Μετά από λίγη ώρα σταματήσαμε στην διαδρομή για να φάμε. Η ταμπέλα αναγράφει τάκος με κεφάλαια και με κόκκινα φώτα που αναβοσβήνουν. Παρα είναι υπερπαραγωγή για μια καντίνα με τάκος στην μέση του πουθενά. Είμαι χαμένη στο πουθενά και εγώ σκέφτομαι την κόκκινη ταμπέλα της καντίνας. Έχω σοβαρό πρόβλημα απόσπασης προσοχής μου φαίνεται.

«Αλλισον τι θες να φας.»
Και το χέρι του πιάνει τον ώμο μου όμως αποτραβιέμαι απότομα. «Πρέπει με συζητήσουμε σοβάρα Όλιβερ στο τι μπορείς να κανείς και τι όχι. Και προφανώς δεν μπορείς να με αγγίζεις!»
Του λέω κάπως θυμωμένα αλλά εκείνος χαμογελάει.
Έλεος αυτό το χαμόγελο του!

«Ναι ξέρω θέλεις τουλάχιστον εβδομήντα εκατοστά απόσταση ασφάλειας. Είπαμε τώρα θα τα πάμε όλα με τον δικό σου ρυθμό αλλά θέλω να με κατατοπίσεις ποιος θα είναι αυτος ο ρυθμός.»

Λέει κάπως υπεροπτικά. Μα το θεό είναι τόσο αλαζονικός ώρες ώρες που νομίζει ότι τα ξερει όλα.
Ναι πραγματικά ήθελα να τον κατατοπίσω στο τι μπορεί να κάνει και αν μπορεί να με ακουμπάει να με πλησιάζει η οτιδήποτε άλλο αλλά γιατί θέλει να το λέει πρώτος. Είναι πολύ σπαστικός!

«Ωραία εφόσον ξερεις δεν θέλω να κανείς βλακείες!»

«Μάλιστα κυρία μου!»
Ενώ απλώνει το χέρι του για να το πιάσω αλλά εγώ απλά το σπρώχνω προς τα κάτω και προχωράω προς την καντίνα.

Έλεος είναι αρκετά σπαστικός!

Όλα εδώ στην Ισπανία είναι σπαστικά ακόμα και η κόκκινη περιγραφή της καντίνας.
Προχωράω μέχρι το παραθυράκι για να παραγγείλω αλλά μόλις τους ρωτάω « μπορώ να δω κάποιο κατάλογο;» Εκείνοι και οι δυο κύριοι μέσης ηλικίας απλά σηκώνουν του ωμους τους κουνοντας αρνητικά το κεφάλι τους.

Ωχ θεε μου τι τραβάω! Μάλλον δεν ξέρουνε αγγλικά.
Γυρίζω το κεφάλι μου προς τα πίσω για να δω τον αλαζονικό δηκιγορο να χασκογελάει.

«Κύριε αλαζόνα έλα εδώ να βοηθήσεις και μην με κοροϊδεύεις γιατί εξαιτίας σου έχω κολλήσει στην Ισπανία.»

Έρχεται αργά και σταθερά χαμογελοντας όλο ικανοποίηση περνάει από μπροστά σπάζοντας την απόσταση ασφαλείας που προείπαμε περνάει ακριβώς από μπορστα δεν απέχει από κοντά μου παραπνω από είκοσι εκατοστά. Κάνω τρία βήματα πίσω και ξανά τοποθετώ την απόσταση ασφαλείας.

Γυρίζει το κεφάλι του προς εμένα σαν να μην συμβαίνει τίποτα σαν να μην πέρασε από μπροστά μου χωρίς την απόσταση ασφαλείας που του ζήτησα.

«Τι θέλεις να φας; Έχει μόνο τάκος σε πολλές επιλογές . Τάκος με κιμά μοσχαρίσιο, τάκος με κιμά κοτόπουλο, τάκος λαχανικών, τάκος πικάντικο. Γενικά μπορείς να ζητήσεις να σου βάλουν ότι θέλεις μέσα.»

«Εγώ δεν τρώω τάκος!»
Αποκρίνομαι απότομα ενώ τον κοιτώ νευρικά.

«Λατρεύεις τα τάκος με κοτόπουλο πικλες και πικάντικη σως.» Λέει περιφρονητικά ενώ ανασηκώνει το φρύδι του.

Αναστενάζω! Το ξέρει! ξέρει ακόμα ότι εγώ τρώω τάκος τι είναι αυτό; Ξέρει ακόμα και την αγαπημένη μου επιλογή.

«Ωραία μπορείς να βάλεις ένα τέτοιο εγώ πάω να κάτσω στο αυτοκίνητο να σε περιμένω.»
Γυρίζω κατευθείαν κατεύθυνση και αποχωρώ με γρήγορα βήματα προς το αυτοκίνητο. Αλλά μόλις πλησιάζω αντιλαμβάνομαι ότι είναι Land Rover. Πως γίνεται ένας δικηγόρος να βγάζει τόσα λεφτά;
Απλά πάω και κάθομαι μέσα προσπαθώντας απλά να μην σκέφτομαι τίποτα.
Αλλά

Αλλά μόλις λέω αυτό το τίποτα, ο δαίμονας περνάει αστραπιαία από το μυαλό μου καταστρέφει τα πάντα και εγώ μετά την καταστροφή προσπαθώ να χτίσω ξανά ότι μπορώ! Έτσι είναι η κάθε στιγμή της ημέρας μου μόλις λέω ότι ηρέμησα ότι μπορώ να τα καταφέρω τα μάτια του το χαμόγελο του εμφανίζεται και εγώ ξανά γυρίζω στο σημείο μηδέν!

Ο χτύπος από το παράθυρο του αυτοκινήτου με κάνει να τρανταχτώ. Ο Όλιβερ με τα τάκος στο χέρι ανοίγω λίγο το παράθυρο παιρνω το σακουλάκι μου με τα τάκος και μου προσφέρει ένα μπουκάλι νερό.

Πηγαίνει στην θέση του οδηγού ενώ δεν έχει πάρει κάτι για να φάει πίνει μονάχα ένα αναψυκτικό.

«Εγώ γιατί δεν έχω αναψυκτικό;» Τον ρωτάω επιδεικτικά.

«Γιατί δεν πίνεις! Απλά και ωραία. Μπορείς σε παρακαλώ να σταματήσεις να προσπαθείς να βρεις πράγματα που δεν ξέρω για σένα. Ξέρω ακόμα και τους χειρότερους εφιάλτες σου τι σε κάνει να πιστεύεις ότι απλά δεν μπορεί να ξέρω τι σου αρέσει στην καθημερινότητα σου;»

Βαριά σταθερή φωνή αλλά τα νεύρα νεύρα δεν ξέρω πως συγκρατήθηκε και δεν ύψωσε την φωνή του αλλά είναι τόσο σταθερή η φωνή του που με κάνει να απωρω αν κάποιος μπορεί να καταλάβει ότι αυτος ο άνθρωπος έχει νεύρα ...

«Εντάξει θα σταματήσω ούτως η άλλως είναι γελοίο!»
Απαντάω εγώ αλλά το τάκος μου έχει ήδη αποσπάσει την προσοχή μου ανοίγω το σακουλάκι κατευθείαν και δαγκώνω κατευθείαν μια μπουκιτσα.
Αλλά ένα πνηχτο γελάκι του με κάνει να γυρίσω το βλέμμα μου κατευθείαν επάνω του.

«Για ποιον λόγο γελάς μαζί μου.»
Τον ρωτάω ενώ μασάω ακόμα την μπουκιτσα από τα τάκος.

«Είσαι αξιολάτρευτη όταν τρως κάτι που σου αρέσει κανείς περίεργους θορύβους απολαύσεις που μου φτιάχνουν την διάθεση.» Απαντάει και εγώ νιώθω να κοκκινιζω λίγο το πικάντικο τάκος λίγο τα γλυκα του λόγια και εγώ νιώθω το σώμα μου να καίει.

«Όλιβερ πρέπει να μιλήσουμε!»
Του λέω ενώ δαγκώνω άλλη μια μπουκιά από το τάκος μου. «Φάε πρώτα και θα μιλήσουμε μετά δεν πρόκειται να φύγω.»
Λέει ενώ σκουπίζει το λίγο το μάγουλο μου με τον αντίχειρα του.

Γιατί με κάνει να νιώθω σαν ένα ηλίθιο πεντάχρονο;

Απλά του γνέφω θετικά και συνεχίζω με το φαγητό μου μέχρι την στιγμή που τελειώνω και την τελευταία μπουκιά. Ξανά σηκώνω το βλέμμα μου επάνω του αλλά εκείνος ακόμα εκεί με κοιτάει ενώ χαμογελάει.

«Τώρα τελείωσα και μπορούμε να μιλήσουμε.»

Του ξανά λέω αλλά εκείνος νομίζω ότι δεν βλέπει τόσο καλά αυτη την συζήτηση.
«Έλεος με έφαγες, ναι τώρα μπορούμε να συζητήσουμε, και μπορείς να μου πεις τον καθε περίεργο κανόνα σου.» Αποκρίνεται ενώ αναστενάζει.

«Μάλιστα! Τελικά μπορείς να νευριάζεις!»
Λέω κάπως εντυπωσιασμένη. Εκείνος χαμογελάει και περνάει τα χέρια του μπορστα στο πρόσωπο του.
«Με αμνησία και χωρίς αμνησία είσαι το μονο άτομα που με φέρνει στα όρια μου πάντα Αλλισον.»

«Δεν με αφορά!»
Απαντάω απότομα και το μικρό χαμόγελο του που φαινόταν από την άκρη του προσώπου του κόπηκε κατευθείαν.
«Μάλιστα! Συνέχισε τότε και πες μου τους κανόνες σου.» Μου λέει ενώ δεν βγάζει τα χέρια από το πρόσωπο του.

«Ωραία! Θέλω απόσταση ασφαλείας εβδομήντα τουλάχιστον εκατοστά, θέλω να μην με αγγίζεις, θέλω να μην με φιλάς, θέλω να μην μου λες συνέχεια ότι είμαι η γυναίκα σου, θέλω να μου δώσεις χρόνο να καταλάβω τι αισθάνομαι. Αυτά είναι όλα έχεις κάποια απόρροια;»

«Μπορούμε να αλλάξουμε λίγο τους κανόνες σου;»

Ρωτάει ενώ κατεβάζει τα χέρια από το πρόσωπο του και γυρίζει προς το μέρος μου χαμόγελοντας.

«Να σε ακούσω πρώτα και βλέπουμε.»

«Ας πάμε την απόσταση ασφαλείας στα πενήντα εκατοστά ούτως η άλλως βρισκόμαστε μέσα στο αυτοκίνητο τόσες ώρες και δεν νιώθεις δυσφορία κοντά μου. Θα σε αγγίζω μονάχα αν είναι απαραίτητο και όχι με πονηρούς σκοπούς μονάχα αν το θελήσεις.»
Μου κλείνει το μάτι και συνεχίζει.
«Αυτό μάλλον θα ισχύει μόνο για εμένα γιατί εσύ μια χαρά με φιλήσεις στο νοσοκομείο αλλά δεν με χαλάει εσύ μπορείς να με φιλάς ελεύθερα αν το θελήσεις. Δεν θα ξανά πω τίποτα περί του θέματος οικογένεια, γυναίκα, αλλά όταν φτάσουμε στους δικούς μου δεν μπορώ να τους εξηγήσω τι ακριβώς έχει συμβεί και πρέπει να φερόμαστε σαν κανονικό ζευγάρι. Και όσο για τον χρόνο που θες μπορώ να σου αφιερώσω ακόμα και την τελευταία μου πνοή περιμένοντας σε!»

Μπορώ να πω ότι άλλαξε κάθε πρόταση μου κάνοντας την έτσι όπως ακριβώς θέλει και εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Έτσι είναι η ζωή με έναν δικηγόρο μπορεί να σε πουλάει και να σε αγοράζει σε δευτερόλεπτα και να του λες και ευχαριστώ από πάνω.

Είμαι λίγο σαστισμένη και απλά του γνέφω θετικά!
Εκείνος χαμογελάει και βάζει μπροστά ξανά το αυτοκίνητο. Μας έχει μείνει ακόμα μια ώρα δρόμος μέχρι την βαλενθια κοντεύει να φτάσει μεσημέρι και εγώ είμαι αγχωμένη για αυτό που είπε ότι πρέπει να φερόμαστε σαν κανονικό ζευγάρι μπροστά στην οικογενεια του.

Αρχίζω πλέον νιώθω να νιώθω πάλι αμήχανα όσο πάω και σκέφτομαι ότι θα βρίσκομαι με την οικογένειά του και θα πρέπει να φερόμαστε σαν φυσιολογικό ζευγάρι να τον αγκαλιάζω μάλλον να το φιλάω και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να κάνουν τα φυσιολογικά ζευγάρια

«Όλιβερ μπορείς να μου πεις τι ακριβώς θα κάνουμε όταν φτάσουμε στους δικούς σου;»

« Γιατί το σκέφτεσαι τόσο πολύ ομορφιά μου απλά θα πάμε θα ξεκουραστούμε θα σε γνωρίσουν και απλά θα είσαι η γυναίκα της ζωής μου τίποτα άλλο. Δεν χρειάζεται να τους απαντάς σε πολλά, δεν θα σε ρωτάνε πολλά, αυτό είναι όλο δεν υπάρχει κάτι άλλο απλά ηρέμησε και όλα θα πάνε καλά.»

Να ηρεμήσω τι εύκολο να το λες και την δύσκολο να το κάνεις.
«Όλιβερ!»
«Μαρέσει πολύ όταν προφέρεις στο όνομα μου»

Λέει και τα μάγουλα μου αρχίζουν και κοκκινίζουν.
Γιατί μου λέει αυτά τα γλυκόλογα και με κάνει να νιώθω ωραία.
«Σταματά λίγο βρε άνθρωπε άφησε μια φορά να ολοκληρώσω μια πρόταση.»
«Μάλιστα!» Και γνέφει θετικά χαμογελώντας!

«Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι εγώ δεν ξέρω τίποτα για αυτούς μπορείς να μου εξηγήσεις έστω κάτι.»

«Δεν χρειάζεται θα δεις μόλις τους γνωρίσεις όλα θα κυλήσουν ομαλά.»

Δεν υπάρχει συνεννόηση!

Γη καλεί Όλιβερ, ο Όλιβερ πάει στο φεγγάρι. κάπως έτσι είναι η συνεννόηση μας.

Από εδώ ξεκινάει η κατρακύλα και εμένα αρχίζει να μου αρέσει ο Όλιβερ 🫣

Γεια σας και πάλι!

Πείτε ότι θέλετε κράξετε με όσο θέλετε αλλά σε αυτό το βιβλίο θα δείτε την κάθε παράνοια που είναι δυνατόν να υπάρχει 🌚🌚🌚

Θα σας ανεβάσω η αύριο η μεθαύριο νέο κεφάλαιο παλι 🆘 έτσι για να εμπεδώσετε ότι θα έχουμε αρκετό Όλιβερ... αλλά και ότι όσο πιο γρήγορα ανεβάσω τα κεφάλαια με τον Όλιβερ άλλο τόσο πιο γρήγορα θα πλησιάσει η ώρα του Σπενσερ 🤍