Ποσό μου λείπει το άγγιγμα του.
Ποσό μου λείπει η κτητική του θέληση.
Ποσό μου λείπει η αίσθηση του μεσα μου.

«Σπένσερ άγγιξε με!»

Λέω ενώ βρίσκομαι στο κρεβάτι του με εκείνον να κρατάει ένα βιβλίο στο χέρι και να διαβάζει όσο εγώ αποζηταώ απελπισμένα ένα του άγγιγμα.

Από εκείνη την ημέρα που έμαθε για τους βιασμούς τα χέρια του δεν με ξανά άγγιξαν το ίδιο η εύκολη προσβάση που εχει στο σώμα μου δεν τον διεγείρει πλέον είναι απλά εκεί και χαμογελάει όσο εγώ εκνευρίζομαι.
«Άγγιξε με σου είπα.»
Απλά πλησιάζει λίγο το χέρι του και χαϊδεύει απαλά την κοιλιά μου.
«Δεν είμαι γάτα Σπένσερ για να γουργουρίσω επειδή μου χαϊδεύεις την κοιλιά.»
«Σοβαρά;»
Ενώ πλησιάζει και φυσάει πάνω στην κοιλιά μου κάνοντας ακατανόητους ήχους.
«το ξέρω ότι δεν είσαι γάτα αλλά γρατζουνας καλά.»
Ενώ έρχεται και με αγκαλιάζει.

«Σπένσερ έχεις ξεχάσει ότι είμαι γυναίκα δεν με πλησιάζεις καθόλου από εκείνη την ημέρα που διάβασες το τετράδιο μου απλά υπάρχω μες στην ζωή σου έτσι κενή χωρίς να με πλησιάζεις καθόλου ερωτικά.»
Με πιάνει και με σφίγγει δυνατά μες στην αγκαλιά του όσο εγώ προσπαθώ να ελευθερωθώ.
«Αν δεν κάνουμε κάτι και αποψε θα σε χωρίσω μόνο αυτό σου λέω. Πρέπει να εκτελείς τα συζυγικά σου καθήκοντα.»
Γελάει.

Γελάει πολύ δυνατά και εκνευριστικά ενώ στριφογυρίζει στο κρεβάτι.
«Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω σεξ μαζί σου γλυκιά μου» Δεν μπορώ να διαχειριστώ τα νεύρα μου τον θυμό μου έχω δίπλα έναν άντρα που δεν ενδιαφέρεται αν υπάρχω ή όχι.

Έχει πλέον ξεχάσει πως να διεκδικεί.
Εγώ δεν θα κάτσω σε αυτόν τον γάμο.
«Εγώ και εσυ χωρίζουμε δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω μαζί σου όσο εσυ μου φέρεσαι σαν να μην υπάρχω.»
Του λέω και ενώ πριν ειχε ένα χαμόγελο στα χείλη τώρα του κόπηκε απότομα. Ενώ σηκώνεται λίγο ακουμπώντας στο Κεφαλάρι του κρεβατιού.
«Ωριαία και τι θες να κάνουμε Αλλισον για να μην με χωρίσεις για εικοστή φόρα αυτόν τον μήνα.»

«Θέλω σεξ!»

Γελάει λίγο ενώ κλείνει το πρόσωπο του με τα χέρια του ψιθυρίζοντας «έχεις τρελαθεί»
«Δεν είμαι τρελή»
Του απαντάω όλο θάρρος..
«Είσαι σαράντα εβδομάδων έγκυος και από μέρα σε μέρα γεννάς νομίζεις ότι θα κάνουμε σεξ ενώ μας το έχει απαγορέψει ο γιατρός. Αν νομίζεις ότι θα σου πω "ναι" είσαι τρελή προσπάθησε όσο θες χώρισε με όσες φορές θες αλλά σεξ δεν έχει. Το ξεστόμισα και αυτό.»

Λέει ενώ με τραβάει και με τυλίγει μες στην αγκαλιά του ενώ εγώ όμως προσπαθώ να τον αποφύγω και κουνιέμαι μέχρι την στιγμή που με αφήνει ελεύθερη.

Σηκώνομαι απότομα όρθια και νιώθω έναν μικρό πόνο κάτω στην κοιλιά αλλά δεν αφήνω τον εαυτό μου να το δείξει το πνίγω μεσα μου.. συνεχίζω και προχωράω προς την ντουλάπα και βγάζω μερικά ρούχα. τα ρούχα μου που θα φύγουν από το σπίτι αυτού του άκαρδου άνδρα.

«Τι κανείς εκεί;»
Μου λέει ενώ ακούω της κινήσεις του που σηκώνεται από το κρεβάτι όμως χωρίς να γυρίζω το κεφάλι προς αυτόν. «Σε χωρίζω και φεύγω από το σπίτι δεν θα μείνω ούτε μια στιγμή άλλο μαζί σου Σπενσερ άμα εσυ δεν με θες δεν σε θέλω ούτε εγώ οπότε φεύγω.»
Του λέω δυναμικά ενώ συνεχίζω να βάζω μερικά ρούχα. «Και που σκοπεύεις να πας;»
Με ρωτάει πάλι με αυτή την έκφραση ειρωνείας που έχει πάντα.

«Στο σπίτι μου! στο σπίτι που έχω με την ανν εδώ είναι το δικό σου σπίτι κύριε Σπενσερ και εφόσον χωρίζουμε δεν θέλω να μείνω ούτε λεπτό κοντά σου.»
Τα ξεστόμισα όλα αλλά εκείνος δεν με πλησιάζει δεν με αγκαλιάζει δεν με παρακαλάει να μην φύγω από την ζωή του.
«Ωραία άσε θα σου ετοιμάσω εγώ την βαλίτσα και θα σε αφήσω στο σπίτι σου όπως το λες εσυ..»

Τι ήταν αυτό τώρα...
Με διώχνει.
Χαϊδεύω λιγο την κοιλιά μου και αισθάνομαι έναν μικρό χτύπο που με ηρεμεί αρκετά.
Όμως δεν παύω να σκέφτομαι ότι ο Σπενσερ δεν με θέλει ότι μου είπε ότι θα με πάει ο ίδιος στην Ανν, απλά θέλει να με ξεφορτωθεί...

«Ωραία φτιάξε τα ρούχα μου όσο εγώ θα ντυθώ και να φύγω μια και καλή από εδώ να σου αδειάσω την γωνία.» Ακόμα μιλάμε χωρίς να κοιτάμε ο ένας τον άλλον εγώ βλέπω την ντουλάπα και εκείνος βλέπει την πλάτη μου. Μου δίνει ένα φιλί στο πίσω μέρος του κεφαλιού και εγώ του φωνάζω «μην με αγγίζεις...»
Ενώ αποχωρεί και φέρνει μια βαλίτσα για να βάλει τα πράγματα μου μεσα.
«Μην αλλάξεις ρούχα Αλλισον με της πιτζάμες να πας γιατί είναι 12 τα μεσάνυχτα δεν πρόκειται να πας πουθενά.» Δεν του απαντάω απλά βγαίνω από το δωμάτιο ενώ προχοραω με κάτι ροζ παντόφλες με χνούδι «τι ηλιθίο δώρο μου πήρες ανν.» Ψιθυρίζω σιγανά.
Είμαι με λευκές πιτζάμες με κουμπιά και ροζ παντόφλες με χνούδι το μαλλί μου κότσο, και εγώ είμαι σαν ιπποπόταμος αλλά σε λευκό χρωμα άντε νουντ..

«Είμαι έτοιμος.»
Ακούω την φωνή του πρώην συζύγου μου...
Που παντρεύτηκα χωρίς να καλέσω κανέναν επειδή είναι τρελός,  και παντρευτήκαμε ένα Σαββατοκύριακο που πήγαμε στο λας βεγκας για δουλειά.
Και τελικά βρεθήκαμε παντρεμένοι μετά από μια νύχτα όλο απόλαυση κάτι που δεν έχω τώρα....

Βλέπω την βαλίτσα και τον κοιτάω προσεκτικά έχει ντυθεί και εγώ κυκλοφορώ με της πιτζάμες.
«Γιατί ντύθηκες;»
«Εσυ πρόκειται να πας για ύπνο στην φίλη σου εγώ όμως όχι. Με χώρισες και τώρα μπορώ να πάω όπου θέλω.» «Δεν θα πας πουθενά....»
Του φωνάζω δυνατά και εκείνος αφήνει την βαλίτσα στο πάτωμα.
«Δηλαδή να μην φύγουμε πουθενά γλυκιά μου.»
Ενώ έρχεται κοντά μου και χαϊδεύει απαλα το μάγουλο μου και με το άλλο χέρι χαϊδεύει την κοίλια μου..
«Όχι εγώ θα πάω στην Άνν να κοιμηθώ και έσυ θα γυρίσεις σπίτι μετά το κατάλαβες ακόμα δεν χωρίσαμε και έσυ θες να βγείς. Αυτό θέλεις μόνο να με ξεφορτωθείς. Πάμε να φύγουμε τώρα.»
Ενώ προχωράω και βγαίνω από το σπίτι και εκείνος με ακολουθεί με την βαλίτσα στο χέρι..
«Θα πάμε μόνοι μας; Ο Λουις που είναι εγώ δεν μπαίνω στο αυτοκίνητο μόνο μαζί σου. Θα πάω μονη μου φέρε τα κλειδιά τώρα.»
«Μπες μεσα Αλλισον γιατί αλλιώς θα σε πάρω σηκωτή και θα σε ξανά κλείσω μεσα θες να φύγεις ναι η όχι;»
«Θέλω, και μην μου φωνάζεις..»

Νιώθω μια σύγχυση και νομίζω ότι έχω γίνει λίγο ευάλωτη και νιώθω τα δάκρυα μου να τρέχουν.
Σε όλη την δεκάλεπτη διαδρομή μας δεν του μίλησα ποτέ ούτε μια λέξη απλά αδιαφορούσα για την ύπαρξη του.

Όμως το χέρι του ακουμπούσε το πόδι μου και εγώ δεν το έβγαλα από επάνω μου αισθανόμουν την ζέστη παλάμη του ακόμα και πάνω από την μεταξωτή πιτζάμα μου.
«Φτάσαμε.»
Ενώ βγάζει το χέρι του από επάνω μου και εγώ νιώθω τα νεύρα μου να ξανά γυρίζουν.

Ενώ η διαδρομή με το ασανσέρ ήταν πάντα ένα ευχάριστο κομμάτι με τον δαίμονα μου.. ο Σπένσερ την καταστρέφει, δεν με πλησιάζει καθόλου, δεν με αγγίζει, δεν πατάει το κόκκινο κουμπι όπως έκανε πάντα. Απλά δεν με θέλει πλέον.

Μόλις βγαίνουμε έξω εγώ ψάχνω τα κλειδιά μου στην τσάντα μου για να μην τους ξυπνήσω αλλά ο Σπενσερ πατάει το κουδούνι και η πόρτα ανοίγει κατευθείαν ήταν λες και με περιμένανε. Η Άνν με τον Βίνσεντ έχουν δυο ηλίθια χαμόγελα που μου σπάνε τα νεύρα...

«Γιατί γελάτε δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι χωρίζουμε δεν βλέπετε την βαλίτσα που είναι το αστείο σε αυτό;»

«Γιατί σε χώρισε αυτή την εβδομάδα;»
Ρωτάει ο Βίνσεντ και τα μάτια μου κατευθείαν επάνω του. Πραγματικά πως μπορεί να τα βλέπει όλα αστεία..Ενώ η Άνν έρχεται και με αγκαλιάζει δυνατά λέγοντας μου «σε καταλαβαίνω»

«Άσε γιατί με χώρισε και δέξου ότι θα κοιμηθεί εδώ αποψέ...»
«Δεν θα κοιμηθώ μόνο αποψέ εδώ θα μένω πλέον στο σπίτι μου δεν πρόκειται να ξανά φύγω Σπένσερ.»

«Εδώ ήταν το σπίτι σου Αλλισον γιατί πλέον εδώ μένω εγώ με την Άνν.» Πάλι πετάγεται αυτος ο ηλίθιος είναι ολόιδιος με τον αδερφό του. Δεν έχουν καμία ενσυναίσθηση της πραγματικότητας..
«Το σπίτι το βρήκα εγώ! το δωμάτιο μου είναι εκεί μεσα έσυ εισέβαλες στον χώρο μου, και εσυ θα φύγεις αν δεν με αντέχεις.»

«Το σπίτι μας το βρήκε ο Όλιβερ αλις μην το ξεχνάς.»
Όχι πάλι το όνομα του δεν θέλω να τον ακούσω δεν θέλω να ξανά ακούσω ότιδηποτε έχει να κάνει με αυτόν.

«Εγώ δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί του, και ούτε εδώ δεν θα μείνω εφόσον αυτος μας βρήκε το σπίτι. εγώ δεν πρόκειται να ξανά έρθω εδώ. Γεια σας.»
Ενώ τραβάω απότομα την βαλίτσα από το χέρι του Σπένσερ και βγαίνω έξω με την βαλίτσα στο χερι και τα μάτια μου βουρκωμένα γιατί κανένας τους δεν με καταλαβαινει.

Ακόμα και εκείνος που νόμιζα ότι πάντα με καταλάβαινε με πρόδωσε. Ο καλύτερος μου φίλος με πρόδωσε. Ο άντρας μου δεν με θέλει πλέον και η κολλητή μου με τον γκόμενο της μόλις με έδιωξαν απο το σπίτι.
«Συγγνώμη αλις έλα μπες μεσα.»
Μου λένε και οι δυο.

«Πως μπορώ να συγχωρήσω την προδοσία! Πως μπορώ να συγχωρήσω την προδοσία εγώ, που πάντα με πρόδιδαν με τον χειρότερο τρόπο. Απλά πως;»

Απλά τους κοιτάω όλους ενώ τα δάκρυα τρέχουν σαν νερό και πέφτω στον βαθύ ωκεανό για να εξαφανιστώ. Έτσι είναι τα δάκρυα μου τώρα σκούρα και σκληρά σαν τον βαθύ ωκεανό.

Τρέχω προς το ασανσέρ με την βαλίτσα στο χέρι δεν ξέρω που θα πάω. Αλλά μάλλον στο γραφείο μου γιατί δεν θέλω να παω σε κανένα ξενοδοχείο που έχω πάει μαζί του.

Αλλά βγαίνω έξω από το ασανσέρ και εκείνη την στιγμή βγαίνει και ο Σπένσερ από το άλλο ασανσέρ.
Ποσό ενοχλητικό είναι ένα κτίριο να έχει πάνω από ένα ασανσερ και να θέλεις να φύγεις πάντα μπορεί κάποιος να σε κυνηγήσει εύκολα.

Έρχεται μπροστά μου και μου τραβάει την βαλίτσα από το χέρι την αφήνει κάτω, ενώ με πιάνει και φιλάει απότομα.
προσπαθώ να τον απωθησω αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ σε αυτόν ποτέ δεν μπορούσα για να το κάνω τώρα. Τα χέρια του ακόμα κρατάνε το πρόσωπο μου ενώ εγώ αγκαλιάζω το σώμα του. τα χείλη του είναι κολλημένα πάνω από τα δικά μου και μου ψιθυρίζει. «Κάποια στιγμή θα γεννήσεις γλυκιά μου και θα μου το πληρώσεις όλο αυτό που μου κάνεις.»

Είναι σοβαρός! Απλά αποτρβιέμαι απότομα και τον σπρώχνω δυνατά. Ενώ εκείνος χαμογελάει..
Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την τρέλα που έχουν όλοι και γελάνε είναι κάτι σαν αρρώστια μου φαίνεται.

Τους φαίνεται πολύ αστείο ότι εγώ βασανίζομαι και εκείνοι με κοροϊδεύουν.
Απλά δεν μπορώ να ανασάνω και δεν μπορώ να έχω καθαρές αναπνοές ενώ με πιάνει και λοξιγκάς καθώς τα δάκρυα μου τρέχουν ατελείωτα.

Τα χέρια του με τυλίγουν τόσο δυνατά που νομίζω ότι θα πάθω κρίση πανικού, αλλά προσπαθώ να πάρω καθαρές ανάσες και βάζω το πρόσωπο μου μες στο λαιμό του και τυλίγομαι από το άρωμα του.

«Ηρέμησε γλυκιά μου εγώ θα είμαι πάντα εδώ για έσενα έλα να πάμε σπίτι μας τώρα και θα κάτσουμε μαζί να κανείς ότι θέλεις.»
«Όχι θέλω να πάω στο γραφείο μου δεν θέλω να έρθω στο σπίτι μαζί σου.»
«Θα σε πάω όπου θέλεις αρκεί να είμαι και εγώ εκει.»

«Όχι μεσα στο γραφείο μου αλλά μπορείς να μείνεις στο πάρκινγκ γιατί ποτέ δεν ξερεις τι μπορεί να χρειαστώ είμαι και έγκυος γυναίκα.»

«Επειδή είσαι έγκυος γίνονται όλα αυτά γιατί αλλιώς θα σε είχα δέσει στο κρεβάτι και δεν θα μπορούσες να φύγεις για μέρες.»

«Ναι καλά τσάμπα θυμάσαι τις καλές παλιές εποχές που πλέον δεν υπάρχουν.»
Γελάει ενώ δεν με αφήνει από την αγκαλιά του.»
Αλλά τουλάχιστον η αγκαλιά μου κανει ακόμα την καρδιά του να χτυπάει ασύστολα, και εγώ να νανουρίζομαι από τον χτύπο της.
Με σηκώνει μες στην αγκαλία του και προχωράει προς το αυτοκίνητο και εγω κρατάω το ένα μου χέρι στην κοιλιά μου και το άλλο το έχω περάσει γύρω από τον λαιμό του.
Μέχρι που μπαίνουμε στο αυτοκίνητο κάπως με το ζόρι αλλά μπαίνουμε.

Ξεκινάμε αλλά το χέρι του δεν με αγγίζει εγώ τον κοιτάω επιβλητικά όσο εκείνος οδηγάει χωρίς να προσέχει την δυσφορία μου.
«Είσαι κάθαρμα..» Του λέω ενώ γυρίζω το κεφάλι μου προς τον καθρέφτη. «Έτσι μου είπες και την πρώτη φορά που ταξιδέψαμε μαζί όποτε είμαι πολύ καλό κάθαρμα τελικά για να είσαι ακόμα μαζί μου.»

«Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου προχώρα και μην μιλάς άλλο.»

«Καλά, καλά γλυκιά μου που θα πάει θα βγει εκεί θέλω να σε δω μετά.»
Λέει και από εκείνη την ώρα οτιδήποτε και να ξεστόμισα δεν ξαναγύρισε με με κοιτάξει μέχρι την στιγμή που παρκάραμε.
«Μην βγεις έξω θα πάω μόνη μου στο γραφείο.»
«Μάλιστα!»
Ενώ ξεφυσάει και χτυπάει το χέρι του στο τιμόνι όλο εκνευρισμό.

Όμως εγώ προχωράω και ανεβαίνω επάνω στο γραφείο μου, αλλά έχω ξεχάσει την τσάντα μου στο αυτοκίνητο με τα κλειδιά και το κινητό. Οπότε θα ξανά αναγκαστώ να κατέβω πάλι κάτω. Δεν μπορώ άλλο πότε θα γεννήσω δεν μπορώ ούτε να περπατήσω.
Ξανά γυρίζω και πατάω το κουμπι του ασανσέρ. Αλλά η πόρτα ανοίγει και μεσα είναι ο Όλιβερ. όχι όχι έχω να τον δω σχεδόν έξι μήνες. Γιατί τώρα δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν πόσο μάλλον σε αυτόν. Δεν μπαίνω μέσα και απλά ξαναπατώ το κουμπι για να έρθει το άλλο ασανσερ.
Όμως εκείνος λέει μέσα από τα δόντια του.
«Δεν λειτουργεί το άλλο ασανσέρ!»
Και εγώ απλά ανοίγω τα μάτια μου διάπλατα χωρίς να μιλήσω και απλά μπαίνω μέσα στο ασανσέρ.
Έχει ήδη πατήσει για την έξοδο του πάρκινγκ οπότε δεν κάνω τίποτα απλά περιμένω αμήχανα.

«Σου πάει αρκετά η κοιλιτσα.»
Μου λέει ενώ βλέπω το χαμόγελο του από τον καθρέφτη του ασανσέρ.
«Δεν θέλω να μου μιλάς κοίτα την δουλειά σου.»
Όμως μόλις τελειώνω την πρόταση μου ένας ακατανόητος ήχος ακούγεται σαν κάτι να σέρνεται και να κολλάει τα φώτα κλείνουν και εγώ μένω κολλημένη στο ΣΚΟΤΑΔΙ...

«Τι έγινε τώρα γιατί κόλλησε; Γιατί είμαστε μες στο ΣΚΟΤΑΔΙ Όλιβερ τι έκανες εσύ φταις....»

«Ηρέμησε Αλλισον όλα θα πάνε καλά» ενώ τα χέρια του να με πιάνουν και να με σφίγγουν μέσα στην αγκαλιά του. θυμάμαι! θυμάμαι πόσο παρηγοριά μου έχει προσφέρει αυτή η αγκαλιά... αλλά όχι αποτραβιέμαι φωνάζοντας αλλόκοτα αλλά γλιστράω με αυτές τις ηλίθιες παντόφλες και πέφτω κάτω. Αισθάνομαι όλη την σπονδυλική μου στήλη να τραντάζεται..
«Όχι Αλλισον είσαι καλά ηρέμησε και μην κουνιέσαι.»
«Πονάω Όλιβερ πονάω αρχίζω να νιώθω κάτι σπαστικά τσιμπήματα στην κοιλιά πρέπει να βγούμε έξω.»
Ενώ έχω αρχίσει να τρέμω..
«Σε παρακαλώ ανάσανε και όλα καλά θα πάνε θα βγούμε έξω τώρα θα πάρω τηλέφωνο την πυροσβεστική να μας βγάλει έξω απλά ηρέμησε και όλα καλά θα πάνε.»

«Ο Σπενσερ είναι στο πάρκινγκ πάρτον τηλέφωνο να έρθει τον θέλω κοντά μου.»
«Συγγνώμη σε άφησε να ανέβεις μονη σου και κάθισε στο πάρκινγκ, είναι ηλίθιος;»

«Απλά θα έμενα να κοιμηθώ στο γραφείο μου γιατί χώρισα και εκείνος έμεινε για να κοιμηθεί στο πάρκινγκ μήπως χρειαστώ κάτι.»

Με κοιτάει περίεργα ενώ πάει το σώμα του λίγο πίσω χαμογελάει λίγο αλλά μόλις βλέπει ότι εγώ δεν κάνω κανένα νεύμα αστείο συνειδητοποιεί ότι σοβαρολογώ.

«Είσαι σοβαρή τώρα; Χώρισες και γιατί κάθεται και σε κυνηγάει;»

«Σήμερα χώρισα πριν λίγες ώρες οπότε σκάσε και πάρε τηλέφωνο. Γιατί έχω το κινητό μου στο αυτοκίνητο του.»

«Ωραία τώρα θα τον πάρω.»
Ενώ σηκώνεται όρθιος και βγάζει το κινητό του από την τσέπη του παντελονιού του.

Ενώ εγώ είμαι ακόμα κάτω και ξανά αρχίζει να έρχεται ένα μικρό κύμα πόνου στην κοιλιά.
Προσπαθώ να μην αντιδράσω και να αντέξω τον πόνο ενώ κοιτάω τον Όλιβερ να είναι με το τηλέφωνο στο αυτί και να έχει κάνει το χέρι του μπουνιά και να το χτυπάει ελαφρώς στα πλάγια στον καθρέφτη του ασανσέρ..

«Επιτέλους το άνοιξες.... Ηλίθιε! Έλα γρήγορα επάνω γιατί έχω κλειδωθεί μέσα στο ασανσέρ με την Αλλισον και νομίζω ότι γεννάει...»

«Δεν πρόκειται να γεννήσω μέσα σε ένα ασανσέρ με εσένα εδώ και χωρίς τον Σπενσερ καλύτερα να πεθάνω.»

Λέω ενώ με πιάνει ένας σφιχτός πόνος στην σπονδυλική μου στήλη που με κάνει να φωνάξω δυνατά και να σηκώσω το κεφάλι μου ψηλά.

Ο Όλιβερ αφήνει το κινητό και ξανά έρχεται κάτω σε εμένα πιάνοντας το πρόσωπο μου για να με κοιτάξει κατάματα...
Αλλά αυτό ήταν ο πόνος σταμάτησε και εγώ ξανά αρχίζω να ανασάνω, και να προσπαθώ να ρυθμίσω τις αναπνοές μου.
«Σύνελθε έρχεται ο Σπενσερ και παίρνει τηλέφωνο για να μας βγάλουν από εδώ μεσα.. θες να πούμε κάτι άσχετο.. κάτι για να ξεχαστείς.»
«Δεν θέλω τίποτα Όλιβερ θέλω απλά να βγω έξω εσύ και αυτές οι ρημαδο-παντόφλες φταίνε..»
«Εγώ που φταίω; Ο Σπενσερ φταίει που σε χώρισε και αναγκάστηκες να κοιμηθείς στο γραφείο σου.»
«Δεν με χώρισε εγώ τον χώρισα.... Και δεν σε αφορά...»
«Όχι με αφορά! Θέλω να μου πεις.»
Τον κοιτάω εκνευριστικά χωρίς να κουνάω καθόλου τα βλέφαρα μου και εκείνος απλά χαμογελάει...
Θέλει να μάθει... ας μάθει.
«Πως σου φαίνομαι για πες μου;»
«Τι εννοείς;»
Ενώ ανασηκώνει το φρύδι του και αφήνει το πρόσωπο μου για να απομακρυνθεί λίγο.
«Εννοώ σαν γυναίκα πως σου φαίνομαι;»

«Πας καλά;»

Ενώ βάζει το χέρι στο μέτωπο μου και μετά ακουμπάει τα δάχτυλα του στον καρπό μου για να δει τον σφυγμό μου.
«Απλά σε ρωτάω αν σου φαίνομαι ελκυστική έτσι όπως είμαι τώρα;»

«Είσαι ένας άνθρωπος με μια μπάλα ποδοσφαίρου στην κοιλιά η μάλλον μια μπάλα μπάσκετ γιατί είναι λίγο μεγαλύτερη. Τι το ελκυστικό έχεις;»
Ενώ χασκογελάει!!!!!!

Χασκογελάει με τα χάλια μου και αρχίζω να βουρκώνω απλά τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τα γόνατα μου όσο μπορώ γιατί όπως είπε και ο Όλιβερ είμαι μια μπάλα μπάσκετ...

«Αλλισον πλάκα έκανα τι έπαθες τώρα σε παρακαλώ μην κλαις..»
Ενώ μου χαϊδεύει το κεφάλι.
Όμως εγώ σπρώχνω το χέρι του και τα δάκρυα μου δεν σταματάνε όσο και εγώ προσπαθώ να σφίγγω τα δόντια μου.

«Έτσι είστε όλοι οι άντρες! Και για να ξερεις για αυτόν ακριβώς τον λόγο χώρισα, γιατί ο άντρας μου ο άντρας που επέλεξα να κάνω παιδί μαζί του δεν με βλέπει πλέον ελκυστική. Δεν θέλει να έχει καμία επαφή μαζί μου όποτε εγώ τον χωρισα.»
Του λέω ενώ ξεφυσάω δυνατά!

Όμως στο πρόσωπο του δεν βλέπω αυτό που ήθελα δεν νιώθει άσχημα δεν του φαίνεται περίεργο. Απλά προσπαθεί να κρατήσει το στόμα του για να μην γελάσει.
«Μην τυχών και γελάσεις δεν θα σου ξανά μιλήσω ποτέ....»
«Μα ούτως η άλλως δεν μου μιλάς όποτε....»
Και απλά γελάει.

Ακούγεται ήχος!
Επιτέλους ακούγεται ήχος έξω από το ασανσέρ.
«Γλυκια μου.»

Χτυπάει την πόρτα έξω από το ασανσέρ και ο ήχος είναι σαν σεισμός η πόρτα τραντάζεται όλη.
«Σταματά βλάκα την τρομάζεις»

Φωνάζει ο Όλιβερ ενώ κολλάει το κεφάλι μου στο στέρνο του. Εκεί εκμυστηρεύομαι ένα ένοχο μυστικό. Δεν ξέρω αν φταίνε η ορμόνες που είμαι τόσο ειλικρινής, ή ήθελα να το εκμυστηρευτώ.
«Μου έχουν λείψει αρκετά οι αγκαλιές παρηγοριάς που μου πρόσφερες συνέχεια.»
Εκείνος απλά με σφίγγει πιο δυνατά χωρίς να μιλήσει αλλά αισθάνομαι το πρόσωπο του να τρέμει και τα δάκρυα του να πέφτουν στο κεφάλι μου.
«Συγγνώμη!»
Προφέρει και εγώ τον σφίγγω πιο δυνατά.

«Αλλισον είσαι καλά τι έπαθες γλυκιά μου.»
Ακούω την φωνή του Σπενσερ να τρέμει σε κάθε λέξη που προφέρει.
«Όχι δεν είμαι καλά εμένα με έχουν πιάσει οι πόνοι και εσυ δεν εισαι μαζί μου, εισαι απαράδεκτος που με άφησες μονη μου...»
«Συγγνώμη Άγγελε μου, συγγνώμη σε δυο λεπτά θα έχεις βγει έξω μην συγχύζεσαι. Απλά αναπνοές, κάνε καθαρές αναπνοές.»

«Μην μου λες τι να κάνω γιατί θα σε χωρίσω.»

Ενώ ουρλιάζω δυνατά γιατί ο πόνος επανέρχεται.
«Όλιβερ σε παρακαλώ κράτα την η κάθισε την κάπου κάτω να μην είναι όρθια.»
«Είναι ήδη κάτω γιατί γλίστρισε και έπεσε και από εκεί άρχισαν οι πόνοι.»
«Έλεος βρε Αλλισον ξερεις ότι έχεις σοβαρή αποκόλληση και δεν πρέπει να κουνιέσαι δεν προσεχείς τίποτα. Απλά κάτσε εκεί που κάθεσαι και μην κουνηθείς.»
«Μην μου φωνάζεις το ξέρω ότι έχω αποκόλληση αλλά έπεσα καταλαθος γιατί προσπαθούσα να σπρώξω τον Όλιβερ...»
Τα μάτια του Όλιβερ ορθάνοιχτα.
«Θες να με σκοτώσει;»
«Αφού εσυ φταις!»
«Όχι Αλλισον καρδιά μου δεν φταίει κανένας εγώ φταίω που σε αφήνω να βγεις από το σπίτι 40 εβδομάδων έγκυος.»
«Πάλι καλά!»
Λέει ο Όλιβερ ενώ ξεφυσάει.

Εγώ απλά βουλώνω το στόμα μου και βουρκώνουν τα μάτια μου...Ενώ έξω ακούγεται θόρυβος και επιτέλους η πόρτα ανοίγει...
Ο Σπενσερ έρχεται κατευθείαν μεσα χωρίς να τον ενδιαφέρουν τα λόγια των άλλων που λένε ότι είναι επικίνδυνο να μπει μεσα.
Πέφτει κάτω και με αγκαλιάζει.
«Συγγνώμη που σε άφησα μονη σου»
Ενώ με σφίγγει τόσο δυνατά που το μόνο που αναπνέω είναι το άρωμα στο στήθος του. «Έπεσα κατα λάθος δεν το ήθελα.» Ενώ τα χέρια μου τον αγκαλιάζουν δυνατά και εκείνος με σηκώνει στην αγκαλιά του. «Έρχεται φορείο για να πάρει την έγκυο μην την κουνήσετε.»
Λένε οι πυροσβέστες.

Όμως η έκφραση του Σπενσερ δεν αφήνει περιθώρια και απλά βγαίνουμε έξω και κατεβαίνουμε τις σκάλες από τον δέκατο τρίτο όροφο και κάτω με τα πόδια εκείνος να με κρατάει μέσα στην αγκαλιά του και ο Όλιβερ να μας ακολουθεί. Ο Σπενσερ δεν αναφέρει κάτι για την παρουσία του.
Αλλά εγώ είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί του.

«Τι θες και κατεβαίνεις μαζί μας φύγε.»
Του λέω ενώ βλέπω τον Σπένσερ να χαμογελάει και ο Όλιβερ να κρατάει το στόμα του από τα γέλια απλά είναι τρελοί που γελάνε μαζί μου.
«Θες να μου πεις ότι όπως έκανε σήμερα έχει κάνει σε όλη την εγκυμοσύνη της; έχω χάσει την μεγαλύτερη απόλαυση.»
«Εγώ σου το έλεγα εσύ δεν με πίστευες..»
Απαντάει ο Σπένσερ.
Και εγώ εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο...
«Εσείς οι δυο μιλάγατε πίσω από την πλάτη μου τόσο καιρό;;;»
«Όχι καρδιά μου μόνο για δουλειά μιλάγαμε μην συγχύζεσαι και πέσουμε και οι δυο μάλλον και οι τρεις κάτω.»
«Καλά Σπένσερ δεν πρόκειται να ξανά μιλήσω..»

Ενώ απλά κρύβομαι μέσα στην αγκαλιά του και τον σφίγγω πολύ πιο δυνατά προσπαθώντας να μην υποκύψω στον πόνο και να αρχίζω να ουρλιάζω.

Επιτέλους με βάζουν στο φορείο του ασθενοφόρου και το σώμα μου χαλαρώνει αλλά οι πόνοι επιστρέφουν και είναι πιο αισθητοί...

«Δεν μπορώ πονάω αισθάνομαι το σώμα μου να πιέζεται..»
Λέω δυνατά ουρλιάζοντας ενώ κρατάω το χέρι του Σπενσερ δυνατά..
Με βάζουν μεσα στο ασθενοφόρο και ο Σπενσερ έρχεται μαζί μου.
Όμως ο Όλιβερ μας ανακοινώνει ότι θα έρθει και αυτος όμως δεν έχω δύναμη να του απαντήσω και μόνο φωνάζω «πονάω»

Η πόρτες κλείνουν και αρχίζει το παραλήρημα..
«Θα σε χωρίσω γιατί μου το έκανες αυτό... δεν υπάρχει περίπτωση να ξανά κάνουμε σεξ...»
πονάω, η μέση μου, η κοιλια μου, η σπονδυλική μου στήλη, οι γοφοι μου όλα πονάνε λες και μου σπάνε όλα τα Κόκκαλα του κορμιού μου. Ο πόνος έρχεται και φεύγει σε διάστημα μερικών λεπτών σταματάει και όταν επανέρχεται ξανά γίνεται δριμύτερο.

Όμως ο Σπενσερ δεν μιλάει απλά κρατάει το χέρι μου σφιχτά και τρέμει, τον έχει λούσει κρύος ιδρώτας
«Σπενσερ;»
«Όλα καλά γλυκια μου θα πάνε όλα καλά.»
Μου λέει ενώ δεν με κοιτάει ούτε στα μάτια, τα μάτια του είναι καρφωμένα στην κοιλια μου ενώ βάζει λίγο το χέρι του και χαϊδεύει την κοιλιά που έχω αρκετή ώρα να ακουσω ένα χτύπο του μωρού, αλλά μόλις το χέρι του ακουμπάει πάνω στην κοιλιά μου κατευθείαν αισθάνομαι έναν μικρό τρανταγμο. Και έτσι χαμογελάμε και οι δυο με δάκρυα στα μάτια.

Όλοι πανικόβλητοι τρέχουν καταπάνω μου ενώ προσπαθούν να με πάνε στην αίθουσα τοκετού γιατί όπως είπαν το μωρό έχει κατέβει και έχει κάνει διαστολή εννέα εκατοστά οπότε σε ένα εκατοστό θα είμαι έτοιμη για να αρχίσω να σπρώχνω....

Επιτέλους η ώρα φτάνει και εγω βρίσκομαι στον πιο αποστειρωμένο χώρο με τα πόδια ανοιχτά και τους γοφούς μου να σπάνε ενώ το μόνο που λέω είναι ...
«Σπένσερ θα σε σκοτώσω δεν πρόκειται να με ξανά αγγίξεις ποτέ ξανά... κάθαρμα..»
Ενώ εκείνος γελάει και μου φιλάει το χέρι μου χωρίς να απαντάει.
«1,2,3» λέει ο γιατρός και σπρώχνουμε.
Συνεχίζουμε έπι μια ώρα αυτό το μαρτύριο μέχρι την στιγμή που λέει ο γιατρός αυτό είναι το τελευταίο σπρώξιμο.
Εκείνη την στιγμή τσακίζονται όλα τα Κόκκαλα μου βλέποντας ένα μπλε πράγμα να βγαίνει από μεσα μου τον Σπενσερ να είναι χλομώς έτοιμος να πέσει κάτω και εγώ να χάνω τις αισθήσεις μου να μην ακούω να μην βλέπω απλά λίγα φώτα και τα χέρια όλον να είναι επάνω μου....

Η τελευταία μου αίσθηση είναι ένα τσιριχτό κλάμα και η φωνή του γιατρού ότι είναι αγόρι...

«Μην τρομάζεις έχω έρθει να αλλάξω τον όρο σου.»
Μια γλυκιά νοσοκόμα πάνω από το κεφάλι μου και εγώ να μην ξέρω που βρίσκομαι τι συνέβη και που είναι το παιδί μου.. πιάνω την κοιλια μου είναι άδεια... κενή. Όλες οι πιο αλλόκοτες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου....
«Ηρέμησε όλα είναι καλά»
Και μάλλον αυτές οι αλλόκοτες σκέψεις πέρασαν και στο πρόσωπο μου..
«Το μωρό;»
Ρωτάω διστακτικά..
«Είναι με τους γιατρούς για τις πρώτες του εξετάσεις είναι όλα μια χαρά.»
Μόλις η καρδιά μου επέστρεψε αλλά προσπαθώ να θυμηθώ το πρόσωπο του αλλά δεν μπορώ το μόνο που θυμάμαι είναι το χλώμο πρόσωπο του Σπενσερ..
«Ο άντρας μου;»
Ρωτάω πάλι την νοσοκόμα..
Αλλά εκείνη γυρίζει το σωμα της λίγο προς το πλάι και μου δείχνει με το δείκτη της τον καναπέ.
«Ποιος από τους δυο είναι ο άντρας σου;»
Εκείνη την στιγμή χαμογελάω.. και αρχίζει να με πιάνει ένα νευρικό γελιο.
Ο Σπενσερ με τον Όλιβερ κοιμούνται μαζί αγκαλιά στον καναπέ.. αγκαλιά στον καναπέ. Γελάω σαν υστερική και η νοσοκόμα έχει φρικάρει.
«Σε παρακαλώ μπορείς να τους βγάλεις μια φωτογραφία θέλω να έχω ένα τέτοιο ενθύμιο.»
Εκείνη βγάζει το κινητό της από την λευκή ρόμπα της και βγάζει φωτογραφία ενώ εγώ ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από το υστερικό μου γέλιο...

Εκείνη την στιγμή ανοίγει η πόρτα και ένα μικρό διάφανο κρεβατάκι με ρόδες έρχεται προς εμένα..
«Κυρία Ντερν;»
Πως κατέληξα να με φωνάζουν κυρία Ντερν ακόμα δεν το πιστεύω...
«Η ίδια..»
Λέω κάπως περιφρονητικά και ο νοσοκόμος φέρνει το μωρό στην αγκαλιά μου.
Ένα μικρό ροζ πραγματάκι με κασουφιασμένα φρύδια και χειλάκια που τρέμουν. Τι συναίσθημα είναι αυτό δεν μπορώ να περιγράψω το πως χτυπάει η καρδιά μου, δεν μπορώ να περιγράψω ότι ο εγκέφαλος μου γεμίζει λουλούδια, νιώθω να ανθίζουν λουλούδια μεσα στο κεφάλι μου...

«Έσυ είσαι ο μικρός μου στιβ»
Μπαμπά στιβ.. για εσένα που μεγάλωσες ένα παιδί που δεν ήταν δικό σου. για εσένα που με μεγάλωσες με την μεγαλύτερη αγάπη του κόσμου για εσένα που τι δεν θα είδα για να ξαναπαίξουμε πιάνο μαζί...
Για εσένα που ήσουν ο πρώτος άντρας που μου έδειξε την αγάπη.

Ο νοσοκόμος μου δείχνει πως να τον πάρω στην αγκαλιά μου σωστά και να τον βάλω στο στήθος μου για να θηλάσει ακόμα και αν δεν βγάζει γάλα ακόμα...

Προσπαθεί προσπαθεί αλλά δεν υπάρχει τίποτα προς το παρόν.. το σώμα μου δεν έχει αρχίσει ακόμα να παράγει γάλα..... μια τσιριχτή φωνή με κλάμα σαν μια απότομη σειρήνα ασθενοφόρου...

Βλέπω τον Σπένσερ με τον Όλιβερ να πετάγονται απότομα και να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον ενώ εγώ κουνάω ελαφρώς τον μικρό στιβ για να σταματήσει το κλάμα.

Έρχονται και οι δυο κοντά μου ο Σπένσερ μου φιλάει το μέτωπο και απλώνει τα χέρια του και εγώ του δίνω τον μικρό στην αγκαλιά του. μπορεί να τον κρατάει τόσο τέλεια που ζηλεύω ότι ήταν τόσο προετοιμασμένος για να γίνει πατέρας.. του ταιριάζει απόλυτα...
«Νιώθεις καλά;»
Ακούω τον Όλιβερ να μου μιλάει με μισόλογα.
«Θα είμαι καλύτερα όταν θα φύγεις.»
Του λέω ενώ τον κοιτάω κατάματα.
Νιώθω τόσο προδομένη δεν μπορώ να ξεχάσω ότι έκανε τα πάντα για να βγει ραντεβού με την Σκάι και ακόμα να πει όλα μου τα μυστικά.
Τον εμπιστεύτηκα τόσο απότομα που έτσι δεν είχα εμπιστευτεί κανέναν άλλον μες στην ζωή μου. Όμως εκείνος μου έμαθε κάτι χειρότερο. Το πως να μην τον εμπιστευτώ ποτέ ξανά.

«Αλλισον δεν μπορείς να φανταστείς ποσό χαίρομαι που ήμουν εδώ μαζί σου αυτή τη σημαντική στιγμή.»
«Θέλω απλά να φύγεις!!!»
Το λέω με έναν πιο έντονο τόνο, και ο Σπένσερ γυρίζει για να με κοιτάξει με μια σύγχυση στα μάτια του.
«Συγγνώμη.»
Λέει ο Όλιβερ και πάει να βγει έξω.

«Μην φύγεις περίμενε με λίγο.»
Τι θελει ο Σπένσερ τον Όλιβερ; Τι είναι αυτό τώρα; Εγώ δεν μιλάω μαζί του και αυτοί έγιναν φίλοι;
«Σπένσερ τι δουλειά έχεις με τον Όλιβερ; Δεν θέλω να έχουμε καμία επαφή μαζί του ούτε εγώ, αλλά ούτε εσύ..»
Έχω βγάλει τον πιο σκληρό μου εαυτό έξω τώρα και δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω.
«Αλλισον σοβαρέψου! Άμα δεν ήταν αυτός μαζί σου στο ασανσέρ θα ήσουν ακόμα εκεί μονη σου αυτό μπορείς να το καταλάβεις. Σταματά να γίνεσαι τόσο σκληρή με όλα, και με όλλους. όλοι κάνουμε λάθος το θέμα είναι να μην κάνουμε λάθος με μίσος! Σύνελθε αγάπη μου.»
Απλά ξεροκαταπίνω δεν μπορώ ούτε να απαντήσω τίποτα ο Σπενσερ υποστηρίζει τον Όλιβερ και ο Όλιβερ δεν έχει γυρίσει ούτε να κοιτάξει. Απλά ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Νιώθω τόσο άσχημα νιώθω ότι μόνο εγώ φταίω για όλα.
Απλά φωνάζω δυνατά «γυρνα πίσω.»
Και η πόρτα ανοίγει επιτόπου με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη.
Απλά ανοίγω τα χέρια μου και εκείνος έρχεται και με αγκαλιάζει.
«Συγγνώμη Αλλισον»
«Συγγνώμη Όλιβερ»
Ενώ τα χέρια μου τρέμουν αλλά βλέπω τον Σπένσερ να χαμογελάει ενώ μας κοιτάει. αυτος ο άντρας θα με τρελάνει όσο και να μην θέλει τον Όλιβερ υποχωρεί για εμένα και χαίρεται. Μου κλεινει λίγο το μάτι ενώ εγώ του ρίχνω ένα μικρό χαμόγελο...

~~~~ ο καιρός περνάει σαν πίστα δρόμου χωρίς χάρτη, χωρίς σήματα εσύ είσαι αυτή που θα επιλέξεις αν είναι σωστό η λάθος, και πια είναι η λάθος η η σωστή διαδρομή...

«Σπένσερ»
«Άλλισον»
«Μόλις κοιμήθηκε και το έβαλα στο κρεβατακι του.
έχουμε δυο ώρες στην διάθεση μας μέχρι την στιγμή που θα ξανά ξυπνήσει.»
«Μπορούμε;»
«Ναι αφού έχουν περάσει δυο μήνες από τότε που γέννησα, πλέον μπορούμε.»
Λέω ενώ ξεφυσάω όλο αισιοδοξία.
Εκείνος κατευθείαν βγάζει την μπλούζα του και εγώ αρχίζω να βγάζω τις πιτζάμες μου.
Επιτέλους γυμνοί, επιτέλους είμαστε ο ένας μπροστά στον άλλον γυμνοί και λιμοκτονούμε για ένα άγγιγμα.
Τα δάχτυλα του ακουμπάνε ελαφρώς το λαιμό μου ενω εγώ κλείνω τα μάτια μου και το χέρι μου ακουμπάει πάνω στους κοιλιακούς του.
«Πεθαίνω για να σε αγγιξω πεθαίνω για να κάνουμε έρωτα. Αλλά άλλο τόσο πεθαίνω για να σε πηδήξω άγρια. Έχω κοντά επτά μήνες χωρίς καμία επαφή μαζί σου χειρότερη τιμωρία δεν θα μπορούσε να υπάρξει.»
Ενώ το χέρι του πιέζει το λαιμό μου ενώ με σπρώχνει και πέφτω επάνω στο κρεβάτι με τον δαίμονα μου να με κοιτάει σαν λεία που θα κατασπαράξει εντός μερικών δευτερολέπτων... έρχεται κατά πάνω μου και με φιλάει το χέρι του είναι στο πρόσωπο μου ενώ το άλλο έχει πιάσει τον γοφό μου και μου τοποθετεί το πόδι μου επάνω του. Αισθάνομαι τα χείλη να με φιλάνε και εγώ θολωμένη να τον πιέζω παραπάνω επάνω μου να λιμοκτονώ για τα δικά του χείλη επάνω μου να καίγομαι σε κάθε άγγιγμα δικό του.
Όταν το χέρι του επιτέλους ακουμπάει ανάμεσα στα πόδια μου και εγώ να φωνάζω. «Ω ναι εκεί σε χρειάζομαι επειγόντως» ενώ σπρώχνω το κεφάλι του για να κατέβει κάτω εκείνος υποκύπτει στην δίκη μου παρότρυνση και κατεβαίνει κάτω αργά και βασανιστικά μέχρι που αισθάνομαι την ανάσα του ανάμεσα στα πόδια μου.
«Κλάμα όχι όχι όχι τώρα!»
Σηκωνόμαστε και οι δυο απότομα ενω κοιτάμε ο ένας τον άλλον όλο απογοήτευση.
«Θα πάω εγώ περίμενε με:»
Λέει ο Σπένσερ.
«Όχι άσε θα παω εγω γιατί θα τον βάλω για ύπνο πιο γρήγορα εσυ περίμενε με γιατί σήμερα δεν θα γλιτώσεις.»
«Ποιος είπε ότι θέλω να γλιτώσω;»

Εγώ ντύνομαι γρήγορα χωρίς να του απαντήσω και παω στο δωμάτιο του μικρού μας αλάρμ που δεν μας αφήνει ούτε ένα φιλι να ανταλλάξουμε χωρίς να κλάψει.
«Τι έγινε μεγάλε άντρα σου πείραξε ο μπαμπάς την μαμά και δεν το αντεξες, για αυτό τόσο κλάμα.»
Απλά είναι ξαπλωμένος στο κρεβατάκι του και με κοιτάει με αυτά τα μπλε μαγευτικά μάτια, δεν του άφησε τίποτα είναι ολόιδιος ο Σπένσερ σε μικρή έκδοση.
Τον παίρνω στην αγκαλιά μου ενω προσπαθώ να τον νανουρίσω αλλά μου έρχεται η φαεινή ιδέα να ξαπλώσουμε μαζί στο μικρό του κρεβατάκι μπας και κοιμηθεί πιο εύκολα.
Αχ αυτή η μυρωδιά του με κάνει να φαντάζομαι μόνο αγνότητα καθαριότητα ένα λιβάδι γεμάτο λουλούδια που μόλις πλησιάζεις το αρωμα τους σε μαγεύει....

Που είμαι! σηκώνομαι λίγο απότομα αλλά είμαι στο κερβατάκι μαζί με τον μικρό στιβ. «Ωχ όχι»
Λέω σιγανά ενώ θυμάμαι ότι έχω πει στον Σπενσερ να με περιμένει.
«Εδώ είμαι!»
Ακούω την φωνή του. Ψάχνω πέρα δώθε, ψάχνω με τα μάτια μου, ψάχνω στην κουνιστή πολυθρόνα αλλά τίποτα.
«Είμαι ξαπλωμένος στο πάτωμα και κοιμάμαι δίπλα σας.»
Λέει ενώ εγώ κατεβάζω το κεφάλι κάτω για να δω τον ημίγυμνο δαίμονα μου να είναι ξαπλωμένος στο πάτωμα με ένα αρκουδάκι για μαξιλάρι.
«Συγγνωμη! Εγώ! Δεν ξέρω πως με πήρε ο ύπνος.»
«Δεν πειράζει γλυκιά μου είσαι αρκετά κουρασμένη κοιμήσου τώρα γιατί το πρωί έχουμε την μεγάλη σύσκεψη στην εταιρία.»

Ξεφυσάω ενώ ξανά ξαπλώνω δίπλα στο στιβ και κλείνω τα μάτια μου.

Πλέον πρωί, σημερα ειναι η πρώτη μέρα που θα αφήσουμε τον μικρό στιβ μόνο του χωρίς έναν από εμάς.
«Σίγουρα μπορούμε να εμπιστευτούμε την Άνν και τον Βίνσεντ. Αυτοί οι δυο έχουν τα μυαλά τους πάνω από το κεφάλι.»
Λέει ο Σπενσερ και εγώ ξεφυσάω ενώ φοράω το πουκάμισο μου και βάζω μεσα από το κρεμ παντελόνι της άκρες από το πουκάμισο.

«Δεν ξέρω, αλλά εγώ δεν μπορώ να κάτσω άλλο σπίτι η θα πάρω τον στιβ μαζί μου και θα έρθω η θα κάτσει με την Άνν.. ουδέν σκέψη για νταντά γιατί θα τσακωθούμε.»

«Παραδίνομαι γλυκιά μου ότι πεις»
Ενώ σηκώνει τα χέρια του για ένδειξη υποχώρησης και έρχεται από πίσω μου και με αγκαλιάζει τυλίγει την μέση μου με τα χέρια του ενώ το κεφάλι του το ακουμπάει ελαφρώς στον ώμο μου αγγίζοντας τα χείλη του απαλά πάνω μου.
«Θέλω.......»
Κλάμα! Τσιριχτό μικρό γλυκό κλάμα.
«Δεν γίνεται μόλις σε αγγίζω να αρχίζει να κλαίει.»
Κλείνει την ενδοεπικοινωνία, και βγαίνει από το δωμάτιο για να πάει στον μικρό.
Δεν έχουμε καταφέρει να μείνουμε μονοι μας ούτε μια μέρα έχω ανάγκη για αυτόν και αυτος για εμένα.
Απλά φοράω της γόβες μου και βγαίνω έξω πάω προς το σαλόνι που μας περιμένει η ανν με τον Βίνσεντ αλλά εκείνη την στιγμή έρχεται και ο δαίμονας μου με τον μικρό αγγελο που κρατάει στην αγκαλιά του.

Παει η ανν να τον πάρει αγκαλιά αλλά ο Σπένσερ δεν αφήνει τον μικρό από τα χέρια του. Σύνηθες πρόβλημα χαζομπαμπά..

«Πρέπει να φύγουμε Σπένσερ»
Του λέω ενώ του δείχνω με τα μάτια μου να αφήσει τον μικρό στην ανν. Η αποχωρισμός τους είναι αρκετά τραγικός ο Σπενσερ δεν αντέχει χωρίς τον μικρό εγώ μάλλον είμαι λίγο πιο αναίσθητη.
Πιάνω το χέρι του και πάμε έξω με εκεινον  να παραληρεί για το πόσο επικίνδυνο είναι αυτό.
Τον ακούω χωρίς να του απαντάω μέχρι την στιγμή που μου λέει. «Θα προτιμούσα τον Όλιβερ»
«Τι εννοείς θα προτιμούσες τον Όλιβερ;» 
Τον ρωτάω διστακτικά....

«Είναι από τους πιο υπεύθυνους ανθρώπους Αλλισον και άμα τον έβλεπες τις προάλλες στην εταιρία πως ήταν με τον στιβ θα το καταλάβαινες.»

«Θες να μου πεις ότι πήρες μαζί σου στην εταιρία το παιδί μας για να συναντήσει τον Όλιβερ;»
«Αλλισον σταματά να είσαι το προκατειλημμένη μαζί του.» «Δεν είμαι πλέον εξαιτίας σου. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι υποστήριξες τον Όλιβερ.»
«Για να σε βλέπω ευτυχισμένη θα έκανα τα πάντα.»

Ενώ με τραβάει από το χέρι και βγαίνουμε από το ασανσέρ μόλις φτάνουμε κοντά στο αυτοκίνητο. Κολλάει την πλάτη μου επάνω στο αυτοκίνητο και με φιλάει με μανία όσο εγώ προσπαθώ να κρύψω την ταραχή μου, την ταραχη που μου προκαλούν πάντα τα χείλη του.
Ξεροβήχημα ακούγεται και εμείς σταματάμε κατευθείαν, δεν μπορώ να φιλήσω ούτε τον άντρα μου. Μπαινουμε στο αυτοκίνητο χασκογελώντας ενώ εγώ έχω γίνει κατακόκκινη γιατί δεν μπορώ ούτε να ανασάνω.
«Πάμε στην δουλειά γιατί εμείς δεν έχουμε τύχη μικρό μου βάσανο.»
Λέει ενώ απλά γνέφω χωρίς να απαντήσω καθόλου.

Φτάσαμε επιτέλους τόσο αμήχανη διαδρομή όσο δεν υπάρχει να έχεις τον άνθρωπο που ποθείς και να μην τον αγγίζεις.

Μπαίνουμε μεσα παρέα με τα χέρια μας ακουμπισμένα ελαφρώς. Τα αμήχανα βλέμματα της ρεσεψιόν είναι ότι χειρότερο για εμένα, αλλά τον Σπένσερ δεν τον επηρεάζει καθόλου.
και εμείς απλώς προχωράμε ενώ μπαίνουμε μεσα στο ασανσερ που έχω αρχίσει να το φοβάμαι πλέον από την στιγμή που κλειδώθηκα μεσα.

«Αλλισον»
Προφέρει το όνομα μου ενώ το χέρι του είναι πάνω στα κουμπιά.
«Σπενσερ»
Ανταποδίδω και εγώ ενώ έχω αρχίσει να χαμογελάω πονηρά όσο το χέρι του φτάνει στο κουμπι 33.
«Σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι;»
«ΣΕΞ» ανταποκρίνομαι..
Και εκείνος πατάει κατευθείαν το κουμπι για τον όροφο 33 όπου βρίσκεται το δωμάτιο του.
«Θέλω απεγνωσμένα να κάνουμε σεξ. Ξεκινά να βγάζεις τα ρούχα σου ενα ένα μέχρι να φτάσουμε επάνω..»
«Τρελάθηκες;»
Του λέω ενώ τον κοιτάω όλο απορία αλλά εκείνος έρχεται μπροστά μου και εγώ κάνω ένα βήμα πίσω κολλώντας το σώμα μου στον καθρέφτη του ασανσερ.
«Τρελάθηκα!  έχω επτά μήνες χωρίς σεξ με εσένα να με βασανίζεις και να μου λες ότι δεν σε θέλω ενώ εγώ κάθε μέρα υπέφερα για εσενα ε ναι τρελάθηκα.»
Ενώ πιάνει το πουκάμισο μου και το τραβάει όλο απότομα ανοίγοντας το όλο και εγώ να χαμογελάω όσο βαριανασαινω.
«Γδύσου τώρα.»

Συνεχίζω βγάζω όλο το πουκάμισο μου και ξεκουμπωνω τα παντελόνια μου ενώ τα αφήνω να πέσουν κάτω εκείνος ξεκουμπωνει το πουκάμισο του και επιτέλους η πόρτες ανοίγουν στον όροφο 33 με ταραβαει απότομα έξω αφήνοντας τα ρούχα μου μεσα.
Με κολλάει στον απέναντι τοίχο ενώ τα χείλη του μανιακα φιλάνε τα δικά μου. Η αίσθηση των χειλιών του επάνω μου είναι όπως όταν η βροχή συναντάει το χώμα και ο συνδυασμός της μυρωδιάς τους είναι ο απόλυτος εθισμός.
«Πάμε μεσα...»
Μου λέει ενώ με ανασηκώνει επάνω του και εγώ δεν σταματάω να τον φιλάω μέχρι την στιγμή που μπαίνουμε μεσα και με σπρώχνει στο κρεβάτι και εκείνος γδύνεται ολόκληρος. Ο απόλυτος δαίμονας στέκεται μπροστά μου και εγώ καιγομαι για αυτόν.
Πιάνει το αριστερό μου πόδι και ξεκινάει να το φιλάει απαλά ανεβαίνοντας προς τα επάνω ενώ εγώ τον κοιτάω προσεκτικά όμως τα χείλη μου τρέμουν σε κάθε άγγιγμα του επάνω μου.
«Τι θέλεις να κάνουμε πρώτα;»
Με ρωτάει ενώ είναι ακριβώς ανάμεσα στα πόδια μου και με κοιτάει χαμογελώντας πονηρά.
Εγώ απλά με τα χέρια μου προσπαθώ να τον τοποθετήσω εκεί που θέλω αλλά μάταια πιάνει τα χέρια μου και κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.
«Αν δεν ζητήσεις δεν θα έχεις.»
Τι μου λέει τώρα;
Αν δεν ζητήσω;
Είμαι τόσο απελπισμένη που θα με κάνει να τον παρακαλέσω για λίγο σεξ.
«Είσαι κάθαρμα!»
Ενώ εκείνη την στιγμη ένα τρελο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του και επιτέλους η γλώσσα του με αγγίζει.
«Αχχχχ»
Ανατριχιάζω κατευθείαν ενώ εκείνος συνεχίζει να παίζει την γλώσσα του επάνω μου. Τα δάχτυλα του πλησιάζουν και μπαίνουν σιγά και απλά μέσα μου τρελαίνομαι μόνο με την αίσθηση τον δακτύλων του.
Συνεχίζει ήρεμα και απαλά να κάνει μεθοδικές κινήσεις μέχρι που εγώ αποτραβιέμαι λίγο ουρλιάζοντας.
«Είσαι έτοιμη;»
«Δεν υπήρξα ποτέ πιο έτοιμη.»
Ενώ γυρίζω και στήνομαι στα τέσσερα και να κρατάω την δύναμη μου στους αγκώνες μου.
Εκεί ξεστομίζω το αγαπημένο του φετίχ.
«Σε παρακαλώ σκισε με!»

Ααα Θεέ μου τον αισθάνομαι, αισθάνομαι την στύση του μέσα μου τα χέρια του ακουμπάνε την μέση μου ενώ με κολλάει πάνω του.
Τα χέρια του παίζουν το σώμα μου ενώ σφίγγω τα σεντόνια κάνοντας γροθιές τα χέρια μου.
Αλλά το ένα χέρι του φεύγει από την μέση μου και πλησιάζει στην άλλη τρύπα όμως εγώ βαριανασαίνω και απολαμβάνω την κάθε κακομεταχείριση του σώματος μου από τα χέρια του, από εκείνον.
Με αφήνει ενώ με γυρίζει ανάσκελα μονομιάς και απλά έρχεται πάνω μου.
«Μου έχει λείψει η κάθε σπιθαμή του κορμιού σου Άγγελε μου.»

«σε θέλω απεγνωσμένα δαίμονα μου»

ενώ μπαίνει μεσα μου και εγώ του γρατζουνάω την πλάτη με τα νύχια μου από την ένταση όσο εκεινος συνεχίζει. Όσο εγώ αρχίζω να μην αντέχω να πιέζομαι αρκετά να νιώθω οτι θα εκραγώ βγαίνει από μεσα μου και απλά πλημμυρίζουμε υγρα ενώ εγώ τον αναποδογύριζω και κατεβαίνω κάτω αντικρίζοντας τον δαίμονα μου που με τρελαίνει. Τον βάζω όλον μεσα στο στόμα μου ενώ εκεινος αναστενάζει καθώς πιάνει τα μαλλιά μου και με κουνάει ρυθμικά μέχρι που υποφέρω πνίγομαι καίγομαι και τα υγρα του γεμίζουν το στόμα και το πρόσωπο μου. Και εγώ γελάω από ευχαρίστηση.
Με τραβάει πάνω του και με αγκαλιάζει δυνατά.
«Αλλισον δεν φαντάζεσαι ποσό ανάγκη σε έχω μες στην ζωή μου. Εσυ και στιβ αλλάξατε εμένα και με κάνατε τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εσάς τους δυο.»
«Σπενσερ είσαι ο απόλυτος έρωτας για εμένα. δεν είχα αφήσει κανέναν άντρα να με αγγίξει με τα χέρια του γιατί τους σιχαίνομουν όλους. Όλους εκτός από εσενα υποφέρω όλους αυτούς τους μήνες που δεν μπορούσαμε να ήμασταν έτσι, αλλά τελικά άξιζε τον κόπο.»
Τα χέρια του στο πρόσωπο μου ενώ με κοιτάει κατάματα με τα μπλε του μάτια.
«Σου αξίζουν τα πάντα.»
Ενώ πνίγομαι
μες στην αγκαλιά του
Μες στα φιλια του
Μες στα μάτια του
Μες στην απόλυτη ευτυχία.

10 μήνες μετά........

Νερό που ρέει καθημερινά χωρίς σταματημό ο χρόνος είναι ακριβώς όπως το νερό άμα πάρει την κατηφόρα τίποτα δεν το σταματάει, ακόμα και τοίχο να χτίσεις κάποια στιγμή θα ξεχειλίσει και θα συνεχίσει την διαδρομή του. αυτό ακριβώς είναι για εμένα η ζωή και ο χρόνος είναι ακριβώς όπως το νερό που τρέχει στον κατήφορο.

Η ζωή μου περνάει τόσο γρήγορα και ο χρόνος τόσο λίγος για να μπορώ να απολαύσω το κάθε δευτερόλεπτο. Να απολαύσω την ζωή έτσι όπως θέλω με τον άντρα που θέλω και με το παιδάκι μας.

«Αλλισον;»
Αχ αυτή η φωνή του καθε μέρα ακριβώς το ίδιο η ίδια απόλαυση.
«Ξύπνια είμαι έρχομαι.»
Ενώ σηκώνομαι από το κρεβάτι ενώ είμαι ολόγυμνη και απλά προχωράω προς την κουζίνα που μας περιμένει καθε μέρα η ίδια ρουτίνα από την μέρα που ο Λουις πήρε άδεια για διακοπές και ο Σπενσερ κάθε ημέρα μας φτιάχνει πρωινό.

Τον βλέπω εκεί ολόγυμνο να φοράει μόνο μια ποδιά και να φτιάχνει πρωινό για εμάς. Προχωράω σιγανά στης μύτες τον ποδιών μου ενώ εκείνος ανασηκώνει το βλέμμα του και με βλέπει προσηλωμένος εγώ τον πλησιάζω.
«Καλημέρα γλυκιά μου.»
«Καλημέρα καρδιά μου.»
Τα χέρια του περνάνε στην μέση μου ενώ με ανασηκώνει και με βάζει να κάτσω στον πάγκο της κουζίνας. Είμαι ολόγυμνη επάνω στον παγκο ενώ ο Σπενσερ φτιάχνει τηγανήτες με μέλι.
«Δοκίμασε λίγο.»
Ενώ μου προσφέρει ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας.
Εγώ κατευθείαν ανοίγω το στόμα μου και τα δάχτυλα του αφήνουν το κομμάτι σοκολάτας στο στόμα μου ενώ εγώ γλείφω τα δάχτυλα του μέχρι που βγαίνουν από το στόμα μου σιγα και βασανιστικά.
«Σπενσερ!!!»
«Έχουμε ταξίδι γλυκια μου δεν θα προλάβουμε.»
«Όλα τα προλαβαίνουμε.»
Ενώ περνάω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και τον φέρνω πιο κοντά σε εμένα και τον σφίγγω με τα πόδια μου.βγάζει την ποδιά και επιτέλους ο δαίμονας μου είναι εκεί.
Ανοίγω τα πόδια μου καθώς ξαπλώνω σχεδόν ολόκληρη στον πάγκο της κουζίνας. «Τώρα μπορείς να μου κανείς ότι θες.»

Τα δάχτυλα του επιτέλους με αγγίζουν! Με αγγίζουν ανάμεσα στα πόδια μου και εγώ τραντάζομαι από ευχαρίστηση. Πλησιάζει πιο κοντά μου ενώ αισθάνομαι την στύση του να παίζει επάνω μου.
Τον κοιτάω ενώ δαγκώνω το κάτω μέρος των χειλών μου. «Τι καρδιά μου δεν θέλεις να μπεις μέσα μου;»
Τον ρωτάω παιχνιδιάρικα. Εκείνη την στιγμή μπαίνει απότομα και βίαια μέσα μου, και εγώ αναστενάζω απότομα. «Τι έπαθες γλυκιά μου;»
«Κάθαρμα!»
«Είμαι πολύ καλό κάθαρμα για να σε κάνω έτσι κάθε φορά.»
Ενώ αρχίζει να παίζει μεθοδικά μέσα μου, και εγώ να κρατάω αντίσταση με τους αγκώνες μου καθώς τον κοιτάω κατάματα χαμογελώντας από ικανοποίηση.
«Μην μου γελάς έτσι.»
Ενώ τον σπρώχνει πιο βαθιά μέσα μου.
Και εγώ να προσπαθώ να πνίξω τα ουρλιαχτά μου.
Όμως μόλις το χέρι του πιάνει την κλειτορίδα μου.
Φωνάζω... «όχι όχι δεν μπορώ» ενώ τραντάζομαι...
«Χαλάρωσε και άσε τα υγρά σου να βγουν γλυκιά μου.»
Μόλις βγαίνει από μέσα μου απλά ανακούφιση και τα υγρά μου πετάγονται έξω με εμένα να χαμογελάω.
Όμως ο δαίμονας μου είναι ακόμα εκεί όρθιος με την στύση του να με περιμένει κατεβαίνω κατευθείαν κάτω στα γόνατα και μόλις πλησιάζω την στύση του μου πιάνει τα μαλλιά και τον βάζει όλον μέσα στο στόμα μου. Ενώ εγώ παίζω με την γλώσσα μου επάνω του. Συνεχίζει πιο δυνατά δεν μπορώ να ανασάνω και πνίγομαι μέχρι που τα υγρά του πετάγονται παντού στο πρόσωπο μου και βλέπω την χαλάρωση στο πρόσωπο του όσο εγώ χαμογελάω.
«Είσαι υπεροχή!»
Μου λέει ενώ με σηκώνει και με αγκαλιάζει δυνατά..

Τουκ ΤΟυκ ΤΟΥκ ΤΟΥΚ και η καρδιά του ακούγεται το ίδιο ξέφρενα, κάθε ημέρα ακούγεται το ίδιο ξέφρενα.

«Σπένσερ, Λες να τα καταφέραμε να βγούμε από το ΣΚΟΤΑΔΙ;»
«Φως μου, γλυκό μου κοριτσάκι δεν βλέπεις ότι το μόνο ΣΚΟΤΑΔΙ που υπραχει ειναι οι μαύρες αποχρώσεις που έχει το σπίτι... τα καταφέραμε!»

Επιτέλους τα καταφέραμε!

Τέλος.....

Ωραία αυτό είναι το πέμπτο τέλος που έβαλα

Έχω γράψει πέντε διαφορετικές εκδοχές του τέλος....

Αλλά τελικά δεν ήθελα να βάλω Δράμα και και κλάμα..

Ευχαριστίες.

Θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω ένα ένα όλα τα άτομα που με βοήθησαν
user19735364  Πελαγία Στρατάκη. Πρώτη πρώτη γιατί άμα δεν με παρότρυνε συνέχεια να ανεβάσω την ιστορία δεν θα το είχα ανεβάσει ποτέ...
TheLonerWraiter  σε ευχαριστώ που δίνεις λίγο παραπάνω ζωή στην ιστορία μου ❤️ και αστυνομία ορθογραφικών λαθών 🤓
JaneDoeRosaline τα σχόλια σου τροφή για το γελιο μου ήσουν πάντα εκεί πάντα πατούσες αστεράκι και μετά διάβαζες το κεφάλαιο 🤍
ErmioniPeppa ανυπομονούσες για κάθε ερωτική σκηνή 🥵
DespoinaK2005 ενθουσιαζόμουν με κάθε σχόλιο σου λες και έπαιρνα 20 στα μαθηματικά 😅
Claud1nee μου έστελνες κάθε φορά που δεν ήμουν καλά και με έκανες πάντα καλύτερα.
MATINAGR με έκανες πάντα χαρούμενη όταν μου έλεγες ωραία λόγια για τον τρόπο γραφής μου 🥹
elenik8 διάβασες το βιβλίο μου μες σε ένα βράδυ και όταν ξύπνησα χοροπηδούσα από την χαρά μου.
anastasiampt ερωτευμένη και με τους δυο άντρες αλλά τελικά σε κέρδισε ο Σπενσερ πιστεύω 🙄

Και αλλά τόσα άτομα που μου στέλνουν στο τικ τοκ.... αλλα δεν μπορώ να γράφω όλα τα ονόματα γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ

Ξέρουν αυτές αυτοί ποιοι είναι ❤️

Ήσασταν το μεγαλύτερο στήριγμα μου όλον αυτόν το καιρό με κάνατε να νιώθω τόσο καλά, ενώ δεν πίστευα ότι θα αγαπήσετε τόσο πολύ το βιβλίο μου...

Σας ευχαριστώ από καρδιάς ❤️

Να σας πω ότι έχω ένα μπόνους κεφάλαιο για το βιβλίο, αλλά δεν ξέρω αν και ποτέ θα το δημοσιεύσω για αυτό θα σας ενημερώσω αργότερα...

Και εδώ λέμε ένα μικρό αντίο μέχρι να τα ξανά πούμε για το επόμενο βιβλίο μου .🤍🤍