Η μέρα στην σχολή άτονη και αδιάφορη, αλλά θέλω να είμαι τυπική μέχρι να πάρω το πτυχίο. Η σκέψη μου γυρίζει στο τυχαίο πρωινό συμβάν.
Νομίζω ότι έχω αρχίζει να φαντάζομαι πράγματα, ότι τίποτα δεν συνέβη και απλά το έπλασα εγώ από τη μοναξιά μου.
Φοβάμαι να το πω στην Άνν γιατί πλέον αμφιβάλω και εγώ αν αυτό ήταν αλήθεια.
Η μέρα τελείωσε γρήγορα εγώ δεν είπα τίποτα στην μοναδική μου φίλη, και μάλλον δεν σκοπεύω να της αναφέρω κάτι.
ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΤΥΧΑΙΟ ΣΥΜΒΑΝ!
«Θα έρθεις να πάμε σπίτι Άλις;»
Η φωνή της με έκανε να τρανταχτώ και να σηκωθώ από τη καρέκλα της αίθουσας που έχω μείνει μόνη μου. Και να βγω γρήγορα από της σκέψεις μου.
«Είσαι καλά; Τι σκεφτόσουν και τρόμαξες;»
Ήθελα απλώς να αποφύγω την ταραχή που είδε, δεν θέλω να με ρωτάει ειδικά τώρα.
«Είμαι καλά, απλά θέλω να πάω κάπου να βγάλω φωτογραφίες.»
«Αυτό το δικό σου το καλά είναι γελοίο. Πες μου τι κρύβεις;» Προσπαθώ να την αποφύγω χωρίς επιτυχία, οπότε κάτι πρέπει να της απαντήσω για να το αποφύγω όσο μπορώ.
«Δεν είναι κάτι σημαντικό! Για να φανταστείς ούτε εγώ δεν είμαι σίγουρη αν συνέβη.» 

Εκείνη κατσουφιαζει και ετοιμάζει το βλέμμα της ανάκρισης. «Θα μου πεις στο σπίτι έστω κάτι μικρό;» Τα νάζια της και η φωνή της μεταμορφώνονται σε ένα σπαστικό άνθρωπο που θέλω να αποφεύγω συνέχεια.
«Οκ θα σου πω το βράδυ μετά τι δουλειά.»
Ευτυχώς την βλέπω να φεύγει και απορώ μερικές φορές πως την αντέχω.
Η βόλτα μου δεν πήγε έτσι όπως το περίμενα
Δεν μπόρεσα ούτε να συγκεντρωθώ ούτε να βγάλω κάποιο καλό αποτέλεσμα.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σκέφτομαι τα μάτια του. θέλω να απαθανατίσω τα μάτια του στο χαρτί εφόσον δεν είχα το θάρρος να του πω για μια φωτογραφία.

Αλήθεια τη θα σκεφτόταν για μένα αν του το ζήταγα.
Μα τι σκέφτομαι, αυτός ούτε που θα θυμάται την ύπαρξη μου. Θα εξαφανίστηκα από την μνήμη του το δευτερόλεπτο που έφυγα βιαστικά από την πόρτα .

Η απόσταση για το σπίτι κουραστική, αλλά ήθελα να περπατήσω για να αποφύγω όσο μπορώ τις σκέψεις μου.  Φτάνοντας στην είσοδο του σπιτιού, προχωρώντας προς της σκάλες οι σκέψεις επανέρχονται, αλλά προχωράω γρήγορα να ανέβω στο 3ο όροφο ελπίζοντας να αποφύγω τις σκέψεις μου για τον Σπένσερ Ντερν. Το όνομα του διατυμπανίζεται στο κεφάλι μου συλλαβή προς συλλαβή.

Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού το πρώτο άτομο που αντιλαμβάνονται τα μάτια μου είναι ο Σπένσερ Ντερν στο σαλόνι μου. Ο Σπενσερ Ντερν που το όνομα του και τα μάτια του χορεύουν στο κεφάλι μου όλη μέρα είναι μαζί με την Άνν! βλέπω παραισθήσεις δεν γίνεται. Είμαι σίγουρη δεν έχω ξανά δει αυτόν τον άνθρωπο με την Άνν. από που τον ξέρει;

Μόλις η Άνν με αντιλαμβάνεται έρχεται προς εμένα με ένα πονηρό χαμόγελο. Και ο ψίθυρος της φωνής της με κάνει να νιώθω ενοχή για την παράληψη μου σήμερα. Για την παράληψη να την ενημερώσω για αυτό που έγινε στης σκάλες.
«Θα λογοδοτήσεις μετά να ξέρεις, Θα μου πεις πως γνώρισες τον μεγαλύτερο εργένη της νέας Υόρκης.  Όμως Τώρα θα φύγω να σας αφήσω!»
Ανοίγει την πόρτα να φύγει. Απορώ πως γίνεται να  είναι τόσο άνετη με κόσμο που μόλις γνώρισε.
«Χάρηκα Σπένσερ πιστεύω πως θα τα ξανά πούμε. Αλις τα λέμε στην δουλειά.» Ενώ  γυρίζει προς εμένα και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.
Αμάν αυτή η δουλειά στο βιβλιοπωλείο! Μα τώρα δεν θέλω να μιλήσω καθόλου για αυτήν. Η Άνν φεύγει, και έχω ένα μεγαλύτερο πρόβλημα, τον Σπενσερ να βρίσκεται στο σαλόνι μου,
στον καναπέ μου,
στο πιο ασφαλές μέρος του κόσμου για μένα.
Ένας άγνωστος στο σπίτι μου, είμαι μόνη μου με έναν άντρα που μου προκαλεί ταχυπαλμία.

«Τι θέλετε μες στο σπίτι μου; Για ποιον λόγο ήρθατε; Δηλαδή το πρωί για αυτό περιμένατε;»
Ναι αυτό ακριβώς, τελικά η συνάντηση μας δεν ήταν τόσο τυχαία όσο πίστευα, αλλά γιατί;
Όλα αλλάζουν αρχίζω να θυμώνω! Στο μυαλό μου είχα πλάσει κάτι ιδανικό, την ιδανική τυχαία συνάντηση.
«Καλησπέρα και σε εσάς. Καθήστε πρώτα και μετά θα σας πω γιατί είμαι εδώ.»
Εκείνος χαλαρός στο καναπέ μου, και εγώ να έχω γίνει κόκκινη από τα νεύρα, από την ταχυπαλμία από το άρωμα του που έχει αφήσει το στίγμα του σε όλο το σπίτι.

Όχι σύνελθε.... Δεν γίνεται να δίνει εντολές μέσα στο σπίτι μου. Με ειρωνεύεται!
Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει,
τι μου συμβαίνει! Ένας άγνωστος είναι στο σαλόνι μου και εγώ το μόνο που θέλω να κάνω είναι να πάω να κάτσω δίπλα του, να του μιλήσω, να πάω ακόμα πιο κοντά να δω τα μάτια του, ναι τα μάτια του.

Το σώμα μου κινείται αργά προς το μέρος του, το χαμόγελο του μεγαλώνει, τα μάτια του με κοιτάνε, και η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, ενώ το άρωμα του με καθοδηγεί να κάτσω δίπλα του. Τον ρωτάω με όλο το θάρρος και την αποφασιστικότητα που μου έχει απομείνει. 
«Πείτε μου απλά τι θέλετε εδώ, και τι θέλετε από εμένα;»
«Ελάτε καθήστε εδώ και μετά θα σας πω.»     
Δείχνοντας με το χέρι του των καναπέ μου, τον λευκό καναπέ μου, που δεν αφήνω ξένους να το ακουμπάνε.

Πάω δεν έχω άλλη δύναμη να τσακωθώ, μάλλον δεν θέλω άλλο να αντισταθώ. Γιατί παραδίνομαι στα λόγια του. Εγώ μισώ το κάθε αρσενικό του κόσμου δεν γίνεται να μου αρέσει η ιδέα να κάτσω δίπλα του, αλλά κάθομαι. μόλις κάθομαι στον καναπέ αντιλαμβάνομαι ποσό λάθος έκανα. Το άρωμα του είναι παντού.
Δεν θέλω να τον κοιτάξω στα μάτια, η απόσταση ασφάλειας που είχα ήταν καλή.  Η στενή επαφή μαζί του δεν μου κάνει καλό, μου θολώνει το μυαλό.  Για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό;

Η ταχυπαλμία όλο και δυναμώνει,  αρχίζω να την αισθάνομαι σε όλα τα μέρη του σώματος μου,και είναι η πρώτη φορά που δεν ευθύνεται το ΣΚΟΤΑΔΙ μου αλλά ευθύνεται ΑΥΤΟΣ.

Το χέρι του ακουμπάει το πρόσωπο μου και η ανατριχίλα ταξιδεύει σε όλο μου το κορμί.
Με άγγιξε ξανά; Και απλά δεν αντέδρασα!
«Κοιτά με δεσποινίς Άλλισον, γιατί δεν με κοιτάτε;»
Γυρίζω για να αντικρίσω το εμφανές βλέμμα ικανοποιήσεις στα μάτια του και σε όλο του κορμί. Τα χείλη μου τρεμοπαίζουν, είναι ξερά και θέλω να τα τυλίξω με το σάλιο μου, αλλά βλέπω εκείνων. Ναι τον Σπενσερ Ντερν να δαγκώνει την μια άκρη των χειλών του, και ασυνείδητα αντιγράφω αυτή την κίνηση.
Λάθος, μεγάλο λάθος Άλλισον.....

Το χαμόγελο του μεγαλώνει, ξέρει ότι έχει το πάνω χέρι. Του επιβεβαίωσα εγώ ότι έχει το πάνω χέρι, και δεν ξέρω ακόμα τι ΘΕΛΕΙ!!!!! Όλο αυτό που γίνεται είναι λάθος! Δεν έχω νιώσει δυσφορία για την ύπαρξη του, και αυτό είναι λάθος!

«Μην συγχύζεσαι δεσποινίς Άλλισον, έχω έρθει για δουλειά.»
Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα, και νιώθω το δέρμα μου να παίρνει φωτιά καθώς αποκαλύπτω την ταραχή με την ερώτηση μου.
«Για δουλειά;»
Η απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου.
Η περιέργεια να μάθω τι είναι.
Η απογοήτευση με κάνει να τα χάνω για λίγο.

«Ναι αυτό ακριβώς. Σας ψάχνουμε έξι μήνες τώρα για να αποδεχτείτε, ή να απορρίψετε την κληρονομιά του θείου σας Λιαμ Βανντάι. Το ποσό τον μετόχων αντιστοιχεί με το πενήντα της εκατό του ενός ξενοδοχείου της εταιρίας ΡΙΤΣ στη Νέα Υόρκη.»
Ένας αναστεναγμός  από μέρος του αλλά το μυαλό μου τα έχει παίξει.
Έχω τρελαθεί, και δεν ξέρω τι ακούω, δεν είμαι καλά,
Δεν ξέρω τι ακριβώς γίνεται.
«Δηλαδή ο θείος μου είναι Νεκρός εδώ και έξι μήνες και δεν προσπαθήσατε να με ενημερώσετε;»
Δεν τον ήξερα καλά αλλά έχω ενοχληθεί πολύ! Αισθάνομαι τον θυμό μου να φεύγει από το στομάχι και να ξεσπάει παντού.
«Όχι δεν με απασχολούν τα οικογενειακά σας θέματα. Εγώ το μόνο που θέλω είναι να έρθετε μαζί μου στην Νέα Υόρκη,και να υπογράψετε αυτά τα χαρτιά μπροστά στο διοικητικό συμβούλιο.»
Με δουλεύει δεν γίνεται, δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι ένας άνθρωπος πέθανε. Όμως τι να περίμενα από έναν άντρα. Ξαφνικά ότι περίεργη επιθυμία και να δημιούργησε το σώμα μου εξαφανίστηκε σαν να κόπηκαν οι κλωστές που με τραβούσαν.

Το κεφάλι μου βουίζει τα κρύα χέρια μου πιέζουν το μέτωπο μου και το σώμα πιέζεται. έχω δεχτεί πολλά χτυπήματα σήμερα, θα καταρρεύσω στο τέλος.
Το χέρι του πλησιάζει το μάγουλο ακουμπάει απαλά μου προκαλεί ηρεμία μες στην πίεση που έχω, όμως ξανά θυμίζω στον εαυτό μου ότι πριν από λίγο αυτος ο άντρας ανέφερε έναν θάνατο ως ασήμαντο γεγονός.
«Είστε καλά δεσποινίς;»
ΟΧΙ δεν είμαι καλά
Πιέζομαι, ζορίζομαι , τρελαίνομαι ,
Δεν μπορώ να αναπνεύσω και εσύ φταις  για αυτό.
Εσύ ένας ξένος επιβάλεις στον προσωπικό μου χώρο και φέρνεις τα ναι κάτω μέσα σε μια μέρα!

«Είμαι καλά κύριε Σπένσερ»
Ενώ μηχανικά και απότομα, ενώ τραβιέμαι μακριά από αυτό το χέρι που βρίσκεται στο πρόσωπο μου.
«Φοβερό μπορείς να προφέρεις το όνομα μου!»
Απλά είναι αψυχολόγητος.... πως μπορεί να σαρκάζεται ενώ πριν από λίγο μου ανακοίνωσε έναν θάνατο;
Θέλω να φύγει.
Αυτή η μερική πρόταση αμφιταλαντεύεται στο μυαλό μου και η γλώσσα ξερνάει τις λέξεις χωρίς προειδοποίηση.  
«Θέλω να φύγεις.»

Το έκπληκτο βλέμμα του είναι πιο ενοχλητικό από τις λέξεις που προφέρει το στόμα του.
«Είπα κάτι που σας ενόχλησε;»
Ενώ ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Το χαμόγελο, μου απόσπαει την προσοχή όμως δεν αφήνω τον εαυτό μου να το χαζέψει για πολύ ώρα.
«Όχι κύριε Σπένσερ, δεν είπατε κάτι που με ενόχλησε απλά θέλω να φύγεις»
Λέω ψέματα ακόμα και στον εαυτό μου, δεν θέλω να φύγει. Αυτό δεν ακούγεται και πολύ καλό, και δεν ξέρω γιατί με ενοχλεί τόσο η παρουσία του.
Θέλω να φύγει, αλλά δεν θέλω!
«Ακούγεται πολύ ωραίο το πως προφέρεις το όνομα μου.» Αλλάζει την συζήτηση μόνος του, ενώ ξανά δαγκώνει το κάτω μέρος των χειλών του.

Δεν μπορώ γιατί το κάνει αυτό, γιατί παίζει με το μυαλό μου; γιατί μπορεί να παίζει με το μυαλό μου; Αυτή είναι η σωστή ερώτηση! Ποιος είναι αυτός ο άντρας και μπορεί να παίζει με το μυαλό μου;
«Από εμένα τι θέλετε κύριε Σπένσερ;»
Χαμογελάει, και αντιλαμβάνομαι την λάθος διατύπωση στην ερώτηση μου.
«Τι με θέλετε για τα χαρτιά εννοώ.»
Ξανά ρωτάω ξεροβήχοντας λίγο.
«Τίποτα σπουδαίο απλά να υπογράψετε τα χαρτιά της κληρονομιάς.»
Και βολεύεται καλύτερα στον καναπέ ΜΟΥ!
«Ωραία απλά δώστα μου τώρα να τελειώνουμε.»
Αποκρίνομαι λίγο απότομα προσπαθώντας να μην κοιτάω προς το μέρος του. Γιατί γίνεται αυτό;
«Μάλλον δεν με ακούγατε προηγούμενος, μπορεί να είχατε αφαιρεθεί άλλου.
Στην Νέα Υόρκη θα υπογράψετε. Εδώ έχετε το αντίγραφο της κληρονομιάς να το διαβάσετε, και εγώ θα περάσω αύριο στης επτά το απόγευμα να σας πάρω γιατί έχω κανονίσει πτήση για Νέα Υόρκη.»
Προσπαθεί να με κάνει να ντρέπομαι με κάθε λέξη προσπαθεί για να μην μπορώ να μιλήσω .
Αλλά εγώ μαζί του νέα Υόρκη δεν πάω.

«Εγώ μαζί σας δεν έρχομαι πουθενά θα έρθω μόνη μου όταν θελήσω το κατάλαβατε;»
Δεν μπορεί να με αναγκάσει! Κανένας άντρας δεν θα το ξανά κάνει αυτό.
«Θα έρθετε απλά είναι τα πράγματα! δεν έχετε επιλογή σε ψάχνω έξι μήνες τώρα.»
Δεν μπορεί να το εννοεί! Όμως το βλέμμα του είναι τόσο αποφασίστηκο που νιώθω σαν κουτάβι δίπλα του.
«Με δουλεύετε τώρα; Τοτε δεν υπήρχε λόγος να έρθετε, εφόσον δεν μπορώ να υπογράψω. Απλά γιατί δεν τα στείλατε με ένα e-mail;»
«Σοβαρά τώρα νομίζετε ότι δεν το προσπάθησα και όχι μόνο εγώ αλλά όλη η εταιρία σας ψάχνει. Έχουμε στείλει άπειρα  e-mail αλλά δεν απαντήσατε ποτέ.»
Ντροπή είμαι κόκκινη από ντροπή. Εγώ είμαι το άτομο που δεν διαβάζω ποτέ τα e-mail όμως η ανν το κάνει! Αλλά μπορεί να μην πέτυχε κανένα δικό εμαιλ στο λαπτοπ.

«Θα τα έχω διαγράψει κατα λάθος νομίζοντας ότι είναι διαφήμιση.» Προσπαθώ απλά να πω κάτι για να μην βλέπει την αμηχανία μου.
Χαμογελάει. Ναι αυτό το υπέροχο χαμόγελο.
Γιατί είναι υπέροχο το χαμόγελο του;
Δεν μπορεί να υπάρχει μέσα στο μυαλό μου το χαμόγελο του. Είναι κάποιος που μόλις γνώρισα!
«Για αυτό ακριβός τον λόγο εγώ είμαι εδώ, επειδή εσείς δεν απαντήσατε ποτέ. Εδώ είναι το αντίγραφο της διαθήκης θέλω να τα διαβάσετε γιατί αύριο πετάμε για Νέα Υόρκη.»
Μου δίνει το αντίγραφο και εγώ δεν θέλω να το ανοίξω μπροστά του. θέλω να το διαβάσω με την ηρεμία μου και απλά το αφήνω πάνω στο τραπέζι.
Ενώ σκέφτομαι, και φοβάμαι ότι δεν θέλω να πάω.
«Και αν δεν θέλω να έρθω τι γίνεται;»
Η απορία στα μάτια του και εμφανείς γωνιές στο πρόσωπο του σκληρύνουν, το στόμα του ανοίγει σιγά. Οι λέξεις δεν βγαίνουν τόσο γρήγορα θα ήθελε και το αντιλαμβάνομαι γιατί παρατηρώ το στόμα του.
«Πρέπει να έρθετε ,και μπορείτε να αρνηθείτε την κληρονομιά αν δεν θέλετε να έχετε δουλειά στην Νέα Υόρκη.»

Εγώ θέλω τόσο πολύ να πάω στην Νέα Υόρκη. είναι το όνειρο μου, αλλά όχι για αυτόν τον λόγο. θέλω να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα όχι να συμβιβάζομαι με ότι βρίσκω έτοιμο. Και ειδικά όσο αυτό συμπεριλαμβάνει αυτόν τον ξενο ονόματι Σπενσερ Ντερν που έχει εισβάλει απροειδοποίητα στον χώρο μου, και το χειρότερο είναι ότι υπάρχει ένα μέρος μου που όλο αυτό το απολαμβάνει.
«Μπορώ να έχω χρόνο να σκεφτώ;»
«Μπορείτε μέχρι αύριο το απόγευμα, αλλά σοβαρά πρέπει να έρθετε γιατί θα έχουμε προβλήματα μετά. Θα είναι μόνο για το τριήμερο»
Αύριο είναι Παρασκευή όποτε θα έχω γυρίσει μέχρι τη κυριακη. τι μπορεί να συμβεί σε τρεις μέρες; Περιμένει ενώ με κοιτάει εξονυχιστικά.

. Βρίσκω αυτό το μικρό στίγμα θάρρους που μου έχω μέσα μου και απαντάω. «Θα έρθω»
Χαμογελάει και το σώμα του είναι πιο χαλαρό.
«Ότι θα ερχόσουν είναι σίγουρο αλλά το θέμα ήταν να μην σας πάρω σηκωτή.»
Τα μάτια μου καρφωμένα πάνω του το στόμα μου ανοιχτό, να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη. θα μπορούσε να το κάνει αυτό; είναι σοβαρός η αστειεύεται; Σηκώνομαι πάω στην πόρτα, την ανοίγω και του λέω « τώρα θέλω να φύγετε, και ελπίζω πως όλα θα τελειώσουν αυτό το τριήμερο.»έρχεται κοντά μου, απειλητικά κοντά μου, πολύ κοντά μου. μπροστά στο πρόσωπο μου και χαμογελάει, ενώ εγώ έχω βγάλει ρίζες. δεν μπορώ να κουνηθώ, δεν μπορώ να αναπνεύσω, και το χαμόγελο του εξωφρενικά όμορφο. τα μάτια του με περιτριγυρίζουν σαν να είμαι λεία και δεν μπορώ να αναπνεύσω. «Ανυπόμονο να περάσω το τριήμερο μαζί σας δεσποινίς Άλλισον.» Ενώ βγαίνει από την πόρτα και φεύγει χωρίς να κοιτάξει πίσω.

Είναι σίγουρος για τον εαυτό του, είναι σίγουρος για αυτό που έχει καταφέρει εδώ,που με έχει κάνει ράκος που δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Ένας ξένος.....Ένας άντρας..... Ένας ξένος άντρας μου προκαλεί έλξη δεν το πιστεύω! Προσπαθώ να κλείσω  την πόρτα γρήγορα ενώ τα πόδια μου δεν με κρατάνε, μόλις καταφέρνω να κλείσω την πόρτα πέφτω κάτω. Τα γόνατα μου πονάνε αλλά η αναπνοή μου επανέρχεται σιγά σιγα . Το οξυγόνο εισέρχεται στα πνευμονία μου, ο εγκέφαλος αρχίζει να αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί, η θολούρα από τα μάτια αποχωρεί. Το μόνο που είναι σίγουρο ότι δεν θα περάσω το τριήμερο μαζί του, δεν θα το αφήσω να συμβεί.

Γεια σας!

Εδώ και το δεύτερο κεφάλαιο. Εδώ που διαλύθηκε η τυχαία συνάντηση της αλλισον.
Ελπίζω να σας άρεσε θέλω πολύ την γνώμη σας στα σχόλια.