Όταν έφυγαν η μαμά και ο μπαμπάς από το σαλόνι ένιωθα λες και είχε φύγει ο δικαστής από το εδώλιο. Εγώ απλά έριξα το κεφάλι μου πίσω από τον καναπέ.

Για έναν μήνα λοιπόν θα ζω τον απόλυτο αποκλεισμό από ό,τι άλλο αγαπώ. Έτσι κι εγώ πήρα την απόφαση να μην τους μιλάω καθόλου. Ούτε καν για τα μαθήματά μου που με ρωτάνε συνέχεια.

Για αυτούς τους δύο ανθρώπους μόνο δύο πράγματα τους νοιάζουν. Για τα μαθήματα και το πότε θα γυρίσω σπίτι μετά το σχολείο. Τίποτα άλλο. Οπότε μάλλον δεν θα τους λείψω και τόσο πολύ. Έτσι κι αλλιώς δεν τους μίλαγα ποτέ και πολύ.

Τα πρώτα λεπτά της τιμωρίας μου, δεν μαγείρεψα που μαγειρεύω συνήθως. Απλά καθόμουν στο σαλόνι και κοίταζα άρθρα μαγειρικής και χάζευα λίγο με τα ακουστικά μου στο youtube τον Άκη Πετρετζίκη. (Γιατί αν τολμούσα να ακούσω από το κινητό μου χωρίς ακουστικά, έστω για ένα δευτερόλεπτο, άκουγα τον εξάψαλμο φυσικά.)

-Έφη, το φαγητό σε περιμένει στη κουζίνα... Δεν θα φας;

-Ναι σε λίγο... λέω εγώ αδιάφορα.

Να λες ευτυχώς που μίλαγε ο Σωτήρης αυτή τη στιγμή και όχι η μαμά ή ο μπαμπάς. Αυτή τη στιγμή, δεν θέλω σχεδόν κανέναν δεν θέλω να βλέπω μπροστά μου.

Πήγα μετά αργότερα στο δωμάτιό μου για να διαβάσω. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω για έναν μήνα κάτι άλλο να κάνω πέρα από αυτό. Λίγο ακόμη μέχρι να σπάσω τελείως.