Βάζω στοίχημα πως θα γράψω το λιγότερο πεντακόσιες λέξεις σε αυτό το κεφάλαιο. Αν το χάσω, θα κάνω αφιέρωση εγώ σαν Έφη στον πρώτο που με ψήφισε.

Οι σκέψεις στο μυαλό μου έχουν γίνει κουβάρι. Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Ίσως, απλά για να λέω πως άρχισα από κάτι και καλά νορμάλ, να ξεκινήσω από την ώρα που ξύπνησα.

Είχα βάλει ηλεκτρική κιθάρα στο ξυπνητήρι μου για τις έξι και μισή. Ευτυχώς πήγαν όλα καλά. Ξύπνησα την ώρα που έπρεπε. Σηκώνομαι όπως όπως από το κρεβάτι. Αμάν! Κουτουλάω και σκοτώνομαι. Από τις ζαλάδες...

Πάω στο μπάνιο σαν ζόμπι. Είμαι και πολύ ψηλή, πρέπει να προσέχω μη κοπανήσω στην κάσα της πόρτας. Κοιτώ τον καθρέφτη. Ένα αγοροκόριτσο μου ανταποδίδει το βλέμμα. Με ολόισια ξανθά μαλλιά στο ίδιο μήκος και αφέλειες. Τα χαρακτηριστικά του είναι σφιγμένα και τραχιά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτή είμαι εγώ.

Πλένω το πρόσωπό μου, κάνω σκραμπ, βάζω μάσκα, μετά από κανένα εικοσάλεπτο βάζω λοσιόν, ενυδατική κρέμα, χτενίζω τα μαλλιά μου, βάζω τα ρούχα μου, τα πέδιλά μου και κατεβαίνω στη κουζίνα. Είμαι μόνη μου στο σπίτι. Ο μπαμπάς έχει φύγει για τη δουλειά. Η μαμά, δεν ξέρω που είναι και δεν με ενδιαφέρει. Η μικρότερη σπαστική αδερφή μου η Ηλιάννα ούτε και αυτή ξέρω που είναι και ούτε και αυτή με νοιάζει φυσικά. Έτσι, πλένω δύο φρούτα για να πάρω στο σχολείο, φτιάχνω δύο αυγά βραστά μελάτα με ψωμί και γάλα για πρωινό και ταυτόχρονα διάβαζα κάτι άρθρα στο Ίντερνετ για μαγειρική.

Είχα απορροφηθεί. Ευτυχώς που κατάλαβα πως είναι επιτέλους η ώρα για σχολείο. Φεύγω. Χαιρετώ τον μπάτλερ μας τον Σωτήρη και μπαίνω στο αμάξι του σοφέρ μας του Ιάκωβου.

Φυσικά και πρέπει κάποιος άλλος να με πάει στο σχολείο. Δεν γινόταν να πάω μόνη μου. Είναι πολύ επικίνδυνα αν και η απόσταση είναι μόνο πέντε τετράγωνα δρόμος... Έλεος πια...

Φτάνω επιτέλους στο σχολείο. Περνάω την καγκελόπορτα και ψάχνω για την Ιωάννα. Είναι ένα κορίτσι που κάναμε περισσότερη παρέα από ότι θα έκανα με άλλα παιδιά. Μπορούμε να πούμε ότι είμαστε φίλες. Αλλά σήμερα σαν να μου λέει ότι δεν θα ισχύει αυτό πια.

Με κοιτούσε με ένα αδιάφορο βλέμμα ενώ συνήθως μου έκανε κάτι σαν χαμόγελο αν και χρησιμοποιούσε μόνο το ένα της ζυγωματικό. Μα πως το κατάφερνε αυτό! Εγώ αν το έκανα αυτό θα έμοιαζα με Καραγκιόζη.

-Γεια σου Ιωάννα! Τι λέει;

-Εεε... μου απαντάει χωρίς να με κοιτάξει.

-Τι εεεε; Είσαι εντάξει;

-Εεε... συνέχισε στο ίδιο βιολί.

-Τι ε και ε βρε παιδάκι μου; Συνέβη κάτι;

Για μια στιγμή κοίταζε το κενό και μετά γύρω της από δω κι από κει... Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που το έκανε. Τώρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες άρχισε να φέρεται πολύ περίεργα. Και δεν πολυμιλούσε. Και όταν της μιλούσα σαν να βαριόταν. Το μάτι της έπεσε στην Όλγα και την Ξένια, δυο αριστούχες ψωνάρες που κορόιδευαν το καθετί επάνω στον καθένα. Κατάλαβα. Για μια ακόμη φορά, αν και δεν της το έκαναν ευτυχώς πολλές φορές την είχαν κοροιδέψει.

Δεν πρόλαβα όμως να μιλήσω. Χτύπησε το κουδούνι για την πρωινή προσευχή. Η Όλγα πήγε να πει την προσευχή και καλά με ένα αδιάφορο ύφος αλλά την ήξερα καλά πως το έκανε καθαρά για να τραβήξει προσοχή. Η Ξένια κοιτούσε εμένα και την Ιωάννα περίεργα. Και ειλικρινά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς έχουμε εμείς το αξιοπερίεργο για να είμαστε στο επίκεντρο της προσοχής της.

Εγώ φόραγα ένα λαδί σορτσάκι, σιγά το περίεργο, Σεπτέμβριος ήταν εξάλλου και έκανε ζέστη. Βέβαια το σορτσάκι της Ξένιας άφηνε έξω μισό κωλομέρι και δεν μου άρεσε καθόλου. Εγώ θα έπρεπε να την κοιτάζω επίμονα κανονικά. Φορούσα και ένα απλό άσπρο μπλουζάκι λίγο μακρύ βέβαια και χυτό. Το δικό της άφηνε μια λωρίδα κοιλιάς γυμνή. Σιγά τα λάχανα δηλαδή. Και οι δυο φορούσαμε αθλητικά και τσάντες στον ώμο. Τα δικά μου Αντίντας δεν έχασκαν και τρομερά μπροστά στα δικά της Ολ Σταρ. Η δική μου τσάντα ήταν μπλε, η δικιά της μοβ. Τι να κοροιδέψει πάνω μου δεν το καταλαβαίνω.

Και επίσης δεν μπορούσα να καταλάβω τι θα κορόιδευε στο ροζ πόλο μπλουζάκι, στο στενό σκισμένο τζιν, τα Βανς αθλητικά και την άσπρη τσάντα της Ιωάννας. Ώρες ώρες δεν καταλαβαίνω καθόλου τους ανθρώπους. Το μαγικό πλάσμα Άνθρωπος με μπερδεύει απίστευτα. Και ακόμη και για μένα, δεν ξέρω καν πως θα αντιδράσω, πως θα σκεφτώ. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη πάντως είναι το ότι μέχρι να πάμε απάνω στην τάξη και να χωρίσουμε μιας και μάλλον δεν θα μάθω γιατί γίνεται όλο αυτό...