....... μην σε πιστέψω Σπένσερ»

Το λόγια μου βγαίνουν ψιθυριστά από το στόμα μου και τα χέρια τραβάνε δυνατά ταυτόχρονα ώσπου ακούγονται τα τοιχώματα του χαρτιού να διαλύονται στα χέρια μου.
Τον κοιτάω κατάματα και απλά περιμένω την αντίδραση. Δεν τον συγχωρώ σε καμία περίπτωση αλλά δεν μπορώ μα μην σκέφτομαι όλα αυτά που εκείνος έκανε κάθε ημέρα για εμένα.

Την κάθε αλήθεια!
Το κάθε το άγγιγμα του επάνω μου ήταν μετρημένο, δεν με άγγιζε αν δεν μου έλεγε τι έχει συμβεί.
Δεν με φίλαγε αν δεν ένιωθα ασφαλής.
Από την ημέρα που γύρισα εκείνος προσπαθούσε να μου αποδείξει ότι αλλάζει. Και αλλάζει!
Μου έλεγε ότι είχε κάνει και ότι θα τον χώριζα για αυτό. Μου έλεγε οτιδήποτε τον ρώταγα ακόμα και αν αυτό είχε να κάνει με τον Όλιβερ.
Η καρδιά μου υπερασπίζεται αυτόν που αγαπάει μέχρι τελευταίας πτώσης  όσο ο εγκέφαλος μου υπενθυμίζει να μην ξανά μπλέξω τον εαυτό μου ξανά σε αυτόν τον πόνο.

Τον κοιτάω ενώ εκείνος κοιτάει απορημένος τον διαλυμένο φάκελο στα χέρια μου. «Δεν έχει νόημα για εμένα τι έγραφε εκεί μέσα. Μου έχεις αποδείξει ότι δεν θα μου έλεγες ψέματα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ να σε συγχωρήσω για όλα τα ψέματα που μου έχεις πει παλαιότερα.»

Είμαστε μπροστά στο γραφείο εκείνος ακόμα κοιτάει τον φάκελο ενώ εγώ κοιτάω εκείνον και περιμένω τα μάτια του να συναντήσουν τα δικά μου. «Με εμπιστεύεσαι;» Ψιθυρίζει και τα μάτια του συναντάνε τα δικά μου εντυπωσιασμένα. «Ναι αλλά θέλω να συναντήσω τον Όλιβερ οπωσδήποτε..»
Λέω ενώ κάθομαι στο γραφείο πετώντας τον φάκελο στον κάδο από κάτω. Το χαμόγελο στα χείλη του σβήνει και απλά κάθεται στην καρέκλα.

Δεν ξέρω τι μπορώ να πω, η να μιλήσω δεν είμαι σε θέση να αντέξω τίποτα από αυτά για να τα συζητήσω τώρα. «Θα κανονίσω να πάμε οποία στιγμή θέλεις.»

Λέει εκείνος και εγώ απλά σηκώνομαι και φεύγω χωρίς να συζητήσω κάτι άλλο μαζί του. Τον αφήνω εκει γιατί δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι κοντά μου η καρδιά μου πονάει για εκεινον παραπάνω από όσο πονάει για τα ψέματα του.

༆༆༆༆༆༆༆༆༆

Αφήνω τις μέρες να περνάνε προσπαθώντας να ανακάμψω αλλά πολλά από αυτά δεν μπορώ μα μην τα σκέφτομαι.
Ο Σπένσερ είναι εκεί παρόν κάθε μέρα αλλά το άγγιγμα του δεν υπάρχει πια κάνει ότι μπορεί για να είναι όσο πιο αόρατος γίνεται. Μερικές στιγμές απολαμβάνω τόσο την απουσία του γιατί οι κακές αναμνήσεις κατρακυλούν αλλά κρατάνε λίγο και μετά επιστρέφω στην πραγματικότητα όπου τον χρειάζομαι. Δεν του το δείχνω αλλά τον χρειάζομαι!
Χρειάζομαι το κάθε του άγγιγμα.
Το κάθε του χαμόγελο
Την κάθε του καλημέρα
Και την κάθε του αγκαλιά!

Δεκέμβρης και το χιόνι έχει υπάρχει παντού κοιτάω από το παράθυρο να πέφτει και να αφήνει λευκά αποτυπώματα παντού.
Ενώ εγώ μετράω την κάθε ημέρα στο ημερολόγιο μου για να δω ποσό πρόοδο κάνω. Πλέον έχω αποδεχτεί ότι όλα αυτά έχουν συμβεί. Δεν μπορώ να αλλάξω τα γεγονότα όλα αυτά υπάρχουν και θα υπάρχουν για πάντα ως κακές αναμνήσεις. Οι κακές αναμνήσεις και η καχυποψία μου για τους ανθρώπους έχει μεγαλώσει.
Δεν μπορώ να αγγίζω πλέον τόσο εύκολα, έχω ξαναρχίσει να νιώθω άβολα όταν ξένοι άνθρωποι βρίσκονται στον ίδιο χώρο με εμένα. είναι σαν να έχω κάνει δέκα βήματα πίσω και πλέον φοβάμαι να κάνω βήματα μπροστά.

Η καθημερινότητα δεν άργησε να έρθει μετά το πρώτο σοκ. Σχεδόν είχα καταστρέψει όλα όσα εγώ και η ανν χτίζαμε αλλά ευτυχώς τώρα είμαι εδώ. Είναι το μόνο μέρος που με κάνει να ξεχνάω τα πάντα. Εκεί υπάρχω μόνο εγώ και τα σχέδια μου έχω πάψει να επικοινωνώ με πελάτες και απλά κάνω την χειρωνακτική δουλειά που μου λέει η ανν αλλά ακόμα και έτσι καταφέρνω να βοηθάω αρκετά ώστε να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο.

«Χυμό η τσάι;»
«Τσάι Λουις.»

Και ακούω το φλιτζάνι να γεμίζει με καυτό νερό όσο εγώ είμαι στον καναπέ και χαζεύω προς το παράθυρο.
Χαζεύω και ζηλεύω το λευκό χιόνι που πέφτει και φωτίζει τους δρόμους έτσι θα ήθελα να φωτίζει και η καρδιά μου.

«Ορίστε»

Και το ζεστό φλιτζάνι πράσινο τσάι βρίσκεται πλέον στα χέρια μου. «Κάτσε λίγο μαζί μου.»είναι κάτι που δεν κάνω συχνά αλλά τώρα έχω ανάγκη να ακούσω κάτι από εκείνον. «Λουις πως είναι;»
Το ξέρω ότι μόνο σε εκείνον θα μίλαγε για όλα.
Δεν έχω ακόμα το θάρρος να συζητήσω κάτι μαζί του. Νιώθω ακόμα πολύ έντονα τα πάντα. Ακόμα και όταν η ανν άρχισε να μου αναλύει τα πάντα της είπα να σταματήσει γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλα αυτά. Ούτε τώρα δεν νομίζω πως μπορώ. Εκείνος δεν κάθεται στέκεται όρθιος και απλά χαμογελάει.
«Μπορείς να τον ρωτήσεις Άλλισον δεν είναι ντροπή να σου λείπει ακόμα και αν είσαι θυμωμένη μαζί του.»
Σμίγω τα φρύδια μου και απλά φυσάω λίγο το τσάι μου. Με υποχρεώσες τώρα!

«Για αυτό δεν παντρεύτηκες πότε! Πια θα άντεχε τόση σοβαρότητα.»
Εκείνος απλά χαμογελάει.
Και εγώ θυμώνω γιατί έχει δίκιο πρέπει να μιλήσω μαζί του και να μην κάνω σαν να μην υπάρχει. Αν δεν το λύσω αυτό δεν θα φύγει ποτέ. Όμως φοβάμαι, φοβάμαι μήπως κάνω λάθος επιλογές. το ξέρω ότι η εγκυμοσύνη με κάνει ευάλωτη και όλο αυτό είναι λάθος. Όμως ο Σπενσερ ήταν έτσι όταν τον γνώρισα, ήταν έτσι όταν τον παντρεύτηκα. ο Σπενσερ δεν άλλαξε πότε πάντα ήταν αυτος με αυτόν τον χυδαίο τρόπο που με πλησιάζε αλλά πάντα το έκανε χωρίς να μου κρύβεται. Ήταν αυτος και δεν ντρεπόταν για αυτό. Όπως και όταν τον ρώτησα αν θα το ξανά έκανε η απάντηση με σόκαρε . «Αν ήταν ο μόνος τρόπος για να σε έχω στην ζωή μου θα το έκανα ξανά και ξανά ακόμα και αν ήξερα ότι θα καταλήξουμε πάλι έτσι.»

«Ο Όλιβερ;» Ρωτάω ξανά τον Λουις που στέκεται όρθιος και δεν μιλάει. «Είναι σε μια κλινική στην Ισπανία.»
«Θέλω να πάω εκεί!» Για μια φευγαλέα στιγμή ο Λουις σοκάρεται αλλά αυτό χάνεται στα κλάσματα του δευτερολέπτου. «Μονη σου;» Χαμογελάω πονηρά «το ξερεις ότι αν φύγω μονη μου το πιο πιθανό είναι να μην μπορέσω να περάσω ούτε μεσα στην κλινική. Οπότε όχι δεν θα πάω μόνη μου θα έρθεις και εσυ.»
Έκπληξη στο βλέμμα του και ο απότομος τόνος της φωνής του με απογοητεύει.
«Όχι!»
«Σοβαρά τώρα;»
«Σοβαρότατα!»
«Θα δημοσιεύσω το μυστικό σου»
Εκείνος ρουθουνίζει και εγώ χαμογελάω καθώς πίνω μια γουλιά τσάι. «Το ξερεις ότι όσοι θα τους ενδιέφερε η ταυτότητα μου είναι νεκροί οπότε δεν πιάνει.»
«Υπάρχει ένας....»
Απλά κλείνει τα μάτια του και μουρμουραει κάτι μέσα από τα δόντια του. «Και πάλι είναι όχι!»
«Έλα τώρα!»
Αυτή η απειλή πάντα πιάνει δεν γίνεται να μην πιάνει τώρα! Τόσα χρόνια χρησιμοποιώ εναντίον του την αληθινή του ταυτότητα το ήξερα ότι υπέκυπτε επίτηδες αλλά γιατί να μην το κάνει και τώρα.
«Είσαι έγκυος!»
Λές να μην το ξέρω.

«Λουις θέλω να τελειώνω με αυτό δεν νομίζω πως μπορώ να προχωρήσω αν δεν τον συναντήσω. Πρέπει να συναντήσω τον Όλιβερ για να λύσω κάτι που με βασανίζει μέσα μου. Δεν μπορώ να το αφήσω έτσι, δεν μπορώ να σκέφτομαι συνέχεια και να απορώ για το γιατί. Όποτε σε παρακαλώ πες μου ναι!»
Λέω όσα πραγματικά νιώθω, θέλω να ξεφορτωθώ μια και καλή τον Όλιβερ αλλά πωρτα θέλω να τον συναντήσω για να ξεκαθαρίσω τα πάντα. Αν το αφήσω έτσι δεν θα προχωρήσω ποτέ.
Σφίγγεται λίγο και με κοιτάει αγανακτισμένος.
«Αλλισον εγώ....»
«Μην συνεχίζεις Λουις θα την πάω εγώ.»
Η φωνή του Σπενσερ πίσω από το κεφάλι μου και εγώ παγώνω ολόκληρη δεν ξέρω πόση ώρα βρισκόταν εκεί δεν ξέρω πόσα άκουσε. Ούτε καν τον ακουσα όταν ήρθε στο σπίτι. Απλά ξεροκαταπίνω και κοιτάω τον Λουις στα μάτια ενώ εκείνος με την σειρά του κοιτάει τον Σπενσερ.

Αλλά η πόρτα χτυπάει και εκεί καταριέμαι ότι μπορώ! Έλεος μια μέρα δεν υπάρχει ησυχία εδπώ η Βανέσα ανοίγει την πόρτα και η Ανν με την αντελάιν πετάγονται μέσα. Ο Σπενσερ αποχωρεί όταν της βλέπει και εκείνες έρχονται και στρογγυλοκάθονται  στον καναπέ. Μια κυριακη έχω για να μην έχω επαφή με κόσμο και η ανν το καταστρέφει όπως πάντα.
Η αντελάιν από την άλλη την ακολουθεί παντού. Δεν είναι ότι δεν την συμπαθώ αλλά η ιδιότητα της και το γραφείο της πλέον με στοιχειώνουν οπότε πάντα νιώθω λίγο περίεργα κοντά της. Νιώθω λες και ο Όλιβερ με παρακολουθεί σαν να μην έφυγε ποτέ από εδώ.

Εκείνη όμως δεν πρόκειται να αντικαταστήσει τον Όλιβερ, κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει το χάος του!

Καλά Χριστούγεννα γλυκα μου παιδιά!

Σας φιλώ! ❤️