Αποφάσισα όπως καταλάβατε, τα κεφάλαια να τα μεγαλώσω λίγο. Γιατί ακόμη και για μένα αν διαβάζω μικρά κεφαλαια, σαν να μου σπάει τα νεύρα. Νιώθω λες και είμαι παιδάκι του δημοτικού που βαριέται να γράψει στην έκθεση το κάτι παραπάνω. Ή στο Σκέφτομαι και γράφω, πως το λέμε.

Στο σχολείο όταν πήγα την επόμενη μερα, η Ιωάννα ήταν εξαφανισμένη. Και ήταν και την μεθεπόμενη. Την Παρασκευή η Ιωάννα ευτυχώς φάνηκε αλλά χωρίς να δώσει κανένα ίχνος ζωής. Την είχα πάρει εικοσι πέντε φορές τις τελευταίες τέσσερις μέρες και δεν απάντησε σε καμιά. Αρκετοί μας κοίταζαν στο προαύλιο περίεργα και μας συζητούσαν και μας έδειχναν με το δάχτυλο. Μα τι κάναμε;

Η Ιωάννα με απέφευγε αυτή τη φορά όλη μέρα. Μέχρι που έρχεται στη τάξη, μια άλλη καθηγήτρια κατά την ώρα του μαθήματος. Και μου λέει να έρθω μαζί της στο γραφείο της διευθύντριας. Μα τι έκανα; Θα μου πει κανείς;