Ρούχα, επιτέλους φοράω κανονικά ρούχα!

Ένα λευκό μπλουζάκι και μια φυστίκι φόρμα.
Ναι αυτή είμαι εγώ και σίγουρα νιώθω άνετα μεσα σε αυτά τα ρούχα. Όχι σε ένα φόρεμα όπως στα ηλίθια όνειρα μου.

Εγώ δεν φοράω φορέματα.

Βγαίνω έξω από το μπανιο και στο δωμάτιο του νοσοκομείου με περιμένουν ο Όλιβερ μαζί με τον γιατρο που μας ανακοίνωσε την εγκυμοσύνη.

Μιλάνε κάτι μεταξύ τους και δεν μπορώ να τους καταλάβω γιατί όλοι τους εδώ μιλάνε ισπανικά κανενας τους δεν ξερει αγγλικά δηλαδή ένας τουρίστας απλά θα πέθαινε στα χέρια τους.

"Primo, estás loco! Le he dado somníferos durante cuatro días para que no se dé cuenta de lo que ha pasado. Tiene mucha suerte de que el niño no resultara herido tras el accidente"

"No me importa lo que le haya podido pasar al niño, lo único que me importa es no perder a Allison. Haría cualquier cosa por seguir así y no acordarme"

"Estás mal de la cabeza y te vas a meter en problemas peores vienen todos los días y la están buscando al final la van a encontrar y te van a acusar de secuestro. ¡Contrólate! No seas idiota"

"Lo que voy a hacer me dejó saber que acaba de callar y decir cómo podemos evitar que recordar. Hay algo de pastillas relajantes"

"¡No lo hay! Y espero que recuerde por qué la echamos tanto de menos"

"Mario, pórtate bien y no te ilusiones con cosas que te arruinarán la vida"

"Ahh otra vez mi querido primo ha vuelto a salir con sus amenazas. Oliver ¿alguna vez has tenido problemas con Maximilian, por eso están todos tan aterrorizados en el hospital y hacen lo que les dices?"

"Mario, te he dicho que no vuelvas a preguntar nada. Voy a coger a Allyson y nos vamos a ir es la mujer que amo y se me ha dado la oportunidad de volver a vivir con ella lo que no pude hacer la primera vez ahora no voy a fastidiarlo aunque signifique que voy a intentar mantenerla amnésica el resto de su vida"

"Pero si se acuerda, la perdiste, amigo"

"¡Fuera AHORA!"

Μετάφραση.....

[«Ξάδερφε είσαι τρελός! Την έχω εδώ τέσσερις μέρες με υπνοτικα χάπια για να μην αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί. Είσαι πολύ τυχερός που το παιδί δεν έπαθε τίποτα μετά το τροχαίο.»

«Δεν με ενδιαφέρει τι μπορεί να πάθαινε το παιδί το μόνο που πραγματικά με ενδιαφέρει είναι να μην χάσω την Άλλισον. Θα έκανα τα πάντα να μείνει κάπως έτσι και να μην θυμάται!»

«Έχεις τρελαθεί και θα μπλέξεις χειρότερα έρχονται κάθε ημέρα και την ψάχνουν κάποια στιγμή θα την βρουν και θα σε κατηγορήσουν για απαγωγή. Σύνελθε! Μην είσαι ηλίθιος.»

«Το τι θα κάνω εγώ άσε να το ξέρω εγώ εσύ απλά σκάσε και πες πως μπορούμε να αποφύγουμε από το να θυμηθεί. Υπάρχει κάτι κάποιο χάπι κάποια χαλαρωτικά χάπια.»

«Όχι δεν υπάρχει! Και ευελπιστώ να θυμηθεί γιατί πραγματικά την λείπαμε.»

«Μάριο κάτσε φρόνιμα και μην ευελπιστείς για πράγματα που θα σου καταστρέψουν την ζωή.»

«Ααα ξανά βγήκε στην φορά ο αγαπημένος μου ξάδερφος με της απειλές του. Όλιβερ έχεις ξαναμπλέξει με τον μαξιμιλιανο για αυτό είναι όλοι τόσο τρομοκρατημένοι στο νοσοκομείο και κάνουν ότι τους λες;»

«Μάριο σου είπα μην ξανά ρωτήσεις τίποτα. Εγώ θα πάρω την Αλλισον και θα φύγουμε είναι η γυναίκα που αγαπώ και μου δόθηκε ξανά η ευκαιρία να ζήσω μαζί της ότι δεν μπόρεσα να κάνω την πρώτη φορά. τώρα δεν πρόκειται να τα κάνω μαντάρα ακόμα και αν αυτό σημάνει ότι θα προσπαθήσω να την κρατήσω με αμνησία για όλη της τη ζωή.»

«Όμως αν θυμηθεί την έχασες φιλαράκο.»

«Βγες έξω ΤΩΡΑ!»]

Το μόνο που κατάλαβα είναι το όνομα μου το όνομα του γιατρού και το όνομα μαξιμιλιαν.

Μόλις όμως με αντιλήφθηκαν ο γιατρός απλά μου χαμογέλασε και βγήκε έξω ενώ ο Όλιβερ ήρθε και με πήρε αγκαλιά. ξεφυσάω μεσα στην αγκαλιά του και προσπαθώ να φανταστώ μια κοινή ζωή μαζί του.
Εγώ, ο Όλιβερ και το μωράκι μας!

Όλη η κοσμοθεωρία μου άλλαξε σε μερικά δευτερόλεπτα ποτέ στην ζωή μου δεν πίστευα ότι θα έκανα σχέση με κάποιον άλλο τόσο να σκεφτώ ότι θα κάνω οικογένεια.

«Τι σκέφτεσαι;»
Μου ψιθυρίζει.

«Εμάς!»
Λέω υπερήφανα και εκείνος χαμογελάει ενώ με σφίγγει πιο δυνατά.

«Θα φύγουμε σήμερα και θα πάμε στο πατρικό μου στην βαλενθια για να χαλαρώσουμε. Είσαι εντάξει με αυτό η θέλεις να πάμε κάπου άλλου;»

Ρωτάει! δεν το λέει απλά με ρωτάει
Ποσό συμαντικο είναι να ρωτάς. Να ρωτάς αν θέλει ο άλλος να κάνει κάτι που εσυ το θέλεις και να μην το έχει δεδομένο.

Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι ο Σπενσερ και η τρελές διαταγές του γδύσου, φάε, κάνε!
Ενώ ο Όλιβερ είναι ακριβώς το αντίθετο άκρο μπορεί για αυτό να τον ερωτεύτηκα την πρώτη φορά.

Απλά του χαμογελάω και γνέφω θετικά.

Μπορούμε να πάμε όπου θέλει αυτός είναι πλέον η οικογένεια μου! Αυτος και το μικρό μας φασολάκι!
Πιάνει το χέρι μου και βγαίνουμε παρέα από το δωμάτιο.

Σκέφτομαι και κάνω εικόνα την Ανν έξω από το δωμάτιο πως γίνεται να ήταν όλο αυτό ένα όνειρο.
περπατάω μαζί με τον Όλιβερ χωρίς να δίνω σημασία που πάμε αλλά κοιτάω τριγύρω και αντιλαμβάνομαι ότι μόλις μπήκαμε στο ασανσερ και εκείνος πατησε το -3 τι στο καλό γίνεται να είναι η έξοδος στο υπογειο;

Τα χέρια μου μουδιάζουν τα πόδια μου δεν με κρατάνε και νομίζω ότι έχω αρχίσει να ζαλίζομαι γιατί όλα έχουν μια θολή όψη.

«Ηρέμησε θα βγούμε από την έξοδο κινδύνου»

Αντιλήφθηκε την ταραχη μου! Δεν απαντάω!
Νομίζω ότι φοβάμαι τα ασανσερ γιατί δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια και τα χέρια μου.

Εκείνος με τραβάει από το χέρι και με φέρνει στην αγκαλιά του το κεφάλι μου ακουμπάει στο στέρνο του και με τα χέρια του χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

Ακούω! Ακούω την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή χτυπάει ασταμάτητα ολοένα και πιο πολύ!

Καθησα μέσα στην μουσική υπόκρουση της καρδιάς του μέχρι που άνοιξαν οι πόρτες του ασανσέρ και εγώ βγήκα γρήγορα έξω παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

«Παραλίγο να πάθω κρίση πανικού.»
Ψιθυρίζω.

«Ηρέμησε ομορφιά μου λογικό είναι, επειδή πριν καιρό είχαμε κλειστεί στο ασανσερ μαζί και σου έχει μείνει τραύμα το σώμα σου αντιδράει αντιλαμβάνεται.»

Τι έχω περάσει αυτά τα δυο χρόνια και δεν τα θυμάμαι  είναι λες και ο θεός μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία να τα ξανά ζήσω όλα καλύτερα.

Έρχεται κοντά μου και με σηκώνει στην αγκαλιά του εγώ γερνώ το κεφάλι μου στον ώμο του σαν όλο αυτό να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον πλανήτη.
Η αγκαλιά του για εμένα είναι ηρεμία γαλήνη νιώθω τόσο ασφαλής στην αγκαλιά του που δεν μπορώ να φανταστώ κάτι άλλο εκτός ότι το σώμα μου αντιδράει στο άτομο που εμπιστευται και αγαπάει.

"Ακριβώς όπως στον φόβο που έχω με το ασανσέρ.
Έτσι αντιδράει το σώμα μου στο άτομο που αγαπώ νιώθω ασφάλεια μαζί του γιατί τον αγαπώ."
Λέω στον εαυτό προσπαθοντας να τον πείσω ότι αυτο που κάνω δεν ειναι τρελο και ότι δεν ακολουθώ έναν μανιακό. Εγώ απλά πάω στο πατρικό του πατέρα του παιδιού μου.

Ανοίγει την πόρτα ενός αυτοκινήτου και με βάζει να κάτσω στο μπροστινό κάθισμα σαν να είμαι κανένα μωρό που δεν μπορεί μόνο του. Αλλά αυτό δεν με χαλάει μου αρέσει ο τρόπος που με προσέχει. Μου φοράει την ζώνη ασφαλείας και με κοιτάει ενώ προσπαθεί να βάλει την ζώνη κάνει αυτό ακριβώς που συνέβη στο όνειρο μου, κάνει ακριβώς αυτό που έκανε ο Σπενσερ στο όνειρο μου. Μου φόρεσε την ζώνη ενώ χαμογελούσε μπροστά μου αλλά εγώ ήθελα αφάνταστα να τον φηλησω κάτι που δεν αισθάνομαι εδώ!

Αλλισον μην μπερδεύεις τα όνειρα με την πραγματικότητα!
Και όχι άλλο Σπενσερ στο μυαλό μου!

Απλά του χαμογελάω και εκείνος μου δίνει ένα μικρό φιλι στο μάγουλο. Περνάει από την άλλη πλευρά και ανεβαίνει στην θέση του οδηγού. Βάζει μπροστά το αυτοκίνητο ενώ εγώ τον παρακολουθώ.
Παρακολουθώ  την κάθε του κίνηση τον τρόπο πως ακουμπάει τα χέρια στο τιμόνι του η στάση του σώματος του η λευκή κοντομάνικη μπλούζα που κάνει αντίθεση με την επιδερμίδα του, το χαμόγελο του με κοιτάει με ένα φανταχτερό χαμόγελο ενώ οδηγάει.

«Κοιτά το δρόμο γιατί θα τρακάρουμε.»
Του λέω ενώ του δείχνω με το χέρι μου τον δρόμο.
Γυρίζει το κεφάλι του προς τον δρόμο αλλά συνεχίζει να χαμογελάει.

Το χαμόγελο του είναι υπέροχο!

Έχουμε ήδη οδηγήσει μια ώρα και τριάντα λεπτά δεν έχουμε πει ούτε μια κουβέντα. Εγώ κάνω πως κοιμάμαι και εκείνος απλά χαϊδεύει το μάγουλο μου κάθε πέντε λεπτά περιπου. Δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου, δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου. θέλω να φαντάζομαι ότι αυτό το όνειρο ήταν αληθινό και εγώ τώρα είμαι με τον Σπενσερ στο αυτοκίνητο και θα πηγαίναμε να δούμε το γιο μας!

Είμαι ένα τέρας! Έχω τον άντρα μου και το παιδί μου εδώ και εγώ σκέφτομαι αυτόν το δαίμονα δεν είναι φυσιολογικό αυτό είναι τελείως τρελό.
θα τρελαθώ τελείως αν δεν βγάλω από το μυαλό μου από την καρδιά μου από παντού μεσα μου.

«Αλλισον! Αλλισον ομορφιά μου είσαι καλά;»
Ανοίγω τα μάτια μου και αντιλαμβάνομαι ότι έκλαιγα ότι τα δάκρυα μου είχαν καλύψει όλο το πρόσωπο μου.
Σκουπίζομαι με τα χέρια μου ενώ του λέω «απλά ήταν ένα κακό όνειρο.»

Αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ τα δημιουργό όλα αυτά τίποτα δεν ήταν όνειρο απλά εγώ είμαι ακόμα τόσο ευάλωτη μπροστά στο δαίμονα Σπενσερ.

Εκείνος σταματάει στην άκρη του δρόμου και  βγαίνει έξω γρήγορα ερχόμενος προς την δίκη μου πλευρά ανοίγει την προτα και απλά με βγάζει έξω.

«Όλιβερ είμαι καλά σου είπα!»

Αλλά τα χέρια του με αγκαλιάζουν τόσο δυνατά
Ώστε καμία ανάσα μου να μην μπορεί να τα καταφέρει να βγει κανονικά.

Αλλά πραγματικά θα τρελαθώ .

Όλα άλλαξαν δεν ξέρω που βρίσκομαι, τι κάνω, γιατί είμαι σε αυτή την κατάσταση. Εγώ το μόνο που ήθελα στην ζωή μου ήταν να μην έχω καμία σχέση με τους άντρες πως γίνεται να σκέφτομαι συνέχεια έναν άντρα και να έχω άλλον έναν εδώ που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μου δείξει ότι έχουμε οικογένεια.

«Όλιβερ θέλω να μιλήσουμε!»
Του λέω και τα χέρια του χαλαρώνουν τα μάτια του κοιτάνε τα δικά μου όλο απελπισία όμως γνέφει θετικά.
«Πάμε να μπούμε μεσα στο αυτοκίνητο και στην διαδρομή θα συζητήσουμε ότι θέλεις.» Μου λέει.
Αυτό ακριβώς θελω να μαθω θελω να ξερω θελω να κανω τόσες ερωτήσεις. Θέλω να βάλω τα όρια μου!

Έτσι όπως είμαστε γυρίζουμε και μπαίνουμε και οι δύο μέσα στο αυτοκίνητο, με κοιτάει, τον κοιτάω, και βάζει μπροστά το αυτοκίνητο κάνοντας ένα στην αναστεναγμό τον παρατηρώ θέλω να βάλω σε μια σειρά τις ερωτήσεις που θέλω να του πω που θέλω να μου απαντήσεις για την ακρίβεια.

« Όλιβερ μου είχες πει τόσα, ότι περιμένουμε παιδί, ότι είμαστε ζευγάρι, ότι σκοπεύουμε να παντρευτούμε, και πολλά πράγματα όμως εγώ βρίσκομαι δυο χρόνια πίσω. για την ακρίβεια ζω δυόμιση χρόνια πίσω στην ανάμνηση του Σπενσερ. Στον εφιάλτη που προκάλεσε ο Σπένσερ. Μπορεί να μην το αντέχεις,  να μην το αντιλαμβάνεσαι, να μην μπορεί να το διαχειριστείς αυτό, αλλά εγώ είμαι πολύ ευάλωτη σκέφτομαι κάθε μέρα αυτό που συνεβει με τον Σπένσερ και δεν μπορώ να αποθηκεύσω όλες αυτές πληροφορίες που μου λες. Μπορεί πραγματικά να είμαστε ζευγάρι, μπορεί πραγματικά να περιμένουμε παιδί,  μπορεί πραγματικά εσύ και εγώ να ζούσαμε αυτόν τον έρωτα που λες αλλά όλα είναι διαφορετικά τώρα. Δεν μπορώ να να πείσω το μυαλό μου και να πω ότι εσύ είσαι ο άντρας μου και αυτό το παιδί είναι δικό μας. Ναι μπορεί να είναι αλήθεια αλλά θέλω το χρόνο μου! Όλα είναι πολύ βιαστικά όλα είναι πολύ τρέλα, δεν μπορώ Όλιβερ νομίζω ότι θα τρελαθώ. σκέφτομαι πράγματα προσπαθώ να τα συνδέσω μεταξύ τους δεν μου βγαίνει και αρχίζω και τρελαίνομαι.
Θέλω να γυρίσω στην Βοστώνη το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να γυρίσω στη Βοστώνη.»

Τα είπα όλα! είπα όσο σκέφτομαι, όπως τα σκέφτομαι, όπως τα αισθάνομαι. Δεν μπορώ! δεν μπορώ να είμαι η γυναίκα του! προσπαθώ με όλη μου την ψυχή να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτός είναι ο άντρας μου αλλά δεν αισθάνομαι έρωτα για αυτόν. πως γίνεται να τα ξεχάσω, να ξεχάσω αυτόν τον άνθρωπο και αντί αυτού να θυμάμαι μόνο τον Σπενσερ.

Δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπο του χωρίς να απαντάει χωρίς να αντιδράει απλά οδηγάει και δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπο του.
Νιώθω ενοχές! νιώθω ότι εγώ φταίω γι αυτό που παθαίνει γι' αυτόν, και για αυτά τα δάκρυα που τρέχουν. Νιώθω πως δεν μπορώ να κάνω κάτι, δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του. Μπορεί πραγματικά να τον ερωτεύτηκα κάποια στιγμή αλλά αυτό δεν υπάρχει πλέον στη μνήμη μου το μόνο που θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου να πέσω για ύπνο και να συνυπάρχω με τους εφιάλτες μου.

«Αλλισον σε παρακαλώ απλά μη με εγκαταλείψεις θα τα διορθώσουμε όλα σου το υπόσχομαι. δεν θα γίνω πιεστικός, δεν θα σε ρωτάω για τα όνειρα που μπορεί να βλέπεις, δεν θα ανακατεύομαι σ' αυτό που αισθάνεσαι. απλά θέλω να σου δείξω ότι είμαι και εγώ εδώ υπάρχω ότι εγώ και κάνω καλό μες την ζωή σου.
θέλω απλά λίγο χρόνο μαζί σου να ηρεμήσουμε από το νοσοκομείο, από το ατύχημα από την τρέλα με τον Σπενσερ, και θα το δεις κι εσύ ότι κοινή μας ζωή είναι φυσιολογική, θα είναι όλα φυσιολογικά εγώ εσύ και το μωράκι μας, και άμα δεν είναι φυσιολογικά στο υπόσχομαι ότι εγώ θα σε πάω στην Βοστόνη. Εγώ θα σ' αφήσω μπροστά απ' το σπίτι σου ομορφιά μου.
Απλά θέλω να ηρεμήσεις λίγο να τα δεις λίγο διαφορετικά σου ξαναλέω άμα δε θες να πάμε στην Βαλένθια μην πάμε πάμε καθόλου ίσα-ίσα να είμαστε οι δυο μας και αν νομίζεις ότι σε πιέζω απλά πεσ το μου και εγώ δεν, δεν ξέρω τι άλλο να πω ξέρω πως να σε μεταπείσω για να μη με εγκαταλείψεις. Σε εκλιπαρώ Αλλισον μην με εγκαταλείψεις.»

Συνέχισε και οδηγάει. οδηγάει ενω τα δάκρυα τρέχουν, εγώ το παρατηρώ προσεκτικά θέλω να δώσω ευκαιρία σε έναν άνθρωπο που δεν ξέρω; προσπαθώ με νύχια και με δόντια να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτός είναι ο άντρας μου. μήπως αυτό όμως δεν είναι φυσιολογικό;  μπορώ να κάνω μια προσπάθεια να το γνωρίσω; μπορώ να κάνω μια προσπάθεια να τον ερωτευτώ;

«Όλιβερ!» Ψιθυρίζω το όνομα του προτού του ξεφουρνίσω αυτό που σκέφτομαι.
Εκείνος παίρνει μια βαθιά ανάσα και ανταποκρίνεται.
«Πες μου ομορφιά μου!»
Τα δάχτυλα μου ανακατεύονται μεταξύ τους και η ταραχη μου είναι αφάνταστη.

«Όλιβερ δεν είμαι η γυναίκα σου!»
Τελικά ξεστομίζω!
Εκείνος σαστίζει και κάνει έναν περίεργο ελιγμό στο αυτοκίνητο σαν να έχασε τον έλεγχο από το τιμόνι.
«Για να καταλάβεις τι εννοώ εγώ δεν θυμάμαι ότι είμαι η γυναικα σου!» Διορθώνω.
Αναστενάζει και εγώ συνεχίζω.
«Όποτε δεν μπορείς απλά να μου λες ότι είμαι η γυναίκα σου και περιμένουμε παιδί. Μπορεί να είναι η αλήθεια αλλά εγώ τώρα θέλω χρόνο. Θέλω χώρο και θέλω την ψυχική ηρεμία που δεν έχω.»
Έχω αρχίσει να φοβάμαι μήπως δεν ήταν και πολύ σοφή η απόφαση τα του πω ότι σκέφτομαι εννοώ εκείνος οδηγάει.

Τον βλέπω να ζορίζεται να μην μπορεί να βολευτεί νομίζω ότι θέλει να φωνάξει. Είναι θυμωμένος και ταυτοχρονα πληγωμένος. Αλλά η φωνή του είναι το ήρεμη και σταθερή που δεν ξέρω αν πρέπει να φοβάμαι την τρέλα του η απλά είναι ένας πολύ λογικός άνθρωπος. Ελπίζω απλά να μην έχει τάσεις αυτοκτονίας!

«Πως μπορώ εγώ να βοηθήσω σε όλο αυτό;»
Ρωτάει ενώ τα χείλη του τρέμουν με ρωτάει χωρίς να γυρίσει ούτε μια αστραπιαία στιγμή τα μάτια του προς εμένα.

«Απλά σκέφτομαι ότι μπορούμε να το πάμε πιο αργά. Πιο σταθερά και ο χρόνος να με κάνει να θέλω να είμαι κοντά σου όχι επειδή έχουμε ένα παιδί. Όπως είπες και εσύ μπορεί να μην ξανά θυμηθώ ποτέ όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα φτιάξουμε καινούργιες αναμνήσεις μαζί. Μπορεί να μην σου ακούγεται ότι καλύτερο γιατί είναι σαν να χάνεις την κοπέλα που είχες σχέση τα τελευταία δυο χρόνια αλλά εγώ τώρα μόνο αυτό μπορώ να δώσω. Μια ευκαιρία για να σε γνωρίσω καλύτερα! Τίποτα άλλο ούτε σχέσεις ούτε οικογένεια ούτε τίποτα. Το μόνο που σου λέω είναι ότι είμαι θετική ώστε να σε γνωρίσω.»

Η ταχύτητα του αυτοκινήτου άρχισε να κατεβαίνει και  το ανέκφραστο πρόσωπο του άρχισε να αποκτάει ένα πλατύ χαμόγελο.

Η έχει πάθει εγκεφαλικό η απλά του άρεσε η ιδέα μου!

Όμως εμένα δε ξέρω αν μου άρεσε αυτή η ιδέα!

Τελικά σταματάμε πάλι στην λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Εγώ είμαι σαστισμένη δεν ξέρω το λόγο που χαμογελάει εκείνος ξεφυσάει και βάζει το κεφάλι του στο τιμόνι χαμογελώντας. Δεν ξέρω τι έπαθε και γιατι κάνει έτσι έχω αρχίσει να τρομοκρατουμαι.

«Αλλισον θα δεχόμουν κάθε παράνοια σου αρκεί να σε έχω μεσα στην ζωή μου!»

Ξεστομίζει και τελικά γέρνει πάλι το σώμα του στο κάθισμα του αυτοκινητου.
«Δεν με ενδιαφέρει πραγματικά αν έχασα αυτά τα δυο χρόνια μαζί σου! το μόνο που θέλω είναι να μην ξανά χάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο μακριά σου. Θέλεις να ξεκινήσουμε από την αρχή. Είμαι θετικός! Θέλεις να γνωριστούμε; Είμαι θετικός! Θέλεις να βγούμε ξανά το πρώτο μας ραντεβού; Ναι είμαι πάλι θετικός! Θέλω να τα κάνω όλα αυτά μαζί σου ξανά και ξανά!»

Τελικά ολοκληρώνει και χαμογελάει σαν τρελός!

Τα δέχτηκε όλα τόσο απλά;
Δεν τον ενδιαφέρει ότι δεν θυμάμαι;
Είναι πρόθυμος να τα ξαναζήσει όλα από την αρχή μόνο για χάρη μου;
Αυτό δεν το περίμενα!
Δεν περίμενα ότι αυτός ο άντρας που πάλευε κάθε μέρα να μου δείξει ότι είμαι η γυναίκα του δέχτηκε τόσο απλά ότι εγώ δεν θέλω να είμαι η γυναίκα του και το μόνο που μπορώ να του χαρίσω είναι προσπάθεια για μια γνωριμία.

Γεια σας φίλοι μου τι μου κάνετε πως είστε;

Στο τέλος του κάθε κεφάλαιου πρέπει να σας προσφέρω ηρεμιστικά 💊💊

Ωραία εδώ μόλις ο Όλιβερ κατάφερε ακριβώς αυτό που ήθελε!

Αλήθεια τώρα ακόμα και εμένα έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα.....

Όμως όσο μου σπάει τα νεύρα άλλο τόσο ξεφυτρώνουν η ιδέες 😅

Η Αλλισον απλά είναι λες και έχει κατέβει από άλλον πλανήτη και δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει🆘

Σας φιλώ, και τα ξανά λέμε πάλι αύριο με νέο κεφάλαιο είπα θα ανεβάζω περισσότερα μαζί μπας και το χωνέψετε 😝