Κατάλαβα πως καθώς έγραφα το περασμένο κεφάλαιο είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου και του τόπου. Είμαι καταπληκτική το ξέρω. Και σε μαγεύω καθώς γράφω και σου μιλώ και σου διαβάζω τις σκέψεις μου, το μυαλό μου... Γι'αυτό λέω να κάνω μια νέα αρχή.

Με λένε Έφη καταρχάς πάλι. Έφη Χαλιμάκη. Το επώνυμό μου, χάλια, το ξέρω. Δεν μπορούσα να έχω κάτι καλύτερο. Είναι λες και είμαι και καλά παιδί της Χαλιμάς. Δεν θα έλεγα όμως ότι θα είχα την φαντασία ποτέ από τα παραμύθια της Χαλιμάς... Κι όμως το επώνυμό μου είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της Αθήνας. Πηγαίνω πλέον στην τρίτη τάξη του λυκείου. Την τελευταία τάξη του λυκείου και του σχολείου γενικά.

Είμαι δεκαοχτώ χρονών. Νομίζω αυτό το καταλάβατε. Και θα ξεκινούσα τα κλισέ του ότι είμαι ευκατάστατη αλλά ευτυχισμένη δεν είμαι. Εν μέρει, ισχύει. Αλλά η σκέψη μου είναι κάπως περίπλοκη για να υιοθετήσω αυτό.

Πιο πολύ κουρασμένη θα έλεγα ότι είμαι. Όχι απαραίτητα δυστυχισμένη ή στεναχωρημένη.

Τώρα είναι βράδυ και είμαι στο δωμάτιό μου. Ξεκουράζομαι μπορώ να πω, αλλά και ταυτόχρονα σκέφτομαι. Σκέφτομαι πάρα πολύ. Όσο ποτέ.

Το δωμάτιό μου είναι στις αποχρώσεις του σκούρου μπλε και του μαύρου με φωσφορίζοντα λευκά κρυσταλλάκια και αυτοκόλλητα με αστέρια και φεγγάρια να είναι στο ταβάνι. Το φόντο του ταιριάζει απόλυτα με τη διάθεσή μου. Το γιατί θα το καταλάβεις σε λίγο...

Πάμε λοιπόν από τότε που με διέκοψε το κουδούνι. Περίμενα λοιπόν μέσα στο μάθημα την ώρα και τη στιγμή για να μιλήσω στην Ιωάννα. Αλλά και που περίμενα, τελικά έμεινα μόνη μου όλη την υπόλοιπη μέρα.

Εγώ και η Ιωάννα έχουμε βάλει μια συμφωνία. Επειδή κάνω πολλά πράγματα, έχω ζητήσει από την Ιωάννα να με βοηθάει σε καποια πράγματα. Το κάνουμε εδώ και δύο χρόνια. Για την ώρα δεν θα σας πω και πολλά ακόμη αλλά μπορώ να πω ότι η Ιωάννα είναι πολύ καλή βοηθός.

Μεν βέβαια, αυτά που κάνει μπορώ και μόνη μου να τα κάνω, αλλά πραγματικά θέλω βοήθεια. Όχι επειδή βαριέμαι ή θέλω τσιράκια. Εκτιμώ πολύ αυτό που κάνει. Και κάνει ακριβώς ό,τι της πω χωρίς αντιρρήσεις. Μέχρι τώρα τουλάχιστον.

Σε ανταλλαγμα για τις υπηρεσίες της, αγοράζω στην Ιωάννα το αγαπημένο της παγωτό κυπελλάκι. Και το απολαμβάνει πραγματικά. Δεν είναι κοιλιόδουλη ή λαίμαργη, αλλά αυτό της αρέσει απλά. Της αγοράζω ένα κάθε μέρα. Δεν έχω πρόβλημα. Τη δουλειά της την κάνει. Αλλά σήμερα συνέβη κάτι που δεν το περίμενα...

Καθόμασταν λοιπόν στο διάλειμμα η Ιωάννα και εγώ. Κοίταζε το παγωτό της που τελείωνε. Όταν όμως το τελείωσε και πέταξε το κουτάκι στον κάδο μου λέει:

-Ξέρεις κάτι Έφη;

-Τι; ρωτώ με ένα αδιάφορο ύφος.

-Δεν μου παίρνεις και μια πορτοκαλάδα από το κυλικείο; Νιώθω κάπως στεγνή...

-Ιωάννα, μόλις έφαγες παγωτό! Πως γίνεται να νιώθεις στεγνή; Το παγωτό αν λιώσει γίνεται υγρό!

-Για μένα δεν είναι το ίδιο. λέει η Ιωάννα με ένα αδιάφορο ύφος σαν να μην συνέβαινε τίποτα.

Εμ τι να έκανα όμως. Δεν ήθελα να χάσω τη προσωπική μου βοηθό. Και έτσι της πήρα και μια πορτοκαλάδα...