Είμαι αντιμέτωπη με το θυμωμένο βλέμμα του εδώ και μια ώρα. δεν μου μιλάει, δεν κάνει κανένα άλλο νεύμα εκτός από το μόνιμο κατσουφιασμένο βλέμμα του.
Πίνω μια γουλιά νερό και ξανά βολεύομαι στη καρέκλα του γραφείου του όσο εκείνος κάνει πως δουλεύει. Δεν δουλεύει είναι το μόνο σίγουρο γιατί το βλέμμα του κάθε δέκα δεύτερα βρίσκεται επάνω μου και με κοιτάζει βλοσυρά. Μπορώ να αντιληφθώ τα νεύρα του από χιλιόμετρα..

Η πόρτα χτυπάει και ελπίζω να ήρθε ο νέος σωματοφύλακας, γιατί η απόλυση του τραβις ήρθε αμέσως μετά την αποχώρηση από τα κεντρικά γραφεία του αστυνομικού τμήματος. όσο και να προσπάθησα να του πω ότι ήταν δίκη μου επιλογή να πάω στον διοικητή μόνη μου αυτός άλλο τόσο νεύριαζε και φώναζε στον τραβίς οπότε σταμάτησα να του μιλάω. «Πέρασε μέσα!» 
Λέει νευρικά εκείνος, Αλλά αντί για τον νέο σωματοφύλακα μπαίνει η ξανθιά γραμματέας του με δυο φακέλους. Τα ακουμπάει στο γραφείο του, του υπενθυμίζει ένα ραντεβού στην αίθουσα συσκέψεων και αποχωρεί με συνοπτικές διαδικασίες. Μόλις εκείνος απλά γρυλίζει.

«Σπένσερ ο διοικητής μου είπε κάτι για τον θάνατο του πατέρα μου.» Σηκώνει για μια στιγμή το βλέμμα του εξονυχιστικά επάνω μου και ξανά κοιτάει τον φάκελο λες και κρέμεται η ζωή του από αυτό. 
Δυσανασχετώ και δεν θέλω να είμαι σαν μικρό μωρό που το προστατεύουν σε γυάλα. 
«Δεν είπαμε όχι αλλά ψέματα!» Λέω με σταθερή ενώ τον κοιτάω έντονα. «Ήσουν εκεί όταν θα θυμηθείς θα ξέρεις τι έγινε δεν σου έχω κρύψει ότι εγώ το έκανα.»
Ήξερα; Ήμουν εκεί; Είχε δίκιο ο νοξ. Εγώ μπορεί να ήθελα να πεθάνουν. 
Ψύχραιμα Άλλισον αν τον ρωτήσεις γιατί έχει νεύρα θα το λύσετε και θα τελειώσει αυτή η παράνοια της αναμονής. Και θα λύσω τον γρίφο με τον διοικητή. Θέλω να μάθω γιατί του είμαι τόσο χρήσιμη....
«Σπένσερ γιατί έχεις νευ....»
«Πραγματικά τι θέλεις; Προσπαθώ να τελειώσω μια δουλειά και εσύ συνεχίζεις! Όταν θα θυμηθείς θα συζητήσουμε.» Λέει ξερά και με αφήνει για να ασχοληθεί με τα έγραφα του. Κάθε κύτταρο του κορμιού μου έχει αρχίσει να χάνει τον αυτοέλεγχο του. Σηκώνομαι όρθια και πάω προς την πόρτα να φύγω. Αλλά δεν προλαβαίνω γιατί έρχεται κοντά μου μειώνοντας την απόσταση πολύ γρήγορα. «Άλλισον! Περίμενε μέχρι να έρθει ο αντικαταστάτης του τραβις.» Ενώ πιάνει τους καρπούς μου.

«Γιατί; Για να τον απολύσεις μόλις δεν σε ενημερώσει σε δευτερόλεπτα για το που βρίσκομαι.»  Φωνάζω δυνατά και τραβάω τα χέρια μου για να με ελευθερώσει.

«Απλά δεν ήθελα να πας στο γραφείο του νοξ. Αυτό είναι όλο! Δεν ήθελα να συναντήσεις έναν αδίστακτο μαλακα. Προσπάθησα να σε μεταπείσω και ενημέρωσα τον τραβις όταν πάτε θα ερχόμουν και εγώ. Όμως ξέχασε να με ενημερώσει εγκαίρως. Λείπαμε αλλά για αυτό πληρωνόταν για να σε προσέχει από κινδύνους και ο διοικητής νοξ είναι ένας κίνδυνος με σάρκα και οστά.»
Μιλάει τόσο ήρεμα αλλά ο ήρεμος τόνος της φωνής του δεν δικαιολογεί τα κατσουφιασμένα φρύδια του και τις ελαφριές ρυτίδες στην άκρη των ματιών του.  
«Δεν θέλω να τον απολύσεις!» Λέω ενώ σκέφτομαι όρθια στο ύψος μου. Με κοιτάει εξονυχιστικά παίρνει μια βαθιά ανάσα. «Αυτή η συζήτηση έχει ήδη τελειώσει.» 

Είναι τόσο κοντά μου αλλά τον νιώθω τόσο μακριά. Τι έκανα τόσο κακό και άλλαξε έτσι; 

«Θέλω να μου πεις γιατί δεν ήθελες να συναντηθώ με τον διοικητή;» Ρωτάω και η νευρική έκφραση του δεν λέει να φύγει. «Το ότι είναι επικίνδυνος δεν σου αρκεί;» Ρωτάει ενώ τα μάτια του δεν μετακινούνται ούτε στο ελάχιστο οι κόρες των ματιών του σχεδόν έχουν εξαφανιστεί. 
Μου αρκεί! Αλλά θέλω να μου πεις αυτό που έκανες σε αυτά τα δυο τέρατα σου το ζήτησα εγώ; Σου είχα πει εγώ να τους σκοτώσεις;» Τα μάτια του ορθάνοιχτα τα χέρια του σφίγγουν περισσότερο τους καρπούς μου και ο χρόνος έχει αρχίσει να κυλάει επικίνδυνα αργά. Το κάθε δευτερόλεπτο αργεί τόσο να έρθει η κάθε ανάσα αργεί τόσο πολύ να χορτάσει τα πνευμόνια μου ο κάθε σπασμός των ματιών του αργεί όλο και πιο πολύ να έρθει.  Ακουμπάω λίγο τα δάχτυλα μου στο στέρνο του σε μια προσπάθεια για να χαλαρώσει. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να πέρασα τα όρια ότι μπορεί να μην μου μιλήσει για αυτό. Αντιλαμβάνομαι την κάθε ταραχή του σώματος του. Βλέπω τις σκέψεις τους σαν ταινία στα μάτια του. Αγγίζει επιτέλους όλο μου το χέρι επάνω του. «Δεν χαλαρώνω έτσι.» Συνεχίζει με τον ίδιο νευρικό τόνο. Έλεος με κάνει να νιώθω περίεργα δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι. Όλο αυτή η ένταση μεταξύ μας δεν μου κάνει καλό με κάνει να νιώθω περίεργα ένας κόμπος στο στομάχι που δεν λέει να φύγει.

«Θες να μου πεις πως χαλαρώνεις;» Ρωτάω με μια πιο παιχνιδιάρικη φωνή ενώ η παρουσία του νευριασμένου δαίμονα μπροστά μου με κάνει να ικανοποιηθώ έως σε ένα παράλογο σημείο. Ομως ο τρόμος στα μάτια του με κάνει να νιώθω ρηχή , λίγη μικρή. Αλλά τα απειλητικά βήματα του προς εμένα κάνουν τα πόδια μου να οπισθοχωρούν μέχρι που όλο το σώμα μου βρίσκεται κολλημένο στην πόρτα. Η ανάσα μου κόφτη. Ο αέρας ανεπαρκείς για τα πνευμονία μου και τα χέρια του κολλάνε στην πόρτα επάνω από τους ώμους μου. Η καρδιά μου έχει αρχίσει να ανεβαίνει σε ντεσιμπέλ και ο ήχος της ακούγεται εξωφρενικά δυνατός στα τύμπανα μου. «Θες να σου δείξω πως χαλαρώνω καλύτερα;» Και ένα ειρωνικό χαμόγελο που δεν λέει να φύγει. Ξεροκαταπίνω και απλά γνέφω θετικά.
Τα χέρια του στην μέση μου, και με ανασηκώνει επάνω του. το φόρεμα μου ανασηκώθηκε προς τα πάνω και το εσώρουχο μου είναι μούσκεμα. Με ερεθίζει ότι παράλογο κι αν κάνει. Γυρίζει με εμένα προς το γραφείο του και με βάζει να κάτσω επάνω.
Τα μάτια μου παρακολουθούν την κάθε του κίνηση. Το σώμα μου έχει ήδη παραδοθεί στις πονηρές σκέψεις του εγκεφάλου, και εγώ απλά χαμογελάω όσο σκέφτομαι ποσό καλά πέρασα το πρωί.
Εκείνος κάθεται στην καρέκλα του και πατάω με της γόβες μου επάνω στου μηρούς του. «Βγάλε το φόρεμα σου.» Με προστάζει. Ενώ πιάνει το τηλέφωνο του γραφείο και πατάει το 1 «σχολάσατε για σήμερα. Σε δυο λεπτά τα να έχετε εξαφανιστεί όλοι.» Λέει με έντονη φωνή και ξανά κλείνει το τηλέφωνο.

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και το σώμα μου έχει αρχίσει να καίει. Τον κοιτάω ενώ εκείνος χαϊδεύει με τα δάκτυλά του τις γάμπες μου. «Σου είπα βγάλε το φόρεμα σου. Τώρα!» Η απειλητική φωνή του με ερεθίζει ακόμα περισσότερο θέλω να αντισταθώ για να δω τι άλλο θα κάνει, αλλά το σώμα μου έχει ήδη υποκύψει και το πράσινο φόρεμα μου έχω αρχίζει ήδη να το ανεβάζω προς τα πάνω για να το βγάλω. Μόλις το σηκώνω στο σημείο του στήθους μου το χαμόγελο του γίνεται πιο πλατύ στην ανακάλυψη ότι δεν φοράω σουτιέν.

Το βγάζω τελείως και στέκομαι μπροστά του εκείνος ανοίγει τα πόδια του και ανοίγουν και τα δικά μου. Πλησιάζει ανάμεσα στα πόδια μου το ένα του χέρι και απλά με χαϊδεύει απαλά ένα μικρό μουγκρητό και η πλάτη μου γίνεται σαν τόξο. Το τραβάει απότομα και το σκίζει το μεταξωτό εσώρουχο βρίσκεται σκισμένο στο χέρι του και εγώ έχω γίνει ακόμα πιο υγρή. Το πονηρό χαμόγελο του και η πονηρή του έκφραση κάνουν τα πόδια μου να τρέμουν και απλά ξεστομίζω, «σε παρακαλώ!» «Σσσσς!» «Θέλω να αυτοϊκανοποιηθείς εδώ μπροστά μου, να χαϊδεύεσαι μέχρι να χύσεις.» Ο εγκέφαλος έχει πάψει να αντιστέκεται εδώ και ώρα το κορμί μου έχει κυρίαρχο ρόλο αλλά και η καρδιά το ενισχύει παραπάνω. Όλο το σώμα μου έχει ανατριχιάσει, το στόμα μου έχει στεγνώσει, και τα βρόμικα λόγια του έχουν κάνει το σώμα μου να υποφέρει.

Χάνω κάθε λογική που θα ήθελε να του σπάσει τα μούτρα, και απλά με το ένα μου χέρι κρατάω αντίσταση στο γραφείο και με το άλλο ξεκινάω να αγγίζω το εαυτό μου κατεβαίνοντας προς τα κάτω.
Τα χέρια του χαϊδεύουν ελάχιστα τις γάμπες μου και το πρόσωπο του είναι προσηλωμένο στο χέρι μου που κατεβαίνει προς τα κάτω. Κοιτάω τα μάτια του όσο εκείνος κοιτάζει με προσήλωση το χέρι μου. « Άγγιξε το μουνακι σου που στάζει γλυκιά μου.» Τα λόγια του κάνουν τα υγρά μου να καίνε, νομίζω ότι θα φτάσω σε οργασμό πρώτου αγγίξω τον εαυτό μου.
Αρχίζω να αγγίζω την κλειτορίδα μου με τα δυο μου δάχτυλα σχηματίζοντας ελαφρούς κύκλους. «Πες μου τι φαντάζεσαι;» Μια ερώτηση χίλιες σκέψεις που κάνουν την ανάσα μου να κοπεί, και το στόμα μου να στεγνώσει. Και τις βάναυσες σκέψεις μου να έχουν κατρακυλήσει σαν καταρράκτης στο μυαλό μου «Εσένα ανάμεσα στα πόδια μου να με πηδάς με μανία για να μου δείξεις ποσό έχεις θυμώσει επειδή σε παράκουσα.» Ένα μουγκρητό του και εγώ μετακινώ τα δάχτυλα μου προς τα μέσα όσο φαντάζομαι την στύση του. Συνεχίζω όλο ένα και πιο δυνατά όσο σκέφτομαι εκείνον μέσα μου, τα δάχτυλα του μέσα μου, την γλώσσα του μέσα μου. σηκώνω λίγο το κεφάλι μου που είχα κρεμάσει προς τα πίσω, και αντικρίζω τον δαίμονα να με κοιτάει απολαυστικά όσο δαγκώνει το κάτω μέρος τον χειλών του.

«Έτσι το κορίτσι μου, συνέχισε!» Το σώμα μου καίει δεν μπορώ να ηρεμήσω έχω αρχίσει και τρέμω προσπαθώ να κλείσω λίγο τα πόδια μου αλλά τα χέρια του κρατάνε σφικτά της γάμπες μου. Μουγκρητά όσο προσπαθώ να συγκρατήσω τα βογκητά μου. Αλλά επιτέλους τα υγρά μου πλημμυρίζουν και εγώ προσπαθώ να συγκρατήσω τους αναστεναγμούς μου και να συνεφέρω το σώμα μου στην αρχική του θέση. Μόλις η πλάτη μου με το γραφείο αποκαλεί μια γωνία ενενήντα μύρων αντιλαμβάνομαι τον δαίμονα να έχει ανοίξει την ζώνη του και να έχει ξεκουμπώσει το παντελόνι του. Κοιτάω μια εκείνον στα μάτια και μια την παραφουσκωμένη του στύση. Βγάζω τα πόδια μου από το τους μηρούς του.

«ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΤΩΡΑ!» Ο απειλητικός τόνος του κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατότερα αλλά η επιθυμία μου να βρίσκομαι εκεί κάτω είναι ακόμα περισσότερη. Κατεβαίνω στα γόνατα και αποκτάω ένα πονηρό χαμόγελο. «Θα σου φύγει το γελάκι μόλις καταλάβεις πόσα νεύρα έχω!» Και το χέρι του χώνεται μέσα στα μαλλιά μου σηκώνοντας το κεφάλι μου ψηλά για να κοιτάξω το εκνευρισμένο βλέμμα του.

Συνεχίζω να χαμογελάω και ακουμπάω με το χέρι μου το μποξεράκι του, ενώ ανεβάζω σιγά και βασανιστικά προς τα πάνω το χέρι μου. Είναι τόσο ερεθισμένος που έχει ήδη προσπερματικά υγρά βγάζω λίγο την γλώσσα μου όσο ξεκινάω να γεύομαι τα υγρά του. «Άνοιξε καλά το στόμα σου και μην παίζεις μαζί μου.» Η αυταρχική φωνή του, και το μόριο του που πιέζει στο στόμα μου. Μόλις ανοίγω το στόμα μου εκείνος με πνιγεί κατευθείαν, το σώμα μου ηλεκτρίζεται και εγώ κατεβάζω το ένα μου χέρι για να χαϊδεύομαι. Χαμογελάει ειρωνικά « για πες μου τώρα θα ξανά πας να συναντήσεις τον Νοξ;» Ενώ σηκώνει το κεφάλι απότομα προς τα επάνω. Απλά του χαμογελάω απροκάλυπτα ενώ βλέπω την φλέβα στο κρόταφο να είναι έτοιμη να εκραγεί. Ξανά μέσα στο στόμα μου και με πιέζει συνεχίζει να με πνιγεί και τα δάκρυα μου έχουν καλύψει όλο μου το πρόσωπο. Ο ρυθμός του είναι μη υποφερτός για τον λαιμό μου πνίγομαι η ανάσες μου είναι ελάχιστες σηκώνω τα δακρυσμένα μου μάτια επάνω και ο θυμός του είναι ξεκάθαρος «ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΘΑ ΞΑΝΑ ΠΑΣ!» Ενώ βλέπω το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει. Αφήνει τα μαλλιά μου και εγώ ελευθερώνομαι προς στιγμήν από τον βέβαιο πνιγμό μου. Πιάνω το μόριο του με το χέρι μου και αρχίζω να παίζω αρχικά ήρεμες κινήσεις ενώ δυναμώνω τον κοιτάω στα μάτια και όλα πάνω μου με καίνε η κάθε του έκφραση κάνει τα υγρά μου να πλημμυρίζουν. Ξανά ακουμπάω την γλώσσα μου επάνω στο μόριο του και αρχίζω να κουνάω το κεφάλι μου ρυθμικά ενώ το χέρι του δεν έχει βγει από τα μαλλιά μου με αφήνει να έχω το πάνω χέρι να το βάζω μέσα μου όσο αντέχω για να μην πνίγω.

Άλλο λίγο και το σώμα μου θα καταρρεύσει το καταλαβαίνει και εκείνος επειδή το χέρι του μπερδεύεται ξανά στα μαλλιά μου και αρχίζει να κουνάει το κεφάλι μου πιο έντονα μέχρι που πνίγομαι ξανά και ξανά. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα τα δάκρυα μου φεύγουν από τα μάτια μου και το σώμα μου τρέμει.
Μέχρι που όλα τα υγρά του σε συνδυασμό με τους αναστεναγμούς φτάνουν στο στόμα μου.

Η πόρτα χτυπάει και ένα ρίγος φόβου περνάει σε όλο το κορμί μου. «Φύγε όπως είσαι οποίος στο διάολο και να είσαι!» Η απειλητική φωνή του Σπένσερ και ένας απλός αναστεναγμός έξω από την πόρτα.
Τον κοιτάω και με τραβάει επάνω του και εγώ ανεβαίνω και τον αγκαλιάζω δυνατά η καρδιά μου χτυπάει ασύστολα τα πνευμόνια μου έχουν παραδοθεί αλλά με ικανοποιεί ότι και εκείνος βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με εμένα. Το σώμα του τρέμει ολόκληρο και η καρδιά του συναγωνίζεται την δίκια μου. «Σου έφυγαν τα νεύρα;» Ψιθυρίζω στο λαιμό του ενώ του αφήνω μικρά φιλιά. «Μαζί σου πάντα θα έχω νεύρα!» Σηκώνω λίγο το κεφάλι μου και το χαμόγελο στο πρόσωπο του με αιφνιδιάζει, σπρώχνει με το χέρι του πάλι το κεφάλι στο λαιμό μου. «Άλλισον!»

Σιωπή και μόνο η ανάμεσα μας ακούγονται. «Δεν θέλω να ξανά συναντήσεις τον νοξ γιατί σκοπεύει να σε χρησιμοποιήσει για να πλησιάσει τον Μαξιμιλιανό Ορτιζ. Του χρωστάω, γιατί ήταν εκείνος που φρόντισε να βγάλω από την φυλακή τα δυο αυτά τέρατα που είχαμε για γονείς. Και να χρωστάς σε έναν τέτοιον άνθρωπο δεν σημαίνει ότι ξεπληρώνεται με χρήματα.» Σταματάει και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Ενώ εγώ προσπαθώ να συγκρατήσω όλες της πληροφορίες «ήθελα να τους σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια.» Ένα ρίγος διαπερνάει σε όλο μου το κορμί και στέκεται πάνω στο στομάχι μου προκαλώντας μου πόνο. «Και ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρω ήταν να τους βγάλω από μέσα. Αυτή όμως είναι δίκη μου δουλειά και εσύ δεν έχεις λόγο να ανακατευτείς με αυτό το κατάλαβες.;» Τελειώνοντας την πρόταση του η φωνή του έγινε πιο βαριά και επιθετική. Δεν απάντησα τίποτα απλά τον αγκαλιά και άφησα άλλο ένα φιλί στο λαιμό του. «Σπένσερ θέλω να τιμωρηθούν!» Λέω ήρεμα ενώ από το μυαλό περνάνε χίλιες σκέψεις. Μπορεί να εμένα εκεί για πάντα! Μπορεί να μην ξανά ανακτούσα κανένα σκέλος της μνήμης μου και απλά θα ζούσα για πάντα έτσι. Ένας ανεξέλεγκτος θυμός έχει κυριεύσει όλο μου το σώμα και σαν δηλητήριο με καταστρέφει διαλύει όλα τα αντισώματα καλοσύνης που είχα χτίσει. «Άλλισον αν εσύ τους θέλεις νεκρούς δεν έχεις πάρα να μου το πεις. Δεν χρειάζεται να ανακατεύεις κανέναν. Θα τους φέρω εγώ στα πόδια σου» Η γλώσσα του ανταποκρίθηκε τόσο γρήγορα τόσο επιθετικά που χρειάστηκα λίγο χρόνο για να αντιληφθώ τι μου είχε πει! αλλά μιλά η ανταρσία μου αρχίζει και λειτουργεί και φτιάχνει εικόνες με αίμα και τα χέρια του Σπένσερ κατακόκκινα μου έρχεται να ξεράσω. Δεν το θέλω αυτό! Και ο θάνατος δεν είναι τιμωρία! Είναι μια ευκαιρία για να αποφύγουν τις ευθύνες τους.

Όλα όσα γίνονται είναι τόσο παράλογα τόσο έντονα τόσο δύσκολα! Ο Σπένσερ σκότωσε για εμένα προσπάθησε να πάρει τους εφιάλτες μακριά ο Σπένσερ που είναι εδώ μπροστά μου θα σκότωνε τον οποιονδήποτε για εμένα!
Μπορώ να αντιληφθώ την κλίμακα της αγάπης του; Ποιος άνθρωπος μπορεί να αγαπάει τόσο όσο να σκοτώνει για εσένα; Δεν μπορώ να ανασάνω δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Οι παλμοί μου αρχίζουν και πέφτουν όσο η καρδιά μου πέφτει σε λήθαργο.

«Σπένσερ σου είπα ψέματα! Δεν σε εμπιστεύτηκα όπως νομίζεις! Ήξερα ότι εσύ είσαι ο άντρας μου και ότι είχα ένα παιδί με το όνομα Στίβεν. Ήταν ο μόνος λόγος που ήρθα! Ήρθα γιατί ήδη ήξερα!»
Τα λόγια που ξεστόμισε η γλώσσα μου δεν πρόλαβε να τα επεξεργαστεί ούτε ο εγκέφαλος ούτε η καρδιά μου μόνο ένας κόμπος στο στομάχι είναι το πρώτο που νιώθω ένας πόνος που με γδέρνει και με τρώει από μέσα.
Σηκώνω το κεφάλι από την ασφαλή κρυψώνα του λαιμού του και εκείνος έχει κλείσει τα μάτια του το σαγόνι του συσπάται και τα χέρια του χαλαρώνουν από το σώμα μου. Δεν με αγκαλιάζει δεν με αγγίζει καν αν δεν ήμουν επάνω του δεν θα υπήρχε σωματική επαφή.

«Σπένσερ!»

Σιωπή! Κι άλλη σιωπή! Η αμφιβολία έχει κατασκηνώσει στο στομάχι μου και δεν λέει να φύγει, εγώ δεν μπορούσα να το κρύψω άλλο δεν άντεχα να τον βλέπω κατάματα! Προσπάθησα να κάνω αυτό που είπε 'όχι αλλά ψέματα γλυκιά μου' όμως εδώ είναι διαφορετικά. Σηκώνομαι όρθια και εκείνος δεν έχει κουνηθεί δεν κάνει τίποτα απλά είναι με κλειστά τα μάτια και κάθεται όσο το πρόσωπο του δεν μπορεί να αποκτήσει μια έκφραση. Θα κλάψει; Θα γελάσει; Θα φωνάξει; Όλα φαίνονται το ίδιο αυτήν την στιγμή.
Νιώθω ντροπιασμένη ήθελα να του δείξω ότι προσπαθώ προσπάθησα απλά να είμαι ειλικρινής και αυτήν τη στιγμή είμαι γυμνή και η ντροπή που νιώθω έχει κάνει όλες τις καλές στιγμές που ζήσαμε πριν λίγο να κάνουν φτερά. Όλες του οι εξομολογήσεις όλα αυτά που είπαμε όλα τα μυστικά που μοιράστηκε μαζί μου κάνανε την γλώσσα μου να συνεργαστεί στην εντέλεια με το υποσυνείδητο μου. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο Σπένσερ μπορεί να διαχειριστεί το ψέμα μου. Η αμφιβολία οι φωνές ο πόνος οι λέξεις της Άνν βουίζουν μέσα στο κεφάλι μου.

Όχι αλλά ψέματα!
Ο Σπένσερ δεν προσέλαβε την Βανέσα εγώ το έκανα
Ο Σπένσερ δεν μπορούσε να έρθει γιατί είχε χτυπήσει
Ο Σπένσερ είναι μαζοχιστής που του αρέσει να τον βασανίζεις.

Πιάνω το φόρεμα που είναι πάνω στο γραφείο για να το φορέσω και να φύγω τρέχοντας. Θέλω να ουρλιάζω αλλά συγκρατώ και τον πιο μικρό ήχο που θα μπορούσε να βγει από αυτό το στόμα.

Ένα, δυο σαν μελωδία που παίζει πάνω στο σώμα μου, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι και η ένταση ανεβαίνει, επτά, οκτώ, εννέα και δέκα δάχτυλα αγγίζουν την μέση μου πέντε από κάθε πλευρά. νιώθω τα πλευρά μου σαν κουμπιά πιάνου, όσο εκείνος τα αγγίζει. τραβάει το σώμα μου, και η πλάτη μου κολλάει στο στέρνο του. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω από την κοιλιά μου, και η ανάσα του στον λαιμό μου. «Δεν θέλω να κρύβεσαι από εμένα! Δεν θα σε κατηγορήσω και δεν θα σε κατακρίνω γιατί το έκανες! Ήσουν ευάλωτη με αμνησία. Δεν θα σε κατηγορήσω ποτέ για τίποτα από όσα μπορεί να έχουν συμβεί εκεί! Να το θυμάσαι αυτό Άλλισον, σε εμπιστεύομαι! Εμπιστεύομαι την κάθε σου λέξη και για αυτό σε παρακαλώ δεν θέλω να με φοβάσαι. όλα πέρασαν, τώρα είσαι εδώ με εμάς.
Κανείς δεν θα σε κατηγορήσει γλυκιά μου!»
Τα πόδια μου τρέμουν, το στομάχι που πονούσε σταμάτησε δια μαγείας. τα χέρια μου αγγίζουν τα δικά του που είναι επάνω στην κοιλιά μου, και απλά κλείνω τα μάτια καθώς εύχομαι να είναι το τελευταίο βράδυ που δεν θυμάμαι! Θέλω να ξυπνήσω το επόμενο πρωί με όλες μου της ανάμνησης !

Η πεταλούδες ξέφυγαν και μόλυναν το κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Η μόλυνση του έρωτα είναι τόσο απολαυστική που δεν θα την απαρνιόμουν με τίποτα.
'Ερωτευμένη με τον ίδιο άντρα ξανά!'

Γεια σας παιδιά! Τι κάνετε;

Μετά από το χθεσινό φιάσκο με το κεφάλαιο που έχασα σήμερα παραλίγο να χάσω και αυτό.
Ευτυχώς όμως είχα κάνει αντίγραφο αρχείο..

😮‍💨😮‍💨😮‍💨😮‍💨

Πείτε λίγο πως σας φαίνεται η κατάσταση;
Τα συναισθήματα,
Και τα λόγια που ξεστομίζει ο Σπένσερ;

Σας φιλώ!
Και τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο! 🩵🩵