Την επόμενη μέρα, εκτός από ζαλάδες, ξύπνησα και με νεύρα. Κόντεψα να σωριαστώ κάτω.

Κοιτώ το ξυπνητήρι. Είχα μόλις δέκα λεπτά μέχρι να πάω στο μάθημα! Δεν θα προλάβω!

Τρέχοντας βάζω τα χθεσινά ρούχα και παπούτσια και παίρνω την τσάντα μου που ευτυχώς την είχα φτιάξει την περασμένη μέρα. Κάτι πάντως δεν με κάνει να νιώθω καλά.

Προσπάθησα να ξεχάσω το χθεσινό με την Ιωάννα. Και να συγκεντρωθώ στο ότι πρέπει να πάω στο σχολείο. Ευτυχώς δεν άργησα να φτάσω στο σχολείο αν και έχασα την προσευχή.

Αυτή τη φορά η Ιωάννα με πλησίασε από μόνη της. Εκεί προσπάθησα να μείνω ήρεμη. Δεν υπήρχε νόημα να συνεχίζω το χθεσινό.

Η Ιωάννα όμως δεν μιλούσε. Περίεργο. Πολύ περίεργο. Ζωηρή ή πολυλογού δεν ήταν ποτέ. Αλλά πάντα μιλούσε, έκανε πράγματα... Καταλαβαίνεις πιστευω.

Μπήκαμε μεσα στην αίθουσα για μάθημα. Μέσα στο μάθημα, ο καθηγητής εξέτασε εμένα. Όμως έκανα για έναν περίεργο λόγο λάθος σε μια πανεύκολη ερώτηση και άκουσα κάτι χάχανα από την Ξένια και την Όλγα. Η Ιωάννα λούφαξε σαν σιγανοπαπαδιά. Όχι ότι με ένοιαζε αλλά ώρες ώρες απορώ πως σκέφτονται ορισμένοι άνθρωποι...

Έξω από την τάξη η Ιωάννα κι εγώ εξακολουθούσαμε να καθόμαστε ακίνητες σαν αγάλματα, λες και είμαστε ανήμπορες να κάνουμε το οτιδήποτε. Πόσο τη μισώ αυτή την αίσθηση!

Αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς το κυλικείο. Πήραμε και οι δυο, δύο πορτοκαλάδες μιας και ένα κοινό που έχουμε είναι ότι δεν πίνουμε καφέ καθόλου, δεν μας αρέσει και καθίσαμε στα πεζούλια να τον πίνουμε μηχανικά.

Όμως μας πλησίασαν η Ξένια και η Όλγα. Όταν μας πλησίασαν, άρχισαν να μιλούν όλοι μεταξύ τους συνωμοτικά, με αυτές τις δύο να έχουν και ένα πονηρό υπεροπτικό ύφος. Μα τι τους κάναμε;

Στο σχόλασμα είχα την ίδια αίσθηση. Ότι κάποιος με παρακολουθεί. Κάποιος ή κάτι με παρακολουθεί. Και δεν ξέρω γιατί.

Μετά το μεσημεριανό και το μάθημα ηλεκτρικής κιθάρας, πηγαίνω ξανά στο σπίτι για να πάρω τηλέφωνο την Ιωάννα. Ήθελα να μου κάνει μια δουλειά.

Την πήρα τρεις φορές. Δεν απαντούσε. Πολύ περίεργο. Γιατί η Ιωάννα δεν θα έλεγα πως έκανε πράγματα αξιοπερίεργα που να σε ενθουσιάζουν με την πρώτη στιγμή. Αλλά δεν ήταν και άνθρωπος που βαριέται εύκολα.

Αποφάσισα να διαβάσω και να το ξεχάσω και αυτό. Δεν υπήρχε νόημα να κυνηγώ κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν θα το έπαιρνα ποτέ.

Μετά έπεσα αμέσως για ύπνο. Αφού διάβασα φυσικά δύο άρθρα μαγειρικής και δυο άρθρα ζαχαροπλαστικής στο Ίντερνετ πάλι. Ας διοχετεύσω τουλάχιστον τον εκνευρισμό μου στη δημιουργικότητα...