
Εκείνη σφίγγει το χέρι μου και κάνει μία γκριμάτσα στο πρόσωπό της να σωπάσω.
«Αλλισον έχω κάποιες ενοχλήσεις και πρέπει να πάω στο γυναικολόγο, αλλά δεν το έχουμε αναφερει ότι δεν θυμάσαι τίποτα. είναι ίδιος γυναικολόγος που γέννησες εσύ οπότε θα κάνεις ότι όλα είναι φυσιολογικά.»

Απλά γνέφω θετικά και κατεβάζω λίγο το κεφάλι μου κάτω για να μην δουν οι σωματοφύλακες την έκφραση μου.

Μόλις οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν η Ανν βγαίνει γρήγορα έξω, και με τραβάει από το χέρι να βγω μαζί της. γυρίζει προς τους δυο σωματοφύλακες και τους στρέφει το δείκτη της κατά πάνω τους.

«Θα μείνετε έξω από την πόρτα, δεν θέλω να μπείτε μεσα ενώ ανοίγω τα πόδια μου στον γιατρό.»
«Μα ο κύριος Ντερν δεν μας επιτρέπει να σας αφήσουμε καθόλου μόνες σας, πρέπει να μπούμε μέσα μαζί σας κύρια σαντς.»
Νομίζω ότι έχω ταχυπαλμία και ότι όλο αυτό δεν θα πάει καθόλου καλά.
«Ποιος από τους δύο κυρίους Ντερν  είπε κάτι τέτοιο;»
Ρωτάει Ανν νευρικά.
«Και οι δύο»
Απαντάνε μηχανικά χωρίς να κουνάνε ούτε τα βλέφαρα τους.
«Ακούστε με εδώ αν τους πάρω τηλέφωνο και τους πω ότι θέλετε να με δείτε να ανοίγω τα πόδια μου στο γυναικολόγο θα σας σκοτώσουν. οπότε θα μείνετε έξω από την πόρτα όσο εγώ θα κάνω την εξέταση μου το καταλάβατε.»
Από πότε η ανν έχει γίνει τόσο αυταρχική, επιβλητική, και να δείχνει εξουσία.
Όσο εγώ κρατάω το κεφάλι μου κάτω κοίταω την ανν και τρίζει τα δόντια της λες κι είναι σκύλος έλεος θα βρεθούμε μπλεγμένοι.

Αλλά τελικά εκείνοι απλά δεν κάνουν τίποτα  και κατεβάζουν το κεφάλι τους. εμείς προχωράμε προς την λευκή πόρτα του ιατρείου και εκείνοι στέκονται έξω όσο εμείς μπαίνουμε μέσα.
Κοιτάω λευκός χώρος ροζ πίνακες με μήτρες, μωράκια, και έγκυες, νιώθω αγχωμένη. Κοιτάω και την γραμματέα με τα κόκκινα γυαλιά μυωπίας να τα κατεβάζει λίγο και να μας κοιτάει και σηκώνεται απότομα πάνω.
«Κυρία Ντερν!»
Λέει απότομα και εγώ γυρίζω πέρα δώθε το κεφάλι μου μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι εγώ είμαι αυτή.
«Έχουμε τον ίδιο γιατρό Αλλισον οπότε κάνει πως θυμάσαι τα πάντα.»
Απλά κουνάω λίγο το κεφάλι μου προσπαθώντας να είμαι πειστική.
«Γεια σου Άννα είμαστε εδώ για να δούμε το γιατρό σε έχει ενημερώσει;»

«Ναι κυρία Σαντς με έχει ενημερώσει. Να περάστε μέσα κατευθείαν μόλις έρθετε, είπε.»
Μας χαμογελάει μηχανικά και η Ανν κάνει το ίδιο, εγώ σηκώνω τους ώμους μου προσπαθώντας να με φυσιολογική αλλά μόνο φυσιολογική δεν είμαι.

«Καλημέρα,καλημέρα ήρθε η μικρή Εγκυμονούσα;» ρωτάει ο γιατρός ενώ πλησιάζει την ανν εκείνη χαμογελάει και του λέει «δεν ήρθα για μένα σήμερα έχουμε άλλο ραντεβού»
Ο γιατρός κοιτάει εμένα  «Ω Αλλισον πάλι εσύ δε χόρτασες την Πρώτη σου εγκυμοσύνη με τις έντονες ορμόνες, ήθελες και δεύτερη.»

Χαμογελάω και δεν κάνω τίποτα άλλο, δεν ξέρω τι να του πω. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, δεν ξέρω πως να εκφραστώ.  ούτε καν το πως νιώθω δεν ξέρω, μπερδεμένη, θυμωμένη, ευγνωμοσύνη που έχω ένα παιδί, και ευγνωμοσύνη που έχω την Άνν δίπλα μου.

«Απλά γιατρέ δεν θα αναφέρεται τίποτα στον κύριο Ντερν αν σας πάρει τηλέφωνο γιατί του κάνουμε έκπληξη, δηλαδή δεν ξέρει ότι η Αλλισον είναι έγκυος.»
Λέει η ανν με τόσο πειστικότητα που δεν μπορώ να διανοηθώ τις δολοπλοκίες της.  ο γιατρός συμφωνεί και μου δείχνει να καθίσω κατευθείαν στο κρεβατάκι για να κάνουμε τον υπέρηχο.
Έχω κάθομαι ανοίγω το κουμπι από το τζιν μου και σηκώνω την μπλούζα μου πριν ξαπλώσω ολοκληρωτικά. Αγχώνομαι και νιώθω την καρδιά μου να βγαίνει από τη θέση της.  ξέρω ότι είμαι έγκυος και έχω ξαναδεί το μωράκι,  έχω ξανακούσει την καρδούλα του ξέρω ότι είναι εκεί. αλλά και πάλι νιώθω μια πίεση στην καρδιά μου προσπαθώντας να καταλάβω γιατί Ανν με έφερε εδώ. γιατί δε με πιστεύει ότι είμαι έγκυος;

Ο γιατρός ξεκινάει την εξέταση ενώ δεν δίνει καθόλου βάση σε μένα και στον τρόπο που τον κοιτάω. προσπαθώ να τον θυμηθώ, προσπαθώ να θυμηθώ τον γιατρό που με είχε αναλάβει στην πρώτη μου εγκυμοσύνη.

«Ηρέμησε Άλλισον, το μωρό δεν κάθεται σε μία θέση όσο εσύ δεν είσαι ήρεμη.»
Απλά γνέφω θετικά και παίρνω βαθιές ανάσες.
«Τι μεγάλο μωράκι, γιατί δεν ήρθες νωρίτερα;»

Ρωτάει ο γιατρός και εγώ γυρίζω προς την ανν και εκείνη χαμογελάει. Ο γιατρός συνεχίζει να ψηλαφίζει  την κοιλια μου και η Ανν μου σκουνταει το κεφαλή!

«Είσαι, είσαι 12-13 εβδομάδων έγκυος! Με απλά μαθηματικά έχεις μείνει έγκυος πριν το ατύχημα στο σκάφος!» Λέει η Ανν.

«Ναι! Μάλλον!»

Της απαντάω εγώ και αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον κεράτωνα τον Σπενσερ με τον Όλιβερ!
Δεν πάω καλά!
«Τον κεράτωνα;»
Ρωτάω απότομα και ο γιατρός με την ανν με κοιτάνε με ορθάνοιχτα τα μάτια και γυρνάνε μια ο ένας προς τον άλλον και μια προς εμένα.

Μέχρι που το χέρι της ανν χτυπάει το κούτελο μου κάνοντας με να κάνω ένα επιφώνημα πόνου.
«Εισαι χαζή; Η το παίζεις; Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις κερατώσει τον Σπένσερ με την θέληση σου. Ήσουν τρελή και παλαβή για εκείνον. Δεν σε έχω ξανά δει ποτέ πιο ζωντανή έτσι όπως ήσουν μαζί του.»
Χαϊδεύω λίγο την κοιλιά μου και αισθάνομαι έναν μικρό κόμπο.

Εγω, ο Σπένσερ, και τα παιδιά μας!
Μπορεί να είναι αλήθεια αυτό;
Μπορεί ο Σπενσερ να είναι ο πατέρας του παιδιού;
Γιατί γυρίζω πάλι πίσω και είμαι χαμένη;

«Είστε πράγματι περίπου 13 εβδομάδων κυρία Ντερν πρέπει να κανονίσουμε και την αυχενική διαφάνεια για να δούμε για τυχών επιπλοκές. Όμως κάτι με ανησυχεί;»
«Τι γιατρέ;»
Ρωτάω επιτόπου ενώ ανασηκώνομαι σιγα σιγα.
«Θέλω να κάνουμε κάποιες εξετάσεις αίματος και να αναλύσω κάτι που βλέπω στον υπέρηχο. Δεν είμαι τελείως σίγουρος αλλά υπάρχει μια σκίαση στον υπέρηχο. Γενικά να είσαι λίγο πιο προσεκτική ειδικά εσύ που ειχες κακο ιστορικό με την πρώτη σου εγκυμοσύνη με την μεγάλη αποκόλληση.»
Ενώ σκουπίζει την κοιλία μου.

«Μάλιστα!»
Λέω και απλά σηκώνομαι κουμπώνω το τζιν και κατεβάζω την μπλούζα μου.

«Άλλισον θα πρέπει να σταματήσεις να φοράς παντελόνια που πιέζουν την κοιλία σου. Ειδικά εσύ πρέπει να είσαι λίγο πιο άνετη, και κυρία σαντς μπορείτε να καθίσετε εσείς τώρα να σας κάνω έναν τυπικό υπέρηχο.»
«Γιατί;»
Ρωτάει εκείνη ενώ χαϊδεύει την κοιλιά της.
«Γιατι ο κύριος Ντερν με έχει ήδη πάρει τηλέφωνο και με έχει ρωτήσει πως προέκυψε το απότομο ραντεβού.»
«Ποιος από τους δυο;»
Ρωτάει εκείνη πάλι εκνευρισμένη.
« Και οι δύο!»
Απαντάει ο γιατρός και εγώ με την αναμένουμε με το στόμα ανοιχτό απλά μας ελέγχουν.
Εκείνη κάθεται ενώ ανασηκώνει το φόρεμα της για να εμφανιστεί η μικρή κοιλιτσα της που πετάει προς τα έξω.
Ο γιατρός την εξετάζει ενώ εκείνη έχει μια δυσφορία στο πρόσωπο της. Το μυαλό της ταξιδεύει μαλλον άλλου. «Ανν είσαι καλά;» Την ρωτάω ενώ της χαϊδεύω τα μαλλιά. Η καλύτερη μου φίλη θα γίνει μαμά και εγώ έχω χάσει σχεδόν την μισή της εγκυμοσύνη.

Είμαι τόσο θυμωμένη με τον εαυτό μου όσο δεν πάει.

«Καλά είμαι απλά με ενοχλεί που ελέγχουν τα πάντα.»
Να πω ότι δεν την καταλαβαίνω ψέματα θα πω. Όμως άμα το καλοσκεφτούμε ότι εμένα με απήγανε ο καλύτερος μου φίλος μπροστά σε όλους. Και τώρα απλά υπερβάλουν για τα πάντα. «Νομίζω ότι απλά είναι αγχωμένοι. Και φοβούνται.»
Προσπαθώ να την ηρεμήσω, αλλά χωρίς επιτυχία γιατί τα δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπο της ασταμάτητα. «Από την μέρα που πάθατε το ατύχημα ο Βίνσεντ έχει τρελαθεί. Δεν έχω πάει πουθενά μόνη μου. Ανέλαβε όλες της δουλειές του Σπενσερ και μου φόρτωσε εμένα δυο μπράβους. Έλεγε ότι το κάνει επειδή κράταγα τον Στιβ, αλλά όπως βλέπεις και χωρίς τον Στιβ αυτοί με ακολουθούν.»

«Ανν θα το λύσουμε! Σου το υπόσχομαι!»
Της λέω άνω της πιάνω σφικτα το χέρι ο γιατρός συνεχίζει τον υπέρηχο και ρωτάει. «Θέλεις να σου αποκαλύψω το φύλο του μωρού;» Σοκάρομαι αλλά κοιτάω την ανν είναι πιο σοκαρισμένη από εμένα.
«Ναι, ναι!» Φωνάζει λίγο πιο δυνατά από την πρέπει και ο γιατρός χαμογελάει καθως φτιάχνει τα γυαλιά του.
«Έχουμε φτάσει στην δέκατη έκτη εβδομάδα κύησης και πλέον φαίνεται ξεκάθαρα, είναι κοριτσάκι!»

Ροζ όλα είναι ροζ!
Ουρλιαζουμε και οι δυο μαζί ενώ της κρατάω σφικτα το χέρι. Δεν μπορώ να διανοηθώ την χαρά που νιώθω. Το χαμόγελο της κάνει την καρδιά μου να λιώνει από ευτυχία.

༆༆༆༆༆༆༆༆

Ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού και πάω κατευθείαν στο δωμάτιο του μικρού. Ακόμα δεν μπορώ να διαχειριστώ ότι τον άφησα μόνο του με την Βανέσα. Ανοίγω απότομα την πόρτα και οι δυο ξαφνιάζονται αλλά χαμογελάνε μόλις με βλέπουν. Ναι χαμογελάει και η Βανέσα!

Κάθονται στο χαλάκι και παίζουν με ένα ξύλινο τρενάκι, κατεβαίνω και εγώ κάτω και ακουμπάω το κεφαλάκι του Στιβ. Εκείνος σηκώνεται και έρχεται στην αγκαλιά μου, αχ δεν υπάρχει κάτι πιο χορταστικό από την αγκαλιά του γεμίζει χαρά την κάθε κακή μου σκέψη.

«Άλλισον θα φάμε σε λίγο!»
Λέει η αν ενώ στέκεται στην πόρτα του δωματίου.
«Τι θα φάμε;» Ρωτάω εγώ απορημένη ξέροντας ότι έχουμε περάσει όλη την ημέρα τρέχοντας για τον γιατρό.
«Θα φέρει ο Σπένσερ και ο Βίνσεντ φαγητό γιατί πρέπει να φάει και ο μικρός. Και για να σε προλάβω δεν τρώμε κάθε μέρα από έξω απλά εκτός από τον Βίνσεντ και τον Λουις δεν μαγειρεύει κανείς άλλος.»
Έχει φτάσει η ώρα μια και μισή και ο μικρός δεν έχει φάει είμαι απαράδεκτη!
Δεν ξέρω ποσό θα κάνω να συνηθίσω και να ξανά μάθω ότι χρειάζεται για να μεγαλώνεις ένα παιδί.
«Ο Στιβ έχει φάει πρωινό και μισή μπανάνα.»
Πετάγεται η Βανέσα και εγώ ζηλεύω ζηλεύω που ξέρει να προσέχει το παιδί μου καλύτερα από εμένα.

Σηκώνομαι με τον μικρό αγκαλιά και πάω προς την ανν μόλις την πλησιάζω της ψιθυρίζω. «Θέλω να την ξεμαλλιάσω.» Εκείνη χαμογελάει και με αγκαλιάζει λέγοντας μου. «Καλώς ορίσατε τρελές ορμόνες της Αλλισον.» «Μην με κοροϊδεύεις!»

«Έλα πάμε να φτιάξουμε το τραπέζι»
Ενώ με τραβάει από το χέρι να πάμε προς την κουζίνα. Κοιτάω τον πάγκο της κουζίνας και εγώ η μονη ανάμνηση που έχω εκεί είναι ο Σπενσερ να μου σκίζει το φόρεμα μου και εγώ να τον εκλιπαρώ να κατέβει ανάμεσα στα πόδια μου. Ξαφνικά το σώμα μου αντιδράει περίεργα σε αυτή την σκέψη και φροντίζω να μην κοιτάζω από εκεί, γιατί αυτό κάνει το σώμα μου να ζητάει αλλόκοτα πράγματα.

Η ανν βγάζει πιατα από της ντουλάπες σαν να είναι δικό της σπίτι, γνωρίζει τα πάντα. Που είναι τα μαχαιροπίρουνα τα πιάτα τα ποτήρια.
«Ανν γνωρίζεις παρα πολύ καλά το σπίτι η μου φαίνεται;»
Εκείνη χαμογελάει ενώ βγάζει ένα λευκό κρασί από το ψυγείο. «Είναι γιατί εσω και δυο μήνες εξαιτίας του στιβ μένουμε εδώ.» Απλά μένω με το στόμα ανοιχτό η απουσία μου έχει φέρει άνω κάτω της ζωές όλον.

«Ανν πριν είπες ότι μαγειρεύει και ο Λουις. Που είναι γιατί δεν μαγείρεψε αυτος τότε;» Απλά ξεροκαταπινει ενώ ανοίγει το φιάλη του κρασιού.
«Ο Λουις βρίσκεται ακόμα στην Ισπανία!»

Λέει ενώ βάζει λίγο κρασί σε ένα ποτήρι και το κατεβάζει.Της τραβάω το μπουκάλι και το ακουμπάω στο τραπέζι.
«Πρώτον μην σε ξανά δω να πίνεις! Και δεύτερον γιατί είναι στην Ισπανία;»
Εκείνη σηκώνει τους ώμους ψηλά και απλά συνεχίζει να τοποθετεί στο τραπέζι τα μαχαιροπήρουνα.

«Μπορείς να βάλεις τον στιβ στην καρέκλα του;»
Κοιτάω του γκρι καρεκλάκι και αρχίζω να το παρατηρώ. Βάζω τον στιβ να κάτσει δεν είναι ότι πιο εύκολο γιατί τα χέρια του κουνιούνται πέρα δώθε και γκριναζει. Αλλά τελικά τα καταφέρνω λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει η πόρτα και μπουν μεσα ο Σπενσερ με τον Βίνσεντ. Σηκώνω το κεφάλι μου και τους κοιτάω αλλά κοιτάω τον Σεπνσερ και εκείνος έχει ένα ψυχρό βλέμμα και δεν με κοιτάζει μεσα στα μάτι απλά κοιτάζει αδιάφορα όσο πλησιάζει. Ο Βίνσεντ από την άλλη πάει στην ανν της δίνει ένα φίλη και κατεβαίνει και φιλάει την κοιλια της.

Ασυνηδητα ακουμπάω την κοιλια μου και νιώθω περίεργα. Ο Σπενσερ πλησιάζει φιλάει τον μικρό και ούτε σηκώνει το βλέμμα του λίγο πιο πάνω για να με κοιτάξει. «Πως ήταν η μέρα σας;» Ρωτάει γενικά χωρίς να απευθηνετια ειδικά σε καμία από εμάς.

«Αφού ξέρετε και τι κάναμε και που ήμασταν γιατί ρωτάς;» Πετάγεται η Ανν και νιώθω περιφανή για τον απότομο χαρακτήρα της.
«Καλά ας τσακωθούμε μετά αγάπη μου κάτσε πρώτα να φάμε γιατί σου έχω φέρει αστακομακαρονάδα από το αγαπημένο σου εστιατόριο.» Εκείνη ξαφνικά αποκτάει χαμόγελο μικρού παιδιού ενώ κάθετε στο τραπέζι έχοντας ξεχάσει όλα τα νεύρα της.

Απλά κάθομαι δίπλα στον Στιβ και προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο πέρα από τα παιδιά μου.

« Η Βανέσα; Τελικά την απολαύστε;»
Όμως ο Σπένσερ φροντίζει να κάνει τα νεύρα μου να χορεύουν και το στομάχι μου να πονάει.
«Όχι Σπένσερ είναι μέσα και μαζεύει μάλλον τα παιχνίδια του μικρού.»
Ο Βίνσεντ σηκώνεται και πηγαίνει προς τα μέσα χωρίς να μιλήσει.
Όταν γυρίζει είναι μαζί με την Βανέσα και έρχονται προς το τραπέζι.
«Έλα κάθισε!» Της λέει και εγώ κοιτάω την μοναδική άδεια καρέκλα που είναι δίπλα στον Σπένσερ.
Τραπέζι έχει έξι θέσεις. Τρεις καρέκλες από την μια πλευρά και τρεις από την άλλη εγώ κάθομαι στην μια πλευρά με τον Στιβ και την Ανν και στην άλλη ο Σπένσερ με τον Βίνσεντ. Και η Βανέσα κάθεται στην μοναδική άδεια καρέκλα δίπλα στον Σπένσερ.

Στο στομάχι μου ξαφνικά γέμισε και δεν μπορεί να δεχτεί άλλο φαγητό δοκίμασα μονάχα δυο μπουκιές και απλά κάθομαι και ασχολούμαι με τον Στιβ προσπαθώντας να μην νευριάζω τον εαυτό μου.
Ο Στιβ τρώει με τα χέρια του και προσπαθεί να ρουφήξει τα μακαρόνια ενώ εγώ του δείχνω πως να το κάνει. έχω ασχοληθεί τόση ώρα μαζί του που δεν είχα αντιληφθεί ότι ο Σπένσερ είχε μείνει με το πιρούνι στο χέρι και απλά μας κοίταγε.
Νιώθω ξαφνικά τα μάγουλα μου να καίνε και πίνω μια γουλιά νερό.

«Γιατί δεν τρως;» ρωτάει η ανν ενώ παίρνει το πιάτο μου με τα μακαρόνια. Χαμογελάω γιατί αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ μαζί της. Πάντα θα τρώει από το πιάτο μου. «Δεν μπορώ νομίζω ότι το στομάχι μου δεν είναι τόσο καλά.» Εκείνη απλά χαμογελάει. Μάλλον θα νομίζει ότι μου έρχεται ναυτία λόγο της εγκυμοσύνης όμως εγώ νιώθω ναυτία επειδή ο Σπενσερ καθεται δίπλα στην βανεσα. Πως γίνεται να ζηλεύω; Γιατί ζηλεύω εφόσον δεν τον θυμάμαι;

Ο Βίνσεντ ξεροβήχει και όλοι μας γυρίζουμε προς εκείνον. «Ανν και Αλλισον άσχετα αν το θυμάσαι η όχι σε αφορά αυτό που έχω να σου ανακοινώσω.»
Μιλάω προς στιγμην και τα ω την ανν και εκείνη είναι λίγο περίεργη. Όμως γυρίζω το κεφαλή μου πάλι στον Βίνσεντ. «Έχετε πρόβλημα με το αρχιτεκτονικό γραφείο. Από το ατύχημα της Αλλισον και μετά έχουν παγώσει πολλά σχέδια και πολλά κτήρια έχουν μείνει στην μέση. Κάτι πρέπει να γίνει γιατί η πελάτες φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον. Η θα πρέπει να κλείσετε το γραφείο η να ασχοληθείτε με αυτό.»

Εγώ απλά αναστενάζω και σοκάρομαι πως έχω ξεχάσει ακόμα και την δουλειά μου! Δεν ξέρω καν τι έχω καταφέρει πως το έχω καταφέρει και τι σχέδια έχω δημιουργήσει!

«Εγώ δεν ξέρω αν μπορώ!» Λέω δειλά.
«Μαζί όμως μπορούμε!»
Λέει η ανν ενώ μου πιάνει το χέρι και μου κλεινει το μάτι της.

«Αλλά αυτό που έγινε σήμερα δεν θα ξανά γίνει! Είπαμε όχι άλλοι σωματοφύλακες όχι παρακολούθηση όχι έλεγχος!»
«Μέχρι να θυμηθεί η Αλλισον δεν θα μείνει μονη της για κανέναν λόγο!» Πετάγεται ο Σπενσερ και απλά γυρίζω απότομα τα μάτια μου προς το μέρος του.
«Δεν είμαι κτήμα σου Σπενσερ!»

Ενώ σηκώνομαι από το τραπέζι και πηγαίνω κατευθείαν στο δωμάτιο. Στο δωμάτιο μας; Στο δωμάτιο του; Δεν ξέρω ούτε καν πως να το πω.
Μπαίνω μεσα και χτυπάω την πόρτα δυνατά για να κλείσει. Όμως εκείνος με το χέρι του το σταματάει μπαίνει μεσα κλεινει την πόρτα και έρχεται μπροστά μου.

«Δεν θέλω να σε ελέγχω! Δεν το κάνω για να ξέρω που βρίσκεσαι και με ποιον εισαι. Απλά φοβάμαι μήπως πάθεις κάτι. Θέλω απλά να είσαι ασφαλής τώρα που δεν μπορείς να καταλάβεις την ένταση της κατάστασης.»
«Δεν μπορώ να καταλάβω;»
Ρωτάω περιφρονητικά. Έχω χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου ένας άντρας με κράταγε με ψέματα κοντά του σήμερα έμαθα οτι μου έλεγε ψέματα και για την εγκυμοσύνη μου. Και αυτος νομίζει οτι δεν μπορώ να καταλάβω.

«Απλά όταν θα θυμηθείς θα μπορέσεις να τα δεις πολύ πιο διαφορετικά όλα αυτά που έχουν γίνει.»
Λέει ενώ δεν με κοιτάει στα μάτια.
«Γιατί δεν με κοιτάς;»
Τον ρωτάω μα δεν παίρνω απάντηση.
«Πες μου τόσο πολύ σε ενοχλεί που βρίσκομαι εδώ;»

Τα μάτια του ορθάνοιχτα και κουνάει το κεφάλι του αρνητικά. «Δεν μπορείς να καταλάβεις Αλλισον.»
«Τι να καταλάβω;»
Τον ρωτάω ενώ κάνω ένα βήμα πιο κοντά του.
«Θέλω την γυναίκα μου! Είμαι διατεθημένος να περιμένω να με θυμηθείς και να μου πεις μετά αν θες να είμαστε μαζί.»Ενώ κάνει ένα βήμα προς τα πίσω μεγαλονωντας την απόσταση πάλι.

Με ενοχλεί αυτό που κάνει δεν προσπαθεί ούτε να με πλησιάσει. Ούτε να μου πει κάτι για εμάς. Δεν κάνει το παραμικρό για να τον θυμηθώ. Ενώ η καρδιά μιυ μου φωνάζει να πέσω στην αγκαλιά του εκείνος έχει βάλει ένα μεγάλο τοίχο ανάμεσα μας.

«Γιατί λες συνέχεια, αν θα θέλω να είμαι μαζί σου οταν θα θυμηθώ;» Τον ρωτάω ενώ η καρδιά μου έχει αρχίσει να υπέρ λειτουργεί και οι παλάμες μου έχουν αρχίσει να ιδρώνουν. «Γιατί σου έλεγα ψέματα! Εγώ σου έκρυβα ένα μεγάλο ψέμα για δυόμιση χρόνια. Δεν ξέρω αν εσυ θα μου το συγχωρέσεις! Θέλω πρώτα να ανακτήσεις την μνήμη σου. Δεν πρόκειται να σε αγγίξω, να σε φιλήσω, να σε πιέσω να θυμηθείς. Μου δείξεις εμπιστοσύνη οταν ήρθα στην Ισπανία και σου είπα, εγώ είμαι ο άντρας σου και έχουμε ένα παιδί μαζί. Και εγώ δεν πρόκειται να καταστρέψω αυτή την εμπιστοσύνη θέλω η σχέση μας να μην ξανά έχει ψέματα Άλλισον, ούτε δολοπλοκίες. Για αυτό είμαι διατεθημένος να περιμένω γλυκια μου.»

Εμπιστοσύνη!
Εγώ όμως ήξερα για τα ψέματα του Όλιβερ!
Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν δεν τα ήξερα!
Δεν ξέρω αν θα τον εμπιστευόμουν!
Αλλά σωπαίνω και και τον κοιτάω κατάματα ενώ εγώ του κρύβω την αλήθεια και για την ακρίβεια του κρύβω δυο αλήθειες!

Ότι δεν τον εμπιστεύτηκα απλά ήξερα την αλήθεια απο πριν! Και ότι είμαι έγκυος!
Κρύβω δυο μυστικά απο αυτόν και απλά τον κοιτάω κατάματα σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Γεια σας γλυκα μου παιδιά!

Είναι μετά τα μεσάνυχτα οπότε είναι κυριακη!

Και εγώ σας υποσχέθηκα κεφάλαιο την κυριακη.

Έρχονται πολλά κεφάλαια σήμερα!