Το ξέρω, είμαι καταπληκτική. Αλλά έχω να ανανεώσω πράγματι, εκατό χρόνια. Είναι κάποιες φορές που όσο λαλίστατος να είσαι στη προσωπική και κοινωνική σου ζωή, στη πραγματικότητα από έμπνευση για να γράψεις... Γιοκ. Νιέντε. Πραγματικά. Είναι και που περνούσα κάποιες περίεργες φάσεις αυτό το διάστημα. Κάποια πολύ προσωπικά μου γεγονότα και σημαντικές εξελίξεις για τη ζωή μου, που προτιμώ να μην αναλύσω.

Που λέτε, το συγκεκριμένο βιβλίο με το τέταρτό του κεφάλαιο θα λάβει μέρος σε έναν υπέροχο διαγωνισμό που τον διοργανώνει η φίλη μου Βασιλική aka WonderWomanForEver. Εκείνη θα το κρίνει και ελπίζω να μου γράψει καλά λόγια γιατί πραγματικά είχα κάνει το κομποσχοίνι μου πέτρα για να βρω την έμπνευση. Δεν υπάρχει αυτό το σχήμα λόγου παιδιά, το έβγαλα από το μυαλό μου εννοείται αλλά δεν ήθελα να πω το κλασσικό που λέμε συνήθως. Απλά δεν ήθελα να το πω. Γιατί έτσι. Αυτό το βιβλίο όμως είναι ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ρε αδερφέ. Γράφω 150 λέξεις και ξαφνικά μου έρχεται αμέσως η όρεξη να γράψω 15000! Εντάξει, πλάκα κάνω. Δεν σκοπεύω άλλωστε να γράφω παραπάνω από 3000 λέξεις στο κάθε κεφάλαιο για την ώρα. Γιατί θέλω να είστε άνετα. Η λογοδιάρροιά μου είναι σε πλήρη έξαρση, το ξέρω, αλλά θέλω παρακαλώ πολύ να είστε άνετα. Δεν μου αρέσει να σας βλέπω να κουράζεστε.

Τέλος πάντων. Που είχαμε μείνει; Α ναι! Η Ροζαλία που λέτε είχε πάει με τους γονείς της με έναν ιδιαίτερο τρόπο, τον θυμάστε άλλωστε, στο κάστρο του Εφιάλτη στον ουρανό. Πάνω από τα σύννεφα. Ο στόχος του Εφιάλτη πλέον είναι να της επαναπροσδιορίσει τον προγραμματισμό της. Να της φρεσκάρει τα γεγονότα. Να της ανανεώσουν τον κώδικα. Το λεγόμενο update. Ή ανανέωση, όπως θέλετε πείτε το. Θα αρχίσει άλλωστε από μόνη της να δείχνει έφεση στο καράτε και στον χορό. Θα αναρωτιόσασταν σίγουρα για το αν θα έκανε νέα πράγματα η Ροζαλία στη ζωή της πέρα από το διάβασμα ή τις δουλειές σιγυρίσματος στο δωμάτιό της. Αλλά όχι τελικά. Η Ροζαλία απλά θα έκανε ότι της επέβαλε ο προγραμματισμός της και τίποτα περισσότερο. Δεν είχε ποτέ της εξάλλου ελεύθερη βούληση αλλά ούτε και συναισθήματα.

Ο Εφιάλτης τους ξενάγησε λίγο στο πελώριο κάστρο του και κατέβηκαν 12 μεγάλα σκαλιά σε έναν από τους πολλούς διαδρόμους που είχε. Η συγκεκριμένη σκάλα τους οδήγησε σε μια μεγάλη αίθουσα αναμονής. Αν και σκοτεινή και τρομακτική, δεν την λες και άσχημη. Είχε χουχουλιάρικους καναπέδες και ξύλινες πολυθρόνες-θρόνους για να μπορούν να κάθονται οι επισκέπτες. Υπήρχε και ένα τραπεζάκι μέσης που είχε πάνω του δύο κατακόκκινα κεράκια με κρυστάλλους που ήταν φυσικά αναμμένα. Από ένα μεγάλο και παλιό ραδιόφωνο ακουγόταν χαμηλόφωνα ηρεμιστική κλασσική μουσική.

-Εσείς οι δύο καθίστε άνετα και αναπαυτικά. Η κόρη σας και εγώ θα κάνουμε μόνοι μας την ανανέωση στον προγραμματισμό της. Θα κάνουμε περίπου, ελπίζω ένα μισάωρο αν πάνε όλα καλά. Πρέπει να μείνετε ψύχραιμοι και να έχετε ελπίδα. είπε ο Εφιάλτης και τα ανατριχιαστικά του μάτια, έλαμψαν στο γυαλιστερό μαύρο τραπεζάκι.

Το ζευγάρι των ήσυχων γονιών κάθισε σε έναν από τους καναπέδες και ακούμπησαν πίσω τη πλάτη τους. Η μητέρα είχε πάρει μαζί της στη τσάντα της ένα μικρό βιβλίο να διαβάζει ενώ ο πατέρας χάζευε στο κινητό του τα email της δουλειάς του. Στη πορεία, οι δύο γονείς άφησαν κατά μέρος τη δουλειά που έκαναν και ακούμπησαν ο ένας το κεφάλι του άλλου πάνω στην αφράτη πλάτη του καναπέ και αποκοιμήθηκαν.

Ο Εφιάλτης και η Ροζαλία είχαν πάει στο δωμάτιο δίπλα από την αίθουσα αναμονής. Αλλά πρώτα, ο Εφιάλτης έβαλε τη Ροζαλία να βγάλει τα παπούτσια της στον μικρό διάδρομο χολάκι πριν μπει μέσα. Και τη ζακέτα της να την κρεμάσει στον καλόγερο που είχε εκεί. Η Ροζαλία με τις κάλτσες και το κοντομάνικο μπλουζάκι της ακολούθησε τον κομψό βρικόλακα και μάγο και μπήκαν μαζί στο δωμάτιο.

Το δωμάτιο ήταν ένα γραφείο ψυχαναλυτή! Ο Εφιάλτης το είχε εφοδιάσει με μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας όπου έμοιαζαν με μηχανήματα καρδιογραφήματος και εγκεφαλογραφήματος. Δεν ήταν όμως. Μπορεί πράγματι να χρησιμοποιούσαν παρόμοια μέθοδο για την συγκεκριμένη δουλειά που ήθελαν να κάνουν, αλλά δεν έκαναν καρδιογράφημα ή εγκεφαλογράφημα. Έκαναν κάτι εντελώς διαφορετικό.

Τώρα θα σας έρθουν στο μυαλό νομίζω ορισμένες φριχτές περιπτώσεις πειραμάτων σε ανθρώπους. Αυτή τη περίοδο ζούμε μια καραντίνα εξαιτίας του κοροναιού, ναι, είναι δύσκολη. Αλλά για μένα, όσοι έκαναν εθελοντικά το εμβόλιο πριν βγει στην αγορά από ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ εταιρεία, δεν είναι πειραματόζωα. Αλλά ήρωες. Κάποιος θα θυσίασε το ανοσοποιητικό του για μένα για να μπορώ εγώ πλέον να εμβολιαστώ και να κυκλοφορήσω ανενόχλητη χωρίς να κινδυνεύω να κολλήσω κάποιον άλλον. Επίσης, έχω ακούσει μια τραγική περίπτωση ορισμένων ανθρώπων στη Βραζιλία που εγώ προσωπικά μόνο επιστήμονες δεν τους αποκαλώ, μιας και ως σύγχρονοι απόγονοι του Μένγκελε έκαναν πειράματα σε ανθρώπους για μη εγκεκριμένα φάρμακα κατά του κοροναιού. Και το συγκεκριμένο άρθρο έλεγε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι υπήρξαν άνθρωποι που κόλλησαν κοροναιό! Όχι ότι αυτό που έκαναν ήταν ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ με όλη την αξία της λέξης! Αν και αυτή τη στιγμή που μιλάω, Elena Akrita has left the chat*, αλλά πραγματικά δεν με νοιάζει. Κι όμως. Αν και ο Εφιάλτης πράγματι είχε κάνει στο παρελθόν πειράματα σε ανθρώπους, τα έκανε με έναν τρόπο που δεν τους σκότωνε, ούτε τους τραυμάτιζε. Και χρησιμοποιούσε διαφορετικούς κάθε φορά για να μην πεθάνει κανένας τους. Πάντα τους έκανε αναισθησία όποτε χρειαζόταν και όταν έληγε η περίοδος του κάθε ανθρώπου που έκανε πειράματα επάνω του, του πρόσφερε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ για αποζημίωση αλλά και ως ευχαριστώ για τον χρόνο που του διέθεσε. Ο Εφιάλτης εκτός από μάγος ήταν και πολύ καλός επιστήμονας. Διάβαζε και πειραματιζόταν διαρκώς. Μπορεί να ήταν νεκρός αλλά αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους. Μισούσε όμως τον Ιωσήφ Μένγκελε. Είχε τύχει μάλιστα να τον γνωρίσει και ο ίδιος προσωπικά στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και είχε προσπαθήσει να τον σταματήσει, αλλά μάταια.

Ο Εφιάλτης λοιπόν πλέον ως ώριμος, συνειδητοποιημένος και γοητευτικός βρικόλακας προτιμούσε να αφιερώνει τη ζωή του στους ανθρώπους με ιδιαιτερότητες. Μετά την Χούντα των Συνταγματαρχών, το 1974, έπαιρνε και παίρνει στο πλευρό του ανθρώπους με σωματικά, νοητικά και κινητικά προβλήματα και τους βοηθούσε για να αποκτήσουν μια καλύτερη ζωή με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Κάποτε άλλωστε πριν από περίπου 400 χρόνια, κάποιος με ένα δάγκωμα, του πρόσφερε το δώρο της αθανασίας. Αυτός έτσι το έβλεπε. Σαν δώρο. Όχι σαν κατάρα που το έβλεπαν οι περισσότεροι του σιναφιού του. Και θεωρούσε πάντα ότι έπρεπε πάντα να κάνει κάτι και να ξεπερνάει τον εαυτό του για να βοηθήσει ζώα και ανθρώπους αν και με τα ζώα δυστυχώς ακόμη και μετά από 400 χρόνια δεν τα πάει και πολύ καλά.**

Ένας λογικός άνθρωπος στη θέση σας σίγουρα θα αναρωτιόταν, μα πως γίνεται αυτή η μεγαλοφυία, η ιδιοφυία να μένει στην αφάνεια ενώ προσφέρει τόσο μεγάλο καλό στον κόσμο των ανθρώπων; Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν είναι ακόμη έτοιμοι να δεχτούν το διαφορετικό, ότι η βοήθεια που αναζητάς μπορεί να έρθει από οπουδήποτε και από οποιονδήποτε. Οι άνθρωποι μένουν στο να κοιτάζουν το αν είσαι μαύρος ή λευκός, με μικρά ή μεγάλα δόντια, με κοφτερά ή στρογγυλά αφτιά, με σχιστά ή στρογγυλά μάτια και όχι για το αν είσαι καλός ή κακός. Ναι, αυτός ο βρικόλακας δεν είχε καν ζωή. Δεν είχε σφυγμό, δεν είχε αίμα στις φλέβες του και πρέπει κάθε μέρα να κυκλοφορεί έξω μόνο με γάντια γιατί αν ακουμπούσε κάποιον άνθρωπο κατά λάθος και ανακάλυπτε ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι ότι το χέρι του ήταν κρύο, τότε ζήτω που καήκαμε! Επίσης, ο Εφιάλτης κατά βάθος ήταν ένας πολύ ταπεινός άνθρωπος. Δεν ήθελε πολλά μεγαλεία και λούσα. Όλα όσα ήθελε ήταν ήδη στο μεγάλο και ψηλό κάστρο του και δεν ένιωθε ποτέ την ανάγκη για περισσότερα. Του αρκούσε να έβγαινε το βράδυ για κυνήγι αίματος και για να κάνει καμιά δυο σκανταλιές μιας και δεν είχε τι άλλο να κάνει όταν δεν ασχολιόταν με τη δουλειά του και αυτά μόνο.

Όλα του τα συναισθήματα τα έβαζε αυτή τη στιγμή στα χέρια του, στο μυαλό του, στη ζέση που πληκτρολογούσε σαν δεξιοτέχνης προγραμματιστής τον κώδικα της μικρής Ροζαλίας. Της έβαλε βεντούζες στη καρδιά και στον εγκέφαλο και την κοίμησε με ένα ηρεμιστικό φάρμακο που την έβαλε να το πιει από το στόμα. Δεν ήθελε να της κάνει ένεση. Η Ροζαλία ακόμη και με τον προγραμματισμό σιχαινόταν τις ενέσεις. Δεν μπορούσε να δείξει τη δυσαρέσκειά της αλλά κάθε φορά που της έκαναν ένεση στο γιατρό κουνιόταν το χέρι της. Χωρίς να φωνάζει βέβαια μιας και δεν μπορούσε, αλλά ήταν ξεκάθαρο το ότι δεν της άρεσε αυτό που της έκαναν στο σώμα της. Το φάρμακο μυστηριωδώς έδρασε αμέσως μιας και με την ένεση μπαίνει πιο γρήγορα στο σώμα από ότι αν το έπαιρνε με το στόμα. Και ο Εφιάλτης την ήθελε χαλαρή και ήρεμη. Δεν ήθελε να της ενεργοποιήσει κανέναν νευρώνα που να υποστήριζε έστω και το παραμικρό συναίσθημα δυσαρέσκειας και φόβου. Ήθελε να την βοηθήσει. Ήθελε να φανεί χρήσιμος. Μπορεί να μην είναι άνθρωπος για αιώνες, αλλά ήθελε να φέρεται σαν άνθρωπος. Το αποζητούσε από πάντα. Του άρεσε πάντα η ανθρώπινη συντροφιά. Και η γυναικεία και η αντρική. Περισσότερο η γυναικεία. Βλέποντας τη μικρή Ροζαλία να κοιμάται έβλεπε κατά βάθος μέσα της μια ανυπέρβλητη ομορφιά. Στη πραγματικότητα η Ροζαλία ήταν ένα κοντό αδιάφορο κοριτσάκι δώδεκα χρονών, πλάκα, χωρίς καμία καμπύλη, με τεράστια μέση και με απίστευτα κοντά ξανθά μαλλιά καρέ που δεν της πήγαιναν και καθόλου μιας και το πρόσωπό της ήταν πολύ τετράγωνο. Και αυτό έκανε τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, ειδικά το στόμα της να φαίνονται απίστευτα μικρά χωρίς λόγο. Τα δόντια της όμως από την άλλη, τις σπάνιες φορές που της επέτρεπε ο προγραμματισμός της το οποιοδήποτε χαμόγελο, ήταν τεράστια. Υπερβολικά μεγάλα για το μικρό της στόμα. Αλλά δεν έφταιγε αυτή για την ασχήμια της. Εξαιτίας του σωματικού της προβλήματος που έτυχε να έχει όταν γεννήθηκε έγινε έτσι. Κανονικά δεν θα έπρεπε να γίνει έτσι. Αλλά ακόμη και έτσι να ήταν όσο είναι μικρή, πίστευε κατά βάθος ο Εφιάλτης ότι στη πορεία, σε μερικά χρόνια από τώρα, θα γινόταν μια καλλονή που θα ζήλευαν ακόμη και οι σταρ του κινηματογράφου τα κάλλη της.

Ο Εφιάλτης τη χάζεψε για λίγο, για μια στιγμή ακόμη και μετά ξαναγύρισε τα έξυπνα μάτια του στη δουλειά του που παραλίγο να αφήσει στη μέση. Η Ροζαλία ακόμη ήταν αναίσθητη και κοιμόταν και έβγαζε μέχρι και ένα διακριτικό σιγανό ροχαλητό. Εκεί ο Εφιάλτης παραξενεύτηκε και εκνευρίστηκε λίγο μιας και ήξερε τη Ροζαλία σαν την παλάμη του. Ποτέ δεν την είχε ακούσει να ροχαλίζει εξάλλου δεν αρμόζει και σε ένα μικρό κορίτσι. Δεν είναι και κομψό εξάλλου. Αλλά παρόλα αυτά συγκεντρώθηκε στη δουλειά του γιατί αν έκανε το παραμικρό λαθάκι, θα είχε σοβαρό πρόβλημα μετά. Θα αυξανόταν η ώρα διεργασίας, θα έδινε περισσότερο αναισθητικό φάρμακο στη Ροζαλία που αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να της προκαλέσει μέχρι και στομαχική διαταραχή για μέρες και θα εκνευριζόταν. Τα bugs του έσπαγαν τόσο πολύ τα νεύρα! Έπρεπε και να τα βρίσκει μάλιστα μέσα σε νανοδευτερόλεπτα, χωρίς την πολυτέλεια του χρόνου. Αυτό ούτε και οι πιο πετυχημένοι game testers*** δεν το καταφέρνουν παρόλα αυτά!

Έφτασε επιτέλους στα πέντε τελευταία λεπτά της διαδικασίας. Στα τελευταία αυτά πέντε λεπτά, η Ροζαλία σιγά σιγά θα αρχίσει να συνέρχεται, ενώ παράλληλα, τα δεδομένα μέσω bluetooth θα μεταφέρονται στη καρδιά και στον εγκέφαλό της. Ο Εφιάλτης έχει πλέον ολοκληρώσει τη κύρια διαδικασία και μπορεί να χαλαρώσει και να περιμένει την μικρή του θεραπευόμενη να συνέλθει. Θα συνεχίσει να την παρακολουθεί βέβαια όπως κάνει πάντα, αν και η κύρια δουλειά του έχει πλέον τελειώσει. Έπρεπε όμως σαν σωστός και κύριος επιστήμονας να την παρακολουθεί μπας και γίνει κάποιο μικρό ή μεγάλο λάθος κατά τη μεταφορά. Δεν την λες και εύκολη εξάλλου τη δουλειά που κάνει! Δεν μπορεί τη δουλειά αυτή να την κάνει και ο καθένας!

Η Ροζαλία επιτέλους σύνηλθε. Δεν ένιωσε πόνο σήμερα. Παρά μόνο ένα περίεργο γαργαλητό στις γάμπες και στο κεφάλι. Ο Εφιάλτης τη πλησίασε αργά και προσεκτικά.

-Ξύπνησε το γλυκούλι;! λέει χαμογελώντας. Και της έβγαλε τις βεντούζες από το κεφάλι και τη καρδιά.

Η Ροζαλία γνέφει καταφατικά μιας και δεν μπορούσε να μιλήσει.

-Όπα αγαπούλι! Κάτσε για μια στιγμή να χαλαρώσεις. Μη σηκωθείς απότομα. Θα ζαλιστείς και θα σου καταστραφεί ο προγραμματισμός το θυμάσαι; Άσε που κόπιασα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ για να σου τον ανανεώσω. Πρέπει να προσέχεις ακόμη περισσότερο πλέον!

Η Ροζαλία υπάκουσε αμέσως στην εντολή. Άλλωστε, αυτός ήταν ο κύριος αφέντης της και δεν μπορούσε να τον αμφισβητεί. Ο Εφιάλτης αν και είχε νεύρα και εγκέφαλο, δεν μπορούσε να αισθανθεί πόνο αλλά μπορούσε βέβαια να νιώσει τον πόνο και την ζάλη των ανθρώπων σαν δικό του.

Η αίσθηση του πόνου όμως έχει και τα θετικά της. Όταν έχεις έναν μικρό και επιπόλαιο τραυματισμό και πονάς, αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν επηρεαστεί τα νεύρα που είναι οι υποδοχείς του πόνου. Ενώ αν έχεις τραυματιστεί σοβαρά σε σημείο που να βλέπεις κόκκαλο ας πούμε και να μην αισθάνεσαι πόνο, τότε έχουμε πρόβλημα σοβαρό. Πάει να πει ότι τα νεύρα υποδοχείς του πόνου έχουν πάθει τεράστια ζημιά και είναι πανδύσκολο να την αποκαταστήσεις. Ο Εφιάλτης δεν ήθελε καθόλου να συμβεί αυτό. Πραγματικά. Την αγαπούσε τη Ροζαλία σαν κόρη του. Και ας μην την γέννησε αυτός. Ένιωθε όμως τα προβλήματά της σαν δικά του. Ήθελε να είναι καλά. Ήθελε να είναι γερή τουλάχιστον. Να μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί. Να μπορεί να πραγματοποιήσει τις ανάγκες της, τη καθημερινότητά της. Αυτό είναι που έχει σημασία. Να μπορεί έστω να πάει στο σχολείο. Να μπορεί να τελειώσει το σχολείο. Να μπορεί να σπουδάσει έστω μια τέχνη. Να μπορεί να βρει μια δουλειά και μετά να πιάσει ένα σπίτι να μείνει μόνη της μιας και κάποια στιγμή θα μεγαλώσει και θα πρέπει να φύγει από το σπίτι της μαμάς και του μπαμπά. Δεν θα ήταν άλλωστε πια για πάντα δώδεκα χρονών και υπό την προστασία των γονιών της.

Τελικά, ο Εφιάλτης και η Ροζαλία βγήκαν έξω από το γραφείο. Η Ροζαλία ήταν επιτέλους έτοιμη! Μπορούσε επιτέλους να συνεχίσει τη ζωή της! Τι όμορφα! Τι καλά! Η Ροζαλία είχε και πάλι την αυτονομία που είχε! Ήταν ένα δύσκολο μισάωρο για εκείνη. Αλλά δεν την πείραζε κατά βάθος. Μιας και ήταν ο προγραμματισμός της εκεί που της εξηγούσε αυτόματα ότι αυτό που της έκαναν, της το έκαναν για το καλό της και μόνο.

Ο Εφιάλτης εννοείται πως γύρισε τους γονείς και τη μικρή Ροζαλία ανανεωμένη πια στο λογισμικό της με το μεγάλο του μαύρο και σκοτεινό αυτοκίνητο στο σπίτι τους στο Διόνυσο. Η ώρα είχε φτάσει δώδεκα και μισή το μεσημέρι. Ήταν μέσα Σεπτέμβρη. Η οικογένεια και ο Εφιάλτης δεν αντάλλαξαν κουβέντα κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Δεν ήθελε άλλωστε κανένας να διακόψει αυτές τις ιερές στιγμές αφοσίωσης για αυτούς. Η Ροζαλία εξάλλου ανανέωσε τον κώδικά της και έπρεπε να μείνουν όλοι σιωπηλοί για σεβασμό προς αυτήν.

Το ιπτάμενο αυτοκίνητο του Εφιάλτη άλλαξε σε λεωφορείο όταν κατέβηκε ξανά στη λεωφόρο Διονύσου. Όλως περιέργως, ο ουρανός ήταν ακόμη πιο συννεφιασμένος όταν κατέβηκαν στη γη! Γιατί; Ρε λες να βρέξει;

Μακάρι! Γιατί όλοι στην οικογένεια εκτός από τις δίδυμες λάτρευαν τη βροχή. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο στον κόσμο άλλωστε από τη βροχή που χτυπάει στα τζάμια και στη σκεπή σου και εσύ να κάθεσαι στο κρεβάτι σου ξαπλωμένος ή στον καναπέ με το τζάκι αναμμένο να χαζεύεις ένα βιβλίο με ένα φλιτζάνι ζεστή σοκολάτα. Ζεστό καφέ βέβαια για το ζευγάρι αλλά και πάλι, τι καφές, τι σοκολάτα... Δεν έχει σημασία. Η βροχή είναι πάντα βροχή.

Η Ροζαλία έβγαλε τα παπούτσια της στη παπουτσοθήκη κοντά στην είσοδο του σπιτιού, όπως τη διέταζε ο προγραμματισμός της. Και μετά πήγε αμέσως στο δωμάτιό της για να χαλαρώσει. Πήρε το αγαπημένο της βιβλίο αλλά και ένα τετράδιο και ένα μολύβι και κάθισε στο κρεβάτι της. Η οικογένεια θα περνούσε ήσυχα τη μέρα της σήμερα. Ένα χαλαρό Κυριακάτικο μεσημέρι και απόγευμα και βράδυ όπως πάντα. Ο μπαμπάς θα έβλεπε μπάλα, η μαμά θα διάβαζε ένα βιβλίο, οι δίδυμες θα έπαιζαν... Αλλά η Ροζαλία; Τι θα έκανε;

Θα έγραφε. Ναι κυρίες και κύριοι. Η Ροζαλία θα έγραφε στο τετράδιο που σας ανέφερα προηγουμένως. Θα έγραφε ό,τι της κατέβαινε στο κεφάλι αλλά θα περνούσε καλά. Κάποιες φορές μάλιστα όταν ανανεωνόντουσαν οι πληροφορίες στον προγραμματισμό της ένιωθε την ανάγκη να τις καταγράψει κάπου. Όχι στο κινητό. Πάντα σε τετράδιο, χαρτάκια, έστω κάτι. Απλά για να το κάνει. Δεν έχει σημασία.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Είναι τόσο περίεργο. Μα τόσο περίεργο. Λες και δεν το έχω ξαναζήσει. Γενικά. Όλα τα πάντα τριγύρω μου είναι διαρκώς κενά. Ή μαύρα ή άσπρα. Λες και δεν υπάρχει άλλο χρώμα στη ζωή.

Αμφισβητώ και ακόμη για εμένα την ίδια αν όντως γράφω σε αυτό το τετράδιο αυτή τη στιγμή. Αμφισβητώ για το αν κρατώ μολύβι, στιλό, μηχανικό ή κοντυλοφόρο. Πως στο καλό το λένε. Είναι δύσκολα τα πράγματα για μένα. Έπρεπε ο οργανισμός μου, ο εγκέφαλός μου να κάνει "Ανανέωση". Δεν ξέρω καν τι είναι αυτό και που αποσκοπεί. Που χρησιμεύει και που βοηθάει. Αύριο ξεκινάω και το σχολείο. Θα πάω στο "γυμνάσιο" που το λένε. Δεν ξέρω καν τι είναι αυτό. Έχω μια περίεργη επιθυμία να χορέψω και να κάνω καράτε. Ακόμη και να μην ξέρω να παίζω ή να πολεμάω. Τι φάση;

Δεν έχω ποτέ κάνει έστω και έναν φίλο όπως κάνουν όλα τα παιδιά. Είναι τόσο δύσκολο και σχεδόν ακατόρθωτο για μένα. Κάτι με εμποδίζει στο κεφάλι μου από το να παρακολουθήσω ακόμη και μια κατά τα άλλα φυσιολογική συζήτηση και κάποιες φορές νιώθω ότι θέλω να κλαψουρίσω σαν κουτάβι. Πραγματικά.

Έχω απελπιστεί. Δεν έχω γνωρίσει άλλωστε και κάποια άλλη εμπιρεία ή ζωή πέρα από τη ζωή στο σπίτι και στο σχολείο. Ξυπνάω, τρώω, πάω στο σχολείο, μετά σπίτι. Μετά διάβασμα και μετά ύπνος. Κάνω μόνο αυτό που πρέπει. Πάντα πρέπει να τρώω όλο το φαγητό μου, πάντα πρέπει να μαζεύω το πιάτο μου και να το πηγαίνω στο νεροχύτη, πάντα πρέπει να κάνω ησυχία, πάντα πρέπει να πηγαίνω στο σχολείο, πάντα πρέπει να γυρίζω νωρίς στο σπίτι, πάντα πρέπει να κάνω τα μαθήματά μου, πάντα πρέπει να είμαι καθαρή και να κάνω μπάνιο, πάντα πρέπει να είμαι περιποιημένη, όμορφη και καθαρή, πάντα πρέπει να μένω μακριά από ηλεκτρικές συσκευές και κινητά και πάντα πρέπει να κοιμάμαι νωρίς γιατί αύριο έχω σχολείο. Όλο πάντα και πρέπει ακούω. Απορώ πως θα ήταν άραγε η ζωή μακριά από αυτά τα πάντα και αυτά τα πρέπει...

Η Ροζαλία κλείνει το τετράδιό της αγανακτισμένη και κουρασμένη. Δεν ήθελε να γράψει άλλο. Πίστευε ότι όσα έγραψε ήταν αρκετά. Σηκώνεται ήρεμα, βάζει το μολύβι στη μολυβοθήκη της και βάζει το τετράδιό της στο δεύτερο συρτάρι της. Ξανακάθισε στο κρεβάτι της.

Το δωμάτιό της ήταν σκοτεινό μιας και όντως άρχισε να βρέχει. Είχε φτάσει αργά το απόγευμα. Σουρούπωνε πλέον. Πως πέρασαν οι ώρες έτσι; Στο μικρό της μπαλκόνι, άρχισε να χαζεύει τις στάλες της βροχής που έπεφταν σωρό στα πλακάκια. Ήταν τόσο ήρεμα, ήσυχα και γλυκά. Η Ροζαλία άρχισε να σκέφτεται χαλαρά το πόσο θα ήθελε να ήταν κάθε μέρα έτσι... Με βροχή και άνεση στο σπίτι και ζέστη και χουχούλιασμα!

Περιεργάστηκε γύρω γύρω το δωμάτιό της. Ήταν απλό και λιτό αλλά ωραίο. Η μπαλκονόπορτα ήταν στο βάθος αριστερά. Στο βάθος δεξιά ήταν κατά μήκος το κρεβάτι της το μονό με ενσωματωμένο αποθηκευτικό χώρο για τα παπλώματα, τις κουβέρτες και τα σεντόνια. Δίπλα στο κρεβάτι είναι ένα κομοδίνο με δύο συρτάρια. Πάνω στο κομοδίνο η Ροζαλία έχει ένα μικρό όμορφο λαμπατέρ και ένα αναλογικό ρολόι ξυπνητήρι. Και ένα ποτήρι νερό. Δίπλα στο κομοδίνο έχει μια μεγάλη μαξιλάρα πουφ για να κάθεται. Απέναντι από τη μαξιλάρα είναι μια τεράστια βιβλιοθήκη. Ενώ απέναντι από τη βιβλιοθήκη είναι ένα μικρό γραφείο. Δεν έχει υπολογιστή, όμως έχει ένα μικρό βάζο με λουλούδια. Πάνω φυσικά είναι δύο μολυβοθήκες και ένα σετ με χάρακες για τη γεωμετρία. Ενώ δίπλα στη πόρτα, είναι οι ντουλάπες και τα συρτάρια της Ροζαλίας. Δίπλα στη ντουλάπα ακουμπάει η Ροζαλία τη σχολική της τσάντα.

Σε κάποια φάση, ο πατέρας κάλεσε την Ροζαλία να πάνε να φάνε. Είχε φτιάξει πίτσα. Ο μπαμπάς της ήθελαν να γιορτάσουν το γεγονός ότι η Ροζαλία κατάφερε να ξεπεράσει κάποιους σημαντικούς φόβους αλλά και προβλήματα. Η Ροζαλία βέβαια πήρε τον χρόνο της για να κατέβει κάτω. Σηκώθηκε πολύ πολύ αργά και προσεκτικά, όντας φρεσκοπρογραμματισμένη και μετά κατέβηκε σιγά σιγά τη σκάλα και πήγε αθόρυβα και διακριτικά στη κουζίνα.

Που λέτε, σήμερα είναι Κυριακή. Αύριο όμως είναι Δευτέρα και είναι η πρώτη μέρα του σχολείου για τη Ροζαλία. Η Ροζαλία είχε αρχίσει να αισθάνεται τα πρώτα σημάδια του άγχους που ένιωσε ποτέ. Μάταια βέβαια, μιας ο προγραμματισμός της την προστάτευε από οποιοδήποτε συναίσθημα, είτε αρνητικό, είτε θετικό.

Ένας λευκός καμβάς συναισθημάτων ήταν, είναι και θα είναι εις τον αιώνα τον άπαντα. Έπρεπε να το πάρει απόφαση. Καθώς όμως έτρωγε τη χειροποίητη ζεστή πίτσα του πατέρα της, της ήρθε μια περίεργη επιθυμία για βόλτες στο κέντρο της Αθήνας. Δεν έχει φύγει ποτέ στη ζωή της από τον Διόνυσο που θυμόταν τον εαυτό της να μένει πάντα. Ήθελε να μείνει στο κέντρο για να αλλάξει παραστάσεις. Αν και ήσυχος άνθρωπος και σπιτόγατα λόγω του προγραμματισμού της, είχε μια έμφυτη ανάγκη να ζήσει μια νέα ζωή. Βικτώρια, Ομόνοια, Κυψέλη, Παγκράτι... Ωραία και η ησυχία αλλά ήθελε επιτέλους να κάνει κάτι νέο με τη ζωή της.

Δύσκολα όμως θα την άφηναν μικρότερη από τα 15 να πάει μόνη της στο κέντρο της Αθήνας. Ακόμη και αν ένας προγραμματισμός τη προστάτευε. Αλλά ήταν κατά βάθος απελπισμένη να γνωρίσει έναν άλλον και διαφορετικό κόσμο. Μια νέα ζωή. Μια εναλλακτική ζωή...

___________________________________________
Καλησπερούδια! Ναι 3500 λέξεις! Τήρησα το όριο! Μπράβο μου!

Ελπίζω να είστε καλά! Η Ροζαλία ανανεώθηκε όπως είδατε! Ελπίζω όσο γίνεται να είστε και εσείς ανανεωμένοι για να πηγαίνουν όλα όμορφα στη ζωή σας! Ακόμη και η Ροζαλία αντιμετωπίζει τα πάντα με ψυχραιμία και υποσυνείδητη αγάπη όπως της διδάσκει ο Εφιάλτης! Αφού μπορεί η Ροζαλία, μπορείτε και εσείς! Όλα καλά θα πάνε!

Οι καιροί εξακολουθούν να είναι δύσκολοι, ακόμη και για μένα. Μετά από τις πυρκαγιές, αν και εκεί δεν στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα, πιο πολύ φοβήθηκα μην έρθει η φωτιά και στο δικό μου σπίτι μιας και αρκετά κοντά ένα επίκεντρο της πυρκαγιάς είναι στο σπίτι μου... Παρόλα αυτά, έγινε δυστυχώς τις προάλλες ένας σεισμός στη Κρήτη. Στο νησί μου. Στον τόπο καταγωγής μου. Εκεί στεναχωρέθηκα πάρα πολύ. Είχαμε έναν νεκρό και 11 τραυματίες. Αλλά εγώ θα στεναχωριόμουν και έναν νεκρό να είχαμε, και έντεκα, και είκοσι έναν. Γιατί τον σεισμό δεν τον προκαλείς, όπως προκαλείς έναν εμπρησμό. Και μην ξεγελιέστε από τους οικολόγους που μεταφέρουν ψεύτικες ειδήσεις για τη κλιματική αλλαγή. Μια πυρκαγιά ως απόρροια της κλιματικής αλλαγής, γίνεται πραγματικά μια φορά στα χίλια χρόνια. Όσο αστικοποιημένο τόπο και να έχεις. Αποδείχθηκε ότι οι περισσότερες περιπτώσεις ήταν περιπτώσεις εμπρησμού και όχι τόσο πολύ κλιματική αλλαγή. Αυτοί οι άνθρωποι, ένα έχω να πω: στον κόρακα να πάνε! Πραγματικά! Κανένα δικαίωμα δεν έχουν να καίνε ανθρώπους, αυτοκίνητα, ζώα και ανθρώπινες περιουσίες!

Τέλος πάντων... Έκανα και εγώ το ξέσπασμά μου... Σύντομα έρχονται δύο νέα μικρά κεφάλαια στο Δείπνο για 2! Σπεύσατε! Μπάιιι!

*Έλενα Ακρίτα: Είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος που πιστεύει ότι θα έπρεπε στους παιδεραστές και στους βιαστές βαρυποινίτες στη φυλακή να γίνονται πειράματα που θα γίνονταν σε ζώα. Είμαι πολύ υπέρ πραγματικά να σταματήσουν τα βάρβαρα πειράματα στα ζώα, όχι τόσο από θέμα ηθικής ή αγάπης μου προς τα ζώα. Αλλά επειδή απλά δεν μου αρέσουν. Ακόμη και η PETA, People for Ethical Treatment of Animals θεωρεί ότι ένα πείραμα σε ένα ζώο για να γίνει σωστά πρέπει να γίνει με το ζώο σε αναισθησία. Όχι με τις αισθήσεις του. Εντάξει, αυτό και εγώ το θεωρώ απάνθρωπο. Δυστυχώς όμως τα φάρμακα για τις ενέσεις αναισθησίας κοστίζουν πολλά χρήματα... Που λέτε έχω και ένα μικρό μάθημα να σας κάνω σήμερα: Τι σημαίνει το cruelty free και το vegan σε ένα προιόν μακιγιάζ ή καλλωπισμού; Το πρώτο σημαίνει ότι δεν έγιναν βάρβαρα πειράματα δοκιμών πάνω σε ζώα για τη κυκλοφορία ενός καλλυντικού ή φαρμάκου. Το δεύτερο σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου ζωικά προιόντα ούτε και δοκιμές σε ζώα για την παρασκευή του. Την ολοκληρωμένη μου άποψη στο θέμα θα σας την εξηγήσω σε ένα άλλο βιβλίο, αλλά μπορώ για την ώρα να σας πω ότι αν μάθαινα ότι μια αγαπημένη μου εταιρεία μακιγιάζ που έκανε βάρβαρα πειράματα σε ζώα τα σταματούσε, θα χαιρόμουν τόσο πολύ!

**Οι βρικόλακες σύμφωνα με τον μύθο μπορούν να ελέγξουν και τα ζώα. Ω ναι! Όχι να τα σκοτώσουν ή να τα βάλουν να σκοτωθούν, προς Θεού. Απλά να τα ακινητοποιήσει λίγο ο βρικόλακας, ή να τα ζαλίσει για να μην του επιτεθούν. Ένα ζώο δυστυχώς δεν έχει το ένστικτο της αυτοσυγκράτησης και της αυτοπειθαρχείας που έχει ο άνθρωπος. Μια ορμόνη φόβου να μυρίσει το σκυλί σε έναν άνθρωπο, θα έρθει καταπάνω σου. Γι'αυτό παιδιά, προσέχετε όταν συναναστρέφεστε με ζώα! Ακόμη και ο Εφιάλτης δυσκολεύεται!

***game tester: Γίνονται πειράματα και δοκιμές σε καλλυντικά, σε προιόντα μακιγιάζ, σε τρόφιμα... Ω ναι! Γίνονται δοκιμές και σε παιχνίδια, αλλά και σε μουσικά όργανα! Αλλιώς πως θα κυκλοφορήσουν στην αγορά; Πείτε μου, πως; Βέβαια στα τελευταία δεν έχουμε animal cruelty αλλά human cruelty. Στη πρώτη περίπτωση επιστρατεύονται οι game testers που παίζουν παιχνίδια υπό κατασκευή. Αρχικά, μια τέτοια πρώτη εντύπωση για ένα επάγγελμα σαν και αυτό, είναι θετική. Όμως το να παίζεις παιχνίδια υπό κατασκευή είναι ΤΟΣΟ ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΟ. Σας το λέω και σας το υπογράφω. Αρκετές φορές λείπουν κακοί, λείπουν σκηνές ολόκληρες από ένα παιχνίδι και είναι γεμάτο bugs. Τα bugs είναι τα λάθη στον κώδικα του παιχνιδιού. Πως είναι τα ορθογραφικά λάθη σε ένα κείμενο; Κάπως έτσι! Με τη διαφορά ότι τα ορθογραφικά λάθη είναι πανεύκολο να τα βρεις. Ενώ τα bugs... Καθόλου! Πρέπει ως game tester να παίξεις το συγκεκριμένο σημείο που πρόσεξες ένα bug ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ. Δεν αρκεί να πεις ότι παρουσιάζει πρόβλημα το παιχνίδι στο τάδε σημείο. Πρέπει να παρέχεις ενδελεχείς λεπτομέρειες στους κατασκευαστές και στους προγραμματιστές για το τι πρέπει να αλλάξουν. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η συγκεκριμένη θέση δίνει ελάχιστα λεφτά ως αποδοχές. Ζήτημα να σου προσφέρει μόνο ένα χαρτζιλίκι. Παιδιά, να εκτιμάτε ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΕΤΕ. Γιατί πραγματικά δεν μπορείτε να φανταστείτε, πόση δουλειά ρίχνουν πολλοί άνθρωποι για την παρασκευή ενός τροφίμου, ενός ρούχου, ενός καλλυντικού, ενός προιόντος μακιγιάζ και ενός ηλεκτρονικού παιχνιδιού.