Έχουν περάσει είκοσι λεπτά στην απόλυτη αμηχανία.
Ο Σπενσερ να κάθεται στο κινητό. Η ξανθιά με το κόκκινο κραγιόν να μην βγάζει τα μάτια από τον Σπενσερ λες και είναι λεία της, και σκοπεύει να του επιτεθεί.
Ενώ εγώ! Εγώ δεν θέλω τον εαυτό μου. Προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου μετρώντας τα δευτερόλεπτα, αλλά πάντα χάνω τον ρυθμό. Μόλις με την άκρη του ματιού μου κρυφοκοιτάζω τον Σπένσερ.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι καρδια μου νιώθει μικρό τσιμπήματα.
Αναρωτιέμαι ποια είναι αυτή γιατί δεν μου την σύστησε γιατί καθόντουσαν μόνοι τους.

Τους διέκοψα!

Όσο φαντάζομαι ότι αυτή μπορεί να άγγιζε τον Σπενσερ κοκκινιζω από τα νεύρα μου.
Ζηλεύω! γιατί ζηλεύω εγώ δεν έπρεπε να τον σκέφτομαι καθόλου, και όχι να ζηλεύω.
Η ώρα οκτώ πάρα δέκα και επιτέλους η πόρτα ανοίγει, και τρεις άντρες μπαίνουν μέσα. Μια ανάσα ανακούφισης βγαίνει από μέσα μου μόλις αντιλαμβάνομαι ότι κανένας από αυτούς δεν είναι ο Ριτς Ντερν.

Έρχονται μετά από λίγο και οι δυο δικηγόροι. αλλά το τέρας ευτυχώς δεν είναι πουθενά μακάρι να μην έρθει.
«Επιτέλους μαζευτήκαμε όλοι.»
Λέει ο Σπενσερ.
Καθως πετάει το κινητό στο γυάλινο τραπέζι.
«Λείπει ο πατέρας σου.»
Τον συμπληρώνει ο ένας δικηγόρος ο τζακ Κρόου.
«Ο πατέρας μου από σήμερα δεν θα ξανά έρθει σε καμία σύσκεψη.»
Καθως ήταν η μόνη στιγμή που γύρισε το βλέμμα του προς εμένα. Ήταν ξεκάθαρο μήνυμα.
Δεν άφησε τον πατέρα του να έρθει γιατί είμαι εγώ εδώ.

«Τώρα για να μην σας καθυστερώ. Έχουμε πρόβλημα με το σκάνδαλο που ξέσπασε σε ένα από τα ξενοδοχεία στο Μπρούκλιν. Αυτό μπορεί να μην σας αφορά κατευθείαν όλους τους μικρούς μετόχους. Αλλά μακροπρόθεσμα θα μας αφορά όλους.
Πρέπει κάπως να καλύψουμε το γεγονός.»
Τη είναι αυτό το σκάνδαλο. Γιατί εγώ δεν έχω ακουσει τίποτα. Γιατί πρέπει να βρίσκομαι εδώ.
«Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τη ακριβώς περιείχε το σκάνδαλο.»

Όλοι τους γυρίζουν το βλέμμα προς εμένα σοκαρισμένοι λες και έχω έρθει από άλλον πλανήτη.
Ο Σπενσερ ξεροβήχει.
«Απλά κάποια όργια που ανέβηκαν στο διαδίκτυο.»
Το λέει με τόσο ηρεμία λες και δεν συνέβη τίποτα.
Ήταν όλοι τους θετικοί να ανεβεί αυτό. Μήπως έχουν εκθέσει μερικές γυναίκες. Αλλά αυτούς εδώ τους ενδιαφέρει μονάχα να καλυφθεί το όνομα τους.
Εγώ σοκαρισμένη δεν απαντάω απλά κατεβάζω το κεφάλι μου.
«Όποτε θα ενεργήσουμε με μια ενημέρωση ότι το ξενοδοχείο δεν έχει καμία σχέση με το βίντεο. Ωστόσο έχουν είδη αρχίσει να γίνονται μερικές ακυρώσεις όποτε πρέπει να προχωρήσουμε σε μια καλή διαφήμιση.

Η Σάρα μας εδώ ως πρόσωπο της εταιρίας θα αρχίσει να ανεβάζει διακοπές σε μερικά από τα πολυτελή ξενοδοχεία. Και θα αναζητήσουμε και μερικούς άλλους ινφλουενσερ η διάσημους.»
Καθως δείχνει τον δικηγόρο.

«Α και δεσποινις χαβαρντ αύριο το βράδυ θα οργανώσουμε μια φιλανθρωπική βραδιά για να σας συστήσουμε ως νέα μέτοχο. Αυτό θα βοηθήσει αρκετά την εικόνα μας, και δεν θα φανεί επιτηδευμένο εφόσον είναι η αλήθεια.Ούτως η άλλως κάνουμε κάθε χρόνο φιλανθρωπικό γκαλά.»
Ωραία τώρα θα με χρησιμοποιήσει για να καλύψει όργια.
Δεν με ρώτησε απλά μου το ανακοίνωσε.

«Εγώ δεν μπορώ να μείνω όμως.»
Λέω ψέματα!
Εγώ μένω στο Μανχάτταν πλέον αλλά αυτος δεν το ξερει.
«Πρέπει όμως όπως σας έστειλα στο e-mail εδώ δεν είναι παιδότοπος.»
«Ναι όμως δεν έχετε κανένα δικαίωμα να βάζετε εμένα για να καλύψετε σκάνδαλα. Τουλάχιστον θα μπορούσατε να με ρωτήσετε πρώτου μου το ανακοινώσετε.»
Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη.
Ο εκνευρισμός μου αφάνταστος και εκείνος να νομίζει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα.
Κοιτάει προς εμένα αλλά τα μάτια του δεν συναντάνε ποτέ τα δικά μου.
«Δεν με αφορά τι πιστεύεται! Αύριο στης εννέα το βράδυ στην αίθουσα δεξιώσεων θα αρχίσει να έρχεται κόσμος, και εσυ πρέπει να βρίσκεσαι εκεί. Εφόσον θέλατε να αποδεχτειτε την κληρονομιά. Τώρα έχετε υποχρεώσεις.»
Με δουλεύει εγώ είμαι αυτή που προσπαθεί να το ξεφορτωθεί και εσυ δεν με αφήνεις.
«Δεν ηθελα να αποδεχτώ τίποτα εσείς με αναγκάσατε.»
Του λέω καθώς ο τόνος της φωνής μου έχει ανεβεί.
Όλοι τους μας κοιτάνε περίεργα.
Εμείς δεν συζητάμε εμείς τσακωνόμαστε.
Σαν τον σκύλο με την γάτα που δεν μπορούν ούτε δυο λεπτά στον ίδιο χώρο χωρίς να τσακωθούν.
«Πως ακριβώς σας ανάγκασα για πείτε μου; Μήπως εγώ σας είπα να μην διαβάζεται ότι υπογράφεται;
Έχετε δικηγόρο για να σας συμβουλεύει για αυτά!»
Το συνεχίζει!
Δεν μπορώ!
Θα τρελαθώ!
«Κύριε Ντερν ξερετε ακριβώς τι εννοώ αλλά αν θελετε μπορώ να το συνεχίσω να δούμε που θα καταλήξουμε.»
Τα μάτια του αστραπιαία κοιτάνε τα δικά μου. Ξέρει ότι αν αρχίσω να λέω ότι έκανε δεν θα του βγει σε καλό.

«Δεν έχω υπομονή να ασχοληθώ με τα παιδιάρισματα σας η συνεδρίαση έληξε. Μπορείτε να πάτε όλοι στις δουλειές σας, και αύριο θα γίνει κανονικά η φιλανθρωπική εκδήλωση.»
Καθώς με δείχνει με το δείκτη του.
«Αφού δεν έχετε υπομονή για τα παιδιαρίσματα μου γιατί δεν με αφήνετε να πουλήσω της μετοχές τότε;»
Όσοι είχαν σηκωθεί για να φύγουν έχουν σταματήσει δεν κουνιέται τίποτα.
Το μόνο που ακούγεται είναι το αίμα που ρέει στης φλέβες του Σπενσερ που πάνε να σκάσουν.
«Σας είπα ότι η συνεδρίαση έληξε βγείτε όλοι έξω.»
Φωνάζει δυνατά.
Και όλοι τους φεύγουν σχετικά γρήγορα μαζί με την σάρα. Όπως και εγώ σηκώνομαι.
«Εσυ δεν πρόκειται να φύγεις.»
Ποιος νομίζει ότι είναι δεν έχει πλέον διατάζω και κάνω. θα κάνω ότι θέλω.
«Εγώ φεύγω.»
Καθως σηκώνομαι και σπρώχνω δυνατά την καρέκλα που καθόμουν.
«Εδώ είναι δουλειά δεσποινίς χαβαρντ είσαι μια μικρή μέτοχος που απλά θα ακολουθείς διαταγές το κατάλαβες, και αύριο θα έρθεις δεν μπορείς να πεις απλά, δεν θέλω.»
Το ξέρω ότι είναι δουλειά.
Αλλά ποσό ωραία το γυρίζει στον ενικό όταν είμαστε μόνοι μας.
Δεν χρειάζεται να μου το λες συνέχεια.
Γιατί όταν βρίσκομαι μονη μου μαζί του τρελαίνομαι. Αρχίζω να τρέμω και να μην μπορώ να ανασάνω κανονικά.
Θέλω απλά να φύγω και ο μόνος τρόπος για να τα καταφέρω γρήγορα είναι να δεχτώ την παράνοια του για την φιλανθρωπική εκδήλωση.
«Ωραία θα έρθω. Αλλά τώρα θα φύγω.»
«Ευτυχώς που και που συμμορφώνεσαι και με λόγια.»
Λέει κάπως υπεροπτικά.
«Όχι δεν συμμορφώνομαι, αλλά προτιμώ να είμαι αύριο με πλήθος κόσμου παρα να κάθομαι εδώ σήμερα και να βλέπω τα μούτρα σου.»
Τα δόντια του σφίγγονται δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη μπορεί και να δάγκωσε την γλώσσα του.
Φεύγω με τόσο ηρεμία έχοντας μόλις ρίξει μια βόμβα που δεν επηρεάζει εμένα.

"Μάλλον νομίζω ότι δεν επηρεάζει εμένα, γιατί ότι επηρεάζει τον Σπενσερ με κάνει να υποφέρω."

Αυτή την στιγμή δεν με απασχολούν ούτε τα βλέμματα του κόσμου που με κοιτάνε, ούτε τίποτα απλά αποχωρώ με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Μόλις φτάνω στην πόρτα του σπιτιού ακούω θόρυβο αλλά μάλλον θα είναι η τηλεόραση.
Ανοίγω την πόρτα αλλά μες στο σπίτι βρίσκονται η ανν με τον Όλιβερ.
Και δεν σφάζονται αυτό είναι αξιοπερίεργο.
«Καλησπέρα, μήπως πρέπει να φοοβαμαι; Μήπως μπορεί να πέσει ο ουρανός και να μας πλακώσει;»
Τους λέω γιατί αυτοί οι δυο μαζί είναι ένας πολύ κακός συνδυασμός.
«Έχουμε κάνει ανακωχή.»
Πετάγεται ο Όλιβερ με την ανν να μην αφήνει να πέσει τίποτα κάτω.
«Απλά ήρθε στο σπίτι χωρίς να ειδοποιήσει, Και εγώ τον ανέχτηκα αυτος δεν έκανε πουθενά ανακωχή.»
Λέει η Ανν.
Είπα και εγώ ποσό μπορεί να κρατήσει η ηρεμία τους.
«Άμα είναι να τσακωθείτε πάλι πάω για ύπνο.»
«Όχι όχι δεν θα ξανα πω τίποτα απλά πες μας τι έγινε;»
Τι μπορεί να έγινε εγώ συνάντησα τον εφιάλτη μου, τον δαίμονα που με κάνει να υποφέρω, που κάνει την καρδιά μου να βγαίνει από την θέση της.
Που μόλις είδα ότι είναι μόνος με μια γυναίκα ένιωθα την καρδιά μου να χρειάζεται κούρδισμα για να δουλέψει.
Που κάνει τα πάντα να εξαφανίζονται όταν βλέπω τα μπλε του μάτια.
Που ξεχνάω τόσο εύκολα ότι με πλησίασε μόνο για το συμφέρον του.

«Αύριο θα πρέπει να παρευρεθώ σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση για να με παρουσιάσουν ως νέα μέτοχο. Για να καλύψουν ένα σκάνδαλο με ένα όργιο που έγινε σε ένα από τα ξενοδοχεία τους.»
Τα λέω όλα μονομιάς και δυο με κοιτάνε με το στόμα ανοιχτό.
Δεν θα μπορούσα ούτως η άλλως να τους πω πως ακριβώς νιώθω.
Αυτό ανήκει σε εμένα το πως νιώθω για εκεινον πλέον ανήκει μόνο σε εμένα, αυτος δεν θα το μάθει ποτέ.
«Έλα θα πει κανένας τίποτα;»
Ελάτε πείτε ποσό ποιο χειρότερη μπορεί να γίνει η ζωή μου στο Μανχάτταν.
Τουλάχιστον φτιάξτε μου λίγο την διάθεση εσείς.
«Αυτό μπορεί να αλλαξει προς όφελος σου αλλισον.»
Πετάγεται ο Όλιβερ καθως τρίβει λίγο το πρόσωπο του.
«Πως μπορεί να είναι προς όφελος της να την χρησιμοποιεί η εταιρία για δικά της προβλήματα;»
Ρωτάει η Ανν που είναι έτοιμη πάντα να μείωσει τον Όλιβερ.
Αλλά ο Όλιβερ έχει δίκιο μπορεί να βγει προς όφελος μου μπορεί να γνωρίσω κόσμο. Που μπορεί να έχει λεφτά να χτίσει να χρειάζεται αρχιτέκτονα μπορώ να προωθώ τον εαυτό μου διακριτικά.
Αφού δεν θα καταφέρω ποτέ κάτι στον έρωτα θα τα καταφέρω τουλάχιστον στην δουλειά μου. Εφόσον πριν γνωρίσω τον Σπενσερ η αρχιτέκτονηκη ήταν ο μόνος λόγος ύπαρξης  μου.
«Θα προωθήσω τον εαυτό μου.»
Πετάγομαι θέλοντας να δείξω στον Όλιβερ ότι έχω πιάσει το νόημα .
«Τι εννοείς;»
Ρωτάει η ανν .
«Αυτό ακριβώς που λέει θα προωθήσει το επάγγελμα της ως νέα και ταλαντούχα αρχιτέκτονας.»
Πετάγεται ο Όλιβερ.
Αυτό Όλιβερ! Ευτυχώς που υπάρχεις στην ζωή μου.
Καθως απλώνω το χέρι και εκείνος το χτυπάει λίγο ως ένδειξη συνεννόησης.

Η Άνν απλά έχει κολλήσει.
«Τη έπαθες Ανν δεν το θεωρείς ωραία ιδέα;»
Το πρόσωπο της έχει αλλάξει εκατό χρώματα ενώ ξεροκαταπινει.
«Όχι είναι πολύ ωραία ιδέα να το γυρίσεις προς το συμφέρον σου, αλλά έχω κολλήσει με την συνεννόηση που έχετε. Καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον κατευθείαν.»
Όχι πάλι θα αρχίσει να συγκρίνει ποτέ δεν είχαμε τέτοια προβλήματα δεν ξέρω τη έχει πάθει με τον Όλιβερ.

«Απλά είμαι δικηγόρος και πάντα βρίσκω λύσεις έκτακτης ανάγκης.»
Προσπαθεί να ηρεμήσει την δυσφορία της Ανν.
Εγώ κάθομαι δίπλα της και ξέρω ακριβώς πως θα αλλάξει διάθεση.
«Σε χρειάζομαι ανν! Αύριο πρέπει να πάμε για ψώνια γιατί το βράδυ έχουμε να δώσουμε παράσταση.»
Ψώνια είναι η μαγική λέξη.
Αλλά δεν βλέπω να αντιδράει.
«Συνήθως οι άνθρωποι στης δεξιώσεις πάνε με το ταίρι τους.»
Απλά χαμογελάω!
«Ωραία εμείς θα πούμε ότι είμαστε ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι.»
Λέω χαμογελώντας. Καθως προσπαθώ να ηρεμήσω την ηλεκτρισμένη της διάθεση.
Το μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της με κάνει αρκετά να χαλάρωσω.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι έχει στο κεφάλι της, και κάνει σαν μικρό παιδί.
«Και στην τελική δικό σου είναι το πάρτυ μπορείς να καλέσεις όποιον θέλεις.»
Λέει ο Όλιβερ.
Ναι έχει δίκιο!

«Αλλισον πρέπει να προσέξεις πως θες να παρουσιάσεις τον εαυτό σου. Και αφού θα έρθει και η ανν μπορείτε να πείτε ότι είστε συνεργάτες και ετοιμάζετε το δικό σας γραφείο.»
Πρέπει να σκεφτώ σοβαρά πως θα είμαι και τι θα λέω αύριο.
«Ναι αλλά εμείς δεν ξέρουμε ακόμα τι θελουμε να κάνουμε.»
«Ξέρουμε, πως δεν ξέρουμε ο μόνος λόγος για τον οποίο θέλαμε να έρθουμε στην νέα Υόρκη ήταν για να ανοίξουμε δικό μας γραφείο.»
Λέει η Άνν.
Έχει δίκιο εγώ όμως μετά από αυτό που μου συνέβη έπαψα να έχω όνειρα.
«Ωραία όποτε είστε δυο νέες συνεργάτιδες που θέλετε να ανοίξετε το δικό σας αρχιτεκτονικό γραφείο.»
«Ωραία όλα αυτά αλλά εμείς πως θα ανοίξουμε γραφείο;»
Ρωτάω όλο απορία.
Γιατί όσο εύκολα ωραία και να τα λέμε να ανοίξεις μια επιχείρηση θέλεις πολλά, και εμείς είμαστε στο μηδέν.
«Πως! αυτό είναι το ποιο εύκολο έχετε άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Πρέπει να βρείτε που θέλετε να στεγάσετε την επιχείρηση σας, και να έχετε ένα αξιοσέβαστο ποσό για την έναρξη της. Εσυ αλλισον έχεις όλο το ποσό που χρειάζεται. Αν και η Ανν έχει το δικό της μερίδιο μπορείτε άνετα.»

«Εγώ δεν έχω σχεδόν τίποτα!»
Πετάγεται η ανν.
«Δεν υπάρχει πρόβλημα μπορεί να χωρίσετε της μετοχές δυσανάλογα δεν χρειάζεται να είναι πενήντα πενήντα. Μπορεί να είναι ογδόντα είκοσι είναι μια καλή λύση.»

«Ναι Όλιβερ έχεις δίκιο αλλά να σου πω σήμερα θα κοιμηθούμε λίγο νωρίς όποτε κουνήσου.»
Προσπαθώ να αποφύγω αυτή την συζήτηση και το καταλαβαίνει.

Σηκώνεται όρθιος και εγώ τον συνοδεύω ως την είσοδο.
Μόλις βγαίνει έξω του ψιθυρίζω.

«Αύριο μπορεί να ξανά χρειαστώ την βοήθεια σου.»
Απλά μου κάνει ένα θετικό νεύμα με το δάχτυλο.
Καθώς μου δείχνει το κινητό να του στείλω μήνυμα τι θέλω.

Βλέπω την Ανν να σκέφτεται στον καναπέ αυτό που της είπε ο Όλιβερ είναι βαρύ για να το χωνέψει, αλλά είναι η πικρή αλήθεια.

Φεύγω προς το μπανιο δεν θέλω να ανοίξω μια τέτοια συζήτηση σήμερα.
Απλά κάνω μπανιο και ξαπλώνω αύριο με περιμένει μεγάλη μέρα με την ανν όποτε πρέπει να ηρεμήσω.

Αλλά πιάνω το κινητό, και στέλνω μήνυμα στον Όλιβερ.
«Κοιμάσαι;»
«Όχι!»
«Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι σκέφτηκα να πάω πάνω στα γραφεία το βράδυ που θα γίνεται χαμός.»
«Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα.»
«Μα γιατί; Εμείς είχαμε πει ότι θα το κάνουμε.»
«Την ανν που θα την αφήσεις; Θα την αφήσεις μονη της και θα σε ψάχνει μπορεί να γίνει περισσότερο μπάχαλο αν σε πετύχει εκεί πάνω.»
Δεν γίνεται να το καθυστερώ άλλο. Τουλάχιστον θα τον βάλω φυλακή.
«Μπορείς να έρθεις και εσυ για να ελέγχεις την κατάσταση κάτω όσο εγώ θα ψάχνω.»
Του γράφω ελπίζοντας απλά να μην πει όχι.
«Όχι δεν υπάρχει περίπτωση.»
Εννοείτε πως όχι εξαρχης εγώ ήμουν απλά η κατάσκοπος.
«Καλά καληνύχτα!»
Δεν θέλω να τον παρακαλέσω έχει κάνει ήδη αρκετά για εμένα.
«Καληνύχτα!»
Και έτσι τελειώνει άδοξα η προσπάθεια μου για να εξακριβώσω κάποια στοιχεία.

Απλά ξαπλώνω να κοιμηθώ παρακαλώντας να μην έχω εφιάλτες.

«Ξυπνά»
Η φωνή της ανν με βγάζει από τον βαθύ ύπνο.
«Τι ώρα είναι;»
Ρωτάω ενώ αντιλαμβάνομαι ότι έχει ξημερώσει αφού η ακτίνες του ηλίου χτυπανε το παράθυρο.
«Είναι εννέα σήμερα που έχουμε τόσες δουλειές βρήκες να κοιμηθείς. Σήκω.» Συνεχίζει εκείνη ενώ με τραβάει από τα χέρια δεν μπορώ να κάνω κάτι εκτός από το να την το ακουσω και να σηκωθώ.
Εκείνη είναι είδη έτοιμη όποτε ετοιμάζομαι σχετικά γρήγορα. Παιρνω ένα μηλο στο χέρι και μόλις με βλέπει να το σκουπίζω στην μπλούζα μου γίνεται έξαλλη.
Αλλά απλά την σπρώχνω λίγο λέγοντας της «προχωρά.»
Ωραία σήμερα η μέρα έχει ψώνια στο εμπορικότερο δρόμο του Μανχάτταν.
Χρειάζομαι ρούχα, και όχι μόνο για σήμερα έχω καταλήξει με φόρμες για όλα.
Δεν μπορώ να πω ότι αντέχεται να τρέχεις επί τέσσερεις ώρες δοκιμάζοντας ρούχα. Όσο εγώ έλεγα δεν θέλω τόσα πιο πολλά έφερνε η ανν στο δοκιμαστήριο, αλλά τελικά αγόρασα μερικά πιο σοβαρά ας το πούμε ρούχα.

Βρήκα και το φόρεμα που θα φορέσω σήμερα, αυτό μπορώ να πω ότι ήταν έρωτας με την πρώτη μάτια.
Ένα κατακόκκινο μαξι φόρεμα με ένα άνοιγμα αρκετά στο ένα πόδι.
Μόλις το φόρεσα λάτρεψα πως με αγκάλιαζε αλλά και το πως με έκανε το κόκκινο χρωμα να νιώθω.
Μπορώ να πω ότι το κόκκινο θα γίνει πλέον το αγαπημένο μου χρωμα.
Πήρα και ένα ζευγάρι πέδιλα που νομίζω ότι θα γυαλίζουν μέχρι στην Σελήνη.
Αλλά λατερψα την ημέρα χαλάρωσης.
Ευτυχώς αγόρασε και η ανν γιατί μάλλον την επηρέασε πολύ εχτές ο Όλιβερ, και δεν ήθελε να χαλάσει λεφτά. Όποτε της το έκανα δώρο με χίλια ζόρια.
Ένα μαύρο μίνι φόρεμα με πετράδια για τιράντες και όλοι η πλάτη της έξω.

Γυρίζουμε στο σπίτι έχοντας χαλάσει το ένας μας νεφρό.
Έχουμε περάσει την μισή μας μέρα σε ψώνια και σκοπεύουμε να περάσουμε την άλλη μισή φτιάχνοντας μαλλιά νύχια μακιγιάζ.

Αυτό είναι δουλειά της Ανν λατρεύει να βάφει όποτε τα μαλλιά μας τα κάναμε σε ένα κομμωτήριο του εμπορικού ευτυχώς που βρήκαμε δηλαδή.
Και τα υπόλοιπα στο σπίτι.

Πλέον έχουμε ετοιμαστεί κοιτάω την ανν προσηλωμένη όσο διορθώνει το κραγιόν της.
«Μην καμπουριάζεις ίσιωσε την πλάτη σου.»
Μου λέει καθώς με κοιτάει από τον καθρέφτη.
Και εγώ σηκώνομαι όρθια καθώς χαζεύω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Έχω χαλαρές μπούκλες που φτάνουν μέχρι κοντά στην μέση μου. Το έντονο κόκκινο κραγιόν στα χείλη είναι το πιο έντονο χαρακτηριστικό στο μακιγιάζ μου, αλλά ταιριάζει απόλυτα με το φόρεμα μου.
Δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο όμορφη.
Απλά αγκαλιάζω την Ανν και εκείνη εμένα.

Η ώρα έχει πάει οκτώ και το ταξί μας περιμένει κάτω.
«Ανν έλα να φύγουμε.»
Καθώς βάζω το άρωμα με της νότες φράουλας.
Πάμε αλλά πάρε αυτήν την μαύρη τσάντα να βάλεις το κινητό σου.
Μου δίνει την ίδια τσάντα που κάποτε είχε το γράμμα που μου κατέστρεψε το όνειρο.
Μου έρχονται αναμνήσεις αλλά τώρα δεν θέλω να κλάψω όποτε ξεφυσάω και παίρνω το τσαντάκι.
Ο οδηγός του ταξί παραλίγο να τρακάρει τουλάχιστον τρεις φορές. Καθώς το βλέμμα του έμενε στο καθρέφτη, και όχι στον δρόμο.

Μόλις φτάνουμε υπάρχουν αρκετοί φωτογράφοι έξω που περιμένουν να απαθανατίσουν κάποιον δημοφιλή άνθρωπο, για να τον κάνουν το επόμενο εξώφυλλο της ημέρας όπως είχε συμβεί στα πόδια μου.
Προχωράμε προς τα μεσα καθώς υπάρχει στολισμός δείχνοντας πάντα την υπερβολή και τον πλούτο.
Υπάρχει τόσος κόσμος εδώ που με κάνει να θέλω να τρέξω. Κοιτάω από εδώ και από εκεί προχωρώντας δειλά δειλά με την Ανν δίπλα μου που χαμογελάει, και περπατάει με αέρα λες και της ανήκει ο κόσμος.
Ζηλεύω την αυτοπεποίθηση της!
Μπορώ να πω ότι σχεδόν όλοι οι άντρες έχουν γυρίσει να την κοιτάξουν, έστω και με την άκρη του ματιού τους.
Αλλά εγώ ψάχνω ακόμα μέχρι που το βλέμμα μου φτάνει στο ασανσέρ.
Εκεί ακριβώς είναι ο δαίμονας μου μαζί με την Σάρα.
Μάλλον ο δαίμονας της Σάρας.
Είναι μαζί εκείνη έχει βάλει το χέρι της στον μπράτσο του και προχωράνε μαζί.
Έχω αρχίσει να έχω ταχυπαλμία ελπίζω να μην με είδαν.
Απλά αφήνω το χέρι της ανν και εκείνη συνεχίζει να προχωράει πιάνοντας συζήτηση με κόσμο. Κάτι που θα έπρεπε να κάνω και εγώ. Όμως δεν μπορώ το μόνο που σκέφτομαι είναι ο Σπενσερ μαζί με την σαρά, και το αίμα μου ανεβαίνει στο κεφάλι.
Προχωράω προς το μπαρ και κάθομαι σε ένα σκαμπό.
«Μια τεκίλα παρακαλώ.»
Λέω καθως δεν μπορώ να αποφύγω το τρέμουλο των λέξεων μου.
«Ποιος σύγχυσε την πιο όμορφη παρουσία της δεξίωσης, και ξεκίνησε με τεκιλες από νωρίς;»
Με ρωτάει ο μπάρμαν στον οποίο δεν απαντάω απλά χαμογελάω.
Μόλις μου δίνει το ποτό μου απλά το κατεβάζω μόνο μιας ακόμα και ο μπάρμαν ξαφνιάζεται.
«Άλλο ένα να φανταστώ;»
«Καλά το φανταστικές.»
Του λέω.
«Καντα δυο.»
Η γνώριμη φωνή του Όλιβερ ακούγεται και κατευθείαν ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου.
Γυρίζω και τον χτυπάω λίγο στο στήθος «θα μπορούσες να μου πεις ότι θα έρθεις.»
Χαμογελάει.
«Βασικά δεν ήθελα να έρθω ειδικά εδώ αλλά αν δεν ερχόμουν θα έκανες καμία βλακεία, όποτε εγώ θα βρίσκομαι εδώ καθως εσυ θα ψάχνεις επάνω.
Το μόνο κακό είναι ότι τραβάς όλα τα βλέμματα πάνω σου.»
Κοιτάω τον εαυτό μου προσεκτικά μα τη ηλίθια που είμαι φοράω κόκκινο φόρεμα.
Χτυπάω το χέρι μου στο κεφάλι.
«Είμαι ένα κόκκινο στίγμα μες στην αίθουσα.»
«Ένα κόκκινο φόρεμα δεν μπορεί να σε κάνει κάτι που δεν είσαι. Εσυ τραβάς όλα τα βλέμματα πάνω σου.»
Απλά χαμογελάω από αμηχανία.
Ο μπάρμαν μας προσφέρει και τα αλλά δυο ποτά το οποίο εγώ πάλι το κατεβάζω μόνο μιας καθώς κοιτάω μπας και τον ξανά πετύχω πουθενά. Αλλά έρχεται, έρχεται προς εμένα με το μαύρο του κουστούμι με τα υπέροχα μπλε μάτια, και με την ξανθούλα σάρα με το μπλε φόρεμα.
Σηκώνομαι όρθια καθως το σώμα του Όλιβερ με κρύβει σχεδόν ολόκληρη.
«Έρχεται προς τα εδώ.»
Του ψιθυρίζω.

«Καλησπέρα δεσποινίς χαβαρντ τελικά μας κάνατε την τιμή να έρθετε.»
Αυτή η υπεροψία του μου σπάει τα νεύρα. Έχουμε γυρίσει στην πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε, και μου έσπαγε τα νεύρα με κάθε του πρόταση.
«Καλησπέρα σας κύριε Ντερν αφου σας το είπα θα ερχόμουν οπωσδήποτε γιατί προτιμάω να παρευρίσκομαι με εκατοντάδες κόσμο παρα να μείνω στον ιδιο χώρο μόνο μαζί σου έστω και για πέντε λεπτά.»
Του λέω καθώς ζητάω άλλο ένα ποτό.
Ο εκνευρισμός του εμφανής η ικανοποίηση μου ακόμα μεγαλύτερη.
Αλλά ο Όλιβερ έχει κολλήσει και κοιτάει την ξανθούλα σάρα, και εκείνη μπορώ να πω το ίδιο μάλλον γνωρίζονται.
«Καλησπέρα σάρα.»
Τον ακούω να λέει, και να μου σφίγγει το χέρι.
«Καλησπέρα χρόνια, και ζαμάνια Όλιβερ.»
Ωραία μάλλον υπάρχει παρελθόν μόλις ο μπάρμαν μου προσφέρει το ποτό προσπαθώ να κόψω αυτή την αλλόκοτη συνάντηση.
«Όλιβερ!»
Καθως του δείχνω το ποτό.
Σφίγγει ποιο δυνατά το χέρι μου και μου λέει.
«Ναι πάμε ομορφιά μου. Εμάς μας συγχωρείτε.»
Αλλά το βλεμμα του Σπενσερ θάνατος, μαύρος θάνατος μόλις ο Όλιβερ με αποκάλεσε ομορφιά του.
Μπορώ να πω ότι μου αρέσει που τον ενοχλεί.

Προχωράμε μες το πλήθος προσπαθώντας να χαθούμε από τα αδιάκριτα βλέμματα τον φωτογράφων.
Θέλω να ρωτήσω αλλά...
«Όλιβερ από που την ξερεις;»
Τελικά βγαίνει η ερώτηση από το στόμα μου.
Μια μικρή δυσφορία υπάρχει στην έκφραση του αλλά τελικά μου απαντάει.
«Ήμασταν μαζί όταν είμασταν φοιτητές αλλά εγώ τότε δεν ήμουν στα στάνταρ της. Ήμουν φοιτητής με υποτροφία όποτε βγαίναμε πάντα κρυφά για δυο χρόνια, γιατί ντρεπόταν. Βασικά δεν ντρεπόταν απλά ήθελε να δείχνει ελεύθερη για κάποιον πλούσιο όπως τον δικό σου.»
Ποιον δικό μου αφού είναι μαζί της.
«Δεν είναι δικός μου.»
«Αλλά τον θέλεις!»
Λέει λίγο ποιο δυνατά από όσο θα έπρεπε.
«Όπως και εσυ θέλεις την σάρα.»
«Δεν έχει νόημα τώρα.»
«Ναι δεν έχει νόημα αλλά μπορούμε να τους σπάσουμε λίγο τα νεύρα. Τους είδες και οι δυο ενοχλήθηκαν που φύγαμε έτσι.»
«Τι θα κάνουμε;»
«Δεν ξέρω κάτι θα βρούμε.»
Εκείνη την στιγμή αρχίζει να ακούγεται το "all of me"
Του jonh legend.
Και ο Όλιβερ παίρνει το ποτό μου ακουμπώντας το στον δίσκο του σερβιτόρου που περνούσε.
«Χόρεψε μαζί μου αλλισον.»
«Δεν ξέρω να χορεύω.»
«Απλά ακολούθα τον ρυθμό.»
Μου ψιθυρίζει στο αυτί.
Τα χέρια του περνάνε στην μέση μου καθώς η μελωδία βοηθάει τα πόδια μας να μπούμε στο ρυθμό. Το χέρι μου τυλίγει το δικό του, και με γυρίζει μια φορά φέρνοντας τα σώματα μας ποιο κοντά. Πλήθος κόσμου έχει σταματήσει να μιλάει, και απλά μας κοιτάνε νομίζουν ότι είμαστε ζευγάρι. Αλλά εμείς απλά προσπαθούμε να κάνουμε να ζηλέψουν αυτοί που μας κατέστρεψαν την καρδιά.
Το άλλο μου χέρι που ακουμπάει το μπράτσο του Όλιβερ ανεβαίνει ποιο πάνω προς το λαιμό του όσο χορεύω προσπαθώ να αντιληφθώ αν ο Σπενσερ μας κοιτάει αλλά τίποτα. Μόλις το τραγούδι σταματάει ο Όλιβερ με αγκαλιάζει δυνατά και χειροκροτήματα ακούγονται.
Ένας σπαστικός ήχος μικροφώνου μας αποσπάει την προσοχή. Και όλοι γυρίζουμε προς τα από εκεί.

«Καλησπέρα σας έχουμε μαζευτεί σήμερα εδώ για το φιλανθρωπικό μας γκαλά που διοργανώνεται για να τιμήσουμε την νέα μας μέτοχο Αλλισον χαβαραντ. Η οποία μπορεί να κάνει εντυπώση μονη της δεν χρειάζεται σύσταση. Είναι η κυρία με το κόκκινο φόρεμα που έκλεψε την παράσταση με τις χορευτικές της ικανότητες.»

Τη ήταν αυτό τώρα ποιος μπορεί να με βοηθήσει να εξαφανιστώ. Φοράω ένα κόκκινο φόρεμα, ένα κόκκινο κραγιόν, και τώρα έχω γίνει ολόκληρη κατακόκκινη εξαιτίας του.
Νομίζω ότι όλα τα βλέπω δίπλα, και θα πέσω κάτω μπροστά σε όλους.
Ο Όλιβερ με τραβάει από το χέρι μέχρι που φτάνουμε στης τουαλέτες.
«Σύνελθε Αλλισον έχεις αλλάξει χρωμα.»
Ενώ προσπαθεί να βρέξει λίγο το λαιμό μου.
«Είμαι καλά είμαι καλά.»
Του λέω μόλις αισθάνομαι το κρύο νερό να ρέει μες το σώμα μου.
«Μπορούμε να φύγουμε αν το θελεις;»
Όχι δεν θα φύγω τώρα είναι που θέλω να πάω επάνω δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω.
«Όχι Όλιβερ δεν θα φύγω τώρα θα ανέβω επάνω.
Θέλω να βγεις πρώτος έξω και εγώ μετά μονη θα ανέβω επάνω θέλω να έχεις στο νου σου μην ανεβεί κάποιος επάνω να έχεις τα μάτια σου στον Σπενσερ.
Και όχι στη σαρα.»
Λέω καθως του κλείνω το μάτι.
«Ωραία οπότε βγαίνω έξω περίμενε δυο λεπτά και βγες.»
Καθως με φιλάει στο μάγουλο αλλά λίγο διαφορετικά από τι συνήθως.
Δεν μπορώ να τον καταλάβω μερικές φορές.
Ωστόσο τι πιο εύκολο είναι να μετρήσω εκατόν είκοσι δευτερόλεπτα.
Περνάνε αρκετά γρήγορα όποτε πάω κατευθείαν στο ασανσερ μέχρι να φτάσω στον τριακοστό πέμπτο όροφο. Η καρδια μου εχει πάθει τριάντα πέντε εμφράγματα καθε αφορά που άνοιγει η πόρτα του ασανσερ.
Επιτέλους φτάνω μόλις η πόρτα ανοίγει νιώθω μια δυσφορία. Νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται προχωράω προς τα μεσα απορώ που η πόρτα είναι ανοιχτή, αλλά και για ποιον λόγο να κλείδωνε.
Μπορεί να είναι πάντα έτσι κοιτάω προσεκτικά αλλά δεν είναι κανείς.
Όποτε μπαίνω μέσα.
Ξέρω που είναι το γραφείο του Ριτς Ντερν και πάω κατευθείαν βρωμάει πούρο, και αλκοόλ.
Ο υπολογιστής του είναι κλειστός περιμένω να ανοίξει αλλά έχει μια μεγάλη βιβλιοθήκη με αρχεία, όποτε ξεκινάω απο εκεί.
Ψάχνω μια ώρα αλλά τίποτα ακόμα και ο υπολογιστης θέλει κωδικό, όποτε δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Έχω απελπιστεί αλλά επιτέλους βρήκα δυο αρχεία με το όνομα Ουίλλιαμ αυτά τα κρατάω, δεν μπορώ να ψάξω άλλο οπότε μαζεύω γρήγορα το χαμό που προκάλεσα. παίρνω μόνο τα χαρτιά με τα στοιχεία τον ανθρώπων τα διπλώνω προσεκτικά, και τα βάζω στο τσαντακι.
Μόλις βγαίνω από το γραφείο του διστακτικά. Αντιλαμβάνομαι ένα φως σε ένα αλλο γραφείο που δεν υπήρχε πριν, η υπήρχε και εγώ δεν το πρόσεξα.
Το κακό όμως είναι για να φύγω πρέπει να περασω από εκεί.
Προχωράω στης μύτες τον ποδιών μου για να μην ακούγονται τα τακούνια μου αλλά μόλις φτάνω στην πόρτα του γραφείου με το ανοιχτό φως.
Η πόρτα ανοίγει ήταν λες και με περίμενε.
Η βαλβίδες της καρδιάς μου δουλεύουν ασταμάτητα προσπαθώντας να καταφέρουν την καλή κυκλοφορία στης άκρες τον ποδιών και τον χεριών μου που έχουν παγώσει.
Αλλά μόλις τα μάτια μου βλέπουν τον Σπενσερ να είναι εκείνος που άνοιξε την πόρτα τίποτα δεν δουλεύει. Δεν υπάρχει ούτε σφυγμός, δεν υπάρχει ούτε αέρας, ούτε αιμα στης φλέβες μου. Είμαι μόνο εγώ που τρέμω και η θολή μου όραση. Μέχρι που αισθάνομαι το κεφάλι μου να κάνει κρακ στο κρύο δάπεδο του τριακοστού πέμπτου ορόφου.

Γεια σας κορίτσια μου...❤️❤️❤️

Τι κάνετε πως περνάτε;

Ελπιζω να σας άρεσε το κεφάλαιο..

Αν θέλετε πατήστε ένα αστεράκι.

Δεν ξέρω δεν νιώθω τόσο καλά και δεν έχω έμπνευση...

Είχα σκοπώ να τελειώσω το βιβλίο πριν το καλοκαίρι αλλά δεν νομίζω να τα καταφέρω.

Έχω απελπιστεί και ότι γράφω νομίζω ότι είναι βλακεία και το ξανά σβήνω συμβαίνει και σε εσάς η μόνο εγώ το παθαίνω;;;

Τι λέτε να συμβεί στον 35ο όροφο κορίτσια μου;