«Τα φάρμακα σου μην ξεχάσεις αγάπη μου.»

Μου ψιθυρίζει στο αυτί ενώ αρχίζει να μου αφήνει μικρά φιλια από το λοβό του αυτιού μου και κατεβαίνοντας σταθερά προς τα κάτω μέχρι τον ώμο μου. «Σε αφήνω τώρα γιατί πρέπει να πάω για μια σημαντική δουλειά το βράδυ να είσαι έτοιμη σου έχω μια μεγάλη έκπληξη.»

Έκπληξη γυρίζω απότομα και τον πιάνω από το πουκάμισο του και τον φέρνω κοντά μου.

Τον κοιτάω με τα πιο γλύκα μου μάτια ενώ περιμένω να παραδωθει και να μου απαντήσει, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη δεν πιάνει. Εκείνος κουνάει το κεφάλι του αρνητικά, και απλά μου δίνει ένα πεταχτό φιλι στα χείλη.

Δεν επιμένω απλά τον αφήνω και χαμογελάω.
Εκείνος σηκώνεται και πάει στο κομοδίνο μου, ανοίγει το συρτάρι με τα φάρμακα μου και μου δίνει δυο χάπια για να τα καταπιώ. Τα βάζω στο στόμα μου και τον χώνω κάτω από την γλώσσα μου ενώ κάνω πως καταπίνω τα χάπια και πίνω μια γουλιά νερό ελπίζοντας να μην τα καταπιώ.

Αλλά τα κατάπια! προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη του χαμογελάω και εκείνος με χαιρετάει με ένα πεταχτό φιλι.

Μόλις η πόρτα κλείνει σηκώνομαι απότομα και πηγαίνω στο μπάνιο του δωματίου, βάζω τα δυο δάχτυλα μου στο στόμα μου και πιέζω τα δάχτυλα μου προς τον οισοφάγο θα ξεράσω ότι κατάπια προσπαθώ αλλά μόνο μια μάζα από σάλια, δεν πτοούμε συνεχίζω να προσπαθώ μέχρι που βλέπω και τα δυο χάπια να πέφτουν στην λεκάνη του μπάνιου. Πονάει ο λαιμός μου είναι η δεύτερη φορά που το κάνω και θα το συνεχίσω μέχρι κάθε σταγόνα του ηρεμιστικού να φύγει από τον οργανισμό μου.

Σηκώνομαι ακουμπάω τα δυο μου χέρια στο νεροχύτη και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Που έχω μπλέξει; Γιατί ο Όλιβερ με ποτίζει ηρεμιστικά χάπια γιατί από την ημέρα που σταμάτησα τα χάπια έχω παραισθήσεις με τον Σπένσερ. Υπάρχει παντού, τον βλέπω παντού. Υπάρχει αυτός και μια μικρή του έκδοση. Πρέπει να καταλάβω τι συμβαίνει κάτι πάει πολύ λάθος εδώ.

Εμπιστεύτηκα τον Όλιβερ μέχρι θανάτου αλλά από την ημέρα που ανακάλυψα για τι χρησιμεύουν τα χάπια έχω αρχίσει να τρελαίνομαι. Ο Όλιβερ ο άντρας που με προστάτεψε από τα χειρότερα με ναρκώνει κάθε ημέρα.

Ακούω θόρυβο και καθαρίζω γρήγορα το πρόσωπο μου. Ο Όλιβερ μπαίνει τρομοκρατημένος στο μπάνιο και με κοιτάει από επάνω μέχρι κάτω το στήθος του ανεβοκατεβαίνει και με πλησιάζει σιγα σιγα. Δεν θέλω να πιστέψω ότι αυτος ο άντρας που με φροντίζει, με προσέχει δεν με πιέζει για τίποτα, αυτός ο άντρας μου δίνει ηρεμιστικά χάπια.

«Είσαι καλά ομορφιά μου.»
Με ρωτάει ενώ μου χαϊδεύει το μάγουλο μου τον κοιτάω απελπισμένη δεν θέλω να πιστέψω ότι ο Όλιβερ μου το κάνει αυτό αλλά όσο σταματάω τα φάρμακα έρχονται περίεργες αναμνήσεις στο κεφάλι μου. πράγματα που δεν θυμάμαι ποτέ τα έχω κάνει, χαμόγελα, άνθρωποι, αγκαλιές, κλαματα, και παντού είναι ο Σπενσερ.

«Είμαι καλά απλά το μωράκι μου είχε πρωινές ναυτίες και εσυ δεν βοηθάς με τα χάπια θες να τα πίνω κάθε πρωί.»

«Πρώτον είναι το μωράκι μας, και δεύτερον τα χάπια τα περνεις γιατί η γιατρός μας είπε ότι πρέπει να τα πάρεις γιατί η μήτρα σου δεν είναι τόσο σταθερή έχεις έντονες συσπάσεις. Και η βιταμίνες που νομίζω παίρνουν όλες οι έγκυες. Δεν αποφάσισα εγώ μια ωραία ημέρα να σου δίνω από μόνος μου χάπια.»

«Όμως δεν θυμάμαι τίποτα Όλιβερ και δεν προσπαθείς να το καταλάβεις.»

«Σε καταλαβαίνω ομορφιά μου όμως τι να κάνουμε τώρα εγώ σου το έχω πει ακόμα και αν δεν θυμηθείς εγώ θα είμαι εδώ για εσένα και για το μωράκι μας.»

Με το ένα χέρι χαϊδεύει ακόμα το μάγουλο μου, και με το άλλο χαϊδεύει ελαφρός την κοιλιά μου μόνο για μερικά δευτερόλεπτα και το χέρι του μετακινείται προς την μέση μου, νιώθω ένα κενό μεσα μου όταν το κάνει αυτό. Νιώθω ότι δεν το θέλει το μωρό όσο εγώ!

Τον κοιτάω κατάματα μήπως δω κάτι που να διαψεύδει την θεωρεία μου αλλά εκείνος μου χαμογελάει και με κοιτάει σαν μαγεμένος. Με πλησιάζει και με φιλάει τον φιλάω και εγώ κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι τον Σπενσερ, αυτό κάνω όλοι την εβδομάδα, κάθε του φιλι, κάθε του αγκαλιά εμένα μετατρέπεται στον Σπενσερ θέλω εκεινον δίπλα μου αλλά δεν μπορώ να φύγω, δεν μπορώ να εγκαταλείψω τον Όλιβερ όχι μετά από αυτό που έκανε για εμένα.

Συνεχίζει να με φιλάει και τα χέρια του εισχωρούν μεσα από το λευκό τισερτ μου ανεβάζει τα χέρια του προς τα επάνω και εγώ προσπαθώ να είμαι ήρεμη, αυτό είναι φυσιολογικό αυτό κάνουν τα ζευγάρια κάνουν έρωτα και εμείς πρέπει να κάνουμε.
Ξεκουμπωνει το σουτιέν μου και πάει να το βγάλει μαζί με την μπλούζα μου, αλλά μάλλον αισθάνεται την ταραχή μου γιατί σταματάει και με κοιτάει όλο απελπισία. «Μπορούμε να σταματήσουμε οποιαδήποτε στιγμή αν δεν είσαι έτοιμη» μου ψιθυρίζει ενώ ενώνει τα μέτωπα μας. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και του λέω. «Θέλω να προσπαθήσουμε.» Χωρίς να το πιστεύω, χωρίς να πιστεύω τίποτα πλέον αλλά, απλά θέλω να με εμπιστευτεί μέχρι να μαθω γιατί με ναρκώνει.

Εκείνος χαμογελάει και βγάζει τελείως την μπλούζα μου όμως για εμένα όλα είναι διαφορετικά από εκείνη την πρώτη ημέρα που δεν πήρα τα φάρμακα μου. Εκείνος συνεχίζει να με φιλάει κατεβαίνει προς το λαιμό μου ενώ με τα χέρια του προσπαθεί να μου κατεβάσει την φόρμα μου.

Αλλά εγώ ταξιδεύω στην κόλαση, στην κόλαση που ο δαίμονας θα μου έσκιζε ότι φορούσα αρκεί να εμένα γυμνή μπροστά του. Αναστενάζω και παραδίνομαι στης σκέψεις μου αλλά χωρίς επιτυχία. «Άνοιξε τα μάτια και κοιτάμε.» Λέει ο Όλιβερ και εκείνη τι στιγμή καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό και απλά αποτραβιέμαι απότομα και τον κοιτάω τρομοκρατημένη έχω όλη την εβδομάδα που σκέφτομαι τον Σπενσερ δεν μπορώ να του το κάνω αυτό. «Τι έπαθες ομορφιά μου;»
Με ρωτάει εκείνος ενώ κάνει ένα βήμα κοντά μου.

«Απλά νόμιζα ότι βιάζεσαι να φύγεις και εγώ σε απασχολώ από την δουλειά σου.»
Βάζει τα χέρια του στην μέση μου και με κολλάει επάνω του. Νιώθω περίεργα και προσπαθώ να μην ξανά χωθώ στης σκέψεις μου για τον Σπενσερ.
«Με δουλεύεις τώρα; Σε ρώτησα αν θες να σταματήσω και μου είπες να συνεχίσω, τώρα τι είναι αυτό; Έχεις μια εβδομάδα που με αποφεύγεις από την ημέρα που γυρίσαμε στην βαλενθια είσαι έτσι, δεν με αφήνεις να σε αγγίξω. Θα μου πεις τι συμβαίνει; Σχεδόν ενάμιση μήνα είμασταν καλά. Αλλά από την στιγμή που συζητήσαμε ότι σαν ζευγάρι πρέπει να κάνουμε παραπάνω πράγματα εκτός από φιλια και χάδια άλλαξες μου είπες άμα νιώθεις έτοιμη θα μου το πεις, αλλά καταλήγω πάντα να βασανίζομαι και να πληγώνομαι γιατί δεν θέλεις σωματική επαφή μαζί μου.»
Με κοιτάει έντονα στα μάτια νιώθω σαν μικρό παιδί που φοβάται να πει την αλήθεια. Που φοβάται να πει οτι έχει χάσει την μνήμη της και σκέφτεται συνέχεια τον δαίμονα που έκανε κόλαση τα πάντα μέσα της.
«Όλιβερ απλά δεν ξέρω τι συμβαίνει είναι η ορμόνες είναι ότι δεν μπορώ να σε θυμηθώ είναι ότι έχω γενικά θέματα με τους άντρες όταν με αγγίζουν. Ενώ θέλω προσπαθώ μόλις φτάνω λίγο παραπέρα δεν μπορώ.»

Του απαντάω αλλά δεν μπορώ να του πω ότι φοβάμαι, ότι θέλω να μάθω γιατί ποτίζει ηρεμιστικά.

Πιάνει τα χέρια μου και τα βάζει στην καρδιά του αιθανομαι την καρδιά του τόσο ξέφρενα που με ανησυχεί όλο αυτό τον κοιτάω τρομοκρατημένη.
«Αλλισον την ημέρα που μου είπες ότι θέλεις να μείνεις μαζί μου σε πίστεψα. Είχα αποφασίσει να σου πω κάτι που κρύβω και με σκοτώνει αλλά σε πίστεψα και είπα ότι θα ζήσω με αυτό το βάρος αρκεί να σε έχω στην ζωή μου, όμως μου το κανείς αρκετά δύσκολο η καρδιά μου δεν αντέχει να μην σε έχει Αλλισον.»

Έχω βουρκώσει θέλω να πιστέψω στα λόγια του, αλλά δεν μπορώ από την ημέρα που ανακάλυψα σε τι χρησιμεύουν τα χάπια έχω τρελαθεί.

«Όλιβερ γιατί κάθε ημέρα κάθεσαι και με κοιτάς μέχρι να πάρω τα φάρμακα μου;» Τον ρωτάω και συνεχίζω χωρίς να μπορώ να μαζέψω τα λόγια μου. «Γιατί μου δίνεις ηρεμιστικά χάπια που με κάνουν να κοιμάμαι σχεδόν όλη την ημέρα; Πες μου; Μπορείς να μου πεις την αλήθεια;»

Με κοιταει τρομοκρατημένος και τα χέρια του έπαψαν να πιέζουν τα δικά μου επάνω στην καρδιά του απλά με κοιτάει και κάνει δυο βήματα πίσω. Πιάνω την μπλούζα μου που έχει πεσει κάτω και την φοράω ενώ ξανά σηκώνω το βλέμμα μου επάνω του. Εκείνος δεν μιλάει δεν αντιδράει απλά με κοιτάει σοκαρισμένος.
«Σκοπεύεις να μου πεις την αλήθεια;»
Κοιτάω το πρόσωπο του τα μάτια του έχουν κοκκινησει βλέπω της γωνίες του προσώπου του να σκληραίνουν και εκείνος να κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.
Βγαίνει έξω από το δωμάτιο και φέρνει το κινητό μαζί με τα χάπια μου.

«Πάρε την γυναικολόγο σου τηλέφωνο αυτή που πήγαμε. αν θες πάρε κάποιον άλλο γυναικολόγο η γιατρο και απλά ρωτά τον που χρησιμεύουν τα χάπια σου.»

Μου τα δίνει στο χέρι το κινητό μου μαζί με τα χάπια.
Προσπαθώ να είμαι ήρεμη και να μην με πιάνουν τύψεις. Κάτι συμβαίνει και είμαι σίγουρη!

«Πάρε τηλέφωνο τώρα!!»
Φωνάζει δυνατά και εγώ απλά σημαζευομαι λίγο.

Ένας χτύπος, δυο χτύποι και εγώ απλά κοιτάω αμήχανα τον Όλιβερ που ψιθυρίζει της χειρότερες βρισιές.

«Παρακαλώ»
«Καλημέρα σας, η Αλλισον χαβαραντ είμαι που είχαμε έρθει για τον υπέρηχο του μωρού πριν ενάμιση μήνα περίπου. Έχω κάποια χάπια που μάλλον μου τα χορηγήσετε εσείς»
Λέω και κοιτάω τον Όλιβερ δειλά δειλά αλλά το θυμωμένο βλέμμα του με κάνει να αποστρέψω το δικό μου άλλου.
«Πείτε μου τι πρόβλημα έχετε με τα φάρμακα είχατε κάποια παρενέργεια; Σας προκαλούν τάση για εμετό; Τι συμβαίνει;»
«Μου χορηγείται ηρεμιστικά χάπια στην εγκυμοση;»
Την ρωτάω τελικά και το βλέμμα του Όλιβερ όλο απογοήτευση δεν βγαίνει από επάνω μου.
Από την άλλη πλευρά επικρατεί σιωπή ξεροβήχει και μου λέει.
«Όχι γλυκια μέλλουσα μανούλα τα μόνα φάρμακα που παίρνεις είναι Σίδηρος και μυοχαλαρωτικά για της συσπάσεις της μήτρας για να μην έχει κάποια αποκόλληση ο αμνιακός σάκος.»
«Α» προφέρω τελικά και τα πόδια μου δεν με κρατάνε.
Ο Όλιβερ πιάνει το κινητό μου και της απαντάει.
«Σε ευχαριστούμε πολύ θα τα πούμε όταν θα έρθουμε να κάνουμε την αυχενική διαφανια.»
   Και απλά κλεινει το τηλέφωνο.

Δεν με κοιτάει καν.
Εγώ βρίσκομαι καθισμένη στα πλακάκια του μπάνιου και εκείνος κοιτάει τον καθρέφτη γελάει ειρωνικά και απλά ρίχνει μια γροθιά και το σπάει.
Κομματια πεφτουν παντού και εγω μαζεύομαι.
«Αλλισον άμα ψάχνεις αφορμή για να φύγεις από κοντά μου μόλις το κατάφερες.» Λέει ενώ δεν γυρίζει καν με κοιτάξει είμαι περιτριγησμενη μεσα στα σπασμένα κόμματα του καθρέφτη και εκείνος περπατάει επάνω τους και πάει να βγει έξω από το μπανιο.

Νιώθω τόσο χάλια, θέλω να κλάψω θέλω να ουρλιαξω θέλω να του πω συγνώμη αλλά δεν κάνω τίποτα απλά μαζεύομαι και κάθομαι με τα χέρια μου γύρω από τα γόνατα μου.

Είμαι ηλίθια είμαι ηλίθια είμαι ηλίθια. Ψιθυρίζω ως που αισθάνομαι το χέρι του να περνάει κάτω από τα γόνατα μου και το άλλο να με σφίγγει στην μέση μου.
Με σηκώνει απότομα πάνω του και αισθάνομαι μερικά κομματια από το καθρέπτη να κάνουν θόρυβο όσο προσγιωνονται στο πάτωμα.

Δεν έχω το θάρρος να σηκώσω το κεφάλι μου για να τον δω, είμαι μια ηλίθια!

Προχωράει και αισθάνομαι το στήθος να πιέζεται αλλόκοτα. Βγαίνει από το μπανιο και πάει προς το κρεβάτι
Με αφήνει επάνω στο κρεβάτι και πάει να φύγει όμως πιάνω το χέρι του και εκείνος σταματάει.

«Έχω αρκετά νεύρα δεν μπορώ να το συζητήσω τώρα για αυτό Αλλισον.»
Μου λέει και προσπαθεί να τραβήξει το χέρι του όμως τον πιεζω πιο δυνατά και αναγκάζεται να γυρίσει προς εμένα και να με κοιτάξει κατάματα.

Δεν ξεεω τι να του πω δεν ξέρω καν πως να του πω συγγνώμη. Δεν ξέρω τι συμβαίνει και γίνομαι έτσι.
Έρχεται τελικά εκείνος κοντά μου και κάθεται δίπλα μου εγώ παιρνω μια βαθιά ανάσα και πάω να μιλήσω κάτι τουλάχιστον να προφέρω, όμως με διακόπτει
Γυρίζει ελάχιστα το σώμα του προς εμένα και πιάνει με τα χέρια του το πρόσωπο μου κολλάει το μέτωπο του επάνω στο δικό μου και παίρνει μια βαθιά ανάσα αφήνοντας με εκεί σαν άγαλμα.
«Μπορεί! Μπορεί να είμαι κακός, μπορεί να μην είμαι ο Σπενσερ, μπορεί να μην γεμίζω την καρδιά σου όπως εκείνος, μπορεί να μην σε κάνω ναι αισθάνεσαι όπως με εκείνον. Αλλά ποτέ δεν θα κάνω κάτι για να βλαψω την υγεία σου, ποτε! Αυτό βάλτο καλά στο μυαλό σου δεν θα αντέξω αν μου πάθεις κάτι, και αν εγώ είμαι αυτος που θα σου κάνει κακό θα είμαι ο ίδιος που θα βάλει τέλος στην ζωή του. δεν θα αντέξω να σου κάνω κακό είσαι τα πάντα για εμένα, και όταν αμφιβάλεις για εμένα δεν το αντέχω. Δεν πρόκειται να διακινδυνέψω την ζωή σου για τίποτα είσαι πάνω από όλα.»
Μου λέει ενώ τα χείλη του τρέμουν και εγώ έχω βουρκώσει τον αγκαλιάζω δυνατά και εκείνος χαϊδεύει τα μαλλιά μου με το χέρι του.
«Όλιβερ συγγνώμη, συγγνώμη αγάπη μου.»
«Είσαι η γυναίκα της ζωής μου Αλλισον και θα σου συγχωρούσα τα πάντα. Δεν χρειάζεται να μου ζητάς συγγνώμη η εγκυμοσύνη και το γεγονός ότι πιέζεις τον εαυτό σου να θυμηθεί το κάνει χειρότερο.»

Μόνο ο Όλιβερ θα μου συγχωρούσε τα πάντα μόνο ο Όλιβερ κάνει για εμένα δεν θα ξανά προσπαθήσω να θυμηθώ τίποτα δεν με ενδιαφέρει το παρελθόν μου θέλω μόνο να κοιτάξω το μέλλον μου μαζί του.

«Όλιβερ δεν με ενδιαφέρει αν δεν θυμηθώ τίποτα, θέλω μονάχα να σε έχω μέσα στην ζωή μου, θέλω να είσαι εκεί όπως πάντα αγάπη μου, εσύ θα είσαι η αγάπη μου.»

Κάνω λίγο προς τα πίσω για να δω το πρόσωπο του του χαμογελάω ελάχιστα και τον φιλάω ανταποκρίνεται αμέσως και μου ψιθυρίζει. «Σε έχω ανάγκη, έχω ανάγκη να σε κάνω όλο δίκη μου. Μόνο δίκη μου.»

Η πόρτα χτυπάει και η φωνή της μητέρας του
ακούγεται «παιδιά είστε καλά ακουσα θόρυβο.»
«Πραγματικά τι σκεφτόμουν όταν είπα να μείνουμε λίγο μαζί τους.» Μου λέει χαμηλόφωνα κοντά στο αυτί μου και μετά φωνάζει. «Αν δεν φύγεις από την πόρτα μα το θεό δεν θα με ξαναδείς εδώ μεσα γύρα πίσω και φύγε τώρα!»
«Σουτ Όλιβερ είναι η μαμά σου.»
«Για εσενα δεν είμαι ο Όλιβερ είμαι η αγάπη σου και θέλω πολύ να το ακούω από το στόμα σου.» Μου λέει ενώ μου δίνει ένα πεταχτό φιλι.

Δεν ξέρω πως νιώθω αλλά νομίζω ότι φτιάχνω σενάρια που δεν πρέπει. Κάνω πολλά λάθη που θα διορθώσω!
Όλα θα τα διορθώσω για το μικρό μου φασολάκι και για τον Όλιβερ.

«Τι κανείς εκεί;» Ενώ τον βλέπω να γδύνεται.
«Μην συγχύζεσαι είπαμε θα πάμε με τον δικό σου ρυθμό αλλά έτσι όπως έχω γίνει δεν θα πάω σε αυτή την δουλειά που ήθελα.»
Και τον βλέπω να γδύνεται μπροστά μου δεν γίνεται να έχεις δίπλα σου έναν τέτοιον άντρα και να σκέφτεσαι άλλον. Το κοιτάω προσεκτικά και ακολουθώ τα χέρια του οπουδήποτε τα ακουμπάει επάνω στο κορμί του.

«Μα το θεό αν δεν σε ήξερα τόσο καλά τώρα θα πίστευα ότι είσαι μια λυσσάρα που θέλει σεξ.»
Λέει και εγώ παίζει να έχω κοκκινισει ολόκληρη. Γυρίζω και ξαπλώνω με το κεφάλι στο μαξιλάρι, αλλα αισθάνομαι τα χέρια του στην πλάτη μου.
«Είσαι ακόμα γυμνός;»
Ξαπλώνει στο κρεβάτι και αισθάνομαι το χέρι του να πηγαίνει πάνω κάτω στο κεντρικό άξονα της πλάτης μου.
«Είσαι ακόμα γυμνός Όλιβερ;»
«Αγαπη μου!»
Διωρθωνει το λεξιλόγιο μου.
Θα τον σκοτώσω, γυρίζω και εκείνος είναι ολόγυμνος ξαπλωμένος δίπλα μου.
«Αγάπη μου το γεγονός ότι μου λες ότι θα πάμε με τον δικό μου ρυθμό δεν το βλέπω να το καταλαβαίνεις.»
Χαμογελάει, έχει ξεχάσει ό,τι είπα για αυτόν έχει ξεχάσει οτι του είπα οτι με ποτίζει ηρεμιστικά και απλά είναι κοντά μου σαν να μην συνέβη τίποτα.

Με τραβάει και με ανεβάζει επάνω στο σώμα του είναι γυμνός από κάτω μου. Ευτυχώς εγώ φοράω τα ρούχα μου.
«Γιατί κοκκινίζεις;»
Με ρωτάει και εγώ νιώθω ακόμα πιο άβολα.
«Όλιβερ εσυ με κανείς να νιώθω άβολα.»
«Δηλαδή την έκπληξη σου να την ακυρώσω σήμερα;»
Τι είναι πάλι αυτό γιατί όλο αυτό πάει τόσο γρήγορα γιατί μου αλλάζει συζήτηση κατευθείαν.
«Δεν ξέρω καν πια είναι η έκπληξη οπότε τι να σου πω;»
Χαμογελάει πονηρά και πιάνει τα χέρια μου και τα ακουμπάει πάνω στο στήθος του.
«Εγώ και εσυ μόνοι, το βράδυ, να περάσουμε λίγο χρόνο μονοι μας και να σε γεμίζω φιλια παντού, και απλά να χαθούμε λίγο απο την καθημερινότητα. Υπάρχει μόνο μια προϋπόθεση θα πρέπει να είμαστε και οι δυο γυμνοί άσχετα αν δεν σε αγγιξω η με αγγίξεις.»

«Γυμνοί;»
«Ολόγυμνοι!»
Αποκρίνεται χαμογελώντας.

Γεια σας γλυκα μου παιδιά!

Δεν ξέρω τι να πρώτο σχολιάσω για αυτό το κεφάλαιο.

Απλά αύριο θα έχετε και το επόμενο για να καταλάβετε τι συμβαίνει.

Σας φιλώ 👉🏻👈🏻